รักยกกำลังสอง บทที่ 26 นาฬิกาทราย (Hourglass) ตอนที่ 3 คราวนี้เขายืนอยู่ในสวนหินแบบญี่ปุ่น บนบ้านมีเสียงเด็กทารกร้องอยู่ข้างใน เอย์จิค่อย ๆ เดินเข้าไปก็เห็นหมอกับพยาบาลเพิ่งทำคลอดเสร็จ รอบ ๆ มีผู้ใหญ่หลายคนเฝ้ารอที่เลี้ยงฉลองให้กับทารกน้อย “เป็นเด็กผู้ชายท่าทางแข็งแรงเชียวค่ะ” นางพยาบาลบอกกับชายผู้เป็นพ่อของเด็ก เอย์จิยืนมองเด็กทารกอยู่พักนึงภาพที่เขาเห็นก็สลับฉากไป!? คราวนี้เขายืนอยู่หน้าวัดญี่ปุ่นโบราณ ทว่าภายในกลับมีพายุหมุนลูกใหญ่เท่าบ้านหมุนเป็นเกลียวทำลายสิ่งก่อสร้างทุกอย่างที่อยู่ในนั้น!! พายุลูกนั้นไม่เคลื่อนที่ไปไหน มันพัดค้างนิ่งอยู่ตรงนั้น!? เกลียวของมันสูงเสียดฟ้า ภายในเกลียวมีใบไผ่หมุนวนอยู่เต็มไปหมด!? มันหอบเอาศาลเจ้าที่น่าจะเคยอยู่ตรงนั้นพังทลายไม่เหลือซาก แล้วพอลมสงบลงใบไผ่ที่หมุนวนอยู่ก็ร่วงลงพื้น เอย์จิเดินเข้าไปดูก็พบว่าพื้นไม้ของศาลเจ้านั้นยังไม่พัง ใบไผ่ที่ร่วงลงมากระจายเป็นรูปวงกลมซ้อนกันหลาย ๆ ชั้น และที่ใจกลางวงก็มีเด็กทารกคนหนึ่งนอนอยู่!?! “อุแว๊! อุแว๊!” ทารกนอนร้องไห้อยู่ตรงบริเวณที่น่าจะเป็นตาพายุ เขาไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนใด ๆ แล้วซักพักชายหญิงคู่นึงก็วิ่งเข้ามา พอเอย์จิเห็นหน้าทั้งคู่ เขาก็ร้องออกมาว่า “คุณพ่อคุณแม่!” แล้วภาพตรงหน้าก็หมุนวนหายไปในเกลียวคลื่นอีกครั้ง!? . . . “ติ๊งงงง ” {กลับมาที่เก่าอีกแล้วเหรอ} เอย์จินั่งทบทวนถึงเหตุการณ์ประหลาดที่เขาพบเจอ ทั้งเรื่องชายหนุ่มในป่าไผ่ที่หน้าตาคล้ายกับเขามาก ปีศาจจิ้งจอกตัวใหญ่ยักษ์ สาวท้องแก่ที่เขารู้สึกคุ้นเคยกับเธออย่างประหลาด และเด็กทารกที่นอนอยู่ ณ ใจกลางพายุที่พ่อแม่ของเขาเข้าไปอุ้ม ทั้งหมดล้วนเป็นปริศนาที่คาใจเขาทั้งสิ้น {ที่เราเห็นมันคืออะไรกันนะ ทำไมถึงมีคุณพ่อคุณแม่อยู่ด้วย} “ติ๊งงงง ” เสียงน้ำอีกหยดพุ่งขึ้นฟ้า เอย์จิแหงนมองตามมันขึ้นไปถึงได้รู้ตัว “นั่นสิ! คิดไปตอนนี้ก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา สิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้คือทำยังไงถึงจะออกไปจากที่นี่ได้ต่างหาก” {ว่าแต่ แล้วจะออกไปยังไงหล่ะ} {ตอนนี้เรารู้แล้วว่าเสียงกังวานนี้เกิดจากอะไร บนฟ้านี่ก็เป็นทะเลเหมือนกัน แปลว่าน้ำจากด้านล่างหยดขึ้นไปด้านบน แล้วทั้งสองก็สลับที่กัน } {แล้วมันเกี่ยวกับทางออกยังไงนะ ไม่เข้าใจเลย } “ติ๊งงงง ” “ถ้าน้ำพุ่งขึ้นไปมาก ๆ น้ำข้างบนจะเยอะขึ้นมั้ยนะ” เอย์จิพึมพำกับตัวเองแล้วทำท่าครุ่นคิด “อืม มันก็ต้องเยอะขึ้นสิ ก็น้ำหยดขึ้นไปใส่ฝั่งโน้นนี่นา แต่ว่า แล้วมันเกี่ยวกับที่น้ำสลับที่ยังไงหล่ะ!?” “ถ้าน้ำข้างบนเยอะขึ้นมันก็น่าจะหนักขึ้น อืมมม” “แล้ว ถ้าจะเกี่ยวข้องกัน ” “อืม ” {จะเป็นไปได้มั้ยนะที่น้ำสลับข้างกัน เพราะน้ำด้านบนเยอะกว่าด้านล่าง!} “ติ๊งงงง !!!” “หรือว่าที่นี่คือ!?!” แล้วเอย์จิก็ลุกพรวดขึ้นทันที “นั่นสิ! ถ้าเราเดาไม่ผิด ทางออกจะต้องเกี่ยวข้องกับการที่น้ำพลิกตัวนี่แน่!!” {อย่างงี้ต้องลองพิสูจน์!!!} แล้วเขาก็ว่ายมุดลงไปใต้น้ำทันที!?! . . . {อุ๊บบบ! น้ำนี่มัน หนักจนแทบขยับตัวไม่ได้เลย} {เราเองก็เคยดำน้ำมาบ้างแต่มันไม่น่าจะหนักถึงขนาดนี้นี่!?} เอย์จิกำลังถูกแรงดันน้ำบีบอัดจนแทบจะขยับตัวไม่ไหว ตอนนี้หูเขาอื้อไปหมด ลมหายใจกับปอดก็ถูกบีบรัดจนหน้าอกแทบจะฉีก!! {แต่ ทางออกอาจจะอยู่ที่นั่น ยังไงก็ต้องลงไปให้ได้!!} แล้วเอย์จิก็ฝืนว่ายฝ่าทะลวงแรงดันน้ำลงไป {อึ๊บ! ยัง ยังไหว} เขากัดฟันออกแรงฮึด! {เอ๋?} แล้วจู่ ๆ เขาก็รู้สึกแปลก ๆ {อะไรกัน? เมื่อกี๊ตัวยังหนักอยู่เลย แต่ทำไมพอลงมาเรื่อย ๆ แรงดันกลับยิ่งเบาลง} เอย์จิรู้สึกว่ายิ่งดำลึกลงไปเท่าไหร่แรงดันน้ำกลับยิ่งเบาลงเท่านั้น ตอนนี้เขาหายหูอื้อตาลาย รู้สึกหัวโล่งและไม่อึดอัดอีกต่อไปแล้ว เขาดำลงไปได้เร็วขึ้นมากอย่างเหลือเชื่อ!! {อย่างกับไม่ได้อยู่ในน้ำยังงั้นแหละ} เอย์จิว่ายลึกลงไปอย่างรวดเร็วราวกับมีแรงบางอย่างช่วยส่ง “บุ๋ง ๆๆ!” {ยังไหว! ลมหายใจเรา ยังไปได้อีกสบาย ๆ} แล้วในที่สุดเอย์จิก็ดำลงไปจนถึงก้นทะเล! แต่ที่นั่นเขาก็ได้เจออะไรบางอย่างที่เหนือคาดคิด!?! {นี่มัน! ทำไมกัน?} ก้นทะเลที่เอย์จิพบกลับมีลักษณะประหลาดไม่เหมือนทั่ว ๆ ไป มันเป็นแผ่นใส ๆ คล้ายกระจก ผืนก้นทะเลทั้งผืนราบเรียบไม่มีรอยขรุขระแม้แต่น้อย มันใสซะจนพอเอย์จิเอาหน้าเข้าไปใกล้ ๆ ก็สามารถส่องสะท้อนให้เห็นใบหน้าของเขาได้!? {นี่มันกระจก?} แล้วเอย์จิก็ลองเอื้อมมือไปแตะดู {อุ๊บ! ไม่ใช่!} {เย็น! นี่มัน น้ำแข็ง!?} เขาตกใจจนเกือบลืมกลั้นหายใจ!! เอย์จิไม่คิดว่าก้นทะเลที่ราบเรียบนี่แท้จริงแล้วจะเป็นก้อนน้ำแข็งขนาดมหึมา {แต่ถ้าหากเป็นไปตามที่เราคิด ทางออกก็ต้อง } แล้วเอย์จิก็ว่ายงมหาทั่วพื้นน้ำแข็ง “ติ๊งงงง ” . . . “พรวดดด!” เขาโผล่หัวขึ้นจากน้ำ!! “แฮ่ก ๆๆ ไม่ไหว กว้างขนาดนี้จะหาเจอได้ไง” “มันต้องมีเบาะแสอะไรมากกว่านี้สิ” เอย์จิขึ้นมาพักหายใจแล้วก็ดำลงไปต่อ แต่ทะเลแห่งนี้กว้างจนสุดขอบสายตา ทำให้ยากต่อการที่หาอะไรเจอ “พรวดดด!!!” เขาขึ้นมาพักแล้วดำลงไปซ้ำแล้วซ้ำอีกจนผิวหนังเริ่มเปื่อย เขางมหาอยู่นานจนไม่รู้ว่าเวลาผ่านนานเท่าไหร่ “ติ๊งงงง ”!!! และแล้วเอย์จิก็ได้ยินเสียงกังวานมาจากบนผิวน้ำ {ทะเลนี่คงใกล้จะพลิกตัวอีกรอบแล้วหล่ะมั้ง ถ้าไม่รีบหาให้เจอหล่ะก็ } {แต่เอ๋! เดี๋ยวก่อนสิ!} จู่ ๆ เอย์จิก็ฉุกใจคิดอะไรบางอย่างออก {ถ้าหากที่นี่คือ งั้นทางออกก็น่าจะอยู่ตรงนั้น!?} แล้วเขาก็รีบว่ายไปตรงบริเวณที่หยดน้ำพุ่งขึ้นฟ้าทันที!?! {มันต้องอยู่แถวนี้สิ!} เอย์จิเอามือควานหาไปทั่วก้นทะเลที่ตรงกับตำแหน่งที่หยดน้ำพุ่งขึ้นไป “ติ๊งงงง ” เสียงกังวานดังเตือนเขา!!! {ต้องรีบแล้ว!!!} เอย์จิต้องแข่งกับเวลาทั้ง ๆ ที่เขาใกล้จะหมดลมหายใจเต็มที และในที่สุด “ติ๊งงงง ” {เจอแล้ว!!!} ในที่สุดเอย์จิก็หาอะไรบางอย่างพบ! มันเป็นแท่งน้ำแข็งรูปแปดเหลี่ยมขนาดกว้างเท่าตัวคนฝัง! มันฝังอยู่บนก้นทะเลเหมือนกับเป็นจุกอุดช่องอะไรซักอย่าง ที่กึ่งกลางของมันก็มีรูที่พอจะให้คนเอามือจับยึดได้ {ใช่จริง ๆ ด้วย } {ที่นี่มันก็คือนาฬิกาทรายนั่นเอง!?!} {พอน้ำพุ่งจากด้านล่างขึ้นไปข้างบน จนน้ำด้านบนมีเยอะพอ น้ำจากข้างบนก็จะพลิกกลับลงมาข้างล่าง! ส่วนน้ำข้างล่างก็จะพลิกกลับขึ้นไปแทน แล้วก็สลับกันไปมาเรื่อย ๆ} {ถ้าคิดแบบนี้! ที่นี่มันก็เป็นเหมือนกับอยู่ในกระเปาะของนาฬิกาทราย!!! แล้วจุดที่น้ำหยดติ๊ง ๆ ขึ้นไปแท้จริงแล้วก็คือจุดกึ่งกลางของกระเปาะนั่นเอง!!} {และถ้าจะมีทางออกหล่ะก็ มันก็จะต้องอยู่ตรงนี้เท่านั้น!!} แล้วเอย์จิก็ดึงแท่งน้ำแข็งขึ้นจากพื้น “อึ๊บบบ!!” “ครืนนนนน!” พอเขาเปิดมันออกน้ำจำนวนมากก็ทะลักเข้าไปทันที!! ข้างใต้ฝารูปแปดเหลี่ยมเป็นโพรงลึกประมาณ 30 เมตร มันกว้างพอที่จะให้คนลอดเข้าไปได้ ที่ปลายอุโมงค์มีแสงส่องออกมาให้เห็นรำไร เอย์จิว่ายไปจนสุดทางก็พบว่า น้ำได้ไหลทะลักเข้ามาแค่ครึ่งอุโมงค์เท่านั้น ทำให้เขามีอากาศให้หายใจ “แปลกจัง ถ้าที่นี่เป็นก้นทะเล น้ำก็น่าจะไหลทะลักเข้ามาจนสุดสิ แต่นี่กลับ ” “ทำไมมันถึง ” “เข้าใจแล้ว! ทุกอย่างมันเชื่อมต่อกันหมดนั่นเอง!” “เราเข้าใจผิดคิดว่าที่นี่เป็นก้นทะเล แต่จริง ๆ แล้วมันคือผิวทะเลต่างหาก!!” “และทะเลฝั่งที่เราเข้าใจผิดคิดว่าอยู่ด้านล่างแท้จริงแล้วมันอยู่ข้างบน อยู่ในกระเปาะบนของนาฬิกาทราย!!! ส่วนทะเลที่เรามองเห็นว่าอยู่บนฟ้าแท้จริงแล้วมันอยู่ในกระเปาะด้านล่างต่างหาก!!” “น้ำไม่ได้พุ่งขึ้นไปข้างบน! แต่เป็นเราต่างหากที่ยืนห้อยหัวมองลงไปข้างล่าง!” “แบบนี้ทุกอย่างก็อธิบายได้ ที่เรายิ่งว่ายลงมาลึกแต่แรงดันน้ำกลับยิ่งเบาก็เพราะเราไม่ได้กำลังว่ายลงไปข้างล่าง แต่เรากำลังว่ายขึ้นข้างบนต่างหาก!!!” “ติ๊งงงง ”!!! “ต้องรีบแล้วสิ นาฬิกาทราย ไม่สิ! นาฬิกาน้ำแห่งนี้คงใกล้จะพลิกกลับเต็มที” เอย์จิรีบหาทางออกไปจากที่นี่!! เขาพบว่าผนังที่สุดปลายถ้ำมีรอยแตกร้าวเป็นรูเล็ก ๆ ขนาดเท่าดวงตา ข้างในรูก็มีแสงสว่างส่องออกมา!? “รูนี่เชื่อมต่อไปยังข้างนอกงั้นเหรอ?” เขารีบเอาตาส่องแนบกับรูนั้นดู “แว๊บบบบ!!!” แสงสว่างจากในรูส่องเข้าตาเอย์จิและได้เผยให้เห็นทุกสิ่ง ภาพของเด็กน้อยผมทองเนื้อตัวสะบักสะบอมที่นอนกองสลบอยู่กับพื้น ภาพชายหนุ่มถือดาบด้ามใหญ่ยืนจังก้าอยู่ข้าง ๆ และภาพเด็กสาวหน้าตาน่ารักที่ยืนพิงซบกับแท่งน้ำแข็งก้อนใหญ่ เธอหายใจรวยริน และตามเนื้อตัวก็ชุ่มไปด้วยเลือด!!! เอย์จิมองหน้าเธอแล้วก็นึกขึ้นได้ เธอมีหน้าตาเหมือนกับหญิงสาวในชุดกิโมโนที่เขาพบในหมู่บ้านที่มีปีศาจจิ้งจอก 9 หางนั่งเอง! เพียงแต่ว่าเด็กคนนี้ดูอายุน้อยกว่าเล็กน้อย เอย์จิรู้สึกสับสนอย่างบอกไม่ถูก เขารู้สึกคุ้นเคยกับเธออย่างน่าประหลาด ใบหน้าเรียวมนน่ารัก แก้มสีขาวอมชมพูเนียนนุ่ม จมูกเล็ก ๆ ดวงตากลมโต แล้วในที่สุดเขานึกออก!!! “เรนะ!!!” แล้วเอย์จิก็หันไปทางเด็กน้อยที่นอนสลบอยู่ “ลิลิธ!!!” “นี่มัน! เกิดอะไรขึ้น!!” แสงที่ส่องมาฉายให้เห็นชายหนุ่มผมทองกำลังเดินเข้าไปหาเรนะ ในมือเขากำดาบด้ามใหญ่ที่ทำจากน้ำแข็งอยู่ “แกมัน! คิเรีย!!” “แก! คิดจะทำอะไรหน่ะ! อย่าเข้าไปใกล้เธอนะ” เอย์จิคำรามเสียงดัง แต่เสียงของเขาก็ข้ามไปไม่ถึงอีกฝั่งของกำแพง “ตึง!! ตึง!! ตึง!!” เอย์จิรีบเอามือทุบกำแพงทันที แต่มันก็ไม่ยอมพัง! ในภาพที่เห็น คิเรียกำลังยืนจังก้าอยู่ข้างหลังเด็กสาว เธอยังเลือดไหลไม่หยุด “ไม่ต้องห่วง เจ้าไม่ต้องทรมานอีกต่อไปแล้วนังเด็กน้อย” แล้วเขาก็เงื้อดาบด้ามใหญ่ขึ้นเหนือศีรษะของเธอ!?! “พังสิโว้ย! ไอ้กำแพงเฮงซวย!!” “ตึง!! ตึง!! ตึง!! ตึง!!” เอย์จิทุบมันรัว ๆ จนเริ่มมีเลือดกระเซ็นออกจากมือ “คิเรีย! ไอ้ชั่ว! อย่าทำอะไรบ้า ๆ นะ” “ตึง! ตึง! ตึง! ตึง! ตึง! ตึง! ตึง!” เอย์จิทุบไปเท่าไหร่ ผนังก็ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน “แล้วไอ้รอยแตกนี่มันมาจากไหนวะ!” เขาร้อนลนจนคุมสติไม่อยู่ พร้อม ๆ กับที่คิเรียวาดคมดาบลงมา เด็กสาวก็รวบรวมลมหายใจเฮือกสุดท้ายบอกกับร่างของเอย์จิที่แช่อยู่ในน้ำแข็งด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ขอโทษ นะจ๊ะเอย์จิคุง ชั้นมัน ไม่ได้เรื่องเลยจริง ๆ ทั้ง ๆ ที่เป็นฝ่ายมาช่วยเธอแท้ ๆ” “ ขอ โทษนะจ๊ะ” “ขอโทษจริง ๆ” “พอได้แล้ว! ไม่ต้องพูดแล้ว! รีบหนีไป!!!” “อย่างน้อย ” “อย่างน้อยชั้น ” “เรนะ! หนีไปปปปปป!!!” “ติ๊งงงง ”!!! แล้วน้ำหยดสุดท้ายก็พุ่งขึ้นฟ้า พร้อมกับคมดาบน้ำแข็งที่กำลังฟาดลงมาที่คอของเธอ!! “วี๊ดดดดดดดด” เสียงคมมีดแหวกอากาศได้ยินอย่างชัดเจน “ครืนนนนน!!!” นาฬิกาทรายกำลังพลิกกลับไปอีกฝั่ง! “อย่างน้อยชั้น ” แล้วเรนะก็จูบลงที่ริมฝีปากของเอย์จิ!?! “วาบบบบ!!!” แสงสว่างจ้าแผ่ออกมาจากบริเวณที่จุมพิต!! แท่งน้ำแข็งที่จองจำเขาไว้ก็เกิดรอยแตกร้าวกระจายไปทั่ว!? บนกำแพงที่กักขังเอย์จิอยู่ก็เช่นกัน!! แสงสว่างจำนวนมหาศาลส่องออกมาจากรอยแยกพร้อมกับภาพเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่พรั่งพรู!? . . . {{“พี่คะ เอย์จิคุง ดูนี่สิ!” กิ่งปะการังสีชมพูในมือเรนะค่อย ๆ หรี่ลงจนดับสนิท}} {{“ท่าจะไม่ดีแล้ว วิ่งเถอะ!”}} {{“อย่าอยู่ห่างกันนะ!”}} {{“ระวังงงง!!”}} . . . {{“แกเป็นใคร! เรกะกับเรนะอยู่ไหน”}} {{“หึหึหึ ขอโทษที่เสียมารยาท ชั้นบารอน เอ็ดเวิร์ด ฟอเฟวเดอร์ ส่วนนี่คิเรีย อัลคาทาล พ่อบ้านของชั้นเอง”}} {{“ชั้นมีเรื่องอยากรบกวนเธอ คือชั้นต้องการร่างกายของคนรักของเธอ เพื่อทำให้ฝันของชั้นเป็นจริง”}} {{“เพื่อการนั้นจึงขอรบกวนให้เธอตายอยู่ที่นี่ซะเถอะทาคุมิ เอย์จิ!”}} {{“นายท่านขอรับ แค่มนุษย์คนเดียวไม่ต้องถึงมือนายท่านหรอกขอรับ ให้ผมจัดการเองเถอะ”}} {{“อั่กกก! อะไรกัน! แก นี่มัน!?”}} {{“นายท่านระวัง! เจ้าเด็กนี่มันไม่ธรรมดา อ๊าคคคค!!”}} {{“แค่จัดการกับพ่อบ้านของชั้นได้ อย่าเพิ่งได้ใจไปทาคุมิคุง!”}} {{“หึหึหึ ร้ายกาจจริง ๆ ชั้นยอมรับ สมแล้วที่รอดจากกับดักของชั้นมาได้หลายต่อหลายครั้ง”}} {{“ใครมันจะไปอยากได้การยอมรับจากคนอย่างแกกัน บอกมานะว่าเรกะกับเรนะอยู่ที่ไหน!?”}} {“นายท่านนน!!”}} {{“ไม่ต้องห่วงหรอกคิเรีย ยังไงชั้นก็ไม่แพ้เจ้าเด็กคนนี้แน่!!!”}} {{“นี่มันอะไรกัน!”}} {{“หึหึหึ ติดกับชั้นจนได้ ถ้าฆ่าเธอไม่ได้ ถ้างั้นก็จงถูกจองจำอยู่ที่นี่ไปชั่วนิรันดร์เถอะ ฮ่า ๆๆๆ”}} . . . {{“เวลาไม่เหลือแล้ว! ได้โปรดรู้สึกตัวเถอะ เรนะจังกำลังอยู่ในอันตรายนะ!”}} {{“สิ่งที่จะเอาลบล้างความอาฆาตแค้นของเอ็ดเวิร์ดได้มีเพียงความรักบริสุทธิ์เท่านั้น!”}} {{มิยูกิจุมพิตไปตรงบริเวณเปลือกตาของเขา รอยจุมพิตนั้นส่องแสงออกมาแวบนึง แล้วกำแพงน้ำแข็งในถ้ำที่ก้นทะเลก็เกิดรอยร้าวเป็นรูขนาดเท่าดวงตา}} {{“ชั้นช่วยเธอได้เพียงแค่นี้เอง รู้สึกตัวเถอะเอย์จิคุง”}} {{“ได้โปรดเถอะ ช่วยพวกเราด้วย!!!”}} . . . “นี่มันแสงอะไรกัน!!” “จงตายซะเถอะเรนะ ฮิเมะ!!!” “วี๊ดดดดดดด” คมดาบกำลังแหวกอากาศพุ่งเข้าใส่คอของเรนะ “เปรี๊ยะะะะ ๆๆๆ!” รอยร้าวจากผนังน้ำแข็งลุกลามไปทั่วทั้งอุโมงค์ มันลามขึ้นไปถึงข้างบน น้ำทั้งมหาสมุทรกำลังแยกออกเป็นก้อน ๆ!!! ความมืดที่ปกคลุมก็กำลังแตกออกเป็นชิ้น ๆ!!! แสงสว่างส่องทะลุเข้ามาตามรอยร้าวจนสว่างไสวไปทั้งมิติ!!! แล้วในที่สุด “บรึ้มมมม!!!” เรกะ!! เรนะ!! คอนจิ ฟูจิ คูมิยะ นายะ ทุกคน !!! “เคล้งงง!!” ดาบของคิเรียหยุดกึ่กก่อนจะถึงคอของเรนะไม่ถึงครึ่งมิล!? มันถูกหยุดโดยดาบอีกเล่มที่อยู่ในมือของเด็กหนุ่ม!?! แล้วเด็กสาวก็หมดสติซบลงที่อกของเขา! เอย์จิเอามืออีกข้างโอบกอดเธอไว้ เขาจ้องเขม็งไปยังศัตรูที่ยืนอยู่ตรงหน้า แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงไว้ด้วยความดุดันว่า “พอแค่นั้นแหละ!!!” ชั้นจะจบมันเอง Create Date : 14 ธันวาคม 2553 Last Update : 14 ธันวาคม 2553 22:08:58 น. 0 comments Counter : 308 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก