ข้าคือ Sa'kyo
Group Blog
 
<<
กันยายน 2550
 1
2345678
9101112131415
16171819202122
23242526272829
30 
 
13 กันยายน 2550
 
All Blogs
 
~~รักป่วน ๆ ของก๊วนเด็กแสบ~~ ตอนที่ 29


Mibu Sa’KYO talk.......


มะเหมี่ยวปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับน้ำตาเป็นเวลานาน จนเสียงรถที่แล่นเข้ามาในบ้านทำให้เขาหลุดจากภวังค์ เขาไม่ได้โผล่หน้าไปดูที่หน้าต่างว่าใครมา เขารู้อยู่แล้วว่าใครจะมา

มะเหมี่ยวลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องน้ำ อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนที่จะลงมาชั้นล่างของบ้านด้วยชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นธรรมดา

“ซื้ออะไรมาเยอะแยะคะ”

“กับข้าวค่ะ แล้วก็ของสดนะ วันนี้จะทำบาบีคิว สนใจมั้ยคะ”

“สนใจค่ะ แต่ของช่วยเป็นกำลังใจนะคะ” มะเหมี่ยวตอบชมพู่แบบขอเอาตัวรอดจากการทำครัว.....ชมพู่ค้อนให้เขาวงใหญ่

“ไม่เป็นไรค่ะ วันนี้พู่มีลูกมือเยอะ”

“และหนึ่งในนั้นคือฉัน” พริกเดินออกจากห้องครัวมาพร้อมกับถือชามที่ใส่ผักไว้เต็มชาม และผ้ากันเปื้อนที่ผูกติดตัวเขา มะเหมี่ยวมองสภาพพริกก่อนที่จะปล่อยเสียงหัวเราะออกมาอย่างสุดจะกลั้น

“เหมาะมาก...........เหมาะกับแกมากพริก ฮ่า ๆ”

“ถ้าแกไม่หยุดหัวเราะนะไอ้เหมี่ยว” พริกพูดเสียงเหี้ ยมใส่มะเหมี่ยว พร้อมกับส่งสารตาพิฆาตให้เขา แต่มะเหมี่ยวไม่สนใจอะไรแล้ว อยู่ ๆ เขาก็รู้สึกว่าตัวเองเส้นตื้นไปซะอย่างนั้น หยุดหัวเราะไม่ได้

“ฉันจะฆ่าแก” พริกตรงดิ่งเข้ามาหามะเหมี่ยว แต่ก่อนที่จะทำอะไร เสียงสวรรค์ก็ช่วยมะเหมี่ยว

“พริกคะ ผักยังไม่ได้ล้างเลย” มะเหมี่ยวปล่อยก้ากออกมาอีก เมื่อเห็นพริกทำหน้าแหย่ ๆ และเดินกลับไปในครัว

“เหมี่ยวคะ ไม่ขำเลย” มะเหมี่ยวพยักหน้า พยายามกลั้นหัวเราะสุด ก่อนที่จะนั่งหมดแรงที่โซฟา พยายามกลืนเสียงหัวเราะของตัวเองเข้าไป

“แกจะเลิกหัวเราะได้ยังวะไอ้เหมี่ยว” เสียงพริกโวยออกมาจากห้องครัว มะเหมี่ยวยกมือโบกไปมา ก่อนร่วงลงมาวางกับตัวเพราะไม่มีแรงจะคงตัว....

“พะ.....พยา...ยามอยู่” มะเหมี่ยวตอบด้วยเสียงกระท้อนกระแท่น พริกมองมะเหมี่ยวจากในครัวอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะหันไปยังตัวช่วยของเขา

“ออกไปทำให้ไอ้บ้านั่นเลิกหัวเราะทีได้ปะ”

ชมพู่ตีเพี๊ยะเข้าที่แขนของพริก ทำเอาเขาโอดโอยอย่างน่าหมั่นไส้

“เรื่องมันต้องมีขั้นมีตอนสิคะพริก”

“ก็ดูพี่ของพู่ดิ กวนตี_น” พูดจบพริกต้องเอามือปิดปากทันที ก่อนจะยิ้มแหย่กับชมพู่ที่มองอย่างเอาเรื่อง

“ขอโทษค่ะ ไม่พูดคำหยาบแล้ว” ว่าแล้วพริกก็หันไปจัดการกับผักของตัวเอง แล้วอย่างนี้จะไม่ให้เขาถูกมะเหมี่ยวแหย่ได้ยังไงว่ากลัวแฟน

ท่าทางของพริกเรียกเสียงหัวเราะของบุคคลที่สามที่อยู่ภายในห้องครัวนั้นออกมา หลังจากที่เธอแทบจะไม่ได้หัวเราะเลยในเวลาหลายเดือนที่ผ่านมา


**************************************************************************

มะเหมี่ยวออกมาเดินเล่นที่สนามหน้าบ้าน ช่วงนี้เป็นช่วงหน้าฝน เลยไม่ค่อยมีแดด บรรยายกาศอึมครึมแบบนี้มะเหมี่ยวไม่ค่อยชอบ แต่เขาก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไร มันไม่อยากจะทำอะไรทั้งนั้น

เขานั่งลงที่เปลใต้ต้นชมพู่กับต้นมะเหมี่ยว เขาเพิ่งเอามันมาแขวนได้ไม่นานนี้เอง เขาปล่อยให้มันแกว่งไปเรื่อย ๆ จนมันค่อย ๆ หยุดนิ่งในที่สุด

ทุกอย่างรอบ ๆ ตัวเขา เหมือนมันค่อย ๆ หยุดนิ่ง เหมือนกับหัวใจของเขา ที่มันเหมือนจะหยุดเต้นทุกครั้งที่คิดถึงเธอ

ทุกครั้งที่หายใจ ทุกจังหวะของหัวใจของเขาไม่มีครั้งไหนที่จะไม่มีเธออยู่ด้วย และทุกครั้งมันก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวด

มะเหมี่ยวนอนนิ่งอยู่ในเปลอันใหญ่ ก่อนที่จะสะดุ้งสุดตัวเมื่อเปลที่เขานอนอยู่มันถูกแกว่งด้วยแรงที่มหาศาล

“เฮ้ย!!!”

“555 สม ๆ เป็นไงแก แสดงมิวสิคอยู่หรือไงวะ”

“ไอ้พริก แกนี่มัน.......”

“ฉันมันหล่อลากไม่ต่างจากแกเลยไงละ” พริกสวนกลับพร้อมกับนั่งลงที่เก้าอีกใกล้ ๆ กับเปล

“อย่างแกลากไส้มาหล่อปูนนะสิ”

“มีใครบอกบ้างมั้ยว่าปากแกนี้มันหมาดี ๆ นี่เอง”

“บังเอิญฉันหมามีสกุลวะ ไม่เหมือนหมาวัดอย่างแกหรอก”

“งั้นก็บังเอิญเหมือนกันละว้า ที่หมาวัดอย่างฉันมีดอกฟ้าโน้มลงมาให้เชยชม”

“ระวังละ ดอกฟ้าที่เลิศหรูจะดึงช่อกลับ หมาวัดปีนต้นไม่ได้ แถมดอกฟ้ามีผีเสื้อตัวสวยมาดอมดม”

“ฉันก็จะกลายร่างเป็นยาฆ่าแมลง เชือดไอ้ผีเสื้อพวกนั้นให้เกลี้ยง”

“หมดจากผีเสื้อยังมีผึ้ง มีหนอน มี ฯลฯ” มะเหมี่ยวสาธยายอะไรต่อมีอะไรให้พริก จนพริกเองเริ่มรู้สึกว่าต่อมความอดทนของเขาทำงานน้อยลงเรื่อย ๆ

“แกหุบปากได้แล้วไอ้เหมี่ยว ฉันไม่อยากต่อปากต่อคำกับแกแล้ว”

“เถียงไม่ได้ว่างั้นเถอะ”

“แกนี่มัน......พู่ให้มาตามไปกินข้าวกลางวัน แต่ดูท่าจะเป็นข้าวเช้าของแกมั้ง” พริกเปลี่ยนเรื่องซะเฉย ๆ เพราะเกรงว่าจากที่พูดกันด้วยคำพูดจะกลายเป็นพูดจะกลายเป็นพูดด้วยกำปั้นกันซะก่อน

“กินก่อนเลยเถอะ ฉันไม่หิวว่ะ”

“แกนี่เดี๋ยวก็เป็นโรคกระเพาะอดอยากหรอก”

“ก็มันยังไม่หิวนี่หว่า......”

พริกมองใบหน้าด้านข้างของเพื่อนรักที่นอนอยู่ในเปลอย่างใช่ความคิด


เพื่อนของเขายังคงกวนประสาทและดูมีชีวิตชีวาตลอด แต่นั่นก็เพียงเปลือกนอกที่ฉาบไว้เท่านั้น ภายในใจของมะเหมี่ยวยังคงแหลกเหลวไม่เป็นชิ้นดีตั้งแต่วันที่เขาต้องเดินจากเธอคนนั้นมา และไม่เคยเลยที่ชิ้นส่วนของจิตใจเหล่านั้นจะกลับมาต่อได้เหมือนเดิม ร่องรอยแห่งความปวดร้าวของเขาก็ไม่เคยลดน้อยลง


“แกรักเธอมาก”

“อืม......” มะเหมี่ยวตอบเบา ๆ สั้นๆ ไม่มีอะไรมากกว่านั้น พริกถอนหายใจออกมา ก่อนจะถามเขากลับไป

“ทำไมไม่กลับไปหาเธอ”

“ทำอย่างกับฉันไม่อยาก.........แต่......มันจะได้อะไร ในเมื่อเหตุผลที่ยัยนั่นไม่เลือกฉันเพราะยัยนั่นรักฉัน” (ข้าน้อยงง) พริกขมวดคิ้วงงกับคำพูดของมะเหมี่ยวไม่ต่างจากข้าน้อยที่พิมพ์ไปและงงไป (ให้มันได้อย่างนี้)

“หมายความว่าไงวะ?” มะเหมี่ยวมองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย ก่อนที่จะหันมาตอบคำถามของพริก

“หมายความว่า...ฉันหน้าตาดีและแสนดีสุด ๆไง......ไปบอกชมพู่ไปว่าฉันยังไม่หิว เดี๋ยวฉันไปกินเอง..” พริกถอนหายใจออกมากับความกวนประสาทของมะเหมี่ยว และเขาก็ไม่ถามอะไรอีก นอกจากรับคำอย่างเสียไม่ได้

“เอ่อ”

.......ให้มันได้อย่างนี้สิวะ นิสัยเหมือนใครวะเนี่ย (ตอบด้วยนะขอรับว่ามะเหมี่ยวนิสัยเหมือนใคร)

พริกเดินเข้ามาในบ้าน ปล่อยให้มะเหมี่ยวอยู่กับความคิดของตัวเองต่อไป

“ตามคาดค่ะ” พริกเอ่ยกับชมพู่เบา ๆ ชมพู่พยักหน้าช้า ๆ

“งั้นเราทานกันก่อนค่ะ เดี๋ยวค่อยว่ากันอีกที” ชมพู่เดินมาที่โต๊ะอาหารพร้อมกับพริก และแขกอีกคนที่มะเหมี่ยวไม่รู้ว่ามีบ้าน


*****************************************************************************


มะเหมี่ยวเคลิ้มหลับที่ใต้ตนไม้อากาศชื้น ๆ ทำให้เขาเผลอหลับได้ไม่ยาก (จะว่าไปเจ้านี่ก็หลับง่ายอยู่แล้ว)

สายลมที่พัดมานาน ๆครั้ง ทำให้เขาห่อตัวด้วยความหนาวเป็นบางครั้ง

“มะเหมี่ยวตื่นก่อนสิ กินผลไม้นะคะ” เสียงเรียกที่อ่อนหวานทำให้คนที่ครึ่งหลับครึ่งตื่นอย่างเขาตื่นได้ไม่ยาก มะเหมี่ยวค่อย ๆ ลืมตาขึ้น น้ำเสียงแบบนี้เขาได้ยินมาจากที่ไหนกันนะ?? มันช่างคุ้นเคยและรู้สึกถวิลหาเหลือเกิน

มะเหมี่ยวลืมตาขึ้น และสิ่งที่เขาได้เห็นก็คือ จานผลไม้เล็ก ๆ ที่มีผลไม้ที่เขาชอบวางอยู่ในนั้น เขายิ้มบาง ๆ กับมัน ก่อนที่รับมันมา และเอื้อมเอาไปวางที่โต๊ะนั่งเล่นใกล้ ๆ โดยที่ไม่มองคนที่เอามาให้เลยเพราะในใจของเขาคิดว่าคงเป็นน้องสาวฝาแฝด

“ขอบคุณค่ะพู่ แต่เหมี่ยวยังไม่หิวเลย” มะเหมี่ยวพูด เขาขยับตัวให้เข้าที่ภายในพื้นที่ที่จำกัดของเปลนอนนั้น แต่เขาก็ต้องชะงักเมื่อมีผลไม้ชิ้นหนึ่งมาจ่ออยู่ที่ปากของเขา และใบหน้าของใครคนหนึ่งที่เขาคิดถึงทุกวินาที อยู่ในสายตาของเขา

“ไม่หิวก็ต้องกินอะไรสักหน่อยนะคะ”

มะเหมี่ยวหันขวับไปมองร่างของเจ้าของเสียงที่นั่งยองๆเอาคางเกยแขนที่วางอยู่ที่ขอบเปลนอนของเขาอย่างตกใจ เพราะคิดไม่ถึงว่าจะเป็นเธอ

“เฮ้ย!!”

มะเหมี่ยวขยับร่างอย่างตกใจ และแน่ ๆว่ามันเป็นการขยับตัวที่ไม่ปลอดภัยกับตัวเองเอาซะเลย ดังนั้นในวินาทีต่อมา เขาจึงลงไปกองกับพื้น เพราะเปลนอนมันพลิกจนเขาหล่นลงไป

“ฉันไม่ใช่ผีนะ ตกใจอะไรยะ” จอยยื่นขึ้นเท้าสะเอวมองมะเหมี่ยวที่นั่งมองเธอราวกับโดนผีหลอกอย่างขบขัน

มะเหมี่ยวทั้งงง ทั้งตกใจ ยิ่งกว่าไก่ที่โดนตีจนตาแตกซะอีก

“ไม่จริง.......อะ.....อะ....ไอ้พริกกกกก!!!!” มะเหมี่ยวตะโกนสุดเสียงก่อนที่จะลุกขึ้นแล้ววิ่งเขาไปในบ้าน จอยหัวเราะออกมาเมื่อเห็นท่าทางหลุดโลกของมะเหมี่ยว

“ไอ้พริกกก!! ไอ้พริกโว้ยยย!!! ชมพู่ก็ได้.....ไอ้พริกกก”

“แกจะแหกปากให้คนทั้งโลกมันรู้หรือไงวะ ว่าฉันชื่อพริกนะไอ้เหมี่ยว” พริกเดินออกมาจากห้องครัว เขาเข้าไปล้างจานในห้องครัวมาเพราะชมพู่มัวแต่เตรียมของทำบาบีคิว สำหรับเย็นนี้

“ไอ้พริก”

“เอ่อ..ฉันเองมีอะไร................โอ้ย!!!” พริกพูดได้แค่นั้นก็ต้องร้องออกมาด้วยเสียงอันดัง เพราะความเจ็บปวดที่มะเหมี่ยวประเคนมะเหมกลงที่ศีรษะของเขาไม่ใช่เรื่องง่ายถ้าจะทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร

“เกิดอะไรขึ้นคะพริก?? เหมี่ยว เล่นอะไรกันคะ”

“เล่นอะไรละคะ ไอ้เพื่อนบ้านี้สิ คงจะบ้าไปแล้ว อยู่ ๆ ก็เขกมะเหงกมาเต็มหัวพริกเลยเนี่ย”

พริกก้มศีรษะให้ชมพู่ดู พร้อมกับคลำตรงที่โดนมะเหมี่ยวเขกไปด้วย

“เกิดอะไรขึ้นคะ?” ชมพู่หันมามองหน้าพี่สาวฝาแฝดที่บัดนี้ มีทั้งซีดทั้งแดง และความรู้สึกอีกหลาย ๆ ความรู้สึกโผล่มาให้เธอได้เห็น

“ว่าไงคะ??” ชมพู่ถามย้ำมะเหมี่ยวเมื่อไม่เห็นว่าเขาจะตอบอะไร นอกจากเสียงหายใจที่หอบถี่

“จอย.............ยัยเบ๊......ยัยนั่นอยู่ที่สนามหน้าบ้าน มะ...มาได้...ยังไง” คำถามของมะเหมี่ยวทำพริกกับชมพู่ต้องกลั้นหัวเราะ อมยิ้มอย่างรู้กัน ยิ่งพริกต้องพยายามกลั้นหัวเราะสุด ๆเมื่อเห็นใบหน้าของมะเหมี่ยว

“เอามันสักชื่อเถอะวะ...แล้วที่สำคัญ......เขาก็นั่งรถมาสิวะ แกจะให้เขาหายตัวมาหรือไง คนนะโวยไม่ใช่ผี”

“ฉันรู้ แต่...แต่....หรือ....หรือว่าฉันฝันวะ”

“ขอโทษทีเถอะนะ”

“โอ้ย!!” มะเหมี่ยวร้องออกมาเต็มเสียง เมื่อพริกตอกกลับเขาด้วยมะเหงกสุดแรงรักที่กลางศีรษะเขา

“เป็นไง เจ็บใช่มั้ย??? รู้สึกใช่มั้ย?? ฉันก็เจ็บ เขกมาได้”

“ตกลงฉันไม่ได้ฝันใช่มั้ย?” มะเหมี่ยวยังคงถามอย่างไม่แน่ใจ พริกยิ้มอำมหิต

“งั้นลองอีกที เพื่อแกจะแน่ใจ ว่าฝันหรือไม่ฝัน” สิ้นเสียงพริกมะเหมี่ยวตั้งท่าสู้พริกทันที พริกจึงหัวเราะออกมา

“ฝันบ้าบออะไรที่ไหนวะ ไม่มีใครฝันทั้งนั้นแหละไอ้บ้า แล้วนี่วิ่งหนีเขามาอย่างนี้ ไม่กลัวเขานึกว่าแกไม่อยากเจอเขาเหรอวะ”

มะเหมี่ยวยื่นเก้ๆ กัง ๆ อยู่กลางบ้าน ไม่รู้จะทำยังไง ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาอยากเจอเธอตลอด พอได้เจอวันนี้เขากลับทำอะไรไม่ถูก

“ไปสิคะ เขารอเหมี่ยวอยู่นะคะ” ชมพู่บอกมะเหมี่ยว เขาเดินไปที่ประตูบ้านมองไปยังเปลที่แกว่งไปมา จอยลงไปนอนในนั้น มะเหมี่ยวยังคงไม่ก้าวเดินไป จนพริกทนไม่ไหว

“อีกทีเถอะนะ” สิ้นเสียงพริก เขาก็ใช้เท้าถีบมะเหมี่ยวออกไปเต็มแรง มะเหมี่ยวถลาไปข้างข้างอย่างไม่ได้ตั้งตัว ดีว่าตั้งหลักได้ทันหน้าเลยไม่ทิ่มลงกับพื้น

“ไอ้พริก......”

“ว่างายยยยย” พริกตอบด้วยเสียงยานคาง มะเหมี่ยวทำท่าจะเดินเข้ามาหาพริก จนชมพู่ห้ามไว้พร้อมกับพยักพเยิดให้มะเหมี่ยวเดินไปหาจอย



มะเหมี่ยวหันกลับไปทางที่จอยอยู่ เขามองนิ่งที่เปลนอนนั้น ก่อนจะค่อย ๆ ก้าวเท้าเดินเข้าไปหาช้า ๆ จนกระทั่งเขาก้าวมาหยุดที่ข้าง ๆ เปลเขากลั้นหายใจก่อนจะค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจออกมา ตอนนี้ถ้าเธอเอื้อมมือมาจับที่มือของเขา เธอคงจะรู้ว่าเขาสั่น และสั่นไปทั้งตัว ริมฝีปากของเขาสั่นระริก จ้องมองเธอตาไม่กระพริบ

จอยค่อย ๆ ลืมตาขึ้น เธอรู้ว่าเขามาแล้ว กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ของเขามันแตะจมูกของเธอ จอยสบตากับมะเหมี่ยว เธอเอื้อมมือไปจับมือของเขา

“มาอยู่ในนี้ด้วยกันสิ”

จอยดึงแขนของเขาเบา ๆ เธอสัมผัสถึงอาการสั่นของเขาได้ ความจริงแล้วเธอก็ตื่นเต้นจนวางตัวไม่ถูกเหมือนกันกับเขา

มะเหมี่ยวค่อยหย่อนกายลงไปในเปลนอน ขยับตัวนอนเคียงข้างกับจอย เขานอนหงายมองใบของต้นชมพู่ และต้นมะเหมี่ยว ไม่พูดอะไรออกมา จอยไม่รู้ว่าเขาคิดอะไร จึงปล่อยให้ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ จน...........

“ตัดผมใหม่เหรอ?” มะเหมี่ยวถามจอย แต่สายตาของเขายังคงมองอยู่ที่จุด ๆเดิม จอยพยักหน้าช้า ๆ

“อืม....แค่ไปสไลด์เอาข้างหน้าออกนิดหน่อยนะ สวยมั้ย??” จอยขยับตัวขึ้น พลิกตัวเบียดกับเขา และหันมาให้มะเหมี่ยวดูทรงผม มะเหมี่ยวจ้องใบหน้าสวยซึ้งของจอย และพยักหน้า

“สวย” จอยยิ้มก่อนที่จะนอนลงอีกครั้ง คราวนี้เธอนอนหันหน้ามาทางเขา แขนข้างหนึ่งจับไหล่เขาไว้ และซุกหน้าเกยไหล่ของเขา

“นายเพิ่งตัดผมหรือเปล่า?”

“อืม!!! เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว รู้ได้ไง”

“ชมพู่บอก”

“อืม!!”

“นายผอมลงด้วย”

“ลดไปสองสามโลได้มั้ง ไปกินหมูกระทะมากับพริก ท้องเสีย แต่เจ้านั้นไม่เป็นอะไรสักนิด”

“อิอิ......ซวยจัง”

“ใครจะไปเหมือนเธอละขยายออกด้านข้าง”

“ตาบ้า!!! ฉันลดไปสามกิโลเลยนะยะ ใส่ชุดเอื้องดอยเกือบไม่ได้”

“ชุดมันเล็กจนคลุมเธอไม่มิดเหรอ” มะเหมี่ยวหยอกจอย เขาอมยิ้มเมื่อเห็นเธอควันออกหู เธอยังคงน่ารักในสายตาเค้าเสมอ

“คนบ้า!!” จอยทุบไหล่มะเหมี่ยวเขายิ้มกว้าง ไม่ได้ตอบโต้อะไร จอยซบลงกับไหล่ของเขา ความเงียบเข้ามาปกคลุมคนทั้งสอง ต่างคนต่างจมอยู่กับความคิดของตัวเอง ไม่มีใครพูดอะไรออกมา



เวลาผ่านไป.....สายลมผัดเข้ามาปะกับร่างของทั้งสอง แต่ทั้งคู่ไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรตอบโต้กับสายลมนั้น

มะเหมี่ยวไม่พูดอะไร เขาพลิกร่างมาทางจอยทั้งสองสบตากับความรู้ที่มีอยู่มันค่อย ๆ สื่อถึงกันและกัน มะเหมี่ยวหลับตานิ่ง เขาซบใบหน้าลงกับไหล่ของเธอ พร้อมกับวาดวงแขนโอบกอด กระชับร่างของเธอเข้ามาหาตัวเอง จอยกอดตอบเขาทันทีเช่นกับ น้ำตาของเธอไหลออกมาช้า ๆ เช่นเดียวกับร่างของมะเหมี่ยวที่สะอื้นอยู่กับอ้อมกอดของจอย

“อย่าทำแบบนั้นกับฉันอีกนะ........” เสียงที่สั่นสะท้านของมะเหมี่ยวทำให้จิตใจของจอยไหววูบทันที เธอพยักหน้าเป็นคำตอบ กอดร่างของเขาแน่นเข้ามาอีก

“ฉันคิดถึงเธอ” เสียงอู้อี้ของมะเหมี่ยวกระซิบบอกกับเธอ

“อืม.....ฉันก็คิดถึงนาย”

“เธอรักฉันใช่มั้ย?”

“ใช่….เหมี่ยว....ฉันรักนาย” มะเหมี่ยวพยักหน้ากับไหล่ของเธอ ต่างคนต่างกอดกันไว้ไม่ยอมปล่อย เหตุการณ์ที่ผ่านมาทำให้ทั้งเขาและเธอกลัวการสูญเสียเหลือเกิน

“ฉันรักเธอ”


ทั้งคู่ปล่อยให้ความเงียบเข้ามาคลอบคลุมอีกครั้ง ไม่มีอะไรต้องพูดกันอีกแล้วมีเพียงอ้อมกอด ก็สามารถทดแทนความเสียใจ ความเจ็บปวดทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้นได้หมดแล้ว................

พริกและชมพู่มองทั้งคู่อยู่ห่าง ๆ ทั้งสองยิ้มให้กัน ความสุขกำลังซึมซาบเข้าไปในหัวใจของทุก ๆ คน...................



ความสุขจะอยู่กับพวกเขาตลอดไป.....................................................................เหรอ?????








< ตอนที่ 28ตอนที่ 30 >



Create Date : 13 กันยายน 2550
Last Update : 16 ตุลาคม 2550 23:58:53 น. 0 comments
Counter : 1011 Pageviews.

samurai_KYO
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




"ข้าคือ...มิบุ ซา'เคียว"

Friends' blogs
[Add samurai_KYO's blog to your web]
Links
 

MY VIP Friend

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.