พีนอคคีโอ

P-N-K-O ลืมตาสังเคราะห์ของมันขึ้นเป็นครั้งแรก มีภาพของอะไรบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ แต่ในตอนนั้นมันยังไม่อาจเข้าใจในสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นได้ เมื่ออุปกรณ์รับเสียง และสัมผัสอื่นๆ ค่อยๆ ถูกเปิดขึ้นตามลำดับ ข้อมูลจำนวนมากมายมหาศาลก็ทยอยหลั่งไหลเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย

P-N-K-O เป็น 'หุ่นคน' ที่ถูกประดิษฐ์ขึ้นโดยศาสตราจารย์อาสิมอฟ ผู้เชี่ยวชาญด้านหุ่นยนต์ศาสตร์ มันไม่เหมือนกับหุ่นยนต์ทั่วๆ ไปที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อทำงานบางอย่างโดยเฉพาะ หุ่นคนถูกสร้างขึ้นโดยไม่มีคำสั่งการทำงานที่ตายตัว มันจะทำการตอบสนองต่อข้อมูลที่รับเข้ามาเพื่อทำการเรียนรู้สิ่งต่างๆ เหมือนกับที่เด็กทารกแรกเกิดต้องทำนั่นเอง

แต่ P-N-K-O เป็นหุ่นคนเพียงตัวเดียวเท่านั้น เพราะหุ่นคนได้กลายเป็นสิ่งต้องห้าม มันมีความเป็นไปได้ที่หุ่นคนจะเป็นอันตรายกับมนุษย์ ศาสตราจารย์อสิมอฟจึงจำเป็นต้องติดตั้งปุ่มฉุกเฉินไว้ที่จมูกของมัน โดยจะมีไฟเตือนสีแดงสว่างขึ้นก่อน เพื่อให้ P-N-K-O หยุดการกระทำที่กำลังทำอยู่ แต่หากมันยังฝืนทำต่อไประบบการเคลื่อนไหวก็จะถูกตัดการทำงานทันที

ในช่วงแรก P-N-K-O ต้องใช้เวลาในการเรียนรู้มากกว่ามนุษย์หลายเท่า เมื่อศาสตราจารย์อาสิมอฟต้องจากโลกนี้ไปในอีกหลายสิบปีต่อมา เขาจึงยังคงเป็นเหมือนกับเด็กวัยห้าขวบ

“ลูกรักของพ่อ จงกลายเป็นมนุษย์ให้ได้นะ”

นั่นเป็นคำสั่งเสียสุดท้ายของศาสตราจารย์อาสิมอฟที่เป็นเหมือนกับพ่อ และญาติเพียงคนเดียวของ P-N-K-O และมันก็ได้กลายเป็นเป้าหมายเพียงหนึ่งเดียวของเขานับแต่นั้นมา

หลังการจากไปของพ่อ การเรียนรู้ของ P-N-K-O ก็รุดหน้าไปแบบก้าวกระโดด หลายปีต่อมาเขาก็สามารถทำอะไรหลายอย่างได้เหมือนกับมนุษย์ เริ่มต้นจากสิ่งธรรมดาๆ ไปจนถึงงานที่จำเป็นต้องใช้จินตนาการ อย่างการแต่งหนังสือ แต่งเพลง หรือแม้กระทั่งบทกวี ผลงานของเขาได้รับการยอมรับในวงกว้าง แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังไม่ได้รับการยอมรับในฐานะของมนุษย์อยู่ดี

P-N-K-O ใช้เวลาอีกหลายสิบปีเฝ้าค้นหาคำตอบว่าที่แท้แล้วความเป็นมนุษย์คือสิ่งใดกัน แล้วในคืนวันหนึ่งผู้คนทั่วโลกก็ได้รับสารจากเขา P-N-K-O ใช้เงินทั้งหมดที่มีอยู่ไปกับการจัดการในครั้งนี้

“ผมใช้เวลาเนิ่นนานเฝ้าค้นหาคำตอบว่าอะไรคือสิ่งที่แสดงออกถึงความเป็นมนุษย์ ผมสามารถทำอะไรได้มากมาย แต่ทำไมถึงไม่มีใครยอมรับ”

“ผมมีอะไรที่แตกต่างจากมนุษย์อย่างนั้นหรือ”

“ผมเป็นหุ่นคนที่ใช้การเรียนรู้ในการสร้างโปรแกรมของตัวเองขึ้น ผมจึงมีความพิเศษเฉพาะ เหมือนกับพวกคุณแต่ละคนที่มีความแตกต่างกันไม่ซ้ำกับใคร”

P-N-K-O หยุดนิ่งไปชั่วครู่ มีหลายคนเห็นไฟสีแดงบนจมูกของเขาสว่างขึ้นเล็กน้อยก่อนที่จะดับไป

“สิ่งเดียวที่ไม่เหมือนก็คือ ผมมีชีวิตที่ไม่จำกัด หากร่างกายนี้เสียหาย ผมก็สามารถส่งข้อมูลเข้าสู่ร่างใหม่ได้ ในแง่นี้จึงอาจจะเรียกได้ว่า ผม...เป็นอมตะ...และนั่นคือสิ่งที่แสดงถึงความไม่เป็นมนุษย์ของผม”

'มีแต่เทพเจ้า ปีศาจ อมนุษย์ หรืออะไรทำนองนั้นที่เป็นอมตะ' นี่คือข้อสรุปของเขา

“เมื่อสิ้นสุดการถ่ายทอดสดในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้ ข้อมูลทั้งหมดของผมจะถูกลบ...โดยไม่อาจกู้คืนกลับมาได้อีก ไม่ว่าด้วยวิธีการใดๆ ก็ตาม ความเป็นอมตะของผมจะถูกทำลายลง...สุดท้ายนี้ ผมหวังเป็นอย่างยิ่งว่า พวกคุณจะให้การยอมรับ...ว่าผมเองก็เป็นมนุษย์คนหนึ่ง ซึ่งเป็นสิ่งที่พ่อ และตัวผมต้องการเป็นที่สุด”

ไฟแดงบนจมูกของเขาติดสว่างขึ้นก่อนที่ส่วนเก็บข้อมูลจะเริ่มทำการสลายตัวเองจนไม่เหลืออะไรทั้งสิ้น ความทรงจำของเขาไหลย้อนกลับไปสู่วันแรกที่ได้ลืมตาตื่นขึ้น ภาพใบหน้าที่ยิ้มแย้มของพ่อปรากฏออกมา เขาได้ยินพ่อพูดว่า 'ดานีลลูกรักของพ่อ' P-N-K-O ได้รู้จักชื่อที่แท้จริงของตนในที่สุด ภาพแรกกับภาพสุดท้ายในชีวิตของเขาก็คือภาพเดียวกันนั่นเอง

การถ่ายทอดสดสิ้นสุดลง เจ้าหน้าที่เข้ามานำร่างที่ว่างเปล่าของเขาออกไปเพื่อจัดการตามคำสั่ง คืนนั้นผู้คนทั่วทั้งโลกต่างเฝ้าถามตัวเองถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ความคิดเห็นจำนวนมากมายมหาศาลถูกนำเสนอผ่านสื่อสารชนิดต่างๆ อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

เช้าวันรุ่งขึ้นที่ข้างๆ หลุมศพของศาสตราจารย์อาสิมอฟ ก็มีอีกหลุมหนึ่งถูกขุดขึ้น ร่างของ P-N-K-O ถูกนำมาฝังไว้ข้างๆ พ่อของเขา ป้ายบนหลุมศพนั้นเขียนเอาไว้ว่า

'ณ สถานที่แห่งนี้ ดานีล บุตรชายสุดที่รักเพียงคนเดียวของพ่อ ได้นอนหลับอย่างเป็นสุขตลอดกาล'

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า...

Create Date : 01 กันยายน 2553		0 comments
Last Update : 1 กันยายน 2553 7:39:12 น.
Counter : 1235 Pageviews.
Share Tweet