รักยกกำลังสอง บทที่ 22 พายุหิมะรัตติกาล (Darkness Storm) หมู่เมฆดำทะมึนเคลื่อนปกคลุมท้องฟ้าจนมืดมิด พวกมันส่งเสียงคำรามดังกึกก้องไปทั่วท้องฟ้า บางก้อนก็ฟาดสายฟ้าลงมาจนพื้นเบื้องล่างสว่างวาบ ใต้แนวเมฆก็มีพายุหิมะโหมกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง จนต้นไม้นับร้อยหักโค่นไปเพราะแรงลม เหล่าสัตว์น้อยใหญ่ต่างพากันรีบกลับเข้ารังของตน ราวกับมีสัญชาติญาณรับรู้ได้ว่ารัตติกาลนี้จะมีสิ่งน่าสะพรึงกลัวเกิดขึ้น บนทะเลสาบที่จับตัวเป็นน้ำแข็งยังมีร่างบอบบางของเด็กสาวคนหนึ่งนอนสลบอยู่ หิมะที่ตกลงมาค่อย ๆ ทับถมบนตัวเธอมากขึ้นเรื่อย ๆ จนทำให้ร่างกายเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง แต่จู่ ๆ ก็มีเสียง ๆ หนึ่งแว่วเข้าหูเธอ “เรกะะะะ ๆ !!!” เสียงนั้นแผ่วเบาราวกับดังมาจากที่ ๆ ห่างไกล แต่เธอกลับรู้สึกคุ้นเคยกับมันอย่างบอกไม่ถูก เสียงนั้นแว่วเข้าหูเรื่อย ๆ จนเธอรู้สึกตัวตื่น “อื้มมม” เธอลุกขึ้นแล้วพยายามรวบรวมสติ แต่พอหายงัวเงียเธอก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น “ที่นี่ที่ไหน!?! แล้วคูมิจังหล่ะ!!!” เด็กสาวลองหยิกแก้มตัวเองดูว่าฝันอยู่รึเปล่า แต่พอรู้ว่าไม่ใช่ฝันความกลัวก็เริ่มเข้าครอบงำ การต้องอยู่ลำพังท่ามกลางความมืดทำให้เธอเริ่มจินตนาการถึงสิ่งที่ไม่อยากนึกถึง!!! “คูมิจังงง นายะจังงงง รุ่นพี่คะะะะะ ทุกคนนนน ...เอย์จิคุงงงงงง” เด็กสาวร้องเรียกหาเพื่อนแต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมา และแล้วน้ำใส ๆ ก็เริ่มคลอที่เบ้าตา เรกะพยายามเรียกความเข้มแข็งในตัวให้กลับคืนมา เธออดทนกลั้นน้ำตาอยู่พักนึง จึงลุกขึ้นหาทางกลับไปหาเพื่อน ๆ ถึงแม้จะไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน แต่เธอคิดว่าก็ยังดีกว่านอนรอความตายอยู่ตรงนี้ ทว่าเนื่องจากหิมะตกหนักมาก ทำให้ทัศนวิสัยเกือบจะเป็นศูนย์ เธอจึงไม่มีทางเลือกต้องค่อย ๆ เอามือยื่นเข้าไปในพายุหิมะคอยคลำทางแล้วเดินไปช้า ๆ “อ๊าคคคคค กี๊สสสสสส” จู่ ๆ เสียงหมาหอนก็ดังขึ้น แต่มันฟังดูคล้ายเสียงกรีดร้องมากกว่า แล้วพอเสียงหนึ่งเงียบลงเสียงอื่นก็หอนรับต่อกันเป็นทอด ๆ เรกะเริ่มสงสัยแล้วว่าใช่เสียงหมาแน่เหรอ แต่เธอก็อยากให้มันเป็นหมามากกว่าเสียงของอย่างอื่นที่เธอไม่รู้จัก อากาศเริ่มเย็นลงจนหายใจเข้าไปแล้วแสบปอด เรกะจึงต้องเอามือคอยอังจมูกไว้ให้อุ่น และตอนนั้นเองเธอก็ได้ยินเสียงประหลาดมาจากข้างหลัง มันคล้ายเสียงฝีเท้าคนเดิน แต่มันใกล้มากซะจนถ้ามีใครกำลังเดินอยู่จริง คน ๆ ก็ต้องแทบจะยืนติดอยู่กับหลังของเธอเลย “หรือว่ามีใครมาตามหาเรา!?!” แล้วเรกะก็รีบหันขวับไปดู แต่ก็ไม่เห็นใคร แล้วเสียงนั้นก็เงียบหายไป เรกะทำหน้างง ๆ แล้วพูดว่า “หูฝาดไปเหรอ” แต่พอเธอเดินต่อเสียงนั้นก็ดังขึ้นอีกครั้ง แล้วพอเธอหยุดมันก็หยุดตาม เรกะจึงเริ่มรู้สึกใจคอไม่ค่อยดี ทันใดนั้นก็มีลมชื้น ๆ ปนกลิ่นเหม็นสาบเป่าลงที่หลังคอของเธอ มันคล้ายกับมีใครยืนหายใจรดอยู่ข้างหลัง แต่ลมหายใจนั้นไม่อุ่นเหมือนของคนปกติ แต่มันกลับเย็นชื้น ๆ และเหม็นเหมือนกลิ่นเน่าอะไรซักอย่าง เรกะขนลุกซู่ขึ้นทันที!!! เธอทนไม่ไหวต้องรีบวิ่งฝ่าพายุหิมะออกไปโดยไม่สนใจว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่เสียงฝีเท้านั้นก็เร็วขึ้นเช่นกัน มันไล่หลังเธอไปติด ๆ เรกะหลับหูหลับตาวิ่งไม่คิดชีวิต จนในที่สุดก็มีเสียงดัง “พลั่ก!?! โอ้ยยยยยย” เธอร้องเสียงหลงเพราะชนกับบางอย่างเข้าอย่างจัง เรกะกำลังจะหงายหลังหัวฟาดพื้น แต่โชคดีที่มีมือมาฉุดเธอเอาไว้ก่อน “เรกะ!!” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นอีกครั้ง พอเธอรู้ว่าคนที่เธอวิ่งชนคือใคร หัวใจเธอก็อุ่นขึ้นทันที “เอย์จิคุง!?!” พอเห็นหน้าเอย์จิเธอก็รู้สึกโล่งใจอย่างประหลาด ความเย็นเฉียบเมื่อกี้ค่อย ๆ คลายลง ร่างกายค่อย ๆ อุ่นขึ้นเรื่อย ๆ จนเกือบจะเป็นปกติ เรี่ยวแรงที่หายไปก็เริ่มกลับคืนมา “เธอเป็นไงมั่ง? เจ็บรึเปล่า?” เอย์จิถามด้วยความเป็นห่วง “ชั้นไม่เป็นไร นายมาตามหาชั้นเหรอ” เรกะทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ด้วยความตื้นตัน “ไม่เป็นไรใช่มั้ย ทุกคนเป็นห่วงเธอมากนะ รีบกลับกันเถอะ” “ขอบใจนะ” เรกะขอบคุณเขา แล้วเอย์จิก็กุมมือนำทางเธอไป ขณะที่ทั้งคู่กำลังเดินไปนั้นเสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นอีกครั้ง “นาย เอ่อ” เรกะอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ “มีอะไรเหรอ” เขาหันมามองเธอแล้วทำหน้างง ๆ เรกะพยายามจะถาม แต่มันเหมือนกับมีอะไรมาจุกอยู่ที่คอเธอ เธอต้องกลืนน้ำลายหลายอึกกว่าจะพูดออกมาได้ “นายได้ยินเสียงอะไรมั้ย?” “ไม่นี่!?! เสียงอะไรเหรอ” “เสียงเหมือนคนเดิน...มาจากข้างหลังหน่ะ” เธอพูดเบา ๆ เหมือนกับกลัวมันจะได้ยิน เอย์จิชะเง้อไปดูข้างหลังเธอ แต่เขาก็ไม่เห็นอะไร “ไม่เห็นมีอะไรเลยนี่” เมื่อเสียงนั้นใกล้เข้ามามากขึ้น ลมหายใจเย็นชื้น ๆ ก็รดลงมาที่หลังคอเธออีกครั้ง “นาย ไม่เห็นอะไรแน่เหรอ” เธอทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ “ไม่เห็นมีเลย” เอย์จิส่ายหน้า “เธอโอเครึเปล่า?” “ไม่รู้!!!” เรกะส่ายหัวแต่ไม่กล้าเงยหน้าเหมือนกับกำลังกลัวอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกเหมือนมีมือมาจับที่ต้นคอ “ว้ายยยย” เธอสะดุ้งโหยง แล้วลมหายใจเหม็นเน่าก็เปลี่ยนมารดที่กกหูเธอแทน “หนีเร็ว!!!” เรกะทนไม่ไหวรีบดึงเขาหนีไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด “เดี๋ยวซี่!!!” เอย์จิตั้งตัวไม่ทัน ระหว่างที่กำลังวิ่งไปเรกะก็ได้กลิ่นคาวคล้ายเลือดโชยมาจากด้านหลัง แล้วหิมะสีขาวที่พัดไล่หลังเธอมาก็ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีแดง!!! ทันใดนั้นเธอก็สะดุดกับอะไรบางอย่างจนล้มคะมำ แล้วเจ้าสิ่งนั้นก็กลิ้งมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ มันมีลักษณะกลม ๆ ขนาดพอ ๆ กับลูกฟุตบอล แต่พอมองดูดี ๆ ก็พบว่ามันคือศีรษะของเอย์จิที่ตกอยู่บนพื้น!!! เรกะหน้าซีดขนลุกชัน เธอรีบหันกลับไปหาเอย์จิทันที แล้วเธอก็พบว่ามือของเอย์จิที่เธอกุมอยู่เหลือเพียงท่อนแขนยาวถึงข้อศอกเท่านั้น ส่วนชิ้นส่วนอื่น ๆ ของเขาก็กระจัดกระจายอยู่บนพื้น “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด” เรกะร้องสุดเสียง เธอพยายามสะบัดมือของเอย์จิทิ้งแต่ก็สะบัดไม่หลุด มันนั้นยังกุมแน่นราวกับว่าไม่ยอมปล่อยเธอไป เรกะพยายามอยู่นานจนต้องยอมแพ้ ปล่อยให้มือของเอย์จิกุมมือเธอต่อไป และแล้วเสียงฝีเท้าก็ดังขึ้น!!! มันใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ พร้อมกลิ่นเหม็นเน่าที่รุนแรงขึ้นเป็นทวีคูณ เรกะเริ่มเห็นเท้าเปลือยเปล่าขาวซีดค่อย ๆ ก้าวออกมาจากในหิมะ เธอพยายามลุกขึ้นจะวิ่งหนี แต่ก็มีใครบางคนมาฉุดขาเธอไว้ แล้วเธอก็ได้เสียงพูดว่า “เรกะอย่าทิ้งชั้นนนน” พอหันไปดูก็เห็นแขนอีกข้างของเอย์จิกำลังฉุดขาของเธออยู่ ส่วนหัวของเอย์จิที่ขาดไปแล้วก็กำลังจ้องเขม็งมาที่เธอ เรกะตกใจจนช็อก เธออยากจะกรีดร้องแต่ก็ทำไม่ได้ ร่างกายของเธอไม่สามารถขยับได้แม้แต่ปลายก้อย สิ่งที่เธอทำได้ตอนนี้มีเพียงนั่งรอความตายอย่างสิ้นหวัง และแล้วใบหน้าขาวซีดก็โผล่ออกมา!!! หญิงสาวในชุดกิโมโนสีขาวเดินออกมาจากพายุหิมะ ใบหน้าที่เรียวยาวสวยคมดูเผิน ๆ เหมือนกับผู้หญิงทั่วไป แต่แก้มที่ขาวซีด ดวงตาขาวโพลนไร้ลูกตาดำ และเลือดที่ไหลเป็นทางจากเบ้าตาทั้งสอง ทำให้มั่นใจได้ว่ามันไม่ใช่มนุษย์อย่างแน่นอน นางปีศาจถือมีดเปื้อนเลือดด้ามใหญ่ตรงเข้ามาหาเรกะ ที่ปลายแหลมของมีดยังคงมีเลือดของเอย์จิหยดติ๋ง ๆ อยู่ มันนั่งลงยื่นหน้าเข้ามาใกล้ แล้วก็แสยะยิ้มเผยให้เห็นเขี้ยวแหลมคม เรกะนั่งน้ำตาไหลพรากหายใจหอบอย่างแรง หน้าอกเธอกระตุกคล้ายกับคนกำลังจะหัวใจวาย นางปีศาจไม่ปล่อยให้เธอทรมานอยู่นาน มันจ้วงมีดเข้าไปในอกเธอทันที!!! พอปักจนมิดมันก็ชักกลับออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วเลือดสด ๆ ก็พุ่งกระฉูดออกมา แล้วนางปีศาจก็เอามีดฟันฉับเข้าที่คอเรียวระหงของเธอจนขาดสะบั้น!!! “ไม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่!!!” เรนะละเมอร้องลั่นห้อง เธอผวาตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองนอนเหงื่อออกท่วมตัว เธอนั่งหอบอยู่พักนึงจึงลุกขึ้นไปเปิดไฟ พอหันไปดูนาฬิกาก็พบว่าเป็นเวลาตี 2 “ฝันอะไรกันนะเรา!?!” แต่ความฝันเมื่อกี๊ทำให้เธอกระวนกระวายจนหลับไม่ลง เธอรีบโทรหาพี่สาวฝาแฝดทันที แต่ก็มีเพียงเสียงตอบกลับมาว่ามือถือของพี่สาวเธออยู่นอกเขตให้บริการเท่านั้น เรนะได้แต่กระสับกระส่ายแต่ไม่รู้จะทำยังไง สุดท้ายเธอก็ปิดไฟนอน แต่เธอก็ไม่อาจข่มตาหลับลงได้ตลอดทั้งคืน “เรกะะะะะ!!! ได้ยินชั้นมั้ยยยยย!!!” เสียงเด็กหนุ่มดังมาจากทะเลสาบ เขาออกตามหาเพื่อนสาวท่ามกลางสภาพอากาศหนาวเหน็บมากว่าชั่วโมงแล้ว แต่ก็ยังไม่มีวี่แววใด ๆ เขาพยายามเดินเพ่งสายตามองฝ่าพายุหิมะ จนในที่สุดเขาก็เห็นเงาใครบางคนนอนอยู่บนพื้นน้ำแข็ง!?! เอย์จิรีบวิ่งไปที่นั่นทันที พอเริ่มเข้าไปใกล้เขาก็เห็นร่างนั้นชัดขึ้น ร่างเด็กสาวผิวขาวผมทองที่นอนสลบไสลไม่รู้สึกตัวอยู่บนลานน้ำแข็ง “เรกะ!” เขาร้องเรียกเธอ แต่ทันใดนั้นร่างเด็กสาวก็อันตรธานหายไปราวกับหมอกควัน??? เอย์จิยืนงงหันมองซ้ายมองขวาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น “เมื่อกี้เราตาฝาดงั้นเหรอ” เขาถามตัวเองในใจแล้วเอามือขยี้ตา ทันใดนั้นพื้นน้ำแข็งที่เขายืนอยู่ก็ค่อย ๆ แตกร้าวและพังถล่มลง “อ๊ะะะะ” เอย์จิร่วงตามลงไปทันที ภายใต้แผ่นน้ำแข็งนั้นยังคงเป็นน้ำเย็นเฉียบที่แม้แต่ปลายังไม่สามารถว่ายอยู่ได้ เอย์จิที่ตกลงไปก็ถูกน้ำจำนวนมหาศาลไหลทะลักเข้ามาบีบอัดเขาทุกอณูของร่างกาย ความเย็นเฉียบนั้นทำให้เขารู้สึกเจ็บไปทั้งตัวราวกับถูกมีดแหลมทิ่มแทงนับร้อยเล่ม เอย์จิพยายามถีบตัวกระเสือกกระสนขึ้นจากน้ำเพื่อเอาชีวิตรอด แต่ก็มีมือจำนวนมากมาฉุดขาเขาเอาไว้!?! และพอก้มลงดูเขาก็เห็นซากศพหลายสิบศพกำลังยื่นมือมาดึงเขาให้จมลึกลงไปมากขึ้น ๆ เอย์จิพยายามทั้งถีบทั้งสะบัดแต่ก็ไม่สามารถดิ้นหลุดจากศพพวกนี้ได้ เขาจมน้ำอยู่นานเกินไปจนสุดที่จะกลั้นหายใจเอาไว้ได้ และแล้วน้ำเย็นเฉียบก็ทะลักเข้าไปทั้งทางปากทางจมูก มันทำให้เขาเจ็บปวดราวกับปอดกำลังจะฉีกขาด ตอนนี้เขารู้สึกชาไปทั้งตัวจนไม่สามารถบังคับร่างกายตัวเองได้ เขายอมจำนนและค่อย ๆ จมลงสู่ก้นทะเลสาบช้า ๆ เปลือกตาทั้งสองก็ค่อย ๆ หรี่ลงอย่างหมดหวัง แต่ก่อนที่สติสัมปชัญญะจะขาดหายไปนั้น เขาก็รู้สึกเหมือนเห็นเด็กผู้หญิงผมทองยื่นมือมาฉุดเขา แต่เขาไม่รู้ว่ามันเป็นความจริงหรือความฝัน เขาทำได้เพียงพูดในใจว่า “เรกะ...” และแล้วสติสัมปชัญญะของเขาก็ขาดหายไป ที่หมู่บ้านพวกชาวบ้านพากันตะโกนโหวกเหวกโวยวายกันอย่างชุลมุน ปกติกลางดึกแบบนี้ในหมู่บ้านจะปิดไฟนอนกันเงียบกริบ แต่คืนนี้เกือบทุกบ้านเปิดไฟสว่างจ้า ผู้คนในหมู่บ้านต่างก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จะมีก็แต่เด็ก ๆ ที่นอนหลับปุ๋ยไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร “เจอมั้ย?” ผู้ใหญ่บ้านหันไปถามกลุ่มที่ออกค้นหาเด็กนักเรียนที่หายตัวไป “หาจนทั่วแล้วแต่ไม่เจอเลยครับผู้ใหญ่” ตัวแทนชาวบ้านตอบ “แล้วกลุ่มมาเอดะกลับมารึยัง” ผู้ใหญ่บ้านถามถึงกลุ่มอื่น ๆ ที่ออกตามหาเช่นกัน “ยังเลยครับ พวกมาเอดะไปทางป่าท้ายหมู่บ้าน คงอีกซักพักกว่าจะกลับ” ตัวแทนชาวบ้านตอบ “ไม่เป็นไร ยังไงก็ช่วยตามต่อไปนะ เราต้องหาพวกเด็ก ๆ จนกว่าจะเจอนะ เข้าใจมั้ย” ผู้ใหญ่บ้านกำชับหนักแน่น “ครับ!” แล้วพวกชาวบ้านก็แยกย้ายกันตามหาเรกะต่อ “ทำไงดีคะรุ่นพี่” คูมิยะกระวนกระวายหันไปถามทาคายูกิแต่เขาก็ไม่ตอบอะไร ตอนนี้ทุกคนต่างก็มารวมตัวกันรอฟังข่าวของเรกะอยู่หน้าบ้านป้าโทยามะ “มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ” ป้าโทยามะที่อยู่เป็นเพื่อนเด็ก ๆ ก็เป็นห่วงไม่แพ้กัน “แล้วก็พายุนี่อีก หิมะไม่เคยตกมาเป็นสิบ ๆ ปีแล้วแท้ ๆ ทำไมจู่ ๆ มาตกเอาตอนนี้นะ” ลุงชาวประมงสงสัย “ถ้าไม่เกิดอะไรร้ายแรงขึ้นก็ดีหรอก” ผู้ใหญ่บ้านทำหน้าเครียดพูดเป็นลาง แต่คนอื่น ๆ ก็พากันเงียบ ภายในถ้ำที่มืดมิดเสียงประหลาดดังแว่วเข้าหูเด็กสาวที่นอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่ “ตื่นเร็ว!?!” “ใครหน่ะ” เรกะงัวเงียตอบแบบครึ่งหลับครึ่งตื่น “เธอต้องรีบตื่นเดี๋ยวนี้นะ” เสียงนั้นกระซิบบอกเธอ “ไม่ได้! ชั้นลืมตาไม่ขึ้น!?!” เปลือกตาเธอหนักอึ้งเหมือนกับมีใครเอาหินมาทับไว้ “ถ้าไม่รีบตื่นหล่ะก็เธอจะ ” แล้วเสียงกระซิบนั้นก็เงียบหายไป อีกด้านหนึ่งเอย์จิสะดุ้งตื่นขึ้นแล้วพบว่าตัวเองนอนอยู่บนผิวของทะเลาสาบน้ำแข็ง เขามองไปรอบ ๆ อย่างสับสนจับต้นชนปลายไม่ถูก ล่าสุดที่เขาจำได้ก็คือเขาจมลงไปยังก้นทะเลสาบ แต่เสื้อผ้าของเขากลับแห้งสนิท แถมรอบ ๆ ก็ไม่มีแม้แต่รอยแตกร้าวหรือหลุมบนผิวทะเลสาบเลย แล้วระหว่างที่เขากำลังสับสนอยู่นั้นเองก็มีเสียง “เมี๊ยว!!!” ดังขึ้นจากด้านหลัง??? เอย์จิรีบขวับไปดูทันที แล้วเขาก็เห็นลูกแมวตัวหนึ่งนั่งอยู่ มันมีขนสีดำขลับไปทั้งตัวยกเว้นที่เท้าทั้ง 4 ข้างจะเป็นสีขาวทำให้ดูคล้ายกับลูกแมวใส่ถุงเท้า แต่ที่น่าประหลาดก็คือตาข้างหนึ่งของมันเป็นสีฟ้าส่วนอีกข้างกลับเป็นสีน้ำตาล “เมี้ยว!” เจ้าเหมียวร้องทักแล้วทำตาวาวยิ้มให้อย่างน่ารัก แล้วมันก็ทำออดอ้อนแก้มมาไซร้มือเขาอย่างอารมณ์ดี เอย์จิเองก็ได้แต่งงว่ามันเกิดอะไรขึ้น เขาถามตัวเองในใจว่า “ทำไมถึงมีแมวมาอยู่แถวนี้นะ” พอพักจนหายมึนแล้วเอย์จิก็จะออกตามหาเรกะต่อ แต่เจ้าแมวก็เดินตามเขาต้อย ๆ เขาเลยหันไปโบกมือไล่มันว่า “กลับบ้านไปซะไป๊!” แต่เจ้าเหมียวไม่สนใจ มันกลับยิ้มอย่างน่ารักน่าชังใส่เขา เอย์จิเลยได้แต่ถอนหายใจดัง “เฮ้อ!” แล้วหนึ่งคนกับอีกหนึ่งตัวก็เดินฝ่าพายุหิมะไปด้วยกัน “เรกะะะะะ!!!” เอย์จิเดินไปตะโกนเรียกเธอไปจนมาถึงอีกฝั่งของทะเลสาบ ทันใดนั้นเขาก็ร้องดัง “โอ้ยยย!” เพราะเขาดันเดินไปชนกับแท่งเหล็กท่อนหนึ่ง แก้มของเขาถูกผิวโลหะเย็นเฉียบกัดจนฉีกเป็นแผลเลือดออกซิบ ๆ แล้วจู่ ๆ พายุหิมะก็เบาลงจนทำให้เขาสามารถมองเห็นรอบ ๆ ได้ “นี่มัน!?!” ท่อนเหล็กที่ฉีกแก้มเขาที่แท้ก็คือรั้วของคฤหาสน์เศรษฐีที่ชาวบ้านเล่าให้ฟังเมื่อหัวค่ำนั่นเอง เขาเพ่งมองลอดลูกกรงเข้าไปก็พบว่าตัวคฤหาสน์เต็มไปด้วยรอยแตกร้าวและซากปรักหักพัก ซึ่งทั้งหมดบ่งบอกถึงความเก่าแก่ของสถานที่แห่งนี้ได้เป็นอย่างดี ระหว่างที่มองสำรวจอยู่นั้นเองเขาก็เห็นเรกะยืนอยู่ริมหน้าต่างชั้นล่างของตัวตึก “เรกะ!!!” เอย์จิตะโกนเรียกเธอ แต่เธอก็เดินหายลับเข้าไปในห้องที่มืดมิดทันที เอย์จิไม่รอช้า เขารีบปีนรั้วตามเข้าไปโดยมีเจ้าเหมียววิ่งตามไปด้วย พอไปถึงหน้าตึกเขาก็ลองผลักประตูเข้าไปดูปรากฏว่าประตูไม่ได้ล็อค เขากับเจ้าเหมียวจึงเดินเข้าไปข้างใน แต่ทันทีที่เขาก้าวข้ามพ้นแนวประตูไปบานประตูก็หมุนปิดเองคล้ายกับมีคนผลัก “ตึงงงง!!!” เสียงบานประตูปิดกระแทกกับวงกบดังสนั่นหวั่นไหว เอย์จิหันไปพยายามบิดลูกบิดเปิดประตูออกแต่ก็เปิดไม่ได้ มันถูกล็อคแน่นราวกับถูกใครเชื่อมเอาไว้ ทันใดนั้นก็มีเสียงรัว ๆ ดัง “ตึงงงงงๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!” มันเป็นเสียงของประตูและหน้าต่างของคฤหาสน์ทุกบานหมุนปิดติด ๆ กัน จนทำให้ตอนนี้ทั่วทั้งคฤหาสน์กลายสภาพเป็นห้องปิดตายที่ไม่อนุญาตแม้จะให้แสงจะลอดผ่านได้ ตอนนี้เอย์จิกับเจ้าเหมียวถูกขังอยู่ภายในห้องที่มืดมิด แต่เอย์จิก็ไม่รู้สึกกลัวเท่าไหร่นัก ตรงกันข้ามเขากลับเป็นห่วงเรกะมากกว่า และพอสายตาเริ่มจะชินกับความมืดเขาก็ออกเดินตามหาเธอ แต่แล้วเขาก็เหลือบไปเห็นเงาตะคุ่ม ๆ คล้ายคนยืนอยู่ข้าง ๆ เงานั้นสูงเกือบสองเมตร เอย์จิตกใจจนผงะถอยหลัง แต่ก็ทำให้เขาถอยมาชนกับใครอีกคนที่ด้านหลังอย่างจัง “เคล้งงงงๆๆๆ!!” เสียงคล้ายโลหะหลายชิ้นตกกระทบพื้นดังก้องไปทั่วห้อง เอย์จิหันไปดูจึงรู้ว่าที่เขาชนนั้นไม่ใช่มนุษย์ แต่เป็นชุดเกราะอัศวินยุโรปที่ประดับไว้ในคฤหาสน์ต่างหาก เขาลองเอามือไปจับ ๆ ดูก็โดนส่วนที่น่าจะเป็นหมวกอัศวิน แต่ชั่วแวบนึงเขาก็เห็นเหมือนมีศีรษะคนเละ ๆ อยู่ใต้หมวกใบนั้น เขารีบชักมือกลับทันที!!! แต่พอหันไปดูอีกทีก็เห็นเป็นแค่หมวกเปล่า ๆ เท่านั้น พอเขาลุกขึ้นสังเกตดี ๆ ก็พบว่ารอบ ๆ ห้องมีชุดเกราะแบบเดียวกันตั้งเรียงรายไว้นับสิบตัว “เมี๊ยว!” แล้วเสียงเจ้าเหมียวก็ดังขึ้น มันร้องเรียกเขาอยู่ตรงผนังห้อง พอเอย์จิเข้าไปใกล้ก็เห็นตะเกียงแบบแขวนติดผนังที่มีเทียนไขปักอยู่ ข้างใต้ก็มีไม้ขีดไฟโบราณวางอยู่ด้วย เขาจึงหยิบขึ้นมาจุด แต่พอเทียนไขติดไฟแล้วเอย์จิก็ต้องสะดุ้งอีกครั้ง เพราะเขาเหลือบไปเห็นคนจ้องมาที่เขาอย่างเกรี้ยวกราด สายตาที่ดุร้ายนั้นราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ แต่พอดูดี ๆ ก็พบว่ามันเป็นรูปถ่ายโบราณที่แขวนติดอยู่กับผนังนั่นเอง ที่กรอบไม้มีอักษรภาษาอังกฤษสลักไว้ใต้รูปว่า {*บารอน อ็อตม่า ฟอร์เฟวเดอร์ ที่ 3**} แล้วพอเขามองไปรอบ ๆ ก็เห็นรูปถ่ายอีกหลายสิบกรอบถูกแขวนเรียงรายอยู่รอบผนังห้อง “คงเป็นภาพครอบครัวของเจ้าของคฤหาสน์หล่ะมั้ง” เอย์จิก้มลงพูดกับเจ้าเหมียว แต่ทันทีที่เขาพูดจบตะเกียงดวงอื่น ๆ ในห้องก็ถูกจุดติดขึ้นพร้อม ๆ กัน เอย์จิจึงเพิ่งรู้ตัวว่ามีใครบางคนยืนอยู่ที่กลางห้อง??? “เรกะ!?!” เขาเรียกแล้วมองเธออย่างตกตะลึง เพราะภาพที่เขาเห็นคือเรกะยืนเปลือยกายอยู่กลางห้องโถง โดยไม่มีเสื้อผ้าปกปิดผิวขาวเนียนแม้แต่ชิ้นเดียว!?! ขณะเดียวกันในหมู่บ้านพวกคูมิยะกำลังรอข่าวอยู่ในบ้านป้าโทยามะอย่างกระวนกระวาย “หรือว่าเรกะจังจะถูกปีศาจหิมะเอาตัวไปจริง ๆ!!!” คารินเริ่มปากพล่อย คนอื่น ๆ ก็เลยได้แต่เบือนหน้าหนี แต่ทาคายูกินั่งนิ่งทำสมาธิคิดทบทวนเรื่องราวเกิดขึ้นแล้วหันไปถามทุกคนว่า “พวกเราจะตามทาคุมิคุงไปกันมั้ย” “จะ จะตามไป งะ งั้นเหรอครับ” คอนจิถามเสียงสั่น “แล้วพ่อหนุ่มคนนั้นไปทางไหนหล่ะจ๊ะ” ป้าโทยามะถามพวกเด็ก ๆ “ทาคุมิคุงเค้าไปทางโน้นค่ะ” คูมิยะชี้ตรงไปในทะเลสาบตามทิศทางที่เอย์จิวิ่งไป แต่เธอไม่รู้ว่าปลายทางนั้นมีอะไรอยู่ “ไม่ได้นะ!!!” ผู้ใหญ่บ้านพูดเสียงดัง “ห้ามตามไปเด็ดขาด” เขาทำหน้าดุแต่กลับซ่อนความหวาดกลัวเอาไว้ในแววตา “ตะ แต่ว่าพวกเพื่อน ๆ หนูอาจจะอยู่ที่นั่นนะคะ” คูมิยะขอร้อง แต่ผู้ใหญ่บ้านก็ยังยืนกรานไม่ให้ไป “ทำไมหล่ะครับ” ทาคายูกิถามเหตุผล ผู้ใหญ่บ้านก็ได้แต่เงียบ ส่วนชาวบ้านคนอื่น ๆ ก็เอาแต่หลบตาพวกเขา พวกเด็ก ๆ เลยได้แต่มองหน้ากันงง ๆ ลุงชาวประมงก็เลยพูดขึ้นว่า “เพราะที่นั่นมีคฤหาสน์อยู่หน่ะสิ!!!” “คฤหาสน์ที่ว่าคือที่ลุง ๆ เล่าให้ฟังหน่ะเหรอครับ” ฟูจิถามให้แน่ใจ ลุงชาวประมงก็พยักหน้ายืนยัน “เอ๋!!! งั้นแปลว่าทาคุมิคุงก็กำลังตรงไปที่นั่นเหรอคะ?” คารินถามด้วยน้ำเสียงตกใจ พวกชาวบ้านก็ได้แต่ก้มหน้าเงียบ “งั้นยิ่งต้องรีบตามไปนะครับ ก่อนจะเกิดอะไรขึ้น” ทาคายูกิบอกพวกผู้ใหญ่ “ไม่ได้!!! ถ้าพวกเธอตามไปแล้วเกิดอะไรขึ้นมาด้วย จะไม่ยิ่งแย่กันไปใหญ่เรอะ” ผู้ใหญ่บ้านสั่งห้าม “แล้วทาคุมิคุงหล่ะคะ ถ้าเกิดอะไรกับเค้า...” คูมิยะขอร้อง เพื่อน ๆ เธอก็ร่วมขอร้องด้วย “ใจเย็นก่อนนะจ๊ะเด็ก ๆ ทางเราให้คนไปแจ้งตำรวจแล้ว อีกซักพักก็คงมาถึงแหละ ถ้ายังไงรอก่อนดีกว่านะ” ป้าโทยามะบอกทุกคน พวกทาคายูกิจึงได้แต่ต้องนั่งรออย่างกระวนกระวายใจ ห้องโถงในคฤหาสน์ตอนนี้สว่างไสวไปด้วยแสงจากตะเกียงที่แขวนเรียงรายอยู่ตามผนัง ทำให้สามารถมองเห็นทุกอย่างได้ชัดเจน บนพื้นห้องมีพรมแดงที่มีฝุ่นจับหนาปูลาดจากประตูทางเข้าขึ้นไปยังบันไดหลักที่ตั้งตระหง่านอยู่ฝั่งตรงข้าม บนชั้นลอยของบันไดมีรูปภาพของขุนนางอังกฤษเจ้าของคฤหาสน์ขนาดเท่าตัวจริงติดอยู่กับกำแพง ชายแก่ในภาพไว้เคราเฟิ้ม ทั้งผมทั้งเคราเป็นสีเทาซึ่งบ่งบอกถึงอายุได้เป็นอย่างดี เขาแต่งกายอยู่ในชุดหรูหราภูมิฐานคล้ายขุนนางฝรั่งที่เคยเห็นในหนัง ใบหน้าของเขาดูเงียบขรึม แต่ก็ชวนให้รู้สึกน่ายำเกรงราวกับว่าขุนนางคนนี้กำลังยืนจ้องลงมาจากบนบันไดอย่างเย่อหยิ่ง บนเพดานห้องก็มีแชนเดอเลีย**ขนาดใหญ่ที่ทำจากแก้วเจียระไนเส้นผ่านศูนย์กลางกว่า 2 เมตรแขวนอยู่ มันส่องประกายระยิบระยับราวกับมีดวงดาวนับร้อยดวงแขวนอยู่บนหลังคา รอบ ๆ ห้องก็มีชุดเกราะอัศวินและรูปภาพของครอบครัวขุนนางเรียงรายอยู่เป็นระยะ ๆ และที่ใต้แชนเดอเลียนั้นเองเด็กสาวคนหนึ่งยืนเปลือยกายอยู่ท่ามกลางบรรยากาศที่หนาวเหน็บ (**โคมไฟขนาดใหญ่ที่ตกแต่งแล้วแขวนไว้บนเพดานคฤหาสน์หรือในงานเลี้ยง) “เรกะ!?!” เอย์จิได้แต่เรียกชื่อเธอแล้วยืนตะลึงทำอะไรไม่ถูก เด็กสาวค่อย ๆ อ้าแขนขึ้นแล้วบอกกับเขาว่า “เอย์จิคุงกอดชั้นที” เอย์จิที่ได้ยินที่เธอขอร้องก็ค่อย ๆ ก้าวเข้าไปตามคำเชิญชวนของเธอราวกับถูกมนต์สะกด “เมี๊ยว ๆๆๆ!!!” เจ้าเหมียวที่อยู่ข้าง ๆ ก็พยายามร้องเตือน แต่เขาก็ไม่ได้สนใจมันแม้แต่น้อย เอย์จิอ้าแขนจะสวมกอดเธอตามคำสั่ง แต่พอเขาถูกเจ้าเหมียวขม้ำเข้าที่น่อง เขาก็สะดุ้งแล้วรู้สึกตัวได้สติ “นี่เธอทำบ้าอะไร!!!” เอย์จิตะคอกใส่เรกะแล้วถอดเสื้อแจ็กเก็ตออกมาสวมให้เธอ “เดี๋ยวก็หนาวตายหรอก” แต่เรกะไม่สนใจ เธอขยับตัวเข้าไปกอดเขาอย่างแนบชิด ไออุ่น กลิ่นหอม และสัมผัสที่นุ่มนวลทำให้เอย์จิค่อย ๆ เคลิ้มทีละน้อย ๆ แล้วเธอก็เอามือไปประคองแก้มเขาอย่างแผ่วเบาและดึงเข้ามาจูบอย่างร้อนแรง ตอนนี้เอย์จิได้แต่ปล่อยตัวปล่อยใจจูบตอบเธออย่างดูดดื่ม “เมี๊ยว ๆๆๆ!!!” เจ้าเหมียวพยายามทั้งกัดทั้งขบขาเขา แต่เอย์จิก็ไม่ได้สติ พอเอย์จิเผลอเรกะก็แอบยิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะ แล้วร่างขาวอมชมพูนั้นก็จางหายไปเหมือนกับครั้งก่อน ทันใดนั้นแชนเดอเลียหนักกว่าหนึ่งตันก็หล่นใส่หัวเอย์จิทันที!!! “โครมมมม!!!” เสียงโคมไฟขนาดยักษ์หล่นกระแทกพื้นดังสนั่นหวั่นไหว แรงกระแทกทำให้มันแตกกระจายกลายเป็นเศษแก้วชิ้นเล็กชิ้นน้อยทันที แล้วแรงสั่นสะเทือนก็ทำให้ฝุ่นในห้องที่สะสมมานานฟุ้งกระจายจนมองอะไรไม่เห็น แต่พอทุกอย่างเริ่มสงบลงก็พบเอย์จินอนหมอบอยู่ตรงมุมห้องโดยไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนใด ๆ จะมีก็แต่แขนเสื้อข้างหนึ่งของเขาที่ยืดจนเกือบขาดเพราะถูกเจ้าเหมียวเอาปากงับไว้ เอย์จิที่เพิ่งรู้สึกตัวก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปรอบ ๆ อย่างประหลาดใจ เขาหันมองมาที่เจ้าเหมียวแล้วพูดว่า “นายช่วยชั้นไว้เหรอ” แล้วเขาก็เอามือลูบหัวมันอย่างเอ็นดู “ขอบใจนะ” ทันใดนั้นก็มีแสงสว่างออกมาจากตัวเจ้าเหมียว แสงนั้นสว่างจ้าจนแสบตา เอย์จิต้องพยายามหรี่ตามองเข้าไปแต่ก็เห็นได้เพียงลาง ๆ สิ่งที่เขาเห็นคือเส้นขอบร่างของแมวตัวน้อยนั้นค่อย ๆ ขยายใหญ่ขึ้น ๆ จนมีลักษณะคล้ายกับรูปร่างของมนุษย์ แล้วเด็กสาวคนหนึ่งก็เดินออกมาจากในแสงนั่น เธอมีผมสีทอง ผิวขาวซีด ตาข้างหนึ่งสีฟ้า ส่วนอีกข้างเป็นสีน้ำตาล รูปหน้าที่สวยคมไม่เหมือนชาวญี่ปุ่นนั้นเอย์จิจำได้เป็นอย่างดี “ละ ลิลิธ!?!” ที่บ้านป้าโทยามะคูมิยะเดินไปเดินมาไม่หยุดเหมือนหนูติดจั่นรอฟังข่าวเรกะกับเอย์จิ ส่วนพวกทาคายูกิก็ออกไปช่วยชาวบ้านตามหาเพื่อน ๆ ได้ซักชั่วโมงนึงแล้ว “เฮ้อ!” คูมิยะถอนหายใจแล้วก็เดินวนไปวนมา ซักพักเธอก็หยุดแล้วถอนหายใจอีกครั้ง “เฮ้อ!” แล้วเธอก็เดินต่อ “คูมิจังนั่งก่อนดีมั้ย” นายะพูดพร้อมขยับเก้าอี้ให้เพื่อน แต่คูมิยะไม่ตอบอะไร เธอได้แต่ถอนหายใจดัง “เฮ้อ!” แล้วก็เดินวนไปวนมาต่อ “นี่คูมิจัง! เธอเดินไปเดินมาจนพี่เวียนหัวแล้วนะ นั่งก่อนเถอะ ถึงเดินอยู่อย่างงี้ก็ไม่ทำให้สองคนนั่นกลับมาเร็วขึ้นหรอก” คารินโวยวาย “จะให้หนูทนรอเฉย ๆ ได้ไงหล่ะคะ นี่พวกรุ่นพี่ก็ออกไปตั้งนานแล้ว” คูมิยะเถียงกลับ “น่า ๆ ใจเย็นก่อน เดี๋ยวพวกเค้ากลับมาก็เห็นเองแหละ” นายะรีบปรามเพื่อน “แล้วทำไมตำรวจไม่มาซักทีนะ ช้าจริง!” คูมิยะเริ่มฉุน ซักพักเธอก็ทนไม่ไหวเลยพูดขึ้นว่า “ไม่รงไม่รอมันแล้ว” แล้วเธอก็กระแทกประตูเดินออกไปจากห้อง “เดี๋ยวซี่คูมิจัง! จะไปไหนหน่ะ” นายะรีบตามเพื่อนไป “ชั้นก็จะไปตามหาพวกนั้นหน่ะซิ! มาด้วยกันมั้ย?” “กุกกัก ๆๆ!?!” ทันใดนั้นสาว ๆ ก็ได้ยินเสียงคนเดินมาตามระเบียง พอพวกเธอหันไปดูก็เห็นคุณปู่หูตึงเดินงัวเงียออกมาจากห้อง “อ้าว! งานเลี้ยงยังไม่เลิกอีกเรอะ นี่มันกี่โมงกี่ยามกันแล้ว หัดเกรงใจคนเฒ่าคนแก่บ้างได้มั้ย” คุณปู่โวยวายโดยไม่สนใจรอบข้าง คูมิยะกับนายะก็ได้แต่มองหน้ากันแล้วทำท่าเซ็ง ๆ “ไม่ได้รู้เล้ยว่าคนอื่นเค้าวุ่นวายกันแค่ไหน” คูมิยะแอบบ่น แต่ทันใดนั้นคูมิยะก็ฉุกใจคิดอะไรบางอย่างออก เธอรีบเดินเข้าไปหาคุณปู่ทันที นายะก็ได้แต่มองตามเธอไปแล้วทำหน้างง ๆ “คุณปู่ขา” คูมิยะออดอ้อน “มีอะไรเรอะหลาน ๆ” “คุณปู่รู้ทางไปคฤหาสน์ที่ลุง ๆ ป้า ๆ เล่าให้หนูฟังมั้ยคะ” คูมิยะเริ่มนวดไหล่เอาใจคุณปู่ นายะได้ฟังที่เพื่อนพูดก็ทำหน้าตกใจ คารินที่เดินออกมาทันได้ยินพอดีก็ตกใจเช่นกัน “คฤหาสน์นั่นหน่ะเรอะ ทำไมจะไม่รู้หล่ะ สมัยหนุ่ม ๆ ปู่ไปที่นั่นบ่อยจะตาย” คูมิยะทำหน้าดีใจแล้วทุบไหล่คุณปู่ให้แรงขึ้น คุณปู่ก็ทำตาปรือ ๆ แล้วพึมพำว่า “ตรงนั้นแหละตรงนั้น ลงมาหน่อย ๆ อืม ๆ นั่นแหละ อืม ๆ” พอคุณปู่เคลิ้ม คูมิยะก็ทำเสียงอ่อนเสียงหวานอ้อนว่า “งั้นคุณปู่ช่วยบอกทางให้หนูหน่อยสิคะ” “แต่ที่นั่นมันร้างไปนานแล้วไม่ใช่เรอะ หลานจะไปทำไมกันหล่ะ” คูมิยะพยายามหาข้ออ้างอยู่แต่ยังคิดไม่ออก คารินเลยพุ่งเข้ามาแล้วช่วยบีบนวดบริเวณเอวคุณปู่แล้วพูดว่า “แหมก็คุณปู่บอกว่าที่นั่นมีสมบัติอยู่ใช่มั้ยคะ” คุณปู่ก็ทำหน้าเคลิ้มพยักหน้าหงึก ๆ “พวกเราเลยจะไปหาสมบัติกันไง” พอคารินพูดจบคูมิยะกับนายะก็หันมามองเธอตาเขียวปั๊ด “เอาน่า ๆ ให้พี่จัดการเอง” คารินหันมาส่งซิกบอกน้อง ๆ “แม่หนูไม่กลัวคำสาปเรอะ” คารินแกล้งทำหน้าเหมือนมีลับลมคมในแล้วกระซิบข้างหูคุณปู่ว่า “คุณปู่อย่าไปบอกใครนะคะ จริง ๆ แล้วพวกหนูเป็นเอ็กโซซิสค่ะ” “เอ็กอะไรนะ เอกสิทธิ์งั้นเหรอ” คุณปู่ทำหน้างง ๆ คารินเลยล้วงเอาเครื่องรางของขลังจำนวนมากที่เธอพกติดตัวอยู่ตลอดเวลาออกมาโชว์แล้วพูดว่า “เอ็กโซซิสค่ะ ที่เป็นนักปราบผีไงคะ” “อ๋อ เอ็กโซซิสนั่นเอง เอ็กโซซิสอ๋อ ๆๆ” คุณปู่หัวเราะกลบเกลื่อนทำเป็นรู้จัก คูมิยะเห็นแล้วก็ทำหน้าเจื่อน ๆ หันไปกระซิบกับนายะว่า “นี่รุ่นพี่เค้าพกของพวกนี้ติดตัวประจำเลยเหรอ” นายะเองก็ได้แต่ส่ายหน้าเซ็ง ๆ “แล้วตกลงคฤหาสน์นั่นไปทางไหนอะคะ” คารินถามคุณปู่ “ก็เดินออกไปทางท้ายหมู่บ้านนี่แหละ เดินไปตามทางในป่า พอเจอทางแยกก็เลี้ยวซ้ายเลาะทะเลสาบไปหน่อยก็ถึงแล้ว” คุณปู่ทำหน้าเพลินกับการนวดที่หลาน ๆ ทำให้ “ขอบคุณมากค่ะคุณปู่!” คูมิยะรีบก้มหัวขอบคุณ แล้วทั้งสามก็ย่องไปดูลู่ทางหลบหนีทางหลังบ้าน “ระวังตัวด้วยเน้อ” คุณปู่ยิ้มโบกมืออวยพรให้แบบไม่รู้เรื่องรู้ราว ขณะเดียวกันในห้องโถงเอย์จิก็กำลังนั่งอึ้งกับสิ่งมหัศจรรย์ที่เขาเห็น “ลิลิธ จัง ใช่มะ?” เด็กน้อยผมทองก็พยักหน้าหงึก ๆ เอย์จิก็เลยถามแบบอึ้ง ๆ ว่า “แล้ว ทำไม ” แต่ลิลิธไม่ตอบคำถามเอย์จิ เธอกลับถามเขาว่า “พี่ชายมาตามหาพี่สาวเหรอคะ” เอย์จิได้ยินที่ลิลิธพูดก็ทำตาโต เขารีบถามเธอว่า “ลิลิธจังรู้เหรอว่าเรกะอยู่ไหน” ลิลิธก็พยักหน้าตอบ เอย์จิเลยถามต่อว่า “งั้นเธอพาชั้นไปได้มั้ย” แต่คราวนี้ลิลิธไม่พยักหน้า เธอพูดแต่เพียงว่า “พี่ชายตามหนูมาได้มั้ยคะ” “ได้สิ” เอย์จิจึงรีบลุกตามเธอไปทันที ลิลิธพาเอย์จิขึ้นบันไดไปชั้นสอง พอเอย์จิเดินผ่านรูปตรงชั้นลอยเขาก็หันไปอ่านข้อความที่เขียนไว้ใต้รูป “บารอน เกฮาร์ท ฟอร์เฟวเดอร์” “ท่านพ่อของหนูเองค่ะ” ลิลิธหันมาบอกกับเขา “งั้นก็แปลว่าเธอเป็น ” ลิลิธพยักหน้าแล้วตอบว่า “หนูเป็นลูกสาวคนเล็กของท่านค่ะ ท่านแม่ของหนูเป็นคนญี่ปุ่น” แล้วลิลิธก็ชี้ให้ดูรูปคุณแม่ของเธอที่แขวนอยู่ชั้นล่าง ใกล้ ๆ กันนั้นก็มีรูปที่ลิลิธถ่ายคู่กับชายหนุ่มชาวต่างชาติอายุราว ๆ 25 ปี ในภาพนั้นทั้งสองดูรักกันราวพี่ชายกับน้องสาว เอย์จิคิดในใจว่า “เพราะอย่างงี้หล่ะมั้ง ตาสองข้างของเธอถึงมีสีไม่เหมือนกัน” แล้วลิลิธก็เล่าต่อว่า “หนูตายวันเดียวกับที่ทุกคนโดนทำร้ายค่ะ!?!” “โดนใครทำร้ายเหรอ” เอย์จิปากไวถามเธอด้วยความอยากรู้ แต่ลิลิธได้แต่ทำหน้าเศร้า ๆ โดยไม่ตอบอะไร เอย์จิรู้ตัวทันทีว่าพูดผิด เขาก็เลยบอกเธอว่า “ขอโทษนะ ถ้าลำบากใจก็ไม่ต้องเล่าก็ได้” ลิลิธฟังแล้วก็มองหน้าเอย์จิอย่างงง ๆ และไร้เดียงสา เอย์จิก็เลยยิ้มตอบเธอว่า “ก็คนเราถ้าจะมีบางเรื่องที่ไม่อยากพูด มันก็ไม่แปลกอะไรใช่มะ” ลิลิธเลยยิ้มออก แล้วเอย์จิก็ถามเธอว่า “เอ่อ แล้วทำไมเธอถึงไม่ คือเค้าเรียกกันว่าไงนะ???” “ไปสู่สุขคติหน่ะเหรอคะ” ลิลิธช่วยต่อให้ “อื้อ ใช่ ๆ ประมาณนั้นแหละ” ลิลิธเลยเล่าว่า “ทุกคนที่อยู่ที่นี่ไม่สามารถไปไหนได้ พวกเค้าถูกความแค้นและความเกลียดชังครอบงำจิตใจ จนแม้แต่จะออกไปจากบ้านหลังนี้ยังทำไมได้เลยค่ะ” น้ำเสียงตอนท้ายของเธอฟังดูเศร้ามาก “แต่วันก่อนลิลิธจังก็ไปช่วยพวกพี่ไม่ใช่เหรอ” “คนที่ตายที่นี่มีแต่หนูกับ ” ลิลิธทิ้งช่วงไปพักนึงแล้วจึงเล่าต่อ “ที่ออกไปข้างนอกได้ แต่หนูก็ออกไปได้เฉพาะบางวันเท่านั้นค่ะ” เอย์จิมองหน้าเด็กน้อยแล้วคิดในใจว่า “ทำไมนะวิญญาณดวงนี้ถึงมีชะตากรรมที่โหดร้ายแบบนี้ ต้องมาจบชีวิตตั้งแต่อายุยังน้อยและก็ไม่สามารถไปสู่สุขคติได้ ไม่รู้ว่าเธอต้องทนทุกข์มานานแค่ไหน แล้วหลังจากนี้อีกหล่ะ! เธอต้องทนไปอีกนานเท่าไหร่?” ในตอนนั้นเองเขาก็มีความคิดว่าถ้าหากมีทางไหนที่สามารถช่วยเธอและคนอื่น ๆ ได้ เขาก็ยินดีจะช่วยเต็มที่ เอย์จิเห็นลิลิธทำหน้าซึม ๆ เลยพยายามพูดให้เธอร่าเริงขึ้น “แต่ก็ขอบใจมากนะ ถ้าวันนั้นไม่ได้ลิลิธจังช่วยไว้ ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นยังไง” ลิลิธเงยหน้ามองเขาเหมือนน้องสาวมองพี่ชาย แล้วเอย์จิก็ยิ้มให้แล้วบอกว่า “เมื่อกี้ก็เหมือนกัน ถ้าเธอไม่ช่วยชั้นไว้ชั้นก็คงไม่รอดแล้ว ขอบใจมากนะ” แล้วเขาก็ลูบหัวเธออย่างอ่อนโยน ลิลิธจึงยิ้มออก ทั้งสองเดินไปคุยไปจนมาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องที่อยู่สุดระเบียง พอเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าห้องนี้ตกแต่งเหมือนห้องผู้ชาย แต่ที่น่าแปลกคือบนโต๊ะกลับมีอุปกรณ์ต่าง ๆ วางระเกะระกะอยู่เต็มไปหมด ทั้งหลอดทดลอง ทั้งเข็มฉีดยา ทั้งเครื่องมือแปลก ๆ เอย์จิดูแล้วรู้สึกเหมือนกับว่าเขายืนอยู่กลางห้องแล็บมากกว่า แล้วลิลิธก็หยิบหนังสือเล่มหนา ๆ ที่วางอยู่บนโต๊ะให้เอย์จิ เขาเปิดดูก็พบว่ามันเป็นสมุดบันทึกอะไรซักอย่างที่กลางเล่มมีแผนที่เก่า ๆ พับสอดเอาไว้ เอย์จิกางแผนที่ดูก็พบว่านี่เป็นแผนที่ที่เขียนบอกทางในพื้นที่แถบนี้ ทั้งหมู่บ้าน ทั้งทะเลสาบ ทั้งภูเขา ทั้งหมดเหมือนกับในปัจจุบันไม่ผิดเพี้ยน เขาหันไปถามลิลิธว่า “ให้พี่ทำไมเหรอ???” ลิลิธจึงชี้ตำแหน่งบนแผนที่ให้เขา เอย์จิดูแล้วก็พบว่ามันเป็นถ้ำที่ต้องปีนขึ้นไปถึงยอดเขาแล้วเดินอ้อมไปทางด้านหลัง “เรกะอยู่ในถ้ำนี้เหรอ?” เอย์จิหันไปถาม ลิลิธก็พยักหน้าตอบ ในตอนนั้นเองจดหมายฉบับหนึ่งก็หล่นลงมาจากสมุดบันทึก มันถูกสอดไว้หน้าท้าย ๆ ของสมุด เอย์จิหยิบขึ้นมาดูก็เห็นจ่าหน้าซองเขียนว่า {*ถึงเอ็ดเวิร์ดที่รัก**} พอเขาเปิดซองออกดูก็เห็นจดหมายและรูปถ่ายใบหนึ่งอยู่ข้างใน ที่ด้านหลังรูปเขียนว่า รักเธอตลอดไป มิยูกิ เอย์จิพลิกดูด้านหน้าก็เห็นรูปหญิงสาวชาวญี่ปุ่น 2 คนยืนกอดคอชายหนุ่มที่อยู่ตรงกลาง ทั้งสามคนอายุราว ๆ 25 ปี เขาจำได้ว่าชายหนุ่มชาวต่างชาติคนนี้เป็นคนเดียวกับที่อยู่ในรูปคู่กับลิลิธที่ห้องโถง พอเอย์จิดูหน้าหญิงสาวคนทางขวาชัด ๆ เขาก็จำได้ทันที ว่าเธอคนนี้คือผู้หญิงใส่ชุดสีขาวที่เคยพบตรงชายป่าข้างสถานีเมื่อตอนที่มาถึง เขาคิดในใจว่า “หรือนี่จะเป็นปีศาจหิมะที่ชาวบ้านเค้าลือกัน!?!” แล้วเขาก็มองหน้าหญิงสาวอีกคนที่อยู่ในภาพ เธอมีหน้าตาน่ารักอ่อนหวาน แววตาเธอสดใสราวกับอัญมณีที่ส่องประกายระยิบระยับ ผมสีน้ำตาลยาวที่ถักเปียนั้นทำให้เธอดูน่ารักน่าทะนุถนอมอย่างมาก แล้วเอย์จิก็มองหน้าชายหนุ่มชาวต่างชาติที่ยืนอยู่ตรงกลาง เขามีผมสีทอง ตาสีฟ้า จมูกโด่ง ใบหน้าคมเข้มหล่อเหลาแบบฝรั่ง ในภาพนั้นทั้งสามคนกอดคอกันยิ้มอย่างอย่างมีความสุข แล้วเขาก็หันไปถามลิลิธว่า “เอ็ดเวิร์ดนี่เป็นใครเหรอ” ทันทีที่เอย์จิพูดจบคฤหาสน์ทั้งหลังก็สั่นสะเทือนราวกับแผ่นดินไหว ลิลิธเองก็ทำหน้าตกอกตกใจมาก “พี่ชายรีบหนีเถอะค่ะ!!!” แล้วเธอก็จูงมือเอย์จิวิ่งออกจากห้องไป ที่หมู่บ้านขณะที่คูมิยะกับคารินกำลังจะหนีออกไปนั้น คูมิยะก็หันไปเห็นนายะกำลังทำอะไรอยู่คนเดียว “นายะจังมัวทำไรอยู่!?!” เธอเร่งเพื่อน “เขียนบอกรุ่นพี่หน่ะ เดี๋ยวพวกเค้าจะเป็นห่วง” พอเขียนเสร็จเธอก็วางกระดาษไว้บนโต๊ะแล้วเอาดินสอทับไว้ แต่พอทั้งสามปิดประตูดินสอก็กลิ้งหล่น แล้วกระดาษก็ปลิวลงมาอยู่ใต้ตู้ ในขณะที่พวกคูมิยะก้าวออกทางหลังบ้าน พวกทาคายูกิก็กลับมาจากออกตามหาเรกะพอดี “คูมิจัง! นายะจัง!” ฟูจิตะโกนเรียกเพื่อนจากนอกบ้าน แล้วพอพวกผู้ชายเดินเข้าไปข้างใน พวกเขาก็พบว่าสามสาวไม่อยู่ในห้องซะแล้ว “อ้าวไปไหนกันหล่ะ???” “ป้าครับพวกผู้หญิงไปไหนกันเหรอครับ” ทาคายูกิเดินไปถามป้าโทยามะ “อ้าว!?! เอ๋!?! ไม่ได้อยู่ในห้องเหรอ” ป้าโทยามะทำหน้าเหรอหรา “ไม่อยู่ครับ” “ดูทั่วรึยัง ห้องน้ำหล่ะ” แล้วป้าโทยามะกับพวกฟูจิก็แยกย้ายกันหาในบ้าน แต่ก็ไม่เจอ ป้าเลยชะโงกหน้าตะโกนถามพวกชาวบ้านที่อยู่ข้างนอก “อ้าวนี่! มีใครเห็นพวกเด็ก ๆ บ้างมั้ย” “เด็กไหนป้า? พวกที่มาจากโตเกียวเหรอ” ชาวบ้านคนหนึ่งตะโกนถามกลับมา “เอ้อ! เพื่อนของพวกหนูนี่หน่ะ” “เฮ้ยพวกแก! มีใครเห็นพวกเด็กผู้หญิงที่มาจากโตเกียวบ้าง” พวกชาวบ้านพากันหันไปถามคนข้าง ๆ แต่ทุกคนก็พากันส่ายหน้า “เอ๋!?! แล้วหายไปไหนกันนะ” ป้าโทยามะทำหน้าสงสัย “หรือว่าจะ จะถูกปีศาจหิมะเอาตัวไป” คอนจิเริ่มหลอนอีกครั้ง “บ้าน่า!!!” ฟูจิหันมาเสียงดังใส่เพื่อน “ใจเย็นก่อน! พวกนั้นอาจจะออกไปตามหาเรกะจังก็ได้” ทาคายูกิพยายามมองโลกแง่ดี “ผมก็ว่าน่าจะเป็นอย่างงั้นแหละครับ” ฟูจิพูดโดยที่ไม่ได้ทันสังเกตเห็นกระดาษโน้ตที่ตกอยู่ใกล้ ๆ เท้าเขา ที่คฤหาสน์แรงสั่นสะเทือนราวกับแผ่นดินไหวทำให้ทั้งพื้น ทั้งผนัง และหลังคาถล่มไล่ลงมาเป็นแนว โดยเริ่มตั้งแต่ห้องนอนของเอ็ดเวิร์ดที่เอย์จิกับลิลิธเข้าไปเมื่อกี๊ ทั้งสองจูงมือกันวิ่งหนีสุดแรงเกิด เพราะพื้นทางเดินที่พวกเขายืนอยู่ถล่มไล่หลังลงมาอย่างรวดเร็วจนใกล้จะทันพวกเขาเต็มที หลุมที่เกิดจากพื้นถล่มนั้นลึกจนมองไม่เห็นก้น และภายในก็มืดมิดราวกับว่ามันเชื่อมต่อไปยังขุมนรก พอทั้งสองวิ่งไปจนเกือบจะถึงบันไดกลางที่เชื่อมไปยังห้องโถงชั้นหนึ่ง เอย์จิก็หันไปเหลือบดูในหลุมด้วยความคาใจ แล้วเขาก็เห็นซากศพจำนวนมากยื่นมือขาวซีดชูชะเง้อขึ้นมาจากความมืด พวกมันทำท่าหิวโหยเหมือนกับต้องการจะกินใครก็ตามที่ตกลงไปในนั้น เอย์จิเห็นแล้วก็ขนลุกซู่ และเพราะเขามัวแต่หันไปดู พื้นทางเดินจึงถล่มไล่มาทันเขา เอย์จิหล่นพรวดลงไปทันที!!! แต่โชคดีที่ลิลิธเอื้อมมือไปฉุดเขาได้ทัน เขาจึงหล่นลงไปแค่ครึ่งตัวเท่านั้น เด็กสาวเอามืออีกข้างยึดราวบันไดให้แน่นแล้วพยายามดึงตัวเอย์จิขึ้น แต่เหล่าวิญญาณกระหายเลือดไม่รอช้า พวกมันรีบเอื้อมมือไปจะคว้าขาเขาให้ได้ แต่เอย์จิทั้งสะบัดทั้งดีดตัว พวกมันจึงได้แต่เฉี่ยวไปเฉี่ยวมาเท่านั้น ลิลิธดึงเอย์จิสุดแรง จนในที่สุดเขาก็ดีดตัวพรวดขึ้นมาจากปากหลุมได้ แต่ระเบียงก็ยังไม่หยุดถล่ม เอย์จิไม่รอช้า เขารีบพุ่งกระโจนไปหาเด็กน้อยทันที แล้วเมื่อตัวเขาพ้นแนวระเบียง ชั้นสองทั้งชั้นก็ถล่มจนหมดพอดี แล้วทั้งคู่ก็พากันลงบันไดไปชั้นล่าง แต่ระหว่างที่เดินผ่านชั้นลอยเอย์จิก็สังเกตเห็นว่ารูปบารอนที่ตั้งตระหง่านอยู่นั้นมีบางอย่างต่างไปจากเดิม เขารู้สึกว่าใบหน้าของขุนนางฝรั่งดูเปลี่ยนไปจากที่เคยเคร่งขรึมน่าเกรงขาม กลับกลายเป็นเกรี้ยวกราดดุร้ายราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ เอย์จิยืนเหม่อมองแล้วพูดเบา ๆ ว่า “คงคิดไปเองมั้ง!?!” ทันใดนั้นร่างบารอนเจ้าของคฤหาสน์ก็พุ่งออกมาจากในรูปภาพ แล้วกลายสภาพเป็นอสูรกายขนาดมหึมาพุ่งเข้าชนเอย์จิอย่างแรงจนกระเด็นไปกระแทกกับผนังชั้นล่าง!!! “ท่านพ่อออออออ!!!” ลิลิธกรีดร้องสุดเสียง เจ้าปีศาจตัวโตจนเกือบจะทะลุหลังคาบ้าน ขาแต่ละข้างของมันใหญ่พอ ๆ กับเสาคอนกรีต!!! เล็บเท้าทั้ง 4 ข้างคมกริบกรีดพื้นห้องเป็นรอยลึก ดวงตาดุร้ายของมันเป็นสีแดงเพลิงครุกรุ่น หัวของมันดูคล้ายสิงโตแต่มีเขางอกออกมาถึง 13 เขา!!! คอของมันยาวกว่า 2 เมตร เขี้ยวของมันทั้งยาวทั้งแหลมคมพร้อมขย้ำทุกสิ่งที่ขวางหน้า หางของมันเรียวยาวคล้ายงู พอมันสะบัดหางทีนึง ผนังทั้งแถบก็พังถล่มลงมาไม่มีชิ้นดี!!! เอย์จิได้แต่นอนจุกอยู่บนพื้น ตอนนี้เขาไม่สามารถขยับไปไหนได้อีกแล้ว เจ้าอสูรกายชูคอแล้วคำรามดัง “โฮกกกกกกกก!!!” ลั่นคฤหาสน์ ลิลิธเลยอาศัยจังหวะที่มันเผลอแอบคลานเข้าไปหาเอย์จิ แต่ก่อนที่เด็กน้อยจะไปถึงตัวเขา เจ้าปีศาจก็เอาเท้ามหึมาเหยียบร่างเธอจนแทบจมลงไปในพื้น “ไม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่” เอย์จิร้องลั่นบ้าน แต่ลิลิธพยายามเปล่งเสียงบอกกับเขาอย่างแผ่วเบาว่า “พี่ชายคะ รีบหนีไป” เอย์จิมองเธอแล้วก็น้ำตาไหลพราก เขาพยายามกระเสือกกระสนคลานเข้าไปจะฉุดเธอออกมา แต่เจ้าปีศาจก็เอาฟันแหลมคมของมันขย้ำเข้ากลางลำตัวของลิลิธจนจมเขี้ยว แล้วเชิดหัวขึ้นไปทำให้ร่างของเด็กน้อยลอยขึ้นไม่ต่างกับตุ๊กตา เอย์จิที่เห็นเหตุการณ์ต่อหน้าต่อตาก็ได้แต่ช็อกจนทำอะไรไม่ถูก ในที่สุดตัวของลิลิธก็ขาดออกเป็นสองท่อน โดยตั้งแต่ส่วนหน้าอกจนถึงศีรษะถูกเหวี่ยงหล่นลงมาตกตรงหน้าเอย์จิพอดี “ลิลิธธธธธธ” เอย์จิร้องสุดเสียงโดยที่ไม่สามารถทำอะไรได้ แล้วร่างของลิลิธก็ค่อย ๆ สลายกลายเป็นฝุ่นทีละน้อย ๆ แต่ก่อนที่เธอจะสลายไปหมดลิลิธก็พูดกับเอย์จิเป็นครั้งสุดท้ายว่า “ขอโทษค่ะพี่ชาย ที่หนูช่วยอะไรไม่ได้เลย พี่ชายหนีไปให้ได้นะคะ แล้วระวังด้วยในถ้ำที่พี่สาวอยู่มี...” ลิลิธยังไม่ทันพูดจบร่างเธอก็สลายไปจนหมด พอดวงวิญญาณของลิลิธสลายไป สติสัมปชัญญะของเอย์จิก็ขาดผึงทันที!!! ใบหน้าเขาเปลี่ยนเป็นสีดำคล้ำ แววตาเปลี่ยนเป็นดุร้ายคล้ายสัตว์ป่า แล้วเปลวเพลิงสีดำก็ลุกท่วมตัวเขา เขากัดฟันดังกรอด ๆ ด้วยความแค้น ส่วนเจ้าอสูรกายก็พุ่งเข้ามาหมายจะขย้ำร่างของเขาที่นอนกองอยู่กับพื้น “กรรนนนนนน!!!” เอย์จิขู่คำรามเหมือนไม่ใช่คน ส่วนเจ้าปีศาจก็คำรามกลับดัง “โฮกกกกก!!!” แล้วทันใดนั้นก็เกิดเสียงดัง “บรึ้มมม!!!” พร้อมกับแสงสว่างจ้าจนทำให้ทุกอย่างขาวโพลนมองอะไรไม่เห็น ซักพักคูมิยะ นายะ และคารินก็มาถึงสถานที่ที่น่าจะเป็นคฤหาสน์ของเศรษฐี แต่ทั้งสามคนก็ได้แต่ยืนงง เพราะที่นั่นมีแต่หลุมขนาดใหญ่กว้างกว่า 50 เมตร แต่ไม่มีร่องรอยของคฤหาสน์หรือสิ่งปลูกสร้างใด ๆ อยู่เลย สาว ๆ ชะเง้อมองลงไปในหลุมก็ไม่เห็นอะไรนอกจากความมืด “ไม่เห็นมีคฤหาสน์เลย” คารินพูดกับน้อง ๆ “หรือว่าเราจะหลงทาง” คูมิยะสงสัย “แต่ไม่น่านะ ที่คุณปู่บอกก็มีแค่ทางเส้นเดียวตรงมาที่นี่ไม่ใช่เหรอ” นายะพูด “หรือไม่คุณปู่นั่นก็มั่วนิ่ม!!! ไม่น่าไปเชื่อแกเล้ยยยย รู้งี้ถามคนอื่นดีกว่า” คูมิยะบ่น “ดูนั่นสิ!” คารินชี้ไปตรงที่มีร่างคนที่นอนข้าง ๆ หลุม “นั่นทาคุมิคุงนี่!” คูมิยะร้องอย่างตกใจแล้วทั้งสามก็รีบวิ่งไปหาเอย์จิทันที เอย์จิสะลึมสะลือได้ยินเสียงแว่วเข้าหูว่า “ทาคุมิคุง ๆๆๆ” พอเขาลืมตาขึ้นก็เห็นเพื่อนสาว 3 คนนั่งล้อมรอบเขาอยู่ “พวกเธอ! ทำไม ” เอย์จิพูดไม่ทันจะจบ คารินก็พุ่งเข้ามากอดเขาเต็มรัก ทำให้จมูกของเขาซุกอัดอยู่กับหน้าอกของเธอ “ทาคุมิคุงงงง ไม่เป็นไรใช่มั้ย เจ็บตรงไหนรึเปล่า” คารินยังเอาหน้าอกของเธอเบียดอยู่กับหน้าของเอย์จิ “อึก ๆๆ อุ้นอี้ (รุ่นพี่)” เอย์จิเริ่มหายใจไม่ออก เขาเอามือตะกายอากาศเหมือนคนกำลังจมน้ำ “รุ่นพี่คะ ถ้าทาคุมิคุงจะเป็นอะไรไปก็เพราะรุ่นพี่นี่แหละค่ะ” คูมิยะสะกิดให้หล่อนรู้สึกตัว “อ้าว ขอโทษทีจ้า แหะ ๆๆ” แล้วคารินก็คลายรัดออก เอย์จิจึงรอดตาย “แหมก็คนเค้าเป็นห่วงนี่” แล้วเธอก็ทำหน้าแอ๊บแบ๊ว “แล้วนี่เกิดอะไรขึ้น! ทำไมนายมานอนอยู่ตรงนี้? หาเรกะจังเจอมั้ย?” คูมิยะยิงคำถามใส่เป็นชุด เอย์จิหันมองรอบ ๆ แล้วทำหน้างง ๆ เขาเองก็จำไม่ได้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น เขานึกออกถึงแค่ตอนที่ลิลิธถูกปีศาจทำร้าย แต่หลังจากนั้นเขาก็จำอะไรไม่ได้เลย พอเขาเห็นหลุมที่อยู่ข้าง ๆ เขาก็คิดในใจว่า “นี่มันอะไรกัน? แล้วคฤหาสน์หล่ะ? หรือว่าเราฝันไป!?!” แต่พอเขาเห็นของที่อยู่ในมือตัวเอง เขาก็มั่นใจทันทีว่าไม่ได้ฝัน เพราะมันคือสมุดบันทึกที่ลิลิธหยิบให้เขา!!! เอย์จิกางแผนที่ออกดูแล้วลุกขึ้นเดินไปตามทางที่เขียนไว้ คูมิยะเลยถามว่า “ตกลงว่าไง?” “เรารีบไปกันเถอะ” เอย์จิบอกเพื่อน ๆ “อ้าวแล้วนี่จะไปไหน?” คูมิยะสงสัย “ไปหาเรกะไง” “นายรู้แล้วเหรอว่าเรกะจังอยู่ไหน” “รู้แล้ว ถึงจะไม่มั่นใจก็เถอะ” สามสาวฟังแล้วก็พากันทำหน้างง ๆ เอย์จิเลยบอกว่า “เรื่องมันยาว เดินไปคุยกันไปละกัน” พวกเธอจึงยอมตามเขาไปอย่างว่าง่าย ระหว่างเดินไปเอย์จิก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง พอพวกผู้หญิงรู้ว่าแท้จริงแล้วลิลิธเป็นวิญญาณที่สิงอยู่ในคฤหาสน์หลังนั้น พวกเธอก็ลังเลอยู่ว่าจะเชื่อดีไม่เชื่อดี