|
อยากจะอยู่กับความจริงที่เกิดขึ้นกับตัวเอง มันทำไม่ได้
สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกที่ตั้งและไม่เคยคิดจะตั้งกระทู้ในพันทิปมาก่อนเลยแต่เราอยากรู้จริงๆว่าเราควรทำยังไงต่อไป และก็อยากจะระบายสิ่งที่อยู่ในใจ มันยากสำหรับเรามากค่ะ เรากำลังจะเข้าเป็นนักศึกษาปี1 มหาลัยแห่งหนึ่งในกรุงเทพ ล่ะมั้ง? หรือไม่เราอาจจะไม่ได้เรียนค่ะเพราะที่บ้านไม่มีเงินเลย(เการเดินทางไปกลับกรุงเทพไม่ได้เป็นเรื่องสนุกสำหรับเราเลย) ครอบครัวฝืนให้เราขึ้นไปสอบรับตรงสองครั้งที่กรุงเทพซึ่งแต่ละครั้งใช้เงินมากแต่เพราะเค้าอยากให้เรามีอนาคตที่ดีเราเลยไปสอบดูและเราสอบติด เราไม่ได้เรียนพิเศษอะไรเลยอาศัยอ่านเองและชีทจากเพื่อนๆเอาเพราะเราไม่มีเงินมากพอที่จะไปเสียค่าเรียนตรงนั้นทำให้เราต้องเสียโอกาสที่จะติดรับตรงที่แรกไปเพราะสู้เด็กติวไม่ได้แม้เราจะพยายามมากก็ตาม เราเป็นคนชอบวาดรูปค่ะ ถือว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของเหตุผลในการมีชีวิตของเราไปเลย เราพลาดที่แรก(ซึ่งไม่ได้เสียใจเพราะพยายามที่สุดแล้ว)ก็มาสอบที่ที่สองนี่เอง เราคิดว่าเราก็อยากเป็นครูศิลปะค่ะเพราะที่โรงเรียนของเราไม่มีการสนับสนุนด้านนี้ ศิลปะกลายเป็นอะไรที่เรียนผ่านๆ ไม่มีชมรมหรืออะไรที่เหมือนเด็กกรุงเทพมี ถ้าเราได้เป็นครูจริงเราอาจจะช่วยผลักดันเด็กที่ไม่มีโอกาสเหมือนเราให้ก้าวไปสู้ฝันได้ การเป็นครูจึงเป็นฝันที่สองของเรา และเราตั้งใจกับมันมากเพราะเรามีโอกาสจะได้เรียนในมหาลัยที่ฝัน แต่พอมาตอนนี้โอกาสนั้นมันเริ่มริบหรี่ลงทุกวัน อย่างที่บอกไปว่าครอบครัวเรามีปัญหาทางการเงินมากๆค่ะ ตอนเรายังเด็กเราได้อยู่อย่างสุขสบายแต่มันก็เริ่มแย่ลงจนพ่อแทบจะล้มละลาย เรากินข้าวกับไข่เจียวทุกมื้อต่อวันเป็นเดือนๆเกือบครึ่งปีตอนนั้นลำบากมากค่ะเพราะยังเด็กและพ่อก็เป็นคนโมโหร้าย บางครั้งทำผิดเล็กๆน้อยๆก็จะโดนด่าว่าอย่างรุนแรง เรากลายเป็นคนที่ไม่สามารถเข้าสังคมได้ เราไม่มีเพื่อนเลยและเราก็ไม่รู้ว่าเราจะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร ความสุขคืออะไร บางครั้งเจ้าหนี้ก็มาหาที่บ้านพ่อต้องแอบและปล่อยหนูกับแม่ไว้เจอกับพวกเค้าบางครั้งก็ต้องถูกเจ้าหนี้ข่มขู่ต่างๆนานาจนต้องปิดบ้านหนีและแอบอยู่ในบ้านตอนที่พ่อไม่อยู่ จากนั้นก็ดีขึ้นตรงที่เพื่อนมาร่วมลงทุนกับพ่อทุกอย่างกำลังจะไปได้สวยตอนนั้นคิดว่าอาจจะเป็นไปได้ที่จะได้เรียนต่อม.ปลายอย่างสบายใจ แต่มันไม่ง่ายแบบนั้นเพราะเกิดการประท้วงระหว่างคนสองฝ่ายขึ้นมาก่อน(น่าจะรู้ใช่มั้ยคะ) เศรษฐกิจที่กำลังจะดีในตอนนั้นก็แย่ลงอย่างรวดเร็วพร้อมกับการหมดตัวครั้งที่สองของครอบครัวเรา มันกลับมาเป็นเหมือนเดิมแต่หนักยิ่งขึ้นเพราะพ่อไปกู้เงินนอกระบบมาโดยที่ไม่เคยบอกอะไรเราเลย พ่อบอกกับเจ้าหนี้ว่าพ่ออยู่ที่บ้านเราแต่ความจริงแล้วพ่อไปอยู่กับเมียน้อยที่บ้านเค้าพวกเราต้องหลบเจ้าหนี้โดยปิดไฟทุกดวงในบ้านตอนสามทุ่มเปิดแค่พัดลมนอนกันเงียบๆระแวงทุกครั้งที่มีรถผ่านหน้าบ้าน จากนั้นเราก็ต้องขายบ้านเพราะพ่อเอาบ้านเข้าธนาคารและจะถูกแบงค์ยึดไปเลยต้องขายให้กับคนอื่นก่อนเพื่อที่เราจะได้เงินบางส่วนบ้าง เราย้ายมาอยู่บ้านเช่าที่สภาพปานกลางแห่งหนึ่งแต่เงียบสงบดีตอนกำลังจะขึ้นม.6 พ่อหย่ากำบแม่โดยไม่บอกเราจนกระทั่งเราไปเจอใบหย่าเข้าโดยบังเอิญ (พ่อกับแม่แยกกันอยู่มานานแล้ว) เรารู้ว่าเค้าไม่รักกันมานานแล้วแต่คิดไม่ถึงว่าจะหย่ากันโดยไม่บอกทั้งๆที่เราโตพอจะเข้าใจแล้วและเราจะไม่โกรธด้วยซ้ำกับการเลือกของเค้า เราเก็บทุกอย่างไว้ในใจไม่ได้โวยวายอะไรแต่ก็ถามอย่างมีเหตุผลและปล่อยมันไป ช่วงปิดเทอมก่อนเข้าม.6เราตั้งใจอ่านหนังสือและฝึกวาดรูป เราฝึกภาษาอังกฤษ ฝึกทำข้อสอบแกทเก่าๆ อ่านเนื้อหาที่น่าจะต้องใช้ในการสอบ เราอ่านวันละหลายชั่วโมงสลับกับการฝึกวาดรูปไปด้วย ซึ่งคะแนนสอบแกทรอบแรกออกมาดี(สำหรับเรา)จนน่าแปลกใจเมื่อเทียบกับเพื่อนที่เรียนพิเศษ และการวาดรูปของเราก็ดีขึ้นทำให้เราผ่านข้อเขียนของรับตรงได้ เราคิดว่าเราโชคดีพี่ติดที่นี่และเราจะตั้งใจเรียนให้ดีที่สุด จนมาถึงช่วงปิดเทอม ฐานะของครอบครัวเราก็แย่ลงไปกว่าเดิมอีก เราพยายามหางานพิเศษทำแต่ก็หาไม่ได้เลยเพราะเวลาที่เหลือแค่ไม่กี่เดือนเลยรับวาดรูปแทนซึ่งก็ต้องใช้เวลา พ่อเราทะเลาะกับทางนู้นเลยกลับมาอยู่บ้านเป็นบางครั้ง(ซึ่งเป็นอะไรที่ทำให้เรากลัวมากค่ะ ถึงประตูจะปิดระหว่างเรากับเขาแต่เราก็ยังรู้สึกไม่สบายใจและกระวนกระวายตลอดเวลาที่เค้าตื่นอยู่) พ่อเราไม่มีงานทำแล้วเพราะไม่ได้ทำสวนกับทางนู้นและแม่เองก็ได้เงินเดือนไม่พอค่าเช่าบ้านด้วยซ้ำ ถามว่าทำไมเราไม่พยายามหางานมากกว่านี้ นี่แหละค่ะสิ่งที่ทำให้เราต้องตัดสินใจให้แน่ๆและหนีจากสิ่งที่พ่อกับแม่ชอบบอกว่าให้รอดูไปก่อน หรือยังไงพ่อกับแม่ก็ส่งเราจนจบได้ ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้นอกจากจะไปกู้เงินซึ่งเราไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลย ตอนนี้รถมอเตอร์ไซค์ที่บ้าน(เพื่อนแม่ให้ยืม)กับของป้าโดนพ่อนำไปจำนำหมดโดยที่คันนึงโดนยึดไปเพราะพ่อเล่นการพนัน(เราพยายามพูดกับพ่อหลายๆครั้ง พยายามให้เค้าเลิก แต่ไม่รู้ทำไมถึงไม่มีใครเคยฟังอะไรที่เราพยายามบอกเลยสักครั้งเดียว) ตอนนี้เรียกได้ว่าเราไม่มีอะไรเลยค่ะแม้แต่ความกล้า เราอยากจะเชื่อว่ามันจะไม่เป็นไรต่อไป แต่แน่นอนเราหนีความจริงไปไม่ได้ แต่ทุกๆครั้งที่ปรึกษาคนอื่นเค้าก็บอกแค่ว่าไม่เป็นไรนะ อย่าสละสิทธิ์มหาลัยเลยน่าเสียดาย พ่อกับแม่ส่งไหว รอดูไปก่อน เดี๋ยวพ่อก็หาได้ มันทำให้เราสับสน เราไม่รู้ว่าเราควรทำอะไร ควรก้าวไปทางไหน ควรจะหยุดหรือควรจะไปต่อ ควรจะทิ้งความฝันของตัวเองไหม มันอาจจะดูว่าทำไมแค่นี้ยังคิดไม่ได้จะไปสอนคนอื่นได้ยังไง มันไม่ง่ายสำหรับเราเลยค่ะที่จะถามว่าตัวเองรู้สึกยังไง เราผ่านอะไรมามากตลอดหลายปีเราไม่ได้รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่น่าร้องไห้แต่เราไม่รู้ว่าเราควรทำยังไงต่อไปในเมื่อเราไม่รู้จะปรึกษาใครเพราะเค้าก็อยากให้เรามองแต่ในแง่ดี เราควรจะสละสิทธิ์ไปสมัครที่อื่นหรือหยุดไปทำงานหาเงินก่อนรึเปล่าคะเพราะที่นี่ถ้าไม่กี่เดือนเค้าก็กลัวเสียเวลาไม่รับอยู่แล้ว ค่าเทอมมหาวิทยาลัยที่เราติดก็สองหมื่นไปแล้วต่อให้กู้กยศก็ยังไม่พอที่จะจ่ายอยู่ดี ไหนจะค่าชุดค่าหอค่าอยู่อีก เรามีเงินที่เราแอบเก็บไว้แค่5พันกว่าบาทเท่านั้นซึ่งเป็นทุนที่เราได้มาแล้วพ่อไม่ได้เอาไป หลายๆคนที่นี่มีประสบการณ์บางคนก็เลวร้ายกว่าเราบางคนก็ดีกว่ารู้อะไรต่างๆมากกว่าเรา มีมุมมองที่แตกต่างจากเรา ช่วยแนะนำเราด้วยเถอะค่ะจะติจะว่าอะไรจะขอน้อมรับไว้ค่ะ
| Create Date : 09 พฤษภาคม 2559 |
|
0 comments |
| Last Update : 9 พฤษภาคม 2559 16:37:08 น. |
| Counter : 546 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [