Bloggang.com : ploy666 : หาดทรายปลายดาว 06

หาดทรายปลายดาว 06

คุยกันก่อนอัพ

แอบอัพแบบเงียบๆกลางดึกค่ะ
ระยะนี้หนังสือโปรดก็พวกการ์ตูนตาหวานของญี่ปุ่น
ประเภทนางเอกน่ารักโก๊ะๆ พระเอกสุดเท่ บวกตัวประกอบชายหล่อๆอีกนับไม่ถ้วน
ที่คอยมารุมรักนางเอกคนเดียว

แหม นี่ถ้าเป็นปกติพลอยมักจะอ่านไปกรี๊ดๆไปด้วยความแฮปปี้นะคะ ^o^
แต่ตอนนี้อ่านแบบ ยิ้มนิดๆ...ประมาณว่าการ์ตูนก็น่ารักดีเนาะ ทว่าขาดอาการซึมลึกดังควรจะเป็นค่ะ
ซึ่งดีกว่าตอนอ่านนิยายที่จับรสชาติอะไรแทบไม่ได้เลย

ถึงยังไงก็ยังตั้งหน้าตั้งตาอ่านต่อไปค่ะ ดีกว่าว่างเกินประเดี๋ยวจิตตก -"-

ดูหนังก็สนุกอยู่บ้างแต่รับรู้ได้น้อยมากๆอย่างน่ากลัว
ต้นเดือนหน้าเลยว่าจะออกทัวร์สักระยะนะคะ เที่ยวเปิดหูเปิดตาถึงไม่ได้มีแผนการเป็นกิจจะลักษณะ
แต่การเปลี่ยนบรรยากาศน่าจะช่วยได้มากทีเดียวค่ะ

ไปจัดกระเป๋ากันเถอะเรา...เย้เย (อะไรนะ!!! อีกตั้งนานเหรอ ม่ายยยจิ๊งงงงง o_O*)

Ploy666.

**************

หาดทรายปลายดาว 06
ผู้แต่ง ploy666 (สงวนลิขสิทธิ์ตามกฎหมาย)

หากคำจำกัดความนิยามสำหรับชายหนุ่มผิวแทนตัวโตตรงหน้าคือ ‘คุกกี้ช็อกโกแลตชิพ’ น้ำอิงก็ไม่เห็นจะแปลกใจสักนิดหากเรียกสาวๆกลุ่มนั้นว่า ‘สตรอเบอร์รี่ชีสเค้ก’

เพราะถ้าไม่นับนิสัยขี้หงุดหงิดจากเจ้าของเสียงแหลมสูงบาดแก้วหูนั่นแล้ว ทั้งสามคนก็หน้าตาสดใสสวยจนไม่แปลกใจหากมีหนุ่มๆมองตาม

น้ำอิงชอบคนสวย...จะแปลกอะไรถ้าหล่อนคิดแบบนี้

ก็คนหน้าตาดีมองแล้วเพลินตานี่นา เพียงแต่ว่าถ้าไร้มลภาวะทางเสียงด้วย ‘สามสาวขนมเค้ก’ นี่ก็มีสีสันน่ากินแบบไม่ด้อยไปกว่ากัน

รอยยิ้มขบขันของน้ำอิงตอนยกแก้วน้ำขึ้นส่องหาคราบสกปรกด้วยท่านั่งขัดสมาธิกับพื้นกระดานไม้ขัดเรียบนั่น คงทำให้ผู้ชายตัวโตที่เดินผ่านสะดุดตา

...หรืออาจจะเป็นขัดตาก็ไม่รู้

แต่ฝีเท้าหนักๆนั่นหยุดกึกลงกะทันหันและเหลียวมามองพลางเลิกคิ้วหนาเข้มขึ้นเล็กน้อยเชิงถาม

“อิงจะถามว่ายกแก้วไปล้างทั้งหมดเลยไหมคะ ฝุ่นเยอะทุกใบเลย”

ใครจะไปบอกว่ากำลังตั้งสรรพนามแปลกๆให้ชาวบ้านอยู่ในใจกันล่ะ น้ำอิงจึงเปลี่ยนเรื่องคุย

ทว่าคนตอบกลับเป็นวรรณที่เดินเข้ามาในห้องพอดี

“เดี๋ยวพี่ให้คนงานที่กวาดลานบ้านมาทำดีกว่า น้องมาเที่ยวแท้ๆ...พี่เกรงใจ” หญิงสาวที่วัยมากกว่ารีบทรุดกายลงช่วยหยิบแก้วน้ำและจานชามในตู้ออกมากองไว้รวมกัน

น้ำอิงกลับหัวเราเสียงใสและบอกว่า

“ไม่เป็นไรค่ะพี่วรรณ อยู่บ้านอิงก็ทำเองบ่อย”

“ปรัชญ์ไปบ้านลุงมาแล้วใช่ไหม ดีแล้ว...ท่านบ่นหาตลอดเลย” วรรณหันไปทักน้องชายของสามี

“คุยกันนิดหน่อยเท่านั้นแหละครับพี่วรรณ ท่านถามเรื่องที่แม่ผมจะซ่อมบ้านใหม่ ต่อข้างหลังเพิ่มพื้นที่ครัวออกไป”

“สงสัยคงยังยุให้แม่เราย้ายมาอยู่ที่เกาะนี่ด้วยกันไม่เลิกสินะ”

วรรณยิ้มๆอย่างเห็นขัน

“คนแก่นี่ครับ...ก็ห่วงกันเป็นธรรมดา”

“ลุงเขาคงกลัวแม่ปรัชญ์จะเหงาน่ะ แต่พี่ว่าไม่เหงาหรอกนะ ตอนท่านเปิดร้านขายของสมัยก่อนก็รู้จักคนกว้างขวางพอดู ไปไหนๆใครๆก็ทักทายชวนคุย มาอยู่เกาะนี่สิลำบากลำบนเปล่าๆมันไม่เจริญเท่าทางโน้น เสียดายที่พ่อปรัชญ์บุญน้อยด่วนจากไปซะก่อน”

“ลุงเขามาสร้างหลักปักฐานที่เกาะพะงันตั้งแต่แต่งงานกับป้านี่ครับ”

ที่มาที่ไปเหล่านั้นเองทำให้นภดลได้ภรรยาเป็นคนพื้นที่นี้ด้วย จากแรกๆที่เพียงมาเยี่ยมเยียนญาติผู้ใหญ่ตามคำสั่งมารดา พอนานเข้าก็กลายเป็นว่าเขามองเห็นลู่ทางในการทำธุรกิจจนปัจจุบันมีรีสอร์ตเป็นของตัวเองดังที่เห็น

“พี่นภเขาก็แซวว่าปรัชญ์น่าจะเป็นอีกคนที่มาแต่งงานกับสาวที่นี่”

“คงอีกนานครับเรื่องนั้น...ผมยังไม่มีใคร”

น้ำอิงฟังเพียงผ่านหูและไม่สนใจมากนัก

แสงปรัชญ์ที่ยืนมองอยู่จึงเอ่ยปากบอกออกมาว่า “เดี๋ยวผมไปกวาดห้องข้างนอกก่อน เมื่อครู่นี้เจอพี่นภกวาดลานหน้าผับอยู่เขาบอกว่าพี่วรรณจะขัดล้างพื้นครัวไม่ใช่หรือครับ”

ประโยคนั้นทำให้รับรู้ในทีว่าวรรณยังมีงานรออีกมากมายเกินกว่าจะเกี่ยงเรื่องที่น้ำอิงอาสา

น้ำอิงรีบยกภาชนะไปวางใกล้อ่างน้ำและเปิดก๊อกรองน้ำสะอาดใส่กะละมังเพื่อเตรียมพร้อม แต่ก่อนจะลงมือกับงานตรงหน้าก็อดเอียงตัวออกไปมองผ่านช่องประตูที่เปิดอ้าเอาไว้ไม่ได้

...คนตัวโตไม่ช่างพูด จับไม้กวาดทะมัดทะแมงดี...

หญิงสาวอารมณ์ดีพอจะก้มลงล้างแก้วน้ำบางใสอย่างใจเย็น

ขณะที่วรรณเริ่มเอาสายยางต่อจากก๊อกอีกด้านมาฉีดไล่ความสกปรกทั่วพื้นเพื่อเตรียมขัดอย่างจริงจัง ปากก็อดชวนน้ำอิงคุยไม่ได้ว่า

“ผับนี้น้องว่าเป็นยังไงบ้างคะ”

“สวยดีค่ะ อิงชอบที่เป็นเรือนไม้สองชั้นติดภูเขาหิน มองไปข้างหน้าก็เห็นทะเลสวยเชียว...ที่ดินนี่ของเราเองเลยหรือเปล่าคะ”

ผับแห่งนี้อันที่จริงก็เป็นเรือนไม้สูงสองชั้น ลักษณะอาคารโปร่งโล่งรับกับธรรมชาติรอบด้าน ลึกเข้ามาด้านในจึงกั้นห้องเป็นส่วนครับและห้องพักรวมไปจนเก็บของ ขนาดเรือนโดยรวมไม่ใหญ่นักแต่ตกแต่งสวยงามจากวัสดุประเภทไม้และหินเป็นหลักแลดูกลืนไปกับสภาพแวดล้อมได้ดี

วรรณยิ้มอย่างภูมิใจ

“ที่ดินของเราเองค่ะ ที่ติดหาดนี่แรกๆก็ทิ้งเอาไว้เฉยๆเพราะเป็นมรดกตกทอดกันมา แต่พี่นภเขาว่าถ้ามาทำผับจะได้มีรายได้เสริม”

“ทำไมปิดเอาไว้ล่ะคะ” คนถามทำท่าสงสัย

“ไม่มีคนเฝ้าค่ะ” วรรณถอนใจยาว อดบ่นไม่ได้ว่า “เคยจ้างเด็กแถวนี้มานอนเฝ้าเพราะของเราเยอะตอนเปิดร้านแต่ก็อยู่ไม่ทน เขาบอกมันเงียบ...ชอบไปอยู่กันในเมืองมากกว่า มากี่คนก็เข้ารูปเดิมทุกทีจนพี่กับพี่นภเหนื่อยใจ ครั้นจะเฝ้าเองเราก็ต้องดูแลแขกที่รีสอร์ตด้วย ยิ่งพี่ต้องทำกับข้าวเองก็ปลีกตัวมาไม่ไหว ไหนจะต้องเลี้ยงลูกเองอีก ถ้าไม่มีธุระจำเป็นก็ไม่อยากไปวานฝากน้องโมไว้กับใครหรอกค่ะ ไม่อยากให้เด็กห่างเหินกับพ่อแม่มากไป แล้วจ้างเขาเลี้ยงมันก็สิ้นเปลืองด้วยเราไม่ได้รวยอะไรนักหนา”

ปัญหาหนักอกพรั่งพรูออกมาอย่างเหนื่อยล้า

น้ำอิงค่อนข้างเห็นจริงเมื่อคนที่จ้างมาเป็นเด็กหนุ่มสาวซึ่งต้องการแสวงหาอะไรอีกมากมายในชีวิต ใครกันจะยอมผูกติดอยู่กับผับแห่งนี้ไปตลอดกาล

จ้างผู้ใหญ่หน่อยก็พอมีหวัง แต่คงยากไม่น้อยเมื่อนึกว่าเกาะนี้กำลังเติบโตทางเศรษฐกิจและต้องการแรงงานอย่างมาก ที่ไหนรายได้ดีกว่าก็ต้องหันเหไปหาที่นั่น ผับของนภดลและวรรณน่าจะแค่พออยู่ได้ไม่ถึงกับดีมากมาย

“ช่วงท่องเที่ยวคนน่าจะเยอะนะคะ” คนเพิ่งเคยมาเลียบเคียงถามไถ่

วรรณยิ้มรับนิดๆ

“ถ้าช่วงท่องเที่ยวก็พอได้ แต่พอช่วงมรสุมก็ซบเซา ที่มีคนมาบ้างเขาก็ไปทางหาดริ้นกันเยอะกว่าเพราะทางโน้นเขาจะมีร้านค้ามีรีสอร์ตหนาตา ส่วนที่มาหาดยาวนี่จะเป็นกลุ่มที่ชอบเที่ยวสงบๆเกือบทั้งนั้น ก็เหมือนเราต้องเอาเงินจากช่วงที่คนมาเที่ยวเยอะไว้ใช้จ่ายตอนที่รายได้ไม่พอนั่นแหละ แทนที่จะลืมตาอ้าปากได้ก็สู้กันแทบไม่ไหวไปซะ”

นภดลที่ช่วยคนงานทำงานด้านนอกอาคารเดินกลับมาพร้อมยกกระติกน้ำดื่มวางลงบนโต๊ะใกล้ๆให้พร้อมถามไถ่ภรรยา

“ที่รีสอร์ตมีหลอดไฟนีออนยาวสำรองไว้มั่งหรือเปล่าวรรณ พี่ต้องเอาเปลี่ยนที่หน้าหาดหลอดหนึ่งจะได้ไม่ต้องเข้าเมืองไปซื้อใหม่”

“มีสิพี่นภ แต่ไม่รู้พุดเอาเก็บไว้ตรงไหน กลับไปจะสั่งให้ไปหามาใส่รถไว้ก็แล้วกัน”

“พื้นหน้าผับนั่นพี่ปรับระดับไว้หมดแล้วนะ”

“เต็นท์จะกางเลยพ้นระยะไฟไปมากไหมพี่”

ผู้เป็นสามีส่ายหน้า “ไม่มีปัญหาหรอก พี่สั่งให้คนงานช่วยกันขยับเสาไฟอีกด้านกระเถิบออกไปแล้ว แต่ตอนนี้พวกที่เราจ้างมากำลังช่วยกันถางหญ้ารอบๆนี่อยู่เลยยังไม่ได้ดูว่ามีอย่างอื่นต้องทำไหม”

“ฉันทำความเสร็จแล้วจะไปช่วยเดินดูอีกที” วรรณรับปาก

นภดลพยักหน้าและเดินกลับออกไป

น้ำอิงจึงเร่งมือให้ไวขึ้นเพราะเห็นว่าเวลาผ่านไปทุกทีและพื้นครัวบางส่วนถูกละเลงเต็มไปด้วยฟองฟูฟ่องเตรียมขัดถู

อดเสียดายไม่ได้ที่ยังไม่ได้เห็นทิวทัศน์สวยงามให้เต็มอิ่มอารมณ์

จนกระทั่งเสียงเรียบๆดังมาทางด้านหลังว่า

“ใกล้เสร็จหรือยังน้ำอิง ผมมีอะไรอยากให้คุณไปเห็น”

น้ำอิงหันขวับอย่างตกใจเพราะห้องนั้นเงียบไปพักใหญ่เนื่องจากวรรณออกไปดื่มน้ำ หญิงสาวกระพริบตาเมื่อเห็นร่างสูงแข็งแรงที่ยืนใช้สองแขนค้ำยันไว้กับประตูจนให้ความรู้สึกว่าบดบังพื้นที่เข้าออกให้ดูคับแคบไปถนัดตา

“ดูอะไรคะ”

“ไปด้วยกันก่อน เดี๋ยวจะมาช่วยล้างต่อ” ชายหนุ่มบอกเชิงออกคำสั่ง

น้ำอิงจ้องเหมือนจะประท้วงในทีว่าหล่อนไม่ชอบให้ใครมาเรียกไปโน่นมานี่โดยไม่ยอมอธิบายให้หายข้องใจ แต่เขากลับตะโกนบอกไปทางวรรณว่า

“ผมพาน้ำอิงขึ้นไปที่ชั้นบนนะครับพี่วรรณ เดี๋ยวเราจะกลับลงมาช่วยล้างจาน”

“ก็ดีสิ...พี่จะได้ขัดพื้นแถวนั้นก่อน” วรรณตอบโดยไม่ติดใจสงสัยอะไร

น้ำอิงเงยมองคนตัวโตตรงหน้าคล้ายจะหงุดหงิดเล็กน้อยที่เขามาขัดจังหวะการทำงาน แต่สายตาที่มองสบตรงมาอีกคู่กลับไม่มีวี่แววว่าจะรับรู้อะไรนอกไปเสียจากการรอคอยอย่างสงบและเชื่อมั่นว่าจะได้ในสิ่งที่ต้องการ...

สุดท้ายหญิงสาวต้องเป็นฝ่ายถอนใจเฮือกและหันกลับไปล้างมืออย่างเงียบๆ

แสงปรัชญ์ขยับร่างออกเปิดทางให้ผู้ที่เดินตรงมาหา แต่ช้าไปกว่าที่น้ำอิงจะสะบัดมือเหมือนไม่เจตนาทำให้หยดน้ำกระเด็นไปเลอะชายเสื้อเขา

ชายหนุ่มแค่ก้มลงมองเล็กน้อยก่อนปรายตาขึ้นมองอย่างเท่าทัน

แค่สักคำที่ตำหนิน้ำอิงก็พร้อมจะหันหลังกลับไปทำงานของหล่อนต่ออย่างไม่ไยดี

...แต่เปล่าเลย...

ริมฝีปากเขากลับปิดสนิทก่อนจะสาวเท้านำไปยังบันไดทางขึ้นโดยไม่พูดไม่จา

ดวงตาคู่สวยที่มองตามแผ่นหลังกว้างมีแต่ความไม่เข้าใจ

สุดท้ายน้ำอิงจึงไหวไหล่และออกเดินตาม เมื่อเขาไม่ตกหลุมพรางทางอารมณ์ ในใจหล่อนกลับคิดว่าในนิยามของมิสเตอร์คุกกี้ฯนี่น่าจะต่อด้วย...กินยาก...ไปซะจริงๆให้ตายสิ!

วินาทีที่เขาเปิดทางให้หล่อนเคลื่อนกายไปยืนชิดระเบียงชั้นสองของร้าน น้ำอิงก็เบิกตากว้าง

ดวงตะวันกลมโตสีแสดแกมแดง ค่อยๆเลื่อนต่ำลงเหมือนชอบล่างจวนเจียนจะแตะกับผิวน้ำ ทะเลถูกย้อมด้วยสีชมพูอ่อนจางและเข้มขึ้นตามลำดับ แซมสีส้มที่มีประกายระยับพราว...บางเบา...ไม่ต่างจากละอองปีกผีเสื้อ

ท้องฟ้าเป็นสีจัดขึ้นแต่ให้ความรู้สึกนุ่มนวลละมุนตา

ถ้อยคำอื่นใดที่ล้นหลากออกมาจากใจน้ำอิงคล้ายไม่อาจเทียบเคียงกับสิ่งตรงหน้าที่ตาเห็น

ทว่าหัวใจของหล่อนกลับรับรู้ถึงบางอย่างที่ทิ้งค้างไว้เบื้องหลังจนทำให้ต้องหมุนกายหันกลับมา ร่างหนาสูงที่ยืนเงียบเชียบราวกับกลืนเป็นส่วนหนึ่งในแสงที่รัวรางลงของยามเย็นให้ความรู้สึกถึงปราการอันแกร่งกร้าวแต่ปลอดภัย

น้ำอิงหรุบตาต่ำลงก่อนบอกเพียงสั้นๆว่า “ขอบคุณค่ะ”

...สำหรับความสวยงามอันยิ่งใหญ่

...สำหรับจิตใจที่เปิดกว้างพอจะไม่ถือสาหาความกับริ้วอารมณ์ระส่ำระสาย เอาแต่ใจในบางเวลาของคนแปลกหน้าอย่างตนเองที่แกล้งทำลงไปแบบไม่คิดเมื่อครู่นี้

ผู้ชายไม่ช่างพูดยังคงไร้คำตอบเช่นเดิม

แววตาเข้มขรึมค่อนข้างดุจัด เริ่มทอแสงอ่อนลงเล็กน้อย

ทว่าสิ่งที่เขาทำคือการยอมก้าวออกมายืนเคียงข้าง เท้าแขนแข็งแรงไว้ยังระเบียงก่อนจะค้อมกายนิดๆไปเบื้องหน้าในอิริยาบถสบายตาทว่ามั่นคง ทอดตาเก็บเกี่ยวซึมซับเอาความงดงามเบื้องหน้าไว้ร่วมกัน

น้ำอิงจึงหันไปยิ้มกับแสงสุดท้ายแห่งวันอย่างพึงพอใจ...

Create Date : 25 กันยายน 2552

Last Update : 21 ตุลาคม 2552 18:34:26 น.

4 comments

Counter : 467 Pageviews.

ยังไม่ได้อ่านเลยครับ
พอดีแวะมาอัพบล็อก...
เดี๋ยวขอไปต่อสู้กับห้องนอนตัวเองก่อนนะ....
รกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เดี๋ยวมาอ่านทีหลังคร้าบ

--------------------

โดย: deluck IP: 113.53.148.47 วันที่: 26 กันยายน 2552 เวลา:12:42:02 น.

อย่าพูดเรื่อง รก ดิรักดี
มันสะเทือนใจนะ -"-
ไม่ค่อยได้ทำความสะอาดเหมือนกัน

โดย: ploy666 IP: 124.157.185.185 วันที่: 26 กันยายน 2552 เวลา:13:37:16 น.

ไฮโซ.... ผับเรือนไม้สูง...
อีกหน่อยทำผับเรือนไทยนะครับ ^^
ฮ่าๆๆ ..... เอิ๊กกกส์

โดย: รักดี IP: 118.172.73.74 วันที่: 30 กันยายน 2552 เวลา:10:50:41 น.

ไฮโซหรือโลโซก็ไม่รู้เหมือนกัน
รู้แต่ต้นแบบที่จำมาเขียนสวยนะ เพราะไม่เน้นเป็นอาคารปูนเลย ^ ^

โดย: ploy666 (ploy666

) วันที่: 30 กันยายน 2552 เวลา:12:45:19 น.