ไม่ต้องการรักแท้ขอแค่คนดูแลหัวใจ (นิยาย) ตอนที่ 3 กลับไปอ่านบทนำคลิกเลบคร้าบบ ... กลับไปอ่านตอนที่หนึ่งคลิกเลยคร้าบบ ... กลับไปอ่านตอนที่สองคลิกเลยคร้าบบ ... ไม่ต้องการรักแท้ ขอแค่คนดูแลหัวใจ ตอนที่ 3 เขาควรจะพูดอะไรที่เห็นแก่ตัวกว่านี้สิเขาควรจะพูดอะไรสักอย่างเพื่อให้หล่อนอยู่กับเขาไม่ใช่ผลักไสหล่อนไปสู้เส้นทางความเจ็บปวดอีกรอบ เพียงแต่เขาทำไม่ได้ ปราณนั่งเปิดเอกสารการสมัครงานนั้นอยู่ในห้องรับแขก ห้องที่เขาใช้มากที่สุด มากกว่าห้องนอนตัวเองเสียด้วยซ้ำไป มันเป็นทั้งห้องทำงานและห้องเอนกประสงค์ไปเสียแล้ว ชายหนุ่มเอนหลังพิงเบาะไม่ได้สนใจข้อความในกระดาษสักเท่าไหร่จนสะดุดตาที่ผู้สมัครคนหนึ่ง ใบหน้าสะอาดหมดจอดนั้นสร้างความสนใจให้กับเขาไม่น้อยเลย ..เขาควรจะมีใคร ใช่ไหมหนอ.. ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดสายออกทันทีแม้ว่านาฬิกาจะบอกเวลาหลังสามทุ่มแล้วก็ตาม หากคนที่พร้อมจะทำงานกับเขา หล่อนควรจะพร้อมกับเขาทุกเวลา “สวัสดีคะ” “คุณอรอุมาใช่ไหมครับ” “คะ”.. อรอุมารับสายด้วยความแปลกใจทว่าเมื่อได้ยินว่าเขาโทรมาจากฟาร์มกล้วยไม้ที่หล่อนส่งใบสมัครทิ้งไว้เพียงเท่านั้นหญิงสาวก็ยิ้มออก หล่อนกำลังจะตกงานและสูญเสียความมั่นใจในชีวิต หากได้งานทำในตอนนี้เท่ากับชีวิตหล่อนมีความหวังเพิ่มมาขึ้นแถมคนที่โทรมาเป็นผู้ชายน้ำเสียงนุ่มทุ้ม สุภาพ ยิ่งทำให้หล่อนรู้สึกดีเป็นอย่างมาก “ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้สิบโมงเช้า เชิญคุณมาที่นี่สะดวกไหมครับ” “ด้วยความยินดีคะ” “ขอบคุณครับ” “อรต่างหากละคะที่ต้องขอบคุณคุณ ที่กรุณาโทรมาหาอรนะคะไม่ทราบว่าคุณ..” “ผม ปราณครับ เป็นผู้จัดการ ไร่กล้วยไม้” “เหรอคะ” น้ำเสียงนั้นเหมือนระงับความตื่นเต้นไว้แทบไม่อยู่ “พรุ่งนี้เจอกันนะครับ” “คะ” หล่อนวางสายด้วยหัวใจที่ลิงโลด ก็ไม่แน่นะ บางทีหล่อนอาจจะไปเจอเนื้อคู่ที่นั่นก็ได้ ขอเพียงแต่ได้ทำงานที่นั่น บางที ตัวตนที่เคว้งคว้างของหล่อนอาจจะมีหลักที่มั่นคงขึ้นมาก็ได้ ผู้ชายที่นั่งอยู่บนโซฟายาวในห้องรับแขกด้วยบุคลิภแบบสบาย ๆ ทำให้อรอุมาถึงกับหัวใจเต้นรัว ด้วยการสังเกตุแบบไม่เสียมารยาทเพียงแว้บเดียวหล่อนก็เห็นผู้ชายที่มีใบหน้าขาวจัด ทุกส่วนบนใบหน้าประกอบกันแล้วทำให้เขาดูหล่อแบบไม่มีที่ติ รูปร่าง วัดดูจากที่นั่งจัดได้ว่าเป็นคนตัวสูงตามมาตรฐานผู้ชายไทยที่แสนเท่ห์ ช่างน่าสงสัยก็คือทำไมเขาอยู่คนเดียวและไม่มีครอบครัว “คุณอรอุมาใช่ไหมครับเชิญนั่งครับ” “คะ” “ผมปราณ” เขารีบแนะนำตัวเอง ทำเอาหล่อนอมยิ้ม นาน ๆ จะมาเจอคนหน้าตาดีนิสัยแสนสุภาพ ดวงตาที่มีรอยยิ้มของหล่อนพลอยทำให้ปราณชะงักได้เหมือนกัน “ผมพูดอะไรผิดไปหรือเปล่าครับ” “เปล่าคะถูกทุกอย่าง ถูกใจอรด้วยคะ” “อืมมมม..” เขาพยักหน้ารับรู้ ..ช่างเปิดเผยดีเหลือเกิน .. เขาก้มลงมองเอกสารที่อยู่ในมืออีกหลาย ๆ ชุด หลาย ๆ คนและยังไม่ปักใจว่าจะโทรหาใครอีกนอกจากหล่อนเพียงคนเดียวเท่านั้น “คุณพอจะทำงานเป็นผู้ช่วยผมได้ไหมครับ ในประวัตินี่บอกว่าคุณขับรถได้ ฟาร์มของเราอาจจะต้องพึ่งพาการส่งของด้วยไปรษณีย์และธนาคารหรือในที่อื่น ๆ ที่จำเป็นต้องเดินทางรวมไปถึงการเงิน” “ไม่มีปัญหาคะ ถ้าเจ้านายใจดีและพร้อมจะสอนอร อรก็ยินดีจะทำเต็มความสามารถคะ” “ขอบคุณครับ แต่บางที นิสัยผมอาจจะดูแย่ ๆ หน่อย” ..ไม่หรอก หล่อนว่าเขาเป็นคนหน้าตาดี ที่นิสัยดีต่างหากเล่า.. หลังจากตกลงกันแล้วอรอุมาก็กลับไปด้วยหัวใจที่ลิงโลด หากหล่อนทำให้เขาหลงรักได้ละ ..หล่อนจะได้โชคกี่ชั้นกัน.. “ผมได้คนมาช่วยงานแล้วนะ วี่” เขาโทรศัพท์บอกวิกันดา “คะ” “เป็นอะไรหรือเปล่า” หล่อนพูดน้อยเสียจนเขาห่วงใย “วี่..อยู่ที่อำเภอคะ” “คุณไปทำอะไรที่นั่น” “รอพ่อของเจ้าซัน วี่นัดเจอเขาที่นี่” “ตกลงว่าคุณจะหย่ากับเขาเหรอไหนว่าสงสารลูกไง” “อย่าพูดคำนี้สิปราณ วี่สงสารลูก แล้วไม่สงสารตัวเองหรือไง วี่อยากได้ อิสระมากกว่าถูกขังอยู่ด้วยทะเบียนสมรสที่มันไม่มีความหมายอะไร เขามีใครต่อใครได้มากมายในขณะที่วี่ไม่มีใครทำงานหนักและเลี้ยงลูกแถมยังถูกคนต่อว่าเป็นแม่หม้ายใคร ๆ ต่อใครก็ประณามถ้ามีผู้ชายที่มีเมียแล้วแวะมาพูดคุยด้วย..” หล่อนระบายความในใจมาแสนยืดยาว “ผมเข้าใจวี่” เขาเอ่ยขึ้นช้า ๆ “สู้สู้นะ” “ขอบคุณคะ” หล่อนวางสายด้วยหัวใจที่มีแรงขึ้นมากกว่าเดิมอีกมากมาย หากวันนี้บิดาของเจ้าซันโผล่มาที่นี่หล่อนจะจดทะเบียนหย่ากับเขาทันที น่าเสียดายที่ ..วันนี้หล่อนรอเก้อ. เสียงประตูที่ถูกผลักเข้ามาทำให้ปราณเงยหน้าขึ้น จริง ๆ แล้วเขาเห็นผู้มาเยือนตั้งแต่เลี้ยวรถเข้ามาแล้วละ ห้องรับแขกของบ้านที่ประจำที่เขาอยู่ตรงนี้คือห้องรับรองแขกและติดต่อลูกค้า คล้าย ๆ กับสำนักงานอย่างไรอย่างนั้น “สวัสดีครับ ” ผู้มาใหม่เป็นหนุ่มร่างสูงรุ่น ๆ เดียวกับเขาแต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่เรียบสะอาด บอกให้รู้ว่าเป็นคนที่รักความเนี๊ยบในทุกที่ “ผมต้องการที่พักนะครับ ที่นี่พอมีที่ว่างหรือเปล่าแต่เงียบ ๆ ก็น่าจะมีใช่ไหม” ประโยคสุดท้ายนี่เหมือนดูถูกที่นี่อยู่ในทีแฮะ “มีครับ เรามีบ้านพักให้เลือกแบบเป็นหลังครับส่วนอาหารมีร้านอาหารถัดไปจากที่นี่ไม่ไกลนักครับมีเมนูอาหารและเบอร์โทรอยู่ภายในห้อง โทรสั่งหรือจะไปทานที่ร้านแล้วแต่สะดวกครับ” “ดีเนอะ ขอผมสักหลังแล้วกัน” “จะพักสักกี่วันดีครับ” “ไม่มีกำหนดอยู่ที่ว่าธุระของผมจะเสร็จเร็วหรือช้า” ชายหนุ่มขมวดคิ้วเพราะรู้สึกไม่ถูกชะตากับแขกคนนี้ “นั่งรอสักครู่นะครับเดี๋ยวผมจะเรียกพนักงานให้พาคุณไปที่ห้องพักครับ” “พม่าหรือลาว” เขาเอ่ยเสียงเหยียด ๆ “ผมคุยกับคนพวกนี้ไม่รู้เรื่องหรอกนะ” “คนไทยนี่ละครับว่าแต่คุณชื่ออะไรนะครับ” “สันติผมชื่อสันติ” “ยินดีที่ได้รู้จักครับผมปราณเป็นเจ้าของที่นี่” ชายตรงหน้าเพียงแต่พยักหน้ารับรู้นั่งลงและมองดูปราณโทรสั่งให้คนงานที่อยู่ด้านหลังทำความสะอาดที่พักและมารับชายหนุ่มไปยังบ้านพัก “ผมขอน้ำเย็น ๆ สักแก้วได้ไหม” จู่ ๆ สันติก็เอ่ยขึ้น “ในตู้เย็นเลยครับเชิญบริการตัวเอง” “ดีนะ..รับรองลูกค้ากันแบบนี้” หากแต่ปราณนั่งเฉย สะกดความรู้สึกเอาไว้ หากเป็นเมื่อก่อนเขาอาจจะได้ลุกขึ้นมีปากเสียงกับแขกคนนี้บ้างแล้วแต่วันนี้ ประสบการณ์ทำให้ทุกอย่างภายในใจของเขาเย็นลงอย่างประหลาด วิกันดาขับรถเข้าบ้านตัวเองอย่างช้า ๆ ด้วยความรู้สึกเหน็ดเหนื่อยและหดหู่ขณะที่เจ้าลูกชายนั่งนิ่ง ๆ อยู่ข้างเบาะเหมือนกับรู้ว่ามารดามีความในใจเขาถึงได้เพียงแต่นิ่งเฉย “ซัน ไปหาคุณตาคุณยายนะลูกแม่จะไปหาลุงปราณสักหน่อย” “คับ” เด็กชายหิ้วกระเป๋านักเรียนวิ่งลงไปอย่างว่าง่าย จอดรถแล้ววิกันดาก็เดินลงจากรถไปหาปราณที่ใช้รั้วบ้านร่วมกัน ปราณกำลังอ่านเอกสารในแฟ้มอยู่ เขาสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อวิกันดาเดินมานั่งใกล้ ๆ เขา “เป็นไงมั่ง” เอ่ยถามโดยไม่ได้ดูหน้า “เรียบร้อยดีหรือเปล่า” “เขาไม่มา” หล่อนเอียงใบหน้าซบลงบนไหล่เขา รู้สึกได้ว่าหล่อนกำลังร้องไห้อยู่เพียงแต่ซ่อนน้ำตาทั้ง ๆ ที่ตรงนี้ก็ไม่มีใคร “ไม่เอาน่าเดี๋ยวเขาก็มา” “เขามาแล้วแต่ไม่ยอมไปหาวี่ที่อำเภอ เขาไม่อยากจะหย่ากับวี่” หล่อนเน้นย้ำถึงปัญหาที่คาใจมานานระหว่างหล่อนและบิดาของลูก เลิกกันมาหลายปีแต่ทางนั้นไม่ยอมเซ็นใบหย่าให้หล่อน เหมือนจะแกล้งหล่อนยังไงยังงั้น “บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าเขายังรักวี่อยู่ก็ได้” “ไม่หรอก” สองมือของหล่อนโอบรอบเอวของชายหนุ่มใบหน้ายังซุกอยู่ที่เดิมเขารู้สึกได้ว่าแขนเสื้อเขาเริ่มเปียกและเขาคือที่ที่รองรับความอ่อนแอของหล่อน เอกสารในมือถูกวางลงบนโต๊ะเล็ก “ผมได้คนมาช่วยงานแล้วนะวี่จะได้ไม่ต้องเหนื่อยวิ่งไปธนาคารหรือไปรษณีย์ให้ผมอีก” เขาบอกเล่าเรื่องวันนี้ที่แม้ว่าหล่อนจะไม่ฟังเขาเลยสักนิด อ้อมแขนที่กอดเขารัดแน่นขึ้นทุกที แรงสะอื้นหนักมากเสียจนในที่สุดเขาก็หยุดพูดใช้มือข้างที่ว่าง วางบนศีรษะหล่อนเบา ๆ “ถ้ายังรักเขามากขนาดนี้คืนดีกันเถอะนะ เจ้าซันจะได้มีพ่อเหมือนคนอื่นเขา” “วี่ไม่ได้รักเขาแล้ว” หล่อนรีบปฏิเสธเสียงเครือทว่าเขาได้ยินชัดเจน “แล้ววี่มีใครผมก็ไม่เห็นว่าวี่จะมีใคร มันจะดีกว่าไหมถ้าจะเปิดโอกาสให้คนเดิมกลับมาแก้ตัวใหม่เผื่ออะไรมันจะดีขึ้น” “วี่..” มือที่กอดเขาคลายออกทันที หล่อนเงยหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาและหันมาทางเขา สบตาเขาเสียจนเขารู้สึกไม่ดี “อยากให้วี่กลับไปคืนดีกับผู้ชายคนนั้นมากเลยเหรอปราณ” “คือ..” เขาพูดไม่ออกมองหน้าหล่อนแล้วก็ใจหาย “ขอโทษนะครับ” สันติผลุนผลันเข้ามาในห้องรับแขก เขาต้องการของใช้ส่วนตัวบางอย่างแล้วก็สะดุ้งเมื่อเห็นวิกันดานั่งอยู่ในห้องนี้ใบหน้าหล่อนเปื้อนด้วยน้ำตา “วี่..โลกกลมจังเลยนะครับ” “คุณ” หล่อนอึ้งมองสันติสลับกับปราณ “แขกที่เพิ่งมาพักวันนี้คุณสันติ” ปราณบอกอย่างช้า ๆ นึกรู้ว่าคนตรงหน้าเป็นใครกัน “คุณจงใจมาพักที่นี่เพื่อแกล้งฉันงั้นเหรอทั้ง ๆ ที่ฉันไปรอที่อำเภอทั้งวัน” เสียงหล่อนดังชัดเจนขึ้น “ก็ผมจะได้รู้ไงว่าที่คุณต้องการจะหย่ากับผมมากมายขนาดนี้ก็เพราะคุณมีผู้ชายคนอื่นแล้วใช่ไหม มานั่งบีบน้ำตาออเซาะกันนี่เอง คุณครับขอทีนะครับ คนนั้นนะเธอเป็นภรรยาผมนะครับเราสองคนแต่งงานกันและมีลูกด้วยกันด้วย” วิกันดาขยับจะลุกขึ้นว่าปราณกดไหล่หล่อนเอาไว้เสียก่อน เขามีแรงพอจะห้ามไม่ให้หล่อนลุกขึ้นยืนได้ “กรุณาสุภาพด้วยนะครับ เท่าที่ผมรู้ คุณทิ้งเธอไปมีผู้หญิงคนอื่น ตั้งหลายปีแล้วถ้าเป็นสามีกันจริงก็คงแค่ทะเบียนสมรสเท่านั้นมั้งครับที่ยังพอบอกได้ว่า ยังเป็นอยู่ อย่าถือสิทธิ์อย่าประจานความเลวของตัวเองแบบนี้สิครับ” “แก..แกเป็นใครกันวะ” น้ำเสียงเชือดเฉือนแบบนี้สร้างความไม่พอใจให้กับสันติเป็นอย่างมาก “คุณก็เป็นได้แค่ชู้” “ผมเป็นมากกว่านั้น” ดวงตาของปราณบอกว่ามีชัยเหนือกว่านี่สิที่ทำให้สันติแทบเต้น ไม่หรอกเขาไม่ต้องการให้ใครเอาชนะเขาแบบนี้ เขาไม่ต้องการให้ใคร มาแย่งวิกันดาของเขา เขาไม่มีวันยอมแน่ ๆ ติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ   Create Date : 27 พฤษภาคม 2554 13 comments Last Update : 27 พฤษภาคม 2554 13:55:17 น. Counter : 651 Pageviews. Share Tweet

สุดหล่อคร้าบบบ..ฝากบอกแม่เล็กด้วยยย ลิงค์สุดหล่อน่ะ คลิกเข้าไปแล้ว..ไหงไปโผล่ออกบล๊อกแก๊งค์ซะงั้นล่ะคร๊าบบ โหยยย..กะว่าจะมาส่งสุดหล่อ หม่ำๆๆมื้อเที่ยงซะหน่อย ปล..ตามมาจากบ้านน้าสองนะเนี่ย หุหุหุ   โดย: น้ำค้างบนยอดหญ้า IP: 111.84.117.163 27 พฤษภาคม 2554 11:44:05 น.

มะ แหม..ยังไม่เลิกแต่งบล๊อกอีกหรอ? แค่นี้ก็แหล่มสุดๆๆๆๆๆแร้ววววววววว   โดย: น้ำค้างบนยอดหญ้า IP: 115.67.39.218 27 พฤษภาคม 2554 11:47:57 น.

สงสัยเมาน้ำเปล่าแหงม ๆ   โดย: ปันฝัน 27 พฤษภาคม 2554 11:51:06 น.

นิยายยังเป็นสิ่งเดียวที่ผมไม่ได้ลองเขียนครับคุณเล็ก   โดย: กะว่าก๋า 27 พฤษภาคม 2554 11:56:54 น.

วันนี้แต่บล็อคซะสวยหวานเชียวครับ   โดย: คนเคยผ่านมหาสมุทร 27 พฤษภาคม 2554 13:07:29 น.

ครับ....เริ่มเข้มข้น   โดย: panwat 27 พฤษภาคม 2554 13:12:34 น.

ความรักสายเลือดเดียวกัน ความผูกพันมีให้กันตั้แต่เริ่มตั้งท้อง จะหาที่เปรียบไม่ได้แล้ว จงรักต่อไปเถิด แต่ม่าม๊าสงสัยมากแล้วก็แก้ไม่ได้ ทำไมคนถึงเอาลูกไปทิ้ง   โดย: mamamodern 27 พฤษภาคม 2554 16:21:37 น.

สงสัยพี่ต้องหาเวลาว่างยาวๆมาอ่านทีเดียวเลยละ แล้วระวังนะ พี่จะแต่งต่อให้ดูสัก 10 บรรทัดแบบหวานหยดเลย 555 เมื่อวานเมียไปเที่ยวตลาดนัดหาดในยาง ซื้อหมึกกล้วยตัวเล็กๆมาโลหนึ่ง ให้พี่ทำหมึกหวานให้กิน เกือบร้อยตัวได้มั้ง ทำเสร็จแห้งยุบเหลือนิดเดียว กินกับข้าวต้มหรอยอย่างแรงเลยน้องเอ๋ย   โดย: ปลายแป้นพิมพ์ 27 พฤษภาคม 2554 16:30:53 น.

ป.ล. อินค่ะอินคนหนอคนใจร้ายจัง อิอิอิ ป.ล.กรอบคอมเม้นท์กรอบบางจัง เราเลยส่งโค้ดใหม่มาให้ที่เมล์จ๊ะ   โดย: อุ้มสี 27 พฤษภาคม 2554 16:38:23 น.

โย๋ๆๆ ทักทายหลังเลิกงานจ้าาา สุดหล่อ ฝากบอกแม่เล็กด้วยนะคร๊าบบบ.. รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊า แต่ว่า..ก็อดคิดถึงหน้าหล่อๆไม่ได้นะเนี่ย มาไวๆๆนะค้าบบบ..สุดหล่อ จุ๊บๆๆๆ..   โดย: น้ำค้างบนยอดหญ้า IP: 115.67.251.90 27 พฤษภาคม 2554 17:53:56 น.

แว๊บบบบบบบ..มาส่งสุดหล่อเข้านอนอ่ะน๊า หลับฝันดีตลอดท๊าาาาาาาางคืนนะคร้าาาบบบ.. จุ๊บๆๆๆๆ   โดย: น้ำค้างบนยอดหญ้า IP: 1.47.28.76 27 พฤษภาคม 2554 19:25:48 น.

ทำไมมาโพล่หน้านี้อ่าาา อาเดียวลูก โหย..น่ารักมาก วันนี้ไปเยี่ยมน้าพร้อมรูปหล่อๆ ชื่นใจน้าจริงๆ พี่ปันฝันคะ ขอบคุณมากนะคะ.   โดย: อาร์ลาฟองค์ 1 มิถุนายน 2554 18:34:39 น.

พึ่งมีเวลาได้เข้ามาอ่านยาวๆแบบนี้ สนุกจังค่ะพี่ตัวเล็ก คอยลุ้นตอนต่อไปนะค่ะ ฝากหอมแก้มอาเดียวทีนึงนะค่ะ   โดย: แม่จ๋ากะฟ้าใส 4 มิถุนายน 2554 11:17:11 น.