Bloggang.com : samurai_KYO : ~~รักป่วน ๆ ของก๊วนเด็กแสบ~~ ตอนที่ 15

~~รักป่วน ๆ ของก๊วนเด็กแสบ~~ ตอนที่ 15

"......อ่านแล้วไม่เม้นต์ไม่ว่า ก็แค่ไม่อัพแค่นั้นเอง....."

Prik talk…………

ผมตาฝาดไปหรือเปล่า หรือว่าเมา หรือแค่คนหน้าคล้ายกันเท่านั้น ไอ้เหมี่ยวก็นอนอยู่ในห้องนี่นา แล้วใครละที่ผมเห็น ทอมคนนั้นที่ผมเห็นในผับเจ๊เจี๊ยบ......เหมือนมาก เหมือนไอ้เหมี่ยว เหมือนจนผมตกใจ ทรงผมการแต่งตัว ใช่เลย.........แต่ไอ้เหมี่ยวไม่ได้ไปเที่ยวนี่นา

ไอ้เหมี่ยวหลังจากกลับจากห้างก็มานั่งเล่นหมากรุกอยู่ที่ห้องแล้วมันจะโผล่ไปที่นั่นได้ยังไง ผมลองเดินไปที่โต๊ะที่ทอมคนนั้นอยู่ แต่พอไปถึงกลับไม่เจอ คงออกไปก่อนหน้าผมละมั้ง จะเป็นไปได้ยังไง

ผมนั่งอยู่ที่โซฟาในห้อง ไอ้เหมี่ยวนอนหลับไปแล้ว ผมไม่กล้าขึ้นไปนอนกับมันที่เตียง ยอมรับเลยละถ้าเป็นทุกวันที่ผ่านมายังพอห้ามตัวเองได้อยู่ แต่วันนี้ไม่แน่ใจเลย มึนมาแบบนี้ ถ้าไปเห็นไอ้เหมี่ยวตอนนี้อาจจะห้ามใจไม่อยู่ก็ได้ นับวันมันยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นไอ้บ้ากามไปเรื่อย ๆ ภาพของมันคอยหลอกหลอนผมตลอด

ดูอย่างคืนนี้สิ ไม่อยากจะเชื่อว่าผมกำลังจะจูบแนนในผับ แต่ผมดันเห็นหน้าแนนเป็นหน้าไอ้เหมี่ยว แถมยังเรียกชื่อมันออกมาด้วย แนนเคืองผมมากจนหนีกลับบ้าน

“ถ้าอยากอยู่กับมันมากนักทีหลังก็อย่าออกมากับแนนอีกสิ”

ว่าแล้วแนนก็สะบัดก้นหนีไปเลย ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงตามไปง้อแล้ว แต่ตอนนี้ไม่รู้ทำไม อยากทำอะไรก็ทำไป ผมไม่สนใจ ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมเป็นอย่างนี้นะเหรอ?? คงตั้งแต่เจอไอ้เหมี่ยวตอนเปิดเทอมละมั้ง

“พริก….กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่??”

ผมค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ไอ้เหมี่ยวยืนก้มหน้าจนเกือบจะชิดผม ผมได้กลิ่นแชมพูที่มันใช้ มันทำให้ผมรู้สึกแปลก ๆ และเมื่อผมเหลือบตาต่ำลงไปอีกนิด ผมสาบานนะว่าผมไม่ได้ตั้งใจจะมอง แค่บังเอิญเลื่อนสายตาลงไปเท่านั้น เสื้อเชิ้ตที่ไอ้เหมี่ยวใส่นอนนะคอมันลึก พอมันก้มลงมาอย่างนี้ผมก็เห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ผมหลับตาลง แกกำลังทำให้ฉันบ้านะโว้ย!!!!

“พริก เมามากมั้ย เดี๋ยวเอาผ้ามาเช็ดหน้าให้”

ว่าแล้วมันก็เดินไปเอาผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าให้ผม

“เป็นไงบ้าง ดีขึ้นมั้ย?”

ผมหันหน้าไปมองหน้าไอ้เหมี่ยว ก่อนจะพยักหน้า มือข้างหนึ่งผมยกขึ้นมาจับมือที่มันใช้เช็ดหน้าผม แสงไฟจากหัวเตียงมันทำให้ผมมองหน้าไอ้เหมี่ยวไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่ แต่จะมองไม่ถนัดยังไงผมก็ว่ามันน่ารัก

“เอาอะไรเพิ่มมั้ย น้ำ หิวน้ำหรือเปล่า?”

ผมพยักหน้า ไอ้เหมี่ยวทำท่าจะลุกไปเอาน้ำมาให้ผม แต่ผมรั้งมันไว้ ไอ้เหมี่ยวทำหน้างง ๆ ผมจับหน้าไอ้เหมี่ยวไว้ ใช้นิ้วโป้งเกลี่ยริมฝีปากของมันเบา ๆ ผมหิวน้ำ หิวแทบใจจะขาดแล้ว คอผมมันแห้งผากไปหมด ผมอยากได้น้ำ แต่อยากได้จากปากไอ้เหมี่ยว

“เหมี่ยว......ฉันอยากจูบแก”

อ๊าก......ต้องเป็นเพราะเมาแน่ ๆ ไม่งั้นผมไม่มีวันพูดแบบนี้หรอก

“อืม”

คำตอบสั้น ๆ ของไอ้เหมี่ยวทำให้ผมใจเต้นระรัว ปลายนิ้วที่ไล้อยู่ตามริมฝีปากของไอ้เหมี่ยวสั่นระริก เรียวปากบางของมัน เผยอออกเล็กน้อย ดวงตากลมโตที่จ้องมองมายังผม หวานซึ้ง ก่อนที่มันจะค่อย ๆ ปิดลง เมื่อผมจุมพิตที่เปลือกตานั้น ก่อนจะประทับริมฝีปากเรียวของเพื่อนรักของผม

เพื่อนรักงั้นเหรอ?? จังหวะหัวใจที่เต้นแรงแบบนี้ มีให้เพื่อนรักอย่างนั้นเหรอ?? ความวาบหวามแบบนี้ มันเกิดระหว่างเพื่อนรักได้ด้วยเหรอ???

ผมงับริมฝีปากล่างของเหมี่ยวเบา ๆ แล้วใช้ปลายลิ้นไล้ไปตามเรียวปากนั้น ช้า ๆ หยอกเอินอยู่ตามซอกปาก ผมไม่รู้ว่าเหมี่ยวทนไหวหรือเปล่า แต่ตอนนี้ผมแทบแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ แล้ว เมื่อเหมี่ยวส่งปลายลิ้นมาสัมผัสกับลิ้นของผม

ผมจูบมันช้า ๆ ไม่เร่งรีบไปไหน อยากตักตวงความหวานตรงนี้ให้ได้มากที่สุด เหมี่ยวหวานมากจริง ๆ มากจนผมอยากดูดกลืนเหมี่ยวเข้าไปทั้งตัว

ผมถอนริมฝีปากออกสบตากับไอ้เพื่อนรัก คุณรู้มั้ย? ว่าเพื่อนรักคนนี้กำลังทำให้ผมคลั่ง เพราะอารมณ์อยากครอบครอง ที่พลุ่งพล่านภายในจิตใจ

ใบหน้าหวานของเหมี่ยว ถูกประคองด้วยสองมือของผม ก่อนที่จะเลื่อนมือไปแกะกระดุมเสื้อนอนของเหมี่ยวออก เม็ดแรก เม็ดที่สอง เม็ดที่สาม จนไม่มีกระดุมให้ผมแกะ

ปลายนิ้วของผมลูบไล้ไปตามแก้มเนียนของเหมี่ยว ไล่ลงมาตามลำคอลงมาที่ช่วงไหล่ ผมค่อย ๆ เลื่อนเอาเสื้อนอนที่ปกปิดช่วงไหล่ของเหมี่ยวออก จนมันหล่นลงมาอยู่แขนทั้งสองข้างของเหมี่ยว

มองช่วงไหล่ที่เปล่าเปลือยของร่างตรงหน้า ก่อนจะไล่สายตาไปตามซอกคอ เหมี่ยวก้มหน้านิ่ง ผมก้มหน้าลงไปจรดริมฝีปากกับซอกคอของเหมี่ยว เบา ๆ รู้สึกถึงความเกร็งของร่างกายเหมี่ยว แต่ผมหยุดไม่ได้แล้ว.....

กลิ่นหอมจากเรือนร่างของมะเหมี่ยว ทำให้ใจที่เต้นถี่รัวอยู่แล้ว เร่งจังหวะขึ้น จนอกของผมแทบระเบิด ลมหายใจของผมติดขัด ไม่ต่างกับร่างที่ผมสัมผัสอยู่เลย ลมหายใจอุ่น ๆ ที่เป่ารดอยู่ใกล้ ๆ กับซอกคอของผม ทำให้อารมณ์ทุกอณูในร่างกายตื่นตัว.......

~~~ให้เธอได้กับเขา และจงโชคดี อย่ามีอะไรให้เสียใจ ส่วนตัวฉันจะลืม ว่าเคยร้องไห้ ลืมว่าเคยต้องเป็นใครที่เธอไม่เอา......ให้เธอได้กับเขา และจงโชคดี อย่ามีอะไร...~~ (โทรศัพท์อีกแล้ว....ไอ้คนเขียนคิดได้แต่มุขนี้หรือไงวะ....ช่างเถอะ)

“ครับ” ผมรับโทรศัพท์อย่างหงุดหงิด ไม่ทันดูด้วยซ้ำว่าใครโทรมา

(พริก มาหาแนนที่บ้านหน่อย) เสียงแนนดังเข้ามา

“ไม่”

ผมตอบสั้น ๆ ไอ้เหมี่ยวนั่งมองหน้าผมก่อนจะลุกไปนอนที่เตียงต่อ แวบเดียวเท่านั้นที่ผมรู้สึกว่า ไอ้เหมี่ยวเหมือนจะมีน้ำตาคลออยู่ แต่อาจจะเพราะผมเมาก็ได้

(ทำไม มาหาแนนเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!! รู้มั้ยว่าพริกทำแนนโกรธอยู่นะ!!!!)

“มันดึกแล้ว แล้วเค้าก็เมาด้วย”

(มันดึก เมา หรือว่าทำอะไรอยู่กับใครกันแน่) แนนเริ่มรวน

“ไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น กำลังจะนอน เค้าไม่ไปหานะ แค่นี้ละกัน ฝันดีครับ”

แล้วผมก็กดวาง แนนโทรมาอีกสองสามครั้งแต่ผมก็ไม่รับ ผมเดินไปนอนที่เตียง จ้องมองร่างบางที่นอนหันหลังมาทางผม

เฮ้อ......จะนอนหลับมั้ยวะเนี๊ยะฉัน

เมื่อคืนผมนอนแทบไม่หลับ ไม่หลับเลยก็ว่าได้ ใครจะหลับลงละ ไอ้เหมี่ยวนอนอยู่ข้าง ๆ อย่างนี้ ถ้าเป็นไอ้เหมี่ยวคนเก่า ผมคงนอนฝันเห็นพระพรหมไปแล้ว แต่นี่ไม่ใช่ ผมคิดบ้าคิดบออะไรของผมหนักหนาก็ไม่รู้

ตอนนี้มันกี่โมงแล้วก็ไม่รู้ ผมรู้แต่ว่าไอ้เหมี่ยวนอนอยู่ในอ้อมกอดผมเหมือนเคย มีเสียงเคาะประตูห้องดังติดกันหลายที ไอ้เหมี่ยวเริ่มรู้สึกตัว ซึ่งก็ไม่ต่างจากผมเท่าไหร่ เมื่อคืนผมไม่ได้ล็อคห้องนี่น่า

ปัง!!!!!.....

เสียงประตูเปิดกระแทกกับผนัง ดีนะประตูไม่พัง ใครวะ

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด นังบ้าออกห่างจากพริกนะ”

ผมหายง่วงทันที แนนมา แถมไม่มาแบบธรรมดาด้วย เธอตรงมากระชากไอ้เหมี่ยวออกจากอ้อมกอดของผม แล้วก็……

เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ ........

แนนลงมือตบไอ้เหมี่ยวแบบไม่ยั้ง ผมอึ้งกับเหตุการณ์ตรงหน้า อะไรกันวะเนี๊ยะ

“หยุด ๆ หยุดเดี๋ยวนี้นะแนน!!!!!” ผมเข้าไปแยกแนนออกจากไอ้เหมี่ยว

“แกจะเอายังไงกันแน่!!!! จะเป็นทอมก็เป็นจะเป็นผู้หญิงก็เป็นสิ แต่แกอย่ามายุ่งกับแฟนฉันอย่างนี้!!!! นังหน้าด้าน!!!!”

ปัดโธ่!!!! นี่มันอะไรกันวะ

“หุบปากสักที!!!! มันไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดนะ!!!!”

“ไม่ต้องมาพูด เธอก็เหมือนกันพริก ที่ไม่ไปหาก็เพราะมันใช่มั้ย? ห๊า!!! ทำไมทำกับฉันอย่างนี้!?!?”

แนนดิ้นและผลักผมออก ผมเซถอยไปหลายก้าวเลยทีเดียว แนนพุ่งไปกระชากผมไอ้เหมี่ยวแล้วง้างมือจะตบอีกรอบ

“อย่านะแนน!!!!”

ผมตะโกน ถ้าเป็นผู้ชายผมคงชกแนนไปแล้วแน่ ๆ

“เกิดอะไรขึ้นวะ!!!?????”

เสียงตะโกนจากนอกห้อง ไอ้พัฒพุ่งเข้ามา กระชากแนนออกแล้วผลักไป ดีนะมีโซฟารับไว้ ไม่งั้นเจ็บหนักแน่ ยัยหนิงวิ่งเข้ามากอดไอ้เหมี่ยว ไอ้ต้นวิ่งมาสมทบอีกคน

“เกิดอะไรขึ้น?!?!?!?” เสียงไอ้ต้นโวยขึ้น

“โรคหมาบ้ากำเริบนะสิ!!!!”

ผมตะโกนใส่แนน ให้ตายผมไม่เคยโกรธแนนมากขนาดนี้เลย

“เพราะใครละพริก ไม่เพราะมันหรือไง นังตอแหลนี่ไม่ใช่เหรอไงที่กอดกับพริกอยู่!!!!”

“หุบปากแกซะ!!!! ไม่งั้นฉันกระทืบแกแน่!!!!” ไอ้พัฒ ทำท่าจะกระโจนใส่แนนแต่ไอ้ต้นคว้าไว้

“เป็นไงบ้างเหมี่ยว” ผมเดินเข้าไปหาไอ้เหมี่ยว แต่ไอ้พัฒผลักผมออกมา

“แกลากแฟนแกออกไป อย่ามายุ่งกับไอ้เหมี่ยว แกจะทำอะไรก็เรื่องของแก”

ไอ้พัฒไม่เคยไร้มารยาทกับผู้หญิงมันเป็นสุภาพบุรุษเลยล่ะ แต่คราวนี้ไม่ใช่ มันคงโกรธมาก ผมมองหน้ามัน ทำไมผมจะไม่รู้ ทำไมผมจะไม่เห็นว่ามันเสดงออกกับไอ้เหมี่ยวยังไง มันคงรู้สึกกับไอ้เหมี่ยวเหมือนกับที่ผมรู้สึก

ผมมองไปทางไอ้เหมี่ยวอีกครั้ง มันนั่งก้มหน้าอยู่ในอ้อมกอดของหนิง ผมเจ็บปวดจริง ๆ ที่ทำให้มันเป็นแบบนี้

“เหมี่ยว” ผมเรียกมันเบา ๆ

“เค้ายังไม่อยากเห็นหน้าพริกตอนนี้”

ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรมาพุ่งกระแทก ปะทะเข้าที่อก ผมอึ้ง จุก แค่ประโยคนี้ประโยคเดียวของมันทำให้ผมหมดแรง ไม่อยากเห็นหน้าผม เกลียดผมแล้วเหรอ ไม่อยากคุยกับผมแล้วเหรอ

“ไปซิ........ออกไปเลย!!!! ไปกับผู้หญิงของพริกนะ!!!!”

ไอ้เหมี่ยวตะโกนไล่ผมอีกครั้ง สายตาเจ็บปวดของมันทิ่มแทงผม ผมคิดอะไรไม่ออกแล้ว ผมเดินออกจากห้องมา คว้ากุญแจรถกับกระเป๋าสตางค์ที่วางอยู่ใกล้ ๆ กันออกมาด้วย

“พริกจะไปไหน !!!! มาคุยกับแนนก่อน!!!!”

-เค้ายังไม่อยากเห็นหน้าพริกตอนนี้-

-ไปซิ ออกไปเลย ไปกับผู้หญิงของพริกนะ-
เสียงของไอ้เหมี่ยว ดังก้องอยู่ในหัวสายตาที่ผมเห็นมันทำให้ผมทรมานใจ ผมแคร์มันมากขนาดนี้เลยหรือ?? ไม่ใช่หรอก เพราะผมกับมันเป็นเพื่อนสนิทกันต่างหาก เวลามันออกปากไล่อย่างนี้เลยรู้สึกปวดใจมากกว่าคนอื่นพูด

ผมไม่ได้คิดอะไรกับไอ้เหมี่ยวมากกว่าเพื่อนกันอยู่แล้วนี่นา ทะเลาะกันแบบนี้ เดี๋ยวก็ดีกันเอง ใช่........เดี๋ยวก็ดีเอง เดี๋ยวถ้ามันอารมณ์ดี ผมค่อยมาหามันก็ได้ แล้วก็ได้คุยกันเหมือนเดิม

แต่ทำไมละ? ทำไม? หัวใจมันเหมือนจะหยุดเต้นอย่างนี้ละ? แค่คำพูดไม่กี่คำของไอ้เหมี่ยว ทำไมมันทำให้ผมเจ็บอย่างนี้ก็ไม่รู้

เพราะผมไม่อยากให้มันไล่ผมให้ไปไกล ๆ จากมันใช่มั้ย? เพราะผมอยากอยู่ใกล้ ๆ มันใช่มั้ย?? ทุกสิ่งทุกอย่าง ทุกความรู้สึกที่เกิดขึ้น เพราะ รัก เพราะ ผมรักเหมี่ยวใช่มั้ย??

“พริก!!!!! รอแนนด้วย!!!!!” แนนเดินมาผมมาติด ๆ

“จะไปไหน??? เรามีเรื่องต้องคุยกันนะ!!!”

แนนรั้งแขนผมไว้ ผมสะบัดออกเต็มแรง แนนถึงกับเซออกไป

“ไปตายซะ!!!!!” ผมตะคอกใส่แนน

“พริกพูดกับแนนอย่างนี้ได้ยังไง!!! เราเป็นแฟนกันนะ!!!!”

“ก่อนหน้านี้ใช่!!! แต่ไม่ใช่ตอนนี้….”

บางอย่างในจิตใจของผมทำให้ผมพูดออกไปอย่างนั้น แนนมีสีหน้าตกใจ

“พริกทำกับแนนอย่างนี้ไม่ได้นะ”

“ทำไมจะทำไม่ได้ อย่านึกว่าไม่รู้นะว่าลับหลังของฉัน เธอไปทำอะไรกับใครฉันจะไม่รู้ อย่าให้พูดออกมาเลย พอแค่นี้แหละระหว่างเราน่ะ”

“เพราะมันใช่มั้ย? รักมันใช่มั้ย?!?!?”

“อย่าโทษเหมี่ยว มันไม่ผิด .............เป็นฉันเองที่คิดไปมากเกินกว่าเพื่อน .........ฉันรักเหมี่ยว”

แนนอึ้ง ผมก็อึ้ง นี่พูดออกไปได้ยังไงว่าผมรักเหมี่ยว ผมแค่พูดประชดแนนใช่มั้ย? หรือมันมีอะไรมากกว่านั้น

ผมหันหลังแล้วเดินออกมา เดินไปขึ้นรถแล้วขับออกไป ไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปไหน ไม่รู้ว่า จะทำยังไงต่อไป .........

ผมรักเหมี่ยว ผมรักเหมี่ยว ผมรู้แค่นี้เอง

Ton talk……………

หลังจากที่เกิดเหตุการณ์วันนั้นแล้วไอ้พริก ก็หายหัวไปเลย ชมพู่ก็อย่างกับคนไร้วิญญาณ ส่วนไอ้พัฒก็ทำหน้าเป็นยักษ์ปวดขี้อยู่

ผมถามเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พอเลยรู้ว่า ชมพู่กับไอ้พริกนะนอนอยู่ดี ๆ นี่แหละ ยัยแนนนักตบทีมชาติก็เข้ามาตบ ตบ และตบ

เฮ้อ......ผู้หญิงอย่างชมพู่มีหรือว่าจะตบใครเป็น ไอ้เหมี่ยวแกหายหัวไปมีความสุขจนทิ้งน้องให้ตกระกำลำบาก(ใจ)อยู่อย่างนี้เนี๊ยะนะ

“ตระการ มาหรือเปล่า?” เสียงอาจารย์เรียกชื่อผม

“มาคร้าบบบบบ” ชื่อผมแล้วก็ชื่อไอ้พริก แต่ไอ้พริกไม่มา

“พีระดา พีระดา.....พีระดาไม่มานะ”

“มาค่ะ” ผมหันไปตาเสียงที่ขานตอบ

“เธอมาสาย” แต่ก็ทันเช็คชื่อนะครับอาจารย์ ไอ้พริกโวยแน่แบบนี้

“ค่ะ”

เอ๋.....แกยอมง่าย ๆ อย่างนี้เลยเหรอ ไอ้พริกเดินมาในห้อง ผ่านไอ้ไอย์ ไอ้พัฒ ไอ้พัฒมองอย่างกับจะกัดไอ้พริกงั้นแหละ และผ่านชมพู่ ชมพู่ไม่เงยหน้ามองไอ้พริก ไอ้พริกก็ไม่มองชมพู่เหมือนกัน

“ไปอยู่ไหนมาวะ?”

ผมทักมันเบา ๆ มันไม่ตอบผมหรือมันไม่ได้ยินกันแน่ มันเดินเลยผมไปอีกคน เฮ้ย!!!! ปรกติแกนั่งข้างชมพู่นะโว้ย!! แล้วแกจะไปไหนละนั่น?

ไอ้พริกเดินไปนั่งหลังสุด หลังห้องเลยละ แล้วมันไปทำอะไรมาวะนั่น อย่างกับไปฟัดกับหมาที่ไหน ไปมีเรื่องกับใครมาวะ

ความรู้สึกที่ปกคลุมในห้องมันแปลก ๆ ไม่มีเสียงแซวอาจารย์ ไม่มีคนคุยกัน ไม่มีใครแอบหลับ ผมหันไปทางไอ้พริกที่ทุกทีต้องเฝ้าพระพรหม แต่วันนี้ไม่ มันนั่งมองตรงมาข้างหน้า ที่กระดาน ไม่ใช่ที่กระดานสิ ที่ชมพู่ต่างหาก มันนั่งนิ่ง ๆ ไม่ทำอะไรทั้งนั้น จนหมดชั่วโมง มันก็ยังเฉยอยู่ ไม่คุยกับใครเลยนะครับมัน และวันนี้ทั้งวันมันก็คงไม่คุยกับใครแน่เลย

“ไอ้ต้น ไอ้พริกแมร่_งเป็นไรวะ ไม่พูดไม่จา แล้วไม่รู้ไปฟัดกับหมาที่ไหนมาวะนั่น?”

ผมส่ายหน้ากับคำถามที่ไอ้ไอย์ถาม ชมพู่เดินมาหาผม

“พริกเป็นอะไรรู้มั้ย?? ไปมีเรื่องกับใครหรือเปล่า??”

น้ำเสียงที่เจือความห่วงใยของชมพู่ทำให้ไอ้พัฒทำสีหน้าหงุดหงิดทันที ทำใจเถอะวะเพื่อน แกอกหักแหง ๆ ผมส่ายหน้าให้ชมพู่อีกครั้ง

“เฮ้ย!!!!....เด็กช่างแกที่ชื่อพริกอยู่ไหนวะ!!! เรียกมาหาฉันหน่อยสิ”

ผมหันไปดูหน้าแขกผู้มาเยือน ดูจากสีหน้าแล้วคงไม่ได้มาบอกรักแน่ ไอ้พัฒดึงชมพู่ไปยืนด้านหลัง ผมกับไอ้ไอย์เตรียมพร้อมทันที

“นิ่งอะไรกันวะ ไอ้พริกมันอยู่ไหน??”

ดูจากสีเสื้อ ช่างไฟ เหอ ๆ คราวนี้ไอ้พริกไปเด็ดหัวใครในช่างไฟวะเนี๊ยะ

“แกมาเรียกฉันไปงานศพพ่อแกเหรอ” เสียงมาก่อนอีกแล้ว ปากแกนี่มันวอนจริง ๆ วะไอ้พริก

“แกใช่มั้ยที่ซัดน้องฉันเมื่อวาน”

ผมมองเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่หลังสุด สภาพหน้าดูไม่ได้เลย น้องเอ้ย....แกโง่เองวะที่หาเรื่องไอ้พริก

“ใครวะน้องแก ฉันไม่รู้จัก”

เสียงไอ้พริกกวน ๆ แล้วมันก็เดินเลี่ยงออกไปห่างจากพวกผมนิดหน่อย นี่แกอย่าบอกนะว่าจะไม่ให้พวกฉันช่วยนะ

“ก็คนนี้ไงวะ” ผู้ชายคนเดิมลากไอ้เด็กหน้าเป็นศพออกมาให้ไอ้พริกดู

“อ๋อ...ไอ้ไก่อ่อนนี่เอง ใช่......พวกแกจะทำไมวะ?”

นั่นเอาแล้วเริ่มแล้ว ไอ้ไอย์กระตุกแขนเสื้อรอแล้ว พวกไอ้ยักษ์ก็มาสมทบแล้ว แต่พวกผมก็น้อยกว่าอยู่ดี

“แกต้องขอโทษน้องฉัน ไม่งั้นแกเจ็บ”

ให้ไอ้พริกขอโทษเนี๊ยะนะ ฉันว่าแกตายแล้วเกิดใหม่ง่ายกว่าวะ

“แกมากราบTeen ฉันสิ เดี๋ยวฉันจะพิจารณาให้” นั่นปะไร

“ไอ้ทอมนี่!!!!”

“เข้ามาเลยแก!!!”

แค่นั้นแหละการซัดระหว่างเด็กช่างสำรวจกับช่างไฟก็เกิดขึ้น เด็กช่างไฟเกือบ 40 แต่เด็กสำรวจมีแค่ 22 คน ตัดชมพู่ที่สู้ไม่เป็นกับไอ้พัฒที่ต้องเป็นบอร์ดี้การ์ดออก คงชนะมั้ง สวรรค์โปรด...

พวกเราตะลุมบอนกันอีกแล้ว เด็กที่นี่ตีกันบ่อยจนอาจารย์เบื่อ โน้นแหละเด็กตีกันเกือบตายอาจารย์เค้าถึงจะมากัน คราวนี้ก็คงเหมือนกัน พวกมันใช้กำลังคนที่มากกว่าเอาเปรียบพวกเราบางคนถูกรุมสองคน สามคนมั้ง ผมโดนรุมสอง ไอ้ไอย์สอง แต่แค่นี้ไม่เท่าไหร่หรอก กระจอก ไอ้พวกนี้ฝีมือห่วยเอง ส่วนไอ้พริกเหมาไปเต็ม ๆ 3 คน รวมไอ้คนที่ถูกมันกระทืบมาก่อนด้วย

“ไอ้ยักษ์ไปช่วยไอ้พริกเร็ว”

ไอ้ยักษ์พุ่งไปทางไอ้พริก แต่มันก็ต้องหลบทันทีเพราะมีร่างของใครสักคนที่รุมไอ้พริกกระเด็นมาทางมัน

“ไอ้เวรเอ้ย!!!!! แค่นี้ไม่เรียกว่าชกหรอก”

เสียงไอ้พริกดังก้องไปทั่ว แค่พริบตาเดียวไอ้ 3 คนที่รุมมันก็ล้มคอพับกันหมด และมันก็หันไปเล่นงานคนอื่นต่อ ไอ้ห่_พริก แมร่_งชอบเรื่องตีกันสุด ๆ

“ไอ้ต้น!!! ช่วยไอ้พัฒ!!!! กันไอ้เหมี่ยว!!!!”

เสียงไอ้พริกทำให้ผมหันไปทางไอ้พัฒที่กำลังชกอยู่กับหมีควายตัวหนึ่ง ชมพู่ยื่นตัวสั่นอยู่ ผมวิ่งเข้าไปช่วยไอ้พัฒ

“เฮ้ย!!!...แมร่_งเล่นของแข็งนี่หว่า”

เสียงไอ้ไอย์ดังขึ้น เมื่อเห็นอีกฝ่ายเริ่มคว้าไม้ออกมากัน ก็ควรละมีคนมากกว่าแต่ทำท่าจะแพ้ แค่ไอ้พริกคนเดียวก็เก็บไปเกือบ 10 แล้ว มันเป็นคนหรือควายถึกวะ.......

“ผู้หญิงนี่เกะกะ!!!!”

เสียงใครคนหนึ่งทำให้ผมนึกได้ ชมพู่นี่หว่า แต่ดูจะช้าไปแล้ว เพราะไอ้เลวคนนั้นมันเงื้อไม้กำลังจะฟาดชมพู่แล้ว

“ชมพู่!!!!!....เหมี่ยว!!!!!!!”

เสียงของผมกับไอ้พัฒและอีกหลายคนร้องพร้อมกัน แต่ช้าไปแล้วไม้มันหวดมาที่ชมพู่แล้ว

ผัวะ!!!!.....

โครม!!!!.......

ร่างของไอ้พริกลงไปกองอยู่กับพื้น มันวิ่งมาขวางไม้แทนชมพู่ เลือดสด ๆ ไหลออกจากหัวของมัน นี่ขนาดมันเอามือกันไว้นะเนี๊ยะ

“ไอ้เวรเอ้ย!!!!”

เสียงไอ้พริกสบถก้อง มันคว้าไม้ที่อยู่ใกล้มือลุกขึ้นฟาดไอ้เลวนั้น จนล้มลงครางโอดโอย.....จนผมต้องวิ่งไปห้ามมัน ไม่งั้นมีหวังไอ้พริกได้กลายเป็นฆาตกรโหดแห่งปีแน่ ๆ

“พอได้แล้ว รีบไปก่อนที่อาจารย์จะมาเถอะ เร็ว!!!!”

ผมพยายามลากไอ้พริกออกมา ให้ตายเถอะ ไอ้นี้มันเป็นควายถึกจริง ๆ โดนฟาดไปขนาดนี้ยังไม่ร้องสักแอะ แถมยังลุกขึ้นไปซัดกับเค้าต่ออีก

พวกผมหนีออกมาด้านนอกโรงเรียน เดินมาเกือบป้ายรถเมลล์ คนมองกันเต็มจะไม่มองได้ยังไง แต่ละคน สภาพยังกับไปรบ ไอ้ไอย์ปากแตก คิ้วแตก ผมแค่ปากแตก ไอ้พัฒคิ้วแตกที่แผลเดิมเลย ไอ้ยักษ์หัวแตก ส่วนพวกไอ้โต้งและที่เหลือก็แบ่งไปที่ละนิดละหน่อย

ที่ผมยังไม่เอ่ยถึงไอ้พริก เพราะมันสุดจะบรรยาย สุดยอด คุณต้องมาเห็นเอง เลือดหัวที่แตกดูจากเลือดแล้วไม่ต่ำกว่า 5 เข็มแน่ คิ้วแตกเดาว่าน่าจะสัก 3 ปากแตก แขนก็คงเจ็บด้วย รอยแดง เต็มหน้า โดนขนาดนี้มันเดินไหวได้ไงวะ

แต่เหนือฟ้าย่อมมีไม้โทเสมอ ไอ้พริกทรุดลงกับพื้น แต่ยังไม่สลบครับคงแค่หมดแรง พวกผม กรูกันเข้าไปดู

“เป็นไงบ้าง พริก ไปหาหมอเถอะ”

เสียงชมพู่ดังขึ้น ยัยนี่เอาผ้าออกมาเช็ดเลือดจนผ้ามีแต่เลือด แต่ไอ้พริกเฉย คงจะมึน

“เป็นไงบ้างวะพริก?”

ผมถามขึ้นบ้าง มันส่ายหน้า ก่อนจะลุกขึ้น แล้วก็ทำท่าจะล้มลงอีก

“พามันไปหาหมอเหอะ เดี๋ยวฉันเอามันไปเอง”

ไอ้ไอย์พูด แล้วมันก็พยุงไอ้พริกที่สลึมสลือเดินไปกับเพื่อนอีกกลุ่ม แน่นอนชมพู่ไปด้วย ยัยนั่นน้ำตาไหลเป็นทาง ไอ้พัฒยืนนิ่ง ผมเดินไปตบไหล่มันเบา ๆ ก่อนเดินตามไอ้ไอย์ไป

“เฮ้ย พวกฉันแยกกลับหอก่อนนะโว้ย” เพื่อนผมคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

“เออ...ขอบใจมากวะ” ผมพูดพวกมันพยักหน้า แล้วเราก็แยกย้ายกันไป

Chompoo talk…….......

พริกนั่งนิ่งอยู่บนเตียงหลังจากไปหาหมอกลับมาแล้ว แผลที่ถูกไม้ฟาดเย็บไป 10 เข็ม ส่วนที่คิ้วแผลไม่ลึกและไม่ยาวมากเลยไม่เย็บ ตาฉันแดงไปหมด ร้องจนไม่รู้จะร้องยังไง พริกหายตัวไปสามวัน พอโผล่หน้ามาก็มีรอยช้ำ แถมมีเรื่องจนต้องไปหามดหาหมอ ทำไมพริกถึงได้ขยันมีเรื่องนักหนาก็ไม่รู้

“พริกเจ็บยังแผลอยู่มั้ย?”

ฉันเดินเข้าไปถามพริกใกล้ ๆ แต่พริกกลับลุกหนี ฉันมองตามเขา ดูสิว่าจะทำอะไร พริกเปิดตูเสื้อผ้า ก่อนจะหยิบเสื้อผ้าออกมาสองสามชุดใส่กระเป๋าใบย่อม ๆ

“พริกจะไปไหน?”

เงียบคือคำตอบของพริก ถ้าจะสังเกตให้ดี พริกไม่เคยมองหน้าฉันเลยด้วยซ้ำ โกรธฉันเรื่องที่ไล่ออกไปวันนั้นนะเหรอ

“พูดบ้างสิพริก.....พูดอะไรสักอย่างสิ”

ฉันตรงไปกระชากแขนเสื้อข้างที่เจ็บอยู่ของเขา จนพริกหันมาสบตาของฉัน สายตาเย็นชาของพริกทำให้ฉันเสียวแปลบในใจ

“ว่ามา....มีอะไร” ไม่ใช่แค่สายตา น้ำเสียงก็ดูจะไม่แยแสฉันเลย

“พริกจะเอายังไง ทำแบบนี้แล้วจะได้อะไร? มีอะไรดีขึ้น?”

พริกหันหน้าไปทางอื่น ก่อนจะพ่นลมหายใจแรง ๆ ออกมา ดูเหมือนเขาพยายามอดกลั้นมากที่จะไม่แสดงความโกรธออกมา เขาหลับตานิ่ง

“แกเป็นคนบอกให้ฉันทำอะไรล่ะ แกไม่อยากเจอ ไม่อยากเห็น ไม่อยากคุยกับฉันเองไม่ใช่เหรอ”

น้ำเสียงเรียบเฉยของพริกทำให้ฉันมั่นใจ เห็นไหม พริกโกรธเรื่องวันนั้นจริง ๆ ด้วย

“แล้วแกจะให้ฉันทำยังไงอีก? บอกสิ จะให้ฉันไปตายที่ไหน? บอกให้คนโง่อย่างฉันรู้หน่อยเถอะว่าต้องทำยังไง?”

เสียงราบเรียบของพริกทำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวดจริง ๆ ถ้อยคำประชดประชันของเขาดูมันจะเหมือนเป็นมีดที่คมกริบคอยกรีดหัวใจฉันอย่างนั้นแหละ ฉันไม่ไหวแล้วนะ ไอ้คนบ้า

ฉันคงจะติดเชื้ออารมณ์ร้อนจากพวกเขามาแล้วก็ได้ และเหมือนสมองสั่งงานได้ช้ากว่าร่างกาย กำปั้นเล็ก ๆ ของฉันกระแทกเข้ากับหน้าหล่อ ๆ ของพริก

“อยากทำอะไรก็ทำไปเลย!!!!”

พริกมองหน้าฉัน เขาจะชกฉันคืนไหมนะ แต่ไม่ เขาแค่มองหน้าฉันนิ่ง ๆ แล้วก็เดินผ่านฉันไป เดินออกจากห้องไปเงียบ ๆ

ทันทีที่ประตูปิดลง ฉันก็หมดแรงที่จะยืนอยู่ได้แล้ว นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น ทำไมมันวุ่นวายไปหมด ฉันจะทำยังไงต่อไป พริกไปแล้ว ไปที่ไหนไม่รู้

“เหมี่ยว......พู่ต้องทำยังไง? พู่ไม่อยากเสียพริกไป แต่พู่ไม่อยากเอาพริกมาจากใคร ถ้าเป็นเหมี่ยว เหมี่ยวจะทำยังไง? ”

ฉันปล่อยโฮออกมา คิดถึงมะเหมี่ยว มะเหมี่ยวอยู่ที่ไหน? ทำไมไม่มาปลอบฉันเหมือนทุกครั้ง

แค่พริกไม่คุย ไม่มอง ไม่สบตา ไม่สนใจ ทำไมมันเจ็บปวดมากขนาดนี้ แค่รักใครสักคนต้องเจ็บมากมายขนาดนี้เลยเหรอ เรื่องมันเป็นแบบนี้ไปแล้วจะทำยังไงต่อไปดี

ง่า.....กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก

มีฟามสุขเฟ้ย!!!!~ โศกา ๆ โศกากันให้หมด เอิ๊ก ๆ

คิดเหรอพริกว่าถ้าข้าน้อยยังมีชีวิตอยู่จะได้สมหวังดั่งใจหมาย เจ็บตัวนั่นละดีแล้ว.......

5555 กริ๊วววววว

อะไรมันจะสุขได้ขนาดนี้หนอ......ชมพู่ก๊าบบบบ

ไม่ต้องเศร้านา......

เดี๋ยวดีเอง 555

แต่ก่อนนั้น ขอแกล้งก่อนนะ......รักดอกจึงหยอกเล่น....ฮิ้ววววว

>>>>>>>> เอ้......แต่ทำไม ซาจังถึงได้รู้สึก เสียวสันหลังเยี่ยงนี้หนอ -^-

/me เหลือบสายตาไปมองรอบ ๆ กาย

แป่ว = =”

ทำไมมองซาจังอย่างนั้นละก๊าบบบบบ......มะอาว ๆ อย่ามองอย่างนั้น กลั๊ว.....กลัว T^T

สายตาที่พูดประมาณว่า....

“เมิงหายหัวไปไหนมาฟร่ะ ทำไม ไม่มาอัพเรื่อง แล้วทำไมไปแกล้งไม่ให้พริกกะชมพู่ ABC-Zกันวะ”

เมิงหายหัวไปไหนมาฟร่ะ ทำไม ไม่มาอัพเรื่อง >>>>>> ขี้เกียจอะ <<<<<คำตอบมันน่า.......จับจูบกับสาว ๆ ซะจริง ๆ ^/////^

แล้วทำไมไปแกล้งไม่ให้พริกกะชมพู่ ABC-Zกันวะ>>>>>> ABC-Z คืออะไรก๊าบบบบ ป๋มมะยู้เยื่อง ใสซื่อมากมายอะก๊าบบบบ

มีอะไรจะให้ดูนะคัฟ.....จะได้รู้ถึงสาเหตุที่ซาจังคอยขัดจังหวะ คู่นี้อยู่เรื่อย

ประกาศ กระทรวง วัฒนทำ(สาว ๆ ให้หลงรัก) <<<<กระทรวงนี้มีด้วยหรือ??

เนื่องด้วยท่าน มิบุ ซา’เคียว ปลัดกระทรวงวัฒนทำ(สาว ๆ ให้หลงรัก) เห็นว่า เนื้อหาบางตอนของ นิยาย เรื่อง รักป่วน ๆ ของก๊วนเด็กแสบ มีลักษณะ ค่อนข้าง โป๊ เปลือย มีเนื้อหาส่อไปในทางที่ค่อนข้างหมิ่นเหม่ โดยเฉพาะฉากที่พริก และชมพู่ จูบกัน

ดังนั้น ทางกระทรวงจึงเห็นว่า ควรจะมีการจำกัด ขอบเขต ของเนื้อหาทางอีโรติคเรื่องนี้ ให้อยู่ในขอบเขตที่พอดี จึงเห็นควร ให้ ซา’เคียว ( มันเป็นคนเดียวกับ ปลัดกระทรวงหรือเปล่าวะ?) ทำการสอดแทรกเนื้อหาที่เป็นการ ยับยั้ง หยุด การกระทำต่าง ๆ ของตัวละครที่จะส่อแววไปในทางอีโรติคมากเกินไป

จึงเรียนมาเพื่อทราบ

มิบุ ซา’เคียว

ปลัดกระทรวงวัฒนทำ(สาว ๆ ให้หลงรัก)
^

^

^

เห็นแล้วชิมิ ว่าซาจัง โดนผู้มีอำนาจสั่งการมาอีกที ซาจังมะยู้เยื่อง อายายเยยน้า.....

กร้ากกกกกกกกกกก

โม้เกินพิกัดแล้นตรูวันเน้

รู้สึกจะไม่ได้สำนึกเลยว่า ทำคนเขารออ่านกัน

555.....

ช่วยไม่ได้ คนมันเกิดมาหน้าตาดี ก็เป็นเยี่ยงนี้แหละ

>>>>ตรูว่า เมิงเอาเวลาที่เมิงพิมพ์ท้ายเรื่องไร้สาระ อย่างนี้ ไปพิมพ์เรื่องต่อ ยังได้ประโยชน์มากกว่าวะ เมิงนี่มัน....<<<<< มัน....... หน้าตาดีจริง ๆ ((ต่อให้ ๆ ))

"......อย่าลืมเม้นต์กันนะจ๊ะ....."

< ตอนที่ 14

ตอนที่ 16>

Create Date : 11 ธันวาคม 2549

Last Update : 4 กุมภาพันธ์ 2550 23:07:23 น.

0 comments

Counter : 1183 Pageviews.