รักยกกำลังสอง บทที่ 16 คืนนั้นของแต่ละคน (Each Guy's Night)

ฤดูใบไม้ผลิ ณ สวนหินในคฤหาสน์สไตล์ญี่ปุ่นแห่งหนึ่ง กลีบดอกซากุระปลิวไสวอย่างไม่ขาดสายราวกับมีใครคอยโปรยลงมา “ที่นี่!...ที่ไหน!?!” เรนะถามตัวเองในใจ เธอพบว่าตัวเองใส่ชุดนอนยืนอยู่กลางสวนอันว่างเปล่า เธอหันไปมองรอบ ๆ แต่ก็ไม่เห็นใคร

“ทำไมเรามาอยู่ที่นี่ได้นะ!?!” เธอตัดสินใจเดินไปเรื่อย ๆ ซักพักก็ได้ยินเสียงแว่วมา “คิก ๆๆ จ้างให้ก็หาไม่เจอ!?!” เธอเลยเดินตามต้นเสียงไป “ทางนี้ ๆ คิก ๆๆ !?!”

พอไปถึงบ่อน้ำเธอก็เห็นเด็กผู้หญิงอายุราว ๆ 5 ขวบใส่ชุดยูกาตะสีชมพูลายดอกซากุระแอบซ่อนอยู่หลังต้นไม้ “หนูจ๊ะ” เธอเรียกเด็กคนนั้น แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ยิน “เด็กคนนี้เหมือนเราเคยเจอที่ไหนมาก่อนนะ” เรนะรู้สึกคุ้นหน้าเด็กคนนี้มาก

“ทางนี้ ๆ คิก ๆๆ” แล้วเด็กคนนั้นก็วิ่งหนีไป

“เดี๋ยวก่อน!” เรนะเอื้อมมือจะไปจับแขนเด็กคนนั้น แต่มือของเธอก็ผ่านร่างของเด็กไปราวกับเป็นหมอกควัน “เอ๋!!!” เธออุทาน

ทันใดนั้นก็มีเสียงเด็กอีกคนดังมาจากด้านหลัง “รอเดี๋ยวเรนะ รอเดี๋ยว!?!” เรนะรีบหันขวับไปดูแล้วพบว่าเจ้าของเสียงนั้นเป็นเด็กที่หน้าตาเหมือนเด็กคนเมื่อกี้ทุกประการ แต่ต่างกันตรงที่เธอใส่ชุดยูกาตะสีฟ้าลายดอกท้อ เรนะยืนตะลึงงันจนเด็กคนนั้นวิ่งเข้ามาใกล้แล้วก็ทะลุผ่านตัวเธอไป!!!

“ลูก ๆ มานี่หน่อยจ้า” ผู้ชายอายุราวสามสิบต้น ๆ ท่าทางใจดีเรียกลูกสาวทั้งสอง

“คุณพ่อ!!!” เรนะตกใจเมื่อเห็นคุณพ่อสมัยยังหนุ่ม

“ขาาาา” เด็กน้อยทั้งสองขานตอบอย่างเจื้อยแจ้วแล้วพากันวิ่งเข้ามาหาพ่อ

พ่อของเธอจูงเด็กผู้ชายอายุรุ่นราวคราวเดียวกับลูกสาวมาด้วยคนนึง “ลูก ๆ พ่อพาเพื่อนใหม่มาให้รู้จักนะ สนิทกับเค้าไว้หล่ะ” แล้วเด็กหญิงทั้งสองก็หันไปมองเด็กชายคนนั้น เขามีหน้าตาเศร้าสร้อยราวกับผ่านเรื่องอะไรร้าย ๆ มา แววตาก็ดูเย็นชาจนเหมือนไร้ความรู้สึก

เรนะมองหน้าเด็กชายแล้วคิดในใจว่า “ทำไมเรารู้สึกคุ้นเคยจัง”

แล้วเด็กหญิงเรนะก็ยิ้มให้เพื่อนใหม่ “ดีจ๊ะชั้นชื่อเรนะนะ แล้วเธอหล่ะ”

“…” เขาได้แต่นิ่งเงียบ

“อ้าวเป็นอะไรไปหล่ะ พูดไม่ได้เหรอ” เด็กหญิงเรกะถามมั่ง

“ขอ ขอโทษครับ” เด็กชายเอ่ยปากพูดประโยคแรก

แล้วเด็กหญิงเรนะก็เอามือลูบหัวเขาอย่างอ่อนโยน “ไม่เป็นไรนะจ๊ะ ไม่ต้องกลัว ๆ” เขามองเธอตาแป๋ว แววตาเย็นชาเมื่อครู่ค่อย ๆ กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง

“มามะ มาเล่นด้วยกัน” แล้วเด็กหญิงเรกะก็จูงมือเด็กคนนั้นไป พ่อของสาวน้อยทั้งสองยืนมองทั้งสามคนแล้วก็ยิ้มทอดสายตาไปไกลแสนไกล

“ชั้นเรกะนะ แล้วตกลงเธอชื่ออะไร” เด็กหญิงเรกะถามเด็กชายปริศนา

เด็กคนนั้นอ้ำอึ้งเล็กน้อยแล้วค่อย ๆ อ้าปากตอบว่า “ผมชื่อ...”

