Bloggang.com : weblog for you and your gang
ลมหายใจของใบไม้
Group Blog
ลานอโศก
ห้องบริหารจิต
รอยอินทร์
ศิลปวัฒนธรรมไทย
วิ่งตามนาย
ข้อคิดคำเขียน
มองผ่านเลนส์
เพลงภูต
ร่ำไปในใบเรียว
ปลายทางที่โค้งฟ้า..ฯ
เรื่องสั้นหลายวันจบ
มีสุขร่วมเสพ..ฯ
เก็บรักมาเก็บไว้ที่ในรัก
อโรคยาปรมาลาภา
คลีนิคกายภาพ
วิทยายุทธ
แสนรักษ์
เพลงเพื่อแผ่นดิน
Music Box
เพลงเพื่อคุณ
MV Romance XL
MV น่ารัก
เพลงประกอบ
ฟังเพลงออนไลน์
รวมเพลงขิม
รวมเพลงขลุ่ย
เพลงลูกทุ่งไทย
ห้องภาพ
คนแถวหน้า
แดนสนธยา
มุมเตือนภัย
ถนนดวงดาว
บ้านและสวน
ตกแต่งสวน
ท่องไปในโลกกว้าง
คู่สร้าง-คู่สม
มุมซ่อมสวย
หยุดก่อนโลก..ฉันจะลง
ทัศนา-จร
เวทีดาว
ตลาดนัดงาน
เก็บออมรอมจ่าย
ซ่อมได้
ครัวไทย
ไทยน้ำทิพย์
บ้านเล็กในป่าใหญ่
ย่อโลก
หน้าต่างโลก
แฟชั่น
ชีวิตต้องสู้
คนรักรถ
กระฉ่อนเว็บ
งานสร้าง
กฏ+หมาย
สินทรัพย์
ศาสตร์แห่งตัวเลข
สมุนไพรไทย
อัญมณี
เทคนิคการถ่ายภาพ
รวมโค้ดแต่งบล็อก
มุมกีฬา
เรือนจำกลาง
สาวเอยจะบอกให้
ระเบียงรุ้ง
Lab
<<
กุมภาพันธ์ 2554
>>
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
2 กุมภาพันธ์ 2554
:::ปลายทางที่โค้งฟ้า..ตอนที่ 16:::
All Blogs
:::ปลายทางที่โค้งฟ้า ตอนที่..17:::
:::ปลายทางที่โค้งฟ้า..ตอนที่ 16:::
:::ปลายทางที่โค้งฟ้า..ตอนที่ 15 :::
:::ปลายทางที่โค้งฟ้า..ตอนที่ 14 :::
:::ปลายทางที่โค้งฟ้า..ตอนที่ 13:::
:::ปลายทางที่โค้งฟ้า..ตอนที่ 12 :::
:::ปลายทางที่โค้งฟ้า..ตอนที่ 11 :::
:::ปลายทางที่โค้งฟ้า..ตอนที่ 10 :::
:::ปลายทางที่โค้งฟ้า..ตอนที่ 9 :::
:::ปลายทางที่โค้งฟ้า..ตอนที่ 8 :::
:::ปลายทางที่โค้งฟ้า..ตอนที่ 7 :::
:::ปลายทางที่โค้งฟ้า..ตอนที่ 6 :::
:::ปลายทางที่โค้งฟ้า..ตอนที่ 5 :::
:::ปลายทางที่โค้งฟ้า..ตอนที่ 4 :::
:::ปลายทางที่โค้งฟ้า..ตอนที่ 3 :::
:::ปลายทางที่โค้งฟ้า..ตอนที่ 2 :::
:::ปลายทางที่โค้งฟ้า.. ตอนที่1:::
:::ปลายทางที่โค้งฟ้า..บทนำ:::
:::ปลายทางที่โค้งฟ้า:::
:::ปลายทางที่โค้งฟ้า..ตอนที่ 16:::
.
ในวันต่อวันที่ฉันมีพี่ยาคอยให้กำลังใจ
วันต่อวันที่เธอเฝ้าดูการทำงานของฉัน
วันคืนที่เธอเจือจานน้ำใจ ชีวิตที่แห้งแล้งของฉันกลับมีชีวิตชีวา
ในบ่ายวันหนึ่งใต้ต้นชงโคมุมเดิมที่คุณลุงถามรักว่าฉันชีวินหรือเปล่า
ฉันตกใจตอบไม่ได้ ฉันรู้ว่าคุณลุงมีสัมผัสพิเศษ แต่ไม่รู้ว่าคุณลุงคิดอะไร
ฉันตอบสั้นๆ "หลานรักพี่ยากับคุณลุง"
คุณลุงบอก "ยารักชีวิน" ฉันคอแข็ง
ไม่แปลกใจเลยใครใครที่ได้ใกล้ชิดชีวินก็รักชีวินกันทั้งนั้น
ชีวินบุคลิกดี ปากหวาน พูดเป็น มีน้ำใจ รู้จักเอาใจ
ที่สำคัญชีวันเป็นหนุ่มโสด มีอนาคต..
ใครใครก็รักชีวันได้.แต่ต้องไม่ใช่พี่ยา..ต้องไม่ใช่พี่ยา
ชีวิตพี่ยาเป็นของฉัน หากขาดพี่ยาฉันจะอยู่ได้อย่างไร..
ฉันคุยเรื่องนี้กับชีวิน ชีวินปฏิเสธและย้ำคำเดิม
"ชีวิตเราเป็นของกันและกัน"
ฉันกำลังคิดหาทางออก
คุณลุงเริ่มป่วยฉันไม่อยากให้ท่านคิดมาก
ความสนิทสนมใกล้ชิดทำให้ฉันรักท่านเหมือนญาติผู้ใหญ่
ในความแข็งกระด้างของพี่ยา เธอไม่ค่อยสนิทสนมกับพ่อเท่าใดนัก
ฉันเองเสียอีกที่ดูแลประหนึ่งญาติ
ในความปราถนาลึกลึกที่ต้องการสิ่งทดแทนจากพ่อกระมัง
คุณลุงออกปากขอฉันเป็นลูกบุญธรรมโดยกฏหมาย
แต่พี่ยาโกรธ "ทำไมไม่ขอมาเป็นแม่ยาเสียเลยล่ะ"
ฉันตกใจ..เธอโกรธที่ถูกชีวินปฎิเสธหรือเปล่า ฉันไม่เดา
ฉันไม่เข้าใจพี่ยาแต่รู้สึกเป็นความทุกข์ที่เธอโกรธไม่ยอมพูดกับฉัน
วันสุดท้ายที่เราพบกัน ฉันให้ชีวินไปพบพี่ยา
ทั้งสองคนกลับหายไปด้วยกัน
ฉันไม่เข้าใจความคิดของคนทั้งสอง แต่อโหสิให้..
เมื่อได้รับข่าวจากทางหน้าหนังสือพิมพ์เครื่องบินตกที่สุราษฏร์ธานี..
ในรายชื่อผู้เสียชีวิตทั้งหมด มีชื่อของทั้งสองคนด้วย....
ฉันเสียใจแทบไม่เป็นผู้เป็นคนอีกครั้งแต่ไม่นานนัก
มีประโยชน์อะไรที่จะบ่มฟักบาดแผลให้ร้าวลึก ชีวิตยังอีกยาวไกล
คุณลุงคือคนในความดูแลของฉันอย่างแท้จริง ท่านไม่มีญาติอื่นๆอีกในเมืองไทย
เงินก้อนใหญ่ที่พี่ยาทิ้งไว้ให้คุณลุงเป็นเงินสนับสนุนความฝันฉันให้เป็นจริง
คุณลุงยกให้ฉันทั้งหมดเพื่อเป็นกองทุนสร้างฝัน ให้โดยไม่เรียกร้องสิ่งตอบแทน
แต่ฉันออกปากขอแต่งงานกับท่าน ใช่..ฉันขอท่านแต่งงาน..
มีที่ไหนกันเล่าเจ้าสาวขอแต่งงานกับเจ้าบ่าวที่อายุห่างกันเกือบ 2 รอบ..
ท่านดึงมือฉันไปถือไว้แน่นและบอกกับฉันว่า
ท่านยังมองเห็นความสวยงามของฉันเสมอ
ฉันในวัยเด็กเป็นอย่างไร วันนี้ยังคงเป็นอย่างนั้นในสายตาของคุณลุง
ท่านขอบใจในน้ำใจและบอกว่า "วันนึงถ้าหลานมีความรักที่แท้จริง หลานจะนึกถึงวันนี้"
ฉันบอก"ไม่มีแล้วรักที่แท้จริง ฉันมีได้หนึ่งเดียวและให้พ่อไปหมดแล้ว"
คุณลุงถามว่าแล้วจะแต่งงานกับลุงทำไม ฉันอึ้ง.ตอบไม่ได้.
คุณลุงเข้าใจความคิดของฉัน คุณลุงบอกหลานอยู่ที่นี่ได้ตลอดชีวิต
หลานเป็นเจ้าของที่นี่ในฐานะเจ้าของบ้าน คุณลุงยกกิจการให้ฉัน..
ท่ามกลางความตื่นตะลึงเงียบงันของพี่น้อง เราประกาศเป็นหุ้นส่วนชีวิต
ในวันที่เปิดอาคารหลังแรกบนพื้นที่เล็กๆสงบและสวยเหมือนใจ
ทุกคนงุนงงกับการตัดสินใจของฉัน แต่จะแปลกอะไรฉันลิขิตตัวเองแล้ว
ฉันกลับพบชีวิตสงบกิจการของเราจัดว่าประสบความสำเร็จ
อาจเป็นเพราะสภาพแวดล้อมและสังคมที่เปลี่ยนไป
ภาวะบีบคั้นที่ทำให้ครอบครัวต้องลดค่าใช้จ่าย
ประหยัดเวลา ตัดบางสิ่งที่เกินความจำเป็น
ปรับขนบประเพณีให้รัดกุมตามความพอดี
สภาวะความเปลี่ยนแปลงของสังคม ชีวิตดิ้นรน..
งานของฉันขยายตัวเติบโต สิ่งที่ฉันนึกไม่ถึง
ผู้สูงอายุกว่าเจ็ดสิบเปอร์เซนต์มาจากครอบครัวผู้มีอันจะกิน..
ในทุกวันที่ฉันนั่งเขียนหนังสือ
คุณลุงจะเลื่อนล้อรถไปที่นั่นที่นี่คุยกับคนนั้นคนนี้มีความสุขให้ได้รับรู้
นานนานจะอ้อมกลับมาหาฉันสักครั้งและถาม "มีอะไรให้ช่วยไหม..ลูกสาว"
ในทุกทุกเช้าที่หน้าต่างบานนี้..
ฉันเข็นรถล้อเลื่อนชี้ชวนดูตะวันเบิกฟ้า
"พ่อเคยบอกเสมอ
วันใดเราทดท้อ เหนื่อยล้า ให้นึกถึงดวงตาวัน
ดวงตะวันที่ถักทอฝันของใครต่อใคร
นาฬิกาดวงตาวันที่กำหนดชะตาชีวิตได้ด้วยตัวมันเอง
ชีวิตคนเราเหมือนดวงตาวันมีขึ้นมีตก
มีทั้งดีและร้ายปนเปกันไป เหมือนมีดำมีขาว
ใครที่ไม่พบปัญหาเลยในชีวิตไม่มี
เพียงแต่วันนี้เราอย่ายอมแพ้
รอวันเวลาดีดีที่จะหวนกลับมาอีกครั้ง
เหมือนดวงอาทิตย์ที่ไม่เคยทิ้งขอบฟ้า
วันพรุ่งนี้ยังมีความหวังใหม่รอเราอยู่เสมอ.."
ฉันทุ่มเทชีวิตช่วงนั้นให้กับความใฝ่ฝัน ได้ทำงานที่ใจรัก
ความสุขเอื้อมคว้าได้ทุกความหวัง และพบว่าถนนที่ฉันเลือกสวยงาม
ชีวิตดำเนินไปพร้อมๆกับดวงตะวันที่ขึ้นทางทิศตะวันออก
ลับหายไปทางทิศตะวันตกและพร้อมที่จะตื่นมาพบกันในวันใหม่
ไม่มีอะไรแปลกใหม่ให้ต้องค้นหานอกจากเฝ้ามองความงดงามของผลผลิต
ฉันต้องไขว่คว้าอะไรอีกนอกจากความสุขสงบไปจนถึงบั้นปลายชีวิต
ทะเลสงบใช่จะไร้คลื่น
ฟ้าไร้เมฆใช่จะปลอดมรสุม
ชีวิตราบเรียบใช่จะไร้อุปสรรค..
มรสุมชีวิตตั้งเค้าอีกครั้งเมื่อคุณลุงเริ่มป่วย
ชีวิตสงบยาวนานนั้นสิ้นสุดลง ทุกอย่างหยุดลง
ก่อนที่คุณลุงจะทันได้เขียนพินัยกรรม
ฉันเหมือนถูกทิ้งไว้เดียวดาย
ดวงตะวันดวงเดิมทอแสงสีหม่น
ปลายโลกมืดมน แสนไกล ..
Create Date : 02 กุมภาพันธ์ 2554
Last Update : 11 กุมภาพันธ์ 2554 19:31:20 น.
0 comments
Counter : 643 Pageviews.
Share
Tweet
Peakroong
Location :
[ดู Profile ทั้งหมด]
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 41 คน [
?
]
"หากต้องตัดสินใครสักคน
เริ่มจาก "ทำไม"คงจะดีกว่า"อย่างไร"
เพราะสิ่งที่มองเห็นไม่แน่ว่ามีอยู่จริง
สิ่งที่มองไม่เห็นใช่ว่าไม่มี
สิ่งที่คิดว่าใช่อาจไม่ใช่
สิ่งที่ไม่คิดว่าใช่สำหรับคุณ
มันอาจใช่เลยสำหรับใครอีกคน"
"
๐ ให้ลมหายใจของใบไม้เป็นบันทึกคนกล่อง
คำเขียนของคนล้มลุกคลุกคลาน
แต่ยังมีลมหายใจเป็นของตัวเอง
แม้ไม่ใช่ทุกอย่างที่มีหากเป็นทุกอย่างที่เป็น
เก็บความว่างเปล่าไว้เติมเต็ม..
๐ ขอบคุณตัวละครทุกตัว
ทั้งที่มีอยู่จริงและที่ไม่มีตัวตน
ขอบคุณวันเวลา-ครูบา-อาจารย์
ที่สอนให้เก็บเกี่ยว ฝึกให้คิด สอนให้เขียน
๐ ขอบคุณเพื่อนเพื่อนชาวไซเบอร์
ที่กรุยทางให้สร้างสรรรค์บล็อคได้เท่าใจ
ขอบคุณทุกภาพงดงามจากบล็อกน้องญามี่
ขอบคุณ
https://www.thaipoem.com
ที่ให้เพลงประกอบเป็นอมตะนิรันดร์กาล
๐ ขอบคุณความเป็นเธอ..
ที่ส่งผ่านการ"ให้"มาเสมอฝัน
ขอบคุณความเป็นฉัน..
คนเกี่ยวประสบการณ์ระหว่างวันมาถักทอ
'ปีฆรุ้ง
27 มกราคม 2553
Friends' blogs
Peakroong
Webmaster - BlogGang
[Add Peakroong's blog to your web]
Links
ร้านค้าออนไลน์
สโมสรสร้างสรรค์ทางเลือก
ทางด่วน
Facebook
BlogGang.com
Pantip.com
|
PantipMarket.com
|
Pantown.com
| © 2004
BlogGang.com
allrights reserved.