Bloggang.com : ปันฝัน : ไม่ต้องการรักแท้ขอแค่คนดูแลหัวใจ (นิยาย) จบแล้วจ้าาา

ไม่ต้องการรักแท้ขอแค่คนดูแลหัวใจ (นิยาย) จบแล้วจ้าาา

กรี้้้ดดดด ตอนนี้ตำ่กว่า 18 และคนเป็นเบาหวาน ห้ามอ่านนนน

เค้าเตือนแร้วนะ

***

“ปราณคะ”

เสียงเคาะประตูเบา ๆ ทำให้ปราณขยับตัวลุกขึ้นด้วยความเมื่อยล้า หันไปมองนาฬิกา เย็นมากแล้ว นี่เขาขังตัวเองอยู่ในห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ความรู้สึกแปลก ๆ นั่น น่าจะเกิดจากกาแฟแก้วนั้น และเขาไม่น่าไว้ใจอรอุมาเลย โชคยังดี ที่เขาไม่เพลี้ยงพล้ำเพราะหากเป็นเช่นนั้นละก็

“ปราณ เป็นอะไรมากหรือเปล่า”

“วี่”

เสียงนั้นคือเสียงของวิกันดาเขารีบลุกไปเปิดประตูทันที

“ไม่สบายหรือเปล่านี่”

หน้าหวานมองเขาอย่างเป็นห่วง

“เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าแล้วทำไมคุณอรเขาเขียนใบลาออกวางไว้บนโต๊ะทำงานละทะเลาะอะไรกันหรือเปล่า”

“ไม่มีอะไร”

ชายหนุ่มสั่นหน้ายังรู้สึกมึนงงอยู่ จึงกลับไปนั่งบนเตียงนอน

“แน่ใจเหรอบอกกันตรง ๆ ก็ได้”

“อย่าขยับหน้าเข้ามาใกล้สิ”

“ทำไม อยากจูบเหรอ”

วิกันดาจงใจยั่วยวนเขาก่อนจะถอยออกมาและหัวเราะร่าเมื่อเห็นสีหน้ามึนงงของเขา

“ดูปากนี่สิยังเขียวไม่หายเลยนะ”

“สามีเธอละไปไหนแล้ว”

เปลี่ยนเรื่องเอ่ยถามถึงสันติ

“เขากลับกรุงเทพฯไปแล้วละ และคงจะมาบ่อยขึ้น มาหาลูกรับลูกไปเที่ยวบ้างแล้วแต่ สิ่งที่เขาอยากทำก็ให้เขาทำ แต่ วี่กับเขา เราจะไม่มีอะไรกัน”

หล่อนพูดด้วยน้ำเสียงมั่นคง

“ให้วี่กับไปอยู่กับคนที่เคยทำร้ายวี่ วี่ทำไม่ได้”

หล่อนนั่งลงข้าง ๆ เขา

“ผมรู้สึกเหมือนป่วย ๆ วี่กลับไปก่อนเถอะ ปิดประตูล๊อกให้ผมด้วยนะ”

เขาไม่อยากคิดว่า ฤทธิ์ของยานั่นอาจจะยังอยู่กับเขาแค่หล่อนขยับเข้ามาใกล้ได้กลิ่นน้ำหอมของหล่อน ใจเขาก็จวนเจียนจะขาดใจซะแล้ว

ทางที่ดีคือหนีขึ้นไปนอนซะหล่อนจะได้เกรงใจและกลับออกไปเสียที ทว่าผิดคาดวิกันดากลับยืนเท้าสะเอวมองชายหนุ่มที่หลับตาพริ้มอยู่นั่นด้วยความหมั่นไส้

“มาคุยกันก่อนสิ ยังมีอะไรตั้งเยอะแยะที่วี่ไม่ได้เล่าให้ฟังนะ”

“ผมง่วง”

“งั้นวี่จะทำให้คุณหายง่วง”

หล่อนจะทำอย่างไรเหรอเขาไม่รู้หรอก รู้แต่ว่าเตียงนอนไหวยวบลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง หล่อนก็อยู่เหนือใบหน้าเขาแล้ว

“ที่วี่ไม่ได้รักสันติแล้วเพราะว่าวี่มีคนรักใหม่แล้วนะปราณ”

“ใคร”

ใช่ละคำนั้นทำให้เขาแทบหายมึน

“ก็..”

หล่อนหัวเราะแก้เขิน

“ผมเหรอ”

“มั้ง”

“วี่รักปราณได้ไหมละ”

เพียงเท่านั้นเขาก็รั้งร่างบางลงมาแนบอกเขากอดแน่นไม่ให้ดิ้นหนีไปไหน

“ฟังเสียงหัวใจผมสิ ตอบรับหรือปฏิเสธ”

วิกันดายิ้มหวานให้ชายหนุ่มก่อนจะจูบเขาอย่างอ่อนโยนที่สุด

“อะไรก็ได้นะปราณไม่ต้องมากมายแบบที่ปราณเป็นวี่ก็รักปราณแล้วละ”

“ผมก็เหมือนกันไม่ต้องมากมายผมก็รักวี่แล้ว เป็นแบบที่เราเป็นอยู่แบบที่เราอยู่ เท่านี้ผมก็พอใจแล้วละ ขออย่างเดียว อย่าทิ้งผมไปไหนได้ไหม”

“ไม่ไปหรอก จะไปได้ยังไงละหัวใจอยู่ตรงนี้”

คำพูดของหล่อนช่างหวานหู วิกันดาลุกขึ้น ส่งยิ้มหวานให้เขา

“ลุกเถอะเดี๋ยววี่ไปแบ่งกับข้าวบ้านแม่มาให้ปราณดีไหม ไม่มีอะไรกินแน่เลย”

“ให้ผมไปทานที่นั่นด้วยได้ไหม”

“ได้สิ บ้านเรายินดีต้อนรับ”

เจ้าซันดูจะมีความสุขที่สุดที่ปราณมาทานอาหารที่บ้านเพราะเขาสนิทกับปราณมากกว่าสันติ ที่ยังไงก็ไม่สนิทสนมกันสักที รู้สึกโล่งใจเสียด้วยซ้ำที่สันติไม่อยู่

“วี่พ่อแม่ขอคุยด้วยหน่อยสิ”

กลับจากไปส่งปราณที่บ้านแล้ว วิกันดาก็เจอบิดามารดานั่งรออยู่

“คะพ่อ”

หล่อนนั่งลงรอฟังคำจากบิดาของเขา

“จะเอายังไงเรื่องสันติ แล้วก็ปราณอีกจะรักจะชอบกันพ่อแม่ไม่ว่าแต่ เรื่องสันติยังคา ๆ อยู่นะ”

“เขาตกลงจะกลับมาหย่าให้วี่คะพ่อ เขาบอกว่าเขาคิดได้แล้ว ที่ผ่านมาตั้ง 4 ปีที่เขาทิ้งให้วี่ลำบากอยู่คนเดียว และปราณเป็นคนพูดให้เขาเก็บเรื่องพวกนี้ไปคิด พร้อม ๆ กับที่เขาดีใจมากที่วี่ให้โอกาสเขาทำหน้าที่พ่อให้กับลูก เขาตอบแทนวี่ด้วยการจะเซ็นใบหย่าให้คะ”

คำพูดนั้นทำให้บิดามารดาของหล่อนยิ้มออก

“และเขาก็บอกวี่ด้วยว่า ปราณเป็นคนที่เหมาะสมที่จะอยู่กับวี่เพราะปราณเป็นคนที่หวังดีกับวี่มาก ไม่ทำร้ายวี่แน่นอน สายตาผู้ชายอย่างเขาบอกวี่ว่าปราณเขารักวี่มากคะพ่อ”

“พ่อก็รู้”

“อ้าว..”

หล่อนอึ้งไปทันที

“มีคนเดียวที่พ่อไว้ใจให้วี่ไปใกล้ชิดด้วยเพราะรู้ว่าเขาปลอดภัยสำหรับวี่ แต่ต่อไปถ้าจะต้องห่าง ๆ กันซะแล้วละ คงต้องรอให้แต่งงานกันก่อน”

บิดาว่าก่อนจะหัวเราะร่วนทำเอาหญิงสาวหน้าแดง เหมือนหล่อนจะพลาดอะไรตรงไหนไปหรือเปล่าทำไมบิดารู้แต่หล่อนไม่รู้ละ แถมทุกคนยังเห็นด้วยหากหล่อนกับปราณจะรักและแต่งงานกัน

..เขาต้องการคนดูแล และหล่อนก็ต้องการรักแท้..

เป็นอย่างนี้หรือเปล่านะ

ช่วงเวลายามสายที่เงียบสงบ ปราณนั่งเหม่ออยู่คนเดียว หลังจากส่งกล้วยไม้ล๊อตแรกของวันนี้ไปแล้วก็หมดงานทำต้องมานั่งทำบัญชีเสียเองตัวเลขแสนปวดหัวและที่สำคัญ ผู้ช่วยคนใหม่ของเขาก็ดันลาออกไปซะดื้อ ๆ แต่ถ้าเกิดยังอยู่ เขาก็คงจะไล่ไปอยู่ดีนะแหละ ไม่กล้าอยู่ใกล้ กลัวไม่ปลอดภัย

ในความเงียบวิกันดาเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มและข้าวกล่อง

“วี่เอาข้าวมาให้นะกำลังยุ่งอยู่หรือไง คิ้วตีกันแล้วนะ”

“บัญชี จะเป็นลม”

โยนสมุดเล่มหนาทิ้งไปแล้วก็เอนกายมาพิงไหล่หล่อนอย่างถือโอกาส

“เดี๋ยววี่ทำให้ บัญชีของง่าย ๆ ทำให้ก็ได้ของถนัดของวี่อยู่แล้ว”

“ขอบคุณครับ”

จังหวะที่หล่อนโน้มตัวไปหยิบสมุดบัญชีมานั้นเขาก็แตะริมฝีปากที่ข้างแก้มหล่อนเบา ๆ

“อื้อทำไรนี่”

“รักนะครับ”

วิกันดากลับมานั่งนิ่ง ออกจะเขิน คนเคยอยู่ด้วยกันทุกวัน ใกล้ชิดกันเป็นเพื่อนกัน วันนี้กลายมาเป็นคนรักเปิดหัวใจให้กันก็ไม่น่าจะขัดเขินอะไร แต่หล่อนกลับมีความรู้สึกว่า ขัดเขิน จนทำอะไรไม่ถูก สองมือโอบรอบเอว วิกันดาเอาไว้

“ผมอยากอยู่กับวิแบบนี้มานานแล้วแต่งงานกับผมได้ไหม”

เขาเอ่ยขึ้นทำให้หล่อนถึงกับนิ่งเงียบทำเอาหล่อนใจเสีย

“ผมเป็นคนพิการ วี่คงอายใครเขาถ้าหากใครรู้ว่าจะแต่งงานกับผม”

“ใครว่าละ วี่เป็นแม่หม้ายลูกติด แถมมีพ่อแม่ต้องดูแลอีก ถ้าจะแต่งงานกับวี่นี่ภาระเยอะนะไหวเหรอ”

“ทุกคนในครอบครัวไม่ใช่ภาระของผมหรอก”

“ชาวบ้านเขาจะนินทาได้น้าว่าแต่งงานกับแม่หม้ายลูกติดนะ”

หญิงสาวแซวอย่างอารมณ์ดี

“งั้น.. ผมไม่แต่งก็ได้ อยู่กันไปแบบนี้ละ”

เขาหันมาจุมพิตหล่อน ที่ข้างแก้มอีกครั้ง ตั้งใจจะบุกมากกว่านั้นหากหญิงสาวใช้สองแขนกั้นเอาไว้

“ผมไม่เสียหายอยู่แล้ว”

“ใครว่าวี่จะยอมเล่า”

หล่อนดิ้นเบา ๆ ในอ้อมแขนของเขา ใบหน้าแดงจัด เขาเองก็ไม่แพ้กัน

“แต่งงานกับผมนะ”

“แต่งสิเร็ว ๆ ด้วยไม่งั้นวี่จะต้องขาดทุนไปมากกว่านี้แน่ ๆ”

เขาหัวเราะด้วยความสุขโน้มจมูกเข้าหาหล่อนอีกครั้ง หล่อนไม่ถอยหนีอีก ตอบรับจูบจากเขาด้วยความเต็มใจ

รักแท้ สำหรับหล่อนแล้ว ไม่ต้องไปหาที่ไหนไกลเลย อยู่ข้าง ๆ ตัว ข้าง ๆ ใจ มานานแล้วนี่เอง น่าขอบคุณสันติ ที่บอกนำทางให้หล่อนกล้าเดินเข้ามาหาเขาเพื่อเปิดเผยหัวใจ

สำหรับเขาละ หล่อนคือสิ่งพิเศษที่สุดในชีวิตของเขาสินะ เป็นรักสุดท้ายแล้วของหัวใจ

จบ

..

อ่านแร้วเม้นท์ด้วยนะจ๊ะ ติด้วยติงด้วย เรื่องต่อไปจะได้พยายามากกกว่านี้

แว้บหาอาเดียวสุดหล่อคลิกรูปขยันเลยนะคับบ
target="_blank">

...

Create Date : 14 มิถุนายน 2554

Last Update : 14 มิถุนายน 2554 11:41:53 น.

11 comments

Counter : 1783 Pageviews.

ฮ่าๆๆ จบแบบ..แฮปปี้..หวานๆซะด้วยแฮะ
เด๋วรอลุ้นเรื่องต่อไปน๊าาาา..

ปล..เก่งจังเนอะ เอาเวลาที่ไหนมาคิดเรื่องราวมากมายเนี่ย

โดย: น้ำค้างบนยอดหญ้า IP: 115.67.113.102 วันที่: 14 มิถุนายน 2554 เวลา:11:59:00 น.

โดย: new pek

วันที่: 14 มิถุนายน 2554 เวลา:12:21:09 น.

สุขอ่ะ อิ่มมมม

โดย: panwat

วันที่: 14 มิถุนายน 2554 เวลา:12:55:13 น.

แหะๆ สวัสดีตอนเกือบเย็นค่ะ ไม่ได้เข้ามาทักทายเลย ขอโทษนะคะ เจ้าของบ้านนี้เป็นไงบ้างเอ่ย

โดย: สัญญาลมปาก

วันที่: 14 มิถุนายน 2554 เวลา:15:22:20 น.

หูย..รีบอ่านอย่างแรง นึกว่าจะมีบทซิ๊ดซ๊าด อูว์...อาว์ ซู้ด ซิ๊ด...อาว์..โอวว..อย่า อย่าค่ะ อย่าช้า เร็วๆหน่อย โอววว...

เดี๋ยวเขียนเองดีไหมเนี่ย..น้องเล็ก เหอ เหอ

พรุ่งนี้พี่ผัดมะเขือพวง (แปลงร่าง) จริงๆนะ

โดย: ปลายแป้นพิมพ์

วันที่: 14 มิถุนายน 2554 เวลา:15:57:48 น.