ไม่รู้ต้องทนอีกนานเท่าไหร่.....
ไม่รู้เหมือนกัน ว่าทำไมถึงนั่งร้องไห้ตาบวมได้ถึงสองวัน วันนี้ปาเข้าไปเป็นวันที่สามยังเจ็บตาอยู่เลย ผู้ชายคนนึงที่มันไม่อาจเป็นไปได้ แต่ก้อรักเค้าปานฉะนี้ กับอีกคนที่เราพยายามรักเค้า แล้วเค้าก้อดูเหมือนจะพยายามรักเรา แต่มันก้อยังเฉยๆอยู่ แค่เหงาๆมาคุยกัน คนนึงที่คงไม่ใช่ผู้ชายแต่เราก้อรักเค้าไปแล้ว ตอนแรกก็ทำใจได้แล้ว แต่มาหลังๆ เค้าพยายามเอาชีวิตเค้า เข้ามาอยู่ในชีวิตเรามากขึ้น ทำให้เราดูมีความหมายมากขึ้น พูดให้เรารู้สึกดีมากขึ้ัน แต่วันนึง เค้าพูดออกมาบอกว่า มีกิ๊กก็เพราะอยากให้แฟนหึง บางทีพูดกับแฟนว่าจะไปดูหนังกับเราก็เพื่อให้แฟนหึง ซึ่งมันก็ได้ผล แต่เป็นเราเองที่รู้สึกเสียใจว่า ฉันเป็นได้แค่นี้ใช่ไหม เธอทำไปงั้นๆ ไม่ได้มีความหมาย แล้วเธอก็ไม่ได้ไปดูหนังกับฉัน ไม่ได้คิดอะไรกับฉัน มันแค่นั้นผ่านๆ ทุกอย่างไม่มีความหมาย ทุกคำเป็นคำโกหกกันไปวันๆ มันทนไม่ได้จริงๆ แต่ตอนนี้พยายามบอกตัวเองแล้วว่า หยุดเถอะ เหนื่อยจัง ปวดหัว ปวดตาไปหมดแล้ว เป็นเราฝ่ายเดียวที่เจ็บ แต่เค้ากลับไม่รู้ตัว ไม่รู้สึกอะไรเลย เราควรรักตัวเองมากๆใช่ไหม รักคนอื่นน้อยๆ อย่างนั้นใช่หรือเปล่า จะพยายามนะ อะไรๆ มันช่างเร็วเหลือเกิน เราเจอกันเป็นเพื่อนกันมาแค่แปดเก้าเดือน แต่เราเหมือนรู้จักกันมาสิบปี มันก็ยากที่จะทำใจให้เลิกรักเธอให้น้อยลงได้ แต่ก็จะพยายาม ขอบคุณทุกอย่าง ที่เธอทำ ที่ชั้นก้อไม่รู้ว่าเธอฝืนทำ หรือทำมันด้้วยความไม่เต็มใจหรือเปล่า แต่ต่อไปนี้ชั้นจะคิดถึงเธอให้น้อยลง รักเธอให้น้อยลงแล้วกัน
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [