เงื่อนงำบางอย่าง

กระเป๋าเดินทางถูกยกลงจากที่นั่งด้านหลังคนขับและวางบนพื้นถนนหน้าคฤหาสน์ด้ามจับของกระเป๋าถูกยื่นส่งให้เจ้าของตัวจริงได้ถือต่อ หลังจากหมดหน้าที่ในการนำเพื่อนสนิทมาส่งถึงที่พักอาศัย

“ไม่เข้าข้างในก่อนเหรอซี”ศศิชาถามความสมัครใจจากสาวมาดเท่ที่ระบายยิ้มเล็กน้อยพร้อมส่ายหน้าเป็นคำตอบ

ตั้งแต่ออกจากบริษัทนลัทพาเพื่อนสนิทแวะรับประทานอาหารในช่วงบ่าย โดยทั้งสองไม่มีการพูดคุยกันมากนักส่วนใหญ่ศศิชาจะเป็นผู้ฟังเสียมากกว่า เมื่อนลัทเล่าถึงการแก้ปัญหาระหว่างฟาโรกับอาร์ตที่มีความไม่ลงรอยเนื่องจากเธอมัวแต่คิดถึงดาราหนุ่มและเหตุการณ์ระหว่างที่อยู่ด้วยกันภายในห้องเก็บอุปกรณ์ถ่ายภาพซึ่งเธอกับเขาได้ลอบเข้าไปหาหลักฐานสำคัญ ทว่ายังไม่เห็นแม้แต่วี่แวว

ก่อนจะเดินทางกลับนลัทบอกเพียงต้องไปสะสางงานต่ออีกหน่อย จึงไม่อาจแวะเข้าไปทักทายญาติผู้ใหญ่ในเวลานี้และฝากให้เพื่อนสวัสดีคุณยายของเธอแทน

ศศิชายืนมองรถกระบะขับเคลื่อนจากไปจนห่างไกลสายตาจึงหันกลับและเดินเข้าคฤหาสน์ไปยังห้องโถงใหญ่ซึ่งเป็นสถานที่รับแขกภายในเงียบสงบราวกับไม่มีใครอยู่อาศัย ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบบริเวณเพื่อหาใครสักคนกระเป๋าเดินทางถูกวางพิงไว้ข้างโซฟาหรูหรา พลางนึกในใจ ‘หายไปไหนกันหมด’ และเพียงไม่นานเสียงฝีเท้าจากด้านหลังก็ดึงให้เธอหันกลับไปมองในทันที

“ทำไมเพิ่งกลับมาป่านนี้ล่ะคะคุณหนู”หญิงร่างท้วมแย้มยิ้มใจดี พร้อมนำแก้วน้ำเย็นในมือยื่นส่งให้คุณหนูของเธอได้ดื่มแก้กระหายหลังจากเดินทางมาเหนื่อยด้วยสีหน้าซูบเซียวจนผิดสังเกต

“พอดีติดธุระนิดหน่อยค่ะว่าแต่คุณยายกับคนอื่นๆ ไปไหนหมดล่ะคะป้าอุ่น” ศศิชารับแก้วน้ำมาจิบดื่มเพื่อไม่ให้แม่บ้านคนสนิทของคุณยายเสียกำลังใจทั้งที่ยังอิ่มท้องกับอาหารมื้อกลางวันซึ่งแวะรับประทานมาก่อนหน้านี้ได้ไม่ถึงชั่วโมงโดยเธอคงยังกวาดสายตามองไปรอบบริเวณเพื่อหาใครที่ถามถึงเมื่อครู่นี้

“คุณผู้หญิงนั่งเล่นอยู่ในเรือนเพาะชำค่ะเห็นบ่นว่าเหงา คุณหนูไม่กลับมาเสียที” ป้าอุ่นกล่าวพลางกลั้วหัวเราะในลำคอเอ็นดูคุณผู้หญิงที่แอบน้อยใจหลานสาว เมื่อกลับมาช้ากว่าเวลาที่ได้นัดหมายกันไว้ทำให้ศศิชาหัวเราะตามอีกคน

เธอยอมรับผิดอย่างเต็มใจที่ทำให้คุณยายเกิดอาการแง่งอนเนื่องจากเมื่อเช้านี้เธอได้ต่อสายถึงคุณศจีหลังจากลงรถไฟ ว่าอีกไม่เกินหนึ่งชั่วโมงจะกลับบ้านมาหาคุณยายด้วยความคิดถึงอย่างมากแต่กลับติดธุระของนลัทจนทำให้มาถึงล่าช้ากว่าที่ได้บอกกล่าวเอาไว้

“ค่ะงั้นดี้ไปหาคุณยายก่อนนะคะ” น้ำเย็นที่เหลืออยู่ค่อนแก้วถูกส่งคืนให้ป้าอุ่นจัดการเก็บล้างตามหน้าที่โดยศศิชาก้าวเดินไปทางด้านหลังคฤหาสน์ และตรงยังเรือนเพาะชำซึ่งมีคุณยายรอให้หลานสาวตามง้องอน

เรือนกระจกชั้นเดียวซึ่งมีขนาดใหญ่คล้ายบ้านหนึ่งหลัง ตั้งอยู่ภายในสวนต้นไม้หลังคฤหาสน์ใหญ่โตความเขียวขจีของพืชพรรณนานาชนิด กอปรกับกลิ่นหอมอ่อนๆ และสีสันของดอกไม้หลากหลายพันธุ์ทำให้ใครที่ผ่านมายังบริเวณนี้ รู้สึกได้ถึงความสดชื่นของบรรยากาศท่ามกลางธรรมชาติร่มรื่น

คุณศจีเดินชมดอกไม้ในกระถางที่เริ่มผลิดอกออกใบให้ได้ชื่นชมหลังจากลงแรงเพาะปลูกเองกับมือ โดยมีหลานสาวแอบมองคุณยายของเธอจากด้านนอกเรือนกระจกสำรวจอารมณ์และท่าทางของท่านว่ากำลังหงุดหงิดเพราะรอคอยเธอหรือไม่ ทว่ากลับผิดคาด เมื่อคุณยายดูเบิกบานไปกับสวนดอกไม้ที่โปรดปรานเป็นพิเศษ

“คุณยาย...ดี้กลับมาแล้วค่ะ”ศศิชาเปิดประตูเรือนกระจกและก้าวเดินเข้าด้านในอย่างระมัดระวัง ไม่ให้รองเท้าเหยียบถูกต้นหญ้าซึ่งปูไว้เต็มพื้นที่เธอก้าวเดินอย่างช้าๆ ไปตามแผ่นหินทรงกลมที่ทำเป็นทางเดินไว้ให้จนถึงบริเวณที่คุณศจียืนอยู่หลานสาวโอบกอดคุณยายเต็มแรงด้วยความคิดถึง

“กลับมาทำไมป่านนี้ปล่อยให้คนแก่รอคอยตั้งแต่เช้าจนไม่เป็นอันทำอะไรต้องมานั่งพูดคุยกับต้นไม้อยู่คนเดียวอย่างนี้”น้ำเสียงเย็นแอบค่อนแคะหลานสาวที่เอาแต่ยิ้มร่า แม้จะรู้สึกผิดลึกๆในใจที่ปล่อยให้ท่านต้องมานั่งคุยกับต้นไม้ใบหญ้าอย่างที่เปรยบอกเมื่อครู่นี้

ศศิชาออดอ้อนคุณยายของเธอยกใหญ่เพื่อให้ท่านหายงอนเป็นปลิดทิ้งจนเข้าใจกันดีทั้งสองยายหลานพูดคุยตามประสาคนสนิทและเดินชมเรือนกระจกไปด้วยกันอย่างเพลินตาเพลินใจจนเวลาล่วงเลยผ่านหลายชั่วโมง

บรรยากาศรอบด้านเริ่มแดดร่มลมตกแม่บ้านประจำคฤหาสน์เดินมาเชิญให้ทั้งสองยายหลานเตรียมกลับไปรับประทานอาหารเย็น เมื่อจัดเตรียมไว้เป็นที่เรียบร้อยพร้อมกับสมาชิกในครอบครัวซึ่งเดินทางกลับจากที่ทำงานกันจนครบถ้วน

ศศิชาประคองคุณยายของเธอออกจากเรือนกระจกและพาท่านเข้าคฤหาสน์เพื่ออาบน้ำชำระร่างกายก่อนจะไปรับประทานอาหารอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาโดยเธอขออนุญาตไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเช่นกัน

ระหว่างทางที่กำลังเดินกลับไปยังห้องนอนส่วนตัวเสียงเรียกชื่อก็ทำให้ศศิชาต้องหยุดฝีเท้ากับที่ เพื่อหันมองลูกพี่ลูกน้องสาวที่เดินดิ่งมาทักทาย

“เป็นไงเลดี้ไปเที่ยวมาสนุกไหม เชียงใหม่ช่วงนี้อากาศดีหรือเปล่า” วรดาถามไถ่อย่างให้ความสนใจ ต่อสถานที่ซึ่งญาติสาวคนสนิทได้เดินทางไปพักผ่อนถึงสองวันเต็ม