แต่เพราะรู้ว่าเอย์จิไม่ใช่คนประเภทที่จะพูดอะไรพล่อย ๆ ในสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ และในที่นี้คนที่เป็นห่วงเรกะมากที่สุดก็น่าจะเป็นเขานี่แหละ พวกเธอจึงยอมเชื่อแล้วก็พากันเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับลิลิธ แล้วเอย์จิก็ชี้ตำแหน่งของถ้ำให้ทุกคนดู “ถ้าจะขึ้นไปบนยอดก็คงต้องนั่งกระเช้าอันนั้นแหละ ไม่รู้ว่าใช้ได้เปล่า!?!” “ถ้ายังไงพวกเราลองไปดูก่อนละกัน” คูมิยะพูด แล้วทุกคนก็เดินไปยังตีนเขาที่มีกระเช้า ระหว่างนั้นที่หมู่บ้านคอนจิเริ่มหิวจนท้องร้องจ๊อก ๆ เขาก้ม ๆ เงย ๆ หาของกินที่อยู่ในตู้แล้วก็เหลือบไปเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งตกอยู่บนพื้น “เอ๋! นี่อะไรอะ???” “มีอะไรเหรอไอ้อ้วน” ฟูจิถามเพื่อน คอนจิพลิกกระดาษดูแล้วก็ร้องออกมาว่า “นี่มันโน้ตของพวกคูมิจังนี่!” พอฟูจิได้ยินดังนั้น เขาก็รีบฉกกระดาษโน้ตไปจากมือเพื่อนทันที “มีอะไรเหรอ” ทาคายูกิที่เพิ่งคุยกับผู้ใหญ่บ้านเสร็จก็เข้ามาถาม “พวกคูมิจังเขียนนี่ทิ้งไว้ครับ” ฟูจิตอบ “ไหน! เขียนว่าไง?” ทาคายูกิรีบหยิบกระดาษโน้ตมาอ่าน ในนั้นเขียนไว้ว่า {*รุ่นพี่คะพวกหนูไปตามหาเรกะที่คฤหาสน์นะคะ**} “แล้วจะทำไงดี!?!” ทาคายูกิเห็นข้อความแล้วก็หันไปถามน้อง ๆ ผู้ใหญ่บ้านกับป้าโทยามะได้ยินเสียงเลยเข้ามาถาม “เกิดอะไรขึ้น!?!” ฟูจิก็ตอบพวกผู้ใหญ่ว่า “พวกผู้หญิงเค้าไปตามหาเรกะจังที่คฤหาสน์ครับ” “หา!!!” ผู้ใหญ่บ้านกับป้าโทยามะร้องออกมาเกือบจะพร้อมกัน “แล้วเราตามพวกนั้นไปกันมั้ย” ทาคายูกิถามน้อง ๆ “จะ จะ จะเอาจริง ๆ เหรอ” คอนจิกล้า ๆ กลัว ๆ “ทำไม! นี่แกกลัวผีจนขึ้นสมองแล้วเรอะ!” ฟูจิหันไปว่าเพื่อน “ปะ ปะ เปล่า” คอนจิปากสั่นมือสั่น เขาพยายามรวบรวมความกล้าจนในที่สุดก็ฮึดขึ้นมาได้ “เอาวะ! งานนี้เป็นไงเป็นกัน!!!” “งั้นเรารีบตามไปกันเถอะ” ทาคายูกิบอกน้อง ๆ แต่ผู้ใหญ่บ้านก็ขัดขึ้นมาซะก่อน “เดี๋ยวก่อน! จะไปไหนกัน!?!” “ไปที่คฤหาสน์ครับ ช่วยกรุณาบอกทางพวกผมหน่อยครับ” ทาคายูกิทำหน้าจริงจัง “ไม่ได้นะ! มันอันตราย!!!” ป้าโทยามะห้ามพวกเด็ก ๆ “แต่เพื่อนพวกเราไปที่นั่นกัน 5 คนแล้วนะครับ” ฟูจิเถียง คอนจิก็พยักหน้าหงึก ๆ “พวกผมทิ้งเพื่อนไม่ได้หรอกครับ” ทาคายูกิพูดจาหนักแน่น ผู้ใหญ่บ้านมองตาพวกเขาแล้วถามว่า “เอาจริงเรอะ!?!” “ครับ” ทาคายูกิกับฟูจิตอบพร้อมกัน “พวกเธอไม่กลัวจะเกิดอันตรายเรอะ” ผู้ใหญ่บ้านถามย้ำ “ไม่ครับ!!!” ทาคายูกิตอบหนักแน่น ฟูจิก็เหมือนกัน ส่วนคอนจิถึงแม้จะตัวสั่นเพราะความกลัวแต่ก็กัดฟันเอากับพวกเพื่อน ๆ ด้วย “ถ้างั้นก็ไปกัน!?!” ผู้ใหญ่บ้านบอกแล้วทำท่าจะเดินนำไป “เอ๋! ว่าไงนะครับ!?!” พวกเด็ก ๆ พากันทำหน้าตกใจ “ชั้นจะพาพวกเธอไปเอง” ผู้ใหญ่บ้านตอบด้วยสีหน้าจริงจัง “ผู้ใหญ่! เอาจริงเหรอ!?!” ป้าโทยามะตกใจหน้าซีด “คุณลุงแค่บอกทางผมมาก็ได้ครับ” ทาคายูกิเกรงใจ “ไม่ได้หรอก! เรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้วจะให้ชั้นปล่อยเด็ก ๆ ไปเสี่ยงอันตรายกันเองได้ยังไง” “แต่ว่าผู้ใหญ่ ” ป้าโทยามะอยากจะห้ามแต่ก็ไม่รู้จะพูดยังไง แล้วพอลุงชาวประมงกับสามีป้าเดินเข้ามารู้เรื่องก็พากันตกใจ “ถ้าชั้นบอกทางให้ มันก็ไม่ต่างอะไรกับการส่งพวกเธอไปเสี่ยงอันตรายนั่นแหละ ถ้าอย่างนั้นชั้นไปด้วยดีกว่า” ขณะเดียวกันเอย์จิกับพวกผู้หญิงก็เดินฝ่าพายุหิมะที่โหมกระหน่ำมาจนถึงตีนเขาทางขึ้นกระเช้า “ดูนั่นสิ!” นายะตาไวเหลือบไปเห็นเด็กสาวผมทองท่าทางคล้ายเรกะอยู่บนบันไดเตรียมขึ้นกระเช้า “เรกะจังนี่!!!” คูมิยะร้องออกมา “เรกะจังงงงงง” สามสาวพากันตะโกนเรียกเธอ แต่เรกะก็เหมือนจะไม่ได้ยิน เอย์จิพยายามมองหน้าเธอให้ชัดว่าใช่รึเปล่า เพราะเขาก็เคยโดนหลอกมาแล้ว แต่พอมองเห็นหน้าชัด ๆ เขาก็คิดว่าใช่เรกะตัวจริง เรกะเปิดประตูแล้วกำลังจะก้าวขึ้นกระเช้า คูมิยะกลัวไม่ทันจึงรีบวิ่งตามไป คนอื่น ๆ ก็เลยตามไปด้วย พอเรกะเห็นพวกคูมิยะขึ้นบันไดมา เธอก็แอบยิ้มที่มุมปากแล้วขึ้นกระเช้าไป!!! ทุกคนรีบวิ่งกันสุดชีวิตแต่ก็ไม่ทัน จึงต้องขึ้นกระเช้าหลังถัดไปแทน “เรกะจังงงง!!!” คูมิยะเปิดหน้าต่างกระเช้าตะโกนเรียกเพื่อน แต่เรกะก็นั่งนิ่งไม่สนใจ พอกระเช้าเลื่อนไปถึงครึ่งทางพวกเขาก็อยู่สูงกว่าพื้นดินเกือบ 100 เมตร พายุที่โหมเข้าใส่ก็ทำให้กระเช้าแกว่งไปมาอย่างรุนแรง พวกที่นั่งอยู่ข้างในก็เซหัวทิ่มหัวตำจนเกือบตกกระเช้า และแล้วเรกะก็เปิดหน้าต่างหันมาหาพวกเขา แต่พอเห็นหน้าเธอทุกคนก็ได้แต่อึ้ง เพราะเธอค่อย ๆ แสยะยิ้มออกกว้างจนปากฉีกถึงใบหู แล้วศีรษะของเธอก็หลุดหล่นไปยังพื้นเบื้องล่าง สามสาวก็เลยพากันช็อกตัวแข็งทื่อ ทันใดนั้นก็มีเสียงดัง “ครืนนนนนน!!!” มาจากบนยอดเขา เอย์จิมองขึ้นไปก็เห็นหิมะจำนวนมหาศาลกำลังถล่มซัดลงมา “หาที่เกาะเร็ว!!!” เขาหันไปเตือนเพื่อนแต่ก็ไม่ทันแล้ว!!! “ตู้มมมม!!!” เสียงหิมะกระแทกกระเช้าดังลั่น!!! ลวดสลิงแขวนกระเช้าขาดผึง!!!ทันที กระเช้าที่พวกเอย์จิอยู่ถูกซัดกระเด็นกระดอนกลิ้งเป็นลูกฟุตบอล แล้วหิมะจำนวนมหาศาลก็ถล่มลงมาใส่จนทั้งตู้ถูกฝังอยู่ใต้หิมะ!?! ขณะเดียวกันที่บ้านป้าโทยามะพอทาคายูกิเปิดประตูออกมา เสียง “ครืนนนน!!!” ก็ดังข้ามทะเลสาบตรงมายังหมู่บ้าน พวกชาวบ้านต่างพากันตกตะลึง “คุณพระช่วย!!!” ผู้ใหญ่บ้านถึงกับอุทานออกมา ทั้งทาคายูกิ ฟูจิ และคอนจิต่างก็ตกใจตาค้าง!!! “หนีเร็ว!!!” ผู้ใหญ่บ้านบอกทุกคน แต่ก็สายไปซะแล้ว!!! คลื่นหิมะขนาดมหึมาซัดข้ามทะเลสาบถาโถมเข้าใส่หมู่บ้านด้วยความเร็วและรุนแรงเกินกว่าจะหนีพ้น เสียง “ตูมมมมม!!!” ดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วหุบเขา แล้วทั้งหมู่บ้านก็จมลงใต้หิมะโดยไม่มีใครหนีรอดแม้แต่คนเดียว!!! Create Date : 02 มิถุนายน 2553 Last Update : 2 มิถุนายน 2553 20:07:28 น. 0 comments Counter : 313 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก