รักยกกำลังสอง บทที่ 18 เที่ยวชมเทศกาลยามราตรี (Tour the Night Festival) ตอน 1 “เอย์จิ!!!” ยูริหน้าซีดเอามือปิดปาก เธอรู้สึกช็อกอย่างแรง แต่เรกะยังไม่เชื่อ เธอทำหน้าขึงขังแล้วพูดกับเขาว่า “เล่นมุขอะไรของนาย เชยแล้วย่ะ” ด้านเรนะก็ได้แต่เงียบราวกับกำลังลุ้นให้เอย์จิเฉลยว่าเค้าแค่อำพวกเธอเล่นเท่านั้น แต่สายตาของเขาที่มองมายังพวกเธอนั้น สัมผัสได้เลยว่าเป็นสายตาที่มองคนแปลกหน้า “อย่ามัวแต่เงียบสิ เลิกล้อเล่นได้แล้ว” เรกะเขย่าตัวเขาอย่างแรง “โอ้ย!” เอย์จิเอามือกุมหน้าอก “พี่คะ!!!” เรนะรีบห้ามพี่สาว “เจ็บรึเปล่าจ๊ะ” ยูริประคองน้องชายอย่างเบามือที่สุด พอความเจ็บปวดทุเลาลงเอย์จิก็ค่อย ๆ เงยหน้ามองสองพี่น้องฝาแฝด แววตาเลื่อนลอยของเขาทำให้ทั้งคู่พูดอะไรไม่ออก เรนะเริ่มมีน้ำตาคลอ ส่วนเรกะค่อย ๆ เขยิบถอยห่างออกจากเตียงช้า ๆ แต่น้องสาวเธอยังคงยืนนิ่ง เธอเลยต้องจูงให้ตามเธอมา สองพี่น้องทิ้งตัวลงบนโซฟาเหมือนคนหมดแรง ยูริเองก็พูดอะไรไม่ออกเช่นกัน บรรยากาศในห้องตอนนี้จึงมีแต่ความเงียบงัน ซักพักยูริก็หันไปบอกพวกเรกะว่า “เดี๋ยวพี่ไปตามคุณหมอนะจ๊ะ” แล้วเธอก็เดินออกไป หลังจากยูริออกไปแล้วเอย์จิก็มีท่าทีเหมือนจะพยายามนึกอะไรซักอย่าง แต่แล้วเขาก็เอามือกุมขมับตัวเองไว้ เขารู้สึกปวดหัวอย่างมาก เรนะเลยตกอกตกใจรีบลุกขึ้นไปทันที “เอย์จิคุง ๆ เป็นอะไรจ๊ะ” ส่วนเรกะเห็นท่าทางไม่ดีเลยจะออกไปตามพยาบาล “เดี๋ยวพี่ไปเรียกคนมาช่วยนะ” แล้วเธอก็วิ่งออกไป เอย์จิยังคงไม่หายปวดหัว เรนะไม่รู้จะช่วยเขายังไง เลยเอามือลูบหลังศีรษะเขาแล้วเป่าลมใส่เบา ๆ “ไม่เป็นไรนะจ๊ะไม่เป็นไร โอมเพี้ยงความเจ็บปวดจงหายไป!!!” ทันใดนั้นราวกับปาฏิหาริย์อาการปวดหัวของเขาหายเป็นปลิดทิ้ง เขาเงยหน้ามองเธอด้วยความประหลาดใจ เรนะเลยยิ้มให้เขา “ไม่เป็นไรแล้วนะจ๊ะ” “ขอบ ขอบคุณครับ” เอย์จิพูดตะกุกตะกัก “จ๊ะ” เรนะยิ้มรับแล้วชวนเขาคุย “เอย์จิคุง เธอจำ...” ยังไม่ทันพูดจบเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น “เอย์จิเป็นไงมั่ง!!!” ยูริกับเรกะเข้ามาโดยมีคุณหมอกับนางพยาบาลตามมาข้างหลัง เธอรีบเข้าไปหาน้องชายทันที คุณหมอก็รีบเข้าไปดูเขา เรนะเลยค่อย ๆ ถอยออกมายืนข้าง ๆ พี่สาว คุณหมอใช้เวลาตรวจอาการเอย์จิอยู่นานพอสมควรแล้วก็ถามอะไรเขา 2 - 3 ข้อ เสร็จแล้วก็ขอเอกสารจากพยาบาลมาเขียนแล้วส่งคืนเธอ แล้วคุณหมอก็ออกไปคุยกับยูริสองต่อสอง “อาการบาดเจ็บตามร่างกายคนไข้ดีขึ้นมากแล้วครับ อวัยวะภายในที่บอบช้ำก็เริ่มฟื้นตัว คิดว่าอีกซักอาทิตย์ก็คงหายสนิท ส่วนเรื่องที่คนไข้จำอะไรไม่ได้นั้นหมอคิดว่าอาจจะได้รับความกระทบกระเทือนตอนถูกรถชน พรุ่งนี้เช้าหมอจะให้แพทย์ด้านสมองมาตรวจอีกทีนะครับ” “น้องชายหนูจะเป็นอะไรมากมั้ยคะ” ยูริถามด้วยความกังวล “ตอนนี้หมอยังบอกอะไรไม่ได้นะครับ อาการทางสมองก็มีหลายแบบ ต้องให้แพทย์ผู้เชี่ยวชาญมาตรวจอย่างละเอียด คืนนี้ให้คนไข้พักผ่อนให้เต็มที่ดีกว่านะครับ แล้วพรุ่งนี้เช้าหมอจะรีบประสานไปทางแผนกประสาทวิทยาให้โดยเร็วที่สุด” “รบกวนด้วยนะคะ” ยูริโค้งให้หมอ “เป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้วครับ” แล้วหมอก็เดินจากไป ตอนเช้าพ่อแม่ของเอย์จิก็มาหา พอทั้งคู่รู้ว่าลูกชายตัวเองรู้สึกตัวแล้วก็พากันดีใจ พอแม่ของเอย์จิเหลือบไปที่โซฟาก็เห็นสองพี่น้องฮิเมะนอนหลับพิงกันอยู่ก็รู้สึกงงเลยหันไปถามลูกสาว แต่ยูริทำมือเป็นสัญญาณบอกว่าอย่าเพิ่งส่งเสียงดัง “สองคนมาช่วยหนูเฝ้าเอย์จิเมื่อคืนค่ะ เพิ่งหลับไปเมื่อกี้เอง” แล้วยูริก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้คุณพ่อคุณแม่ฟัง พอรู้เรื่องทั้งสองก็ตกใจมาก “เอย์จินี่แม่เองจำได้มั้ยจ๊ะ” แม่พยายามถามลูกชาย พอเอย์จิรู้ว่าผู้หญิงตรงหน้าคือแม่ของตัวเอง เขาก็รู้สึกเสียใจที่จำเธอไม่ได้ ยิ่งเห็นเธอมีท่าทางไม่สบายใจเขาก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้น “ขอโทษครับ” เอย์จิพูดด้วยใบหน้าเศร้า ๆ “ขอโทษทำไมหล่ะจ๊ะ” แม่ลูบหัวลูกชายอย่างเอ็นดู “ก็ผม ทำให้คุณแม่เป็นห่วง” พอเธอได้ฟังที่ลูกชายพูด เธอก็โผเข้าไปกอดเขาทั้งน้ำตา “โธ่! แม่ต้องเป็นห่วงสิ ก็ลูกเป็นลูกแม่นี่” “ขอโทษครับ” “ไม่ต้องขอโทษหรอกจ๊ะ ลูกไม่ได้ทำอะไรผิดเลย” แม่บอกลูกชายอย่างอ่อนโยน ส่วนพ่อของเอย์จิที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็ได้แต่ทำหน้าเคร่งขรึมคิดอะไรบางอย่าง แล้วซักพักก็เดินออกจากห้องไปปล่อยให้ภรรยาของเขาพูดคุยกับลูกชายตามลำพัง ส่วนยูริก็รีบตามไปติด ๆ “คุณพ่อคิดอะไรอยู่เหรอคะ” ลูกสาวถามอย่างรู้ใจ ผู้เป็นพ่อนิ่งเงียบชั่วอึดใจนึงแล้วตอบว่า “พ่อสงสัยอะไรนิดหน่อยหน่ะลูก” “เกี่ยวกับเอย์จิเหรอคะ” “อืม แต่ตอนนี้พ่อคงยังบอกอะไรไม่ได้ ขอเวลาพ่อตรวจสอบอะไรซักหน่อยนะ” “ถ้าจะให้หนูช่วยอะไรก็บอกนะคะ” “อื้ม ขอบใจลูกมากนะ” แล้วพ่อก็โอบไหล่ลูกสาวอย่างเอ็นดู ทั้งคู่ต่างก็หวังว่าเรื่องทุกอย่างจะยุติและครอบครัวพวกเขาจะได้กลับมาใช้ชีวิตอย่างปกติโดยเร็ว ระหว่างนั้นในห้องผู้ป่วยแม่ของเอย์จิก็พยายามเล่าเรื่องต่าง ๆ ให้ลูกชายฟัง แต่เขาก็นึกเรื่องเหล่านั้นไม่ออก ซักพักสองพี่น้องฮิเมะก็งัวเงียตื่นขึ้น “อุ๊ย! คุณน้าสวัสดีค่ะ” พอเรกะรู้ตัวก็รีบลุกขึ้นโค้งหัวให้แม่ของเอย์จิทันที ส่วนเรนะที่เพิ่งขยี้ตาเสร็จก็รีบลุกโค้งตามพี่สาว “สวัสดีจ๊ะ ขอบใจหนู ๆ มากนะที่มาช่วยดูเอย์จิ ลำบากกันรึเปล่าจ๊ะ” แม่ของเอย์จิพูดอย่างอ่อนโยน “ไม่หรอกค่ะ จริง ๆ พวกหนูแทบไม่ได้ช่วยอะไรเลย” เรกะตอบ “เอย์จิเพื่อน ๆ อุตส่าห์มา จำพวกเค้าได้มั้ยจ๊ะ” แต่เอย์จิก็ทำหน้าซึม ๆ แทนคำตอบ ซักพักประตูห้องก็เปิดออกแล้วพ่อของเอย์จิกับยูริก็เดินเข้ามาโดยมีนายแพทย์จากแผนกประสาทวิทยาเดินมาด้วย คุณหมอทักทายทุกคนแล้วก็เข้าไปตรวจอาการของเอย์จิ คนอื่น ๆ ก็ยืนลุ้นอยู่ใกล้ ๆ “คุณทาคุมิครับคุณจำชื่อตัวเองได้มั้ยครับ” แต่เอย์จิก็ทำท่าซึม ๆ แล้วส่ายหน้า “แล้วคุณจำได้มั้ยว่าครอบครัวคุณมีใครบ้าง” เอย์จิก็ยังส่ายหน้าเหมือนเดิม “งั้นเมืองหลวงของญี่ปุ่นชื่ออะไรครับ” “โตเกียวครับ” เอย์จิตอบแล้วหมอก็ติ๊กเครื่องหมายถูกในใบตรวจ “แล้วนายกรัฐมนตรีญี่ปุ่นคือใครครับ” “คุณทะโร อะโซครับ” เอย์จิตอบ (หมายเหตุ นายกรัฐมนตรีญี่ปุ่นคนปัจจุบันชื่อยุกิโอะ ฮะโตะยะมะ) หมอฟังคำตอบแล้วนิ่งคิดอะไรบางอย่างซักพักแล้วก็ยื่นปากกาให้เอย์จิด้ามนึง “งั้นคุณลองแกะไส้ปากกาออกมาหน่อยได้มั้ยครับ” เอย์จิรับปากกามาแล้วก็ค่อย ๆ หมุนปลอกปากกาถอดเอาไส้ปากกาลูกลื่นส่งคืนให้หมอ แล้วหมอก็ติ๊กเครื่องหมายอีกอันในใบตรวจ “ถ้างั้นคุณลองนึกชื่อสัตว์ที่ขึ้นต้นด้วย ก. ไก่มาซัก 5 ชื่อได้มั้ยครับ” “กวาง เก้ง กระต่าย กระรอก ไก่ครับ” เอย์จิใช้เวลานึกไม่นาน แล้วหมอก็เขียนบางอย่างในใบตรวจส่งให้พยาบาล เสร็จแล้วก็หันมาบอกเอย์จิว่า “โอเคครับ งั้นเดี๋ยวคนไข้ไปตรวจคลื่นสมองหน่อยนะครับ” แล้วพยาบาลก็ให้เอย์จินั่งเก้าอี้รถเข็นไปห้องตรวจ พอเอย์จิออกไปแล้วพ่อของเขาก็ถามหมอว่า “ลูกชายผมเป็นไงมั่งครับ” ส่วนแม่ของเอย์จิกับยูริก็ยืนลุ้นกุมมือให้กำลังใจกันอยู่ใกล้ ๆ เรกะกับเรนะก็รอฟังอยู่ข้าง ๆ “เท่าที่ตรวจดูคร่าว ๆ คนไข้น่าจะมีอาการความจำเสื่อมประเภท Transient Global Amnesia หรือที่เรียกกันว่า TGA ครับ” “มัน...เอ่อหนักแค่ไหนครับ” พ่อของเอย์จิฟังที่หมอพูดไม่เข้าใจ “แล้วเอย์จิจะหายมั้ยคะ!!!” แม่ของเอย์จิรีบถามด้วยความเป็นห่วง “คุณพ่อคุณแม่ใจเย็น ๆ ก่อนนะครับ คือภาวะ TGA นี้เป็นภาวะความจำเสื่อมชั่วคราว คนไข้ที่มีอาการนี้จะลืมเรื่องราวต่าง ๆ ในอดีต แต่จะยังจำเรื่องทั่ว ๆ ไปที่เกี่ยวกับการใช้ชีวิตประจำวันได้ครับ” “หมายความว่า ” พ่อของเอย์จิพยายามทำความเข้าใจ “หมายความว่าคนไข้สามารถใช้ชีวิตประจำวันได้เกือบจะปกติครับ สมมุติว่าคนไข้เคยขับรถได้ ตอนนี้ก็ยังสามารถขับรถได้เหมือนเดิม เพียงแต่จะยังนึกเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นไม่ออกเท่านั้น และอาการนี้เป็นอาการทางจิตประสาทแบบชั่วคราวครับ ถ้าคนไข้ได้พบเห็นสิ่งต่าง ๆ ที่เคยพบมาก่อนหรือสะกิดใจเค้า ก็จะช่วยให้ความทรงจำกลับมาเร็วขึ้น” “นานมั้ยคะกว่าจะหาย” แม่ของเอย์จิถาม “โดยส่วนใหญ่แล้วไม่นานครับ ทั่ว ๆ ไปก็ประมาณ 1 เดือน เคสที่นานที่สุดก็ราว ๆ 1 ปี แต่ก็พบได้น้อยมากครับ” พอครอบครัวของเอย์จิได้ฟังที่หมอบอกก็ใจชื้นขึ้น “แต่ยังไงหมอขอตรวจคลื่นสมองอย่างละเอียดอีกทีนะครับ ช่วงนี้หมอขอให้คนไข้แอดมิตไปก่อนนะครับ” “ครับคุณหมอ” พ่อของเอย์จิรับคำ “ขอบคุณคุณหมอมากนะคะ” แม่ของเอย์จิโค้งหัวขอบคุณหมอ ยูริกับสองพี่น้องฮิเมะที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็โค้งตาม “ครับงั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” แล้วหมอก็กลับไป พอตอนบ่ายยูริก็ขอตัวกลับไปพักที่บ้าน โดยเปลี่ยนให้พ่อกับแม่เป็นคนเฝ้าแทน เรกะกับเรนะก็เลยกลับไปพักด้วย หลังจากนั้น 4 วันเอย์จิก็ออกจากโรงพยาบาลทั้ง ๆ ที่ความจำยังไม่กลับมา เนื่องจากหมอแนะนำว่าถ้าเขาได้เห็นสถานที่หรือบุคคลต่าง ๆ ที่รู้จักจะช่วยให้ความทรงจำกลับมาเร็วขึ้น อีกทั้งอาการของเขาไม่เป็นปัญหากับการใช้ชีวิตประจำวัน ครอบครัวของเอย์จิเลยปรึกษากันว่าจะให้เขาไปโรงเรียนและใช้ชีวิตตามปกติไปก่อน ตอนเช้าพอเรกะกับเรนะก็มารับที่บ้าน “อรุณสวัสดิ์จ้าเอย์จิคุง” เรนะพยายามทำตัวให้ร่าเริงที่สุด “อรุณสวัสดิ์ครับ” เขาเริ่มคุ้นเคยกับสองสาวแล้วแต่ก็ยังไม่สนิทเหมือนก่อน “นายเป็นไงมั่ง กินข้าวรึยัง” เรกะถาม “ผมทานแล้วครับ” เอย์จิตอบแล้วก็ทำหน้ากังวลใจเล็ก ๆ เรกะเลยถามว่า “มีอะไรเหรอ” เอย์จิอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ตอบว่า “คือผมเกรงใจหน่ะครับที่คุณสองคนอุตส่าห์มารับ” “มาเกรงจงเกรงใจอะไรกัน พวกเราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ” เรกะพูด “นั่นสิจ๊ะ เพื่อนกันถ้ามีอะไรก็ต้องช่วยเหลือกันอยู่แล้วจริงมั้ย” เรนะยิ้มให้เขา “แต่ว่า ” “แล้วถ้าพวกชั้นไม่มา นายจะไปถูกมะ พอ ๆ เดี๋ยวก็สายกันพอดี” เรกะตัดบทแล้วเดินนำหน้าไปก่อน “ขอโทษครับ” เรนะหัวเราะคิกคักแล้วรีบจูงมือเอย์จิเดินตามพี่สาวไป “มาเถอะจ๊ะ” รอยยิ้มที่สดใสกับสัมผัสที่นุ่มนวลและอบอุ่นทำให้เอย์จิใจเต้นแรงโดยที่เจ้าตัวก็ไม่เข้าใจ ระหว่างเดินไปโรงเรียนพอผ่านชายหาดมิสึเขาก็หันไปมองตรงฟุตบาทด้วยความรู้สึกแปลก ๆ ที่แห่งนี้เคยมีเด็กสาวคนหนึ่งกระโดดออกไปช่วยเด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ ที่เกือบจะโดนมอเตอร์ไซด์ชน “ทำไมกันนะ รู้สึกแปลก ๆ ยังไงก็ไม่รู้” พอไปถึงโรงเรียนเพื่อน ๆ ที่ห้องก็เข้ามารุมล้อมเขา “เฮ้! เอย์จิเป็นไงมั่ง” ฟูจิถามเป็นคนแรก แต่เอย์จิก็ได้แต่เงียบ “แล้วชั้นหล่ะ นายจำได้มั้ย” คอนจิเสนอหน้าต่อ แต่เอย์จิก็ส่ายหัว “ขอโทษนะครับ” “จำอะไรไม่ได้เลยเหรอ” คูมิยะถาม “เห็นว่าจำได้แต่เรื่องทั่ว ๆ ไปหน่ะ” นายะตอบแล้วมองเขาอย่างเห็นอกเห็นใจ “แล้วจะหายมั้ยอะ” นาโอมิถาม ฮิโรมิกับนางาเสะก็เข้ามาร่วมวงด้วย ถึงทั้งสามคนจะไม่ใช่เพื่อนสนิท แต่ทุกคนก็เป็นห่วงไม่แพ้กัน ฟูจิเข้าไปตบไหล่เอย์จิเบา ๆ “เฮ่ย! ไม่ต้องซีเรียส ยังไงเราก็เป็นเพื่อนกันจริงมะ” แล้วก็ยักคิ้วถามคอนจิ “ใช่! ไม่ต้องคิดมากนะ” คอนจิเสริม คูมิยะกับนายะก็บอกว่า “พวกชั้นก็เหมือนกันนะ” คนอื่น ๆ ในห้องก็พยักหน้าด้วย เอย์จิเลยรู้สึกดีขึ้น เรกะกับเรนะก็พลอยรู้สึกดีไปด้วย ช่วงพักกลางวันเอย์จิกลายเป็นเป้าสายตาในหมู่นักเรียน ไม่ว่าเขาจะเดินไปที่ไหนก็มีแต่คนจับกลุ่มกันซุบซิบ ๆ แล้วแอบมองมาที่เขา ทำให้เขาค่อนข้างลำบากใจ พวกเรกะเลยไม่ค่อยพอใจไปด้วย “พวกนี้นี่ไม่รู้จักมารยาทซะมั่งเลย” เรกะบ่น “นั่นสิ” นายะพูดอย่างเอือมระอาเต็มทน “นี่ ๆ ไม่เคยเห็นคนรึไงยะ” คูมิยะตวาดพวกที่จับกลุ่มนินทาเอย์จิ พวกนั้นเลยวงแตกรีบเดินหนีไป “ไม่เป็นไรหรอกครับ” เอย์จิหันไปบอกทุกคน “เอาน่าเรื่องแบบนี้คูมิจังเค้าถนัดอยู่แล้ว” คอนจิแซว “หมายความว่าไงยะ” คูมิยะทำท่าจะหาเรื่อง “ขอโทษ ๆ” คอนจิรีบยกมือยอมเธอ ทันใดนั้นก็มีเสียงทักทายมาแต่ไกล “เฮ้! ว่าไงได้ข่าวเอย์จิหายแล้วเหรอ” เจ้าของเสียงที่ว่าคือทาคายูกินั่นเอง เขาเดินมาพร้อมกับโชโงะเพื่อนห้องเดียวกัน “สวัสดีครับ/ค่ะรุ่นพี่” “เป็นไงบ้าง วันนั้นทำเอาชั้นใจเสียเลยนะ ดีที่ไม่เป็นอะไรมาก” โชโงะหันไปคุยกับเอย์จิ แต่เขาก็ไม่ตอบอะไร โชโงะก็เลยงงที่เห็นเอย์จิแปลก ๆ ไป “ทาคุมิคุงยังไม่หายดีเหรอ” ทาคายูกิหันมากระซิบถามเรนะ เรนะอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ไม่รู้จะตอบยังไง นายะเลยตอบแทนให้ว่า “ทาคุมิคุงเค้าได้รับความกระทบกระเทือนนิดหน่อยค่ะ” “อ้าว! แล้วเป็นไรมากมั้ย” “ก็ คือว่า เค้าความจำเสื่อมชั่วคราวค่ะ” นายะไม่รู้จะเลี่ยงยังไง คนอื่น ๆ ก็ได้แต่เงียบ “งะ งั้นเหรอ” ทาคายูกิตะกุกตะกักเมื่อเห็นเอย์จิทำท่าไม่สบายใจ โชโงะเลยเอามือตบไหล่เอย์จิเบา ๆ “ไม่ต้องคิดมากหรอก วันนั้นนายดูสาหัสมากเลยนะ ที่ออกจากโรงพยาบาลได้เร็วขนาดนี้ก็ถือว่าโชคดีแล้ว” “ใช่จ๊ะ เรื่องความจำหมอเค้าก็บอกแล้วว่าแค่ชั่วคราว เดี๋ยวก็หาย” เรนะพยายามให้กำลังใจ ทันใดนั้นคูมิยะก็ปิ๊งไอเดียขึ้นมาว่า “นี่ ๆ ชั้นนึกออกอะไรดี ๆ ออกแล้ว” “นึกไรออกเหรอ” เรกะทำหน้างง ๆ “หวังว่าจะเป็นเรื่องดีนะ” ฟูจิมองเธอแบบไม่เชื่อน้ำยา “ดีสิยะ นี่ไงพอเลิกเรียนแล้วพวกเราพาทาคุมิคุงไปที่ ๆ เค้าเคยไปกันมะ ไม่แน่บางทีอาจจะพอนึกอะไรออกก็ได้นะ” “จริงด้วย! ดีเหมือนกันเนอะ” ฟูจิเห็นด้วย “หึหึ บอกแล้วไงชั้นนี่แหละแชมป์หัวใสตัวจริง” คูมิยะยืดอกทำหน้าภูมิใจมาก แต่เรนะกังวลว่าเธอจะไปไม่ได้เพราะต้องอยู่กับชมรมฟุตบอลเลยหันไปถามโชโงะว่า “รุ่นพี่ค่ะเย็นนี้หนูขอไปกับเพื่อนได้มั้ยคะ” “อืม ๆ จริง ๆ ก็ใกล้แข่งแล้วนะ แต่เรื่องทาคุมิคุงก็สำคัญ งั้นเรนะจังก็หยุดไปก่อนละกัน” โชโงะตอบ “ขอบคุณค่ะรุ่นพี่” เรนะดีใจมาก “ว่าแต่วันแข่งเสาร์นี้มาได้ใช่มั้ย” “ได้ค่ะรุ่นพี่” “งั้นก็ไม่มีปัญหา เดี๋ยวชั้นคุยกับอาจารย์ให้เอง” “ถ้ามีอะไรให้ชั้นช่วยก็บอกนะ” ทาคายูกิบอกพวกคูมิยะ “ขอบคุณคะ/ครับ” แล้วทุกคนก็พากันกลับห้องเรียน ระหว่างเดินกลับห้องเอย์จิก็หันไปถามฟูจิ “เอ่อคุณฟูจิครับ คุณเรนะเค้ามีธุระอะไรเหรอครับ” “เฮ่ย ๆ เรียกชั้นฟูจิเฉย ๆ ก็ได้ ฟังแล้วจั๊กจี้หว่ะ” “ขอโทษครับ” ฟูจิเห็นเอย์จิทำหน้าหงอย ๆ เลยบอกว่า “เรนะเค้าเป็นผู้จัดการชมรมฟุตบอลหน่ะ ตอนเย็น ๆ เลยต้องอยู่ซ้อมกับทีม” เอย์จิเลยคิดในใจว่า “เพราะเรา ทุกคนเลยต้องลำบาก” หลังเลิกเรียนเพื่อน ๆ พาเอย์จิไปที่ต่าง ๆ ทั้งชายหาดมิสึที่เขาเคยไปโต้คลื่น ห้าง DMC และโคโรคาคุเซ็นเตอร์ แต่เอย์จิก็ไม่รู้สึกคุ้นกับที่ไหนเลย พวกเพื่อน ๆ พาเอย์จิไปทุกที่เท่าที่จะนึกออกจนมืด สุดท้ายก็เลยกลับมานั่งพักที่ร้าน Amusesbouche “เฮ้อ เหนื่อยชะมัด” ฟูจิทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ “ขอโทษนะครับ เป็นเพราะผม ” เอย์จิหันไปบอกเขา “เฮ่ย ๆ ชั้นไม่ได้หมายความหยั่งงั้น” ฟูจิรีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธพัลวัน “เพราะนายแหละพูดไม่คิด ทาคุมิคุงเค้าไม่สบายใจรู้มั้ย” คูมิยะหันไปต่อว่า “อะไร ก็ชั้นบ่นตามปกติของชั้นนี่” “พอเถอะ ๆ ยิ่งพวกเรามาเถียงกันทาคุมิคุงเค้ายิ่งรู้สึกไม่ดีรู้มะ” นายะปรามเพื่อน ๆ “ไม่ต้องคิดมากนะ ทุกคนเค้าเต็มใจช่วยอยู่แล้วจ๊ะ” เรนะหันมาบอกเอย์จิ “ใช่ ๆ ปกติพวกนี้ก็กัดกันทุกวันอยู่แล้ว ไม่เกี่ยวกับนายหรอก” เรกะพูด คูมิยะกับฟูจิก็เลยหันมาแง่ง ๆ ใส่เธอบอกใบ้ว่าพวกชั้นไม่ใช่หมานะ “น้ำมาแล้วจ๊ะ” คุณแม่กับพี่สาวของเอย์จิช่วยกันยกน้ำกับขนมมาเลี้ยงทุกคน “ว้าย! คุณแม่คะไม่ต้องก็ได้ค่ะ” คูมิยะเกรงใจ “ไม่ต้องเกรงใจหรอกจ๊ะ ทานกันให้เต็มที่เลยนะ” คุณแม่เอย์จิบอก “ถ้าท้องหิวสมองก็จะไม่แล่นนะ” ยูริยิ้มบอกทุกคนแล้วถามความคืบหน้า “วันนี้เป็นไงมั่งจ๊ะ” “วันนี้พวกเราก็ไปมาหลายที่ค่ะ แต่ทาคุมิคุงยังนึกอะไรไม่ออกเลย” คูมิยะตอบ “บางทีอาจจะเร็วไปก็ได้นะคะ ทาคุมิคุงเพิ่งออกจากโรงพยาบาลเมื่อวานเอง” เรกะพูด “นั่นสิจ๊ะ แม่ว่าไม่ต้องรีบหรอก ค่อยเป็นค่อยไปดีกว่านะ” “นั่นสิคะ คุณหมอเค้าก็บอกแล้วว่าเป็นอาการระยะสั้น ไม่นานก็หาย” ยูริพูด ทุกคนก็ทำท่าทางเห็นด้วย พออิ่มแล้วทุกคนก็เลยจะแยกย้ายกลับบ้าน “เฮ้ เอย์จิพรุ่งนี้เจอกันนะ” ฟูจิโบกมือให้ “ครับ” เอย์จิตอบเนือย ๆ “บอกแล้วไงว่าไม่ต้องพูดสุภาพกับชั้น” “อะ อื้อ เอ่อ ” เอย์จิพยายามจะเรียกชื่อเพื่อน แต่เขายังจำไม่ได้ “ชั้นชื่อโอสึกิ ฟูจิวาระ นายเรียกชั้นว่าฟูจินะ” “อื้อฟูจิ” เอย์จิทวน “ส่วนชั้นคอนจินะ” คอนจิเสริม “อะอื้อ” เอย์จิรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาว่าเหตุการณ์แบบนี้เคยเกิดขึ้นแล้ว แต่พอเขาพยายามจะนึกก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที “เป็นไรรึเปล่าจ๊ะ” เรนะรีบเข้ามาดูอาการเขา คนอื่น ๆ ก็พากันตกใจ เอย์จิกุมขมับอยู่ซักพักความปวดก็ค่อย ๆ เบาลง “ไม่เป็นไรครับ” “เอาน่าไม่ต้องให้ทาคุมิคุงจำอะไรเพิ่มตอนนี้หรอก