Bloggang.com : numainew : อยู่ดีๆก็เป็น Bell's palsy

อยู่ดีๆก็เป็น Bell's palsy


	สวัสดีค่ะ หนูใหม่เองนะคะ หายไปนานมากกกกหลายเดือนเลย วันนี้ใหม่จะมาถ่ายทอดประสบการณ์ทางสุขภาพ ที่ไม่เคยคิดว่าจะเกิดกับตัวเองมาก่อนค่ะ โรคนี้ มีชื่อว่า Bell's palsy หรือโรคไวรัสทำลายเส้นประสาทนั่นเองค่ะ วันนั้น (17 มิถุนายน 2554) ใหม่รู้สึกเพลียๆ เหมือนจะเป็นไข้ค่ะ ก็เลยให้น้องๆดูหน้าร้านให้ ตัวเองอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ลุกไม่ไหว เลยนอนแบบอยู่ในห้อง ในอารมณ์ตอนนั้นเหมือนยังชิลล์เล็กๆค่ะ ยกมือถือมาถ่ายรูปนี้ ป๊าบบบบ อัพโหลดอ้อนเพื่อนๆในเฟซบุ๊คทันใด อ้อนๆเพื่อน เพื่อนก็บอกว่าหายไวๆนะ ทานยานะ พักผ่อนนะ ในใจก็คิดว่าเดี๋ยวนอนแป๊บก็คงหาย (ทานยาพาราเซลตามอนและอาม็อกซี่เข้าไปด้วย) ไม่รู้เพราะอะไร เอะอะก็สองตัวนี้ตลอด นอนยาวไปถึงเที่ยงค่ะ หลับๆตื่นๆ วิกกี้กะแซลลี่ ก็ยกอาหารกลางวันมาเสิร์ฟถึงเตียงเลย คล้อยหลังเด็ก อิป้าก็จ้วงๆ อาหารเข้าปาก แต่ทำไมมันไม่เข้าปาก อ้าว เฮ่ย เว่ย ปากทำไมไม่อ้าล่ะ จับช้อนยัดเข้าไป เคี้ยวๆ อาหารไหลออกมาเฉยเลย กรี๊ดดดด หยุดทานเลยค่ะ เริ่มกังวล เริ่มหาอะไรมาส่องหน้าตัวเอง วิกกี้เข้ามาเก็บถาดอาหารก็เลยขอยืมกระจกมาส่องหน่อย โอ้ววว ปากชั้น ยิ้มชั้น เบี้ยววววว (นิดๆ) เอากล้องมาถ่ายไว้ด้วยค่ะ จริงๆถ่ายคลิปด้วย หล่อนเป็นหล่อนจริงๆ อะไรก็จะถ่ายๆๆๆ ก็เลยโทรบอกพี่ตี๋ (ผู้ซึ่งอยู่กทม.ปู้นนน) พี่ตี๋ก็ตกใจ เลยโทรบอกคุณหมอ(น้องชาย) คุณหมอก็ไวเลยค่ะ ส่งรถพยาบาลมารับหล่อนถึงที่เลย ก่อนรถพยาบาลจะมา ก็เข้าไปแปรงฟันในห้องน้ำค่ะ กรี๊ดดด อีกที แปรงฟันแล้วน้ำร่วงออกจากปากพลั่กๆๆๆ น้ำตาหยดแหมะเลยค่ะ ชั้นต้องเป็นอะไรไปแล้วแน่ๆ จังหวะนั้นอามา อาปาก็มาถึงพอดีค่ะ อยากร้องไห้ แต่ห้ามร้องนะ ต้องเข้มแข็ง อามาก็พกสายวัดความดันมาด้วยค่ะ จับวัดความดัน สูงปรี้ดดด เกือบ 200 สงสัยหนูตื่นเต้น... รถพยาบาลมาถึงพอดีค่ะ ก็พาหล่อนจับนอนเตียงใส่รถหว่อวี้หว่อ มุ่งหน้าไปโรงพยาบาลค่ะ เกิดมาไม่เคยนั่ง ไม่เคยนอนรถพยาบาลก็เคยวันนั้นล่ะค่ะ ตื่นเต้นดีเหมือนกัน ก็น่ากลัวนิดๆด้วย หล่อนชอบจินตนาการ ถึงโรงพยาบาลก็นอนรอวินิจฉัยพักหนึ่ง ตรวจความดัน ตรวจการเต้นหัวใจ และอะไรมากมาย อ้อ เจาะเลือดด้วยค่ะ คุณหมออยากรักษาอาการกล้ามเนื้ออ่อนแรงของหนูใหม่อยู่แล้ว ไหนๆก็มา ก็เลยจับไปเอ็กซ์เรย์ด้วยเลย ไม่ค่อยเกี่ยวกัน แต่ก็ยอมค่ะ อยากแข็งแรงนี่นา พอเอ็กซ์เรย์เสร็จก็โดนเข็นไปพักที่ห้อง I.C.U ฟังดูน่ากลัวนะคะ แต่ไม่น่ากลัวค่ะ ตอนนั้นหิวจัง 555 แล้วคุณหมอ(ผู้เชียวชาญ)ก็มา ไชโย คุณหมอมองแป๊บเดียวก็รู้ว่าอาการนี้คือ Bell's palsy ก็บอกว่าเดี๋ยวก็หาย (แหม ทำให้หนูมีกำลังใจนึกว่าจะหายวันรุ่งขึ้น) คุณหมอก็อธิบายง่ายๆว่า ก็เกิดจากภาวะร่างกายอ่อนแอ(พักผ่อนน้อย) ประกอบกับเชื้อไวรัสชนิดนี้(ไม่ทราบว่าชื่ออะไรนะคะ) ปลิวมากับสายลม แล้วมันก็เลือก...เรา แม่เจ้า เลือกเดี๊ยนทำไม ปกติไวรัสเข้าสู่ร่างกายจะทำปฏิกิริยาออกมาด้วยอาการหวัด แต่เจ้านี่ เลี้ยวลดเข้าไปฝังตัวที่กกหูขวา ทำลายเส้นประสาทคู่ที่ 7 เลยทำให้การทำงานของเส้นประสาทมีปัญหา และอาการก็อย่างที่เป็นค่ะ คือ ... กล้ามเนื้อหน้าทางขวา(ของคนไข้แต่ซ้ายของคุณหมอ)ก็ไม่ทำงาน แล้วคุณหมอก็กลับไป ณ ตอนนั้นมีอามา อาปา คุณหมอ น้องตูน อ้อ มีวิกกี้ มาย เมดอีกคน เต็มห้องเลย รู้สึกว่าเราไม่ได้อยู่คนเดียว เรามีญาติ รู้สึกดีจริงๆค่ะ พักใหญ่เลยกว่าจะได้ห้องพัก สรุปคือคืนนี้เปลี่ยนที่นอน นอนที่โรงพยาบาลคืนหนึ่งนะ ประสบการณ์ใหม่ในรอบ 32 ปีของหล่อนอีกแล้ว วันนี้ทำไมมีแต่เรื่องใหม่ๆ (หรอ) 555 อ้อ คุณหมอบอกว่าพี่ตี๋กำลังขับรถมาแล้วนะ สามีข้าเจ้า ทำไมต้องเหนื่อยหนอ แต่ก็ยอมรับว่า ดีใจและก็ชื้นนนนใจค่ะ ภาวนาให้พี่ตี๋ขับรถปลอดภัย ระมัดระวังมากๆ แล้วก็ได้ทานข้าวซะที ข้าวผัดโรงพยาบาล พอทานได้นะคะ ^^ สักพักก็ได้ห้องพักค่ะ ตอนนั้นก็ได้จับมือถือล่ะ โทรบอกคุณนายแม่ก่อน เดี๋ยวจะงอนเอา ว่าเกิดอะไรแบบนี้ทำไมไม่บอก อุตส่าห์กำชับแล้วว่าไม่เป็นอะไรมาก ไม่ต้องมานะ แต่คนเป็นพ่อเป็นแม่ อะไรก็ใหญ่ไม่เท่าลูกเนอะ สองตายาย + หลานจุ๊บแจงก็พากันมาค่ำนั้นค่ะ ครอบครัวสำคัญมากจริงๆ รักทุกคนมากๆนะคะ ในกระเป๋าหล่อนจะมีกล้องติดไว้ตลอด แน่นอนว่าหล่อนขอมองหน้าตัวเองหน่อยเหอะน่า หลับตาปี๋หน่อยสิ ยิ้มหน่อยสิ โฮฮฮฮฮ ในเมื่อเป็นแล้ว เราก็ต้องอยู่กับมันให้ได้เนอะ.... พูดถึงสาวๆห้อง I.C.U น่ารักทุกคนเลย บริการดีมาก น่ารักมาก ค่ะ บายบายสาวๆห้องนั้น ก็ไปนอนที่ห้องพักซะทีเนอะ วิกกี้ก็เฝ้าอยู่ หมายมั่นปั้นมือว่าคืนนี้หนูจะนอนกับพี่ใหม่ที่รพ. แต่ช้าแต่ คุณนายแม่ ป๊ะป๋า และหลานจุ๊บมาพอดี วิกกี้ก็เลยต้องกลับไปนอนเกสต์เฮ้าส์กับแซลลี่ดังเดิม หลานจุ๊บเฝ้าเองค่ะ รอน้าตี๋อีกคนหนึ่ง คุณพยาบาลก็มาวัดไข้ วัดความดัน วัดการเต้นหัวใจทั้งคืนค่ะ นอนไม่หลับด้วย บอกแล้วหล่อนจิตนาการสูง 555 เลยอยู่รอจนพี่ตี๋มาประมาณตีสองค่ะ เห็นหน้าพี่ตี๋แล้วอยากร้องไห้ ไม่ได้ดราม่านะ เค้าซึ้งใจ พี่ตี๋ขับมาตั้งไกลเพราะหนูใหม่ไม่สบาย พิมพ์ไปก็จุกอกไป พี่ตี๋ออกจากที่ทำงานก็บึ่งมาเลย มาในชุดทำงานและไม่มีสมบัติใดๆติดตัวมาเลย มาแบบใช้หัวใจนำทางมาจริงๆ (เวอร์ล่ะ) งิงิ ภายหลังมาสารภาพว่า ตอนเห็นสภาพหนูใหม่ครั้งแรก ตกใจมากเหมือนกัน แต่ต้องเก็บอาการ ต้องเป็นกำลังใจให้ภรรแมว ดูฮีเถิดดดดด... เช้าแล้ว ตื่นขึ้นมาก็เจอะคนที่รักหล่อนมากๆๆอีกสองคน เมื่อคืนต้องบังคับขู่เข็ญให้ไปนอนเกสต์เฮ้าส์ค่ะ ไม่อย่างนั้นดื้อจะขับรถกลับเชียงรายอย่างเดียว แล้วก็สำเร็จ ใครจะยอมเนอะ ดึกๆดื่นๆ แล้วเช้านี้ก็มาทานอาหารเช้าด้วยกัน ด้านนอกระเบียง คนเปื่อยก็ทานสิ่งนี้ อร่อยเมิกกกกก(หรอคะ) อาหารไม่อร่อยแต่สุขใจมากกว่าค่ะ สายๆคุณหมอก็มาดูอาการอีกครั้ง สนทนากันพักใหญ่เกี่ยวกับโรคนี้ล่ะค่ะ แนวทางการรักษา ยาที่จะให้ เคลียร์มากมาย และยอมรับว่าเข้าใจง่าย แน่นอนว่าปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัดแน่นอนค่ะ ขอให้หนูกลับบ้านเถิดดดดด.... แล้วก็ได้กลับบ้านสมใจค่ะ แต่กาลกลับไม่เป็นดังนั้น ปกติโรคอื่นๆใด ออกจากรพ.แล้ว เพราะอาการดีขึ้นใช่มั้ยคะ แต่ของหนูใหม่หล่อนเนี่ย ออกมาแล้วแย่กว่าเดิมค่ะ นั่นคือ อาการของโรค หาใช่ความผิดปกติไม่ ยาที่จะได้รับคือ สเตียรอยด์ ควบคู่กับวิตตามินบี 12 ส่วนยาที่ดีที่สุดคือ กำลังใจ เพราะโรคนี้ต้องใช้ เวลา เท่านั้นค่ะ คุณหมอยกหลายๆเคสว่า บางคนก็ 3 วัน บางคนก็อาทิตย์หนึ่ง สองอาทิตย์ เดือน สองเดือน เก้าเดือน แล้วหนูจะอยู่ตรงไหนคะ.... ช่วงแรกก็เป็นหวัดด้วย ทานยาแก้หวัดด้วยล่ะค่ะ ส่งผลให้มื้อหนึ่งๆ หล่อนต้องรับยาประมาณนี้... คุณหมอนัดอีกครั้งในอีก 1 สัปดาห์ถัดมาค่ะ อ้อ ตอนออกจากรพ.สิ่งแรกที่หล่อนต้องการคือ หน้ากากเสือ เอ้ย ใช่ที่ไหน ผ้าปิดปากนั่นเอง ก็หล่อนยังอายกับความผิดปกตินี้อยู่ค่ะ แม้จะไม่สบาย แต่แขกเกสต์เฮ้าส์ก็มีเรื่อยๆนะคะ ก็ต้องทำงานเน้อออ... ผ้าปิดปากนี้ได้จากร้านน้ำผึ้งคนดี ช้างม่อยเภสัช ณ กาดหลวง พักหลังนี้อยากได้ยาอะไร ร้านนี้กลายเป็นร้านประจำค่ะ เพราะมีทุกกกอย่างจริงๆ ระหว่างที่พักฟื้นที่บ้าน สิ่งที่หล่อนทำทุกเช้าคือ ตื่นขึ้นมาส่องกระจก หรือไม่ก็ถ่ายรูปตัวเอง เพื่อเช็คว่า ยิ้มจะปกติได้หรือยัง แน่นอนว่า ผิดหวังทุกวัน so sadddd ไม่เป็นไรสิน่า ต้องมีความหวังสิ.... อาการที่ทรมานอีกประการคือ กล้ามเนื้อตาค่ะ ด้วยที่เค้าไม่ปิดสนิท เลยทำให้เวลานอนเหมือนเรานอนไม่พอ เวลาอาบน้ำ สระผม แสบสนิทจริงๆ เพราะแชมพูไหลเข้าตา ครบกำหนดนัดก็ไปพบคุณหมอค่ะ เหมือนคุณหมอจะรู้ใจว่า ทำไมมันยังดูไม่ดีขึ้น ก็เลยอธิบายเพิ่มเติมว่า ตอนนี้อุปมาเหมือนเรามีทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ จู่ๆก็มีลูกไฟ ลงมาจากฟากฟ้า หล่นลงมาทำลายทุ่งหญ้า หลายๆจุด ส่งผลให้หญ้ามันถูกไฟไหม้ ทำลาย และการที่มันจะงอกงามขึ้นมาใหม่ดังเดิมนั้น ต้อง...ใช้เวลา ขึ้นอยู่กับความสมบูรณ์ของหลายๆอย่าง บางทีอาจจะใช้เวลาสั้นๆ บางทีอาจจะนานๆ แต่เราช่วยเพิ่มปุ๋ยให้มันได้ โดยการรับประทานอาหารที่มีวิตตามินบี 12 ซึ่งได้แก่ ไข่ เนื้อสัตว์ ทั้งหลาย ต่อมาหนูใหม่หล่อนก็มาเสิร์ชในอินเทอร์เน็ต พบว่า มีพวกของหมักดองด้วยค่ะ เช่น กะปิ เต้าเจี้ยว ตับ และผักดองทั้งหลาย แน่นอนว่า หล่อนโด้ปปปปสุดชีวิต ^^ อามาก็ส่งผักดองสูตรพิเศษมาให้ทานด้วยค่ะ และไม่ลืมที่จะทานวิตตามินบี 12 หลังอาหารเช้า และ เย็นทุกวัน อ้อ คุณหมอให้หยุดยาสเตียรอยด์ได้หลังจากครบ 10 วันค่ะ แล้ววันที่ 12 หล่อนก็ทรุดค่ะ โดนหามส่งรพ.อีกรอบ ด้วยอาการปวดเหมือนโดนทุบไปหมดทั่วแผ่นหลัง หน้ามืด เพลีย ไม่มีแรง กล้ามเนื้ออ่อนไปหมดแทบเดินไม่ไหว แล้วก็โดนจับตรวจเลือดอีกรอบเพื่อความชัวร์ว่าหล่อนไม่ได้เป็นอื่นใด นอกจากอาการที่เกิดจากการหยุดสเตียรอยด์กระทันหันนั่นเอง แล้วคุณหมอก็มาเฉลยว่า เป็นการทดสอบกลายๆว่าร่างกายของหล่อนนี้ มีปฏิกิริยากับสเตียรอยด์หรือไม่ เพื่อเป็นแนวทางในการรักษาโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรง (ที่หล่อนเป็นอยู่เดิม)ต่อไปค่ะ แหมๆๆ คุณหมอมิบอกหนูสักคำ วิธีแก้ก็คือ ให้ค่อยๆลดการทานสเตียรอยด์ลงค่ะ อันนี้คุณหมอ(น้องชายพี่ตี๋) มาจัดสูตรให้ว่าให้ลดอย่างไร จนหล่อนรอดชีวิตมาได้ถึงตอนนี้ล่ะค่ะ ^^ ระหว่างนั้น...ป๊ะป๋าก็มาเยี่ยมตลอดเลย มาเชียงใหม่ด้วยธุระใด ก็ต้องแวะมาหาลูกสาว ความอบอุ่นทางใจ ความพร้อมทางกาย ไม่ว่าจะเจออะไรๆ หนูใหม่ก็บ่ยั่น หลานจุ๋มจิ๋มก็มาอยู่ด้วยนานเลยค่ะ ครอบครัวพี่ตี๋ อามา อาปา คุณหมอ น้องตูน อาเจ้ พี่สมจิตร อาโก แคทเธอรีน และญาติๆทุกท่านก็ส่งกำลังใจมาโดนตลอดค่ะ ดีใจมากๆๆ กับการมีครอบครัวน่ารักจริงๆนะคะ จากวันนั้น ถึงวันนี้ อยากให้ดูรูปค่ะ... สรุปแล้ว หนูใหม่หล่อนใช้เวลา 1 เดือนกับ 3 วัน ที่ได้ลาขาด ลาจากป้าเบล พาล์ซี่นี้ค่ะ และจะไม่ขอเจอะป้าแกอีกนะคะ พลีสสส วันเสาร์นี้คุณหมอนัดอีกครั้งเพื่อดูผลค่ะ หนูใหม่ก็คงไม่ต้องปิดปากอีกแล้วนะคะ อั้นยิ้มไว้นาน คราวนี้ก็ฉีกยิ้มได้เต็มที่จริงๆ อีกคนหนึ่งที่จะลืมไม่ได้ คือ อ้อมไข่ค่ะ อ้อมมาเยี่ยมบ่อยๆ มาสอนวิธีบำบัดบริหารกล้ามเนื้อหน้า ด้วยอาชีพนักกายภาพบำบัดของหล่อน หล่อนมาทั้งขู่ทั้งปลอบ 555 รู้ว่าหล่อนรักและปรารถนาดีจริงๆ รักหล่อนนะ ขอบคุณเพื่อนๆในเฟซบุ๊คทั้งเพื่อนสมัยประถม มัธยมต้น มัธยมปลาย มหาวิทยาลัย ป.ตรี ป.โท เพื่อนที่ทำงานเก่าทุกคน เพื่อนบล็อค เพื่อนเลดี้สแควร์ เพื่อนที่เป็นลูกค้าที่ร้าน เพื่อนทุกๆคน อาจารย์ ลูกศิษย์ ญาติมิตรทุกท่าน เพื่อนบ้านที่น่ารักทุกคน คุณกบ คุณหนึ่ง พี่นัท คุณเจ พี่นิยม ขอบคุณมากๆๆๆนะคะ กำลังใจจากทุกคนสำคัญที่สุดจริงๆค่ะ ระหว่างทางที่ท้อ หนูใหม่เคยทำรูปนี้ไว้ค่ะ แต่วันนี้ได้คำตอบแล้วค่ะ ว่ารูปสุดท้ายที่จะแปะคือรูปนี้.. วันนี้อัพยาวมากกกกก แต่อยากแบ่งปันค่ะ Bell's palsy ไม่ได้น่ากลัว แค่ต้องใช้กำลังใจและเวลาค่ะ ได้เวลาจบแล้วจริงๆนะคะ ตอนนี้ตั้งปณิธานไว้ว่า จะไม่ทิ้งบล็อคค่ะ ไว้จะมาอัพเดทชีวิตนู่น นี่ นั่นให้สม่ำเสมอนะคะ จะมีคนรออ่านมั้ยหนอ..... ไปล่ะค่ะ ^^ หนูใหม่ขอบพระคุณเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ที่ติดต่อทางอีเมลมาคุยกันนะคะ อ่านแล้วดีใจ ปลื้มใจ ที่อย่างน้อยบล็อคนี้ ก็เป็นแรงบันดาลใจให้ใครหลายๆคน ด้านการแต่งตัว และใช้ชีวิตค่ะ ขอบคุณกรอบน่ารักๆจากบล็อคคุณกุ้ง KungGuenter นะคะ ขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์ที่มีใจมอบให้หนูใหม่นะคะ ติดต่อหนูใหม่ไฉไลได้ที่...purplepastelplace@hotmail.com

Create Date : 21 กรกฎาคม 2554

Last Update : 21 กรกฎาคม 2554 21:18:02 น.

22 comments

Counter : 3656 Pageviews.

แวะมาทักทายบล๊อกนู๋ใหม่นะคะ
เพิ่งรู้ว่ามีโรคแบบนี้ด้วย ...

หายแล้ว เป็นนู๋ใหม่คนเดิมแล้วเน๊อะ
^^

- พี่เอ๋เอง

โดย: aeandpop IP: 113.53.189.157 วันที่: 21 กรกฎาคม 2554 เวลา:22:12:17 น.

ดีใจมากๆที่หนูใหม่หรือเเมวของเจ้คิมหายดีเเล้ว รักนะจ๊ะ :)

โดย: เจ้คิม IP: 58.11.50.233 วันที่: 22 กรกฎาคม 2554 เวลา:10:42:34 น.

นมหายแล้ว ดีใจด้วยน้า สุดท้ายก็กลับมางามเหมือนเดิมได้ อิอิ รักหล่อนที่ซุ้ดดดดด

โดย: นร IP: 61.19.144.203 วันที่: 22 กรกฎาคม 2554 เวลา:13:39:58 น.

สวัสดีค่ะคุณหนูใหม่ โรคนี้ใช่โรคเดียวกับที่คุณโอ อนุชิตเคยเป็นหรือเปล่าคะ น่ากลัวมากๆเลย เคยดูจากเจาะข่าวเด่นเป็นอย่างที่คุณหนูใหม่เล่าเลยค่ะ น่ากลัวจริงๆ
ดีใจที่คุณหนูใหม่หายนะคะ โรค ภัย ไข้เจ็บนี่น่ากลัวจังเลยนะคะ ยังไงรักษาสุขภาพเยอะๆนะคะ ไว้จะเข้ามาทักทายใหม่นะคะ

โดย: กางเกงยักษ์ลอยฟ้า

วันที่: 22 กรกฎาคม 2554 เวลา:20:32:15 น.

โอยยยย หนูใหม่ บล็อคนี้ยาวมากกก เป๋นซีรีย์เรื่องนึงเลยนะเนี่ย

ถึงแม้จะเป็นเภสัชกร แต่อิชั้นมิคุ้นเคยกะอีโรคประหลาดนี้เลย น่ากัวอ่ะ ช่วงที่ผ่ายมาหนูใหม่คงลำบากแย่ จะว่าไปไวรัสเรี่ยมันน่ากลัวมากเลยนะ ตัวมันเล็กว่าแบคทีเรียมากกก และมันก็แพร่กระจายได้ง่ายสุดๆด้วย เห็นแล้วก็ไม่รู้ว่าจะแจ๊กพ๊อตกับใครยังไงอีกหรือเปล่า ...........อ้อ...ลืมเล่าให้ฟัง พี่ศักดิ์ก็เพิ่งหายจากอีสุกอีใสมาไม่กี่เดือน นี่ก็ไวรัสเหมือนกัน บอกแล้ว....ว่าไวรัสมันร้ายนัก

เป็นกำลังใจให้หนูใหม่และยินดีด้วยกับการหายดี และการกลับมาเจิมบล็อคอีกครั้งนะจ๊ะ จะบอกว่าคิดถึงสุดๆเลย อยากเม้นท์กันใจจะขาดแล้ว

โดย: hi hacky

วันที่: 25 กรกฎาคม 2554 เวลา:16:32:15 น.

แหะๆ อายวะ คนมันตื่นเต้น พิมพ์ผิดๆถูกๆ หนูใหม่อย่าว่ากันนะ

โดย: hi hacky

วันที่: 25 กรกฎาคม 2554 เวลา:16:47:14 น.

มาเป็นกำลังใจให้คุณหนูใหม่ทางนี้ด้วยจ้า....

ดีใจที่หายดีแล้วนะคะ
กำลังใจที่เข้มแข็ง
จะทำให้ร่างกายเราแข็งแรงเนอะ

โดย: chenyuye

วันที่: 29 กรกฎาคม 2554 เวลา:16:46:53 น.

ดีใจนะคะ ที่หายเป็นปกติแล้ว ห่างบล็อกไปนานเหมือนกันค่ะ

โดย: engo (engo

) วันที่: 5 สิงหาคม 2554 เวลา:11:16:40 น.

ขอโทษที่เราก็หายไปนาน ไม่ได้มาเยี่ยมเยียนนู๋ใหม่ทางบล็อคนี้เลย

ดีใจที่นู๋ใหม่กลับมาแข็งแรงนะจ๊ะ

โดย: COCOSWEET

วันที่: 9 สิงหาคม 2554 เวลา:15:08:34 น.

ดีใจด้วยนะคะที่หายแล้ว ขออนุญาติเอา link ไปให้เพื่อนดูนะคะ พอดีว่าเพื่อนเป็นอยู่เลยค่ะ

โดย: นุ่น IP: 203.146.209.6 วันที่: 10 สิงหาคม 2554 เวลา:11:39:06 น.

ขอให้หนูใหม่สุขภาพแข็งแรงนะค่ะ

โดย: แพทตี้ IP: 192.168.100.108, 61.19.77.138 วันที่: 12 สิงหาคม 2554 เวลา:12:16:50 น.

ขออนุญาตนำไปแชร์ พอดีน้องที่บริษัทฯ เพิ่งเป็น เป็นกำลังใจให้ คุณหนูใหม่ นะคะ

โดย: KOB IP: 58.137.106.242 วันที่: 23 สิงหาคม 2554 เวลา:12:18:15 น.

ยิ้มแก้มใสเหมือนเดิมแล้วหนูใหม่
ขอให้สุขภาพแข็งแรงตลอดไปนะจ๊ะ
คิดถึงเสมอ

โดย: ครู IP: 118.172.67.44 วันที่: 31 สิงหาคม 2554 เวลา:23:29:51 น.

หลงรัก .. สาวคนนี้ซะแล้วซิค่ะ .. น่ารักจังเลย แม้จะได้หุ่นเหมือนนางแบบ แต่ น่ารักได้ใจเค้าไปเลยนะค่ะ ตัวเอง

โดย: Hero IP: 101.51.141.122 วันที่: 29 ตุลาคม 2554 เวลา:20:58:46 น.

เด็กเล็กก็เป็นได้นะคะ ลูกสาวอายุ 4 ขวบก็เป็นโรคนี้ ตอนนั้นตกใจมาก

โดย: เบนเทน IP: 180.180.165.120 วันที่: 25 มกราคม 2555 เวลา:11:49:09 น.

สวัสดีค่ะ พอดีเป็นโรค bell palsy ตอนนี้ยังไม่หายเลยค่ะ เป็นมา ห้าสัปดาห์แล้ว เฮ้อเหนื่อยใจค่ะ หนู่ใหม่มีวิธีแนะนำไหมคะ ให้หายเร็วๆ

โดย: new IP: 202.29.33.202 วันที่: 18 กรกฎาคม 2555 เวลา:10:20:32 น.

คุณนิวคะ
ใหม่ทานยาตามหมอให้ไม่ขาดค่ะ
แล้วก็ทานอาหารครบหมู่ เพิ่มไวตามินที่ขาด นั่นก็คือ บี 12 ลองหาดูนะคะว่าเป็นอาหารจำพวกไหนน่ะค่ะ เป็นกำลังใจให้หายไวๆนะคะ พอมันจะหาย มันก็หายปั๊บเลยค่ะ สู้ๆค่้ะ

โดย: numainew

วันที่: 16 สิงหาคม 2555 เวลา:14:40:30 น.

พอดี กาณ เพิ่งเป็น โรคนี้ค่ะได้ 14วัน เหมือนจะดีขึ้นวันล่ะหนึ่ง เปอร์เซนต์ จะทามว่าจำเป็นไหมค่ะต้อง ใช่กระแสไฟฟ้าทำกายภาพ แล้วถ้าทำเองบริหารหน้าด้วยมือเราจะหายไวไหมค่ะ จิงๆไปรักษาโรงบาลพญาไทย2 คุณใหม่มีอะไรเนะนำป่าวค่ะ

โดย: kan IP: 101.108.13.26 วันที่: 22 กันยายน 2555 เวลา:16:52:31 น.

ตอนมันจะหาย คือมันจะค่อยๆดีขึ้นจนหายหรือแบบ เมื่อวานยังเป็นอยู่วันนี้ปกติเลย อ่ะคะ ?

โดย: Puii IP: 115.67.133.41 วันที่: 5 มกราคม 2556 เวลา:9:19:47 น.

ค่อยๆดีขึ้นค่ะ แต่พอมันจะดี มันก็ดีขึ้นน่าใจหายเลยนะคะ
คุณปุ้ยหายหรือยังคะ

โดย: numainew

วันที่: 21 มกราคม 2556 เวลา:16:09:58 น.

เราก็เคยเป็นโรคนี้ค่ะ เมื่อประมาณ 4 ปีที่แล้ว ที่หยุดสเตรอยละเข้าโรงพยาบาลเป็นเพราะยาสเตรอยนั้นหยุดทานกระทันหันไม่ได้ค่า ตอนเราเป็นหมอตะให้ทานทุกวัน แล้วก็เปลี่ยนเป็นวันเว้นวัน วันเว้นสองวัน ค่อยๆหยุดยาค่าา

โดย: :) IP: 61.90.104.68 วันที่: 1 ธันวาคม 2557 เวลา:1:02:39 น.

ดีใจที่หายแล้วนะครับ

โดย: พี่เล็ก... IP: 49.229.82.219 วันที่: 5 ตุลาคม 2558 เวลา:10:03:01 น.