:::ปลายทางที่โค้งฟ้า.. ตอนที่1:::

ในความทรงจำของฉัน ฉันเห็นแม่เพียงภาพถ่าย
ภาพถ่ายที่แม่โอบอุ้มฉันไว้ในวัยสักสองขวบ
ในภาพแม่สวยมาก เหมาะสมกับพ่อราว "กิ่งทองใบหยก"
พี่ใหญ่กับพี่รองขนาบข้างพ่อซึ่งอุ้มพี่สาม
ฉันในอ้อมกอดของแม่น่ารักมากมาก จริงจริงนะ
เด็กผู้หญิงแก้มฟูใส่หมวกติดระบายตากลมแป๋วแหว๋ว
ใหนใครบอกว่าคนสวยสวยตอนเด็กเด็กมักจะขี้เหร่ไง..
ตอนเด็กฉันก็ไม่เห็นจะขี้เหร่เรยย

เท่าที่จำความได้..หลังจากที่เปลี่ยนคนเลี้ยงมาหลายคน
(เลี้ยงลิงหกตัวน่ะ เรื่องเล็กซะที่ไหน)
ฉันมีแป้งนม ที่มาทำหน้าที่หลายอย่างในบ้าน
แป้งนมเป็นพี่สาวแท้แท้ของพ่อ เธอเป็นผู้ใหญ่ที่น่ารักมาก
สาวโสดพันธุ์แท้ เธอรักพวกเราทุกคน..เหมือนที่พวกเราทุกคนรักเธอ

แป้งนมชอบเล่าสารพัดเรื่องให้พวกเราฟังรวมถึงเรื่อง"แม่" ด้วย
เธอช่างเล่าและสามารถบรรยายภาพของพวกเราในวัยเด็กได้ชัดเจน
ฉันพอจะรู้จักแม่บ้างก็จากแป้งนมนี่เอง
ฉันรับรู้ว่าแม่ชอบทำอาหาร แม่ชอบทำขนม
โดยเฉพาะไอศรีมสำหรับลูกเล็กเล็กของแม่
และเผื่อแผ่ถึงเด็กอื่นๆในละแวกที่พัก

แม่ชอบงานเย็บปักถักร้อย
เค้าแม่ศรีเรือนของแม่ยังทิ้งปรากฎอยู่บนดอลลี่
ฉันหมายถึงลูกไม้ถักสารพัดแบบ ที่แม่เลือกใช้สีขาวทั้งหมด
งานฝีมือของแม่ละเอียดประณีต สวยงามจนไม่กล้าหยิบใช้
ทุกชิ้นเก็บไว้อย่างดี ในตู้ไม้โบราณสลักลายของพ่อ

คืนวันเก่าเก่าที่แป้งนมเล่า ฉันมองเห็นสุภาพสตรีแสนสวย
ยืนส่งลูกชายลูกสาวขึ้นรถไปโรงเรียน
แป้งนมเธอเล่าได้ละเอียดละออจนมองเห็นมือน้อยน้อยโบกไหว
"ตอนเย็นใหญ่จะกลับมาหาแม่ใหม่คับ"
"ตอนเย็นรองจะกลับมาหาแม่ใหม่คับ"
อย่างนี้ทุกวัน จนวาระสุดท้ายของแม่

วันสุดท้าย...แม่จากพวกเราไปอย่างเงียบๆ ในอ้อมกอดของพ่อ
เส้นเลือดในสมองแตก เมื่ออายุเพียงสามสิบแปดปี..
ฉันวัยสี่ขวบยังจำความไม่ได้ด้วยซ้ำไป
เมื่อเจอหน้าคนเก่าๆ จะมีคำถามเสมอ
"คนนี้ใช่มั๊ยที่นั่งร้อยพวงมาลัยหน้าศพคุณแม่"

ฉันนึกภาพตัวเองนุ่งกระโปรงบานนั่งร้อยดอกไม้ไม่ออก
คงทำตามที่เห็นผู้ใหญ่ทำ ไม่เข้าใจความหมาย
ใครใครกล่าวกันว่า " ลูกขาดแม่เหมือนแพแตก"
พวกเราไม่มีใครรู้สึกกันอย่างนั้นสักนิดพ่อทดแทนให้พวกเราได้ทั้งหมด
เท่าที่ลูกระลึก เท่าที่ลูกรู้สึก เท่าที่ลูกสัมผัส
ลูกของพ่อทุกคนไม่ทำตัวมีปัญหาให้หนักใจพ่อเลย

ฉันจะรู้สึกขัดแย้งลึกลึกทุกครั้งที่มีคนกล่าวว่าลูกกำพร้ามักมีปัญหา
(หรือจะมี..อ่อ..มีซีปัญหาของฉัน
ฉันไม่เห็นว่าใครดีได้เทียบเท่าพ่อของฉันละมัง
เคยคิดเหมือนกันว่าคาดหวังสูงไปหรือเปล่า
แต่จะแปลกอะไรก็ฉันจะเป็นแมลงเม่าตัวที่ไม่บินเข้ากองไฟ)


บนวิถีการเลี้ยงดู การหล่อหลอม..การอบรมบ่มนิสัย..
สิ่งแวดล้อมและครอบครัวนับว่าเป็นส่วนประกอบสำคัญก็จริง
แต่ตัวเองต่างหากสำคัญที่สุด อะไรจะสำคัญเท่าใจ
ใครจะมารู้จักตัวเองดีเท่าตัวเอง..
หากใจเข้มแข็งไม่อ่อนโอนไปรับปฎิกูลภายนอก

ไม่ว่าอะไรก็ทำร้ายใจแกร่งไม่ได้..นะ..เพชร..จะอย่างไรก็ยังคงสภาพเป็นเพชร..
ทำนองเดียวกันถ่านอย่างไรก็อยู่เพียงถ่าน ใครจะอดทนเจียรนัยถ่านให้เป็นเพชร ?
หรือว่าทำได้ก็เรื่องของใครใครก็ไม่เกี่ยวแล้ว

พวกเรามีความใฝ่ดีกันในสายเลือด
ประสบความสำเร็จมากกว่าครอบครัวพร้อมหน้าด้วยซ้ำ
รับรู้ได้ว่าแม่โอบอ้อมอารี..คงเหมือนรอยยิ้มอ่อนโยนของแม่ในภาพถ่าย
แป้งนมบอกว่าแม่มองดูเหมือนเรียบเรียบเยียบเย็น แต่เด็ดขาด
ชอบช่วยเหลือคนอื่นและไม่ทนกับการเอารัดเอาเปรียบ
อันนี้หรือเปล่าที่ฉันรับมาเต็มเต็ม

สิ่งที่ฉันเกลียดมากคือ คนที่ชอบเอาเปรียบคนอื่น
ฉันระอาเอือมกับพฤติกรรมเหยียบย่ำคนอื่น
โดยเฉพาะกับพวกทำลายปราการด้วยลมปาก
คำคนที่นอกจากไม่สร้างสรรค์แล้วยังทำลายกระหน่ำซ้ำเติม
ฉันไม่ยอมรับมือของคนที่หยิบยื่นอย่างไม่จริงใจ
ฉันไม่หวังรับน้ำใจของคนที่กระโดดข้ามคนล้ม
ฉันไม่ฟังน้ำคำของคนที่มือถือสากปากถือศีล

ฉันปรายตาผ่านแค่เปรยถามตัวเองเขาวัดคนอื่นจากตัวเองได้อย่างไร
เขามีคุณค่าในตัวเองมากแค่ไหน เขาเหมาะสมที่จะประณามผู้อื่นหรือไม่
เขาถือสิทธิ์อะไรไปตัดสินคนอื่น
(คนอื่นที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับชีวิตของตัวเองสักหน่อย)

ลมปากทำลายคนดีดีในสังคมมาเยอะแล้ว
เมื่อไหร่จะหยุดระบายสีคนอื่นเสียที

Create Date : 14 กุมภาพันธ์ 2553		1 comments
Last Update : 25 มีนาคม 2553 22:29:54 น.
Counter : 468 Pageviews.
Share Tweet