เดี๋ยวพอความจำกลับมาก็จำได้เองแหละ” คูมิยะบอก “นั่นสิ ขอโทษนะ” คอนจิพูด “อื้อ ให้ค่อยเป็นค่อยไปดีกว่า” ฟูจิก็เห็นด้วย แล้วทุกคนก็พากันแยกย้ายกลับบ้าน เรกะกับเรนะเลยอาสาไปส่งเอย์จิที่บ้าน ระหว่างทางที่ทั้งสามคนกำลังเดินกลับบ้านเอย์จิก็ชำเลืองมองมาที่ทั้งสองสาวเป็นพัก ๆ จนเรกะต้องเอ่ยปากถาม “นายมีอะไรเหรอ” “เปล่าครับ ผมแค่รู้สึกว่าเหมือนเคยเดินกับพวกคุณ” “ก็แน่สิยะ” เรกะพูด เอย์จิมองหน้าเธอแล้วงงเล็กน้อย เรนะเลยหันมายิ้มให้เขาแล้วบอกว่า “ก็พวกเรากลับบ้านด้วยกันออกบ่อยนี่จ๊ะ” “เหรอครับ” “ไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่องแค่นี้นายก็ลืม เชอะ!” เรกะแกล้งหยอกเขา แต่เอย์จิกลับรู้สึกผิดจริง ๆ เขาทำหน้าเศร้า ๆ แล้วพูดว่า “ผมขอโทษจริง ๆ ครับ” “ชั้นแค่พูดเล่น นายไม่ต้องคิดมากนะ” เรกะหน้าเสียที่ไปแกล้งเอย์จิ “โธ่พี่ค่ะ” เรนะต่อว่าพี่สาวเบา ๆ “ขอโทษ ๆ พี่ไม่ตั้งใจ พี่แค่แกล้งนิดหน่อยเอง ‘โหสินะทาคุมิคุง” เรกะบอกเขา “เอย์จิคุงอย่าคิดมากนะจ๊ะ” เรนะหันไปบอกเขา “ผมไม่คิดมากหรอกครับ” เอย์จิโกหกเพื่อให้ทั้งสองคนสบายใจขึ้น ซักพักทั้งสามก็ไปถึงบ้านเอย์จิ “พรุ่งนี้เจอกันนะจ๊ะ” เรนะโบกมือบ๊ายบายเอย์จิ “พรุ่งนี้พวกคุณจะมารับผมอีกเหรอครับ” เอย์จิถาม “จ๊ะ” เรนะตอบ “พวกคุณไม่ต้องลำบากก็ได้นะครับ ผมพอจำทางได้แล้ว” เอย์จิบอกทั้งสองคน เรนะยิ้มอย่างอ่อนหวานแล้วยื่นหน้ามาใกล้เอย์จิตามที่เธอเคยชินแล้วบอกเขาว่า “ไม่ลำบากหรอกจ๊ะ ก็พวกเราเป็นเพื่อนกันนี่” “คะ ครับ” เอย์จิอายจนพูดติด ๆ ขัด ๆ “คิก ๆ งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะจ๊ะ” เรนะขำที่เห็นเอย์จิเขินจนหน้าแดง “ครับ” แล้วเอย์จิก็โบกมือบ๊ายบายทั้งสองสาว “บ๊ายบาย พรุ่งนี้เจอกัน” เรกะโบกมือให้เขาแล้วทั้งสองสาวก็เดินกลับบ้าน ขณะเดียวกันหลังจากร้าน Amusesbouche ปิดแล้ว ครอบครัวทาคุมิก็เปิดประชุมลับ “มีอะไรเหรอคะคุณพ่อ” “ทุกคนคิดว่าไงเรื่องเอย์จิโดนรถชน” พ่อของเธอถาม “ตอนแรกหนูก็ตกใจ แต่พอมาคิดดูก็น่าแปลกนะคะ ผู้ใช้เวทมนตร์อย่างพวกเราไม่น่าจะเป็นอะไรกับเรื่องแค่นี้!?!” “ก็ปกติพ่อกับลูก ๆ จะใช้เวทบาเรียคอยป้องกันตัวอยู่แล้ว แม่ก็เลยไม่ค่อยเป็นห่วง แต่พอเอย์จิเกิดเรื่องแม่ก็ใจหายเหมือนกันนะ” ผู้เป็นแม่ออกความเห็น เนื่องจากเธอเป็นสะใภ้ของตระกูลจึงใช้เวทมนตร์ไม่ได้ “ใช่! ถ้าใช้เวทป้องกันตัวถึงจะโดนยิงก็แค่พอ ๆ กับโดนต่อยเท่านั้นแหละ เพราะงั้นพ่อถึงรู้สึกสงสัย” “จะว่าไปแล้วเอย์จิก็เจ็บหนักเหมือนกันนะคะ” ยูริฉุกใจคิด “นั่นสิถ้าจะเจ็บขนาดนั้น พ่อว่าคงต้องโดนตึกถล่มทับอย่างเดียวแหละ” “งั้นพอเป็นไปได้มั้ยว่าอาจจะมีอะไรทำให้เอย์จิสลายเวทป้องกัน” ผู้เป็นแม่สงสัย “ก็เป็นไปได้นะคะ ตอนนั้นเอย์จิอาจจะใช้เวทมนตร์ทำอย่างอื่นอยู่ก็ได้” ลูกสาวลองจินตนาการตาม ฝ่ายพ่อก็คิดว่าเป็นไปได้แต่ยังไม่ฟันธงเลยบอกว่า “อืม จะยังไงเราก็ต้องรอให้ความจำเอย์จิกลับมาก่อนนั่นแหละ” แล้วเขาก็กังวลอยู่ในใจเพียงคนเดียวว่า “ยังไงก็อย่าให้เป็นกรณีที่เลวร้ายที่สุดละกัน!?!” พอประชุมกันเสร็จทุกคนก็เก็บของจะกลับบ้าน แต่ยูริก็เอ่ยปากถามอีกเรื่อง “เอ่อ คุณพ่อคุณแม่คะ!” “ทำไมเหรอลูก” แม่ของเธอหันมาถาม “แล้วเรื่องความทรงจำของเอย์จินี่เราจะไม่ลองใช้เวทมนตร์ช่วยดูเหรอคะ” ยูริเสนอ “ไม่ได้หรอกลูก จะใช้เวทคืนความทรงจำได้ก็ต่อเมื่อสาเหตุที่เสียความทรงจำเกิดจากเวทมนตร์เท่านั้นแหละ” พ่ออธิบาย “แต่เราก็น่าจะลองดูนะคะ” “ลูกคิดว่าสาเหตุที่เอย์จิเสียความทรงจำเกิดจากเวทมนตร์งั้นเหรอ” น้ำเสียงของพ่อแฝงไว้ด้วยความตึงเครียดอย่างเห็นได้ชัด “เปล่าค่ะ หนูก็แค่อยากช่วยเท่าที่ทำได้” ยูริเริ่มเสียงอ่อย “ถ้ามีคนอื่นใช้เวทมนตร์ทำร้ายเอย์จิจริง ก็คงไม่พ้นพวกนั้น” ในที่สุดพ่อของเธอก็พูดออกมา ภรรยากับลูกสาวของเขาฟังแล้วก็พลอยเครียดไปด้วย เขาเลยพูดให้ทุกคนสบายใจว่า “แต่คงไม่ใช่หรอก เพราะถ้าเป็นพวกนั้นจริงเอย์จิคงไม่เสียแค่ความทรงจำแน่” “นั่นสิคะคุณ แม่ว่าคงมีเหตุผลบางอย่างมากกว่า” “แล้วเราจะไม่ลองช่วยเอย์จิกันเหรอคะ” ยูริเสียดาย “ไม่ใช่แค่นั้นหรอกลูก เวทฟื้นความทรงจำเป็นเวทมนตร์โบราณ ลำพังเราสองคนร่วมมือกันก็ยังใช้ไม่ได้หรอก” พ่อบอกเธอ “ทุกวันนี้คนที่ใช้เวทนั้นได้ก็คงมีแต่ท่านผู้นั้น” พอแม่พูดจบเธอก็ทอดสายตาไปไกลยังขอบฟ้าอันมืดมิด “ยังไงก็รอดูท่าทีซักพักก่อนละกัน นะ” พ่อยูริเอามือตบไหล่ลูกสาวเบา ๆ แล้วทั้งสามก็พากันกลับบ้าน วันรุ่งขึ้นสองพี่น้องก็มารับเอย์จิที่บ้านแต่เช้า แต่พอทั้งคู่กดกริ่งกลับเป็นยูริออกมาต้อนรับแทน “อ้าว!?! เอย์จิออกไปแล้วจ๊ะ เค้านัดพวกเราไว้ที่หน้าปากซอยไม่ใช่เหรอ” “เอ๋!” สองพี่น้องอุทานพร้อมกัน “เปล่านะคะ พวกหนูนัดเค้าไว้ที่นี่ค่ะ” เรนะบอก “อ้าว! แล้วทำไมเอย์จิถึงออกไปก่อนหล่ะ” ยูริงง “งั้นพวกหนูไปก่อนนะคะ ตามไปตอนนี้น่าจะทัน เดี๋ยวนายนั่นจะไปหลงทางที่ไหนซะก่อน” เรกะก้มหัวลายูริแล้วรีบหันหลังวิ่งไป “เดี๋ยวค่ะพี่ รอหนูด้วย” เรนะก็โค้งให้เธอแล้วรีบตามพี่สาวไป ทั้งสองวิ่งไปตามทางที่ไปโรงเรียนเป็นประจำแต่ก็ยังไม่เห็นเอย์จิ ทั้งคู่เลยเริ่มเป็นกังวล “เอย์จิคุงจะหลงทางรึเปล่านะ” เรนะพึมพำเบา ๆ “แล้วทำไมหมอนั่นต้องรีบออกมาก่อนด้วยนะ” เรกะฉุนเล็ก ๆ ทั้งสองตามหาเอย์จิไปจนถึงหาดมิสึ วันนี้ลมพัดแรงกว่าปกติ คลื่นลูกใหญ่ถาโถมเข้ามาลูกแล้วลูกเล่า ทำให้ไม่มีใครลงเล่นน้ำเหมือนวันก่อน ๆ “พี่คะ” “มีไรเหรอ” “พี่ว่าทำไมเอย์จิคุงถึงไม่รอพวกเราหล่ะคะ” “ไม่รู้สิ บางทีหมอนั่นอาจจะรำคาญหล่ะมั้ง” เธอตอบน้องสาวแบบตรงข้ามกับที่ใจเธออยากให้เป็นแล้วก็เหม่อมองไปที่ชาดหาด ทันใดนั้นเธอก็เห็นเงาคนเล็ก ๆ ยืนอยู่ที่นั่น “เรนะ นั่นใช่เอย์จิรึเปล่า” เธอชี้ให้น้องสาวดู “จริงด้วย!!!” เรนะเห็นเอย์จิก็จำได้ทันที เธอรีบวิ่งไปหาเขาโดยไม่รีรอ “รอด้วยสิ!” แล้วเรกะก็รีบวิ่งตามน้องสาวไป พอทั้งสองเข้าไปใกล้ก็พบว่าเอย์จิกำลังยืนเหม่อมองโขดหินอยู่ “เอย์จิคุงอยู่นี่เอง” เรนะร้องเรียกเขา พอเอย์จิได้ยินก็หันมามองทั้งสองคน “ดูอะไรอยู่เหรอจ๊ะ” “เปล่าครับ ไม่มีอะไร” เอย์จิปฏิเสธแต่เขายังมองไปที่โขดหินอย่างไม่วางตา “พี่คะ” เรนะหันไปหาพี่สาว “บางทีหมอนั่นอาจจะกำลังนึกอะไรอยู่ก็ได้ เราอย่าเพิ่งไปกวนเค้าเลย” พอฟังที่เรกะบอก เรนะก็พยักหน้าหงึก ๆ ส่วนเรกะพอมองไปที่โขดหินก็นึกขึ้นได้ว่าเอย์จิเคยสารภาพรักกับน้องสาวเธอตรงนี้ พอเธอชำเลืองไปมองน้องสาวก็เห็นเธออายหน้าแดงอยู่ “งั้นพี่ไปก่อนนะ เธออยู่เป็นเพื่อนทาคุมิคุงละกัน” แล้วเธอก็หันหลังเดินไป “ดะ เดี๋ยวสิคะพี่” เรนะรั้งพี่สาวไว้ “อ้าว! ก็เจอตัวทาคุมิคุงแล้วไม่ใช่เหรอ” เรกะถามโดยไม่หันกลับมามอง “แล้วพี่ไม่อยู่ด้วยกันหล่ะคะ?” ระหว่างที่ทั้งสองคนคุยกัน เอย์จิก็มองเรกะด้วยสีหน้าลำบากใจ “โรงเรียนอยู่แค่นี้เอง เธอพาเค้าไปละกัน” “ขอโทษนะครับ” “ขอโทษทำไมอะ” เรกะถามกลับ “ก็ผมเป็นภาระให้คุณ” “เปล่า ๆ ชั้นไม่ได้ว่านายนะ” เรกะรีบออกตัว “ไม่มีใครคิดว่าเอย์จิคุงเป็นภาระเลยนะจ๊ะ” เรนะช่วยพูดให้ “ใช่ ๆ” เรกะย้ำ “จริงเหรอครับ” เอย์จิหันไปถามเธอ “อื้อ ถ้างั้น...ชั้นก็...รออยู่ด้วยละกัน” เรกะตอบเสียงอ่อย ๆ เรนะฟังแล้วก็ยิ้มออก “ขอบคุณค่ะพี่” ทั้งสามคนเดินเล่นแถว ๆ นั้นจนระฆังเข้าเรียนดัง แต่สองพี่น้องก็ไม่มีท่าทีอะไร ทั้งคู่ตั้งใจจะอยู่เป็นเพื่อนเอย์จิจนกว่าเขาจะพอใจ แต่เอย์จิไม่อยากให้พวกเธอเข้าเรียนสายก็เลยบอกว่า “ลมเริ่มแรงแล้ว ไปกันเถอะครับ” “อ้าวจะไปแล้วเหรอ” เรกะหันไปถาม เอย์จิก็พยักหน้ารับ “แล้วนึกอะไรออกบ้างมั้ยจ๊ะ” เรนะถามมั่ง “ขอโทษครับ” เอย์จิทำหน้าเศร้า ๆ เพราะเพื่อนทั้งสองอุตส่าห์อยู่รอเขาแต่ทุกอย่างก็สูญเปล่า “ไม่ต้องคิดมากหรอกจ๊ะ ให้มันค่อยเป็นค่อยไปดีกว่านะ” เรนะปลอบใจเขา “จริงด้วย เดี๋ยวซักพักก็นึกออกเองแหละ” เรกะบอก “ขอบคุณครับ” พอตอนสาย ๆ ระหว่างคาบเรียนเอย์จิเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง เขานั่งนิ่งอยู่นานเหมือนกับกำลังคิดอะไรอยู่ อาจารย์ที่กำลังสอนก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะรับทราบเรื่องของเขาแล้ว พอระฆังหมดชั่วโมงดังคูมิยะก็เข้ามาคุยด้วย “เออนี่ เมื่อเช้ามีอะไรกันเหรอ” เธอถามเรื่องที่เรนะกับเอย์จิมาสาย “ไม่มีไรหรอกจ๊ะ เอย์จิคุงเค้าเหมือนจะนึกอะไรออก ชั้นกับพี่เลยปล่อยให้เค้าค่อย ๆ นึกไปอะจ๊ะ” “เหรอ ๆ แล้วเป็นไงมั่งอะ” คูมิยะถามอย่างตื่นเต้น แต่เรนะส่ายหัวทำหน้าผิดหวัง “ก็ยังไม่มีอะไรคืบหน้าเลยจ๊ะ” เอย์จิที่นั่งข้าง ๆ ก็ทำหน้าหงอย ๆ “ก็แหงอยู่แล้ว จะให้นึกออกในวันสองวันได้ไง” คอนจิหันมาคุยด้วย ฟูจิก็พยักหน้าเห็นด้วย “รู้แล้วหล่ะย่ะ แต่ก็อยากให้ทาคุมิคุงเค้าหายเร็ว ๆ นี่” คูมิยะย้อน ส่วนเรนะก็หันไปยิ้มให้กำลังใจเอย์จิ ซักพักคารินก็แวะมาเยี่ยมที่ห้องโดยเซริซาว่ากับนางาโตะตามมาข้างหลัง สองคนนี้ตามติดคารินเป็นตังเมตั้งแต่งานวันเกิดพี่น้องฝาแฝดเมื่ออาทิตย์ก่อน “ทาคุมิคุงเป็นไงมั่ง ได้ข่าวว่าความจำเสื่อมเหรอ” คารินพรวดพราดถาม “รุ่นพี่คะ!” คูมิยะตีหน้ายักษ์ใส่หล่อน “ขอ ขอโทษจ๊ะ” คารินขอโทษเสียงอ่อย “เฮ้! เอย์จิจำชั้นได้มั้ย” นางาโตะหันไปถาม แต่เอย์จิก็ได้แต่ซึม ๆ “ชั้นก็จำไม่ได้เหรอ” เซริซาว่าถามมั่ง แต่เอย์จิก็เหมือนเดิม ทันใดนั้นคารินก็ดึงเอย์จิเข้าไปกอด ใบหน้าเขาซุกอยู่กับหน้าอกตู้ม ๆ ของเธอจนหายใจไม่ออก “โอ๋ ๆๆ เข้ามารับไออุ่นจากพี่นะจ๊ะพ่อแมวน้อยหลงทาง” พวกเซริซาว่ากับพวกคอนจิเห็นแล้วก็พากันตาถลนน้ำลายหกอิจฉาเอย์จิ คูมิยะกับนายะก็ตกใจอ้าปากค้าง ส่วนเรนะก็ลนลานทำอะไรไม่ถูก “พี่สาวคนนี้จะปลอบใจให้เองนะจ๊ะ” คารินทำท่าราวกับเอย์จิเป็นลูกแมวตกน้ำตัวหนาวสั่น “รุ่นพี่ทำอะไรค่ะ!!!” คูมิยะทำหน้าดุควันออกหู คารินเลยค่อย ๆ คลายรัดเอย์จิออกจากหน้าอกเธอ จริง ๆ ถ้าเธอรัดเขาไว้นานกว่านี้เอย์จิมีหวังขาดใจตายแน่ “แหม ๆ ทำแบบนี้ความจำอาจจะกลับมาก็ได้นะ” คารินทำหน้าอินโนเซ้น “รุ่นพี่คร๊าบบบบ พวกผมก็ความจำเสื่อมคร๊าบบบบ” พวกเซริซาว่าทำหน้าตาหื่นกระโดดตัวลอยโผเข้าไปหาคารินทันที พวกฟูจิคอนจิเห็นก็ทำท่าจะตามน้ำเข้าไปด้วย แต่คูมิยะใช้เวลาแค่เสี้ยววินาทีเข้ามาขวางด้วยสัญชาติญาณแล้วกระโดดถีบเท้าคู่ใส่ทั้งสองคนทันที “นี่แน่!!!! บาทาพิฆาตหื่น” “โอ้ยยยยย” ทั้งคู่ร้องเสียงหลงกระเด็นออกนอกห้องไปติดระเบียง ทั้งสองร้องโอดโอย พวกฟูจิเห็นสภาพทั้งสองเลยชะงักเปลี่ยนใจทันไม่เสี่ยงไปรับลูกถีบของคูมิยะ “เออ แล้วหมอว่าไงมั่งจ๊ะ” คารินถามเป็นการเป็นงาน แต่พวกเรนะก็ได้แต่ทำท่าทางหงอย ๆ แทนคำตอบ เอย์จิเห็นเพื่อน ๆ ไม่สบายใจก็พลอยหดหู่ไปด้วย “งั้นเอางี้มั้ย พี่ได้ยินว่าที่ศาลชานเมืองมีหมอผีชื่อดัง ใครก็ ๆ พากันไปให้เค้าปัดรังควานให้ หายกันทุกคนเลยนะ!!!” “รุ่นพี่ค่ะ คนป่วยนะคะไม่ได้โดนผีเข้า” คูมิยะขัด “อ้าว แหม ใครจะไปรู้หล่ะ เรื่องแบบนี้ไม่เชื่ออย่าลบหลู่นะ” ซักพักอาจารย์ผู้สอนวิชาต่อไปก็เข้ามา คารินกับพวกนางาโตะเลยรีบกลับห้อง นักเรียนคนอื่น ๆ ก็พากันกลับไปนั่งที่ ก่อนที่อาจารย์จะเริ่มสอน เอย์จิก็หันมาบอกเรนะว่า “เดี๋ยวผมขอไปห้องน้ำก่อนนะครับ” แล้วเอย์จิก็ลุกออกไป หลังจากอาจารย์สอนไปได้ซักครึ่งชั่วโมงเรนะก็เริ่มชะเง้อมองหาเอย์จิ “เอย์จิคุงช้าจัง” เธอเริ่มกังวล “นั่นสิเข้าห้องน้ำแค่นี้เอง” คอนจิก็สงสัย “งั้นนายไปดูที่ห้องน้ำทีสิ” ฟูจิถือโอกาสใช้เพื่อน “อ้าว ทำไมเป็นชั้นหล่ะ” คอนจิทำเป็นบ่นนู่นนี่แต่ก็รีบลุกออกไปตามเอย์จิ เรนะมองตามคอนจิไปแล้วกังวลว่าเกิดอะไรขึ้นรึเปล่า ซักพักคอนจิก็ตาลีตาเหลือกวิ่งกลับมาหอบแฮ่ก ๆ บอกทุกคนว่า “แย่แล้ว ไม่รู้เอย์จิหายไปไหน!!!” “หา!!!” ฟูจิอุทาน ขณะที่เรนะทำท่าตกใจมาก “นายหมายความว่าไง” ฟูจิถาม “คือพอชั้นไปดูในห้องน้ำก็ไม่เห็นใครอยู่ ชั้นเลยเดินหาแถว ๆ นั้น แฮ่ก ๆ แต่ก็ไม่เจอ เลยรีบวิ่งมาบอกพวกนาย ” คอนจิกึ่งพูดกึ่งหอบ ก่อนที่คอนจิพูดจบเรนะก็วิ่งออกจากห้องไปแล้ว “เฮ้! เรนะจัง” ฟูจิร้องเรียกตามหลังเธอแต่ก็ไม่ทัน อาจารย์ที่กำลังสอนอยู่ก็งงว่าเกิดอะไรขึ้น คูมิยะเห็นเรนะวิ่งออกไปก็ตกใจ ส่วนคนอื่น ๆ ก็พากันสงสัย อาจารย์ผู้สอนเลยเดินมาถามพวกฟูจิ “นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน” “คือทาคุมิหายตัวไปครับ” ฟูจิตอบ “หาา! นักเรียนที่ความจำเสื่อมหน่ะเหรอ แล้วหายไปนานรึยัง” อาจารย์ฟังแล้วตกใจมาก “คือเค้าไปเข้าห้องน้ำตอนช่วงพักเบรกครับ แล้วก็ยังไม่กลับมาเลย” “หาดีแล้วเหรอ” “ครับ” “แย่แล้ว! งั้นต้องรีบบอกผู้ปกครองเค้าก่อนแล้ว พวกเธออ่านหนังสือไปเงียบ ๆ นะ เดี๋ยวครูมา” แล้วอาจารย์ก็รีบจ้ำอ้าว ๆ ไปห้องพักครู พออาจารย์ออกจากห้องคูมิยะก็รีบเข้ามาถามพวกคอนจิ พอรู้เรื่องเธอก็รีบโทรไปบอกเรกะกับนายะ แล้วทั้งสามก็ออกจากห้องไป ส่วนนักเรียนคนอื่น ๆ ก็พากันกันพูดคุยกันอย่างเซ็งแซ่ ที่ห้องเรกะหลังจากที่พวกเธอรู้เรื่อง เรกะก็โกหกอาจารย์ขอตัวไปห้องพยาบาล โดยให้นายะพยุงเธอไป แล้วทุกคนก็ไปรวมตัวกันที่ทางเข้าตึก “ทำไงดี” นายะถามอย่างร้อนรน “ใจเย็น ๆ เอย์จิอาจจะจำทางกลับห้องไม่ได้ก็ได้นะ บางทีอาจเดินหลงอยู่ในตึกก็ได้” ฟูจิพยายามมองโลกแง่ดี “แค่เดินตรงจากห้องเรียนไปห้องน้ำไม่ถึง 30 เมตรเนี่ยนะจะจำทางไม่ได้” เรกะท้วง “อ้าว ก็ไม่แน่นะ ก็หมอนั่นความจำเสื่อมอยู่ไม่ใช่เหรอ” “บ้า วันนี้หมอนั่นยังเดินมาโรงเรียนคนเดียวได้เลย” “อ้าววันนี้พวกเธอไม่ได้ไปรับทาคุมิคุงเหรอ” นายะสงสัย “เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ ที่สำคัญตอนนี้เรนะจังก็หายไปเหมือนกันนะ” คูมิยะบอก “ชั้นว่าเรนะคงตามหาเอย์...เอ่อ ทาคุมิคุงอยู่แหละ” เรกะเดา “งั้นพวกเราก็ช่วยกันหาอีกแรงละกัน” คูมิยะบอกเพื่อน ๆ “ชั้นว่าถ้าจะให้เร็ว เราแยกกันหาดีกว่านะ” ฟูจิเสนอ “จริงด้วย ถ้าใครเจอแล้วโทรบอกด้วยละกัน” คอนจิพูด แล้วทุกคนก็แบ่งกลุ่มกันตามหา โดยฟูจิกับคอนจิหาตั้งแต่ดาดฟ้าลงมา คูมิยะกับนายะเดินหาจากชั้นล่างขึ้นไป ส่วนเรกะตามหารอบ ๆ อาคาร ระหว่างที่คูมิยะกับนายะกำลังตามหาเอย์จิ นายะก็มีสีหน้าเป็นกังวล คูมิยะเลยถามเธอว่า “ทำไมเหรอ” “แค่พวกเราจะหาทาคุมิคุงเจอมั้ย แล้วยังเรนะอีก” “ใจเย็น ๆ เรนะหน่ะชั้นไม่ห่วงหรอกยังไงก็โทรหาได้ แต่ที่สำคัญตอนนี้คือทาคุมิคุงนั่นแหละ” คูมิยะวิเคราะห์อย่างใจเย็น ในเวลาแบบนี้เธอกลับสามารถคุมสติได้ค่อนข้างดี “โรงเรียนเราก็ไม่ใช่แคบ ๆ นะ” “งั้นโทรให้รุ่นพี่ทาคายูกิกับรุ่นพี่คารินมาช่วยมะ” คูมิยะเสนอ “เอางั้นเหรอ พวกรุ่นพี่เรียนอยู่รึเปล่า” “ก็ลอง ๆ ถามดู ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไร” พอพูดจบคูมิยะก็กดเบอร์โทรหารุ่นพี่ทันที อีกด้านหนึ่งฟูจิกับคอนจิก็กำลังตามหาเอย์จิอยู่ “เอย์จิมันหายไปไหนของมันว้าาาา” ฟูจิบ่น “หรือว่ามันจะรำคาญพวกชอบนินทาเลยกลับบ้านไปแล้ว” คอนจิเดา “เฮ่ย! ถึงมันจะจำอะไรไม่ได้ แต่ถ้าจะกลับบ้านก็น่าจะบอกกันบ้างสิ ชั้นว่าน่าจะหลงทางมากกว่า” “งั้นเหรอ” คอนจิพูดแบบไม่ค่อยเชื่อ “ใครจะไปรู้หล่ะ ก็คนมันสมองกระทบกระเทือน อาจจะจู่ ๆ ก็จำอะไรไม่ได้ขึ้นมาก็ได้” ฟูจิเดาแล้วทั้งคู่ก็พยายามตามหาเอย์จิกันต่อไป “เอย์จิคุง ๆ” เรนะตะโกนเรียกเอย์จิ ตั้งแต่เธอผลุนผลันออกจากห้อง เธอก็วิ่งตามหาเขาจนทั่วตึก แล้วพอไม่เจอก็เลยลงมาดูแถวสนามฟุตบอล “นี่ ๆ เห็นเอย์จิคุงปี 1 ห้อง 8 บ้างมั้ยจ๊ะ” เธอถามนักเรียนที่อยู่แถวนั้น “คนที่เค้าลือกันว่าความจำเสื่อมใช่มะ” กลุ่มนักเรียนหญิงตอบ “ใช่จ๊ะ พวกเธอเห็นบ้างมั้ย” “ขอโทษนะ ไม่เห็นเลยจ๊ะ แต่ไงเดี๋ยวพวกเราช่วยดูให้นะ” “ขอบใจนะจ๊ะ งั้นถ้าเจอช่วยโทรกลับเบอร์นี้หน่อยนะ” แล้วเรนะก็จดเบอร์เธอให้นักเรียนหญิงกลุ่มนั้น ทางด้านเรกะเธอเดินหารอบ ๆ ตึกจนทั่วแต่ก็ยังไม่เจอเอย์จิ จู่ ๆ เธอก็รู้สึกสังหรณ์ใจอะไรบางอย่างจึงเดินไปด้านหลังโรงเรียน ผ่านสระว่ายน้ำ สนามเทนนิส จนไปถึงแปลงเกษตร ที่นั่นเธอเห็นรอยเท้าคู่หนึ่งเดินลัดโคลนไปสุดอยู่ที่รั้วหลังโรงเรียน “เอย์จิคุง!” ความคิดคำนึงของเธอมุ่งตรงไปที่เขาทันที เธอคิดว่านี่ต้องเป็นรอยเท้าของเอย์จิแน่ เธอเลยปีนรั้วตามเจ้าของรอยเท้าคู่นั้นไปอย่างไม่รีรอ ขณะนั้นเองคูมิยะที่กำลังตามหาเอย์จิอยู่บนชั้น 4 ก็หันมาเห็นเข้าพอดี “อ๊าาาา!!!” เธอร้องเสียงหลง นายะเห็นเพื่อนร้องเสียงดังเลยหันไปถาม “มีอะไร ร้องเสียงดังเชียว...” แต่พอเธอชะโงกหน้ามองลงไปที่แปลงเกษตรเธอก็ถึงกับอึ้ง “ยัยเรกะทำอะไรหน่ะ!!!” คูมิยะโวยวายเสียงดัง “ก็เห็น ๆ อยู่ว่ากำลังปีนออกไปนอกโรงเรียน แล้วคิดว่าทำอะไรหล่ะ” นายะทำหน้ายียวนย้อนเพื่อน “นี่หล่อน!” คูมิยะเลยทำหน้ายักษ์ใส่เธอ “ขอโตดดดด เค้าล้อเล่นนนนน” “แล้วจะทำไงดี นี่มันหนีโรงเรียนเลยนะ” “ก็จะให้ทำไงหล่ะหรือว่าจะตามไป” “จะบ้าเรอะ ถ้าตามไปก็กลายเป็นพวกเราหนีเรียนด้วยสิยะ เออจริงด้วย!?!” คูมิยะเพิ่งฉุกใจคิดออก เธอรีบกดเบอร์โทรไปหาเรกะทันที Create Date : 16 ธันวาคม 2552 Last Update : 14 มกราคม 2553 10:49:55 น. 0 comments Counter : 213 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก