เป็นกำลังใจนะคะ...สู้ สู้....

ลูกชายเราเป็น Learning Disorder ค่ะ....

แม่เอสังเกตุว่าลูกเป็นก็ตอนประถม5 เทอม2 แล้ว...

อาการก็คือ...เหมือนเด็กสมาธิสั้น..อ่านออกเขียนได้ แต่ลืมเร็ว แล้วก็ย้อนถามอีกก็จะตอบแบบอึก ๆ อัก ๆ หรือไม่ได้เลย ประมาณว่า ได้หน้าลืมหลัง มีปัญหาเรื่องของภาษาสื่อสาร พูดจาแบบคิดอย่างไรก็พูดตามนั้น...

แต่...

ก็ยังปล่อย...เพราะว่าบอกสามี ๆ ก็จะบอกว่า ก็อย่างนี้แหละเด็กผู้ชาย....

พอย้ายมาอยู่โรงเรียนสองภาษา (ตามความต้องการของสามี + ตัวแม่เอเอง)..... ลูกไม่ได้เลย เพราะว่าไม่ชอบภาษาอังกฤษ แต่คณิตศาสตร์พอได้...ลูกก็จะมีปัญหากับเพื่อนที่ค่อนข้างเกเร เพราะว่าลูกไม่สู้คน ไม่ค่อยตอบโต้..แต่ก็มีเพื่อนสนิทสามสี่คน...จากนั้นพอจบช่วงชั้นก็ย้ายโรงเรียนอีกค่ะ...เป็นสองภาษาเหมือนกัน...ก็มีปัญหาเหมือนเดิม...คุยกับสามีก็ยืนกรานเหมือนเดิมว่าไม่ต้องไปหาหมอหรอก ไม่มีอะไรหรอก....ที่โรงเรียนนี้คุณครูประจำชั้นทั้งคุณครูไทย และที่เป็นต่างชาติดูแลดีมาก ๆ เลย...เข้าใจว่าลูกเป็นอะไร (เสียดายมากอยู่ได้ปีเดียวก็อยู่ไม่ได้แล้ว)

จนลูกอยู่ชั้น ม 1. เทอม 2 หลังเลิกเรียน แม่เอไปรับลูก ๆ ตามปกติ...ลูกชายเข้ามากอดแล้วร้องไห้ สะอึกสะอื้น ทนไม่ไหวระบายทุกอย่างออกมา....แม่เอก็ไม่ไหวเหมือนกันก็เลยตัดสินใจ โทร.ไปที่ รพ.นนทเวช จะเข้าไปปรึกษา....

พอตามนัด....(วันรุ่งขึ้นแหละค่ะ)...ก็มีการสัมภาษณ์ทั้งแม่และลูก...บอกคุณหมอว่าคุณพ่อไม่มานะคะ...ผลการประเมินออกมาแม่เอค่อนข้างเศร้ามาก...ออกมาแนวน้อยเนื้อต่ำใจว่าทำไมตัวเองถึงไม่เหมือนเพื่อน ๆ...แต่ที่ดีมาก ๆ คือ...ลูกไม่คิดทำร้ายตัวเองและคนอื่น...แต่บอกว่าเจ็บใจที่ทำอะไรไม่ได้เลย...จากนั้นก็มีการฝึก...ค่ะ เรื่องของภาษาการสื่อสาร...มีการบ้าน...มีใช้ยาบ้าง...

ก็ดีขึ้นมาก ๆ เลยค่ะ...พอลูกสาวจบช่วงชั้น...แม่เอก็ทนอยู่ที่เดิมไม่ไหวแล้ว...ด้วยทั้ง คชจ...ที่ รร.บอกว่าจะเพิ่มขึ้นในเทอมหน้า...และเหตุที่คุณครูเดิม ๆ ไม่อยู่แล้ว...ที่สำคัญแนวการเรียนการสอนเปลี่ยนไป...ห้องของลูกสาวไปกันหมด ห้องของลูกชาย เหลือ6คน..ก็เลยถามลูก ๆ ว่า...ถ้าไปเรียนแบบสามัญจะตกลงไหม ส่วนภาษาอังกฤษ เราไปเรียนพิเศษ ข้างนอกกัน...

ทุกคนตกลง....โดยเฉพาะลูกชาย...เพราะว่าไม่ต้องเรียนภาษาอังกฤษแล้ว...ก็เลยย้ายตอน ม. 3 ส่วนลูกสาว เข้าช่วงชั้นใหม่ คือ ม.1...อยู่ที่นี่ไม่มีปัญหาเรื่องเพื่อนเลย...ทั้ง ๆ ที่เป็นเด็กใหม่ แม่เอ ดีใจสุด ๆ เลย...เพื่อนที่นี่กลับกลายเป็นว่า ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน...ทั้ง ๆ ที่ แม่เอคิดตรงข้าม กังวลไปก่อนหน้านี้แล้ว..

พอจบ ม.3....เชื่อหรือเปล่าคะว่า...ลูกชายเลือกเรียน วิทย์-คณิตค่ะ...

ตอนแรก ๆ ก็เป็นห่วงมาก ๆ แต่คิดว่าลูกชอบก็ตามใจ...

เรื่องเรียนนี่...ลูกชายเรียนไม่เก่งค่ะ...แต่ขยัน ตั้งใจ และพยายามมากกว่าคนอื่น

สู้ สู้นะคะ...คุณแม่ะ...