คอมเม้นท์ส่วนตัวนะคะ


เป็นหนึ่งในนิยายที่เคยมีคนส่งลิงก์มาให้อ่านตอนลงเป็นเวบเดิมแก้วกุมภัณฑ์เคยชื่อว่าราพณาสูรค่ะแต่เมื่อเป็นเล่มก็เปลี่ยนเป็นแก้วกุมภัณฑ์แทนดังนั้นใครเคยอ่านเรื่องราพณาสูรก็คือเรื่องนี้เองค่ะ


เป็นเรื่องของสาวตกงานที่กำลังจะถังแตกคนหนึ่งที่ต้องมารับภาระดูแลยักษ์หนุ่มตนหนึ่งที่บอกว่าเขาและเธอเกี่ยวพันกับชะตาบางอย่างจะขัดขืนไม่รับภาระก็ไม่ได้ ผลักไสเช่นไรก็หมดหวังจนเธอเองก็ต้องก้มหน้าทำตัวเป็นสถานสงเคราะห์ยักษ์ไร้ที่ไป ซึ่งเธอไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วการที่เธอต้องเปิดบ้านให้เขาอยู่ด้วยมีเหตุผลที่เธอคาดไม่ถึง แต่ถ้าชีวิตยังไม่วุ่นวายพอใครเลยจะรู้ว่าไม่ใช่แค่ยักษ์หนุ่ม ยังพ่วงนาคหนุ่มคู่อริมาด้วย การแย่งชิงของวิเศษที่นางเอกไม่คิดว่าเธอจะได้พบเห็นก็เกิดขึ้นและมีตัวเองเป็นเดิมพันแห่งชะตากรรมและเธอก็แทบช็อกเมื่อรู้ว่าตอนนี้อายุขัยของเธอกำลังจะหมดลงซึ่งถ้าเป็นตอนแรกยักษ์หนุ่มคงจะไม่ไยดีต่อความเป็นความตายของเธอหากตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปเธอคือคนที่เขารักและไม่พร้อมจะปล่อยให้เธอตายต่อหน้าต่อตาเขาแต่หนทางอะไรที่เขาจะต่อลมหายใจของเธอได้ ในเมื่อสิ่งเดียวที่จะช่วยได้มันคือการขัดขืนต่อสิ่งที่เขาถูกส่งให้ลงมาทำ


ถามว่าตัวฟีน่าชอบหรือไม่ แนวหรือเปล่าพูดยากจริงๆนะคะ ในแง่ส่วนที่ค่อนข้างจะชอบเลยก็คือบทพูดของตัวพระเอกและตัวละครฝ่ายที่ไม่ใช่คนปกติ มักจะมาในรูปของกลอนซึ่งมันค่อนข้างจะเขียนยากกว่าบทสนทนาทั่วๆไป ต้องใช้ความคิด ทักษะมากขึ้นกว่าปกติเป็นจุดเด่นที่น่าติดตามของเรื่องเลยค่ะ ทำให้เรื่องสละสลวยขึ้นแต่การจัดวางตัวหนังสือให้มาในลักษณะของร้อยแก้ว คือยาวพรืดแบบที่กำลังอ่านกันทำให้มันดูไม่เข้ากันกับคำพูดที่เขียนมาเป็นร้อยกรองสักเท่าไรค่ะ แต่ก็เข้าใจว่าหากจัดบรรทัดให้เป็นลักษณะแบบที่เราคุ้นชิน จำนวนหน้าอาจจะเพิ่มโดยใช่เหตุเพียงแต่อ่านแล้วมันแปลกๆสายตาเล็กน้อยค่ะ


และแง่ที่สำคัญที่สุดก็คือการคิดในแง่บวกของนางเอกเธออาจจะไม่ใช่นางเอกที่น่าเป็นแบบอย่างในบางประการ คือบางมุมเธอดูเฉื่อยชาไม่กระตือรือร้นกับชีวิตสักเท่าไร จุดหมายในชีวิตคืออะไร เธอรู้ แต่ยังไม่พยายามพอเสน่ห์ของเธอยังไม่ฉายแสงให้รู้สึกว่าเนี่ยล่ะคือนางเอกของเรื่องจริงๆหากแต่ในตอนท้ายเรื่องมุมการมองโลกของนางเอกด้านที่ไม่ย่อท้อจะเปล่งประกายมากที่สุดค่ะเป็นข้อคิดให้คนเราหากเข้าใจว่าหากกลัวกับวันพรุ่งนี้และคำว่าคุณมีเวลาที่จะมีชีวิตอยู่เพียงน้อยนิดเอาแต่หมดอาลัยตายอยากกับชีวิต เวลาที่มีค่ามันจะไร้ค่าทันทีแต่นางเอกเองไม่ใช่เลย เธออาจจะสติแตกไปช่วยขณะ แต่เมื่อเธอคิดได้เธอพร้อมจะใช้ชีวิตให้เต็มที่กับมันและไม่ยอมเชื่อว่าเธอจะตายในเร็ววันถ้ามัวแต่จมกับความเศร้าเธอคงไม่ได้ทำในสิ่งที่อยากทำ อยากเป็นเป็นจุดที่ฟีน่าชอบในตัวนางเอกที่สุดแล้วค่ะ ความไม่ย่อท้อของเธอต่อเติมกำลังใจให้กับตัวเองอย่างที่ไม่จำเป็นต้องให้พระเอกเป็นคนช่วยชะตาคนลิขิตได้ด้วยตัวเอง ไม่ใช่คนอื่น


แล้วพระเอกเป็นเช่นไรแรกๆเขาก็ดูจะเป็นยักษ์ขี้โมโห หงุดหงิดง่ายแต่พอพระเอกเริ่มแสดงออกในแง่ที่ใส่ใจนางเอกจะรู้สึกว่าเขาน่ารักขึ้นและรู้สึกไปเองหรือเปล่าว่า เวลาพระเอกพูดเป็นกลอนคล้ายๆจะจีบนางเอกมันดูค่อนข้างหวานในระดับพิเศษเลยค่ะด้วยความที่มันเป็นกลอนจะน่าประทับใจกว่าคำพูดธรรมดาๆแต่มันก็ไม่ได้สำคัญเท่าการกระทำที่พระเอกทำให้นะคะเราจะเห็นว่าเขามีความรู้สึกที่มากกว่าคนที่ถูกส่งมาทำงานบางประการ ทั้งการเอาใจใส่นางเอกหรือแม้แต่ความรู้สึกน้อยใจที่เขามีต่อนางเอกที่ไม่ค่อยเห็นเขาเป็นคนสำคัญแบบที่เขามีต่อนางเอกเลยแต่ที่น่าจะโดนใจสุดน่าจะเป็นตอนที่เขาไปหางานเล็กๆน้อยๆทำแล้วเอาเงินมาเก็บไว้ให้นางเอกมันอาจจะไม่ได้เยอะมากแค่ร้อยกว่าบาทแต่คุณค่าของมันมีมากกว่าจำนวนเงินที่ได้เสียอีกค่ะ ฟีน่ารู้สึกว่าฉากตรงนี้โดนกว่าฉากขอพรเสียอีกค่ะ


แล้วรู้สึกเช่นไรกับองค์รวมของเรื่องพูดได้ว่าอ่านได้นะคะ เพราะพล็อตเรื่อง การเล่าเรื่องมีความแปลกไปจากนิยายทั่วๆไปแต่ยังไม่ถึงกับทำให้เรารู้สึกว่ามันใช่สุดๆ หวานจัด อ่านแล้วอิจฉานางเอกมากๆอาจจะรู้สึกไปว่าเนื้อเรื่องและการเล่ามันยังไม่สุดพออารมณ์หวานโรแมนติคยังไม่จับใจมากๆคือเห็นความรักในตัวพระเอกที่เป็นยักษ์และแสดงออกมากกว่าตัวนางเอกเสียอีกค่ะ ฝ่ายนางเอกใช่ว่าจะไม่มีไม่เห็น มีอยู่นะคะ แต่มันยังไม่หวานจับใจยังไงพูดไม่ถูกค่ะ หรือเพราะว่าฟีน่ารู้สึกว่าตัวนางเอกมีบทบาทกับเพื่อนรักอย่างอาชาชายมากกว่ากับตัวสุรมาราที่เป็นพระเอกเสียอีกค่ะจนลึกๆในใจฟีน่าไปลุ้นให้มนุษย์คู่กับมนุษย์เสียมากกว่าคู่นี้ถ้าลงเอยกันน่ารักดีนะคะ

เพราะอาชาชายเป็นคนที่หวังดีกับนางเอกแค่อากัปกิริยาบางอย่างของอาชาชายมันทำให้บอกไม่ถูกว่าจะชายหรือหญิงกันแน่


พูดถึงตัวอาชาชายในบางครั้งฟีน่าก็รับรู้ได้ถึงพลังแห่งวายได้ยังไม่รู้แปลกๆเมื่อไรที่นาถภุชงค์เข้าฉากกับอาชาชาย ฟีน่าจะคิดแบบนี้ทุกทีเลยค่ะไม่รู้ว่าคนอื่นจะคิดเหมือนกันหรือเปล่า แต่มันชวนคิดออกนะคะเขาชอบวอแวกับอาชาชายอยู่ตลอดแบบนั้น และดูจะมีสายสัมพันธ์อะไรแปลกๆอยู่ด้วยแม้ว่าตอนท้ายจะจบแบบนั้นก็ตามที บอกตรงๆว่าฟีน่าที่เป็นคนไม่ชอบแนววายสักเท่าไรก็ยังมีลุ้นๆคู่นี้เลยนะคะ แต่ไม่ได้เชียร์เต็มทีเพราะเรายังคงไม่ใช่สาววายจริงๆ


ตอนท้ายๆเรื่องเหตุการณ์บ้างอย่างดูจะดำเนินเรื่องแบบรวบรัดไปมากๆคือถ้าตัวละครตัวนั้นไม่มีบทบาทช้ำรักที่หนักหน่วงมาเราคงจะพอจะอินๆกับความรักครั้งใหม่นี้นะคะ แต่มันกลายเป็นเล่าแบบยังไม่มีอารมณ์ร่วมกับความรักนี้เลยแม้ว่ามันจะไม่ฉากสำคัญในนิยายก็ตามทีนะคะ แต่เมื่อมันเป็นส่วนหนึ่งของนิยายแล้วเราก็อยากจะอินกับทุกฉากของนิยาย พอมันโดดๆมาเหมือนจะทำให้ปิดเรื่องให้จบหากมันขาดความสมจริงไปก็เลยเหมือนว่าเรื่องมันลอยๆ โดดจากเรื่องที่ดำเนินมาไปหน่อย


เอาเป็นว่าสำหรับเรื่องนี้มองในแง่ความใหม่ของการนำเสนอจัดว่าดีเลยค่ะ เป็นการนำเสนอเรื่องที่แปลกใหม่ดีสอดแทรกข้อคิดไว้กับตัวนิยาย นางเอกที่ดูจะไม่ค่อยได้เรื่องได้ราวสักเท่าไรหากซ่อนเนื้อแท้ที่เป็นคนดีและคิดบวกต่อการใช้ชีวิตบนโลกเอาไว้ เธอเองอาจจะต้องพบเจอกับความลับช็อกชีวิตอยู่หลายครั้งแต่ที่สุดก็ผ่านมันมาได้ด้วยสติและการรู้คิด การดำเนินเรื่องอาจจะติดขัด ไม่ทำให้คนอ่านแบบฟีน่าติดหนึบวางไม่ลงอยู่บ้างแต่เรื่องการใส่บทสนาที่เป็นคำกลอนเข้าไปก็จัดว่าน่าสนใจดีค่ะ เห็นถึงการทำงานที่ใส่ใจของคนเขียน


แต่ถ้าใครอยากลองอ่านนิยายที่มีความแปลกของเนื้อเรื่องนะคะถือว่าอ่านได้เลยล่ะ ไม่เสียดายเงิน อาจจะติดที่มันยังไม่สุดในอารมณ์ของคนอ่านแบบฟีน่าไปสักนิดค่ะไม่ริษยา อิจฉานางเอก ความหวานชื่นและโรแมนติคไม่มากนักเพราะตอนแรกคาดหวังว่าจะน่ารัก อบอุ่นกว่านี้เพราะฟีน่ามีนิยายที่เป็นแนวยักษ์ที่ค่อนข้างหวานอยู่เป็นฐานเล่มนี้ก็อยากได้แนวนั้น แต่เนื้อเรื่องมันเลยไม่ออกแนวรักอย่างที่เราต้องการไปหน่อยเนื่องจากเรื่องนี้หาได้น้อยหรือถ้ามีก็ยังไม่ส่งให้ฟีน่าจิกหมอนได้เลยเรียกว่าแค่พอใช้ได้เลยล่ะจุดนี้ ถ้าเสริมให้มีฉากที่น่ารักและเรียกรอยยิ้มได้มากกว่านี้คงจะดีค่ะจะเป็นนิยายที่น่าติดตามเลยล่ะ ยังไงก็จะรอดูผลงานต่อไปของนักเขียนคนนี้นะคะประเด็นเลยคือประทับใจพล็อตมากที่สุดนะคะ