รักยกกำลังสอง บทที่ 26 นาฬิกาทราย (Hourglass) ตอนที่ 1 “ติ๊งงงง ”!?! . . . “ติ๊งงงง ”!?! . . . “ติ๊งงงง ”!?! . . . “ได ” “โป ” “ช่ ” “ด้ ” “ได้โป ” “ช่ว ” “พ ” “เร ” “ด้วย” “เอ ” “ติ๊งงงง” . . “ติ๊งงงง” . “ติ๊งงงง” “ติ๊งงงง” “ติ๊งงงง” “ติ๊งงงง” “ติ๊งงงง” “ติ๊งงงง” “ติ๊งงงง” “ติ๊งงงง” “ติ๊งงงง” “ติ๊งงงง” “ติ๊งงงง” “ติ๊งงงง” “ติ๊งงงง” “ติ๊งงงง” “ติ๊งงงง” “ติ๊งงงง” “ติ๊งงงง” “ติ๊งงงง” “ติ๊งงงง” “ติ๊งงงง” “ติ๊งงงง” “ติ๊งงงง” “ติ๊งงงง” “ติ๊งงงง” “ติ๊งงงง” “ติ๊งงงง” “ติ๊งงงง” . . . . . . . . . . . . . . . . . “ติ๊งงงงงงงงงง” . . . “ได้โปรดช่วยพวกเราด้วย” “เอย์จิ!!!” “พรึ่บบบ!!” ผ้าห่มถูกสะบัดเลิกออกพร้อมกับดวงตาที่เบิกโพลง เด็กหนุ่มหันมองไปรอบ ๆ ด้วยความสับสน เขารู้สึกถึงความผิดปกติในสถานที่แห่งนี้ได้ทันที!?! นี่มันที่ไหนกัน!?! . . . เกิดอะไรขึ้น!?! . . . นี่เราอยู่ที่ไหนกันแน่!? . . . เอย์จิพยายามนึกทบทวนว่าเกิดอะไรขึ้น แต่นึกเท่าไรเขาก็นึกไม่ออก เขารู้แต่ว่ากำลังนั่งอยู่บนเตียงแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ท่ามกลางความมืด เขาหันมองไปรอบ ๆ แต่ก็ไม่เห็นอะไรเลย แม้แต่พื้นดินหรือท้องฟ้า สิ่งที่เขาเห็นมีเพียงความมืดเท่านั้น “เฮ้! มีใครอยู่บ้าง!!!” เอย์จิลองตะโกนร้องเรียกคนอื่นดู แต่ก็ไม่มีใครตอบกลับมา เขารอดูท่าทีอยู่พักนึงจึงค่อย ๆ หย่อนขาลงจากเตียง แต่พอปลายเท้าแตะพื้นก็มีเสียงดัง “ติ๊งงงง!!!” กังวานขึ้น เขาจึงรีบชักเท้ากลับทันที!!! ทันใดนั้นเขาก็เห็นอะไรบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวอยู่บนพื้น!! มันมีลักษณะกลม ๆ ยาว ๆ ดูเปียกชื้น แต่มันมืดมากจนเอย์จิดูไม่ออกว่าคืออะไร ผิวของมันเป็นสีดำมันวาว คลานกระเพื่อมขึ้นลงเป็นระยะ ๆ พวกมันเกาะกลุ่มกันเป็นวงซ้อนกันหลาย ๆ ชั้นกระจายออกจากศูนย์กลาง!? พอเอย์จิเพ่งมองดูให้ดี ๆ เขาก็ร้องออกมาว่า “น้ำหรอกเหรอ!?” แล้วเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ที่แท้วงสีดำกระเพื่อม ๆ นั่นก็คือคลื่นบนผิวน้ำนั่นเอง! เอย์จิลองเอาขาเหยียดลงไปอีกทีก็พบว่าพื้นบริเวณนั้นเป็นน้ำทั้งหมด แม้แต่เตียงก็ตั้งอยู่บนผิวน้ำ!! และพอเขาลองทิ้งน้ำหนักตัวลงไปก็พบว่าสามารถยืนอยู่ได้โดยไม่จม!!! “นี่เราอยู่ที่ไหนกันแน่!?” เอย์จิค่อย ๆ ก้าวไปอย่างระมัดระวัง ทุกครั้งที่เขาเหยียบลงบนผิวน้ำก็จะมีคลื่นกระจายออกเป็นวง ๆ เสมอ พอเขาเดินไปได้ซักพักก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างแว่วมา “เอย์จิ!” “รู้สึกตัวเถอะ!” เขาเงี่ยหูฟังแล้วก็รู้ว่าเป็นเสียงผู้หญิง แต่มันเบามากซะจนฟังแทบไม่รู้เรื่อง “เอย์จิ!” “คนสำคัญของเธอ กำลังอยู่ในอันตรายนะ!” “ใครหน่ะ!” เขาตะโกนถามกลับ “เธอเป็นใคร!!” แต่เสียงนั้นก็เงียบหายไป เอย์จิรอฟังอยู่นานก็ไม่เห็นตอบกลับมา เขาจึงตัดสินใจวิ่งไปตามทางที่เสียงนั้นแว่วมาแทน “แฮ่ก ๆๆ!!” เอย์จิวิ่งมาไกลจนเริ่มเหนื่อย เขาไม่เห็นอะไรเลยนอกจากความมืด ราวกับที่นี่เป็นมิติแห่งความมืดมิดที่ไม่มีขอบเขตสิ้นสุด!?! “แฮ่ก ๆๆ เฮ้อ!” ในที่สุดเขาก็นั่งพัก และระหว่างนั้นเองเสียงปริศนาก็แว่วมาอีกครั้ง “เอย์จิได้โปรดเถอะ!” “ช่วยพวกเราด้วย!” {เสียงเมื่อกี๊อีกแล้ว!!} เอย์จิไม่รอช้า เขาตะโกนสวนกลับไปทันที “เฮ้!!! ได้ยินชั้นมั้ยยยย!!!” “บอกหน่อยยยย! ว่าจะออกไปยังไง!!!” “ได้โป ตื่นเถอะ!” “เรกะกับเรนะ อยู่ในอั ตรายนะ!” “นี่เธอ!! เฮ้!!!” แล้วเสียงปริศนาก็เงียบลง “อะไรกัน หายไปอีกและ” “ว่าแต่เมื่อกี้เค้าพูดถึงใครกันนะ เรกะ เรนะ ทำไมถึงรู้สึกคุ้นเคยจัง!?!” แล้วเอย์จิก็ยืนอยู่ท่ามกลางความมืดเพียงลำพัง . . . {เอย์จิคุง ดีจังที่หาเธอพบ!} {รอเดี๋ยวนะ ชั้นจะช่วยเธอออกมาเดี๋ยวนี้แหละจ้ะ} “ลิลิธจัง แล้วพี่ต้องทำยังไงบ้างจ๊ะ?” “ซวบบบ!!!” {เอ๋! เสียงอะไรหน่ะ!?} “พี่สาวววววว กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!!!” “ลิลิธจังเป็นอะไร!” “แหมะ! แหมะ! แหมะ!” {นี่อะไรหน่ะ!?} {น้ำงั้นเหรอ? ไม่ใช่! นี่มันเลือด! ของใครกัน!?} “นายท่านหน่ะชะล่าใจเกินไป เธอมันเป็นตัวอันตราย!!” {ใคร! อยู่ข้างหลัง?} “พี่สาวววววววววววววววว!!!” {ลิลิธจังเกิดอะไรขึ้น!?} {เอ๊ะ! เสียงเราไม่ออก ทำไม!?} “โอ๊ยยยย!” {เจ็บ! นี่เรา!?} “จงตายอยู่ที่นี่ซะเถอะเรนะ ฮิเมะ!!” {นี่เราถูก ทำร้าย!?} “พี่สาววววววววว!!!” {ลิลิธจังหนีไป!!!} {เจ็บ! ไม่ไหวแล้ว!?} {เอย์ จิ!} {ขอ โทษนะ อุตส่าห์หาเธอ พบแล้วแท้ ๆ} {แต่ชั้นมัน } {ขอ โทษนะจ้ะ ขอโทษจริง ๆ!!} แล้วเรนะก็ล้มลงซบกับร่างของเอย์จิที่ถูกแช่แข็งอยู่!!! . . . “สลบไปแล้วเรอะ!?” “แต่จริง ๆ นายท่านก็ไม่ผิดหรอกนะ เพราะไม่เคยมีใครรอดจากเงื้อมือของซูจินโยกะ*ไปได้ ดีนะที่ชั้นเอะใจว่าผู้มีพลังอย่างเธออาจจะบังเอิญจัดการกับมันได้” คิเรียนั่งไขว่ห้างลอยอยู่กลางอากาศ เขาเหล่ตามองมาที่เรนะก่อนจะค่อย ๆ ลอยลงมาบนพื้นแล้วเดินเข้าไปหาเธอ (*ผู้ถูกจองจำแห่งธารน้ำแข็ง) “ฮ ฮือ ฮ ฮือ!?!” “หือ! คิดจะทำอะไร” คิเรียถามเด็กน้อยที่ยืนร้องไห้ขวางทางเขาอยู่ เธอเอาแต่สะอื้นพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ รวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มียืนกางแขนปกป้องพี่สาวไม่ให้ใครเข้าไปใกล้ เสียงที่สะอื้นออกมานั้นบ่งบอกให้รู้ว่าเธอจะไม่ร้องไห้เด็ดขาด!!! “หลีกไปซะลิลิธ” “ทำไม? นังเด็กนั่นมันไม่ได้เป็นอะไรกับเจ้าซะหน่อย จะไปปกป้องมันทำไม” “ยะ อย่า อย่าทำอะไรพี่สาวเลยนะคิเรีย ฮ ฮือ ฮ ฮือ” “ไม่ได้! นังเด็กนั่นมีพลังที่อาจจะขัดขวางแผนการของนายท่านได้ จะปล่อยมันไปไม่ได้เด็ดขาด หลบไปซะ!” “ฮ ฮือ ๆ ทำไม! ท่านพี่ต้องการอะไร ทำไมต้องทำร้ายพี่สาวด้วย” “เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้หรอกลิลิธ เพราะยังไงข้าก็จะปลิดชีพนังเด็กนั่นอยู่ดี” “ฮ ฮือ ฮ ฮือ อย่าทำอะไรพี่สาวเลยนะ พี่สาวเค้าแค่อยากช่วยพี่ชายเท่านั้นเอง ฮ ฮือ ๆ” ลิลิธยังคงยืนขวางทางคิเรียไว้ “หึ ช่วยงั้นเรอะ! ไม่มีใครช่วยเจ้าหนุ่มนั่นได้หรอก มันจะต้องถูกขังอยู่ในนั้นตลอดไปนั่นแหละ” “ไม่นะ ไม่! ฮ ฮือ ฮ ฮือ” “เห็นเธอเป็นน้องสาวต่างมารดาของนายท่าน ชั้นก็ไม่อยากจะทำอะไรรุนแรง แต่จะขอเตือนเป็นครั้งสุดท้ายนะ หลีกไปซะ!” คิเรียจ้องเขม็งใส่ลิลิธด้วยแววตาเหี้ยมเกรียม “คิเรียอย่าทำร้ายพี่สาวเลยนะ ได้โปรด ” “ผัวะะะะ!!!” “โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย” เด็กน้อยกระเด็นไปกระแทกกับผนังถ้ำอย่างแรง “พลั่กกก!!!” เธอล้มลงไปกองกับพื้น โดยที่แก้มขาว ๆ กลายเป็นสีแดงห้อเลือด “เตือนแล้วนะว่าอย่าให้ชั้นต้องทำอะไรรุนแรง” คิเรียพูดอย่างไร้ความปราณี “ฮ ฮ ฮือ” “ฮ ฮือ” ลิลิธพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ “ฮ ฮือ ฮ ฮือ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ” แต่ด้วยความเจ็บปวดที่เกินทนไหว เธอจึงปล่อยโฮออกมา “หึ!” เขาเดินตรงไปหาเรนะโดยไม่สนใจเด็กน้อยที่นอนร้องไห้อยู่กับพื้น “เรนะ ฮิเมะอย่าโกรธกันเลยนะ เธอผิดเองที่ไม่ยอมทำตามที่นายท่านต้องการ” แล้วคิเรียก็เอื้อมมือไปจับดาบที่ปักอยู่บนหลังเรนะ!?! แล้วเขาก็ดึงมันออกมาทันที!!! “ซวบบบ!!!” เสียงคมดาบเฉือนกับเนื้อได้ยินชัดเจน ปากแผลบริเวณนั้นฉีกขาดและเลือดสด ๆ ก็พุ่งกระฉูดออกมา!!! “พรวดดดดดด!!!” เลือดสีแดงสดพุ่งไปไกลจนเปื้อนหน้าลิลิธ เด็กน้อยที่ได้แต่นอนมองภาพน่าสยดสยองก็ร้องลั่นออกมา “ม่ายยยยยยยยยยย!!!” ก่อนที่คิเรียจะดึงดาบออกมาจนหมด ลิลิธก็คลานกระเสือกระสนเข้าไปรั้งขาเขาเอาไว้!?! “อย่ามาเกะกะ” คิเรียสะบัดขาเพื่อจะให้เธอกระเด็นหลุด แต่ลิลิธก็ยังไม่ยอมปล่อย “ฮือออออออ ๆๆๆๆๆ คิเรียปล่อยพี่สาวไปเถอะนะ ฮืออออออ ๆๆ ได้โปรดดดด” “ไม่ยอมปล่อยใช่มั้ย! งั้นอย่ามาหาว่าชั้นใจร้ายนะ!!!” “อย่าาาา!!!” นั่นเป็นเสียงร้องสุดท้ายของเด็กน้อย แล้วพอทุกอย่างเงียบลงมือน้อย ๆ ที่รั้งขาคิเรียไว้ก็คลายออก แล้วเขาก็ดึงดาบออกจากหลังเรนะจนหมดทั้งด้าม!!! “ไม่ว่ามันจะเป็นใครหน้าไหนข้าจะไม่ยอมให้มาขัดขวางความปรารถนาของนายท่านเด็ดขาด นายท่านเฝ้ารอวันนี้มาอย่างยาวนาน วันที่จะได้ท่านมิยูกิกลับคืนมา!?!” “พี่ พี่มิยูกิ” เด็กน้อยครางอย่างแผ่วเบาแล้วก็หมดสติไป . . . ท่านแม่จากไปในวันที่หนูเกิด เพราะอย่างงี้หล่ะมั้งท่านพ่อถึงไม่เคยยิ้มให้หนูเลย ทุกวันท่านจะเอาแต่ยุ่งอยู่กับงานขุดเหมืองอะไรก็ไม่รู้จนแทบไม่ได้กลับบ้าน ถึงบ้านที่หนูอยู่จะหลังใหญ่และมีคนอยู่กันเยอะ แต่หนูก็รู้สึกเหมือนกับอยู่ตัวคนเดียว ท่านพี่เอาแต่หมกตัวอยู่แต่ในห้องนาน ๆ ถึงจะออกมาที แถมเวลาที่เจอกันท่านพี่ก็จะเอาแต่อารมณ์เสียใส่หนูทุกครั้ง ไม่รู้ทำไม ส่วนพวกป้า ๆ แม่บ้านก็เอาแต่ห้ามหนูไม่ให้ทำโน่นทำนี่ ห้ามไม่ให้ไปไหนมาไหน สิ่งที่หนูต้องทำมีเพียงอย่างเดียวคือมีชีวิตอยู่ในบ้านหลังนี้ เหมือนกับนกในกรงขัง “ฮะ ฮะ ฮะ ตามมาเร็ว ๆ สิแม่” “เดินช้า ๆ สิลูก เดี๋ยวก็ล้มหรอก” หนูมักจะใช้เวลาให้หมดไปกับการมองออกไปข้างนอกหน้าต่าง ทำไมนะคนที่อยู่ข้างนอกถึงดูมีความสุขกันจัง หรือเพราะข้างนอกดีกว่าข้างในนี้ ถ้าหนูได้ออกไปบ้างหนูจะมีความสุขเหมือนพวกเค้ามั้ยนะ ทุกครั้งที่หนูเห็นคนที่อยู่ข้างนอกหนูมักจะรู้สึกเศร้า ๆ ทุกที แต่หนูก็ยังชอบนั่งมองพวกเค้า ไม่รู้ทำไม เพื่อนเพียงคนเดียวที่หนูมีก็คือเก้าอี้ตัวนี้ เก้าอี้รถเข็นที่ทั้งแข็งและเย็นชา ตั้งแต่จำความได้หนูก็ต้องนั่งอยู่บนมันมาตลอด ทำไมนะคนอื่น ๆ ถึงเดินไปไหนมาไหนตามใจตัวเองได้ ทำไมหนูถึงไม่มีอิสระเหมือนคนอื่น ๆ เขา หรือเพราะหนูทำผิดก็เลยโดนลงโทษ เพราะอย่างงี้รึเปล่านะทุกคนถึงพากันเกลียดหนู หนูทำอะไรผิดกันนะ คุณครูที่มาสอนบอกว่าบนสวรรค์มีพระผู้เป็นเจ้า พระองค์ทรงคอยดูแลพวกเราทุกคน และถ้าหนูเป็นเด็กดีพระองค์ก็จะทำให้คำอธิษฐานของหนูเป็นจริง ก่อนนอนหนูจะคอยเฝ้าอธิษฐานทุกคืน แต่พอตื่นขึ้นมาหนูก็ต้องผิดหวังทุกครั้งไป เด็กคนอื่น ๆ เค้าจะขออะไรกันบ้างนะ ตุ๊กตา ลูกกวาด หรือว่าของเล่น แต่คำขอของหนูมีเพียงข้อเดียว ก็คือขอให้ชีวิตที่น่าเศร้าของหนูจบลงซักที จบแบบไหนก็ได้ ทุกเช้าหนูจะเฝ้าถามคำถามเดิม ๆ ว่า “เมื่อไหร่กันนะ เมื่อไหร่มันจะจบซักที” หนูถามคำถามนี้ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง หรือว่าคำขอของหนูจะยากเกินไป พระองค์เลยไม่ทรงประทานให้ หรือเพราะว่าหนูยังเป็นเด็กดีไม่พอ ทุกคืนก่อนนอนหนูจะเฝ้ารอวันที่คำอธิษฐานเป็นจริง จนกระทั่งวันที่พี่มิยูกิเข้ามา!?! “คุณหนูไปเดินเล่นกันมั้ยคะ!” “คะ?” “พี่ชื่อมิยูกิค่ะ เพิ่งเข้ามาทำงานวันนี้วันแรก” “สะ สวัสดีค่ะพะ พี่มิยูกิ” “คุณหนูอยู่แต่ในบ้านไม่เบื่อบ้างเหรอคะ พี่พาออกไปเดินเล่นข้างนอกมั้ย” “มะ ไม่ได้หรอกค่ะพี่มิยูกิ ท่านพ่อไม่อนุญาตให้หนูออกไปข้างนอก” “ไม่ได้นะคะ เด็ก ๆ หน่ะต้องออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์ถึงจะแข็งแรง นายท่านนี่ทำไมถึงสั่งแบบนี้นะ” แล้วมิยูกิก็ถือวิสาสะเข็นรถเข็นที่ลิลิธนั่งอยู่ออกไปที่สวนทันที!!! “อย่านะคะพี่มิยูกิ เดี๋ยวคุณป้าแม่บ้านว่าเอา ท่านพ่อไม่ให้หนูออกไปข้างนอก!!!” . . . Create Date : 14 ธันวาคม 2553 Last Update : 14 ธันวาคม 2553 22:05:36 น. 0 comments Counter : 160 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก