|
ลูกเป็นอะไร ตอนที่ 13
และแล้วก็มาถึงจุดเปลี่ยนของครอบครัวอีกครั้ง ต้นปี 2008
สามีดิฉันได้เซ็นสัญญา ให้มาดูแลธุรกิจของบริษัทฯในภูมิภาคเอเชีย ซึ่งเป็นที่ทราบกันดีว่าในเอเชียเรา ฐานที่มั่นทางการค้าคงต้องอยู่ที่พี่จีน ครอบครัวเราต้องย้ายมาอยู่เซี่ยงไฮ้ ลูกลูกทั้งสองต้องมาเข้าเรียนที่ รร.ที่อย่างเลี่ยงไม่ได้
ช่วงนี้ น้องซันเริ่มถามดิฉันแล้วว่า ทำไมเค้าหัวเอียง แต่เค้าก็ยังไม่ได้มีปฏิกิริยาน้อยอกน้อยใจอะไร ดิฉันจะตอบลูกว่า ถ้าน้องซันอยากรู้ แม่ก็อยากรู้เหมือนกัน เราต้องไปทำ MRI นะ เค้าก็ยังอิดออดตลอดเวลา แต่....มันคงเริ่มเป็นสัญญาณบ่งบอกแล้วหล่ะว่าน้องซันโตแล้ว เค้าเริ่มเห็นตัวเค้าเองแล้วว่าเค้าต่างจากคนอื่น
หลังจากที่ดิฉัน set up กับที่อยู่อาศัย และเรื่องราวต่างต่างจบสิ้น ดิฉันเริ่มหาข้อมูลอีกครั้ง โดยหวังว่า ผ่านมาร่วม 3 ปีแล้ว เทคโนโลยีบางอย่าง หรือแม้แต่รายชื่อหมอเก่งเก่ง คงโผล่ขึ้นมาให้เห็นอีกบ้างหล่ะคราวนี้
ดิฉันเจอชื่อคุณหมอ รุ่งโรจน์ พิทยศิริ โดยบังเอิญใน internet ....ระบุว่า ท่านมีความเชี่ยวชาญทางระบบประสาทเป็นอันดับต้นต้นของเมืองไทย เป็นคุณหมอหนุ่มที่เชี่ยวชาญอย่างมากในเรื่องของ parkinson และ dystonia และยังสามารถทำการผ่าตัดได้อย่างที่ดิฉันเคยเกริ่นไว้ในตอนต้นต้นด้วย ชื่อของคุณหมอ ลงวารสารทางการแพทย์หลายสำนัก หลายเกียรติคุณ ..และบอกว่าท่านประจำอยู่ที่ รพ.จุฬา
โหย....ดีใจอีกแล้ว อยู่อยู่ก็มาเจอคนไทยที่สามารถรักษาโรคนี้ได้
ดิฉันโทรทางไกลไปที่ จุฬา กว่าจะต่อไปถูกแผนกได้ก็เล่นเอาเหนื่อยอยู่ เพราะดิฉันไม่ทราบข้อมูลอะไรแทบทั้งนั้น พยาบาลหน้าห้องแจ้งว่า ถ้ามาหาคุณหมอแบบ Walk in เข้ามา ก็นับคิวไปได้เลยค่ะ เป็นปี ...โอ้ แม่จ้าวววว
ต้องถอยหลังกลับอีกแล้ว หรือนี่.... ทำไงดี ทำไงดี คิดซิโว๊ยยยยย มาถึงขั้นนี้แล้ว .....ลูกก็เหมือนจะพร้อมแล้ว รออะไรอีก หาาาาาา
แว่บนึงก็คิดมาได้ว่า หมอเก่งขนาดนี้ ต้องมีคลินิกส่วนตัวซิน่า ดิฉันต่อสายเข้าไปใหม่ ซักไซร้จนทราบมาว่าคุณหมอมีคลินิกส่วนตัวอยู่กับเค้าเหมือนกัน
ดิฉันทำการนัดทันที เพราะเป็นช่วงใกล้ปิดเทอม summer และงานนี้น้องซันตกปากรับคำดิัฉันแล้วค่ะว่าจะยอมทำ MRI และจะยอมถูกวางยาสลบโดยดี....
ลูกดิฉันโตขึ้นแล้วจริงจริง
| Create Date : 23 ตุลาคม 2552 |
| Last Update : 30 ตุลาคม 2552 7:35:36 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 983 Pageviews. |
|
 |
|
|
|
|
|
| rptperfect |
 |
|
|
Location :
Shanghai China
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 9 คน [?]
|
นักเรียนนอก ทำงานไฟแรงอย่างดิฉันเมื่อ 15 ปีก่อน ไม่เคยคิดไม่เคยฝันว่าจะมีวันที่ต้องมาเป็นแม่บ้านเต็มตัว ...สามีเองก็เอ่ยปากเองแท้แท้ว่าไม่ชอบภรรยาที่อยู่กับเหย้าเฝ้ากับเรือน ชอบผู้หญิงทำงาน
แต่...ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด เมื่อลูกคนแรกคลอดออก เราทั้งคู่ไม่ต้องคิดอะไรมากไปกว่า การได้ดุแลลูกด้วยตัวเอง
ตัดสินใจลาออกจากที่ทำงานโดยไม่ต้องคิดหน้าคิดหลัง ด้วยเงินเดือน 3 หมื่นบาท ใน 15 ปีก่อน ทิ้งทุกอย่างไว้ตรงนั้น ไม่รู้ซะด้วยซ้ำว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร ถามสามีแค่ว่า มั่นใจหรือไม่ว่าจะเลี้ยงเรากับลูกไปได้ตลอดรอดฝั่ง
ถามไปอย่างนั้น ไม่ต้องการคำตอบ เพราะได้ตัดสินใจไปแล้ว
เพราะลูก คำเดียว
|
|
 |
|