ทันใดนั้นใบหน้าของเอย์จิก็แวบเข้ามา แล้วเรนะก็สะดุ้งตื่น เธอหายใจหอบแฮก ๆ เหงื่อท่วมตัว “นี่เราฝันไปเหรอ!!!” เธอนั่งทบทวนความฝันประหลาดเมื่อครู่ “เราเคยอยู่ที่แบบนั้นด้วยเหรอ” เธอเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างแล้วพูดเบา ๆ ว่า “แต่รู้สึกคิดถึงยังไงก็ไม่รู้แฮะ”

“ฮ้าวววว มอร์นิ่งจ้าเรนะ” พอเธอเดินออกไปก็เห็นเรกะยืนบิดขี้เกียจอยู่หน้าห้อง

“อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่ เอ๋! ทำไมตาแดง ๆ เมื่อคืนนอนไม่หลับเหรอ”

“งั้นเหรอ เปล่านี่!?! สงสัยฝุ่นเข้าตามั้ง แล้วเธอหล่ะเป็นไงมั่ง มีไข้รึเปล่า” เรกะเป็นห่วงน้องสาวที่ตกน้ำเมื่อคืน

“สบายมากค่ะ” เรนะทำท่าเบ่งกล้ามให้ดูอย่างแสนน่ารักคิกขุ

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว แล้วนายนั่น เอ่อ เอย์จิคุงเค้าไปเจอเธอได้ไงอะ”

“เอ สงสัยเค้าคงจะมีเซ้นส์หล่ะมั้งคะ อิอิ”

“แต่หมอนั่นก็ดีนะอุตส่าห์...” แล้วเรกะก็หยุดพูดไป

“อะไรเหรอคะ”

เรกะเองก็อาย ๆ ที่จะพูดออกมาเหมือนกัน แต่เธอก็กลั้นใจพูดจนได้ “ก็หมอนั่นอุตส่าห์อุ้มเธอมาจนถึงบ้านไม่ใช่เหรอ” คำพูดของเรกะทำให้เรนะถึงกับอายหน้าแดง เธอก้มหน้าหลบตาพี่สาวแล้วนึกถึงเรื่องเมื่อคืน

(เมื่อคืนหลังจากทั้งสองคนตกน้ำ) ระหว่างที่เอย์จิพาเรนะกลับบ้าน เธอสังเกตเห็นเขาเดินกะเผลก ๆ เลยก้มลงไปดู “เอย์จิคุง! เลือดนั่น!!!” ที่หน้าแข้งเอย์จิมีแผลยาวเกือบ 5 นิ้ว เรนะเลยรีบลงจากหลังเขาทันที

“โดนหินบาดตอนอยู่ในน้ำหน่ะ แต่ไม่เป็นไร แผลไม่ลึกหรอก”

“แต่เลือดยังไม่หยุดเลยนะจ๊ะ”

“เดี๋ยวถึงบ้านแล้วค่อยทำแผลก็ได้ รีบขึ้นมาเถอะ” เอย์จิทำท่าจะอุ้มเธอต่อ

แต่เรนะไม่ยอม “ชั้นว่า ชั้นเดินไปเองดีกว่านะจ๊ะ”

“อย่าเลย หิมะเต็มพื้นแบบนี้ถ้าเดินเท้าเปล่ามีหวังเป็นแผลเหวอะแน่”

“แต่จะให้ชั้นเอาเปรียบเอย์จิคุงที่กำลังเจ็บอยู่ไม่ได้หรอกนะ” เรนะตอบทั้ง ๆ ที่ยืนตัวสั่นเพราะความหนาวที่ส่งผ่านมาทางฝ่าเท้า

“แผลชั้นนิดเดียวเอง เธอไม่ต้องคิดมากหรอก”

“ไม่ได้หรอกจ๊ะ” เรนะยังยืนกราน เอย์จิเลยได้แต่ทำหน้าลำบากใจ เรนะเห็นว่าต่างฝ่ายคงต่างไม่ยอมกันแน่ เธอเลยเริ่มมีน้ำตาคลอ

เอย์จิเลยเอามือลูบหัวเธออย่างอ่อนโยน “ไม่ต้องห่วงนะ ชั้นสัญญาแล้วนี่ว่าจะปกป้องเธอ”

(ตัดกลับมาที่ปัจจุบัน) เรนะยืนเหม่อแก้มเป็นสีชมพูไม่รู้สึกตัวอยู่เกือบนาที เรกะเลยเอามือไปโบก ๆ แถวหน้าเธอ “เรนะ ๆๆ”

“ว้าย! พี่!”

“เป็นไรอะ ยืนเหม่อเชียว”

“ปะ ปะ เปล่าค่ะ” เรนะกลบเกลื่อน แต่แก้มเธอแดงก่ำ

“แน่นะ” เรกะจ้องน้องสาวตาเขม็งเหมือนจะบีบให้เธอสารภาพออกมาซะ

เรนะเลยรีบดันพี่สาวเข้าห้องน้ำไป “พี่รีบอาบเถอะค่ะ หนูจะได้อาบต่อ”

“ดะ เดี๋ยวซี่” เธอยังไม่ทันตั้งตัว เรนะก็ปิดประตูห้องน้ำให้เสร็จสรรพ “เด็กคนนี้นี่” เรกะบ่นน้องสาว แล้วเธอก็หันไปส่องกระจกดูตาตัวเองที่แดงช้ำ ๆ ที่บริเวณแก้มยังมีคราบน้ำตาติดอยู่ “หึ! ไม่มีอะไรให้ช็อกซะหน่อย” เรกะบอกตัวเองแล้วเข้าไปอาบน้ำ ระหว่างนั้นเธอก็นึกถึงเรื่องเมื่อคืน “ตอนนี้หมอนั่นทำอะไรอยู่นะ”

(เมื่อคืนในงานเลี้ยง) “โอ้โห! นี่ทาคุมิคุงวาดเองเลยเหรอ เก่งจัง” คูมิยะตื่นเต้นกับของขวัญของเอย์จิ

“นั่นสิ วาดสวยจัง” นายะเห็นด้วย พวกสาว ๆ ก็พากันกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ เรกะชำเลืองมองภาพที่เอย์จิวาดให้น้องสาวแล้วนึกถึงเรื่องที่เธอคุยกับเอย์จิในวันนั้น

“ภาพนั่นแฟนของคุณทามาโมะเป็นคนวาดเหรอ เหมือนแจ๊คกับโรสในเรื่องไททานิคเลยเนอะ แสดงว่าคุณทามาโมะกับแฟนคงจะรักกันมากเลยสินะ”

“ทำไมถึงคิดอย่างงั้นหล่ะ”

“ก็เธอดูมีความสุขออกซะขนาดนั้นนี่ ถ้าคนที่ชั้นรักวาดภาพให้ชั้นแบบนี้ ชั้นก็คงรู้สึกไม่ต่างกันหรอก” พอเรกะนึกย้อนมาถึงตรงนี้ เธอก็เดินออกจากงานเลี้ยงไป ปล่อยให้เพื่อน ๆ สนุกกันเอง

เรกะเดินมาถึงระเบียงเห็นเอย์จิกำลังใส่แผลอยู่ เธอเลยรีบหันหลังทำท่าจะกลับห้อง “เรกะ เดี๋ยว!” เอย์จิเรียกให้เธอหยุด

เรกะหันกลับมามองเขาด้วยสีหน้าเศร้า ๆ “นายมีอะไร จะให้ชั้นช่วยใส่แผลเหรอ เดี๋ยวรอเรนะมาทำให้ละกัน”

“เปล่า ๆ ไม่ใช่อย่างงั้น คือว่านี่” เอย์จิยื่นกล่องของขวัญให้เธอ เธอถึงกับอึ้งพูดอะไรไม่ออก เอย์จิเลยพูดต่อว่า “สุขสันต์วันเกิดนะ” แล้วเขาก็ลุกเดินกระเผลกจะเอาของขวัญไปใส่มือเธอ

“นะ นายไม่ต้องลุกหรอก นั่งเถอะ” เธอรีบเข้าไปช่วยพยุงเขาแล้วก็รับของขวัญมา “ชั้นแกะดูได้มะ” เธอหันไปถามเอย์จิด้วยแววตาเหมือนมีอะไรในใจ

“อื้อ เอาสิ”

พอเรกะแกะห่อดูก็พบว่าข้างในเป็นตุ๊กตาแมวคิตตี้สีชมพูตัวขนาดพอ ๆ กับปากกา มีโซ่คล้องไว้สำหรับห้อยกับของต่าง ๆ “ชอบมั้ย” เอย์จิถามเธอ

“หึ ชั้นไม่เหมาะกับของน่ารัก ๆ แบบนี้หรอก”

“งั้นเหรอ แต่ชั้นคิดว่ามันน่ารักเหมาะกับเธอดีนะ ขอโทษทีที่เลือกของให้ไม่ถูกใจ” เอย์จิทำหน้าผิดหวัง

เรกะเลยบอกกับเขาว่า “ทำคิดมากไปได้ ชั้นไม่ใช่คนประเภทที่เห็นแก่ของขวัญหรอกนะ แค่นายมีน้ำใจ ชั้นก็ดีใจแล้ว”

“อื้อ แต่ไหน ๆ จะให้ทั้งที ชั้นก็อยากจะให้ของที่ถูกใจอะนะ”

“อือ” เรกะตอบห้วน ๆ แล้วเอย์จิก็หันมาทำแผลตัวเองต่อ เธอมองเค้าใส่แผลอยู่แป๊บนึงแล้วก็พูดว่า “งั้นชั้นช่วยใส่ยาให้ละกัน”

“ไม่ต้องหรอก แผลแค่นี้เอง”

“ไม่เป็นไร ก็ตอบแทนที่นายให้ของขวัญชั้นไง” แล้วเธอก็แย่งอุปกรณ์ทำแผลมาจากมือเอย์จิ

พอเรกะทำแผลให้ เอย์จิก็พูดว่า “ขอบใจนะ” แต่เธอนิ่งเงียบแล้วก็ก้มหน้าใส่ยาต่อไป เอย์จิเห็นท่าทางเธอแปลก ๆ เลยถามว่า “เธอมีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า”

“เปล่านี่ ชั้นปกติดี” เธอตอบโดยไม่เงยหน้ามองเขา

“แต่ชั้นว่าเธอดูไม่ค่อยสดชื่นนะ เป็นห่วงเรนะเหรอ”

“อื้อ ก็นิดหน่อยหน่ะ”

“ขอโทษนะ” เอย์จิขอโทษที่ตัวเองเป็นต้นเหตุให้เรนะตกน้ำ

“เรื่องไรอะ” เรกะงง

“ก็เรื่องที่เรนะตกน้ำไง”

“ไม่ใช่ความผิดของนายซะหน่อย”

“คือว่า...” เอย์จิจะสารภาพความจริง

แต่เธอก็เอานิ้วชี้ไปดันที่หน้าผากของเขาแล้วยื่นหน้าไปใกล้ ๆ “พอแล้ว! ไม่ต้องขอโทษแล้ว และก็เลิกทำหน้าแบบนี้ซะที คิดมากเป็นผู้หญิงไปได้” แล้วเรกะก็หันไปใส่ยาต่อ ระหว่างนั้นเธอก็บอกเขาว่า “เออนี่ รูปนายสวยดีนะ”

“จริงเหรอ!!! ขอบใจนะ”

“เรนะคงชอบน่าดูเลย”

“เธอคิดว่างั้นเหรอ”

“อื้อ ก็ขนาดชั้นยังชอบเลย” เธอพูดเบา ๆ

“อะไรนะ” เอย์จิฟังไม่ถนัด

แต่เรกะรีบตัดบทไปว่า “แต่หน้าอย่างนายเนี่ยไม่น่าวาดรูปเก่งได้เลยนะ”

“ตกลงนี่เธอหลอกด่าชั้นใช่มะ” เอย์จิทำท่าโวยใส่

“555+ ก็มันจริงนี่”

“ทำไมหน้าอย่างชั้นมันเป็นยังไง”

“ก็หน้าอย่างงี้ไง นี่แนะ ๆๆ” เรกะเอามือไปดึงแก้มเขาทั้งสองข้างจนยืด

“โอ้ยยย” เอย์จิร้อง

“สมหน้า!” เรกะสะบัดหน้าหนี เอย์จิเห็นเธอกลับมาร่าเริงอีกครั้งก็รู้สึกสบายใจ

พอใส่แผลเสร็จเธอก็ถามว่า “เอ้อ! แล้ววันเกิดนายวันไหนหล่ะ”

“อ๋อ! ของชั้นเลยมาแล้วหน่ะ วันที่ 11 สิงหาหน่ะ”

“เอ๋ บังเอิญจัง!!!”

“ทำไมเหรอ” เอย์จิงสงสัย

“ก็วันเกิดนายกับพวกชั้นอะแค่สลับวันกับเดือนกันเองนี่”

“เออ จริงด้วยแฮะ งั้นถ้าเธอจะให้ของขวัญย้อนหลังชั้นก็เอานะ” เอย์จิยิ้มทำหน้าทะเล้น

“ฝันไปเถอะ งั้นปีนี้นายก็อดไปละกัน” แล้วเธอก็อมยิ้มเดินกลับห้องไป

(ตัดกลับมาที่ปัจจุบัน) เรกะมัวเหม่อจนลืมถูสบู่ “ตายแล้ว!” เธอหน้าแดงแล้วรีบถูอย่างเร็ว พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จเธอก็พูดว่า “ตาบ้า!!!”

“ฮัดเช้ย!!!” เอย์จิจามเสียงดัง

“เป็นหวัดเหรอจ๊ะ” ยูริถามน้องชาย

“เปล่าครับ ไม่รู้เป็นอะไร”

“เอ หรือว่าจะมีสาวคนไหนคิดถึงรึเปล่าเอ่ย” ยูริยิ้มอย่างมีเลศนัย

“แหะ ๆ กลัวจะมีคนนินทามากกว่าสิครับ วันนี้พี่ไปที่ร้านรึเปล่า”

“ไปหลังเที่ยงจ๊ะ ช่วงเช้าพี่มีเรียนหน่ะ แล้วเธอหล่ะ”

“ไปครับ วันนี้ผมว่าง”

“เหรอจ๊ะ แล้วงานวันเกิดสาว ๆ เมื่อคืนสนุกมั้ย” ยูริทำหน้าเหมือนรู้ใจน้องชาย

“สนุกครับ” เอย์จิไม่กล้าตอบอะไรมาก

“แล้วเรนะจังชอบภาพวาดของเธอรึเปล่า”

“ชอบครับ เธอบอกว่าจะเก็บไว้อย่างดีเลย”

“งั้นเหรอจ๊ะ แล้วเรกะจังหล่ะว่าไงมั่ง”

“อะ เอ่อ เธอก็ไม่ได้ว่าอะไรครับ เธอก็เฉย ๆ”

“งั้นเหรอจ๊ะ” ยูริพูดยิ้ม ๆ

“ครับ” เอย์จิตอบโดยไม่กล้าสบตาพี่สาว

“คิก ๆ ระวังน้า พิษรักมันร้ายแรงนะ อิอิ” ยูริพูดเป็นนัยแล้วก็รีบไปเรียน

ที่บ้านฮิเมะพอเรกะอาบน้ำเสร็จเธอก็บอกน้องสาวว่า “อะพี่อาบเสร็จแระ เธออาบต่อได้เลย”

“เอ่อ พี่คะ!!!” เรนะทำท่าจะถามอะไรบางอย่าง

“มีไรเหรอ” เรกะหยุดหันมามองน้องสาว

“เปล่าคะ ไม่มีอะไร” เธอตั้งใจจะถามเกี่ยวกับความฝันเมื่อคืน แต่เธอก็เปลี่ยนใจ “หรือว่าเป็นเพราะเราตกน้ำเลยฝันแปลก ๆ นะ” เธอถามตัวเองในใจ

“งั้นพี่ไปรอข้างล่างนะ” แล้วเรกะก็เดินลงไปที่ห้องนั่งเล่น

ตอนสาย ๆ เอย์จิมาช่วยพ่อเปิดร้าน Amusesbouche ซักพักลูกค้าก็เริ่มเข้าร้าน “เชิญครับ จะรับอะไรดีครับ” พนักงานในร้านพากันออกไปต้อนรับลูกค้า

พอใกล้ ๆ 11 โมงพวกคอนจิก็แวะมาหาเอย์จิที่ร้าน “เฮ้ เป็นไงบ้าง”

“อ้าว เข้ามาก่อนสิ” เอย์จิเรียกเพื่อน

“ขอบใจ ๆ แต่ไม่เป็นไร พวกเราแค่แวะมาหา เดี๋ยวจะไปเล่นเกมกันหน่ะ” คอนจิบอก

“งั้นเหรอ”

“เมื่อวานโชคดีนะที่นายไปเจอเรนะเข้า ไม่งั้นหล่ะแย่เลย” ฟูจิพูด

“นี่ถามจริง เมื่อคืนนายแบกเรนะกลับมาตลอดทางเลยเหรอ ไม่ใช่ใกล้ ๆ เลยนะ” คอนจิถาม เอย์จิก็พยักหน้ารับ

“แหม ฟิตจริง ๆ ถ้าเป็นชั้นบ้าง นายจะช่วยชั้นมะเนี่ย” ฟูจิแซว

“ก็เค้าทำรองเท้าหายนี่ จะปล่อยให้เดินเท้าเปล่าบนหิมะได้ไง” เอย์จิพยายามอธิบายแก้เขิน แล้วเขาก็นึกถึงเรื่องเมื่อคืน

(เมื่อคืนหลังจากที่เรนะเห็นแผลที่ขาของเอย์จิ) เอย์จิเอามือลูบหัวเรนะแล้วพูดว่า “ไม่ต้องห่วงนะ ชั้นสัญญาแล้วนี่ว่าจะปกป้องเธอ”

“แต่ว่า” เรนะพูด

“เรารีบกลับกันเถอะ เธอจะได้รีบทำแผลให้ชั้นไง” เอย์จิยิ้มให้เธอ

“งั้นอย่างน้อยตอนนี้ขอให้ชั้นพันผ้าให้เธอก่อนนะจ๊ะ”

“อะ อื้ม” เอย์จิตอบ แล้วเรนะก็เอาผ้าเช็ดหน้ามาซับเลือดที่ขาเขาและพันผ้าไว้เท่าที่จะทำได้ “ขอบใจนะ แค่นี้ก็ดีขึ้นมากแล้ว” เอย์จิทำท่าจะอุ้มเธอขึ้น

“เดี๋ยวก่อน!” เรนะร้องบอกเขา

“อะไรเหรอ”

“เอย์จิคุงต้องสัญญาก่อนนะว่าอย่าฝืนเกินไป ถ้าไม่ไหวต้องบอกชั้นนะ”

“อื้อ ได้ ไม่มีปัญหา”

“เอ่อ คือ ชั้นหมายถึงตลอดไปเลยนะจ๊ะ” แล้วเรนะก็ยื่นนิ้วก้อยให้เขา

เอย์จิมองหน้าเธอแล้วอึ้งเล็กน้อย ส่วนเรนะก็ยืนแก้มเป็นสีชมพูระเรื่อรอคำตอบจากเขา เอย์จิเลยยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวกับเธอ “อะ อื้ม ชั้นสัญญา”

ระหว่างที่เอย์จิอุ้มเรนะไป ทั้งสองก็คุยกัน “เอ๋! เรกะถนัดขวาเหรอ?” เอย์จิเพิ่งรู้

“จ๊ะ”

“แต่เธอถนัดซ้ายนี่ ใช่มะ”

“จ๊ะ ถึงเราจะเป็นฝาแฝดกันแต่ก็มีหลายอย่างต่างกันนะ”

“อย่างอะไรมั่งหล่ะ” เอย์จิถาม

“ก็อย่างขนมพี่เค้าจะชอบพวกขนมหวาน ๆ แต่ชั้นชอบพวกช็อคโกแลตขม ๆ หน่ะจ๊ะ” พอเรนะพูดจบเอย์จิก็อมยิ้ม “ทำไมเหรอจ๊ะ” เรนะสงสัย

“ก็นะก็ถ้าจะให้ทายว่าระหว่างเธอกับเรกะใครน่าจะชอบช็อคโกแลต ชั้นว่าเป็นใคร ๆ ก็ต้องทายว่าเรกะทั้งนั้นแหละ”

“แหม ชั้นดูหวานขนาดนั้นเลยเหรอ แล้วเอย์จิหล่ะจ๊ะ”

“ชั้นชอบ??? แล้วมีอะไรอีกมะที่พวกเธอไม่เหมือนกันอะ”

“เอ...ก็ อย่างพี่เค้าชอบทานพวกเนื้อย่าง แต่ชั้นชอบโอโคโนมิยากิแบบนี้พอได้มะจ๊ะ”

“เธอชอบกินโอโคโนมิยากิเหรอ ชั้นรู้จักร้านอร่อยเพิ่งเปิดใหม่อยู่ร้านนึงแถวหน้าสถานีหน่ะ ไว้วันไหนว่าง ๆ เราไปกันมะ”

“ได้เลย ว่าแต่เอย์จิคุงจะเลี้ยงชั้นรึเปล่าหล่ะจ๊ะ อิอิ”

“แหม ๆ ชั้นไม่มีปัญหาอยู่แล้ว เธออย่ากินซะจนชั้นกระเป๋าฉีกละกัน”

“คิก ๆ ไว้ชั้นจะถล่มให้เละจนเธอไม่กล้าชวนอีกเลยละกัน”

“จ้า ๆ แล้วชั้นจะคอยดูฝีมือนะ” แล้วทั้งคู่ก็พากันขำ

พอเอย์จิอุ้มเรนะเข้าบ้าน พ่อแม่ของเธอก็ตกใจกับสภาพของลูกสาวที่เปียกปอน เรกะกับเพื่อน ๆ ก็พลอยตกใจด้วย “เกิดอะไรขึ้นหน่ะลูก!!!” พ่อเรนะถาม

เอย์จิกำลังจะขอโทษที่เขาเป็นต้นเหตุ แต่เรนะรีบออกรับแทนว่า “หนูลื่นตกน้ำหน่ะคะ แล้วเอย์จิก็ลงไปช่วยหนูไว้”

“เรนะ!!!” เอย์จิตกใจที่เธอออกรับแทนเขา แต่เรนะหันมาแอบยิ้มให้เขาแบบพอรู้กันแค่สองคน

“มา ๆ รีบเข้ามาเช็ดตัวก่อนเถอะ เดี๋ยวจะปอดบวม” แม่เรนะรีบหาผ้ามาเช็ดตัวลูกสาว

เพื่อน ๆ ก็พากันหาเครื่องดื่มร้อน ๆ ให้ทั้งคู่ คูมิยะกับนายะช่วยกันต้มน้ำอุ่นมาเช็ดตัวเธอ ส่วนพวกผู้ชายก็ช่วยดูเอย์จิ พอทั้งสองคนอาการดีขึ้น ทุกคนก็กลับไปนั่นในงานเลี้ยงกันต่อ “แหมสมกับเป็นของขวัญสำหรับคนพิเศษจริง ๆ นะ” นาโอมิแซวจนเอย์จิเขิน

“ไม่หรอกจ๊ะ เอย์จิคุงเค้าแค่นั่งติดกับชั้น เลยวาดภาพให้เท่านั้นเอง” เรนะรีบปฏิเสธ ส่วนเอย์จิก็ไม่กล้าหันไปมองพวกสาว ๆ

(ตัดกลับมาที่ปัจจุบัน) คอนจิกับฟูจิพากันเรียกเอย์จิที่ยืนเหม่อให้รู้สึกตัว “เอย์จิ เฮ้! เอย์จิ”

เอย์จิสะดุ้งโหยง “หา! ว่าไงนะ”

“นั่นแน่ ยืนเหม่อแบบนี้ พวกเรารู้นะว่านายฝันถึงใคร หึหึหึ” ฟูจิกับคอนจิพากันทำหน้าน่ากลัวแล้วหัวเราะขู่เอย์จิ

“พะ พวกนาย จะไปเล่นเกมกันไม่ใช่เหรอ ไม่รีบไปเดี๋ยวคนเต็มนะ” เอย์จิรีบไล่เพื่อน

“หึหึหึ ไม่ต้องมาเฉไฉ เดี๋ยวพวกชั้นจะเอาไปแฉให้พวกผู้หญิงฟัง ว่านายยืนเหม่อฝันหวานถึง...”

“มร่ายยยย ชั้นขอโทษ เอา...เอาเป็นว่าชั้นเลี้ยงกาแฟพวกนายละกัน”

“เอางั้นก็ได้ หึ ๆๆ แหมทาคุมิคุงนี่ใจกว้างจริง ๆ หุหุหุ” คอนจิกัด เอย์จิยกกาแฟมาให้เพื่อนคนละแก้วแล้วก็ถอนหายใจดังเฮ้อ!!!

แล้วฟูจิก็พูดว่า “แต่เมื่อคืนก็วุ่นวายน่าดูเลยเนอะ”

“ใช่ ตั้งแต่คุณปู่คนนั้นมาแหละ” คอนจิเห็นด้วย

“นั่นสิ” แล้วทั้งสามคนก็พากันนึกถึงเรื่องเมื่อคืน

(หลังจากที่ทุกคนกลับมานั่งในงานเลี้ยง) “เรกะจัง เรนะจัง เดี๋ยวคุณปู่จะมานะลูก” แม่บอกลูกสาวทั้งสอง

“คุณปู่มาด้วยเหรอคะ” เรนะท่าทางดีใจ

“มาดึก ๆ งี้เลยเหรอคะแม่” เรกะสงสัย

“ท่านโทรมาบอกว่าใกล้จะถึงแล้วจ๊ะ” แม่เรกะตอบ

ซักพักคุณปู่ของเรกะก็มาถึง “สวัสดีจ้า โทษทีมาดึกไปหน่อย เผอิญตกรถไฟหน่ะ” แต่คนที่เดินเข้ามากลับเป็นชายแก่ท่าทางคล้ายผู้พันหน้าร้านไก่ทอดที่แอบสะกดรอยตามเอย์จิเมื่อกี้!!!

“คุณพ่อสบายดีมั้ยคะ” แม่ของเรนะถาม

“เฮ้อ! ก็สบายแบบคนแก่หล่ะนะ”

“สวัสดีค่ะคุณปู่” หลานสาวทั้งสองทักทายพร้อม ๆ กัน

“ไหนมาให้ปู่ชื่นใจหน่อยซิ” แล้วหลาน ๆ ทั้งสองก็เข้าไปกอดท่าน ระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังกอดคุณปู่อยู่นั้น เขาก็เอามือมาบีบก้นหลานสาวทั้งสองคน!!!

“ว้าย!!!” ทั้งคู่ตกใจมาก

“โฮ่ะ ๆๆ เผลอแป๊ปเดียวหลานปู่โตเป็นสาวกันหมดแล้ว เร็วจริง ๆ นะ” คุณปู่ทำเป็นขำกลบเกลื่อน

พอคุณปู่เดินเข้าไปในงานเอย์จิก็ร้องออกมาว่า “อ๋าาาาา!!!”

“นายมีไรเหรอ” เรกะสงสัย

“อ้าว พ่อหนุ่มคนนั้นนี่ เมื่อตอนนั้นขอบใจมากนะ” คุณปู่ทักทายเอย์จิ

“คุณปู่รู้จักเอย์จิคุงด้วยเหรอคะ” เรนะงง

“เปล่าหรอก วันก่อนพ่อหนุ่มคนนี้เค้าช่วยพาปู่ข้ามถนนหน่ะ”

“อ้าวคุณพ่อมาแถวนี้ด้วยเหรอครับ น่าจะบอกผมก่อน” พ่อของเรกะบอก

“โฮ่ะ ๆๆๆ พ่อมาหากิ๊กเมื่อสมัยหนุ่ม ๆ หน่ะ กิ๊กอะรู้จักมั้ยกิ๊กอะ อิอิ” ปู่ของเรกะพูด

แล้วเรนะก็กระซิบบอกเอย์จิว่า “คุณปู่ท่าน 90 แล้ว แต่ยังไฟแรงเหมือนคนหนุ่ม ๆ อยู่หน่ะจ๊ะ”

“ดีแล้วหล่ะ ท่านจะได้แข็งแรง” เอย์จิตอบ

“อ้าวนี่หนูคูมิจังกับหนูนายะจังไม่ใช่เหรอ” คุณปู่ทักทายเพื่อนเรกะ

“สวัสดีค่ะคุณปู่” คูมิยะกับนายะก้มหัวทักทายท่าน ทันใดนั้นเองคุณปู่ก็เอามือไปบีบก้นทั้งสองคน!!! “ว้ายยย” ทั้งสองร้องเสียงหลง

“คุณปู่ทำอะไรคะ!!!” เรกะทำหน้าดุ

“โฮ่ะ ๆๆๆ ขอโทษทีจ๊ะ ขอโทษที มือมันเผลอไปหน่อยหน่ะ” คุณปู่หัวเราะหน้าตาย (ปนหน้าด้าน)

มารยาของคุณปู่หัวงูทำเอาเซริซาว่าอ้าปากค้าง เขาเลยกะจะอาศัยลูกชุลมุนไปมั่วแต๊ะอั๋งสาว ๆ มั่ง พอมือเขากำลังจะไปจับหน้าอกคูมิยะ หล่อนก็หันมาเอาเท้ายันท้องเขาไว้ “ไปไกล ๆ ชั้นเลย” เธอทำหน้าดุ (มากกกกก)

“แหะ ๆ ชั้นแค่จะช่วยดูให้ว่าเธอสึกหรอตรงไหนรึเปล่าเท่านั้นเอง”

“แต่ชั้นว่าชั้นจะสึกหรอเพราะนายมากกว่าหน่ะซิยะ”

เอย์จิเห็นแล้วกระซิบบอกเรนะว่า “สงสัยไม่ได้แค่ไฟแรงอย่างเดียว ไฟราคะก็สูงด้วยมั้ง” เรนะก็ได้แต่หัวเราะแหะ ๆ ส่วนเพื่อนผู้หญิงคนอื่น ๆ ก็พากันเขยิบถอยห่างปู่ของเรนะ

ภายในงานพอสาว ๆ เผลอคุณปู่แกก็ออกลายอีก สรุปคืนนั้นพวกผู้หญิงโดนแกแต๊ะอั๋งกันถ้วนหน้า โดนเฉพาะคารินกับคูมิยะจะโดนหนักหน่อย จนเซริซาว่าถึงกับต้องขอฝากตัวเป็นศิษย์!?!

หลังงานเลิกหิมะก็หยุดตกพอดี ทุกคนเลยตกลงกันว่าจะกลับกันเอง “ไม่ให้พ่อไปส่งแน่นะลูก” พ่อเรกะถาม

“สบายมากค่ะ” คูมิยะตอบ

“กลับบ้านกันดี ๆ นะลูก” แม่ของเรนะก็มาส่ง คุณปู่ก็ทำท่าจะเข้ามาโอบสาว ๆ พวกผู้หญิงเลยพากันวงแตกกระเจิงไปคนละทิศละทาง

ระหว่างกลับบ้านเซริซาว่าก็ร้องไห้ด้วยความตื้นตันว่า “ในที่สุดชั้นก็ได้พบกับปรมาจารย์ที่ชั้นตามหามานาน”

“เฮ้อ!” คูมิยะถอนหายใจ

“พวกเธอระวังไว้เถอะ ต่อไปนี้เสร็จชั้นแน่” เซริซาว่าขู่

“งั้นต่อไปนี้นายห้ามเข้ามาใกล้ชั้นในระยะ 10 เมตรนะ” นาโอมิสั่ง

“แหม ๆ ชั้นแค่พูดเล่นหน่ะพูดเล่น นาโอะจังทำเป็นซีเรียสไปได้ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ” เซริซาว่าทำท่าจะเข้ามาโอบ

“ไม่ต้องเลย ๆ ไปไกล ๆ” นาโอมิเอาเท้ายันเขาจนกระเด็น

“โอ้ยยย เมื่อกี้โดนคูมิจังถีบยังเจ็บไม่หายเลยนะ” เซริซาว่าเอามือกุมท้อง

“สมหน้า อย่างนายต้องเจอแบบนี้แหละ” คูมิยะพูด แล้วคนอื่น ๆ ก็พากันหัวเราะ

(ตัดกลับมาที่ปัจจุบัน) เอย์จิยืนถอนหายใจ “เฮ้อ ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าคุณปู่คนนี้จะเป็นปู่ของพวกเรนะ”

“นั่นสิ หื่นสุด ๆ” คอนจิพูด

“แต่สะใจนะ เจ้าเซริซาว่าฉุนใหญ่เลยที่โดนคุณปู่แย่งรุ่นพี่คารินไป” ฟูจิพูดอย่างสะใจ

เอย์จิถอนหายใจอีกครั้ง “เฮ้อ รุ่นพี่เองก็ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรบ้างเล้ย”

“รุ่นพี่แกก็เป็นงี้แหละ อ๊ะ! นี่ใกล้เวลานัดแล้ว พวกชั้นขอตัวก่อนนะ” ฟูจิบอก

“อื้อ บาย ๆ” เอย์จิบ้ายบายทั้งสองคนแล้วก็นึกถึงเรื่องตอนที่เขาตกน้ำ “ว่าแต่ทำไมตอนนั้นเราถึงใช้เวทมนตร์ไม่ได้นะ หรือว่าคนพวกนั้นจะ...”

“เอย์จิ!” พ่อของเขาเรียก

“มีอะไรเหรอครับคุณพ่อ”

“คือเดี๋ยวจะมีแขกพิเศษมาที่ร้านหน่ะ เค้าจองโต๊ะไว้หมดเลย พ่อเลยอยากให้ลูกช่วยหน่อย”

“ได้ครับ แล้วแขกที่ว่านี่ใครเหรอครับ”

“รู้สึกจะเป็นคนดังหน่ะ พ่อเห็นว่าเป็นการโปรโมทร้านไปในตัวก็เลยตกลง”

“พวกดาราเหรอครับ งั้นดีเลยฮะ จะได้ขอถ่ายรูปไว้แปะผนัง”

“ยังไงก็ช่วยหน่อยนะลูก”

ผ่านไปซักครึ่งชั่วโมงก็มีรถสปอร์ตเปิดประทุนสีแดงคันนึงมาเบรกเอี๊ยดที่หน้าร้าน แล้วเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับเอย์จิก็เดินลงมาพร้อมผู้หญิงสาวสวยหนึ่งคน “สวัสดีครับ คือบังเอิญวันนี้ร้านเราถูกจองไว้เต็มแล้วหน่ะครับ ถ้ายังไงจะรับเป็นแบบใส่กล่องได้มั้ยครับ” เอย์จิต้อนรับลูกค้า

“อ๋อ ชั้นเองแหละค่ะที่จองไว้” สาวสวยอายุราว 20 ต้น ๆ ตอบ

“ขอโทษครับที่ผมเสียมารยาท งั้นเชิญข้างในเลยครับ” เอย์จิพาสองคนไปนั่งในร้านแล้วก็ถามว่า“เอ่อ คุณมากันแค่สองคนเหรอครับ”

“ค่ะ ทำไมเหรอคะ” หญิงสาวถาม

“ต้องขอโทษด้วยครับ ผมเห็นแจ้งมาว่าจองไว้ทุกโต๊ะ ก็เลยสงสัย”

“อ๋อ คือจองไว้ให้พวกนักข่าวหน่ะค่ะ อีกเดี๋ยวก็คงมากันแล้ว”

“นักข่าวเหรอครับ”

“ค่ะ เด็กคนนี้เป็นนักฟุตบอลชื่อดังที่เพิ่งไปคัดตัวที่ต่างประเทศหน่ะค่ะ วันนี้เลยจะขอจัดงานแถลงข่าวที่นี่” หญิงสาวแนะนำ

“มิอง! ชั้นไม่ใช่เด็กแล้วนะ” เด็กหนุ่มนักฟุตบอลต่อว่าผู้จัดการสาวสวย

“จ้า ๆ ขอโทษที ว่าแต่เธอคงไม่ค่อยได้ดูข่าวสินะ” มิองถามเอย์จิ

“เอ่อ ผมก็ติดตามบ้างครับ” เอย์จิตอบ

“เหรอจ๊ะ แต่แหมตอนนี้ข่าวของโชโงะคุงกำลังดังมากเลยนะ”

“เผอิญช่วงนี้ผมไม่ค่อยได้ดูทีวีหน่ะครับ เอ่อ...ไม่ทราบว่าจะรับอะไรดีครับ”

มิองดูเมนูแล้วสั่ง “งั้นชั้นขอชาเอิร์ลเกรย์กับ Gâteau au chocolat ละกัน โชโงะคุงหล่ะจ๊ะ”

“ชั้นขอแค่ชาเขียวก็พอ”

“ไม่ทานอะไรซักหน่อยเหรอ”

“ชั้นกินมาแล้ว โค้ชเค้าไม่ให้ชั้นกินพวกของหวานหน่ะ”

“งั้นเหรอเสียดายจัง ขนมที่นี่เค้าว่าอร่อยมากเลยนะ” แล้วมิองก็หันไปบอกเอย์จิ “งั้นเอาแค่นี้แหละจ๊ะ”

“รอซักครู่นะครับ” แล้วเอย์จิก็เดินไปที่เคาเตอร์ ซักพักรถนับสิบคันก็มาจอดหน้าร้าน แล้วนักข่าวเกือบ 30 คนก็ลงมาจากรถ หลังจากพวกนักข่าวเข้ามาเต็มร้าน ก็มีรถบรรทุกขนโพลเดียมกับไมโครโฟนมาตั้งที่หลังห้อง

พอพนักงานเสิร์ฟขนมกับเครื่องดื่มให้นักข่าวจนครบแล้ว มิองก็ทำหน้าที่เป็นพิธีกรกล่าวต้อนรับนักข่าวและเชิญโชโงะขึ้นไปพูด พอโชโงะแถลงข่าวจบ พวกนักข่าวก็พากันสัมภาษณ์และถ่ายรูปจนในร้านเต็มไปด้วยแสงแฟลต คนที่เดินผ่านไปมาก็พากันมามุงดู

หลังการให้สัมภาษณ์เสร็จสิ้นทุกคนก็ทยอยกันกลับ แล้วบรรยากาศในร้านก็กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง พอใกล้ ๆ 5 โมงเย็นพ่อของเอย์จิก็บอกว่า “เหนื่อยมั้ยลูก กลับก่อนก็ได้นะ”

“ผมไม่เป็นไรครับคุณพ่อ เอ่อ...” เอย์จิจะถามเรื่องที่เมื่อวานเขาใช้เวทมนตร์ไม่ได้

“อะไรเหรอลูก”

แต่แล้วเขาก็เปลี่ยนใจ “เปล่าครับ ไม่มีอะไร”

“ถ้ามีอะไรก็บอกได้นะ” แล้วพ่อของเอย์จิก็กลับเข้าไปในครัว

เอย์จิช่วยงานที่ร้านต่อไปซักพักก็เห็นคูมิยะกับนายะเดินทำท่าทางแปลก ๆ อยู่อีกฝั่งของถนน ทั้งสองทำท่าเหมือนกับกำลังสะกดรอยใครอยู่ เขาเลยเดินไปทักทายทั้งคู่ “หวัดดีสึสึโมะ คิโมอูเนะ!!!”

“ว้ายยย!!!” ทั้งสองคนสะดุ้งตัวลอย พอตั้งสติได้คูมิยะก็ต่อว่าเขาเสียงดัง!!! “นี่นาย อย่ามาเงียบ ๆ ไม่ให้ซุ่มให้เสียงแบบนี้สิ ตกใจหมด” แล้วนายะก็รีบเอามืออุดปากคูมิยะเพราะกลัวคนที่พวกเธอกำลังแอบตามจะได้ยิน พอคนที่พวกเธอสะกดรอยตามหันหลังกลับมา คูมิยะก็รีบดึงเอย์จิกับนายะไปหลบในซอกตึก

“เฮ้! อะไรของเธ...” เอย์จิโวยวาย แต่นายะรีบเอามืออุดปากเค้าไว้

“ชู่! เงียบหน่อย” แล้วคูมิยะก็ค่อย ๆ โผล่หน้าไปดู

เอย์จิก็ชะโงกหน้าตามไปด้วย แล้วภาพที่เขาเห็นก็คือเรนะกำลังเดินเที่ยวอยู่กับอุซางิ โชโงะ นักฟุตบอลหนุ่มชื่อดังคนนั้น!!!

Create Date : 18 ตุลาคม 2552		2 comments
Last Update : 18 ตุลาคม 2552 18:43:45 น.
Counter : 231 Pageviews.
Share Tweet