J.Kim Mania บุกวังดอกท้อ ตอน ความรู้สึกหมายเลข 20

	เชื่อมั๊ยว่าบางครั้งโชคชะตาก็ชอบเล่นตลก พาความบังเอิญมาให้คนเราได้แปลกใจได้ทุกวัน เป็นอีกครั้งที่ความบังเอิญหอบเอา การ์ดเชิญหน้าตาแสนสวยมาส่งตรงถึงมือช้าง เอ....จะเรียกว่าความบังเอิญก็ไม่ถูกนักหรอก ต้องเรียกว่าความพอดีที่ลงตัวดีกว่ามั๊ง หลายวันก่อน ในเช้าวันทำงานที่ผ่านไปอย่างเนือยๆ ช้างยืนสะลืมสะลือ เอามือควานหาทรัพย์สินมีค่าในตู้จดหมายของบริษัทปรากฏว่า...ว่างเปล่า อืม.....นี่มาเอาจดหมายกับหนังสือพิมพ์ไม่ใช่หรอ แล้วตู้จดหมายมันจะมีอะไรที่มีค่าล่ะ เฮ้อ..เมาขี้ตา เงยหน้าพิจารณา พัดลมเย็นๆที่พัดผมเผ้าซะจนกระเจิดกระเจิง ไม่รู้คนติดมันคิดอะไร เอาพัดลมมาติดในห้องจดหมาย มันจะเป่าใครว่ะ มองพัดลมอยู่พักนึง เอ่อ...เย็นดี ห้องจดหมายมี ตู้นับ 10 ใบเรียงกันอยู่เป็นตับ หน้าตู้มีชื่อบริษัทต่างๆแสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ ตอนที่หยิบบรรดาจดหมาย หนังสือพิมพ์ใส่อ้อมแขน ก็เหลือบไปเห็น ซองสีเงินหน้าตาแปลกๆ แกะซองมาดู เป็นการ์ดเชิญไปงานเปิดคลีนิกในสถานพยาบาลที่ห่างออกไปจาก Office ที่ช้างทำงานเพียง 2 สถานีรถไฟฟ้า คงเพราะบริษัทที่ช้างทำงานอยู่มีการติดต่อค้าขายกับหลายๆธุรกิจ เลยดูจะเป็นเรื่องปกติที่ช้างจะได้รับการ์ดเชิญแบบนี้ มีทั้งเชิญไปอบรม ไปสัมมนา ไปงานเปิดตัวสินค้า ฯลฯ ช้างไปบ้างไม่ไปบ้าง คราวนี้เห็นการ์ดเลยเฉยตุ่ย... “ เก้เอ้ย เช็คซิมีป้ารึเปล่า ” ช้างส่งเมลไปถามเล่นๆ สิ่งที่ตอบกลับมาไม่ได้เป็นอย่างที่หวัง พลิกการ์ดอ่านวนไปวนมาสำนวนภาษาอังกฤษที่ใช้พิมพ์เรียบงานแต่พิธีการเยอะแยะ บรรดา พณฯ ท่าน... เดินทางมาเป็นเกียรติกันมากหน้า ท้ายของบัตรเชิญเขียนเอาไว้ว่า Live Entertainment นึกในใจถ้ามีพี่คิ้มคงดี แล้วเรื่องนี้ก็หายไปจากหัว แต่เช้าวันนึงที่พี่ขวัญ ส่งเมลมาหา ไม่อยากจะเชื่อสายตาว่าสิ่งที่เราเคยคุย เคยหาคำตอบเมื่อหลายวันก่อน ก็มาได้คำตอบเอาวันนี้ ยังนึกแปลกใจ ถ้าเป็นเมื่อก่อนพวกเราคงต้องใช้ความพยายามเพื่อให้ได้มาซึ่งการพบเจอกับพี่คิ้ม พอเข้าใจอะไรมากขึ้น และหลายๆสิ่งในชีวิตของ J.Kim Mania ลงตัว ความพยายามก็ไม่จำเป็นอีกต่อไป เมื่อได้คำตอบที่อยากได้แล้ว สิ่งต่อไป ก็ต้องลองถามความสมัครใจของสมาชิกว่าใครสนใจบ้าง แต่ที่แน่ๆสองชะนีผู้หาญกล้าจะกู้โลก ลงทะเบียนไปก่อนใครเพื่อน ถามไปถามมาสมาชิกทั้งหมด (ยกเว้นสองชะนี) ไม่มีใครสะดวก จบประเด็นเรื่องสมาชิก ก็มาตบตีกันเรื่องเครื่องแต่งตัว ก็การ์ดเชิญกำกับชัดเจนว่า Dress Code : Business ตั้งแต่จำความได้ก็แต่งตัวภูมิฐานเฉพาะสมัครงานกับไปพบลูกค้า นอกนั้นแต่งตามใจฉันมาตลอด เปิดเก๊ะ คว้าเสื้อสูทออกมาปัดฝุ่น นานโขที่ไม่ได้ใช้งาน จัดแจงสวมทับ โอ้โห...ดูดีพิลึกพิลั่น ถึงเวลานัดก่อนไปถึงงานก็แวะเติมความรู้ใส่สมองนิดหน่อยที่ B2S เซ็นทรัลชิดลม อ่านซะเกือบหมดร้าน แต่ไม่ซื้อสักเล่ม อืม.........เวรกรรม เดินลงมารอเก้ตรงสตาร์บัค เอ๊ะ...ใครว่ะนั่น เดินเตี้ย ล่ำ หน้าตาคล้ายโดเรมอนมาแต่ไกล เมื่อผู้ชายคนที่ว่าเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แล้วเอามาเทียบเคียงกับหน้าเจ้านายญี่ปุ่นที่บริษัท เอ้าเฮ้ย !! คนเดียวกัน พอนายเดินมาถึงก็ Hi โค้งหลังตามสไตล์ญี่ปุ่นใส่หน้าช้างทันที โถ่ ไปงานเดียวกันก็ไม่บอก พอเก้มาถึงก็เดินออกกำลังกายถึงปากซอย ซ้อนท้ายพี่วิน....ไม่ใช่พี่วิน ธาวิน พระเอกหน้าเด็กทางช่อง 7 นะแต่เป็นพี่วินมอเตอร์ไซค์ต่างหาก พี่วินจอดส่งหน้าโรงพยาบาล ความรู้สึกแรกเห็นปั๊บ..โอ๊ะ โอ๊ะ โรงบาลรึโรงแรมว่ะเนี่ย เคยได้ยินแต่ชื่อ แต่ไม่เคยเห็น ถือว่าเป็นบุญสายตาสั้นๆของช้างจริงๆเชียว เดินเข้าไปข้างใน พนักงานต้อนรับกล่าวสวัสดีกันใหญ่ อืม..รู้สึกเป็นคนสำคัญขึ้นมาตะหงิดๆ ขึ้นไปถึงชั้น 10 สถานที่จัดงาน ก้าวพ้นลิฟท์ออกไป ถึงกับชะงัก ไฮโซเกิ๊น มีแต่แขกผู้มีเกียรติยืนละเลียดอาหาร เจรจาธุรกิจกันทั้งนั้น สองชะนีแทรกตัวเข้าห้องน้ำ เสริมสวยกันนิดนึง พอออกมาก็หาอะไรใส่ท้อง อาหารในงานก็แบ่งเป็น อารหารไทย เวียดนาม ญี่ปุ่น อเมริกันและอาหารอาหรับ “ คุณผู้หญิงรับเครื่องดื่มอะไรดีคะ ” อุ๊ยต๊าย ! เรียกสองชะนี คุณผู้หญิง ช้างล่ะกระดากอายจังเลย เพื่อความดูดีมีชาติตระกูล เราสองคนคว้าน้ำส้มคนละแก้ว จากนั้นก็เดินวนหยิบนู่นนี่นั่นใส่จานใบย่อมๆอยู่หลายรอบ ฟาดมันทุกอย่างจนเรอ เอิ๊ก.... ทุ่มกว่าๆพิธีการก็เริ่ม ฝรั่งตัวใหญ่มียศมีตำแหน่งกล่าวเปิดงาน ต่อไปก็เป็นท่าน สุรินทร์ พิศสุวรรณ พูดอังกฤษคำไทยสามคำปนกับเสียงปรบมือของแขกในงาน ถัดมาก็มีน้องๆนักร้องประสานเสียงขึ้นมาร้อง I’ll be there อยู่ตรงหน้า พิธีการก็ดำเนินไปตามกำหนด สังเกตุเห็นพี่ก้อง ปิยะ เดินไปเดินมาทั่วงาน สงสัยอยู่ว่ามาทำอะไร พึ่งมานึกได้ว่าพี่ก้องมี บริษัท Organize จัดงานได้โอเคเลยนะเนี่ย (พี่แก้วขา คู่แข่งน่ากลัว สู้เค้าน้า!! ) ดีจริงๆ อัฐยายซื้อขนมยาย พี่ก้องทำ Organize จ้างพี่คิ้มมาร้องเพลง บนเวทีก็มีดารารับเชิญ 4 ท่าน ประกอบไปด้วย ลูกเกด เมทินี ป้อง ณวัฒน์ ฟลุ๊ค เกริกพลและพลอย เณอมาล์ย โดยมี หนิง ศรัยฉัตร เป็นพิธีกรผู้สัมภาษณ์ “ ดีว่ะ ยืนพูดแป๊บเดียวได้เงินหมื่นใช้แล้ว พวกเรานี่ต้องหลังขดหลังแข็งทั้งเดือนกว่าจะได้” บ่นปนน้อยใจกับเก้ เหลือบซ้ายแลขวา ในที่สุดสายตาก็ไปหยุดอยู่ข้างเวที “ ป้ายืนอยู่นู่นแน่ะ ” หันไปสะกิดบอกเก้ หันไปดุอีกที เห็นพี่นุช กับพี่ข้าวตูมายืนประกบพี่คิ้ม พอสัมภาษณ์เสร็จ พี่คิ้มก็ขึนมาร้องเพลง พอร้องเพลงแรกจบก็เล่นกับแขกในงาน “ ทีมงานกำชับมาไม่ให้ดิฉันพูดมาก ไม่ให้ทะลึ่ง เพราะงานนี้มีแต่ผู้ใหญ่ นี่นึกว่ามางานแต่งมากกว่านะ โรงพยาบาลนี้คล้ายโรงแรมนะ” เห็นจะจริงนะ บำรุงราษฏร์ เป็นโรงพยาบาลที่ดูดีที่สุดที่หนึ่งเลยทีเดียว โรงแรมบางทียังต้องอาย “ นี่ฉันไปดูคอนเสิร์ตคิ้ม ไรเดอร์มาด้วย สนุกดี ” เสียงกระซิบกระซาบของคุณผู้หญิงข้างหลังมาเข้าหูช้าง อืม..ยังอยู่ในกระแส ใช้ได้ๆ บ่อยครั้งเวลาไปงาน J.Kim Mania มักจะหูผึ่งแฝงตัวอยู่ในหมู่ชน คอยฟังว่าใครพูดถึงพี่คิ้มยังไงบ้าง อย่างน้อยก็เป็นการเช็คเรตติ้งไปในตัว ยิ่งพี่คิ้มร้อง คนก็เริ่มน้อยลง คงเพราะส่วนใหญ่เป็นนักธุรกิจ แขกผู้ใหญ่ ชาวต่างชาติก็เยอะ คนเลยทะยอยกลับจนเหลืออยู่บางตา ถึงจำนวนคนจะลดมากจนน่าใจหาย แต่หน้าที่ของพี่คิ้มก็ไม่ได้กลับไปพร้อมกับคนเหล่านั้น เห็นภาพแบบนี้แล้วนึกถึงเรื่องที่พี่คิ้มพูดเอาไว้ในคอนเสิร์ตคิ้ม ไรเดอร์เหมือนกัน ถึงจะร้องให้คน 100 คน กับ ร้องให้คน 10 คน ก็คงไม่ต่างกันเพราะอย่างน้อยก็ได้ร้องให้คนที่อยากฟังจริงๆ “ ตอนแรกที่ส่งรายชื่อเพลงให้เลือก พอเห็นชื่อเพลงนี้แล้วตกใจนิดนึงนะ เพราะนักร้องส่วนใหญ่ไม่ค่อยเอามาร้องเพราะมันใช้พลังมาก ” พอพี่คิ้มพูดจบ Intro เพลง Hero ก็ดังขึ้น เท่าที่จำได้ครั้งสุดท้ายที่ได้ฟังก็น่าจะเป็นงานที่สยามดิสคัฟเวอร์รี่ แต่ฟังตอนนั้นกับตอนนี้มีข้อแตกต่างอย่างเห็นได้ชัด ครั้งนี้พี่คิ้มเขียนแนวการร้องเสียใหม่หมด ฟังแล้วอึดอัดชอบกล กว่าจะร้องจบเล่นเอาแน่นหน้าอกไปทั้งคนฟังคนร้อง แล้วพี่คิ้มก็ร้องอีก 3-4 เพลง จนจบงาน หนิง ศรัยฉัตรก็กลับมาทวงเวทีคืน สองชะนีแวะไปทักพี่นุช ยืนคุยกันพี่ข้าวตู ส่วนพี่คิ้มก็แวะถ่ายรูป ทักทายคนรู้จักที่มาภายในงาน เสร็จสรรพพี่คิ้มก็พูดคุย แซวเราสองคน ก่อนเดินทางไปงานต่อ.. สำหรับใครที่โง่เขลาในเรื่องของความสัมพันธ์ รู้ไว้เถอะว่า..... วันนี้...เราอาจจะรู้สึกผูกพันต่อสิ่งหนึงจนคิดว่าเราขาดมันไม่ได้ แต่เวลาจะทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไป สักวันนึงเราจะรู้ว่า สิ่งที่เราผูกพันในวันนี้ เป็นแค่ส่วนนึงที่เติมชีวิตเรา แต่ไม่ใช่ทั้งหมดของชีวิตเรา เพราะใจคนเราก็เหมือนกับแก้วน้ำ ต้องเติมสิ่งต่างๆ ในเวลาที่แตกต่างกัน ตามความเหมาะสม หากคุณเติมน้ำเย็นลงไปในแก้วน้ำ แล้วเติมน้ำร้อนลงไปทันทีในแก้วใบเดียวกัน เราจะพบว่า แก้วใบนั้นก็จะร้าวและเริ่มแตก.... วันนึง...หากเรามีโอกาสได้เจอสิ่งที่ถูกใจสิ่งใหม่ ที่เราคิดว่าเราพึงพอใจ ปรารถนา ต้องการและขาดไม่ได้ เราก็จะเริ่มผูกพันกับสิ่งใหม่ได้ในเวลาไม่นานนัก เมื่อเวลาผ่านไป จะสอนเราเองว่า ความผูกพันกับสิ่งใดๆ ในช่วงเวลาหนึ่ง จะเป็นความสุขในช่วงเวลานั้นๆ อย่าไปยึดติด อย่าคิดไปใช้ชีวิตทั้งชีวิตลุ่มหลง จงปล่อยให้มันเป็นอย่างที่มันควรเป็น....ความพอดีจะทำให้เราและสิ่งเรารักเป็นสุขได้โดยไม่ฝืน ท้ายเรื่องกับเพลงที่พี่คิ้มร้อง - คิดถึงเธอทุกที (ที่อยู่คนเดียว) - ใกล้กันยิ่งหวั่นไหว - ใม่ใช่ใครก็ได้ - My Valentine - In My Life - Lovin You - Hero - สายลม ปล. ขากลับ สองชะนีน้อย เจอช้างน้อยยืนรอคนให้อาหาร ช้างแทบกรี๊ด หันไปบอกเก้ให้หยิบ Memory กล้อง เก้มันควานหาในกระเป๋าใบน้อยอยู่ร่วม 5 นาที แต่ไม่เจอ ช้างล่ะเซ็งเป็ด จำใจต้องเดินจาก ช้างน้อย มาด้วยความอาลัย เฮ้อ.. ร้อยเรียงเรื่องราว โดย ช้างน้อย นำเสนอ โดย บูเก้ Apple & Bouquet Productions...

Create Date : 01 สิงหาคม 2551		2 comments
Last Update : 1 สิงหาคม 2551 22:16:59 น.
Counter : 888 Pageviews.
Share Tweet