Bloggang.com : Peakroong :

:::ปลายทางที่โค้งฟ้า..ตอนที่ 2 :::

ในโอกาสหนึ่งที่ได้กลับไปรวมญาติอีกครั้งใต้แสงจันทร์ที่บ้านสวน
บรรยากาศเก่าเก่าในวัยเยาว์ถูกจำลองไว้ตรงนั้น..คิดถึงพ่อจับใจ..
พ่อเป็นต้นฉบับและถ่ายทอดสายเลือดอนุรักษ์ธรรมชาติ
ให้แก่ลูกเล็กเล็กของพ่อ ตราบจนเติบใหญ่..

ฉันไม่เคยลืมภาพที่ระเบียงบ้านยามดึกในคืนแสงจันทร์ส่องสว่าง
ลานกว้างกว้างจะเป็นที่ชุมนุมของลูกเล็กๆทั้งหกของพ่อ
ผลัดกันเล่านิทานที่ฟังมาบ้าง เล่าเรื่องจากโรงเรียนบ้าง
ขัดแย้งกันบ้าง แซววาทีกัน..
และทะเลาะกันเสียงดังลั่นๆจนพ่อต้องขู่ว่า ถ้าเสียงดังจะให้เข้าบ้านนอน
จริงจริงนะ..ฉันนึกไม่ออกเลยว่าพ่อเคยดุพวกเราไหม
เวลาดุพ่อจะทำหน้าอย่างไร..

ภาพติดตาคือภาพพ่อล้อเลียนเขี้ยวเล็กๆที่มุมปากฉันเวลาหัวเราะเสียงดังดัง
ซึ่งก้อจะหยุดอาการเซ่อซ่าร่าเริงของฉันได้ทุกครั้ง
เมื่อพวกเราต่างเติบโตแยกย้ายกันไปเรียนไกลไกล
ฉันก้อเพิ่งรู้เพิ่งเข้าใจความรู้สึกของพ่อในวันนี้.. วันที่ฉันไม่มีใคร
รุ้ว่าพ่อแสนจะห่วงลูกกำพร้าเล็กเล็กของพ่อ แต่พ่อไม่เคยแสดงออก ไม่ปริปาก..

ในท่ามกลางแสงจันทร์ทอสว่างราวกับกลางวัน
พ่อนั่งเงียบเงียบบนเก้าอี้โยกหนุนแขนตัวเองต่างหมอน..
ตอนนั้นฉันไม่รู้ว่าพ่อคิดอะไร..จนวันเวลาล่วงผ่าน..
นิสัยสอดรู้สอดเห็นพาแก้วใสไปเจอบันทึกเก่าเก่าของพ่อ
บันทึกเก่าเก่านั้น..เก่าจนกระดาษจับสีเหลืองและไม่อัพเดท
แต่ฉันสัมผัสได้ถึงความรู้สึกทั้งมวลของพ่อ

ฉันไม่ลืมหน้ากลางที่มีริบบิ้นสีจางจางคั่นอยู่
ตัวอักษรเล็กเล็กหัวหางชัดเจนของพ่อกระจ่างอยู่ในใจ

"ถึงม้วยดินสิ้นฟ้ามหาสมุทร ไม่สิ้นสุดความรักสมัครสมาน
แม้เกิดในใต้หล้าสุธาธาร ขอพบพานพิสวาสไม่คลาดคลา
แม้เนื้อเย็นเป็นห้วงมหรรณพ พี่ขอพบศรีสวัสดิ์เป็นมัจฉา
แม้เป็นบัวตัวพี่เป็นภุมรา เชยผกาโกสุมปทุมทอง.
แม้เป็นถ้ำอำไพใคร่เป็นหงษ์ จะร่อนลงสิงสู่เป็นคู่สอง
ขอติดตามทรามสงวนนวลละออง เป็นคู่ครองพิศวาสทุกชาติไป "

และนั่นคือบันทึกของพ่อหลังจากแม่ "ไปสวรรค์" หลายปี..
คนเก่าเก่าเล่าให้ฟังว่า พ่อกับแม่รักกันนักหนา ร่วมชีวิตกันเพียง16 ปี
แล้วสัจจธรรมชีวิตก้อพรากแม่จากไป ..วางหกชีวิตเล็กเล็กไว้กับพ่อเพียงคนเดียว
คนเดียวจริงจริง พวกเรารู้ว่าพ่อเป็นพ่อหม้ายเนื้อหอม รูปหล่อ
มีสาวแก่แม่ม่าย แวะเวียนมาให้พวกเราวิพากษ์วิจารณ์กันมันส์
เอ๊อ.อ..ไม่ใช่..แวะเวียนกันมาทำความรู้จักกับพวกเรา !!
แต่รอไปเถอะ ข้ออ้างของพ่อ. "..รอให้ลูกโตก่อน.."
เหอออ..ก้อลูกของพ่อไม่เคยโตเลยใน"อาณาจักร" ของเรา

คุณน้าเคยเปรยเปรยเย้าพวกเราว่าลูกหกคนนี้ พ่อรักใครที่สุดนะ?
ฉันได้ตอบไปแล้วด้วยใจทั้งหมด. " พ่อจะรักใครก้อช่าง แก้วใสรักพ่อที่สุด"
ในวัยเด็กฉันค่อนข้างจะขี้แย แต่ไม่เคยร้องไห้เพราะพ่อเลย
นอกจากวันสุดท้ายที่ใกล้ชิดพ่อที่สุด .. วันเก็บอัฐิ..

"ใครได้ฟันกรามของพ่อเก็บไว้แสดงว่าเป็นลูกที่พ่อรักมากที่สุด"
เสียงตัวแสบข้างๆอธิษฐาน น้ำตาฉันร่วงเผาะ จนรู้สึกว่ามันดังก้องไปทั้งใจ
ถึงแม้จะรู้แล้วจากเสียงพี่ใหญ่เอ็ด " เห็นแล้วซี..ถึงอฐิษฐาน "
หากเป็นวัยเด็กคงได้ต่อปากต่อคำกันอีกนาน
แต่ที่ทำคือเช็ดน้ำตาแล้วเถียงในใจ..
"..ในชีวิต..ฉันภูมิใจแล้วที่ได้มี
โอกาสบอกว่า"รักพ่อ" ในยามที่ท่านยังมีชีวิตอยู่.."

Create Date : 21 กุมภาพันธ์ 2553

0 comments

Last Update : 3 มีนาคม 2553 15:36:48 น.

Counter : 392 Pageviews.