Bloggang.com : Heavenworth : ละคร ไฟรักอสูร ตอนที่ 4

สิงหาคม 2552

						1
2	3	4	5	6	7	8
9	10	11	12	13	14	15
16	17	18	19	20	21	22
23	24	25	26	27	28	29
30	31

17 สิงหาคม 2552

ละคร ไฟรักอสูร ตอนที่ 4

ตอนที่ 4
หลังจากแก้วพากุ้งนางไปส่งโรงพยาบาลในเมือง กำนันโตก็ประชุมชาวบ้านที่ร้านโกกุ่ย
"ที่ฉันขอให้พวกเรามาประชุมกันวันนี้ เพราะเกาะปั้นดาวของเราเกิดเรื่องเกิดปัญหาขึ้นอีกแล้ว เมื่อมีเรื่องมีปัญหาเราก็ต้องแก้ไข ลูกสาวนายแก้วถูกขวดแตกตำเท้าทะลุ สาเหตุมาจากความสนุกมักง่ายของคนบางกลุ่ม ของคนบางคนที่มาเที่ยวชายหาด"
ใจชูมือขึ้นส่ายไปมา กำนันโตจึงให้ใจลุกขึ้นพูด นึกว่ามีข้อเสนอแนะอะไรเพิ่มเติม ใจกลับตั้งคำถามว่า พวกเรามีใครจำหน้ามันได้บ้าง
"ฉันจำได้พี่ใจ" แป้นตอบทันที "ฉันหาบข้าวหลามจะไปที่ร้าน มันเอาขวดเหล้าขวดเบียร์ไปตั้งแล้วใช้ปืนยิง"
"ถ้าเห็นหน้ามันมาอีกเมื่อไหร่...บอกพี่ใจ แบบนี้มันต้องกระทืบให้สลบคาตีน ปืนก็ปืนเถอะวะ"
"ทำยังงั้นไม่ได้นายใจ บ้านเมืองมีกฎหมาย วันธรรมดาพวกเราต้องช่วยกัน เสาร์หรืออาทิตย์จะมีเจ้าหน้าที่ทางฝั่งโน้นมาคอยดูแล พวกเราพบเห็นสิ่งที่ไม่ดีต้องบอกเจ้าหน้าที่ทันที"
กำนันโตสรุป คนอื่นๆเงียบฟังอย่างเห็นด้วย ยกเว้นจันทร์ ครั้นพากันกลับไปถึงบ้าน จันทร์ก็แย้งกำนันโตที่กำลังลงมือกินข้าว
"เราทำกิจกรรมตั้งหลายอย่าง เรือข้ามฟากเอย ปั๊มน้ำมันเอย แถมยังการท่องเที่ยวอีก แล้วกำนันไปตั้งตัวเป็นศัตรูกับพวกท่องเที่ยว ฉันว่ามันไม่เข้าท่านา"
"แม่จันทร์ก็พูดดีมีเหตุผล แต่ฉันว่าไม่พูดเสียเลยจะดีกว่า ก็ลูกนายแก้วเขาเจ็บถึงขนาดนั้น เราจะมานิ่งเฉยได้ยังไง ฉันกำนันโตนะ"
"กุ้งนางมันมีเคราะห์เพราะมีแม่อย่างนังหวานมากกว่า ลูกคนอื่นเขาก็วิ่งที่ชายหาดทุกวัน ไม่เห็นมีใครโดนทิ่มโดนตำล่ะ"
"ฉันเพิ่งจะกินข้าวนะแม่จันทร์ จะให้ฉันอิ่มหรือว่าจะให้ฉันกินต่อ"
จันทร์ค้อนขวับ กระแทกตัวเดินลงส้นออกไป กำนันโตส่ายหน้าระอา
ooooooo
ที่โรงพยาบาล กุ้งนางได้รับการตรวจรักษาจากหมอและพยาบาลเรียบร้อยแล้ว ซึ่งหมอกำชับแก้วว่า อย่าเพิ่งให้แผลกระทบกระเทือนมาก ต้องกินยาให้ครบตามที่จัดไป และอย่าลืมล้างแผลทุกวันด้วย
"ครับหมอ...ขอบคุณครับหมอ" แก้วยกมือไหว้หมอ แล้วเดินไปอุ้มกุ้งนาง ขณะที่ใจเข้ามารับใบสั่งยาจากหมอ หลังจากนั้นไม่นาน แก้วกับใจก็พากุ้งนางลงเรือกลับเกาะ
ปั้นดาว พอเรือจอดเทียบท่า ใจกระโดดลงมาผูกเชือก ส่วนแก้วอุ้มกุ้งนางที่ยังอยู่ในอาการสะลึมสะลือเพราะฤทธิ์ยาตามลงมา
ชาวบ้านหลายคนที่รู้จักมักคุ้นเข้ามาถามอาการกุ้งนางด้วยความเป็นห่วง บ้างก็วิพากษ์วิจารณ์ไม่น่าเกิดเรื่องแบบนี้ ขึ้นเลย
หวานนั่งทำงานบ้านสีหน้าเรียบเฉย ไม่ยินดียินร้ายกับการกลับมาของลูกสาว แก้วอุ้มกุ้งนางมายืนตรงหน้าเหมือนจะส่งให้ แต่หวานแสร้งสนใจกับงานบ้านมากกว่า แก้วจึงอุ้มกุ้งนางเข้าไปข้างในด้วยความรู้สึกไม่พอใจหวานนัก
พอกุ้งนางรู้สึกตัวก็เรียกหาแม่หวาน แล้วตั้งคำถามที่ทำให้แก้วรู้สึกสะท้อนใจ
"พ่อ...แม่หวานไม่โกรธกุ้งนางใช่ไหมพ่อ"
"ใช่แล้วลูก ไม่มีใครโกรธกุ้งนางหรอก"
"แม่หวานให้กุ้งนางไปกรุงเทพฯใช่ไหมพ่อ"
"ใช่แล้วลูก หมอบอกว่าอีกไม่กี่วันกุ้งนางก็หาย แล้วเราก็ไปกรุงเทพฯด้วยกันสามคนพ่อแม่ลูก แต่ตอนนี้ลูกต้องนอนหลับ นอนพักให้มากๆ"
กุ้งนางหลับตาลงอย่างว่าง่าย แก้วมองลูกด้วยความรักและสงสาร ก้มลงจูบหน้าผากลูกก่อนลุกออกมา ยังเห็นหวานนั่งเฉยไม่รู้สึกรู้สา เหมือนลูกผัวไม่มีตัวตน...
ooooooo
ที่บ้านของเป้า สองแม่ลูกกำลังซักถามใจ
เกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของกุ้งนางซึ่งใจก็ตอบอย่างฉะฉานว่า
"หมอเขาบอกว่าไม่มีเศษแก้วฝังใน ถ้าแผลไม่กระ�เทือนมาก อีกอาทิตย์นึงจะดีขึ้น"
"แล้วถ้าหายดีวิ่งได้ล่ะพี่ใจ หมอบอกอีกนานมั้ย"
"ให้ข้ากินข้าวเสร็จก่อน จะขับเรือข้ามฟากไปถาม
หมอให้"
"ไม่ตลกนะพี่ใจ ฉันถามดีๆ"
"ข้าก็ตอบดีๆแล้ว ก็เอ็งถามกุ้งนางมันถึงหายดีวิ่งได้ หมอเขาไม่ได้บอก ข้าไม่รู้จะตอบเอ็งยังไง...อ้าวนั่น ครูมะลิมา"
"เชิญจ้ะครูมะลิ มากินข้าวด้วยกัน"
"ขอบใจจ้ะน้าเป้า ฉันเรียบร้อยมาแล้ว คือฉันจะแวะมาถามข่าวกุ้งนางกลับมาแล้วใช่ไหม?"
อีกครู่ต่อมา ใจกับแป้นก็พาครูมะลิมาที่บ้านแก้ว แก้วเชิญครูมะลิเข้ามานั่ง แล้วไปหาน้ำกับผลไม้ออกมาต้อนรับ
"กุ้งนางกลับมาได้สักพักแล้วครับครูมะลิ ตัวมันรุมๆ ผมเลยให้กินยา ตอนนี้กุ้งนางหลับไปแล้วครับ"
"ถึงมือหมอในเมืองก็ไม่ต้องเป็นห่วงอะไรแล้ว"
"เหมือนที่ครูมะลิพูดเลยครับ"
"พูดอะไรฉันจำไม่ได้หรอกนายแก้ว"
"ก็ครูมะลิพูดว่า ถ้ากุ้งนางไม่มีเศษแก้วฝัง อีกไม่กี่วันก็หาย"
"หายเมื่อไหร่แม่จะตีให้หลังขาดเชียว" เสียงหวานโพล่งขึ้นมา ทุกคนสีหน้าอึดอัดอย่างเห็นได้ชัด
"เออหวาน ตกลงพรุ่งนี้จะไปกรุงเทพฯหรือเปล่า ข้าจะ...คือถ้าไปข้าจะได้ให้เรือรอรับตอนเช้า"
"พูดหาตะหวักตะบวยอะไรวะพี่ใจ ก็เห็นอยู่ว่านังกุ้งนางมันนอนเจ็บร่อแร่จะตายอยู่อย่างนี้แล้วข้าจะไปได้ยังไง"
ไม่มีใครคาดคิด กุ้งนางเดินเขยกออกมาจากข้างใน แผลที่เท้ามีเลือดเห็นชัด แก้วถึงกับผวาไปหาลูก
"ไปได้จ้ะแม่ กุ้งนางหายแล้ว"
"กุ้งนาง...กุ้งนางยังเดินไม่ได้นะลูก"
"แต่กุ้งนางหายแล้ว แม่อย่าโกรธกุ้งนาง..." กุ้งนางพูดเสียงเจือสะอื้น แก้วสงสารอุ้มลูกเข้าไปข้างใน หวานกลับมองอย่างไม่รู้สึกรู้สา แต่อีกสามคนต่างก็รู้สึกสงสารกุ้งนาง โดยเฉพาะแป้นดูจะมากกว่าใคร
แก้วอุ้มกุ้งนางเข้ามาวางบนที่นอนและจับเท้าลูกดูอย่างเบามือ พลันเสียงถามไร้เดียงสาของลูกก็ทำให้แก้วรู้สึกคอหอยตีบตันด้วยความอัดอั้น
"แม่โกรธกุ้งนางมากใช่มั้ยพ่อ"
"ไม่ใช่หรอกลูก"
"แต่แม่ไม่อุ้มกุ้งนาง"
"ก็พ่ออุ้มแล้วไง"
"แม่ไม่ทำแผลให้กุ้งนาง แล้วแม่ก็ไม่กอดกุ้งนางด้วย"
กุ้งนางสะอึกสะอื้น แก้วแทบน้ำตาร่วง โอบกอดลูกน้อยแนบอก ส่วนด้านนอกทุกคนได้ยินเสียงสนทนาของพ่อลูกตลอด แขกทั้งสามหน้าสลด หวานกลับชักสีหน้ารำคาญ ทำท่าจะขยับเข้าไป
"พี่หวาน...ฉันมีเรื่องจะพูดด้วย" แป้นเอ่ยขึ้น
"นังแป้น ข้าไม่มีกะจิตกะใจจะฟังหรอก"
"แต่มันเรื่องไปกรุงเทพฯของพี่หวานนะ"
"เอ็งก็รู้ว่าข้าไปไม่ได้ เพราะติดอีลูก...แล้วจะมาพูดทำไมวะ" หวานเห็นครูมะลิจ้องมองจึงเสไปเรื่องอื่น
"พี่หวานไปเถอะ ไปเที่ยวกรุงเทพฯกับพี่แก้วให้สบายใจ กุ้งนางฉันจะเลี้ยงให้เอง"
"จริงด้วย...ทำไมเรื่องแค่นี้ข้าถึงคิดไม่ออก แล้วบ้านเอ็ง กับบ้านข้าก็อยู่กันแค่นี้เอง อะไรก็สะดวก มันหายหรือค่อยยังชั่ว ก็ไปโรงเรียนได้จริงมั้ยครูมะลิ นี่ไอ้พี่ใจ พรุ่งนี้ตอนเช้าเอาเรือมารับข้ากับตาแก้วได้เลย...สาธุ ครั้งนี้อย่าให้มีอะไรเกิดขึ้นอีกเลย โอมเพี้ยง"
หวานดี๊ด๊าสุดๆ เปลี่ยนเป“นคนละคนกับเมื่อครู่ลิบลับ พอเห็นแก้วกลับออกมาหวานก็รีบจาระไน
"ตาแก้ว...ข้าได้นังแป้นมันเลี้ยงกุ้งนางให้แล้ว ทีนี้แกกับข้าจะได้ไปกรุงเทพฯเสียที"
ooooooo
เพียงไม่นาน ข่าวนี้ก็รู้ไปถึงหูคนที่ร้านโกกุ่ย พวกสภากาแฟต่างวิพากษ์วิจารณ์ถึงหวานกันอย่างออกรส โดยเฉพาะจันทร์นั้นพูดน้ำไหลไฟดับ
"ฉันเกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ก็เพิ่งเจอนี่แหละ
แม้แต่สัตว์ แมว หมา นก หนู มันจะทิ้งลูกก็เพื่อไปหาอาหาร แต่นี่ลูกมันนอนเจ็บอยู่แท้ๆ มันกลับทิ้งไว้ ทำหน้าระรื่นหนีบผัวไปเที่ยวได้ลงคอ แล้วไม่ใช่ไปวันสองวันนะ ห้าวัน นังแป้นต้องเลี้ยงลูกให้อีนังหวานถึงห้าวัน ทั้งอาบน้ำป้อนข้าวทำแผลสารพัด ทุกวันนี้บอกตรงๆ ฉันไม่อยากยุ่งเรื่องของใครทั้งนั้น ฉันอยากป”ดหูป”ดตานั่งสมาธิอุทิศผลบุญไปให้อีพวกแม่ใจร้ายทั้งหลาย...กลับบ้านดีกว่า"
"โถ...แม่จันทร์มันบอกกลับบ้าน แต่ทำไมมันเดินไปทางตลาด" เฮียงข้องใจ โกกุ่ยเลยต้องขยายว่า
"ถ้านังจันทร์มันไม่ไป แม่ค้าในตลาดจะรู้เรื่องบนเกาะได้ยังไง"
จันทร์ตั้งใจไปเม้าท์เรื่องหวานทิ้งลูกไปเที่ยวกรุงเทพฯ แต่ต้องมาได้ยินอีกเรื่องที่ตื่นเต้นกว่าจากวิทยาหรือนังวิทย์ คราวนี้สองคนเลยจ้อกันมันปาก
"ต๊าย...จริงเหรอนังวิทย์ ร้ายนักนะแม่ครูมะลิ ทำเป“นติ๋มๆแย่งผัวเขาจริงๆ"
"อ้าว งั้นยัยครูมะลิก็เป“นต้นเหตุล่ะสิ"
"ของแหงแบเบอร์อยู่แล้ว"
"นี่นังวิทย์ เล่ามาเลยว่าเห็นครูใหญ่กับเมียเขาหย่ากันยังไง ตอนไหน"
"ก็เมื่อวานฉันไปซื้อของที่ฝั่งโน้น...ตอนผ่านที่ว่าการอำเภอ ฉันเห็นกะตาเลย ครูใหญ่กับเมียเขาเดินลงจากอำเภอ ทั้งคู่ดูเหมือนยังไม่ขาดจากกันทางจิตใจ มีตั้งท่าแง่งอนกันเล็กๆด้วย แหม...ฉันเองยังไม่อยากเชื่อเลยว่าผัวเมียคู่นี้จะเลิกกันจริงๆ"
จันทร์ตาลุกวาว อดรนทนไม่ไหวแจ้นไปสอบถามเรื่องนี้จากครูมะลิ ทำให้ครูมะลิรู้สึกอึดอัดและลำบากใจไม่น้อย
"ปัญหาครอบครัวของครูใหญ่กับฉันมันไม่ได้เกี่ยวข้องกันเลยนะพี่จันทร์ ฉันอยากให้พี่จันทร์เข้าใจให้ถูกต้องด้วย"
"ตายแล้ว...ครูมะลิมองเห็นพี่เป“นคนนอกตั้งแต่เมื่อไหร่ พี่จันทร์ชักน้อยใจแล้วรู้มั้ย ในตลาดเขาป”ดกันให้แซ่ดว่า..."
"พอแล้วค่ะพี่จันทร์ ถ้าพี่จันทร์จะมาพูดคุยกับฉันด้วยเรื่องนี้ พี่จันทร์ไม่ต้องมาให้เสียเวลาดีกว่า"
จันทร์ไม่พอใจ สะบัดพรืดจากไปอย่างขุ่นมัว พอ กลับไปถึงบ้านก็ฮึดฮัดระบายอารมณ์
"เจ็บใจนักอีนังครูมะลิ เหอะน่า วันพระไม่ได้มีหนเดียว... เออนี่ กำนันรู้เรื่องครูใหญ่เลิกกับเมียเขาหรือยัง"
"รู้แล้ว พอแล้ว ไม่ต้องเล่าแล้วแม่จันทร์"
"ฉันยังไม่ได้เล่าไม่ได้พูดซักคำ แล้วกำนันจะมาสะเออะรู้ได้ยังไง"
"โจ้บอกพ่อเองแหละแม่"
"แล้วเอ็งเป“นเด็กเป“นเล็กไปสอดรู้สอดเห็นมาจากไหน"
"จากนังจันทร์ปากม้า...เมียกำนันโตไง ชาวบ้านในตลาดจ้างก็ไม่รู้อะไร ถ้าเมียกำนันโตไม่ไปพูดซะอย่าง" กำนันโต ว่าให้ จันทร์จะเถียงแต่ก็เถียงไม่ออก จ๋อยรับประทาน...
ooooooo
ใกล้ค่ำแล้ว แป้นเก็บข้าวหลามจากการเผาครั้งสุดท้ายโดยมีแก้วนั่งมองอยู่ไม่ห่าง
"นั่งดูเอ็งเผาข้าวหลามเพลินดีเหมือนกัน แป้น...ขอบใจเอ็งมากที่อุตส่าห์ช่วยเหลือข้า"
"มานั่งตั้งนานเพื่อจะพูดแค่นี้ เอาเวลาไปดูกุ้งนางมันดีกว่า เพราะพรุ่งนี้มันก็จะไม่เห็นหน้าพ่อหน้าแม่อีกหลายวัน"
"เอ็งนี่โตขึ้นมากเลยนะแป้น"
"เพิ่งเห็นเหรอ ฉันแค่อ่อนเดือนกับพี่หวานนะ ไม่ใช่ อ่อนป• เรื่องกุ้งนางพี่แก้วไว้ใจฉันได้ อย่าห่วง...ไปเสียทีซิ ฉันหิวข้าวแล้ว"
"ไปแล้วๆ ถึงยังไงข้าก็ต้องขอขอบใจเอ็งอีกครั้งว่ะแป้น"
แป้นทำแข็งขันเก็บข้าวของ แต่สุดท้ายก็นิ่งมองแก้วที่เดินกลับบ้านไป อีกครู่แป้นหอบหิ้วของเข้าบ้าน เห็นแม่กำลังสาละวนล้างครีบปลาฉลาม แป้นเดินมาถามแม่ด้วยความสงสัยว่าใครกันที่เอาหูฉลามมาให้แม่ทำ
"ไอ้ใจมันอยากกิน เพื่อนมันเอามาฝาก อย่าไปว่ามันล่ะ สงสารมัน"
"แต่ตัวเองไม่สงสาร ไอ้หูฉลามกว่าจะกินได้ต้องใช้เวลาทำเป“นวัน แล้วคนจับก็เอาแค่หูกับหาง ปล่อยตัวลงไปตายในทะเล คนจับบาป คนทำก็ต้องบาปด้วย"
"ข้าไม่ได้ไปฆ่ามันจะบาปยังไงวะ"
"ก็แม่ทำหูฉลามอร่อย ใครที่รู้มันก็ต้องไปหาหูฉลามมาให้แม่ทำอีก"
"เออๆ ยอมแพ้อีลูกปากมาก...แล้วไง แก้วมันกลับแล้วเหรอ"
"ฉันไม่ใช่เมียเขานี่ เขาจะอยู่ทำไม"
"แต่ถ้า..." เป้าพูดค้างเพราะถูกแป้นโผเข้ากอดป”ดปากไว้
"ไม่ต้องเลย...ไม่ต้องพูด"
เป้าทำท่าดิ้นอยากจะพูด แต่พอแป้นปล่อยมือจากปากก็พูดไม่ออก เพราะอ่านความรู้สึกของแป้นได้...สองแม่ลูกจึงปล่อยความเงียบเข้ามาแทรก
ooooooo
เช้าวันรุ่งขึ้น สินกับใจช่วยกันหอบหิ้วกระเป๋าของแก้วและหวานมาส่งที่เรือ แก้วอุ้มกุ้งนางตามหลัง ส่วนหวานเดินเฉิดฉาย ดีใจเนื้อเต้นที่ความฝันกำลังจะเป“นจริง แป้นมองๆอย่างนึกสมเพช
ส่งกระเป๋าใส่เรือเรียบร้อยแล้ว สินขึ้นไปเตรียมปลดเชือก ขณะที่ใจก็ดูนาฬ”กาแล้วเร่งแก้วขึ้นเรือได้แล้ว รถออก 10 โมงครึ่ง แก้วจึงส่งกุ้งนางให้แป้นอุ้ม
"อย่าดื้อกับน้าแป้นนะกุ้งนาง อีกสามวันพ่อกับแม่หวานก็กลับ แล้วพ่อจะซื้อของมาให้ครบทุกอย่างตามที่กุ้งนางจดเลยนะลูก"
หวานขึ้นเรือหันกลับจะเรียกแก้ว แต่ต้องชะงักกับภาพที่แก้วจูบกุ้งนาง แต่จมูกเฉียดแก้มแป้น หวานหึงวูบ ตะโกนเสียงเขียว
"โว้ย...ตาแก้ว จะไปหรือไม่ไป"
แก้วสะดุ้ง ผละออกทันที "พ่อไปนะลูก แป้นฝากด้วยนะ ขอบใจทุกคนที่มาส่ง แล้วจะซื้อของมาฝาก" แก้วโบกมือเลยไปยังคนอื่นๆแล้วโดดขึ้นเรือ หวานประกบชิดข้างหลังแก้ว ตั้งคำถามอย่างไม่พอใจแกมข่มขู่
"เมื่อกี้แกจูบนังกุ้งนางหรือจูบนังแป้นกันแน่ ถ้าข้า เห็นแบบนี้อีก...แกโดน!"
แก้วทำไม่สนใจ โบกมือให้กุ้งนาง กุ้งนางโบกมือทั้งน้ำตา มองเรือที่ค่อยๆแล่นห่างออกไปทุกที
เมื่อสองผัวเมียไปถึงท่ารถทัวร์ที่ขนส่งประจำจังหวัด หวานยิ่งตื่นเต้น พอรถออกหวานก็ตื่นตัวตลอด มองออกไปสองข้างทาง ผิดกับแก้วที่ผล็อยหลับเช่นเดียวกับผู้โดยสารอีกหลายคน จนกระทั่งรถทัวร์จอดยังจุดแวะประจำทางให้ผู้โดยสารได้พักกินอาหารครึ่งชั่วโมง หลายคนจึงทยอยกันลงรถ หวานกับแก้วก็ลงมากับเขาด้วย
แล้วที่นี่เอง แก้วโชคร้ายถูกรถเก๋งคันหนึ่งที่แล่นมาด้วยความเร็วชนจนได้รับบาดเจ็บ หวานตกใจสุดขีดกรีดร้องพร้อมกับวิ่งถลาเข้าไปประคองแก้วที่ล้มกลิ้งกับพื้น ขณะที่รถคันนั้นก็หยุดนิ่งห่างออกไป
หวานปากสั่นมือสั่น มองทั่วร่างแก้วที่มีแผลหลายแห่ง
"ตาแก้ว...ตาแก้ว...แกอย่าเป“นอะไรนะ ฉันไปกรุงเทพฯคนเดียวไม่ได้ ถ้าแกไม่พาฉันไป"
ไทยมุงเริ่มเข้ามาล้อมดูห่างๆ แก้วเจ็บร้องโอดโอย หวานยิ่งปล่อยโฮ
"ฮือๆ แกใจดีๆไว้ตาแก้ว เดี๋ยวข้าจะพาแกไปหาหมอ" เงยหน้ามองรถแล้วลุกขึ้นด้วยความแค้น "ว่าไงวะ เอ็งหลบ อยู่ทำไมในรถ ออกมาซิวะ...ข้าบอกให้ออกมา"
หวานถอดรองเท้าทั้งสองข้างของตัวเองขว้างออกไป แต่แล้วหวานชะงัก ได้ยินเสียงแก้วเรียก
"หวาน...หวาน"
"จะให้ข้าทำอะไรบอกซิ ตาแก้ว" หวานใจคอไม่ดี เหลียวซ้ายแลขวา "ใครก็ได้ช่วยผัวฉันหน่อย เขาลุกไม่ไหว... รอเดี๋ยวนะตาแก้ว ข้าขอไปกระทืบหน้าไอ้คนขับรถคันนี้ก่อน"
ไม่ทันที่หวานจะเดินไปเล่นงาน ชายหนุ่มเจ้าของรถคันงามก็เดินมาหยุดตรงหน้า หวานถึงกับชะงักงันด่าไม่ออก เอาแต่จ้องมองหนุ่มรูปหล่อแต่งตัวเนี้ยบ...
ooooooo

จบตอนที่ 4

เครดิต //www.thairath.co.th

Create Date : 17 สิงหาคม 2552

Last Update : 17 สิงหาคม 2552 13:17:01 น.

1 comments

Counter : 335 Pageviews.