Bloggang.com : samurai_KYO : ~~รักป่วน ๆ ของก๊วนเด็กแสบ~~ ตอนที่ 3

~~รักป่วน ๆ ของก๊วนเด็กแสบ~~ ตอนที่ 3

"......อ่านแล้วไม่เม้นต์ไม่ว่า ก็แค่ไม่อัพแค่นั้นเอง....."

ด้านมะเหมี่ยว ตอนนี้กำลังปวดหัวอย่างแรงกับความไม่ได้เรื่องในวิชาคณิตศาสตร์ของน้อยหน่าและขิง อาจารย์คนใหม่ให้การบ้านมาแค่ 5 ข้อ ทำไม่ได้ซักข้อ

“เป็นไงบ้าง....ทำได้กี่ข้อแล้ว”

มะเหมี่ยวถามเพื่อนทั้งสองหลังจากที่ตนเองเดินไปหาอะไรกินเรียบร้อยแล้ว

“ยังเลย ชมพู่ทำได้มั้ย ไม่เห็นทำอะไรเลย”

“เสร็จตั้งแต่วันที่’จารย์ ให้แล้ว ไม่เห็นจะมีอะไรยากนิ ทำข้อไหนอยู่อะ ขิง”

มะเหมี่ยวตอบน้อยหน่าก่อนที่หันไปสนใจ ขิงที่ทำหน้ามุ่ยกับการบ้านอยู่

“ข้อนี้ต้องใช้สูตรนี้ แทนค่า x ด้วย............”

มะเหมี่ยวแนะนำขิงในการใช้สูตรสมการ แล้วก็หันไปดูน้อยหน่าก่อนที่พูดขึ้นว่า

“ส่วนน้อยหน่า ข้อนี้นะใช้สูตรนี้ต่างหาก...”

มะเหมี่ยวคอยแนะนำเพื่อนทั้งสอง แต่ก็ดูเหมือนไม่ค่อยจะเป็นผลเท่าไหร่ หลายวันที่ผ่านการที่ได้ขลุกอยู่กับทั้งสองทำให้มะเหมี่ยวพอจะรู้ได้ว่าน้อยหน่าถนัดเรื่องภาษามากกว่าวิชาคำนวณทั้งหลาย ส่วนขิงถนัดวิชาที่เกี่ยวกับประวัติศาสตร์หรืออะไรที่ต้องท่องจำมากกว่า

-ไม่ถนัดวิชาคำนวณทั้งคู่เลย แล้วมาเรียนสาย วิทย์ - คณิต ทำไมฟะ-

สุดท้ายเมื่อความอดทนของมะเหมี่ยวหมดลง มะเหมี่ยวจึงล้วงเอาสมุดการบ้านของตนส่งให้เพื่อนทั้งคู่

“ดูซะไม่งั้นไม่ทันส่งตอนบ่ายแน่.....อย่าปฏิเสธ เดี๋ยวตอนเย็นเค้าจะติวให้ส่วนวันหยุดถ้าไม่กลับบ้านหละก็ ทั้งวิทย์ ฟิสิกส์ ชีวะ อย่างอื่น ๆ อีกจะช่วยติวให้”

น้อยหนาและขิงงงเป็นไก่ตาแตก ก่อนหน้านี้ชมพู่เพื่อนของเธอเกลียดคณิตและวิชาเหล่านี้ยิ่งกว่าพวกตนเสียอีกแต่ทำไมคราวนี้ถึงได้คล่องวิชาพวกนี้นักนะ

“ทำไมชมพู่ถึงได้เก่งขึ้นแบบนี้ละ เมื่อก่อนไม่เห็นชอบวิชาพวกนี้เลย”

คำถามของขิงเล่นเอามะเหมี่ยวสะอึก

-ก็ฉันเรียนสำรวจต้องเก่งคำนวณอยู่แล้ว อนาคตวิศวกรเชียวนะ ยัยบ้ามาถามอะไรตอนนี้วะ-

มะเหมี่ยวได้แต่ยิ้มสุดเก๋ ไม่รู้เลยว่าน้อยหน่าใจเต้นกับรอยยิ้มแบบนี้แค่ไหน ส่วนขิงก็เกือบจะลืมไปเลยว่าตนเองถามอะไรไป มะเหมี่ยวรู้อยู่แก่ใจว่าสองสาวแพ้รอยยิ้มของเขาจึงใช้ให้เป็นประโยชน์ก่อนจะคิดหาคำตอบมาแก้ตัวอย่างรวดเร็ว

“ตอนปิดเทอมเค้าไปเรียนพิเศษมานะเลยเข้าใจง่ายขึ้น ดูไปก่อนละกันเดี๋ยวเค้ามา”

เมื่อตอบเสร็จก็รีบแจ้นออกจากสองสาวมา ไม่งั้นเขาคงกลายเป็นเป้านิ่งให้คุณเธอยิงคำถามแน่

“ขิงว่ามั้ย เราว่าพู่มันแปลก ๆ นะ ดูเหมือนเป็นอีกคนหนึ่งเลยอะ”

“ขิงก็คิดเหมือนกัน แต่ดูยังไง ๆ นั้นก็ชมพู่ เสื้อผ้า หน้าผม ก็คือคนเดิมแต่ดูแปลก ๆ”

“อืมใช่” น้อยหน่ายังคงมองตามชมพู่ไป

“รีบทำเถอะเดี๋ยวเสร็จไม่ทันส่ง”

ขิงเตือนเมื่อเห็นน้อยหน่าเหม่อ ก่อนที่เธอจะแปลกใจเพิ่มขึ้นกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ชมพู่เป็นคนที่ลายมือพอใช้ได้ ไม่ถึงกับสวยมาก แต่ที่วางอยู่ตรงหน้าของเธอเป็นลายมือที่สามารถทำให้ลายมือของพวกเธอขี้เหร่ไปเลยทีเดียว ขิงเริ่มสงสัยความเปลี่ยนแปลงของเพื่อนเธอเสียแล้ว แต่เธอก็ทำเพียงแค่เก็บความสงสัยไว้ในใจเท่านั้น

มะเหมี่ยวเดินมาเรื่อยจนมาอยู่ที่โรงอาหาร

-สองคนนั้นยังไม่ได้ทานข้าวเลยนี่น่า-

เมื่อนึ่งได้ก็เดินจ้ำอ้าวไปยังร้านขายขนมปัง

“เอาขนมปังมะพร้าว กับ อืม.....สับปะรดค่ะป้า แล้วก็เอานมอีกสองกล่องค่ะ”

มะเหมี่ยวสั่งขนมปังใส่โปรดของสองสาว

“30 บาทจ๊ะ” คนขายบอก

“แป๊บค่ะป้า”

มะเหมี่ยวควานหากระเป๋าสตางค์ในกระเป๋าหนังสือเรียน แต่หาไม่เจอสักที

-อยู่ไหนวะ หายากจริงวุ้ย-

ระหว่างที่มะเหมี่ยวกำลังวุ่นหากระเป๋าสตางค์อยู่ก็มีเสียงนุ่ม ๆ ดังขึ้น

“นี่ครับป้า ค่าขนมปัง”

มะเหมี่ยวหันมามองต้นเสียงก็ได้พบกับรอยยิ้มสวยเหมือนน้ำเสียง

-ใครวะ-

มะเหมี่ยวที่ไม่เคยจำชื่ออาจารย์คนไหนได้เลยนอกจากอาจารย์สาว ๆ และคนนี้ก็เช่นกัน

-ใครก็ช่างเหอะ ดีเหมือนกันไม่ต้องเสียตังค์-

“ขอบคุณค่ะ ไม่รู้ว่าหนูเอากระเป๋าตังค์ไปไว้ไหนหาไม่เจอนะค่ะ”

มะเหมี่ยวพูดก่อนจะรับถุงขนมจากอาจารย์ ก่อนจะยิ้มหวานส่งให้

“ไม่เป็นไรครับ” เสียงตอบกลับมาทำห็มะเหมี่ยวแน่ใจบางอย่าง

-ทอมนี่หว่า- แต่ก็ยังยิ้มหวานกลับไป

“หนูขอตัวก่อนนะคะ เพื่อนรอขนมอยู่” มะเหมี่ยวกำลังหันกลับ เสียงอาจารย์สาวหล่อก็ดังขึ้นอีก

“อย่าลืมรวบรวมเอาการบ้านวิชาคณิตมาส่งครูด้วยนะ รัตนาภรณ์”

“ค่ะ”

มะเหมี่ยวรีบชิ่งออกมาจากบริเวณนั้นทันที เขาไม่ชอบใจนักที่ถูกมองด้วยสายตาเช่นนั้นมันเหมือนจะกินเขาเข้าไปอย่างนั้นแหละ

-เชอะ เจือกจำชื่อชมพู่ได้อีก ฉันไม่สนพวกขั่วเดียวกันหรอกนะ-

เมื่อมาถึงม้าหินอ่อนที่สองสาวนั่งอยู่ก็ส่งขนมให้ แล้วเล่าเรื่องค่าขนมให้เพื่อนฟัง ก่อนจะได้รับคำตอบว่าคนที่จ่ายค่าขนมให้นั้นคือ อาจารย์สอนคณิตคนใหม่ชื่อ สุนันท์

“เค้าไม่เห็นจำได้เลยอะ”

“คงจำได้หรอกจ๊ะ ก็พู่เล่นหลับทั้งชั่วโมงเลยนี่” ขิงกัดใส่มะเหมี่ยวเบา ๆ แต่มะเหมี่ยวก็ยังยิ้มตอบ

“แหมถึงเค้าจะหลับทั้งชั่วโมงแต่ก็ทำการบ้านได้แหละน่า ไม่เหมือนขิงนี่ นั่งฟังทั้งคาบเรียนก็ทำการบ้านไม่ได้”

หลังจากกัดตอบไปก็ยิ้มหวานอีก ขิงได้แต่ฮึดฮัดเมื่อเพื่อนสาวของตนพูดแทงใจดำ ก่อนจะก้มดูการบ้านต่อไป โดยไม่สนใจเลยว่ามะเหมี่ยวจะมองตนเองด้วยสายตายังไง

-ยัยขิงเน่านี่ก็น่ารักเหมือนกันแหะ ปากนิดจมูกหน่อย แก้มก็แดง ผมก็สวยน่าจับ- มะเหมี่ยวเผลอตัวมองขิงด้วยสายตาอ่อนหวาน โดยไม่รู้ว่าน้อยหน่ามองการกระทำของมะเหมี่ยวอย่างใคร่รู้

......................วันเสาร์...............................

มะเหมี่ยว น้อยหน่า และขิง ตอนนี้กำลังนั่งติววิชาคณิตกันขะมักเขม้น เนื่องด้วยวันจันทร์จะสอบเก็บคะแนน ดูเหมือนทั้งสองสาวเมื่อได้ติวเตอร์อย่างมะเหมี่ยวมาสอนก็เริ่มเข้าใจคณิตศาสตร์มาขึ้นบ้าง

ม่าเหมี่ยวรู้สึกไม่ชอบวิชาคณิตศาสตร์ขึ้นมามากขึ้นเรื่อย ๆ ทั้งที่ก่อนหน้าหน้านี้วิชาที่เกี่ยวกับตัวเลขเขาจะชอบมากที่สุด แต่ก็ยกเว้นพวกบัญชีเหมือนกัน

สาเหตุมาจากอะไรนะเหรอ???.......ก็เพราะอาจารย์ทอมหน้าตาดี คอยจะส่งขนมจีบให้เขาอยู่เรื่อย ๆ นะสิ สาว ๆ หลายคนอาจจะอิจฉาก็ได้ ที่อาจารย์สุนันท์เริ่มสนใจเขา แต่นั่นไม่ใช่ความพอใจของม่าเหมี่ยวที่เป็นทอมอย่างแน่แท้

“นั่นไงคะ พี่หนูนา ชมพู่ น้อยหน่าแล้วก็ขิง” เสียงของจอยสั่น ๆ บอกกับรุ่นพี่

“จอยไปได้ยังคะ”

จอยถาม แต่ไม่ได้รับคำตอบอะไรจากหนูนา เธอถูกให้พามาหาพวกของชมพู่โดยที่ไม่เต็มใจสักเท่าไหร่ แม้เธอจะไม่ค่อยจะชอบชมพู่เท่าไหร่ เพราะช่วงนี้เธอถูกชมพู่ จิกไปหลายดอกก็เถอะ แต่เธอก็ไม่ได้อยากให้ถึงขนาดเจ็บเนื้อเจ็บตัว

“เธอชื่อชมพู่ใช่มั้ย?” มะเหมี่ยวเงยหน้าขึ้นมามองตามเสียงที่ไม่ค่อยจะพิรมย์หูซักเท่าไหร่

“ใช่”

-พระเจ้า....บอกลูกที นี้ผู้หญิงหรือหมีควายเนี๊ยะ-

หลังจากที่สายตาสำรวจร่างที่มาเยื่อนก็ได้ข้อสรุปว่าผู้มาเยือนคือ หมีควายไม่ใช่ผู้หญิง (การสรุปของมะเหมี่ยวขอรับ ไม่เกี่ยวกับผู้เขียน)

“พี่หนูนามีเรื่องจะคุยด้วย ไปทางโน้นหน่อย”

“มีธุระกับฉันก็มาหาฉันเองสิ เขาถึงจะเรียกว่ามีมารยาทของผู้ดี”

“นังนี่”

สาวร่างใหญ่ถลึงตาใส่มะเหมี่ยว แต่เจ้าตัวกลับไม่สะทกสะท้าน หันมาหาสองสาวที่นั่งอยู่ด้วย มะเหมี่ยวเองชินกับการมีเรื่องกับคนอื่นอยู่แล้วแต่ดูสองสาวจะไม่เคย ใบหน้าซีดราวถูกผีหลอกบ่งบอกชัดเจนเลยทีเดียว

“จะไปดี ๆ หรือป่าว”

สาวร่างใหญ่เอื้อมมือมาบีบไหล่มะเหมี่ยวแรง ๆ แต่มะเหมี่ยวเองก็มือไวไม่ต่างกัน ข้อมืออวบ ๆ ที่วางอยู่บนบ่าจึงถูกบิดออกอย่างแรง

“โอ้ย!!!!”

-พระเจ้า เสียงหมีร้องเป็นแบบนี้เหรอ บุญของลูกแล้วที่ได้ยิน O๐O-

เหตุการณ์ที่ปรากฏตรงหน้าทำให้กลุ่มของหนูนาเดินตรงมาหามะเหมี่ยว

“นังชมพู่” เสียงแหลม ๆ ของหนูนาไม่ได้ทำให้มะเหมี่ยวลดแรงที่บิดน้องหมีของเขาเลย

“ชะนีที่ไหนเรียกอีกละ เมื่อกี้ก็หมีควาย ทีนี่โรงเรียนหรือสวนสัตว์เนี๊ยะ”

“กรี๊ด!!!!!!!! นังชมพู่ แกว่าฉันเป็นชะนีเหรอ” หนูนาแทบจะฉีกมะเหมี่ยวออกเป็นชิ้น ๆ ด้วยความไม่พอใจที่โดนม่าเหมี่ยวต่อว่า

“ได้ยินว่าฉันเรียกเธอว่าแรดเหรอไง? ยัยจูออนเล่นงิ้ว”

พูดจบมะเหมี่ยวก็ลุกขึ้นพลักน้องหมีไปหาพวก แต่ไม่มีใครกล้ารับ ปล่อยให้น้องหมีไปนั่งจ่ำบ๊ะกับพื้น ก่อนจะพูดกับพวกของหนูนาด้วยน้ำเสียงล้อเลียน

“มีธุระอะไรกับชมพู่เหรอคะ อ่อ.....รุ่นพี่” หนูนามองหน้ามะเหมี่ยวอย่างไม่สบอารมณ์

“แกกล้าดียังไงถึงทำกับนิดหน่อยแบบนี้”

-โอ้...พระเจ้า(อีกครั้ง)ยัยหมีนี้ชื่อ นิดหน่อย หรือเนี๊ยะ- มะเหมี่ยวแอบอึ้ง

“แล้วพี่กล้าดียังไงถึงส่งยัยนี้มาเชิญชมพู่แบบไร้มารยาทละคะ”

“แกอย่ามาทำเป็นกล้าดีกับฉันนะยัยชมพู่ แล้วฉันขอเตือน อย่ายุ่งกับอาจารย์สุนันท์ เพราะอาจารย์ไม่สนใจเธอหรอก”

-อ๋อ......เรื่องอาจารย์ทอมหน้าห่วยนี่เอง- มะเหมี่ยวเข้าใจแล้วเพราะอะไรเขาถึงถูกระราน

“ถ้าอาจารย์สุนันท์ไม่สนใจฉันงั้นเขาสนใจพี่ว่างั้นเหอะ แต่เท่าที่เห็นมันไม่ใช่นี่น่า”

มะเหมี่ยวกล่าวด้วยหางเสียงเย้ยหยันทำเอาหนูนาหน้าเปลี่ยนสีทั้งโกรธทั้งอาย ฝ่ามือเรียวบางตวัดมาหาใบหน้ามะเหมี่ยวอย่างรวดเร็ว

เพี๊ยะ!!!!

“ว้าย!!” เสียงร้องของกลุ่มหนูนาดังขึ้น

“โอ๊ะโอ๋..... พี่นอกจากไม่มีมารยาทแล้วยังตบได้แม้แต่เพื่อนของตัวเอง นิสัยทุเรศเหมือนหน้าตาจริง ๆ”

มะเหมี่ยวพลักสาวร่างบางในกลุ่มของหนูนาออกจากตัว หลังจากที่ดึงมารับฝ่ามือแทนตนเอง

“Eนี้ วอนซะแล้ว”

สาวทอมคนหนึ่งพุ่งเข้ามาหามะเหมี่ยวแต่ก็ต้องกระเด็นตามแรงถีบออกไป พออีกคนจะเข้ามาตบเขาก็เอี้ยวตัวหลบจนอีกฝ่ายเสียหลักล้มทับกันไปเอง ครั้นจะลงไม้ลงมือเต็มที่ก็ขัดกับนิสัยตัวเอง ที่ไม่คิดจะลงมือกับผู้หญิง

ฝ่ายของหนูนาเองเมื่อเห็นว่าพวกคนตนทำอะไรมะเหมี่ยวไม่ได้ แถมยังเจ็บตัวกันอีกก็เริ่มลังเลว่าจะเอายังไงต่อไป

“หนูนาไหนว่ามันไม่มีพิษสงอะไรไง? ”

“ใครจะไปรู้ว่ามันจะขนาดนี้เล่า”

หนูนาเริ่มใจคอไม่ดี ส่วนมะเหมี่ยวยืนมองกลุ่มของพวกหนูนากองหมดแรงกันอยู่ ก่อนจะยักคิ้วให้หนูนา
“จะเอาไงต่อไปค่ะคุณหนูเน่า เอ้ย.....คุณหนูนา”

น้ำเสียงเย้ยหยันของมะเหมี่ยวสร้างความเจ็บใจแก่หนูนายิ่งนัก

“กลับกันได้แล้ว จำไว้นะยัยชมพู่ ถ้ายังไม่เจียมตัวต้องเจอดีแน่”

“ไอ้ที่ต้องจำนะพวกหนูเน่าหรือเปล่า ให้ช่วยพาส่งห้องพยาบาลมั้ย”

มะเหมี่ยวยิ้มหยันใส่หนูนา สายตามองอย่างเอาเรื่องจนพวกหนูนาต้องถอย แต่สายตาของมะเหมี่ยวก็ไปสะดุดเอากับร่างของจอยที่กำลังจะหมุนตัวจากไป ไวเท่าความคิดมะเหมี่ยวคว้าตัวของจอยมา

“ว้าย!!! ปล่อยฉันนะ”

“จะรีบไปไหนจ๊ะ จอย”

แม้มะเหมี่ยวจะส่งยิ้มให้จอย แต่ในความรู้สึกของจอยมันกลับเป็นสัญญาณอันตราย

“ปะ...ปะ.ปล่อยฉันนะ”

“เรายังมีเรื่องที่ต้องคุยกันอีกนะค่ะจอย” มะเหมี่ยวไม่ได้สนใจอาการสั่นเทาของจอยเลย
“พี่หนูนาค่ะ ช่วยจอยด้วยค่ะ พี่เป็นคนบังคับหนูมานะ”

น้ำเสียงหวาดกลัวของจอยไม่ได้ทำให้พวกหนูนาอยากเข้ามาช่วยเลย ได้เพียงแต่ยื่นมองแถมจะหันหนีอีกด้วยซ้ำ

“พวกพี่ต้องรีบไปธุระกันไม่ใช่เหรอคะ”

มะเหมี่ยวยิ้มและส่งสายตาคมกริบให้กลุ่มของหนูนา ไม่ต้องรอให้มะเหมี่ยวเอ่ยซ้ำรุ่นพี่ไร้มารยาทของมะเหมี่ยวก็กระเจิงกันออกไป

“ไหนพี่บอกว่าแค่ให้พามาไงคะ แล้วทำไม?”

“เราไปหาที่สงบ ๆ คุยกันดีกว่านะจอย เด็กปากเสียต้องถูกทำโทษ สองสาวว่าไง”

มะเหมี่ยวถามเพื่อน ๆ โดยสายตายังคงจับจ้องใบหน้าของจอยราวกับจะหยุดลมหายใจของจอยไว้

“อะ ... อืม” ทั้งน้อยหน่าและขิงตอบด้วยน้ำเสียงที่ขาด ๆ หาย ๆ แล้วมะเหมี่ยวก็ทั้งลากทั้งดึงจอยเดินไปยังหอนอนของตนเอง

“ขะ ขะ...ขิง ทำไมชมพู่ถึง ถึง” น้อยหน่ากลายเป็นคนติดอ่างแทบทันที ส่วนขิงได้แต่ส่ายหน้า

“ต้องเกิดอะไรขึ้นกับชมพู่แน่ ๆ ไม่ยังงั้นชมพู่ไม่มีทางเปลี่ยนไปขนาดนี้หรอก”

-ถ้าเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นกับชมพู่จะเป็นยังไง? ผู้หญิงบอบบางอย่างชมพู่คงต้องถูกยัยชะนีพวกนี้รุมจิกหรอกเหรอ? ชมพู่จะตอบโต้ใครได้ เรื่องทั้งหมดเป็นเพราะทอมแก่ ๆ นั้นคนเดียว ถ้าไม่มาทำท่าสนใจฉัน เรื่องก็คงไม่เกิด แล้วยัยปากมากนี่อีกคน-

มะเหมี่ยวคิดอย่างหงุดหงิด แรงบีบของมือของเขาเพิ่มขึ้นจนจอยน้ำตาไหล

-ชมพู่คือน้องสาวที่ฉันรักที่สุด คนอย่างมะเหมี่ยวไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายชมพู่แน่นอน ใครก็ตามที่ทำให้ชมพู่เจ็บมะเหมี่ยวจะขุดหลุมฝังพวกมันทั้งเป็นเลยเชียวละ พวกมันที่คิดจะทำร้ายชมพู่ต้องได้รับกรรมอย่างสาสม-

มะเหมี่ยวทั้งดึงทั้งลากจอยมาจนถึงห้องพักของมะเหมี่ยว แล้วผลักจอยจนล้มไปกองอยู่กลางห้อง โดยนิสัยของมะเหมี่ยวแล้ว เขาไม่เคยทำร้ายร่างกายผู้หญิง ยกเว้น ผู้หญิงคนนั้นมาทำร้ายกาจกับชมพู่ ดังนั้นนี้คือความโชคร้ายของผู้หญิงชื่อ จอย

“ชมพู่ควรจะทำยังไงกับจอยดีค่ะ ไหนบอกมาสิ ต้องทำอะไรบ้างเอ่ย”

มะเหมี่ยวส่งยิ้มหวานให้จอย หากแต่สายตาของมะเหมี่ยวไม่ได้ยิ้มด้วยแม้แต่น้อย ส่วนจอยได้แต่สั่นหน้าดิกถอยหนีจนไปติดผนังห้อง แต่มะเหมี่ยวหาได้สนใจอาการหวาดหวั่นนั้นไม่ ยังคงยิ้มหวานเดินไปนั่งข้าง ๆ จอย

“พวกนั้นบังคับให้จอยพามานะ จอยไม่ได้อยากมีเรื่องกับชมพู่นะ”

เสียงจอยดูหวาดกลัวมาก แต่มะเหมี่ยวก็เฉย

“แต่ยังไงเธอก็คือคนที่พามา”

“แต่....”

จอยพูดได้แค่นั้นเพราะสายตาคมกริบของมะเหมี่ยวกำลังจะเฉือนเนื้อเธออกเป็ยชิ้น ๆ

-จะแกล้งมันยังไงดีน้า ให้สาสม ให้หลาบจำ อะ!!! จริงสิ!- มะเหมี่ยวมักจะคิดอะไรได้รวดเร็วและตัดสินใจเด็ดขาดเสมอ

“จอยคะ”

มะเหมี่ยวกระซิบข้างหูจอยแล้วก็งับติ่งหูอีกเบา ๆ ได้ผลการกระทำเช่นนี้ทำให้จอยสะดุ้งโหยงเลย เอามือจับหู หน้าแดงก่ำ แต่มะเหมี่ยวก็ไม่ได้สนใจว่ามันแดงเพราะสิ่งที่เขาทำหรือร้องไห้กันแน่ เขายื่นมือไปจับแก้มจอยเบา ๆ

-แก้มยัยนี้นุ่มดีแหะ....-

“จอยคะ ชอบอาจารย์สุนันท์เหรอ”

จอยมองมะเหมี่ยวตาโต แต่เขากลับมองไปทั่วใบหน้าของจอย มือก็ยังลูบแก้มไม่ห่างจนสายตายของเขามาหยุดจ้องตอบสายตาจอย

“ถามว่าชอบอาจารย์สุนันท์ใช่มั้ย??”

น้ำเสียงมะเหมี่ยวเริ่มคาดคั้นมากขึ้น จอยพยักหน้าช้า ๆ เริ่มสะอื่นขึ้นอีกครั้ง

“ชอบมากซะจน เวลาที่เห็นอ.สุนันท์มาดีกับชมพู่เลยพาลอยากหาเรื่องชมพู่เหรอ” เขายังถามเรื่อย ๆ มือของเขาเชยคางจอยขึ้นเมื่อเธอก้มหน้าหลบสายตาของตน จอยหลับตาเอาแต่ร้องไห้ แต่เธอก็ส่ายหน้าปฏิเสธคำถามที่สองของมะเหมี่ยว

“ไม่ได้ชอบมากขนาดนั้น” เสียงของจอยเบามาก ๆ เธอยังคงหลบสายตาของมะเหมี่ยว

“มองหน้าฉัน”

มะเหมี่ยวพูดด้วยน้ำเสียงเนิบ ๆ แต่แฝงไปด้วยความเฉียบขาด เมื่อรู้ว่าจอยไม่พอใจตนเองเพราะอาจารย์สุนันท์ทำท่าสนใจตัวเขาเอง จอยสบตากับมะเหมี่ยว

“มองให้ดี ๆ แล้วตอบสิว่าชมพู่คนนี้มีอะไรที่ด้อยกว่า อ.สุนันท์”

แม้น้ำเสียงของมะเหมี่ยวจะคาดคั้น แต่เขาก็ทอดสายตามองจอยอย่างอ่อนหวาน สายตาของเขาเลื่อนมาหยุดที่ริมฝีปากอิ่มของจอย ปลายนิ้วของเขาสัมผัสริมฝีปากนั้นเบา ๆ ก่อนจะเคลื่อนผ่านซอกคอ หัวไหล่ช้า ๆ ลงมาที่เรียวแขนและตอนนี้มากุมมือเล็ก ๆ ไว้แล้วยกขึ้นมาจูบเบา ๆ ปลายลิ้นของเขาลากไปมาในฝ่ามือของจอย ก่อนจะมาหยุดที่ปลายนิ้วของเธอ

ลิ้นของเขายังคงลากวนไปวนมาตรงปลายนิ้ว มะเหมี่ยวสบตากับจอยอีกครั้ง เป็นเรื่องของโชคที่เข้าข้างมะเหมี่ยวที่วันนี้เป็นวันหยุด กระโปรงที่จอยใส่จึงเป็นกระโปรงยีนส์ที่สั้นกว่ากระโปรงนักเรียนมากโข เสือมือไวอย่างเขามีหรือจะปล่อยให้โอกาสที่จะได้สัมผัสขาสวยที่โผล่พ้นกระโปรงนั้นมา จอยถึงกับสะดุ้งเมื่อมือร้อน ๆ ของเขาสัมผัสโดน

มะเหมี่ยวยังไม่หยุดการกลั่นแกล้งจอย ไม่ใช่ไม่อยากหยุดหรือหยุดไม่ได้แล้วก็ไม่รู้ มะเหมี่ยวค่อย ๆ ขยับกาย เข้าไปใกล้จอยมากยิ่งขึ้น เขางับเบา ๆ ที่ติ่งหูสวยก่อนจะใช้ลิ้มอุ่นซุกไซร้ไปมา แล้วก็มาซุกหน้าสูดความหอมหวานจากซอกคอขาวผ่องของจอย

ลูกแกะน้อยเมื่อถูกหว่านล้อมด้วยเจ้าเสือร้ายมีหรือจะหนีรอดไปไหนได้ มือของเขายังคงลูบต้นขาขึ้นมาเรื่อยจนมาถึงแก่นกลางของจอย เธอสะดุ้งอีกครั้งเมื่อนิ้วมือของมะเหมี่ยวสัมผัสอย่างชำนาญ แขนทั้งสองข้างโอบรอบคอของมะเหมี่ยว เสียงร้องครางของจอยดูเหมือนจะเป็นที่พึงพอใจของมะเหมี่ยว และดูเหมือนเขาจะรู้ว่าจอยต้องการอะไรอีก เมื่อจอยเผยอปาก มองเขาด้วยสายตาหวานฉ่ำ

“จอย”

มะเหมี่ยวเรียกชื่อเธออย่างนุ่มนวล จอยค่อย ๆ ลืมตามองมะเหมี่ยว

- โอ้ย!!! ยัยนี้กำลังยั่วผม รู้สึกจะ Want เหลือเกินนะแม่คุณ เดี๋ยวจัดให้-

มะเหมี่ยวคิดอย่างกระหยิ่มในใจ

“อยากให้จูบมั้ย”

มะเหมี่ยวเอ่ยถาม เขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าจะถามทำไม ในเมื่อสายตาและท่าทางของจอยบอกเขาหมดทุกอย่างแล้ว เธอเพียงแค่พยักหน้า

“พูดสิ ว่าอยากให้ทำอะไร” มะเหมี่ยวยังคงต้องการคำตอบด้วยเสียงมากกว่าการกระทำ

“พูดสิจอยว่าอยากให้จูบหรือเปล่า”

เมื่อไม่ได้คำตอบสักที เขาจึงใช้มืออีกข้างล้วงเข้าไปคลึงเคล้นอกอวบของจอย ความเสียวซ่านทำให้จอยพยักหน้า

“จะ จะ..จูบฉัน....ที”

“ว่าไงนะ พูดให้เพราะ ๆ หน่อยสิ”

มะเหมี่ยวยิ้มใส่จอย ทั้งที่ได้ยินเสียงเรียกร้องของจอย แต่เขาก็อดแกล้งอีกไม่ได้ มือของเขายังคงทำงานอย่างต่อเนื่อง ก่อนที่จะผ่านกำแพงผ้าเข้าไปสัมผัสกลีบดอกไม้โดยตรง

“พูดเพราะ ๆ สิจอย”

มะเหมี่ยวกระซิบข้างหูจอยเบา ๆ ตอนนี้เขารู้สึกว่าจะควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว กลิ่นหอมของจอยทำให้เขาใจเต้นแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ และเมื่อคำร้องของจอยดังขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นสะท้าน ดูเหมือนจะเป็นมีดคมกริบมาตัดเส้นความอดทนที่มีอยู่น้อยนิดของเขาให้ขาดไป

“ได้ปรด....จูบฉันเถอะ”

มะเหมี่ยวประกบปากจอยทันทีที่เสียงกระเส่าของเธอจบลง เหมือนกับว่าเขาเฝ้ารอให้เธอพูดประโยคนี้อย่างทรมานเช่นกัน เขาสอดลิ้นไปทักทายกับลิ้นของจอย ลิ้นของทั้งคู่ตวัดพันกันราวกับว่ากำลังต่อสู้กันอยู่ แต่ความจริงแล้วคือต่างฝ่ายต่างลิ้มลองขนมหวานชิ้นโปรดกันต่างหาก จอยโอบกอดมะเหมี่ยวราวกับว่าเขาจะหายไปอย่างนั้น ร่างของจอยถูกมะเหมี่ยวดันล้มไปนอนกับเบาะรองนั่งที่อยู่ใกล้ ๆ ร่างของเขาทาบทับอยู่บนตัวของจอย รสจูบที่เขาบรรจงมอบให้เธออย่างอ่อนหวานและร้อนแรง ทำให้โลกของเธอหยุดหมุนชั่วขณะ

แต่ดูเหมือนโชคจะไม่ช่วยมะเหมี่ยวเหมือนเรื่องกระโปรงสุดสั้นของจอย เพราะขณะที่เขากำลังจะแทรกนิ้วเข้าไปชิมน้ำหวานตามที่จอยเรียกร้อง โลกก็กลับมาหมุนอย่างปรกติ

ก๊อก ๆ ก๊อก ๆ

“ชมพู่อยู่ข้างในหรือเปล่า เปิดประตูหน่อย”

-พับผ่าเถอะเสียงยัยน้อยหน่า-

มะเหมี่ยวผละออกจากร่างจอยอย่างเสียไม่ได้ ส่วนจอยเมื่อตั้งตัวได้ก็ลุกนั่งจัดเสื้อผ้า เขาเดินไปเปิดประตูอย่างหัวเสีย

“เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า” น้อยหน่าถามมะเหมี่ยวพร้อมกับเดินเข้ามาในห้อง ขิงเดินตามหลังมา

“ไม่มีอะไรนี้”

-แต่ถ้าเธอสองคนไม่เข้ามามีแน่ ๆ- แล้วมะเหมี่ยวก็เดินไปนั่งยอง ๆ ตรงหน้าจอย

“ใช่มั้ยจอย ไม่มีอะไรเกิดขึ้น” เขาถามและยิ้มกับจอย จอยได้แต่พนักหน้าหงึก ๆ

“เค้ากับจอยแค่ตกลงกันนิดหน่อย” เขายังคงจ้องหน้าจอย แต่จอยรู้สึกอายมะเหมี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจึงก้มหน้าก้มตาตลอด

“ตกลงอะไรกันหรอ” ขิงถามมะเหมี่ยว เขาจึงหันไปยิ้มให้ขิง

“ก็จอยเค้าสำนึกผิดได้นะเรื่องที่ไปเป่าหูพวกยัยหนูเน่าให้มาหาเรื่องเราไงละ”

เขาเว้นวรรคนิดหนึ่งแล้วหันกลับมาจ้องจอยอีกครั้ง

“จอยเลยตกลงจะยอมเป็นเบ๊ให้เรา 2 เดือน เพื่อให้เรายกโทษให้นะ” จอยสบตาเขาทันที

“อะไรนะ!!??” เสียงของจอยเหมือนกระซิบซะมากกว่า

“จะไม่เป็นหรือจอย หรือต้องให้เค้าทบทวนเรื่องก่อนหน้านี้ทั้งหมดอย่างละเอียดก่อน”

มะเหมี่ยวเน้นคำว่าอย่างละเอียดช้า ๆ รู้สึกจอยจะสำนึกได้แล้วว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นบ้างเธอจึงปิดปากสนิทก่อนจะพยักหน้า

“ดูเหมือนจอยจะเหนื่อยนะ กลับห้องไปพักดีกว่านะ”

มะเหมี่ยวเอ่ยไล่จอยกลาย ๆ และดูเหมือนจอยจะพอใจกับการไล่ครั้งนี้ แม้วูบหนึ่งของความรู้สึกจะน้อยใจที่มะเหมี่ยวใช้น้ำเสียงเย็นชากับเธอ แต่เธอก็รีบเดินออกจากห้องไปทันที

“ชมพู่ทำยังไงนะจอยถึงยอมง่าย ๆ อย่างนี้อะ” น้อยหน่าเอ่ยขึ้น

“ก็บอกแค่ว่าถ้าไม่เป็นเบ๊ เค้าจะเอาเรื่องนี้ไปฟ้องอาจารย์ไง ง่ายนิดเดียว”

ดูเหมือนสองสาวจะมีเรื่องสงสัยในตัวมะเหมี่ยวมากเหลือเกิน ก็ควรแล้วที่จะเป็นอย่างนั้น มะเหมียวเล่นทำอะไรตรงข้ามกับชมพู่ขนาดนี้ไม่สงสัยสิแปลก

-1 อาทิตย์ผมทำให้หลายคนสงสัยขนาดนี้แล้วชมพู่จะเป็นไงบ้างน้อ ชักเป็นห่วงแล้วสิ................

.- (อย่างแกเป็นห่วงน้องด้วยเหรอ--- >ซา’เคียว , -*- ------->มะเหมี่ยว)

..........................จบตอนขอรับ..................

เอาตอนที่ 3 มาลงแล้วขอรับ ยาวไปมั้ย........

คิดว่ายาวนะขอรับ....ยาวมากด้วย เอิ๊ก ๆ

ยังอารมณ์ไม่ดีอยู่ขอรับ ดังนั้น เรื่อง สาวจิต ฯ ภาคพิเศษจีน ฟิน คงต้องรอไปก่อนนะขอรับ

เศร้าขอรับ เมื่อไหรฤดูฝนมันจะหมดเนี๊ยะ....จะไม่ไหวแล้วนะ

"......อย่าลืมเม้นต์กันนะจ๊ะ....."

<ตอนที่ 2

ตอนที่ 4>

Create Date : 16 กันยายน 2549

Last Update : 4 กุมภาพันธ์ 2550 23:08:53 น.

0 comments

Counter : 1326 Pageviews.