เมื่อภูวไนยโดนพรากคนรักไปด้วยความตาย เขาก็เลือกจะพรากของลูกสาวที่รักของคนที่ทำให้ลูกและเมียที่ตายไป เขาไม่สนใจว่าเธอจะเป็นใคร แม้ว่าต้นข้าวจะคือน้องสาวแท้ๆของต้นรัก เมียรักของเขา แต่ในเมื่อเธอคือคนที่บิดาเธอรักยิ่งกว่าเขาก็ต้องทำลายเธอเพื่อแก้แค้น
ต้นข้าวผิดเพียงแค่เป็นลูกสาวของคนที่ภูวไนยเกลียด เธอไม่มีสิทธิ์จะเลือกทางเดินให้ตัวเอง เขาไม่สนใจและใส่ใจในความรู้สึกใดๆที่มีต่อเธอแม้แต่น้อย แต่จริงหรือที่เขาไม่สนใจความรู้สึกของเธอ เพราะแม้ปากจะบอกแค้นเธอแต่เธอก็คือคนที่เขายอมใจอ่อนให้เสมอมา ยามที่ต้นข้าวอ้อนวอนขอบางสิ่ง แม้จะขัดต่อเจตนารมย์แต่หากทำให้เธอไม่งอนจนเขาปวดหัวแล้ว ภูวไนยก็พร้อมจะทำให้เสมอ
ทุกอย่างที่เหมือนจะเปลี่ยนไปในทางที่ดี แต่จู่ๆความแค้นที่ภูวไนยกำลังจะลืมเลือนก็กลับมาใหม่ เขาเลือกจะทำร้ายจิตใจของต้นข้าวอีกครั้ง แต่เขาก็ร้ายกับเธอได้ไม่ที่สุดเสียที เดี๋ยวรักเดี๋ยวร้ายจนทุกคนไม่มีใครจะตามอารมณ์ของเขาได้ทัน แม้จะมองเห็นความรักในดวงตาของทั้งสองฝ่ายก็ตาม
แต่เพราะความหึงหวงอันรุนแรงเกินคาดคิดไว้ทำให้สิ่งที่ล้ำค่าของทั้งสองฝ่ายที่หวงแหนต้องจากไป และนั้นก็สะบั้นความสัมพันธ์ที่บางเบาให้ขาดลง แต่หัวใจที่แอบซ่อนรักไว้ก็ไม่อาจจะหันหลังให้กันอย่างที่ปากบอกไว้ เมื่อภูวไนยขาดต้นข้าวไม่ได้ แม้จะต้องลักพาเธอกลับมาก็ตาม แต่ถ้าเขายังไม่สามารถลืมเลือนความแค้นที่มีอยู่ในใจได้ ความรักที่อยู่ในความแค้นจะเป็นไปอย่างไร
ต้นข้าวไม่ได้ต้องการให้เขาลืมเลือนความแค้น ความรัก แต่เธอต้องการเพียงแค่เป็นส่วนหนึ่งในความรักของเขาก็พอ ขอเพียงขอให้เขาเลือกความรักมากกว่าแค้นต้นข้าวก็พอใจแล้ว และนั่นก็ทำให้ภูวไนยตาสว่าง ว่าตอนนี้สิ่งที่เหลืออยู่คือรัก เขาควรจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับรักของต้นข้าวที่เขาขาดไม่ได้
เรื่องนี้ก็อย่างที่บอกว่าค่ะว่าแนวแค้นพ่อตาลงที่น้องเมีย ที่ตัวเองไม่รู้เลยว่าจริงๆนะแอบรักเขามานานแต่เลือกจะบอกว่าต้องแก้แค้นอยู่ตลอดเวลา แต่ไหงตามสืบว่าเขาชอบไม่ชอบอะไร พอได้มาแก้แค้น แรกก็ชอบว่าให้เจ็บๆแต่จริงๆก็เอาอกเอาใจยอมตามใจให้ตามสภาวะอารมณ์ขึ้นๆลงๆ ยามดีก็แสนน่ารัก แต่พอรู้ตัวว่าต้องล้างแค้นก็ขยันทำร้ายจิตใจนางเอกมากๆ ยังที่ตัวละครบอกเองว่าพระเอกอารมณ์ไม่คงที่เพราะพระเอกเป็นแบบนั้นจริงๆ แต่ก็ถือว่ามีอะไรที่น่ารักดีค่ะเวลาเอาอกเอาใจนางเอก เพราะนางเอกเวลาต้องการอะไรจะอ้อนพระเอกให้ยอมจนได้
ส่วนนางเอกก็อึดจริงๆค่ะ อดทนและทนรักพระเอกได้โล่ห์จริงๆ แต่ก็ถือว่าเข้มแข็งดีค่ะ เวลาพระเอกเลิกราก็ยืนได้ตัวเอง แต่สุดท้ายก็ไม่รอดที่กลับมารักเขาอีก
ฟีน่าอ่านแล้วก็ถือว่าพอใช้ค่ะ ถ้าพระเอกไม่ติดว่าขึ้นๆลงๆ ว่าเด๋วรักเด๋วเกลียดนางเอก และมั่นคงในความแค้นจนจะจบเล่มขนาดนั้น เอาตัวเองผูกกับความแค้นและรักครั้งเก่าจนแทบเมินนางเอก ถ้าไม่เพราะนางเอกให้อภัยและกลับไปหาเองคงได้กินน้ำตาต่างข้าวล่ะงานนี้
แต่ก็พยายามจะเข้าใจพระเอก เมียเก่าตายเพราะพ่อตากีดกัน พระเอกก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนักหนาเวลาดีกับนางเอกก็ดีสุดใจ อ่อนโยนดีค่ะ อิๆๆชอบส่วนตัวตอนเล่นกับน้องหมาของนางเอก น่ารักดีคะ เป็นคนพ่ายแพ้หมาด้วยนิสัยพอมีพระเอกที่เอาใจน้องหมาเลยชอบได้คะแนนพิเศษไป(บ้านะเนี่ยเรา) บางอารมณ์ก็เกรงอกเกรงใจนางเอกเหมือนคนกลัวเมียก็น่ารักไปอีกแบบ แต่จะดีกว่านี้ถ้าพี่ท่านไม่ผูกติดความแค้นจนเกินงามไปหน่อย
อยู่ในข่ายพอไหวค่ะ เข้าขั้นสนุกดีเรื่องหนึ่ง และชอบบรรดาเพื่อนของพระเอกโดยเฉพาะซาฮี เกร์ กำลังลุ้นว่าจะสมหวังไหมเนี่ย และคาดว่าต้องมีเล่มต่อแหงๆ(หรือมีแล้วเนี่ย) เพราะเพื่อนพระเอกเหลืออีกตั้งหลายคนให้น่าเก็บมาเขียนถึง
เห็นเล่มใหม่ของปรุงจันทร์ออกแล้วแต่รอไปก่อนค่ะ ไปเก็บเงินก่อนละกันค่ะ