:::ปลายทางที่โค้งฟ้า..ตอนที่ 4 :::
ฉันไม่ได้ถูกหล่อหลอมด้วยเบ้าแก้วไม่ได้ถูกเพ้นท์ด้วยลายเงินลายทอง แต่พ่อเลี้ยงพวกเราให้ใช้ชีวิตรอดได้ในสังคมปัจจุบัน ในขอบรั้วพื้นที่กว่าเจ็ดไร่ที่มีลำพังพวกเราวิ่งเล่นส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าว ชีวิตวัยเด็กของพวกเราเติบโตอยู่ตรงนั้น ในสวนไม้หลากพันธุ์ สุดแต่จะได้มาจากทิศทางใหน บางครั้งพ่อได้มาจากเพื่อน หลายต้นลูกน้องมาปลูกให้ บางต้นเป็นของฝากจากลูกศิษย์ ผลไม้เรามีเกือบทุกอย่างเลยแม้จะไม่สมบูรณ์เท่าไหร่ บางทีมันกลายเป็นสนามรบให้ลิงทะโมนหกตัวห้อยหัวโจนทะยาน นานนานจะเห็นพ่อมายืนดูที่ระเบียงบ้าน นั่นทำให้เราเงียบกันไปได้สักสองนาที ช่วยกันเก็บกิ่งก้านหักเรี่ยกระจายบนพื้นไปกองรวมริมรั้ว แล้วเริ่มต้นใหม่ สายเลือดอนุรักษ์ธรรมชาติของพ่อซึมซับไปในในอนูสำนึกของลูกลูกทุกคนของพ่อรักต้นไม้ทุกต้น ใบไม้ทุกใบ ฉันเองชอบดอกไม้สีขาวมีกลิ่นหอมทุกชนิดเหมือนพ่อ พ่อชอบดอกมะลิมากที่สุด ขยายเต็มไปหมด มะลิของเราดอกโตกลีบซ้อนแน่น ในช่วงฤดูร้อน..มะลิจะบานรับฝนหลงฤดู..พวกเราจะเก็บมาทำมาลัยกัน บางวันก้อได้มาลัยตุ้มสวยงาม..บางวันจะเป็นเพียงมะลิเสียบก้านมะพร้าว และในบางวันมันจะไปอยู่ในถังขยะ..เพราะไม่ทันเสร็จ.ก้อวงแตก... พวกเรามีระยะห่างกันของอายุเพียงปีเดียว.. จึงเหมือนเพื่อนกันมากกว่า.. ในรั้ว"บ้านของเรา" มีผลไม้หลากชนิด ชนิดหนึ่งก้อไม่มากกว่าหนึ่งต้น .ยกเว้นส้มเขียวหวานเปลือกบาง ซึ่งฉันไม่เคยจะเห็นว่ามันจะหวานได้สักครั้ง "ส้มเขียวเปรี้ยว" พวกเราเรียกกันอย่างนี้ แต่พ่อบอกว่า เอาไว้ทำน้ำอรรถบาล (ไม่แน่ใจว่าเขียนอย่างนี้) ฉันก้อไม่รู้ว่ามันคืออะไร.. แต่เมื่อมีผลพ่อให้เอามาคั้นเติมเกลือกับน้ำตาลดื่มสดๆ แต่พวกเรามักจะไปควานหาลูกที่ใหญ่ที่สุด แก่ที่สุดมาอวดกันมากกว่า ..พี่ใหญ่กับพี่รองจะขุดร่องรอบรอบโคนต้นส้มเพื่อรอรับน้ำที่ล้นมาจากถังเก็บน้ำ แล้วปล่อยให้ระบายไปตามร่องเล็กๆจากต้นหนึ่งไปต้นหนึ่ง น้องรองกับน้องเล็กจะวิ่งเก็บก้อนหินเล็กเล็กมากั้นตรงโน้นตรงนี้ทำเป็นทำนบ ..น้ำตก..วันไหนน้ำมากมากก้อจะได้"..เขื่อน.."พี่กลางร้องเพลงอยู่บนยอดฝรั่งและส่งเสียงเจื้อยแจ้วตามอารมณ์..หมดเสียงก้อคือแอบขึ้นบ้านหลับไปแล้ว.. หรือไม่ก็อ่านหนังสือพงสาวดารจีนของพ่อ(ในห้องสมุดเล็กของพ่อมีหนังสือหลายอย่างให้เลือกอ่านตั้งแต่วรรณคดีไทย พงสาวดารจีนอย่างสามก๊ก และนิยายร่วมสมัย)ฉันก้อเก็บดอกส้มลอยน้ำ บางทีพับเรือมาลอยเล่น พ่อเดินเอามือไขว้หลังมองยอดนั้นทียอดนี้ที บางทีก้อแอบมาพัง"เขื่อน"ของน้องรองกับน้องเล็ก ให้ซ่อมกันใหม่อยากให้พ่อได้เห็นลูกเล็กเล็กของพ่อในวันนี้ ลูกที่เติบโตเป็นวิศวกร เป็นนายทหาร เป็นนักปฏิวัติอุตสาหกรรม เป็นอาจารย์ ส่วนฉันถึงจะยังชอบเก็บดอกไม้ลอยน้ำ ทำเรือกระดาษ ไร้สาระในบางวัน แต่ฉันก้อเอาตัวเองรอดด้วยลำแข้ง มีโอกาสสร้างชื่อเสียงให้กับวงศ์ตระกูล และยังคงเป็นที่รักของพี่พี่น้องน้องแน่นแฟ้นเหมือนเดิม.