ถึงแม้จะเป็นสองเรื่องแต่รีวิวรวบยอดเลยนะคะ เพราะจะว่าไปแล้วมันก็คือเรื่องเดียวกัน เพียงแค่แบ่งเป็นภาคอดีตและปัจจุบัน ซึ่งจะเป็นบทสรุปของเรื่องสั้นอย่างยิหวายาใจที่ออกมาตั้งแต่ปี 2554 และค้างเติ่งอยู่อย่างนั้น ปล่อยให้ใครที่เผลออ่านไปแล้วค้างจนลืมไปแล้วก็ว่าได้ โชคดีที่ฟีน่าไม่ลงมืออ่านและประกาศไว้แล้วว่าไม่มีตอนจบ จะไม่มีวันหยิบยิหวายาใจขึ้นมาอ่านเด็ดขาด ในที่สุดแอลลี่ก็ทำตอนจบได้สักที



อย่างที่บอกว่ารีวิวสองเล่มในคราเดียวกันเลย ดังนั้นจำเป็นที่ว่าใครจะอ่านศาสตราหัวใจก็จำเป็นต้องอ่านยิหวายาใจก่อนเลยนะคะ ไม่อ่านอาจจะมีอาการงงได้ว่าฉากต่างๆที่กล่าวถึงในเรื่องมาจากไหน ตัวละครในเรื่องมีความสำคัญและมีที่มาที่ไปยังไง ไม่อ่านยิหวายาใจจะไม่เข้าใจในศาสตราหัวใจไปด้วยเลยค่ะ แล้วส่วนคำถามที่เคยมีคนถามว่าแต่ทำไมท้ายเล่มยิหวายาใจ บอกว่าให้รออ่านกริชยิหวาแท้ๆ จึงไม่มี บอกง่ายๆ เลยว่ากริชยิหวาก็คือศาตราหัวใจค่ะ เรื่องเดียวกันแต่เปลี่ยนชื่อเรื่อง ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น คงต้องอ่านในเล่มคะ คนที่เป็นแฟนแอลลี่จะคุ้นเคยกับการอ่านนิยายชื่อแบบการ์ดแต่งงานของนักเขียนแล้ว เป็นการบอกใบ้ก่อนอ่านเลยว่าจะกริชหรือศาสตราล้วนแต่คนเดียวกัน ชื่อก็ความหมายใกล้เคียงกันอยู่แล้วนี้ค่ะ



เนื้อหาในเล่มแรกจะเป็นการพูดถึงการที่ทั้งสองได้มารู้จักกันบนสถานที่ที่เต็มไปด้วยความเลวร้ายของจิตใจคน แต่ท่ามกลางความเหมือนไร้เยื่อใยของเด็กหนุ่มคนหนึ่งกลับมีสายสัมพันธ์เกิดขึ้นอย่างเงียบๆกับเด็กสาวที่ต้องเก็บทุกอย่างไว้กับตัวเพียงเพราะเธอไม่อยากให้คนที่รักที่สุดต้องมีเรื่องให้หนักใจ เรื่องราวที่เรียบง่ายและเงียบงันที่ไม่น่าจะมีอะไรกลับรอคอยเหตุการณ์ที่เลวร้ายที่สุด และเมื่อมันพรากความรักของทั้งคู่ไป แต่ไม่ทำลายคำสัญญาระหว่างกันได้ แต่การกลับมาพบกันอีกครั้ง มันมีบางอย่างที่เหมือนจะผิดพลาด ผู้ชายที่เธอรอคอยอยู่ไหน เหลือแต่คนที่เกือบจะใช่หรือว่าเขาใช่ หรือความจริงจะเป็นแค่คำหลอกลวง แต่ท้ายที่สุดแล้วคนที่เธอรักที่สุดก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลง เขาทุ่มเทเพื่อผู้หญิงคนนี้ตลอดมา เตรียมทุกอย่างไว้เพื่อให้ได้กลับมาอยู่ร่วมกันและมุ่งมั่นจะล้างแค้นคนที่ทำลายชีวิตของทั้งสองจนแทบไม่เหลือดี



จริงๆแล้วในการลำดับขั้นของการอ่านนิยายของล็อตนี้ที่แม้ว่าจะไม่ได้ออกมาพร้อมกัน ควรอ่านยิหวายาใจ แล้วต่อด้วยแม้นวาดรักซึ่งออกมาพร้อมกับศาสตราหัวใจ เป็นเล่มที่สามของชุด แต่ฟีน่าเลือกจะหยิบสองเล่มนี้มารีวิวก่อนเพราะเหตุผลส่วนตัวเลยก็คือว่าฟีน่าเป็นติ่งเฮียศาสตร์ค่ะ ส่วนทำไมถึงต้องเรียกว่าติ่ง อันนี้จะมีที่มาจากแม้นวาดรัก เลยยืมมาใช้ก่อนเสียเลย และที่ต้องเป็นติ่งก็คงเพราะว่า ตามรสนิยมส่วนตัวของฟีน่านิยมผู้ชายเคร่งขรึม นิ่งๆ เย็นชาไม่ค่อยแยแสใครทั้งโลกนี้ ไม่สนใจไม่รักก็ไม่ให้ความหวัง วางตัวห่างเหินกับผู้หญิงทุกคน พูดน้อยแต่ลงมือทำงานอย่างหนัก มีเบื้องลึกเบื้องหลังที่เป็นแรงผลักดันให้เขาจะทำได้ทุกอย่าง ไม่ยอมแพ้กับทุกอุปสรรคในโลกนี้ไม่ว่าจะมีอะไรก็ตามที่ และพอดีเลยว่าศาสตราก็เป็นแบบที่ต้องการ เราจะเห็นตัวตนและบาดแผลของผู้ชายคนนี้ตั้งแต่ยังคงเป็นกริช และจะมีช่วงเวลาหนึ่งที่เสมือนเขาหายสาบสูญไปเหมือนได้ตายจากโลกนี้ไป จุดนั้นเองที่ยิ่งทำให้ศาสตราน่ากลัวยิ่งกว่าเดิม เพราะแบบนี้ละศาสตราก็เลยใช่สำหรับฟีน่ามากๆ พร้อมกับคะแนนพิเศษที่มีให้ก็คือเขามีน้องหมาที่มีบทบาทสำคัญในด้านอารมณ์ของฟีน่าทั้งน่ารัก เศร้าและเจ็บแค้นแทนมากไปด้วย



แต่ใช่ว่าจะมีเฉพาะแค่ศาสตราคนเดียวเท่านั้นที่มุ่งมั่นและปักใจกับคำสัญญาในวันที่เจ็บปวดที่สุด ยิหวาเองก็ไม่ต่างกัน ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเธอจะไม่ยอมเป็นแค่คนที่รอให้คนที่เธอรักตามหา แต่เธอพร้อมจะทำให้เขารู้ว่าเธออยู่ตรงนี้ นางเอกเองก็ไม่ใช่ว่าจะสวมบทบาทคุณหนูที่ถูกปกป้องดูแลไม่ให้แตกร้าว หากเธอก็มีบาดแผลในหัวใจไม่น้อยเลย แต่สู้มาได้เพื่อรอคอยพระเอก ดังนั้นเธอจึงไม่ใช่คนที่หัวอ่อนยอมคน ใครอย่ามาแหยมกับเธอก่อนก็แล้วกัน ไม่งั้นแม่ซัดไม่ยั้ง ในเมื่อเธอไม่ใช่แม่พระแสนดีเสียหน่อย



งานนี้ติ่งขอกรี๊ดเฮียศาสตร์นะคะ เรียกว่าทำอะไรก็ดีงามถูกใจไปหมด ผู้ชายแบบนี้ละที่ฉันต้องการ คือเขาเด่นมาตั้งแต่เล่มของแม้นวาดรักแล้ว นี้ถ้าไม่เห็นว่ามีเล่มต่อมารอแล้ว อาจจะคิดเลยว่าเขาเป็นพระเอกในแม้นวาดรักแล้ว ซึ่งพอรู้ว่าไม่ใช่เราเลยมาลุ้นในเล่มนี้ดีกว่าว่าจะยังไง ผู้ชายที่มีบาดแผลทางจิตใจและร่างกาย ต่อสู้ทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองกลับมาแก้แค้นได้ พร้อมกับกรุยทางให้นางเอก จะเรียกว่าส่งเสียเลี้ยงดูนางเอกแบบไม่บอกให้รู้ก็ได้ ลักษณะคล้ายๆ คุณพ่อขายาวแบบนั้น ฟีน่าเองก็นิยมแนวผู้ปกครองแบบลึกลับอยู่แล้วก็เลยถูกใจไปสองเด้งอีก





เนื้อเรื่องเข้มข้นถูกใจคนที่ไม่ค่อยเป็นแฟนนิยายแนวเบาสมองอย่างฟีน่า เพราะความดรามาของชีวิตพระเอกตั้งแต่ยิหวายาใจนี้เข้าขั้นว่าบัดซบเลยก็ว่าได้แต่มันก็ทำให้เนื้อเรื่องเข้มข้นสะใจมาก ตอนอ่านไปก็คิดในใจว่าเมื่อไรกันนะพ่อลูกสุดชั่วที่ทำร้ายคุณศาสตราจะได้รับผลกรรมเร็วๆ เพราะแค้นทั้งสองมาตั้งแต่ยิหวายาใจแล้วค่ะ เรียกว่าเลวบริสุทธิ์กันแบบไม่ต้องหาความดีเลย แต่ต้นแบบเป็นเช่นนั้น ลูกไม้ที่อยู่ใต้ต้นมีหรือจะเป็นผลผลิตที่ดีงาม แต่พอได้รับผลกรรมทีทำมาก็โดนเสียว่ากรรมมันจริงเลย สะใจคนที่คอยสมน้ำหน้าเลยทีเดียวค่ะ แต่ในความดรามาก็มีความหวานน่ารักในยามที่ความจริงเปิดเผยมาแล้วว่าเขาคือใคร ซึ่งมันก็เข้ากับคอนเซปต์พระเอกของแอลลี่ที่เรียกว่าอะไรๆ ก็นางเอกไปหมดทุกอย่าง นางเอกเองก็ซาบซึ้งพอแรงอยู่แล้วว่าเขาคือคนที่ผลักดันเธอให้ไปไกลที่สุดในสิ่งที่เธอเลือกเรียน แต่ผู้ชายที่เธอรักกลับใช้เวลาตลอดห้าปีที่แอบส่งเสียเธอด้วยการทำงานหนัก ไม่เคยหาความสุขใส่ตัวเอง มุ่งมั่นเพื่อเธอคนเดียว แถมไม่มีสายตาให้สาวคนไหนด้วย ข้อนี้ยิ่งกว่าถูกใจ แม้ว่าพระเอกไม่ต้องเล่นมุกขับรถสองแถวส่งแอ๋วเรียนรามก็ตามที ถ้าจะเข้าทีก็คงต้องเป็นขับรถโฟล์คลิฟท์ส่งอีหนูเรียนสวิตฯ น่าจะใช่แต่ แม้ว่าฐานะของคุณศาสตราไม่ใช่เล่นๆ เป็นถึงลูกชายนักธุรกิจมือดี แต่มันมีบางอย่างที่ทำให้พระเอกต้องจัดไว้ในคนจำพวกบ้างาน บ้าหาเงินเพื่อนางเอก ดังนั้นเมื่อนางเอกต้องมารู้เรื่องนี้เธอจึงยิ่งรักผู้ชายคนนี้มากกว่าเดิม และจะไม่ยอมให้อุปสรรคสำคัญใดๆ มาขวางกั้นได้



แต่ในความเป็นผู้ชายที่ดูเหมือนจะเย็นชา ไร้ความอบอุ่นกับคนมากมาย ขีดเส้นความสัมพันธ์กับแต่ละบุคคลไว้อย่างชัดเจนทุกคนก็เป็นแค่เพื่อนร่วมงาน เป็นลูกน้อง ผู้หญิงทอดสะพานคอนกรีตเสริมใยเหล็กพี่ท่านก็มองเฉยๆ แล้วเดินจากไป มุมของผู้ชายแสนดีช่างยั่วเย้าซึ่งอาจจะไม่เคยเห็นในเล่มของยิหวายาใจ เล่มนั้นคนเขียนบอกมาว่าแกพูดไม่ถึง 50 ประโยค เราจะมาเจอในเล่มนี้ ทำให้คุณศาสตราดูมีเสน่ห์ไปอีกแบบ ฟีน่าเป็นพวกชอบมุกความพิเศษที่พระเอกมีให้นางเอกคนเดียวอยู่ด้วยแล้ว งานนี้คุณศาสตราเลยสอบผ่านเข้าไปใหญ่ ไม่มีใครจะได้เห็นมุมขี้เล่น เจ้าชู้กรุ่มกริ่ม หรือแม้แต่ความอ่อนโยนและเอาใจใส่ รวมทั้งความลับมากมายที่เขามียกเว้นแค่นางเอกเท่านั้น เพราะเขาเป็นคนรักความเป็นส่วนตัวอย่างยิ่งยวด



นอกเหนือจากความสะใจของการที่ตัวร้ายได้รับผลกรรมอย่างสาสมในความเลวแบบที่นิยายแอลลี่มักจะเป็นแบบนั้น บรรดาเหล่าตัวนางอิจฉาของเรื่องก็ยังคงต้องคิดผิดมหันต์ที่ดันเลือกมาเป็นนางร้ายในนิยายแอลลี่เพราะว่าพวกเธอทั้งหลายจะไม่ค่อยมีความสำคัญในสายตาของพระเอกเลย จะพยายามแค่ไหนก็แทบไร้ตัวตน ซ้ำร้ายยังต้องหน้าแตกหมอไม่รับเย็บประจำ ถึงแม้เธอจะคิดว่ายังไงก็เอาอยู่ ซึ่งบทสรุปของทุกนางก็ล้วนแต่มีหัวอกเดียวกัน เป็นสิ่งหนึ่งที่ถูกใจมากในเวลาอ่านนิยายของแอลลี่ที่พระเอกไม่เคยหลงกล หลงคารมพวกตัวอิจฉาเลยแม้แต่น้อย แทบจะเรียกว่าร่วมมือกับนางเอกจัดการเสียด้วยซ้ำไปในบางเรื่อง ปลอดดรามานางริษยาที่คอยเกาะแขนพระเอกแล้วคอยเป่าหูกันไปค่ะ เอาเวลาไปลุ้นดรามาของชีวิตพระเอกจะดีกว่า มีค่ากว่ากันเยอะเลย



เรื่องการทำมาหากินของพระเอก นางเอกในเล่ม ก็ไม่ต้องพูดอะไรมาก จะไม่ให้บทบาทในด้านการทำงานของตัวละครลอยไปลอยมา ซึ่งถ้าให้ทำอะไรแล้วก็ต้องทำให้สมจริง ก็เลยจะไม่ได้เห็นฉากที่เรียกว่าพระเอกทำตัวติดกับนางเอกตั้งแต่หน้าแรกยันหน้าสุดท้าย เพราะอย่างพระเอกเป็นนักธุรกิจยังไงก็ต้องทำงานให้สมกับเป็นคนบ้างานขนานแท้



ดังนั้นส่วนผสมทั้งหลายของยิหวายาใจและศาสตราหัวใจก็เลยทำให้ฟีน่าชอบเรื่องนี้นะคะ อ่านแล้วลุ้นมากว่าพระเอกจะทำยังไงกับคนที่ทำลายชีวิตครอบครัวจนหมดสิ้น เป็นแนวดรามาที่เข้มข้นมาก ยิ่งพอมารู้ตื้นลึกหนาบางในรุ่นพ่อแม่เขาด้วยแล้ว ยิ่งสนุก ช่วงเวลาที่หายไปของแต่ละคนทั้งพระเอก พ่อและแม่ ทั้งน่าสงสาร เห็นใจและค้บแค้นใจในในเวลาเดียวกัน บ่มเพาะให้คนต้องแข็งแกร่งโดยที่ไม่ปล่อยให้คนเลวมาเอาเปรียบได้อีกต่อไป แต่ในเวลาเดียวกันก็น่าสงสารที่ต้องมาเจอคนไร้ศีลธรรมในชีวิต แต่ใครที่กังวลใจว่าเรื่องจะดรามาจนขาดหวานไปหรือเปล่าไม่ต้องกลัวนะคะ อย่างไรก็ตามพะยี่ห้อแอลลี่ พระเอกเขารักนางเอกคนเดียวอยู่แล้ว ไม่ได้มีแต่ช่วงเวลาดรามาจนขมขื่นใจนะคะ เขารักและดูแลปกป้องทุกประการ จนเป็นที่มาของคะแนนรักพิเศษอย่างเจ้าด่างน้อย หมาบางแก้วที่สุดจะน่ารักในสายตาของนางเอก แต่ร้ายกับทุกคนที่ไม่ใช่เจ้านายสุดที่รักของมัน คนรักน้องหมาแบบฟีน่านี้ถึงขั้นรักเจ้าด่างน้อยไปเลย กับเจ้านายจะขี้อ้อน แต่มันก็ปกป้องเจ้านายด้วยชีวิตเหมือนกัน ซึ่งน้องหมาก็เป็นสิ่งที่หนึ่งที่เป็นตัวแทนในการดูแลปกป้องนางเอกของพระเอกอีกอย่างด้วยค่ะ เวลาพระเอกแสนดีเอาใจนางเอกเป็นช่วงเวลาที่น่าอิจฉามาก แต่เขาก็ไม่ใช่ผู้ชายที่ให้ท้ายนางเอกตลอดเวลาเพราะรู้ดีว่าเธอก็มีข้อเสียนิดๆ หน่อยๆอยู่ และพระเอกก็เป็นผู้ใหญ่พอที่จะปรามนางเอกให้รู้จักตอบโต้แบบผู้ใหญ่ทำกันไม่ใช่แบบเด็กเอาแต่ใจ พระเอกก็เลยเป็นทุกอย่างในชีวิตนางเอกจริงๆ คงเป็นเพราะสิ่งที่เจอในอดีตหล่อหลอมให้เขาเป็นผู้ใหญ่มากๆ ดังนั้นส่วนผสมหลายๆ อย่างที่ฟีน่าชื่นชอบแบบนี้ก็ไม่แปลกเลยที่ฟีน่าจะชอบยิหวายาใจและศาสตราหัวใจนะคะ อ่านแล้วรักและอยากเป็นติ่งคุณศาสตร์เลยทีเดียวค่ะ ห้าปีที่แอลลี่ใช้เวลาเขียนภาคต่อยิหวายาใจมาเพื่อเอาคืนตัวร้ายถือว่าทำได้ดีเลยทีเดียวคุ้มค่าที่อุตส่าห์หาแผนการมากมาย แม้ว่าจะต้องถอดใจในประเด็นสำคัญไปบ้างก็ตามทีเพราะไม่อาจจะทำอะไรได้ในหลักของตัวบทกฏหมาย แต่สิ่งที่ได้รับก็ไม่น้อยหน้าไปกว่าอดีตที่ไม่อาจเรียกคืนแล้ว เพราะมันคือความยิ่งใหญ่ที่ถูกสร้างด้วยมือตัวเอง มันน่าภาคภูมิใจไม่น้อยไปกว่ากันเลย แม้ว่าโศกนาฏกรรมในชีวิตมันจะเจ็บปวดแค่ไหน หากอย่างน้อยมันก็นำพาผู้หญิงที่เป็นที่รักของศาสตรามาด้วย