Bloggang.com : หมุนตามไมล์ : เกาะหลีเป๊ะ 3

เกาะหลีเป๊ะ 3

บ่ายสองโมงเศษๆ เฟอรี่ก็มาลอยลำที่หน้า "หาดพัทยา"ของเกาะหลีเป๊ะ ที่นี่ไม่มีสะพานม่าเรือ
ทั้งเรือเฟอรี่และสปีดโบทจะถ่ายคนลงเรือหางยาว เสียค่าโดยสารคนละ 50 บาท เรือจะไปส่งตามหาดต่างๆรอบเกาะ
ตามที่เราต้องการ ถึงแม้ต้องเสียเงินเพิ่มอย่างไม่รู้ล่วงหน้ามาก่อน แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงบ่นจากใคร เข้าใจว่านี่เป็นการ
ปันผลประโยชน์ ให้ลงถึงคนท้องที่ ไม่ใช่จะได้เฉพาะบริษัทเรือ,รีสอร์ทต่างๆ แล้วเหลือไว้แต่เศษขยะและปัญหาสิ่งแวดล้อม
ไว้ให้ชาวบ้านรับไว้เท่านั้น.
เราขึ้นที่หาดพัทยาแล้วเข้าที่พักที่ "หลีเป๊ะรีสอร์ท" ที่ผมเป็นคนจองมาจากกรุงเทพ เป็นบ้านประเภทแฟมิลี่หลังใหญ่หนึ่งหลัง
มีสองห้องนอนสองห้องน้ำ มีห้องนั่งเล่นอีกต่างหาก ราคาคืนละ 3000 บาท จองไว้ 2 คืน สภาพภายนอกบ่งบอกว่าสร้างมานาน
มากความใหญ่โตของบ้านอย่าว่าแต่สี่คนเลย สิบคนยังอยู่ได้สบาย เมื่อแรกเห็นก็ได้ยินเสียงบางคนลอยลมมาว่า "หลังใหญ่
เกินไปหรือเปล่า ป๊า" เมื่อเข้ามาสำรวจในห้องต่างๆพบข้อตำหนิหลายอย่าง เช่นไฟในห้องน้ำห้องหนึ่งหลอดไฟเล็กมากจน
ส่องหน้าในกระจกแทบไม่เห็น ส่วนไฟนีออนในห้องนอนสว่างดี แต่มันน่าเกลียดที่มันถูกผูกเอาไว้ด้วยเชือกอย่าวง่ายๆและ
ที่สำคัญที่สุดสำหรับน้องฝ้ายคือ ไม่มีโทรทัศน์!!!!!ผมถูกลูกสาวบ่นว่าปะป๊าจองอย่างไงเนี่ย....
โทรทัศน์ก็ไม่มีดู...ไม่อยากอยู่ที่นี่เลย ตามมาด้วยคุณแม่บ่นว่าทำไมจองหลังใหญ่จังเลยป๊า มันใหญ่เกินไป อยู่กันแค่สี่คน
เท่านั้นเอง บ้านก็ไม่น่าอยู่ด้วย พักแค่คืนเดียวก็พอ พรุ้งนี้พักที่อื่นดีกว่า เอาแค่ห้องเดียวนอนรวมกันก็ได้.....................
ความจริงผมจองมาล่วงหน้าสองเดือน นานขนาดนั้นที่พักอื่นๆยังเต็มหมดแล้ว เหลือที่นี่แหล่ะยังว่าง และตอนแรกนั้นจะมี
น้องอีกคนจะมาด้วย ห้องเดียวจะนอนกันอย่างไรล่ะตั้งห้าคน ทางรีสอร์ทเค้าจึงแนะนำเป็นบ้านแบบแฟมิลี่มีสองห้องนอนสิ
ไอ้เราเห็นรูปบ้านในหนังสือมันก็ใหม่นี่หว่า แต่มันเป็นหลังเล็ก! ซึ่งมาเห็นของจริงก็ใหม๋จริงๆ ส่วนไอ้บ้านหลังใหญ่เค้าไม่
ลงไว้ให้ดู เลยไม่รู้จะแก้ตัวอย่างไร.....ผิดไปแล้วจ้าาาา......
ในเมื่อสามสาวเค้าไม่ต้องการอยู่ต่อ มีรึที่ผู้ชายอย่างเราจะกล้าขัดใจ เอาอย่างนั้นก็ได้ เดี๋ยวตอนเย็นๆเราค่อยออกไปเดิน
หากัน แต่ตอนนี้บ่ายมากแล้ว หาของกินกันก่อนเถอะ...หิวแล้ว ด้านหน้าหาดมีร้านอาหารของรีสอร์ทเราสั่งอาหารประเภท
กินเล่น เช่น ส้มตำเป็นต้น มาน้่งกินแบบสบายๆ ระหว่างกินอาหารก็ทำให้ไม่ต้องฟังเสียงบ่นเรื่องบ้านไปได้สักพัก
ตอนเย็นเราก็ออกเดินหาที่พักกัน ถามหลายที่ก็ได้รับคำตอบว่าไม่ว่างเหมือนกันหมด มีบางแห่งที่บอกให้มาดูใหม่ในตอน
เช้า อาจจะมีแขกออกก็ได้ กลับมาจากการเดินหาบ้านแล้วก็มาลงเล่นน้ำกันที่หน้ารีสอร์ท ตกค่ำเราก็ฝากท้องไวที่ร้านอาหาร
ที่รีสอร์ทอีกมื้อ สาเหตุที่เลือกที่นี่ก็เพราะว่ามีทีวีให้ดูนั่นเอง อาหารสั่งเป็นอาหารแบบจานเดียว ทุกคนเลือกสั่งตามความต้องการ
ได้แล้ว เหลือแต่ภรรยาผมคนเดียวที่ยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะกินอะไร เธอเปิดเมนูพลิกไปมา แล้วก็ถามขึ้นว่า "เฮ้ย..นก
กินอะไรดีวะ?" ของเธอเองน่ะสั่งไปแล้ว แต่ก็ไม่นิ่งดูดายหยิบเมนูขึ้นมาช่วยเลือก ว่าแล้วก็เลือกได้ "สั่งอันนี้สิ...ดูน่ากินดีนะ"
ภรรยาก็ยังไม่สั่งตาม "หรือจะลองกินจานนี้...น่ากินเหมือมกันนะเธอ..." ผมฟังสองคนเคัาสนทนาเรื่องสั่งอาหารอยู่ครู่หนึ่ง
รู้สึกแปลกใจมากว่า เอ๊...ทำไม เธอถึงตัดสินใจเองไม่ได้สักที ผมจึงพูดแทรกไปว่า ก็เป็นคนกินเอง ทำไมไปถามคนอื่นให้
ช่วยเลือกให้ล่ะ ! ที่พูดไปก็ไม่ได้คิดว่าคนฟังจะคิดอย่างไร...เธอเงียบกริย อึดใจถัดมาเธอวางเมนูลง แล้วพูดว่า "ยังไม่หิ๋ว...
กินกันไปก่อนแล้วกัน" จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินเข้าไปหยิบหนังสือที่เค้าเต้อร์แล้วก็นั่งอ่านอยู่รตรงนั้นเอง....
........งานเข้า.......
ผมยังไม่อาจจะนั่งกินข้าวที่ยกมาเสริฟได้ ต้องลุกเดินตามไปขอโทษที่ปากไม่ดี และขอให้เธอกลับมานั่งที่โต๊ะด้วยกัน หรือ
ถ้าไม่หิวจริงๆ ก็สั่งเครื่องดื่มมานั่งดื่มแทนก็ได้นะ.....ทั้งหมดที่พูดมานั้นเป็นเรื่องที่สุภาพบุรุษที่มีความรักความเอาใจใส่ต่อ
ครอบครัว และคนที่เรารัก...ควรจะทำ แต่ตอนนั้นผมกลับคิดไม่ได้ มองว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อย...คงไม่เป็นไร เวลาผ่านไป
ไม่นานก็คงจะกลับมาเป็นปรกติเหมือนเดิม
ผมกินข้าวจนหมดจาน แต่สมองไม่สั่งการ,ลิ้นไม่รับรู้รสเลย...รู้แต่เพียงว่าบรรยากาศมื้อนั้น แย่กว่าทุกมื้อที่ออกทริปมา.....

ภาพหาดหาดพัทยา เกาะหลีเป๊ะ