รักยกกำลังสอง บทที่ 31 เรเนซองส์พรีเมี่ยม (Renaissance Premium) ตอนที่ 1 “อดีตและอนาคตก็เหมือนกับสิ่งที่ตั้งอยู่คนละฝั่งของวงล้อ เมื่ออนาคตหมุนมาถึงมันก็จะกลายเป็นอดีต และแม้พยายามจะหมุนย้อนกลับเพียงใด ก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงหรือเปลี่ยนแปลงอะไรได้ มนุษย์จึงได้เรียกสิ่งนั้นว่า... ...ชะตากรรม” จารึกบนหลุมศพทหารมัมลุคแห่งอาระเบีย คริสต์ศตวรรษที่ 9 เด็กหนุ่มยืนหลับตานิ่ง นึกภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ณ ‘ที่แห่งนั้น’ แล้วก็ค่อย ๆ ลดดาบลง เขานึกทบทวนถึงเรื่องของลุงหัวล้านถือเคียวท่าทางแปลก ๆ เรื่องของต้นไผ่ประหลาดหลากชนิด เรื่องเรือเดินสมุทรขนาดยักษ์ที่บรรจุคนจำนวนนับไม่ถ้วน และเรื่องของเวทมนตร์หรือที่เรียกว่าเกียร์!?! เสร็จแล้วก็ลืมตาหันมองไปยังศัตรูทั้งสองท่ามกลางภาพจักรวาลอันเวิ้งว้าง ศัตรูคนนึงหลังจากดาบน้ำแข็งของเขาถูกสลายกลายเป็นไอ เขาก็กระโดดถอยกลับไปตั้งหลักใกล้ ๆ เจ้านายผมสีทองที่นั่งจับจ้องดูเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่อย่างเงียบงัน บนเก้าอี้เปียโน ดวงตาสีแดงก่ำคู่นั้นลอกแลกสอดส่ายพินิจพิจารณาร่างเด็กหนุ่มตั้งแต่หัวจรดเท้า ราวกับไม่ละเว้นรายละเอียดใด ๆ ให้หลุดลอดไปแม้แต่เพียงเสี้ยวเดียว “ถ้าเจ้าหนูนี่จะมีเวทมนตร์มันก็ไม่น่าแปลกอะไร ก็เด็กสาวสองคนนั่นมีพลังเวทสูงซะขนาดนั้นนี่” น้ำเสียงของเขากล่าวออกมาอย่างเย็นยะเยือก “แล้วทำไมตอนแรกเราถึงไม่รู้สึกถึงกระแสพลังเวทของมันเลยหล่ะครับ” คนรับใช้ท้วง “มันอาจจะพยายามเก็บซ่อนเอาไว้ หรือไม่ก็อาจมีอะไรบางอย่างทำให้จู่ ๆ พลังของมันตื่นขึ้นมาก็ได้!?!” พอพูดจบตาแดงก่ำคู่นั้นก็จ้องเขม็งเกลียวไปที่ใบหน้าของเอย์จิทันที แต่ไม่ว่าชายสูงศักดิ์จะทายถูกหรือผิด ก็ไม่ได้ทำให้เขาหวั่นไหวแต่อย่างใด เพราะสิ่งที่อยู่ในใจเขาตอนนี้มีเพียงการช่วยเหลือเพื่อนคนสำคัญทั้งสองคนเท่านั้น และระหว่างนั้นเองดาบสีเงินแวววาวในมือเขาก็สั่นระรัว และมีเสียงบางอย่างแว่วออกมา “วิ้วววว วิวววว” “ตรึงง ตรึ่งงง ตรึ๊งงงง” “วู้วววว วูวววว วูวววว วูววว” {เอ๊ะ!?!} เอย์จิรีบก้มลงไปมองที่มันทันที!?! {เสียงนี่มัน!?} {เสียงเพลงแบบเดียวกับในป่าไผ่!?} “วู้ววววว วูววววว” Egv8ASDFG’xcvbn แล้วตัวอักษรที่แกะสลักอยู่ตรงโคนดาบก็เรืองแสงสีฟ้าออกมา {ดาบกำลังเล่นบทเพลงแห่งใบไผ่!?!} แสงออร่าสีฟ้าบาง ๆ ค่อย ๆ ขยายแผ่ปกคลุมทั่วทั้งร่างของเขาและคมดาบ จนเอย์จิสัมผัสได้ถึงพลังเวทมนตร์แบบเดียวกับใน ‘ที่แห่งนั้น’ ได้อย่างชัดเจน {ถ้าแบบนี้หล่ะก็ไปไหวแน่!?} แล้วเอย์จิก็กำดาบขึ้นตั้งท่าอย่างมั่นใจเตรียมพร้อมจู่โจม “ปล่อยเรกะกับเรนะ และทำให้ที่หมู่บ้านกลับเหมือนเดิมซะ!!!” เขากึ่งขู่กึ่งสั่ง แต่ทว่าฝ่ายศัตรูของเขาก็ยังคงยืนจด ๆ จ้อง ๆ ไม่กล้าขยับตัวเหมือนลังเลอะไรบางอย่าง “มัวทำอะไรอยู่คิเรีย ทาคุมิ เอย์จิคุงท้าทายเข้ามาแล้ว คิดจะทำให้ชั้นเสื่อมเสียเกียรติรึไง” เอ็ดเวิร์ดกล่าวกับคนรับใช้ของเขาด้วยทำสีหน้าเรียบ ๆ นิ่ง ๆ และน้ำเสียงที่เย็นยะเยือก แต่ถ้อยคำนั้นกลับแฝงไปด้วยความดุดันจนพ่อบ้านหนุ่มถึงกับต้องลนลานหันไปตอบเจ้านายว่า “ขะ ขออภัยขอรับนายท่าน กระผมจะเข้าไปจัดการมันเดี๋ยวนี้ ไม่ว่ามันจะมีเวทมนตร์หรือไม่ก็ตาม” หลังจากได้ยินที่คนรับใช้ตอบ บารอนหนุ่มก็นั่งไขว่ห้างหลับตาหลังเหยียดตรงเชิดหน้าอย่างเย่อหยิ่งแล้วตอบรับเบา ๆ ว่า “ดีมาก” ส่วนคิเรียก็เดินตรงเข้าหาเด็กหนุ่มพร้อมกับร่ายเวท!?! “Stalagmite & Stalactite Pole” (หินงอกหินย้อยแห่งขั้วโลก) ทันใดนั้นที่มือทั้งสองข้างของเขาก็มีกลุ่มควันไอเย็นเข้าปกคลุม แล้วไอน้ำในอากาศที่อยู่รอบ ๆ ก็เริ่มจับตัวเป็นเกล็ดน้ำแข็ง และค่อย ๆ เกาะตัวเป็นแผ่นใหญ่ขึ้น ๆ จนกลายเป็นดาบน้ำแข็งด้ามใหญ่สองเล่ม แล้วพอเขาเอาดาบทั้งคู่ประกบกัน ดาบทั้งสองก็ละลายหลอมรวมกันเข้าเป็นเนื้อเดียว และควบแน่นแข็งตัวกลายเป็นดาบที่มีขนาดเท่ากับดาบเล่มเดียว...แต่หนาแน่นขึ้น “คราวนี้แกไม่มีทางสลายมันได้อีกแน่” คิเรียคำรามใส่เอย์จิ ด้านเอย์จิก็แกว่งดาบเบา ๆ แล้วตอบว่า “ก็ลองดูละกัน!” แล้วทั้งคู่ก็กระโจนเข้าฟาดฟันใส่กันทันที!! “เคล้งงง!!!” ดาบสองเล่มถูกเหวี่ยงเข้าปะทะใส่กันอย่างรุนแรงจนเกิดเป็นประกายไฟและเสียงแหลมก้อง แต่พอแรงปะทะนั้นจางลงทั้งคู่ก็หยุดนิ่งกึ้กอยู่ตรงกึ่งกลางระหว่างเจ้าของทั้งสองคน โดยที่ไม่มีใครได้เปรียบเสียเปรียบ!!! {มันหยุดดาบเราไว้ได้!?!} คิเรียตกใจอย่างแรงแต่พยายามไม่แสดงอาการ ส่วนเอย์จิก็มองไปที่ดาบของตัวเองแล้วก็ตกใจในใจเช่นกัน {ดาบของเรา เบาอย่างกะขนนกเลย!?} แล้วพอเขากำดาบไว้ให้มั่นและออกแรงดันกลับไป คิเรียก็ถึงกับต้องค่อย ๆ ถอยหลังไปตามแรง {แบบนี้ไปไหวแน่!!!} เอย์จิเริ่มทำหน้ามั่นใจ แต่ทว่า!?! “หึ คิดว่าแค่นี้ชนะข้าแล้วเรอะ!!!” คิเรียพูดกับเอย์จิ แล้วจู่ ๆ ดาบของเขาก็ปล่อยควันไอเย็นออกมา ทำให้ไอน้ำในอากาศบริเวณนั้นจับตัวเป็นน้ำแข็ง กลายเป็นกิ่งแหลม ๆ 3 – 4 กิ่งงอกออกมาจากตัวดาบ คล้ายกับหินงอกหินย้อย และงอกยาวเลี้ยวเข้าทิ่มใส่เอย์จิทันที “ซวบบบ!!” จังหวะนั้นเด็กหนุ่มกำลังออกแรงผลักศัตรูอยู่ จึงตั้งตัวไม่ทัน กิ่งน้ำแข็งเลยทิ่มเข้าใส่ต้นขาเขาอย่างจัง เลือดสีแดงสดเลยกระฉูดออกมาจากปากแผล!! “ฉูดดดด” แล้วพ่อบ้านก็ฉวยโอกาสกระโจนเข้าตามซ้ำอย่างไม่ยั้ง “เคล้งงง!!!” “เคล้งงง!!!” “เคล้งงง!!!” แต่เพราะมีพลังเวทเกื้อหนุนอยู่ทำให้เอย์จิยังคงยืนทรงตัวและยกดาบปัดป้องเอาไว้ได้ แต่กิ่งก้านหินงอกหินย้อยนั้นก็งอกแตกแขนงออกมาจากดาบมากขึ้นเรื่อย ๆ และพอคิเรียทิ่มดาบเข้าหาเอย์จิ กิ่งก้านพวกนั้นก็เลี้ยวเข้าทิ่มแทงใส่เขาจากทุกทิศทุกทางรอบตัว “ฉัวะะะ!!!” ถึงเอย์จิจะพยายามกระโดดหลบถอยหลัง แต่เขาก็พลาดโดนทิ่มทะลุเข้าที่เอวจนเลือดกระเซ็น “หึหึหึ ไม่รู้ว่าเมื่อกี๊แกรอดตายมาได้ยังไง แต่คราวนี้ไม่เป็นแบบนั้นอีกแน่” แล้วคิเรียก็ย่างสามขุมเดินเข้าหาพร้อมกับเงื้อดาบที่มีกิ่งก้านแหลม ๆ ขึ้นจะฟาดฟัน ด้านเอย์จิก็เริ่มทรุดลงไปนั่งชันเข่าอยู่กับพื้นเพราะแผลที่บาดเจ็บเริ่มออกอาการ “แฮ่ก ๆ ถ้านายใช้เวทมนตร์ได้แบบนี้หล่ะก็...ชั้นเองก็ใช้ได้เหมือนกัน” พอพูดจบเด็กหนุ่มก็แกว่งดาบฟาดฟันไปที่กลางอากาศในทิศทางที่ตรงกับที่ศัตรูยืนอยู่ หมายจะโจมตีจากระยะไกล แต่ทว่ากลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น!?! {เอ๊ะ!?!} {ทำไมอะ!? ตอนที่อัดฝูงลิงตอนนั้นเรายังทำได้อยู่เลยนี่นา} แล้วเอย์จิก็ลองยันฝ่ามือผลักอากาศเข้าใส่คิเรียอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีผลอะไรเช่นเดิม “วิ้ววววว ๆๆ วู้ววววว ๆๆ” ExcvbbnSDFGHHJK {ดาบก็ยังร้องอยู่นี่!??} เขามองไปที่ดาบแล้วทำหน้าไม่เข้าใจ “จบแล้วสินะ” เอ็ดเวิร์ดที่นั่งหลับตาเฝ้าดูการต่อสู้อยู่ก็เอ่ยปากพูดออกมา “ขอรับที่แท้เจ้าหนุ่มนี่ก็แค่บังเอิญเท่านั้นเอง พลังเวทก็ไม่ได้มีอะไร ต้องขออภัยที่เมื่อกี๊กระผมทำให้เกียรติของนายท่านต้องมัวหมองขอรับ” คิเรียหันไปพูดกับเจ้านายโดยไม่สนใจเอย์จิที่เป็นคู่ต่อสู้ของเขาตรงหน้า “ไม่เป็นไร เธอจงจัดการปลิดชีวิตมันซะเป็นการไถ่โทษให้ชั้นก็พอ” “เยส มายลอร์ด!” พ่อบ้านยืนยันคำสั่ง “อะไรของพวกแก บังเอิญอะไรกัน!?!” เอย์จิคำรามอย่างเกรี้ยวกราดแล้วพยายามยันตัวเองลุกขึ้น “หึหึ ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอทาคุมิ เอย์จิคุง” “ไม่รู้ตัวเรื่องอะไร??” เขาทำหน้าขึงขัง “ก็ไม่รู้ตัวว่าจริง ๆ แล้วเธอควบคุมเวทมนตร์ของตัวเองไม่ได้ไงหล่ะ!!!” “ที่เธอสลายดาบน้ำแข็งของคิเรียในตอนแรกได้หน่ะมันก็แค่ความบังเอิญที่เธอระเบิดพลังเวทที่สะสมเอาไว้เป็นเวลานานออกมาก็เท่านั้นเอง แต่จริง ๆ แล้วเธอยังไม่รู้จักวิธีใช้มันด้วยซ้ำ!!” คำตอบของเอ็ดเวิร์ดทำให้เอย์จิถึงกับอึ้ง... “และชั้นจะบอกอะไรดี ๆ ให้” เขาพูดพร้อมกับวาดมือเป็นวงกลมกลางอากาศ ทันใดนั้นกระจกน้ำแข็งเวทมนตร์ (Frozen Mirror) ก็ปรากฏขึ้นมา!?! ภายในนั้นสะท้อนภาพเรกะกับเรนะหลังจากถูกภาพลวงตาของเอ็ดเวิร์ดล่อลวง โดยครึ่งซ้ายของกระจกเป็นภาพเรนะกำลังนั่งพับเพียบหลับตาร้องไห้พิงกำแพงถ้ำอยู่ในความมืดเพียงลำพัง ส่วนครึ่งขวานั้นฉายภาพเรกะกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปในความมืดด้วยน้ำตาที่นองหน้าและท่าทางเกรี้ยวกราดอย่างที่เอย์จิไม่เคยเห็นมาก่อน “น่าเสียดายที่ฝาแฝดคนน้องไม่ตกหลุมพรางของชั้น แต่ไม่เป็นไร!? โอกาสยังมีอีกเยอะ!! หลังจากกำจัดตัวเกะกะอย่างเธอไปแล้ว” “แต่ไม่ต้องห่วงนะทาคุมิ เอย์จิคุง เธอไม่ต้องกลัวว่าจะตายอย่างเดียวดายหรอก เพราะเดี๋ยวพอชั้นได้มาเรียคืนมา วิญญาณของเรกะ ฮิเมะก็จะตามเธอลงไปในนรกทันที ส่วนเรนะ ฮิเมะชั้นขอเก็บไว้ก่อน พอใช้ประโยชน์เสร็จแล้วก็ค่อยส่งตามลงไปทีหลัง” เอ็ดเวิร์ดพูดเรื่องโหดร้ายได้ด้วยสีหน้าเรียบเฉยราวกับไร้ความรู้สึก “แก! ไอ้ชั่ว!!!” เอย์จิตะคอกใส่ แล้วจังหวะนั้นเอง!? คิเรียก็เข้ามาประชิดตัวเอย์จิและเงื้อดาบขึ้นเพื่อจะปิดบัญชี!! “เอาหล่ะ! รู้คำตอบแล้วก็จงลาโลกไปซะเจ้าหนู!!” “ย่าาาห์!!” แล้วเขาก็ทิ่มดาบน้ำแข็งเข้าใส่เด็กหนุ่ม!?! “ซวบบบ!!!” ??? “ลาก่อน ทาคุมิ เอย์จิคุง” “ผู้ชายที่ปกป้องผู้หญิงที่ตัวเองรักไม่ได้อย่างเธอหน่ะ ไร้ค่า!!!” เอ็ดเวิร์ดนั่งหลับตานิ่งแล้วพูดสั่งลาด้วยน้ำเสียงอันแสนเย็นชา แต่ประโยคนั้นกลับไปสะกิดใจอะไรบางอย่างให้กับเอย์จิ!?! {เจ้ามีคนที่ต้องปกป้องไม่ใช่เรอะ} {ถ้าเจ้าต้องการพลังเพื่อปกป้องคนสำคัญของเจ้าก็จงใช้มันซะ แต่ถ้าไม่ต้องการก็ทิ้งไว้ตรงนั้นแหละ!?} Create Date : 26 มิถุนายน 2554 Last Update : 26 มิถุนายน 2554 20:27:47 น. 0 comments Counter : 313 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก