หกปีแล้วที่ณิชารีย์จากไปและคิดว่าจะไม่หันหลังกลับมาอีก หากไม่เพราะข่าวคราวของอดีตที่เธอลืมเลือนไม่ได้ เมื่ออิชฌน์พี่ชายที่รักต้องกลายเป็นชายตาบอด ผู้เลือกจะขังตัวเองไว้ในความมืดมิดที่เดียวดาย ปฏิเสธสังคม แม้เธอจะไม่อยากกลับมาเจอเขาอีกครั้ง แต่เพราะคำขอร้องของน้องสาวอิชฌน์และหัวใจที่ต้องการ ทำให้เธอเลือกจะกลับมาหาเขาอีกครั้ง
ณิชารีย์มีสิทธิ์อะไรเลือกจะกลับมาในวันนี้ ทั้งๆที่อดีต เธอกลับทอดทิ้งเขาไปอย่างไม่มีเหตุผล และในตอนนี้อิชฌน์ก็ไม่เหมือนผู้ชายคนเดิมอีกต่อไป แต่เมื่อเธอดื้อและดึงดันจะตื้อเขาในฐานะคู่หมั้น เขาก็จะทำให้เธอเข้าใจว่า การเป็นคู่หมั้นของเขาไม่ใช่แค่ลมปากที่อยากจะโกหกกันได้ง่ายๆ
แม้จะไม่อยากกลับมาเคียงข้าง หากแต่ความทรงจำที่แสนหวานที่ณิชารีย์ลืมเลือนไม่ได้ ทำให้เธอเผลอจะวาดหวังว่าจะได้อยู่เคียงข้างอิชฌน์ แต่มันจะเป็นไปได้หรือ เมื่อระหว่างกัน มีบางอย่างที่ไม่เข้าใจกัน เป็นกำแพงที่กั้นทั้งสองเอาไว้ เธออาจจะมีใจรักให้อิชฌน์ แต่เขารักมีหัวใจให้เธอสักนิดหรือไม่ หรือในสายตาของเขาเธอจะเป็นได้แค่น้องสาวไปจนวันตาย
หากการกลับมาครั้งนี้ของณิชารีย์จะซ้ำเติมหัวใจของเขาให้เจ็บปวดไปกว่าเดิม ทางที่ดีเขาไม่อยากให้เธอหวนกลับมาอีกแล้ว เมื่อเขาเลือกจะใช้ชีวิตอย่างที่เป็น ไม่จำเป็นต้องมีเธออีกต่อไป อิชฌน์ก็ต้องทนอยู่ให้ได้ แม้ว่าเขาอาจจะไม่เคยรับรู้เลยว่าเพราะอะไรทำให้ทุกอย่างที่มันควรจะราบรื่นกลับเต็มไปด้วยอุปสรรค
แท้จริงแล้วทุกอย่างที่เกิดขึ้นคือความเข้าใจผิดที่เธอคาดไปต่างๆนาๆ เพราะเธอไม่พูด ไม่ถาม และตัดสินใจแต่เพียงฝ่ายเดียว กลับทำให้อิชฌน์และเธอต่างต้องทรมานกับความห่างไกลมาถึงหกปี ตอนนี้ณิชารีย์จะไม่ปล่อยให้มันเกิดขึ้นอีกต่อไป เมื่อเธอเลือกจะกลับมาหาอิชฌน์ไม่ใช่ในฐานะน้องสาวอีกต่อไป เธอก็จะรักษาสถานะสำคัญในหัวใจของอิชฌน์ไว้ตลอดกาล
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 264 คน [
ว่าด้วยเรื่องของความรักที่ต้องพลัดพรากจากความไม่เข้าใจ ไม่ไว้วางใจกัน และไม่พูดกันออกไป นางเอกที่ตัดสินใจทิ้งทุกอย่างไว้ทั้งๆที่มันควรจะดี เมื่อแม่ของเธอและพ่อของพระเอกแต่งงานกัน กลายเป็นครอบครัวเดียวกัน หากแต่นางเอกเลือกจะหันหลังให้กับครอบครัวนี้ โดยมีเพียงแม่ของนางเอกคนเดียวที่เข้าใจในเหตุผล ส่วนคนอื่นต่างก็งงกันไป หากแต่เพราะอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกับพระเอก จนเขาสูญเสียดวงตา คู่หมั้นสลัดทิ้ง และเขาเลือกจะไม่ผ่าตัด ใช้ชีวิตในโลกมืดอย่างเดียวดาย
จนน้องสาวพระเอกขอร้องให้นางเอกมาช่วยพูด แม้ว่าจะไม่เต็มใจแต่ก็ต้องทำเพราะนางเอกยังคงรักพระเอกอยู่ ซึ่งแน่นอนว่าพระเอกไม่ต้องการเจอนางเอกอีกแล้ว เมื่อเขาไม่เข้าใจว่านางเอกทำไมทิ้งเขาไปถึงหกปี แต่งานนี้ตื้อเท่านั้นครองโลก ความรู้สึกที่ห่างหายไป ก็กลับมาใหม่ แต่ก็ยังอุปสรรคที่พระเอกเข้าใจผิดว่านางเอกมีคนรัก ส่วนนางเอกก็คิดว่าพระเอกไม่เคยรักตัวเอง กว่าจะรู้ความจริงทุกอย่างก็เกือบสาย ซึ่งความผิดใหญ่น่าจะอยู่ที่ตัวเองนางเอกและแม่ที่คิดเอง เออเองไปหมด นางเอกจึงต้องเป็นฝ่ายง้อ ซึ่งพระเอกก็ไม่ได้งอนอะไรมากมาย
จะว่าไปนะคะ อ่านเรื่องนี้จบ สิ่งแรกที่คิดคือ ฟีน่าไม่ชอบแม่นางเอกเอาเสียเลย เรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้น ก็เพราะความคิดของแม่นางเอกคนเดียว ที่คิดไปเอง ไม่พูด ไม่ถาม และตัดสินพระเอกจากแค่สิ่งที่เห็น ทั้งๆที่ตัวตนพระเอก แม่นางเอกน่าจะมองคนได้ลึกซึ้งกว่า เธอมีน้ำใจกับคนรอบข้าง แต่กับพระเอก เธอกลับมองเขาแค่ด้านเดียว จนเมื่อนางเอกที่คิดเหมือนแม่ จึงเลือกจะไป ทิ้งให้ทุกคนงงว่า มีอะไรที่ทำให้นางเอกไม่พอ เสียใจหรือเปล่า เรียกว่าแม่กับนางเอกคือตัวแปรทุกอย่าง ประมาณว่าความเชื่อใจในกันและกันมีไม่พออย่างมาก
และการที่เรื่องราวเป็นเช่นนั้น พระเอกจึงเป็นคนที่น่าสงสารที่สุด เขาไม่รู้เลยว่าเขาผิดอะไรกับนางเอก ถึงถูกทิ้ง ทั้งๆที่ยังไม่ทันได้บอกรักสักคำ เมื่อนางเอกกลับมา ก็มา อยากจะกลับไปก็จะไป เคยสนใจความรู้สึกจริงๆของเขาไหม จะบอกว่าพระเอกผิด โน่นนี้ แต่จริงๆนางเอกต่างหากที่ผิด ทั้งเรื่องเพื่อนสนิทที่ออกอาการอยากเป็นแฟนตัวเอง จนพระเอกเข้าใจผิด หรือปมเดิมๆที่ทำให้นางเอกทิ้งพระเอก แต่เธอเลือกจะไม่พูด ไม่ถาม คิดเองไปทั้งหมด ก็เลยไม่รู้สึกว่าพระเอกจะแย่ตรงไหน หากเขาจะรักใครใหม่ เพราะคนที่เขารัก และรักเขายังไม่เคยเชื่อใจกันเลย
จะบอกว่า อาจจะเพราะฟีน่าเจ้าคิดเจ้าแค้นไปนิด ก็เลยรู้สึกว่า นางเอกและแม่ ยังไม่ได้รับบทเรียนอะไรมากมายเลย แค่รู้สึกว่า อ้าวฉันคิดไปเองหรือ ไม่ได้ๆ นางเอกต้องรีบกลับมาง้อพระเอกว่าฉันผิดไปแล้ว แต่เธอก็ผิดนะที่ทำให้ฉันคิดว่าคุณมีใจให้สาวอื่น ก็แหม เธอเล่นหนีหน้าไปแบบไม่ลา ใครจะไปอ่านใจออกว่านางเอกรักเขา พระเอกผิดตรงไหนเนี่ยที่จะแต่งงานกับคนอื่นได้ แม้จะไม่รักเขาก็ตาม เพราะคนที่เขารักกลับไม่เชื่อมั่นในตัวเขาเลยแม้แต่น้อย อยากจะทิ้งก็ทิ้ง อยากจะมาก็มา
อ่านไปอ่านมา รู้สึกเลยว่า นางเอกรักพระเอกน้อยจัง น้อยจนน่าสงสารพระเอก เขารักเธอขนาดนั้น เป็นพี่ชายที่แสนดีคอยเคียงข้างมาตลอด แต่ภาพเดียวที่เห็น และคิดไปเองโดยไม่ถาม ทำลายทุกอย่างลงไปจนหมดสิ้น ซ้ำผสมกับแม่นางเอกอีก กลายเป็นว่า สองคนแม่ลูกนี้หูเบาไปนิดนะคะ ฟีน่าเลยไม่ค่อยปลื้มแม่กับนางเอกสักเท่าไร น้อยครั้งมากที่จะเข้าข้างพระเอกเต็มๆขนาดนี้ แต่อ่านแล้วมันให้จี๊ดใจมาก ทั้งการที่นางเอกหัวแข็ง ยืนกรานจะไม่เข้าใจความรักของพระเอก เพราะคิดว่าตัวเอง คิดถูก ไม่เคยมองอะไรผิด จนน้องสาวพระเอกชักโมโห เป็นฟีน่านะค่า เอาเหอะ ต่อให้เป็นเพื่อนรักกัน แต่เธอไม่มั่นคงกับรักของพี่ชายฉัน เราเป็นแค่เพื่อนสนิทก็พอ อย่าเป็นพี่สะใภ้เลย กลัวสักวันหนึ่งจะทำพี่ชายฉันเสียใจรอบสาม สี่ ห้า ไม่จบไม่สิ้น
บ่นนางเอกอย่างเยอะไปนิดค่ะ เพราะอินและสงสารพระเอกจริงๆนะเนี่ย ถ้านางเอกจะไม่คิดไปเอง ไม่หัวแข็งคิดว่าตัวเองเท่านั้นที่มองถูกต้องทุกอย่าง แม่นางเอกที่ไม่มองพระเอกแบบผิดๆ ทั้งที่รู้จักพระเอกพอสมควรว่าเขาเป็นคนดีแค่ไหน เนื้อแท้พระเอกเป็นลูกผู้ชาย หากแต่การตัดสินใจอะไรผิด บางครั้งสิ่งที่เห็นก็ไม่ใช่สิ่งที่เกิดทั้งหมด พระเอกคงไม่ต้องเกือบจะต้องแต่งงานไปกับคนไม่ได้รัก อยู่กับคำว่าทำไมนางเอกถึงทิ้งไปหกปีแบบนี้
จริงๆแล้ว เรื่องนี้ความรักไม่ได้ทำให้พระเอกตาบอดเลย เขาอาจจะตาบอดเพราะอุบัติเหตุที่สุดท้ายก็หายเป็นปกติได้ แต่นางเอกและแม่ต่างหากที่ตาบอด บอดที่คิดไปเอง บอดเพราะคิดว่าตัวเองถูกต้องไปหมดต่างหาก มันเลยเป็นบาดแผลระหว่างกันและกัน แต่เรื่องมันไม่ได้ตราม่า น้ำตาตกในอะไรมากมาย เพราะเรื่องมันสั้นค่ะ แต่ความที่มันสั้น ฟีน่าเลยแค้นแทนพระเอกสุดอะไรแบบนั้น ตามประสาคนเจ้าคิดเจ้าแค้นนะเอง