หนัง “คู่กรรม” ปี 2556

 ในมุมมองของผู้กำกับ “เรียว กิตติกร”

        “ ต้องยอมรับว่า “คู่กรรม” ถือเป็นวรรณกรรมระดับคลาสสิคเรื่องหนึ่งของวงการวรรณกรรมไทย โดยฝีมือของ “ทมยันตี”( เป็นนามปากกาของ คุณหญิงวิมล เจียมเจริญ)ที่ถือกำเนิดมาตั้งแต่ปี พ.ศ.2508 (ลงเป็นตอนๆในนิตยสาร ศรีสยาม รวมเล่มครั้งแรก ในปี 2512) ถูกนำไปสร้างเป็นละครทางโทรทัศน์ ภาพยนตร์ ละครเวที อยู่หลายๆครั้ง แล้วกลายเป็นปรากฎการณ์ในแวดวงบันเทิงบ้านเรา รวมทั้งนักแสดงหลายคนแจ้งเกิดจากเรื่องนี้

 

หลังจาก “คู่กรรม” เคยถูกสร้างเป็นภาพยนตร์มาแล้ว 3 ครั้ง ล่าสุด “คู่กรรม”ได้ถูกสร้างในรูปแบบภาพยนตร์เป็นครั้งที่ 4 โดย บริษัท M๓๙ โดยฝีมือการกำกับของ “เรียว - กิตติกร เลียวศิริกุล” แล้วได้ดาราสุดฮอตในยุคนี้อย่าง  “ณเดชน์ คูกิมิยะ” มารับบทเป็น โกโบริ โดยมีนางเอกใหม่ ริชชี่-อรเณศ ดีคาบาเลส เป็น อังศุมาลิน โดย “คู่กรรม” เข้าฉายในโรงภาพยนตร์ 4 เมษายน 2556

 

                “เรียว - กิตติกร เลียวศิริกุล” ผู้กำกับมากฝีมือกับการนำความรักอมตะของ “โกโบริ-อังศุมาลิน” มาให้คนไทยได้ซาบซึ้งอีกครั้งในรูปแบบภาพยนตร์ “คู่กรรม” บอกถึงการตัดสินใจนำบทประพันธ์ชิ้นเอกเรื่องนี้มาทำเป็นภาพยนตร์

 

“ปกติก็เป็นคนทำอะไรไม่ซ้ำอยู่แล้ว นวนิยายก็เป็นอีกสิ่งที่จะทำ ตอนที่เลือกคู่กรรมนี่ก็เพราะว่าถนัด ชำนาญ อาจจะเป็นเพราะการไปทำ นเรศวรมา 5 ปีทำเกือบทุกวัน ส่วนตัวก็ชอบประวัติศาสตร์ในยุคนี้ด้วยส่วนหนึ่ง เป็นนวนิยายเรื่องหนึ่งที่ถูกนำมาสร้างเยอะมาก ถามว่าทำไมไม่เอาเรื่องอื่นล่ะ คือไม่รู้จัก ไม่ค่อยรู้จักนวนิยายมากนัก รู้จักก็เรื่องนี้ ก็เลยเลือกเรื่องนี้”

 

ได้ยินว่า “คู่กรรม” ในฉบับนี้มีการตีความกันใหม่ต่างออกไปจากทุกครั้ง

 

“โดยหัวใจเรื่องก็ยังเป็นเหมือนเดิม โกโบริ ก็ยังตายอยู่เหมือนเดิม แต่ตายแล้วสวยงามยังไง ความรักเขาสวยงามยังไง ทำให้มันดูสวยงามดีกว่า ให้คนซาบซึ้งกับความรักซะ ดูแล้วมีความสุข ไม่ได้อยากให้มันเป็นโศกนาฏกรรม100% โศกนาฏกรรมคงหลบไม่พ้นเพราะโดยโครงสร้างมันเป็นอย่างนั้น แต่ไม่ได้อยากให้มันเป็นโศกนาฏกรรมแบบ  Melo-Drama จัดๆ อยากให้เป็นช่วงเวลาแห่งความสุขที่คนเราเข้าใจกัน เมื่อเข้าใจกันแล้วเรื่องความตายก็ไม่มีผลเ หมือนตายาย ที่ตา ตายไปก่อน ยายก็ไม่ได้เศร้าอะไรมาก เพราะเข้าใจกันแล้ว ตายไปก่อนเดี๋ยวยายก็ตามไป ทำนองเดียวกัน ต้องทำให้ตัวละครรักกัน ตายก็ไม่เห็นเป็นไร ผมเอามาทำเป็นหนังรักจริงๆตัดส่วนอื่นเอาออกหมด จนเหลือแค่ 2 คนจริงๆ คืออยากทำนวนิยายหนังรัก แล้วก็มีแง่มุมที่จะเล่าหลายๆอย่าง ซึ่งก็ชอบนะ ตอนเวลาแบบคนรักกัน”

 

ก่อนหน้าที่จะลงมือสร้าง “คู่กรรม” ก่อนหน้านี้รู้สึกอย่างไรกับเรื่องนี้

 

“เป็นหนังรักที่ยิ่งใหญ่นะ เรื่องหนึ่ง หลายคนเรียกว่า มหากาพย์แห่งความรักเลย ซึ่งส่วนตัวก็ดี คือเวลารักกันก็ต้องมีอุปสรรคถึงจะเห็นใจกัน ก็ตัวบทประพันธ์ ตัววรรณกรรมก็ค่อนข้างลงตัวมากอยู่แล้ว เพียงแต่ว่าทุกครั้งที่ทำจะทำช่วงต้นเยอะ คือ 500 หน้าแรกทำกันเยอะ จริงๆไม่ค่อยอยากทำ 500 หน้าแรก อยากทำ 500 หน้าหลังเลย เวลาที่ทำกันมาช่วงหลังจะน้อยไป ก็อยากจะทำช่วงท้ายเยอะๆก็เลยพยายามตัดทอนข้างหน้าออกซะ ไม่ได้คิดอย่างอื่นเลยคิดแค่นี้พยายามให้ข้างหน้าสั้นๆ คือเรื่องของตัวละครอื่นๆก็ตัดทิ้งหมด คืออยากดูโกโบริกับ อังศุมาลิน จีบกัน มีปัญหากัน อะไรอย่างเนี่ย ก็เลยทำแต่ 2 ตัวนี้ ก็ตัดคนอื่นๆออก ช่วงต้นๆมีเรื่องตาผล ตาบัว วนัส เยอะ ขี้เกียจทำ จริงๆอยากทำส่วนของการแต่งงาน มันน่าจะบรรยายทุกๆอย่างได้ดี มันเป็นลักษณะการเมืองระหว่างไทยกับญี่ปุ่นค่อนข้างชัดเจน มันคล้ายๆชิงสุกก่อนห่ามของญึ่ปุ่น ซึ่งตรงนี้ในตัววรรณกรรมได้บรรยายไว้ดีมากอยู่แล้ว โดยสอดแทรกเรื่องการเมืองไว้ได้อย่างดี นำเสนอโดยผู้ชายผู้หญิงคู่หนึ่งคือจริงๆชอบตรงนี้ มันมีนัยยะสำคัญซ่อนอยู่ โดย story ก็ดี คือเรื่องนี้เป็นหนังรักกัน ดูมีความสุขดี”

 

ในวงการภาพยนตร์ไทยในช่วงหลังๆไม่ค่อยมีภาพยนตร์ที่สร้างจากบทประพันธ์มากนัก

 

“มันใหญ่นะ มันใหญ่กว่าหนังปกติที่ทำอยู่ เงินลงทุนก็สูง แล้วอย่างผมเองก็ไม่ค่อยได้อ่านวรรณกรรม รู้จักน้อย ความรู้เรื่องวรรณกรรมของผมน้อยมาก ถ้าเทียบกับคนที่เป็นแฟนนิยายเขาชอบเขาก็อ่านทุกเรื่อง เสพสุขกับตัวหนังสือ แต่ผมไม่ได้เสพสุขกับตัวหนังสือ เสพสุขกับงานมัลติมีเดียซะหมด เด็กปัจจุบันเองก็เหมือนกัน เสพสุขกับตัวหนังสือน้อย เด็ก 20 ไม่รู้จักแล้ว คู่กรรม เป็นเด็กรุ่นใหม่ขึ้นมา เคยได้ยินคำว่า คู่กรรม แต่ถามว่ารู้จักไหม ไม่รู้จัก ก็เป็นวัฒนธรรมที่เปลี่ยนแปลงไป ก็พยายามทำให้มันอยู่ร่วมสมัย ความรู้สึกที่จะทำให้มันเป็นยุคนี้”

 

การหยิบบทประพันธ์มาสร้างเป็นภาพยนตร์ต่างกับการเขียนเรื่องเองหรือสร้างใหม่สำหรับภาพยนตร์แค่ไหน?

 

“คนละแบบ ถ้าส่วนตัวจะรู้สึกว่าเขียนเองง่ายกว่า เราตัดสินใจเองได้ ถ้าเป็นของคนอื่นเราตัดสินใจไม่ได้ ก็เป็นเรื่องธรรมดา ซึ่ง ของเราเองนับหนึ่งเหนื่อย แต่นับ 2 ง่าย แต่ถ้าทำของคนอื่นมันมี 1 มาให้ทำง่าย แต่นับ 2 ยากมันสวนทางกัน แต่มีความรู้สึกว่าได้ทั้ง 2 อัน เพราะในชีวิตคนเราไม่สามารถคิดอะไรดีๆได้ทุกเรื่องหรอก อาจจะคิดอะไรดีๆได้อัน สองอัน ก็ไม่แปลกที่จะไปขอไอเดียจากคนอื่นมาทำหนัง ไอเดียดี ละติจูดที่ดีในการทำมันก็ดีผมว่านะอย่างน้อยก็ดีไปครึ่งแล้ว เพียงแต่ว่าเราทำให้มันดีหรือเปล่า”

 

ก่อนภาพยนตร์ออกฉาย ก็มีการสร้างละคร “คู่กรรม” โดยทาง เอ็กแซ็กท์” มี “บี้-สุกฤษณฺ” กับ “หนูนา-หนึ่งธิดา” ออกฉายทางโทรทัศน์ด้วย

 

“มันคนละอรรถรสนะ การดูละครคือมันเป็นเพื่อนอยู่ที่บ้าน การเสพละครมันเป็นเพื่อน มันอยู่ในบ้าน หนังเป็นเรื่องที่เราต้องออกไปชม มันเป็นคนละมุมมองกัน ซึ่งคนก็ถามว่ามีทั้งหนังทั้งละคร จริงๆก็ดีนะ ชอบมาก คือถ้าไม่มีละครคนอาจจะไม่รู้เลยว่ามีหนัง คู่กรรม ฉายด้วย คนพูดหลายคนเสียงมันจะดังขึ้น เป็นข้อดี แต่ก็มีข้อเสียด้วยคือเราห้ามคนที่จะเปรียบเทียบไม่ได้ ซึ่งเป็นธรรมชาติ นั่นหมายถึงมีคนดูแล้ว แต่ถ้าทำแล้วไม่มีคนดูเลยนั่นหนักกว่า มีคนดูแล้วเปรียบเทียบ อันนั้นมีอันนี้ไม่มี ไม่เป็นไร เป็นโดยธรรมชาติหนัง 2 ชั่วโมง ละครก็เป็นตอนๆอยู่แล้ว วิธีในการผลิตก็ไม่เหมือนกัน”

 

ถ้าเทียบกับรูปแบบภาพยนตร์ที่เคยสร้างมาก่อนหน้านี้

 

“ของพี่หง่าว(ยุทธนา มุกดาสนิท) ของอารุจน์(รุจน์ รณภพ) ฉบับพี่เบิร์ด(ธงไชย แมคอินไตย)กับโอ วรุฒ(วรุฒ วรธรรม) ก็ดี มันเป็นเรื่องยุคสมัย เทคโนโลยี่ในการผลิตเปลี่ยบนไป ผู้คนเปลี่ยนไป ก็เป็นเรื่องธรรมดา มันเป็น Loop คาดว่าอีก 10 ปี 20 ปี ก็มีคนทำคู่กรรมอีก ก็เหมือนเห้งเจีย( ไซอิ๋ว) ก็มีคนทำเรื่อยๆ ละครก็ทำซ้ำไปซ้ำมา มันเป็นเรื่องของมนุษย์ ไม่มีวันหมดสิ้น เรื่องรักกัน มีปัญหากัน เรื่องชนชาติ มันก็ยังดำเนินต่อไป ซึ่งก็เป็นเรื่องปกติ”

 

สรุปโดยรวม “คู่กรรม” ในแบบฉบับของ “เรียว-กิตติกร” เป็นยังไง

 

“เป็นหนังรักเลย ส่วนตัวคือทำ story เป็นหนังรัก 100% ผู้ชายมาจีบผู้หญิง มีปัญหากัน กว่าจะรักกันได้ก็ตายซะแล้ว หลักๆคืออยากให้คนดูซาบซึ้งกับความรักมากกว่า จริงๆคุณป้า(ทมยันตี)ก็สรุปเรื่องไว้ดีแล้วนะ เวลาที่จะรักกันมันน้อยมาก มัวแต่อะไรล่ะ เกี่ยงงอนกันไป ถืออคติที่ต่อต้านกันอยู่ ถ้าตัดตรงนั้นได้เวลาที่รักกันก็มีมากขึ้น ซึ่งคุณป้าก็สรุปเรื่องไว้ดีอยู่แล้ว ผมก็ชอบนะ คือหัวใจเรื่องผมไม่ได้เปลี่ยนเลย เพียงแต่ตัดทอนเรื่องที่ไม่ใช่ โกโบริ-อังศุมาลิน ออกซะ เพราะเวลาเราน้อย เวลาที่ดูหนัง 2 ชั่วโมงเอาแบบทุกซีนมี โกโบริ-อังศุมาลิน”

 

ในความเป็น “คู่กรรม” ฉากสงครามมีมากน้อยแค่ไหน

 

“มีอยู่ จริงๆอยากถ่ายงานแต่งงานอย่างเดียวเป็น first impression เลย ส่วนฉากสงครามในหนัง คือประเทศไทยไม่ได้ไปรบกับเขา เอาจริงๆเรามีแต่โดนทิ้งระเบิด ซึ่งก็ไม่มีใครพูดถึงความเสียหาย ความน่ากลัวของมันมากนัก ถ้าไม่เกรงใจคงให้โกโบริตายคนเดียวด้วยทั้งเรื่อง แต่คงไม่ได้ มีสงครามมีผู้คน มีวิถีชีวิตของผู้คน ทหารญี่ปุ่นที่โดนระเบิดด้วย ต้องมีภาพบรรยากาศนั้นด้วย คือมันเป็นส่วนประกอบที่ทำให้เป็นคู่กรรม ขึ้นมา หรืออย่างงานแต่งงาน ซึ่งชอบมากมันเป็นภาพที่บรรยายทุกๆอย่างในเรื่องนี้ได้ดี ตัวละคร โกโบริ-อังศุมาลิน รักกัน เพียงแต่ลักษณะการชิงสุกก่อนห่าม จังหวะมันไม่ใช่ มันเปรียบเทียบอะไรหลายๆอย่างได้ดีมาก มีนัยยะที่สำคัญหลายอย่างที่พยายามทำกับจังหวะนี้เยอะ ก็พยายามทำใส่ไปในหนังเพียงแต่ว่าอยากให้มันอยู่ใน background หรือนัยยะของมัน ไม่ได้อยากพูดตรงๆ อยาก present ด้วยผู้ชายผู้หญิง 2 คน”

 

มุมมองฉากงานแต่งงานสำหรับ “เรียว” ในภาพยนตร “คู่กรรม”

 

“ ผมมองงานแต่งอีกมุมหนึ่งไม่ได้เป็นงานแต่งที่หรูหรา แต่เป็นงานแต่งงานทางการเมือง ไม่ได้มองว่า โกโบริ-อังศุมาลิน เป็นแกนของโลกนี้ เป็นเศษเสี้ยวหนึ่งของคนในประเทศนี้กับญี่ปุ่น ในงานแต่งงานจะเห็นว่ามีหลายคู่ ใจจริงอยากมีสัก 10 คู่ไหม แต่คงเยอะไป ก็เลยมี ประมาณ 3 คู่ ซึ่งมันเป็นแค่พิธีแถลงข่าว ไม่ได้ลงไปในงานวัฒนธรรมใดๆ ไม่มีงานวัฒนธรรมในงานแต่งนี้ แต่เป็นลักษณะการแต่งงานทางการเมือง ผมพยายามดู refferent ในยุค 40-50 ญี่ปุ่นเขามีจดทะเบียนแต่บ้านเราไม่มีจดทะเบียน ตอนแรกก็เอ๊..ทำไมไม่มีจดทะเบียน เพราะจดทะเบียนก็เป็นลักษณะทำสัญญา คล้ายๆการทำสนธิสัญญาไทยกับญี่ปุ่นเหมือนกัน แต่ดูแล้วไทยยังไม่มีการจดทะเบียน เริ่มมีการจดทะเบียนสมรสหลังสงคราม แต่มีเรื่องของคุณหญิงท่านหนึ่งที่เขียนเรื่องการแต่งงาน ไม่แน่ใจว่าใคร ท่านแต่งงานก่อนสงครามโลกหนึ่งวันที่อเมริกา นั่นเป็นหลักฐานใกล้สุดที่หาได้ เรามีกฎหมายจดทะเบียนสมรสเมื่อตอนหลังสงครามโลกหลังมาหลายปีด้วย ถ้าเทียบกับกฎหมายตรา 3 ดวงก็เป็นกฎหมายผัวเมีย ไม่มีเรื่องของการจดทะเบียน มีแค่สักขีพยาน เพราะฉะนั้นก็เลยทำเป็นพิธีแถลงข่าว  ตอนแรกจะทำเป็นจดทะเบียนแต่มันไม่มี มันเชื่อไม่ได้ มันสมจริงไม่ได้ ก็เลยตัดสินใจเป็นงานแถลงข่าว พอเป็นการแต่งงานทางการเมือง ก็ต้องมี หนังสือพิมพ์มีแล้วในบทประพันธ์ก็มีลักษณะของการลงเรื่องในหนังสือพิมพ์ ชัดเจนว่ามันมีประกาศข่าว มีแถลงข่าวแน่ๆ”

 

ในมุมมองใหม่ๆที่ออกมาได้ให้คุณ “ทมยันตี” ดูไหม

 

“จริงๆบทประพันธ์ป้าเขา ก็ต้องให้ดู เพียงแต่ให้คนเขียนบท บิ๊ก ที่เคยเขียนบทจากบทประพันธ์ของป้าเรื่องอื่น ก็ให้ไปคุยกับป้าเอา ตัวผมไปคุยกับป้ามาครั้งเดียว ป้าก็ถามว่าทำ ทำไม ก็บอกว่าอยากทำฉากงานแต่งงาน ป้าก็บอก บ้าไปแล้ว ทำทั้งเรื่องเพื่องานแต่งงานอันเดียว ป้าก็เออ..เอ้า ตามใจ แต่จริงๆป้าแกเป็นคนหัวสมัยใหม่นะ”

 

กลัวจะโดนต่อว่าเหมือนครั้ง “ทวิภพ” (ฉบับภาพยนตร์  พ.ศ. 2547 กำกับโดยสุรพงษ์ พินิจค้า) ที่คุณทมยันตีไม่พอใจกับการนำเสนอที่ทำออกมา

 

“พอเราทำอะไรที่เป็นมุมมองใหม่ ป้าก็ต้องออกมาต่อสู้เพื่อแฟนหนังสือแก มาบอกว่าชอบนะที่ไม่เหมือนหนังสือ ไม่ได้ไง คนที่อ่านมา 30 ปีแล้ว อ้าวที่อ่านมาไม่ใช่เหรอ เรื่องนี้ผมก็เหมือนกัน ผมใช้คำว่าเรื่องโดย ไม่ใช้คำว่าบทประพันธ์โดย เพราะถ้าบทประพันธ์โดย คำพูดมันต้องเป๊ะนะ ใช้คำว่าเรื่องโดย คือตัว story โกโบริ-อังศุมาลิน สงครามโลกครั้งที่ 2 ไม่ได้เอารายละเอียดทั้งหมดของตัววรรณกรรมมาทำเป็นหนัง ไม่งั้นผมจะกลายเป็นหนัง Re-Make ผมไม่กล้าทำ Re-Make หนังรุ่นครูอย่าง อารุจน์(รุจน์ รณภพ กำกับภาพยนตร์คู่กรรมปี 2531 มีโอ วรุฒ-จินตหรา แสดงนำ)พี่หง่าว(ยุทธนา มุกดาสนิท กำกับภาพยนตร์ปี 2538 เบิร์ด ธงไชย-อุ๋ม อาภาศิริ แสดงนำ) สอนผมตั้งแต่ปี 28 ผมไม่กล้าRe-Make งานอาจารย์ เพราะงั้นเลยใช้คำว่าเรื่องโดย ก็ยากอยู่นะ เพราะสาวๆคิดว่า คู่กรรม เป็นของเขาแล้ว(หัวเราะ)”

 

ทำไมถึงเลือกให้ “ณเดชน์ คูกิมิยะ” มาเป็น “โกโบริ” ฉบับภาพยนตร์

 

“เขาเหมาะสมนะ ไม่ได้เลือกว่าเขาเล่นได้ ไม่ได้เลยนะ คนดูยอมรับไหม มันยากนะ ใครจะมาเล่นเป็น โกโบริ  เวลาคนไม่ยอมรับนี่ จบ เล่นดีให้ตาย คนไม่ยอมรับก็จบ มันเป็นยุคสมัย ผมว่านะ การเลือก ณเดชน์ เป็นเรื่องที่ถูกต้องมาก มันลงตัว เมื่อคนดูยอมรับเขาเล่นเป็นโกโบริ แต่ผมไม่ชอบอย่างเดียวคือผมก็สงสารเด็กเหมือนกันนะ เล่นเป็น โกโบริ แล้วหลังจากนี้หล่ะ มันจะเหนียวนะ เหนียวเลยนะ จะเล่นเรื่องอะไรล่ะ พร้อมน่ะ เล่นเรื่องแรก เป็น โกโบริ เลยนะ ไอ้โอ(วรุฒ วรธรรม) ก็เหนียวนะ หลังจากนั้น แต่ผมว่าเลือก ณเดชน์ เหมาะสมทุกอย่าง ลงตัวแล้ว คนดูก็ยอมรับ”

 

ขณะที่นางเอกเลือกดาราใหม่อย่าง “น้องริชชี่--อรเณศ ดีคาบาเลส” มารับบท “อังศุมาลิน”

       “ ตั้งใจเป็นเด็กใหม่อยู่แล้ว ด้วยองค์ประกอบหลายๆอย่าง เป็นตัวที่เหนื่อยหนักสาหัสเลยนะ โดนปล้ำ กอดเขาโดนจูบ ว่ายน้ำเป็น พายเรือได้ พูดภาษาญี่ปุ่น เสร็จแล้วหนังฉายต้องโดนติตลอดกาล ออฟชั่นมันเหนื่อยมากนะ เป็นตัวเสี่ยงนะ โกโบริ ยังเข้าใจนะ คือคนดูหลงรัก โกโบริ  อังศุมาลิน เป็นตัวเหวี่ยงใส่ โกโบริ แล้วผู้หญิงด้วย ผู้หญิงผู้หญิงด้วยกัน มัน...เหนื่อยอะ น้องคนนี้พร้อม อายุตามต้องการ ให้ มาซ้อมเลย มีโอกาส ถือว่าฟังก์ชั่นดีมาก เคลียร์ทุกอย่างได้ จับคู่กัน เชื่อไหมว่า 2 คนนี้ชอบกัน มีความรู้สึกว่าเชื่อ มันเป็นแฟนกันได้ ก็เลยคิดว่าน้องคนนี้โอเค ภาพคิดคนไทยคือผู้หญิงไทยตัวเล็กอย่างพี่กวาง(กมลชนก โกมลฐิติ ฉบับละครปี พ.ศ.2533 คู่กับ เบิร์ด ธงไชย)คนหลงรักพี่กวางนะ หลงรักพี่แหม่ม(จินตหรา สุขพัฒน์ ฉบับภาพยนตร์ปีพ.ศ.2531 คู่กับ โอ วรุฒ) หุ่นดี เล่นเก่ง พูดจาฉะฉาน แต่ริชชี่นี่สวนทาง 100% เลยนะ(หัวเราะ) แต่ผมก็ชอบมันนะ ฝึกง่ายดี แต่ก่อนจะเข้าไปดู คนคงจะหมั่นไส้ริชชี่น่าดู แต่ดูแล้วไม่ถึงกับหลงรัก แต่จะไม่เกลียด รักนิดๆ ไม่ขี้เหร่”

     ถ้าบอกกับคนดูถึง “คู่กรรม” ในปี พ.ศ.2556 ฉบับนี้เป็นอย่างไร

 

“ผมว่าดูง่าย สนุก ซาบซึ้งดี เพราะตัวโครงสร้างดี อยู่แล้วผมก็ทำบางซีนที่อยากทำเป็นอีกแบบหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ดัดหัวใจเขา ผมเชื่อว่าหัวใจดีอยู่แล้ว คือตัวเครื่องดี ผมแค่เปลี่ยน Body นิดหน่อย คือโหลดหน่อย ยกสูงหน่อย อะไรอย่างนี้ ไม่ได้เปลี่ยนหัวใจ ตัวเครื่อง ส่วนตัวก็ไม่ได้หวังว่ามันจะเป็นปรากฎการณ์อะไร ใหญ่โต เพราะตัวผมจะเดือดร้อนในเรื่องต่อไป คือพรุ่งนี้ผมตื่นมาก็ทำหนังเรื่องอื่นต่อไป แล้วความคาดหวังมันจะเยอะเกินไป มันจะมากดดันที่ผม เรื่องต่อไปจะยังไงดี ผมแค่อยากให้พอดี อยากให้นายทุนได้ตังค์ ผมอยากให้คนไปดูมีความสุขดี”