ละคร ไฟรักอสูร ตอนที่ 12
ตอนที่ 12เพียงแค่ข้ามคืน ข่าวการกลับมาของหวานก็แพร่สะพัดออกจากร้านโกกุ่ยไปทั้งหมู่บ้าน แต่จันทร์ เพิ่งมารู้เป็นคนสุดท้าย จันทร์เลยอารมณ์เสียกลับไปพาลเอากับกำนันโตที่บ้านว่าไม่ยอมบอกกันบ้าง ปล่อยให้เมียนั่งฟังเขาคุยกันเป็นอีเป๋อเหลอหลาอยู่คนเดียว "แม่จันทร์เอ๊ย เรื่องตั้งร้อยตั้งพัน แค่แม่จันทร์ไม่รู้เรื่องนี้ เรื่องเดียวมันไม่ตายหรอก""พี่กำนันไม่ตายแต่ฉันตาย ศักดิ์ศรีนังจันทร์ป่นปี้หมด หน้าของฉันแตกแหกไม่มีชิ้นดีแล้ว พี่กำนันรู้หรือเปล่า ฉันเสียใจจริงๆที่ได้ผัวอย่างพี่กำนัน" จันทร์โกรธจัดสะบัดพรืดไปโวยวายพาลเล่นงานลูกจ้าง กำนันโตเอือมระอาถึงกับส่ายหน้าพึมพำ "กูต่างหากเสียใจ ที่ได้เมียอย่างมึง"ส่วนที่โรงแรมในเมือง เวลานี้งานแต่งระหว่างตวงพรกับวัฒนาเริ่มขึ้นแล้ว ตวงพรมีรูปร่างหน้าตาเหมือนหวานราวกับคนเดียวกัน จะแตกต่างกันบ้างก็ตรงผิวพรรณ...ตวงพรเป็นลูกสาวของอาจารย์มงคลกับคุณหญิงตาบทิพย์ เมื่อลูกสาวได้แต่งงานกับนายธนาคารอย่างวัฒนา ทั้งพ่อและแม่ต่างก็เป็นปลื้มชื่นชม วาดฝันว่าลูกสาวต้องมีความสุขที่สุดในชีวิตคู่ แต่แล้วความฝันก็มลายหายไปสิ้น เพราะหลังจากส่งตัวบ่าวสาวเข้าห้องหอแก้วได้ลอบเข้ามาทุบตีวัฒนาจนหัวแตกสลบเหมือด แล้วทำร้ายตวงพรโชกเลือดก่อนจับใส่กระสอบแบกออกไปขึ้นรถที่ใจกับสินรออยู่แก้วมั่นใจว่าผู้หญิงที่ตนจับมาคือหวาน ขณะที่สินกับใจเริ่มสังเกตว่าหวานขาวขึ้น ตัวก็หนักกว่าเดิม สินกับใจช่วยกันอุ้มตวงพรที่อยู่ในกระสอบไปรอลงเรือ แต่เรือของสินเกิดมีปัญหานิดหน่อยต้องแก้ไขอยู่พักหนึ่งกว่าเครื่องจะติดระหว่างนี้เอง ตวงพรรู้สึกตัวฟื้นขึ้นมา แต่แก้วก็ทำให้เธอหมดสติไปอีกด้วยการใช้ไม้ทุบตีราวกับเธอเป็นผักปลา จนสินกับใจอดทักท้วงแก้วด้วยความสงสารเธอไม่ได้"พี่แก้ว มันไม่หนักไปหน่อยเหรอพี่""เผลอๆมันอาจจะเดดสะมอเร่ก็ได้นะพี่แก้ว ตายน่ะ""ถ้าเอ็งไม่ออกเรือไปเกาะปั้นดาว ข้าจะไปจ้างเรือลำอื่น" แก้วเสียงเครียด หน้าตาขึงขัง สินกับใจเลยผวาไปประจำตำแหน่งของตนในเรือoooooooวัฒนาถูกตีหัวต้องให้หมอเย็บถึงหกเข็ม เสร็จแล้วเขาต้องมาให้ปากคำกับตำรวจพร้อมกับมงคลและตาบทิพย์ที่ยังตื่นตระหนกไม่หายอยู่ที่โรงแรม เพื่อทางตำรวจจะได้ติดตามตัวคนร้ายต่อไปส่วนตวงพรที่พวกแก้วเข้าใจว่าเธอคือหวาน ยามนี้เธอนอนสลบอยู่ในเรือที่กำลังแล่นไปสู่เกาะปั้นดาว ตวงพรเริ่มรู้สึกตัวอีกครั้ง ค่อยๆโผล่หน้าออกจากกระสอบ แล้วลุกขึ้นนั่งอย่างยากลำบาก แก้วนั่งเฉย แต่สายตาที่มองมายังเธอนั้นสุดแสนชิงชัง ตวงพรหัวปูด โหนกแก้มเขียว ปากแตกเลือดเปรอะกรัง เธอหันมองทุกคนบนเรือก่อนตั้งคำถามด้วยความมึนงงสงสัย "นายจับตัวฉันมาทำไม แล้วจะพาฉันไปไหนด้วย แล้วคุณวัฒนาในห้องน้ำ...นายทำอะไรเขา"ไม่มีคำตอบให้เธอ นอกจากแก้วถ่มน้ำลายใส่เธอทันที ตวงพรสะดุ้งตกใจ ขณะที่สินกับใจมองหน้ากัน แล้วสินที่ขับเรือก็พยักหน้าให้ใจ ใจจึงค่อยๆคลานเข้ามาแทรกกลางระหว่างสองคน "อากาศตอนเช้ามันแสนจะสดชื่น คนเราจะผิดจะถูกมันก็พูดกันได้ จริงมั้ยพี่แก้ว"แก้วเบือนหน้าหนี ใจจึงหันมาทางตวงพร"อีหวาน เอ็งว่าที่ข้าพูดถูกต้องมั้ย""ฉัน...ฉันไม่ใช่ชื่อหวาน"แก้วหันขวับมาด้วยความโกรธยกเท้าถีบหมายหน้าตวงพร แต่ใจถลำหันมา หน้าใจจึงรับเท้าแก้วเต็มๆ ถึงกับเซปะทะตวงพรล้มไปด้วยกัน "พี่แก้ว โดนหน้าฉันเต็มๆเลยนะ" ใจโวยวาย"แล้วทำไมหน้าเอ็งต้องเข้ามาหาตีนข้า ชอบแส่ชอบเสือกนัก เอาซะอีกทีมั้ย"ใจรีบยกมือปิดป้อง แก้วลุกขึ้นเดินไปท้ายเรือ "ชั่วโมงนี้เอ็งไม่พูดได้ล่ะดี แล้วก็ไม่มีใครว่าเอ็งเป็นใบ้ด้วย ขอบใจซักคำมีไหม""แล้วจะขอบใจเรื่องอะไร" "อ้าว ก็ที่ข้าช่วยไม่ให้เอ็งโดนตีนพี่แก้วไง" ขาดคำของใจ ตวงพรก็ปล่อยโฮ "เฮ้ย ไอ้สำนึกผิดมันก็เป็นสิ่งที่ดี แต่ไม่ต้องทำตลอดเวลา ที่ข้าพูดผิดตรงไหน นังหวาน""นายเข้าใจผิด ฉันไม่ใช่ชื่อหวาน..." ตวงพรยืนยันเคล้าเสียงสะอึกสะอื้นแทบขาดใจoooooooผู้คนบนเกาะปั้นดาวมารวมตัวกันที่ท่าเรือมากกว่าทุกวันเพื่อรอคอยการกลับมาของหวาน...แป้นยืนสีหน้าไม่สู้ดี ส่วนกุ้งนางใจจดจ่อยิ่งกว่าทุกคน พอมองเห็นเรือจึงเดินออกมาที่ท่า โจ้ก้าวตามกุ้งนางมาด้วย "เรือมาแล้ว น้าหวานมาแล้ว" เสียงตะโกนของโจ้ ทำให้ทุกคนตื่นตัวเพ่งมองออกไป แต่จันทร์เดินเกร่เข้าหาแป้นกับเป้าที่ยืนอยู่ด้านหนึ่ง "เอ็งไม่สบายเป็นอะไรวะนังแป้น""ฉันก็สบายดี ไม่ได้เป็นอะไรนี่พี่จันทร์""แต่หน้าเอ็งซีดขาวยังกะไข่ต้ม""หน้าฉันขาว ขาวซีดเหมือนไข่ต้มจริงเหรอแม่""ไปเชื่อมันทำไม ใครๆเขาก็รู้กันทุกคนว่านังจันทร์ปากอะไร ขาวตรงไหนกัน หน้าเอ็งมันก็เหมือนเดิมนั่นแหละ""เออๆ ตาข้าอาจจะเพี้ยนไปก็ได้ ไว้เอ็งเจอหน้านังหวานแล้วข้าจะแวะมาดูหน้าเอ็งอีกทีนะแป้น" จันทร์หัวเราะบอกชัดว่าตนหมายถึงอะไร แป้นเริ่มเสียใจ แต่เป้าไม่พอใจอย่างแรง บอกกับตัวเองว่าสักวันจะต้องตบนังจันทร์ปากม้าให้ได้ใจเปลี่ยนมาขับเรือแทนสิน ส่วนสินเดินออกมาทรุดนั่งไม่ห่างตวงพรที่นั่งร้องไห้กระซิก"เอ็งเคยเป็นหญิงแกร่งหญิงเหล็ก นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้เห็นน้ำตาเอ็ง มีอะไรก็พูดกันซิวะหวาน เอ็งก็รู้ว่าพี่แก้วมันรักเอ็งมาก มันถึงแค้นมาก คนเรามันผิดกันได้ทุกคนแหละ""ผู้ชายคนนั้นที่ชื่อแก้ว ฉันไม่เคยรู้จัก แล้วเขามาทำยังงี้กับฉันได้ยังไง ฉันเป็นคนเหมือนเขา ฉันชื่อตวงพร ไม่ใช่ชื่อหวาน"สินเริ่มเซ็ง ตวงพรมองไปข้างหน้าเห็นคนที่ท่าเรือยืนสลอน เธอโผลุกขึ้นผ่านหน้าสินไปยืนโบกมือตะโกนก้อง"ช่วยฉันด้วย ช่วยฉันด้วยค่ะ"ทุกคนไม่ได้ยินแต่ก็โห่ร้องโบกมือต้อนรับหวานกันใหญ่ จันทร์เห็นหวานในชุดแต่งงานถึงกับหัวเราะร่วน "ไปแต่งงานกับไอ้แก้วใหม่เหรอวะอีหวาน"กำนันโตมองแล้วมองอีก เกิดความสงสัยว่าหวานโบกมือ หรือขอความช่วยเหลือกันแน่ "อีหวานมันจะขอความช่วยเหลืออะไร มันดีใจที่ได้กลับมาเจอพวกเราน่ะซิพี่กำนัน""แม่หวานกลับมาแล้ว แม่หวานกลับมาแล้ว...แม่ ทางนี้ กุ้งนางอยู่ทางนี้"กุ้งนางโบกมือกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ...ตวงพรยังร้องขอความช่วยเหลือจนเสียงแหบแห้ง ใจต้องเตือนด้วยกลัวจะโดนแก้วอัดเอาอีก "จะบ้าเหรอนังหวาน เดี๋ยวก็โดนตีนพี่แก้วอีกหรอก คราวนี้ข้าไม่ช่วยอีกแล้วนะ"ตวงพรสงบลง หันมองรอบเรือ "แล้ว...แล้วเขา...คนที่ชื่อนายแก้วเขาอยู่ไหน""นั่งทำใจอยู่ท้ายเรือ ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงเดี๋ยวนี้ ข้าวเม็ดหนึ่งพี่แก้วก็ไม่ยอมกิน นี่ล่อเหล้าอีกแล้ว...เอ็งอย่าไปซ่ากับพี่แก้วล่ะ เดี๋ยวจะหาข้าไม่เตือน"ตวงพรทำท่าจะพูดว่าตนไม่ใช่หวาน แต่ก็นิ่งเหมือนคิดอะไรไว้ในใจ จนกระทั่งเรือเข้าจอดเทียบท่า ตวงพรเงอะงะไม่รู้จะลงยังไง แก้วหมั่นไส้ทำท่าจะเข้ามาเล่นงาน ตวงพรตกใจตะโกนขอความช่วยเหลือลั่นไปหมดกุ้งนางตกใจที่เห็นพ่อแก้วฉุดกระชากแม่หวานตกลงในน้ำแล้วเอาโซ่ล่ามขา ส่วนคนอื่นๆต่างส่งเสียงเชียร์พอใจกับการกระทำของแก้ว...กุ้งนางวิ่งกางแขนเข้ามาหาแม่หวาน แต่ตวงพรกลับวิ่งสวนไปหากลุ่มคน ร้องขอความช่วยเหลืออย่างตื่นกลัว"คุณคะ ช่วยฉันด้วยค่ะ เขาทำร้ายฉันแล้วจับตัวฉันมา ช่วยฉันด้วยเถอะค่ะ ฉันขอร้อง""ข้าล่ะเชื่อเอ็งเลยอีหวาน อยู่กรุงเทพฯไม่เท่าไหร่ กระแดะคะขา ชู้ของเอ็งเชื้อเจ้าเหรอวะ" จันทร์กรีดเสียงหมั่นไส้"โธ่...คุณพูดอะไร ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย"แก้วหน้าเหี้ยมเดินตรงมา กุ้งนางผวามาจับมือพ่อแก้ว ขอร้องอย่าทำอะไรแม่"อีหวาน...หมามันยังรู้จักลูกของมัน แล้วมึงเลวยิ่งกว่าหมาหรือเปล่า ตอบกูซิ อีหวาน!" แก้วตะเบ็งเสียง ทั้งแค้นทั้งชิงชัง ตวงพรสะดุ้งหันมองสองพ่อลูกอย่างไม่เข้าใจoooooooแก้วลากตวงพรเข้ามาที่บ้านแล้วตบตีทำร้ายอย่างโหดเหี้ยมทารุณ กุ้งนางห้ามเท่าไหร่ก็ไม่ยอมฟัง จันทร์และชาวบ้านบางคนที่ยังเกาะติดสถานการณ์ ได้ยินเสียง ต่างพากันสยดสยอง สักครู่ก็เห็นแก้วลากตวงพรหรือที่ทุกคนเข้าใจว่าเป็นหวานออกมาที่เสาหน้าบ้าน กุ้งนางร้องไห้วิ่งตามแจ"มึงจำได้มั้ย เสาต้นนี้กูเคยล่ามลิง หมู แล้วก็หมา คนที่มีหัวใจอย่างมึงมันก็ต้องอยู่ที่นี่" แก้วกระแทกเสียงแล้วหันเข้าบ้านทันที กุ้งนางน้ำตานองหน้า เข้ามาถามแม่ว่า แม่เจ็บมากมั้ย?"แม่เอ็งเจ็บแค่นี้ไม่ถึงตายหรอกกุ้งนาง ข้าว่ามันน้อยกว่าพ่อเอ็งเจ็บไม่รู้กี่เท่า" จันทร์แถเข้ามายิ้มเยาะ"เดี๋ยวก่อนค่ะ พวกคุณช่วยฟังฉันบ้างได้ไหมคะ" ตวงพรวิงวอน...แก้วที่เข้ามาล้างหน้าเนื้อตัว เงี่ยหูคอยฟัง..."อะไรกันวะนังหวาน นี่เอ็งพูดเบามากนะ ไม่ใช่ว่าข้าหูตึง เร่งเสียงให้มันดังหน่อยซิวะ""ฉันถูกเขาจับตัวมาค่ะ กรุณาช่วยโทร.ถึงคุณพ่อคุณแม่ ฉันได้ไหมคะ""ที่เกาะนี้ไม่มีโทรศัพท์ใช้หรอกจ้ะ แล้วคุณพ่อคุณแม่ คุณชื่ออะไรล่ะคะ" จันทร์กรีดเสียง"คุณแม่ชื่อคุณหญิงตาบทิพย์ คุณพ่ออาจารย์มงคล ตอนนี้ท่านยังพักอยู่ที่รีสอร์ตในตัวเมืองค่ะ""แต่ตอนนี้กุ้งนางไม่ให้แม่ไปไหนแล้ว" กุ้งนางแทรกขึ้นมาเสียงสั่น"ฉันไม่ใช่แม่ของหนูค่ะ"สิ้นเสียงของตวงพร แก้วพรวดลงมาจากบ้านถึงตัวเธอ แก้วคว้าคอเสื้อกระชากเธอขึ้นมา กุ้งนางถึงกับปล่อยโฮ ร้องห้ามพ่อเสียงหลง"พ่อ...อย่าทำแม่...""อีหวาน เวลาเป็นปีหมามันยังจำลูกของมันได้ แต่นี่แค่เป็นเดือน แล้วมึงก็เป็นคน แต่มึงจำลูกตัวเองไม่ได้ เดี๋ยวถ้ากูกลับมาแล้วมึงยังจำลูกไม่ได้ จำทุกคนที่นี่ไม่ได้มึงจะต้องจำกับสิ่งที่กูจะทำกับมึงไปจนตาย"แก้วผลักตวงพรล้มลุกคลุกคลานแล้วเดินลิ่วออกไป ตวงพรร้องไห้ กำปั้นทุบดินอย่างอัดอั้นคับแค้น กุ้งนางก็ร้องกระซิก กอดแม่ เรียกแม่ไม่หยุด"ฉันไม่ใช่...ฉันไม่ใช่ใครคนนั้น...ไม่ใช่" ตวงพรคร่ำครวญแทบขาดใจ "แม่...แม่อย่าร้องไห้ เดี๋ยวกุ้งนางจะขอพ่อ...""หนูช่วยฉันด้วย ช่วยฉันด้วย"ทุกคนที่ยืนดูเริ่มเบือนหน้าหนี ภาพสองแม่ลูกน่าเวทนายิ่งนัก โจ้ป้ายน้ำตา จันทร์เองก็ทนดูไม่ได้ต้องพาลูกชายกลับไป คนอื่นๆ ก็ทยอยออกไปเช่นกัน oooooooแก้วไปซื้อของที่ตลาดเพื่อทำกับข้าวมื้อเย็น พ่อค้าแม่ค้าที่คุ้นเคยต่างพากันซักถามเรื่องที่หวานกลับมา แล้วออกอาการสะใจที่หวานโดนแก้วเล่นงานซะบ้าง แต่มีแม่ค้าคนหนึ่งที่เป็นเพื่อนกับแป้น เตือนแก้วว่า ถึงหวานจะกลับมาแล้ว แต่แก้วต้องถนอมน้ำใจแป้นบ้าง"เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ข้ากับนังแป้นเหมือนพี่น้องกัน""พี่แก้วพูดได้คิดได้ แต่แป้นเพื่อนฉันมันคงคิดไม่ได้หรอก ฉันรู้ใจมันดี"ขณะเดียวกันนั้น แป้นนั่งขายของหน้าหมองอยู่ที่ร้าน เป้านั่งคุยกับสินอยู่ใกล้ๆ"ถึงยังไงข้าก็ว่าไอ้แก้วมันทำเกินไป นังหวานมันอาจจะความจำเสื่อมก็ได้ เอ็งคิดดูซิวะสิน นังหวานโดนสารพัดชนิด เห็นไอ้ใจมันบอกว่าไอ้แก้วตีนังหวานจนชักคามือ""ฉันเองก็ทั้งห้ามทั้งเตือน แต่พี่แก้วมันไม่ฟังใครทั้งนั้น อย่างว่า...รักมากก็แค้นมาก""แล้วนังหวานมันรักด้วยหรือเปล่า ขนาดมันแต่งงานใหม่ ก็เห็นชัดๆแล้วว่ามันเลือกจะไม่อยู่กับไอ้แก้ว แล้วจะไปเอามันกลับมาทำไม ข้าว่าชาตินี้ทั้งชาติไอ้แก้วไม่ได้อยู่เย็นเป็นสุขหรอก"แป้นเหลือบมองสองคนคุยกัน แต่ไม่ขอออกความเห็นใดๆทั้งสิ้น...ฝ่ายแก้วที่ออกจากตลาดสด แก้วแวะซื้อยาดองที่ร้านโกกุ่ย ได้ยินหลายคนวิพากษ์วิจารณ์การกระทำของตน แก้วทนไม่ไหว ระเบิดอารมณ์ออกมาด้วยความน้อยใจ เสียใจ"แล้วทำไมครูมะลิ ครูใหญ่ โกกุ่ย ทุกคนที่นี่ไม่คิดถึงใจฉันบ้าง ถึงแม้ว่าอีหวานจะตายด้วยน้ำมือฉัน ฉันไม่กลัวหรอกคุกตะรางหรือนรก เพราะทุกวันนี้ฉันก็เหมือนอยู่ในนรกเหมือนกัน ขอร้องอย่าพูดอีกว่าฉันโหดร้ายทารุณ เพราะคนที่โหดร้ายทารุณจริงๆ คืออีหวาน ไม่ใช่ไอ้แก้ว"แก้วปาดน้ำตาเดินออกไป ทุกคนหน้าไม่ดี ค่อยๆแยกย้ายไปทีละคนสองคน...ครูมะลิที่ตอนแรกตั้งใจจะไปพบแม่ของกุ้งนาง แต่ถูกครูนพทักท้วงว่า เรื่องของครอบครัวเขา เราเป็นคนนอกไม่ควรเข้าไปยุ่ง ครูมะลิจึงเปลี่ยนใจ...oooooooกุ้งนางนั่งเฝ้าตวงพรที่เสาหน้าบ้าน แก้วถือถุงข้าวของเดินผ่านขึ้นบ้าน วางของในมือแล้วเลยไปหยิบลูกกุญแจมาโยนให้ใจที่เยี่ยมหน้าเข้ามาเงียบๆ"มาก็ดีแล้วไอ้ใจ พรุ่งนี้เอ็งเอากุญแจห้องพักไปคืนเสี่ยส่งด้วย""พ่อ...แม่ปวดฉี่" เสียงกุ้งนางร้องบอก แก้วตะโกนกลับไปอย่างไม่ใส่ใจ"ให้มันราดอยู่ตรงนั้นแหละ กุ้งนางมาช่วยพ่อทำกับข้าว"ตวงพรรีบดึงกุ้งนางเป็นที่พึ่ง "กุ้งนางอยู่กับ...อยู่กับแม่นะ""กุ้งนางจะอยู่กับแม่"พอเห็นใจเดินลงมา กุ้งนางขอร้องน้าใจหยิบกุญแจที่หัวเสามาไขโซ่ให้แม่หวานไปฉี่หน่อย ใจปฏิเสธทันที เพราะกลัวพ่อแก้วของกุ้งนางเหมือนกัน ตวงพรจึงต้องคิดอ่านหาทางหนีวิธีอื่น...ส่วนที่บ้านกำนันโต จันทร์ยังไม่เลิกพูดเรื่องแก้วกับหวาน จนกำนันโตสุดแสนจะรำคาญ แล้วเลยกลายเป็นมีปากเสียงกันขึ้น"แม่จันทร์ก็รู้ว่ากำนันอย่างฉันเป็นกำนันที่รักสงบ ฉันชอบการประนีประนอมยอมความ ชอบความสมานฉันท์""พี่กำนันถึงได้แหงกอยู่แค่นี้ ไม่เปรี้ยงปร้างดังกับเขาเสียที""แล้วแม่จันทร์จะให้ฉันดังไปทำไม""อุ๊ย ถามอะไรโง่ๆอีกแล้วพี่กำนัน ถ้าพี่กำนันดังฉันก็เด่นไง ไปไหนคนจะได้นับหน้าถือตาฉัน""ทุกวันนี้แม่จันทร์ไปถามทุกคนบนเกาะซิ มีใครไม่รู้จักแม่จันทร์ปากม้าบ้าง""แม่จันทร์...สระผมย้อมผมหน่อยจ้ะ อ้าว..กำนันโตก็อยู่""เชิญข้างในเลยพี่สุขใจ" จันทร์พูดกับลูกค้าที่เข้ามาขัดจังหวะ สุขใจเหลือบมองเพื่อนอีกคนที่เดินตามหลัง ก่อนบอกจันทร์ว่า แม่จิตต์เขาก็จะมานวดหน้าด้วย...จันทร์จึงสั่งลูกจ้างชื่อเล็กให้หาน้ำท่ามาดูแลลูกค้า...เสร็จแล้วหันกลับมาแยกเขี้ยวใส่ผัวตัวเองอีก"ตกลงนี่พี่กำนันจะด่าฉันเรื่องอะไร""ไม่ได้ด่า ฉันแค่ขอร้อง เรื่องไอ้แก้วกับนังหวาน ฉันอยากให้แม่จันทร์หยุดนิ่งพักผ่อนสมอง ไม่รู้ไม่เห็นไม่สนใจซักเรื่อง ฉันคิดว่าอย่างดีแม่จันทร์ก็แค่ปวดหัวตัวร้อน ไม่ถึงกับล้มหมอนนอนเสื่อหรอก" กำนันโตแดกดันนิ่มๆแล้วผละไป จันทร์หน้าตึงไม่พอใจ กระแทกเสียงไล่หลัง"พูดดีมีคติใช้ได้กำนันโต แต่คนฟังต้องไม่ใช่อีจันทร์ อีจันทร์คนดีศรีเกาะปั้นดาว ต้องรู้ทุกเรื่อง"oooooooจบตอนที่ 12เครดิต //www.thairath.co.th
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [
