กว่าจะมาเป็น expat ตอน 5

ก่อนอื่นต้องขอออกตัว (แก้ตัว) ก่อนว่า หลังจาก กว่าจะมาเป็น expat ตอนที่ 4 ออกไป ดิฉนกะว่าคงไม่มีความพยายามที่จะเขียน blog ต่อซะแล้ว เพราะช่วงนั้น เป็นช่วงที่ดิฉันเห่อเล่นคอมพิวเตอร์อย่างหนัก ทั้งแต่งรูปภาพ ทั้งเล่น blog ทั้งดูหนัง/ละครทางคอมพิวเตอร์ ดิฉันรู้สึกปวดประสาทตาเป็นอย่างมาก เลยไปหางานอดิเรกอย่างอื่นทำแทน นั่นก็คือการออกไปพบะสังสรรค์เพื่อนฝูงนอกบ้าน และต่อจิ๊กซอว์(ซึ่งก็ไม่รู้ว่ามันจะดีกว่าการนั่งเล่นคอมฯอย่างไร 55555 ปวดตาพอกัน)

วันนี้จะมาบ่นเรื่อง ใครว่ามาอยู่เมืองจีน โดยเฉพาะในซั่งไห่ แล้วคิดว่าข้าวของเครื่องใช้ อาหารการกิน คงถูกกว่าเมืองไทยหลายเท่า อนุญาติให้คิดได้อีก หนึ่งรอบค่ะ

ดิฉันควักกระเป๋าสำหรับค่ากินอยู่เท่านี้จริงจริง

ก็มานั่งหลับตาหาคำตอบได้ว่า อ๋อ....แน่ล่ะซิ ก็เพราะเอาไปเปรียบกับเมืองไทย เปรียบกับราคาขายที่เมืองไทย

อย่างแรก....ของเล่นเด็กต่างๆที่ขายกันเกลื่อนในเมืองไทยก็เอามาจากจีน อ๊ะ...มีหรือที่เมืองจีนจะไม่ถูกกว่า

อย่างอื่น.....อุปกรณ์ไฟฟ้า อิเลคโทรนิคส์ก็พี่จีน พี่แกก็ถูกกว่าอยู่แร้วววว

แต่ก็ไม่เคยมีใครมารู้ว่า ข้าว ผัก ผลไม้ สบู่ แชมพู ร้านอาหารที่นี่ เค้ามีราคาซื้อขาย กันเท่าไหร่ เพราะเราไม่มีความจำเป็นที่จะต้องไปรู้ใช่ไหมคะ

เพราะฉะนั้น เอาเป็นว่าใครที่มีญาติ หรือคิดว่าน่าจะส่งลูกหลานมาเรียนที่เมืองจีน ดูดูว่าน่าจะถูกกว่าส่งไปทางตะวันตก อาจจะต้องมานั่งคิดกันใหม่นะคะ

ถ้าอยู่เป็นบ้านอย่างที่ดิฉัน และ expat หลายหลายท่านอยู่ก็ยิ่งไม่ต้องคิดเลยค่ะ ถ้าไม่ได้รับความอนุเคราะห์จากบริษัทฯ ก็อย่าหวังเลยว่าชาตินี้จะมีปัญญาจ่ายค่าเช่าได้บ้ำระห่ำขนาดนั้น

ทั้งนี้ทั้งนั้น ยังมี local apartment อีกหลายแห่งที่จัดสรรให้คนชั้นกลาง ราคาก็เบาลงมา เอาแบบที่เราเราน่าจะอยู่ได้นะคะ ก็ประมาณ 3 - 5 พัน rmb

ดูเอาเถิด แค่ค่าอยู่อาศัยซุกหัวนอน ถ้าไม่มีสปอนเซอร์ให้ ดิฉันจะดำรงชีวิตอยู่ที่นี่ได้อย่างไร

Create Date : 27 กุมภาพันธ์ 2552		1 comments
Last Update : 5 ตุลาคม 2552 7:47:10 น.
Counter : 1517 Pageviews.
Share Tweet