Bloggang.com : atruthoflife10 :

ลำนำ(59)…อ า ส า ฬ ห ะ รำลึ ก

รุ่งอรุณแห่งความรู้ ตื่น เบิกบาน
ทางจิตวิญญาณ
สาธุชน
ขอท่านจงหยุดลงเงี่ยหูสดับ
ฟังเถิด...บทเพลงแห่งสันติ
ที่บรรเลงมานานแล้ว
กว่าสองพันห้าร้อยปี

ณ ป่าอิสิปตนมฤคทายวัน
ในคืนวันนั้น
เมื่อเดือนเพ็ญปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า
หมู่ไม้และความเงียบสงัดปกคลุมทั่วผืนแผ่นดิน
ที่กงล้อแห่งธรรมได้อุบัติขึ้นเป็นครั้งแรก
ปรากฏบนโลกพิภพแห่งนี้
เสียงบรรลือสีหนาทประกาศธรรมจักร
ได้ดังกระหึ่มกึกก้องขึ้น
ตลอดทั่วเทวโลก มารโลก พรหมโลก
ในหมู่สัตว์พร้อมทั้งสมณพราหมณ์
พร้อมทั้งเทวดาและมนุษย์

"...ดูกรภิกษุทั้งหลาย
จักษุเกิดขึ้นแล้วแก่เรา
ญาณเกิดขึ้นแล้วแก่เรา
ปัญญาเกิดขึ้นแล้วแก่เรา
วิชชาเกิดขึ้นแล้วแก่เรา
แสงสว่างเกิดขึ้นแล้วแก่เรา

ในธรรมที่เราไม่เคยฟังมาแต่ก่อน
ว่าอริยสัจคือทุกข์เป็นอย่างนี้อย่างนี้ ดังนี้
ว่าอริยสัจคือทุกข์นั้นแลเป็นสิ่งที่ควรกำหนดรู้ ดังนี้...
ว่าอริยสัจคือเหตุให้เกิดทุกข์เป็นอย่างนี้ อย่างนี้ ดังนี้
ว่าอริยสัจคือเหตุให้เกิดทุกข์นั้นแล เป็นสิ่งควรละเสีย ดังนี้
ว่าอริยสัจคือความดับไม่เหลือแห่งทุกข์เป็นอย่างนี้อย่างนี้ ดังนี้
ว่าอริยสัจคือความดับไม่เหลือแห่งทุกข์นั้นแลเป็นสิ่งควรทำให้แจ้ง ดังนี้
ว่าอริยสัจคือข้อปฏิบัติที่ทำสัตว์ให้ถึงความดับไม่เหลือแห่งทุกข์
เป็นอย่างนี้อย่างนี้ ดังนี้
ว่าอริยสัจคือข้อปฏิบัติที่ทำสัตว์ให้ถึงความดับไม่เหลือแห่งทุกข์นั้นแล
เป็นสิ่งที่ควรทำให้เกิดมี ดังนี้...

...ดูกรภิกษุทั้งหลาย
ก็ญาณและทัศนะได้เกิดขึ้นแล้วแก่เราว่า...
ความหลุดพ้นของเราไม่กลับกำเริบ
ความเกิดนี้เป็นการเกิดครั้งสุดท้าย
บัดนี้ความเกิดอีกย่อมไม่มี (สำหรับเรา)..."

...จากวันนั้นถึงวันนี้
ที่บทเพลงแห่งศานติไมตรี
ได้บรรเลงต่อเนื่องสืบมา
จากพุทธคยาแผ่ไพศาลไปทั่วชมพูทวีป
ทางเหนือขึ้นสู่ธิเบต จีน...
ทางใต้ลงสู่ลังกา สุวรรณภูมิ...
แล้วแผ่ไกลไพศาลไปทั่วทุกมุมโลก
กล่อมเกลาเหล่าเวไนยสัตว์
ที่เงี่ยหูลงสดับ
บทเพลงแห่งศานติซึ่งขับกล่อม

ให้ความอำมหิตรุนแรงหยาบช้า
เปลี่ยนเป็นความอ่อนโยนและกรุณา
ให้ความริษยาอาฆาตเกลียดชัง
เปลี่ยนเป็นความรักและให้อภัย
ให้ความโลภโมโทสันร้าย
เปลี่ยนเป็นความจริงใจเสียสละ
ให้ความหยิ่งทะนงมานะกล้า
เปลี่ยนเป็นความสิ้นอหังการและถ่อมใจ

...แต่จากวันนั้นถึงวันนี้
เมื่อผ่านพ้นกาลยาวนานกว่าสองพันห้าร้อยปี
บทเพลงแห่งความจริงใจไมตรีก็ค่อยๆ แผ่วเบาลงๆ
เริ่มจางหายไปจากบรรยากาศของโลกพิภพแห่งนี้
พร้อมกับสรรพเสียงของหมู่มาร
ดังกึกก้องกังวานขึ้นแทนที่
กระเบื้องเฟื่องฟูลอย
น้ำเต้าน้อยก็ถอยจม
คนดีหดหัว
คนชั่วเด่นผงาด
คนสัตย์ซื่อถูกหมิ่นประมาทว่าโง่เซ่อ
คนมีศีลเป็นปกติถูกมองว่ามีสุขภาพจิตผิดปกติ
คนชั่วได้รับคำยกย่องสรรเสริญ
คนดีถูกเมินกระแนะกระแหนประชดแดกดัน
พุทธะอันสูงส่ง
ถูกลดค่าลงเป็นเพียงอิฐ หิน ดิน ปูน
ไว้วางเร่ประมูลซื้อขายกันตามพื้นข้างถนน

เดรัจฉานวิชาถูกบิดเบือนเป็นพุทธวิชา
ศาสนาพุทธกลายเป็นศาสนาพราหมณ์คอยรับจ้างทำพิธี
หรือไม่ก็กลายเป็นศาสนาฤษีหนีสังคม ตัดช่องน้อยแต่พอตัว
ศาสนาถูกหมิ่นว่าเป็นยาเสพติด
ศีลธรรมถูกมองว่าเป็นเพียงเครื่องมือของคนอ่อนแอ
ที่ไว้หลอกลวงคนโง่เพื่อปกป้องตนเองจากการถูกรังแก
โดยผู้เข้มแข็งฉลาดกว่า
หมดสิ้นศักดิ์ศรี
หมดสิ้นกิตติคุณที่เคยมี
หมดสิ้นคุณค่าความดีบทบาทที่เป็นประโยชน์ต่อสังคม

...แต่แล้ว ณ ยุคสมัยกึ่งพุทธกาล
เมื่อพระโพธิสัตว์จุติลงมาทำงานต่ออายุพระพุทธศาสนา
เป็นธรรมทายาทสืบทอดดำรงพระธรรมวินัย
ให้มีอายุยืนยาวสืบไปจนครบห้าพันปี

และวันนี้ที่กงล้อแห่งธรรมค่อยๆ ถูกเข็นผลักขึ้นจากหล่มโคลนอีกครั้งหนึ่ง
แล้วรุ่งอรุณแห่งศาสนชีพก็ค่อยๆ ปรากฏตัวอุทัยขึ้น
โผล่พ้นขอบฟ้าเบื้องทิศตะวันออก
เคลื่อนนำไปสู่แดนสุขาวดีด้านทิศตะวันตก
รัตติกาลอันยาวนานได้ผ่านพ้นไปแล้ว
พร้อมกับทิวาวารที่กำลังมาถึง
ธรรมจักรได้พลิกฟื้นขึ้นแล้วในโลกพิภพอีกครั้งหนึ่ง

ตื่นขึ้นเถิด
สาธุชนทั้งหลาย
ตื่นขึ้นจากในความฝันและตื่นขึ้นจากในความตื่น
อันเป็นความฝันที่ล้ำลึกยิ่งกว่า

ตื่นขึ้นจากความหลับใหลในความมืดและความน่ากลัวของกาลราตรี
ตื่นขึ้นแล้วลุกเดินออกจากที่กำบังหลีกลี้หลบภัย
เพื่อรับแสงเงินแสงทองในวันใหม่
แสงอาทิตย์อุทัยอันคือศีลที่ปรากฏขึ้นแล้วบนขอบฟ้า ณ บัดนี้

สดับเถิด
สาธุชนทั้งหลาย
ขอท่านจงเงี่ยหูลงสดับ
บทเพลงแห่งศานติที่เริ่มดังแว่วมา
จากขอบฟ้าเบื้องทิศตะวันออก
บทเพลงแห่งศานติที่ขับกล่อม
ให้ความอำมหิตรุนแรงหยาบช้า
เปลี่ยนเป็นความอ่อนโยนและกรุณา
ให้ความริษยา อาฆาต เกลียดชัง
เปลี่ยนเป็นความรักและให้อภัย
ให้ความโลภโมโทสันร้าย
เปลี่ยนเป็นความจริงใจ เสียสละ
ให้ความหยิ่งทะนงมานะกล้า
เปลี่ยนเป็นความสิ้นอหังการและถ่อมใจ...

จากกัลยาณมิตร(๒๑ ส.)
เสียงประกอบ //www.palungjit.com

Create Date : 14 มกราคม 2554

0 comments

Last Update : 14 มกราคม 2554 19:53:45 น.

Counter : 664 Pageviews.