ไม่ต้องการรักแท้ขอแค่คนดูแลหัวใจ (นิยาย) ตอนที่ 3
กลับไปอ่านบทนำคลิกเลบคร้าบบ ...
กลับไปอ่านตอนที่หนึ่งคลิกเลยคร้าบบ ...
กลับไปอ่านตอนที่สองคลิกเลยคร้าบบ ...
ไม่ต้องการรักแท้ ขอแค่คนดูแลหัวใจ ตอนที่ 3
เขาควรจะพูดอะไรที่เห็นแก่ตัวกว่านี้สิเขาควรจะพูดอะไรสักอย่างเพื่อให้หล่อนอยู่กับเขาไม่ใช่ผลักไสหล่อนไปสู้เส้นทางความเจ็บปวดอีกรอบ เพียงแต่เขาทำไม่ได้
ปราณนั่งเปิดเอกสารการสมัครงานนั้นอยู่ในห้องรับแขก ห้องที่เขาใช้มากที่สุด มากกว่าห้องนอนตัวเองเสียด้วยซ้ำไป มันเป็นทั้งห้องทำงานและห้องเอนกประสงค์ไปเสียแล้ว ชายหนุ่มเอนหลังพิงเบาะไม่ได้สนใจข้อความในกระดาษสักเท่าไหร่จนสะดุดตาที่ผู้สมัครคนหนึ่ง ใบหน้าสะอาดหมดจอดนั้นสร้างความสนใจให้กับเขาไม่น้อยเลย
..เขาควรจะมีใคร ใช่ไหมหนอ..
ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดสายออกทันทีแม้ว่านาฬิกาจะบอกเวลาหลังสามทุ่มแล้วก็ตาม หากคนที่พร้อมจะทำงานกับเขา หล่อนควรจะพร้อมกับเขาทุกเวลา
“สวัสดีคะ”
“คุณอรอุมาใช่ไหมครับ”
“คะ”..
อรอุมารับสายด้วยความแปลกใจทว่าเมื่อได้ยินว่าเขาโทรมาจากฟาร์มกล้วยไม้ที่หล่อนส่งใบสมัครทิ้งไว้เพียงเท่านั้นหญิงสาวก็ยิ้มออก หล่อนกำลังจะตกงานและสูญเสียความมั่นใจในชีวิต หากได้งานทำในตอนนี้เท่ากับชีวิตหล่อนมีความหวังเพิ่มมาขึ้นแถมคนที่โทรมาเป็นผู้ชายน้ำเสียงนุ่มทุ้ม สุภาพ ยิ่งทำให้หล่อนรู้สึกดีเป็นอย่างมาก
“ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้สิบโมงเช้า เชิญคุณมาที่นี่สะดวกไหมครับ”
“ด้วยความยินดีคะ”
“ขอบคุณครับ”
“อรต่างหากละคะที่ต้องขอบคุณคุณ ที่กรุณาโทรมาหาอรนะคะไม่ทราบว่าคุณ..”
“ผม ปราณครับ เป็นผู้จัดการ ไร่กล้วยไม้”
“เหรอคะ”
น้ำเสียงนั้นเหมือนระงับความตื่นเต้นไว้แทบไม่อยู่
“พรุ่งนี้เจอกันนะครับ”
“คะ”
หล่อนวางสายด้วยหัวใจที่ลิงโลด ก็ไม่แน่นะ บางทีหล่อนอาจจะไปเจอเนื้อคู่ที่นั่นก็ได้ ขอเพียงแต่ได้ทำงานที่นั่น บางที ตัวตนที่เคว้งคว้างของหล่อนอาจจะมีหลักที่มั่นคงขึ้นมาก็ได้
ผู้ชายที่นั่งอยู่บนโซฟายาวในห้องรับแขกด้วยบุคลิภแบบสบาย ๆ ทำให้อรอุมาถึงกับหัวใจเต้นรัว ด้วยการสังเกตุแบบไม่เสียมารยาทเพียงแว้บเดียวหล่อนก็เห็นผู้ชายที่มีใบหน้าขาวจัด ทุกส่วนบนใบหน้าประกอบกันแล้วทำให้เขาดูหล่อแบบไม่มีที่ติ รูปร่าง วัดดูจากที่นั่งจัดได้ว่าเป็นคนตัวสูงตามมาตรฐานผู้ชายไทยที่แสนเท่ห์ ช่างน่าสงสัยก็คือทำไมเขาอยู่คนเดียวและไม่มีครอบครัว
“คุณอรอุมาใช่ไหมครับเชิญนั่งครับ”
“คะ”
“ผมปราณ”
เขารีบแนะนำตัวเอง ทำเอาหล่อนอมยิ้ม นาน ๆ จะมาเจอคนหน้าตาดีนิสัยแสนสุภาพ ดวงตาที่มีรอยยิ้มของหล่อนพลอยทำให้ปราณชะงักได้เหมือนกัน
“ผมพูดอะไรผิดไปหรือเปล่าครับ”
“เปล่าคะถูกทุกอย่าง ถูกใจอรด้วยคะ”
“อืมมมม..”
เขาพยักหน้ารับรู้
..ช่างเปิดเผยดีเหลือเกิน .. เขาก้มลงมองเอกสารที่อยู่ในมืออีกหลาย ๆ ชุด หลาย ๆ คนและยังไม่ปักใจว่าจะโทรหาใครอีกนอกจากหล่อนเพียงคนเดียวเท่านั้น
“คุณพอจะทำงานเป็นผู้ช่วยผมได้ไหมครับ ในประวัตินี่บอกว่าคุณขับรถได้ ฟาร์มของเราอาจจะต้องพึ่งพาการส่งของด้วยไปรษณีย์และธนาคารหรือในที่อื่น ๆ ที่จำเป็นต้องเดินทางรวมไปถึงการเงิน”
“ไม่มีปัญหาคะ ถ้าเจ้านายใจดีและพร้อมจะสอนอร อรก็ยินดีจะทำเต็มความสามารถคะ”
“ขอบคุณครับ แต่บางที นิสัยผมอาจจะดูแย่ ๆ หน่อย”
..ไม่หรอก หล่อนว่าเขาเป็นคนหน้าตาดี ที่นิสัยดีต่างหากเล่า..
หลังจากตกลงกันแล้วอรอุมาก็กลับไปด้วยหัวใจที่ลิงโลด หากหล่อนทำให้เขาหลงรักได้ละ ..หล่อนจะได้โชคกี่ชั้นกัน..
“ผมได้คนมาช่วยงานแล้วนะ วี่”
เขาโทรศัพท์บอกวิกันดา
“คะ”
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
หล่อนพูดน้อยเสียจนเขาห่วงใย
“วี่..อยู่ที่อำเภอคะ”
“คุณไปทำอะไรที่นั่น”
“รอพ่อของเจ้าซัน วี่นัดเจอเขาที่นี่”
“ตกลงว่าคุณจะหย่ากับเขาเหรอไหนว่าสงสารลูกไง”
“อย่าพูดคำนี้สิปราณ วี่สงสารลูก แล้วไม่สงสารตัวเองหรือไง วี่อยากได้ อิสระมากกว่าถูกขังอยู่ด้วยทะเบียนสมรสที่มันไม่มีความหมายอะไร เขามีใครต่อใครได้มากมายในขณะที่วี่ไม่มีใครทำงานหนักและเลี้ยงลูกแถมยังถูกคนต่อว่าเป็นแม่หม้ายใคร ๆ ต่อใครก็ประณามถ้ามีผู้ชายที่มีเมียแล้วแวะมาพูดคุยด้วย..”
หล่อนระบายความในใจมาแสนยืดยาว
“ผมเข้าใจวี่”
เขาเอ่ยขึ้นช้า ๆ
“สู้สู้นะ”
“ขอบคุณคะ”
หล่อนวางสายด้วยหัวใจที่มีแรงขึ้นมากกว่าเดิมอีกมากมาย หากวันนี้บิดาของเจ้าซันโผล่มาที่นี่หล่อนจะจดทะเบียนหย่ากับเขาทันที น่าเสียดายที่
..วันนี้หล่อนรอเก้อ.
เสียงประตูที่ถูกผลักเข้ามาทำให้ปราณเงยหน้าขึ้น จริง ๆ แล้วเขาเห็นผู้มาเยือนตั้งแต่เลี้ยวรถเข้ามาแล้วละ ห้องรับแขกของบ้านที่ประจำที่เขาอยู่ตรงนี้คือห้องรับรองแขกและติดต่อลูกค้า คล้าย ๆ กับสำนักงานอย่างไรอย่างนั้น
“สวัสดีครับ ”
ผู้มาใหม่เป็นหนุ่มร่างสูงรุ่น ๆ เดียวกับเขาแต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่เรียบสะอาด บอกให้รู้ว่าเป็นคนที่รักความเนี๊ยบในทุกที่
“ผมต้องการที่พักนะครับ ที่นี่พอมีที่ว่างหรือเปล่าแต่เงียบ ๆ ก็น่าจะมีใช่ไหม”
ประโยคสุดท้ายนี่เหมือนดูถูกที่นี่อยู่ในทีแฮะ
“มีครับ เรามีบ้านพักให้เลือกแบบเป็นหลังครับส่วนอาหารมีร้านอาหารถัดไปจากที่นี่ไม่ไกลนักครับมีเมนูอาหารและเบอร์โทรอยู่ภายในห้อง โทรสั่งหรือจะไปทานที่ร้านแล้วแต่สะดวกครับ”
“ดีเนอะ ขอผมสักหลังแล้วกัน”
“จะพักสักกี่วันดีครับ”
“ไม่มีกำหนดอยู่ที่ว่าธุระของผมจะเสร็จเร็วหรือช้า”
ชายหนุ่มขมวดคิ้วเพราะรู้สึกไม่ถูกชะตากับแขกคนนี้
“นั่งรอสักครู่นะครับเดี๋ยวผมจะเรียกพนักงานให้พาคุณไปที่ห้องพักครับ”
“พม่าหรือลาว”
เขาเอ่ยเสียงเหยียด ๆ
“ผมคุยกับคนพวกนี้ไม่รู้เรื่องหรอกนะ”
“คนไทยนี่ละครับว่าแต่คุณชื่ออะไรนะครับ”
“สันติผมชื่อสันติ”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับผมปราณเป็นเจ้าของที่นี่”
ชายตรงหน้าเพียงแต่พยักหน้ารับรู้นั่งลงและมองดูปราณโทรสั่งให้คนงานที่อยู่ด้านหลังทำความสะอาดที่พักและมารับชายหนุ่มไปยังบ้านพัก
“ผมขอน้ำเย็น ๆ สักแก้วได้ไหม”
จู่ ๆ สันติก็เอ่ยขึ้น
“ในตู้เย็นเลยครับเชิญบริการตัวเอง”
“ดีนะ..รับรองลูกค้ากันแบบนี้”
หากแต่ปราณนั่งเฉย สะกดความรู้สึกเอาไว้ หากเป็นเมื่อก่อนเขาอาจจะได้ลุกขึ้นมีปากเสียงกับแขกคนนี้บ้างแล้วแต่วันนี้ ประสบการณ์ทำให้ทุกอย่างภายในใจของเขาเย็นลงอย่างประหลาด
วิกันดาขับรถเข้าบ้านตัวเองอย่างช้า ๆ ด้วยความรู้สึกเหน็ดเหนื่อยและหดหู่ขณะที่เจ้าลูกชายนั่งนิ่ง ๆ อยู่ข้างเบาะเหมือนกับรู้ว่ามารดามีความในใจเขาถึงได้เพียงแต่นิ่งเฉย
“ซัน ไปหาคุณตาคุณยายนะลูกแม่จะไปหาลุงปราณสักหน่อย”
“คับ”
เด็กชายหิ้วกระเป๋านักเรียนวิ่งลงไปอย่างว่าง่าย จอดรถแล้ววิกันดาก็เดินลงจากรถไปหาปราณที่ใช้รั้วบ้านร่วมกัน
ปราณกำลังอ่านเอกสารในแฟ้มอยู่ เขาสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อวิกันดาเดินมานั่งใกล้ ๆ เขา
“เป็นไงมั่ง”
เอ่ยถามโดยไม่ได้ดูหน้า
“เรียบร้อยดีหรือเปล่า”
“เขาไม่มา”
หล่อนเอียงใบหน้าซบลงบนไหล่เขา รู้สึกได้ว่าหล่อนกำลังร้องไห้อยู่เพียงแต่ซ่อนน้ำตาทั้ง ๆ ที่ตรงนี้ก็ไม่มีใคร
“ไม่เอาน่าเดี๋ยวเขาก็มา”
“เขามาแล้วแต่ไม่ยอมไปหาวี่ที่อำเภอ เขาไม่อยากจะหย่ากับวี่”
หล่อนเน้นย้ำถึงปัญหาที่คาใจมานานระหว่างหล่อนและบิดาของลูก เลิกกันมาหลายปีแต่ทางนั้นไม่ยอมเซ็นใบหย่าให้หล่อน เหมือนจะแกล้งหล่อนยังไงยังงั้น
“บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าเขายังรักวี่อยู่ก็ได้”
“ไม่หรอก”
สองมือของหล่อนโอบรอบเอวของชายหนุ่มใบหน้ายังซุกอยู่ที่เดิมเขารู้สึกได้ว่าแขนเสื้อเขาเริ่มเปียกและเขาคือที่ที่รองรับความอ่อนแอของหล่อน
เอกสารในมือถูกวางลงบนโต๊ะเล็ก
“ผมได้คนมาช่วยงานแล้วนะวี่จะได้ไม่ต้องเหนื่อยวิ่งไปธนาคารหรือไปรษณีย์ให้ผมอีก”
เขาบอกเล่าเรื่องวันนี้ที่แม้ว่าหล่อนจะไม่ฟังเขาเลยสักนิด อ้อมแขนที่กอดเขารัดแน่นขึ้นทุกที แรงสะอื้นหนักมากเสียจนในที่สุดเขาก็หยุดพูดใช้มือข้างที่ว่าง วางบนศีรษะหล่อนเบา ๆ
“ถ้ายังรักเขามากขนาดนี้คืนดีกันเถอะนะ เจ้าซันจะได้มีพ่อเหมือนคนอื่นเขา”
“วี่ไม่ได้รักเขาแล้ว”
หล่อนรีบปฏิเสธเสียงเครือทว่าเขาได้ยินชัดเจน
“แล้ววี่มีใครผมก็ไม่เห็นว่าวี่จะมีใคร มันจะดีกว่าไหมถ้าจะเปิดโอกาสให้คนเดิมกลับมาแก้ตัวใหม่เผื่ออะไรมันจะดีขึ้น”
“วี่..”
มือที่กอดเขาคลายออกทันที หล่อนเงยหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาและหันมาทางเขา สบตาเขาเสียจนเขารู้สึกไม่ดี
“อยากให้วี่กลับไปคืนดีกับผู้ชายคนนั้นมากเลยเหรอปราณ”
“คือ..”
เขาพูดไม่ออกมองหน้าหล่อนแล้วก็ใจหาย
“ขอโทษนะครับ”
สันติผลุนผลันเข้ามาในห้องรับแขก เขาต้องการของใช้ส่วนตัวบางอย่างแล้วก็สะดุ้งเมื่อเห็นวิกันดานั่งอยู่ในห้องนี้ใบหน้าหล่อนเปื้อนด้วยน้ำตา
“วี่..โลกกลมจังเลยนะครับ”
“คุณ”
หล่อนอึ้งมองสันติสลับกับปราณ
“แขกที่เพิ่งมาพักวันนี้คุณสันติ”
ปราณบอกอย่างช้า ๆ นึกรู้ว่าคนตรงหน้าเป็นใครกัน
“คุณจงใจมาพักที่นี่เพื่อแกล้งฉันงั้นเหรอทั้ง ๆ ที่ฉันไปรอที่อำเภอทั้งวัน”
เสียงหล่อนดังชัดเจนขึ้น
“ก็ผมจะได้รู้ไงว่าที่คุณต้องการจะหย่ากับผมมากมายขนาดนี้ก็เพราะคุณมีผู้ชายคนอื่นแล้วใช่ไหม มานั่งบีบน้ำตาออเซาะกันนี่เอง คุณครับขอทีนะครับ คนนั้นนะเธอเป็นภรรยาผมนะครับเราสองคนแต่งงานกันและมีลูกด้วยกันด้วย”
วิกันดาขยับจะลุกขึ้นว่าปราณกดไหล่หล่อนเอาไว้เสียก่อน เขามีแรงพอจะห้ามไม่ให้หล่อนลุกขึ้นยืนได้
“กรุณาสุภาพด้วยนะครับ เท่าที่ผมรู้ คุณทิ้งเธอไปมีผู้หญิงคนอื่น ตั้งหลายปีแล้วถ้าเป็นสามีกันจริงก็คงแค่ทะเบียนสมรสเท่านั้นมั้งครับที่ยังพอบอกได้ว่า ยังเป็นอยู่ อย่าถือสิทธิ์อย่าประจานความเลวของตัวเองแบบนี้สิครับ”
“แก..แกเป็นใครกันวะ”
น้ำเสียงเชือดเฉือนแบบนี้สร้างความไม่พอใจให้กับสันติเป็นอย่างมาก
“คุณก็เป็นได้แค่ชู้”
“ผมเป็นมากกว่านั้น”
ดวงตาของปราณบอกว่ามีชัยเหนือกว่านี่สิที่ทำให้สันติแทบเต้น ไม่หรอกเขาไม่ต้องการให้ใครเอาชนะเขาแบบนี้ เขาไม่ต้องการให้ใคร มาแย่งวิกันดาของเขา เขาไม่มีวันยอมแน่ ๆ
ติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ
Create Date : 27 พฤษภาคม 2554 |
|
13 comments |
Last Update : 27 พฤษภาคม 2554 13:55:17 น. |
Counter : 651 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: น้ำค้างบนยอดหญ้า IP: 111.84.117.163 27 พฤษภาคม 2554 11:44:05 น. |
|
|
|
| |
โดย: น้ำค้างบนยอดหญ้า IP: 115.67.39.218 27 พฤษภาคม 2554 11:47:57 น. |
|
|
|
| |
โดย: ปันฝัน 27 พฤษภาคม 2554 11:51:06 น. |
|
|
|
| |
โดย: กะว่าก๋า 27 พฤษภาคม 2554 11:56:54 น. |
|
|
|
| |
โดย: panwat 27 พฤษภาคม 2554 13:12:34 น. |
|
|
|
| |
โดย: อุ้มสี 27 พฤษภาคม 2554 16:38:23 น. |
|
|
|
| |
โดย: น้ำค้างบนยอดหญ้า IP: 115.67.251.90 27 พฤษภาคม 2554 17:53:56 น. |
|
|
|
| |
โดย: น้ำค้างบนยอดหญ้า IP: 1.47.28.76 27 พฤษภาคม 2554 19:25:48 น. |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
สุราษฏร์ธานี Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [?]
|
ตัวเล็ก เป็นแม่ของอาเดียวคะเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว เป็นแม่ที่ไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไหร่ แต่มีความตั้งใจ ที่จะเลี้ยงดูลูกชายคนเดียว ที่เกิดจากความรักของคนสองคน แม้ว่าหัวใจคนอีกคนจะสั้นนักก็ตาม
ลูกไม่ใช่ภาระ ลูกคือความสวยงาม เป็นสิ่งที่แสนดี ชีวิตเราในขณะนี้ ลูกคือทุกอย่าง
มาเอาใจช่วยแม่ตัวเล็กพาอาเดียวไปตลอดรอดฝั่งด้่วยนะคะ
เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวไม่ง่ายเลย ใครอย่ามาเลียนแบบนะ บอกเอาไว้ก่อน มันลำบากมากจริง ๆ โดยเฉพาะในวันที่ลูกป่วยและเราตัวคนเดียว
**ลูกโตขึ้นทุกวัน เรียนรู้อะไรใหม่ๆ ทุกวัน กับโลกว้าง สู้ ๆ เค้านะูลูก
แม่ไม่หวังอะไรปมากกว่าการเห็นลูกเติบโตขึ้นมาเ็ป็นลูกที่น่ารักและเป็นคนดีของสังคม..**
|
|
|
|
|
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
29 | 30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ลิงค์สุดหล่อน่ะ คลิกเข้าไปแล้ว..ไหงไปโผล่ออกบล๊อกแก๊งค์ซะงั้นล่ะคร๊าบบ
โหยยย..กะว่าจะมาส่งสุดหล่อ หม่ำๆๆมื้อเที่ยงซะหน่อย
ปล..ตามมาจากบ้านน้าสองนะเนี่ย หุหุหุ