มาแล้วค่ะ เมื่อหมดช่วงซื้อนิยายฟีน่าก็ได้คิวรีวิวนิยายที่ซื้อมาถมบ้านแล้วค่ะ แต่ในเมื่อไม่รู้จะอ่านอะไรดีเลยตัดสินใจหยิบของไอวี่มาอ่านก่อนค่ะ และตอนแรกว่าจะเอาไปใส่ในหมวดนิยายเพิ่งอ่านจบ ก็สงสัยว่าจะยาวมากมาย เลยตัดสินใจแยกสนพ.ดีกว่าค่ะในเมื่อมีหมวดแยกสนพ.ไว้แล้ว จะได้ง่ายดายมากค่ะ ก็ยังเหมือนเดิมเล่มไหนชอบมากก็จะแยกเล่มไว้เป็นพิเศษค่ะ เล่มไหนเฉยๆ พออ่านได้ ไม่แนว จะจัดมาอยู่ในหมวดเพิ่งอ่านจบค่ะ
และมีคำบ่นมาจากคนอ่านบล็อกว่าขี้เกียจเลื่อนลงไปดูรีวิวล่างๆ ฟีน่าเลยตัดสินใจทำแบบนี้ค่ะ ฟีน่าจะรีวิวเล่มใหม่ไว้ตรงนี้ส่วนหลักตรงนี้ก่อนค่ะ และจะรีวิวไว้ในส่วนของคอมเมนต์ด้วย เพื่อที่ว่าถึงเวลา เปลี่ยนรีวิวทีละเล่มจะยังมีรีวิวเล่มเก่าให้อ่านอยู่ค่ะ ใครเข้ามาจะได้อ่านรีวิวเล่มใหม่ๆก่อน หากต้องการอ่านเล่มเก่าก็เลื่อนไปดูในส่วนของคอมเมนต์ได้ค่ะ และเพื่อนๆก็ยังแสดงความคิดเห็นได้เหมือนเดิมค่ะ
เมื่ออุบัติเหตุครั้งนั้นพรากบิดาของปวินชยาไปอย่างไม่มีวันกลับ และเสมือนหนึ่งความผิดบาปในจิตใจของจิรธัชที่ตอกย้ำว่าเขาคือส่วนหนึ่งของโศกนาฏกรรมนี้ เมื่อบิดาของเขารับดูแลอุปการะปวินชยาจึงเสมือนการไถ่โทษอย่างหนึ่งให้กับความผิดนี้ของเขา หากเขาไม่คิดว่าสักวันหนึ่งความรู้สึกที่เขามองปวินชยาจะค่อยๆเปลี่ยนไปเกินกว่าที่ใจจะต้านทาน
เมื่อทุกอย่างในชีวิตทั้งการงานและการดูแลคนในบ้านตกมาเป็นภาระของจิรธัชทั้งหมด ไม่มีสิ่งใดที่เขาจะลำบากใจที่สุดเท่ากับการได้แต่มองปวินชยาและมอบให้ได้แต่ความปรารถนาดีเท่านั้น เพราะใจของเขาไม่อาจเป็นได้แค่ผู้ปกครอง หากเขาก็กลับไม่รู้เลยว่าปวินชยาเองก็ไม่คิดกับเขาแค่ผู้ปกครองผู้พระคุณอีกเหมือนกัน แต่เพราะไม่อาจจะเอ่ยคำใดออกไป เพียงแค่คำว่าไม่คู่ควร ความรักจึงได้แต่เก็บไว้ลึกสุดหัวใจ
ทว่าปัญหาหนักอึ้งที่เขากำลังแบกรับไม่ใช่แค่ความรักที่ปิดบังแต่จิรธัชกำลังถูกปองร้ายจากใครสักคนที่ต้องการกำจัดเขาให้พ้นทาง ชีวิตที่ไม่ปลอดภัย ซ้ำหัวใจก็ยังปัญหาถ้าแค่รักแต่บอกไม่ได้ยังเพียงพอที่จะทำให้เขาหนักใจพอ ปัญหายิ่งทบทวีคูณเมื่อน้องชายออกปากขอคบหากับหญิงสาวที่ปักใจ จะตอบรับก็เหมือนเฉือนใจ จะปฏิเสธไปก็ไร้เหตุผล จิรธัชจึงได้แต่น้ำท่วมปาก หาทางออกให้กับความรักไม่ได้เสียที
เพียงเพราะคำรักที่ไม่กล้าเอ่ย แม้จะรับรู้เป็นนัยถึงความพิเศษที่เขามอบให้ แต่ปวินชยาก็ไม่กล้าจะเข้าข้างตัวเอง และยิ่งเธอพยายามจะเก็บกดความรู้สึกเท่าไร ก็ยิ่งทำให้จิรธัชเข้าใจผิด จนกลายเป็นความบาดหมางที่ร้าวลึก จนแทบมองไม่เห็นว่ารักครั้งนี้จะสมหวังได้อย่างไร
เหมือนทุกอย่างจะเกือบสายไป เพียงเพราะยากจะยอมรับใจตัวเอง จิรธัชและปวินชยาเกือบจะไม่มีโอกาสได้เอื้อนเอ่ยความในใจให้อีกฝ่ายได้รับรู้ ถ้าไม่เพราะความรู้สึกที่แทบขาดใจหากต้องไม่มีฝ่ายอยู่เคียงข้าง จิรธัชคงไม่กล้าที่เห็นแก่ตัวฉุดรั้งผู้หญิงที่ตนรักเอาไว้ข้างกาย และทำลายม่านหัวใจที่ขวางทางรักเอาไว้ ผูกพันธ์และร้อยรัดเธอไว้ด้วยคำที่เธออยากได้ยิน รัก คำเดียวเท่านั้น