ศศิชาระบายยิ้มพร้อมกับลอบถอนใจจะว่าสนุก มันก็สนุกแบบเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า บรรยากาศของสถานที่ก็จัดว่าเย็นสบายหากไม่มีเรื่องมากมายทำให้รุ่มร้อนในใจ จนไม่เป็นสุขเอาเสียเลย ตลอดระยะเวลาที่พักอยู่เชียงใหม่

“ก็ดีนะแต่ดี้ขอแก้ข่าวก่อน ดี้ไปทำงาน ไม่ได้ไปเที่ยวอย่างที่วีเข้าใจซะหน่อย”

“แหมก็ไปทำงาน แต่ก็ได้เที่ยวในตัวไง วีไม่ได้เข้าใจผิดหรอกน่า”วรดาทำตาเล็กตาน้อยมองหญิงสาวตรงหน้าที่ยืนยิ้มแห้ง คล้ายมีความกังวลเล็กๆในแววตาคู่สวยนั้น “เอ๊ะ...เธอใส่สร้อยอะไรเหรอ สวยดีนะ ขอวีดูหน่อยได้ไหม”

ศศิชาผงะร่างกายเล็กน้อยเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเธอนำสิ่งของที่ฟาโรมอบให้สวมใส่ ‘โดยคิดแค่จะลองใส่มันเท่านั้น’มือบอบบางยกขึ้นคลำตรงหินสี ซึ่งถักร้อยเป็นรูปผีเสื้อสวยงามก่อนจะปลดมันออกจากลำคองามระหง และส่งสร้อยเส้นนั้นต่อให้วรดาได้ชื่นชมตามต้องการ

“พอดีมีคนให้มาน่ะดี้กะว่าจะลองใส่ แล้วเก็บไว้ตามเดิม แต่ก็ลืมซะสนิท”

“มันน่าแปลกอยู่นะปกติเธอไม่ชอบใส่ของพวกนี้เท่าไหร่นี่ หรือเกิดเปลี่ยนใจแล้ว ว่าแต่ใครให้มาเหรอคนสำคัญหรือเปล่า” วรดาขยับเข้าใกล้และเอียงใบหน้ากระซิบข้างหูของคู่สนทนา ทำให้ความร้อนผะผ่าววิ่งวนอยู่บนพวงแก้มจนเกิดสีแดงระเรื่อเมื่อนึกถึงคำว่า ‘คนสำคัญ’หากเธอเรียกเขาได้อย่างเต็มปากอย่างนั้นคงดี

“เปล่าๆเป็นของตอบแทนเล็กๆ น้อยๆ น่ะ ไม่มีอะไรมากหรอก”

“จริงเหรอแค่ของตอบแทนทำไมต้องหน้าแดงด้วยล่ะ วีชักสงสัยแล้วซีว่าใครให้เธอมา” สายตาพราวของวรดาทำให้ศศิชาเสมองทางอื่นโดยเลี่ยงตอบคำถามทุกกรณี มันคงเป็นการอวดอ้างมากกว่าหากบอกว่าสร้อยเส้นนี้เป็นของดาราชื่อดังมอบให้เธอ

“อย่าแซวกันสิวีมันก็แค่ของตอบแทนจริงๆ”

“เอาล่ะๆวีไม่เซ้าซี้แล้ว แค่จะมาถามเรื่องไปทำงานกับคุณแม่ ตกลงเธอตัดสินใจหรือยังว่าจะไปรับตำแหน่งเมื่อไหร่วีจะได้ไปพร้อมเธอ ไม่อยากเป็นเด็กใหม่คนเดียว กลัวเหงา”

การรับหน้าที่เรียนรู้งานธุรกิจของครอบครัวเป็นสิ่งซึ่งเธอลืมไปเสียสนิทคำถามของวรดาสร้างความกดดันไม่น้อย ในเมื่อเวลานี้เธอยังอยากทำงานที่เดียวกับนลัทเพื่อได้ใกล้ชิดกับฟาโร แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่ก็อยากยื้อไว้ให้นานที่สุด

“ดี้ยังไม่พร้อม”น้ำเสียงแผ่วคล้ายไม่แน่ใจเกี่ยวกับการดำเนินชีวิตว่าจะทำอย่างไรต่อไประหว่างทำตามในสิ่งที่หัวใจเรียกร้องหรือปฏิบัติตามความต้องการของคนในครอบครัวซึ่งอาจเป็นสิ่งที่ฝืนใจที่สุด

“เพราะดาราที่ชื่อฟาโรหรือเปล่าเธอถึงลังเลแบบนี้” ประโยคสะเทือนใจซึ่งไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าเป็นเพราะเขาจริงๆเธอยังไม่เข้าใจตนเองเช่นกัน ยิ่งเขาทำเป็นไม่สนเธอมากเท่าไรเหตุใดจึงอยากเข้าหาเขามากเท่านั้น รวมถึงอยากเห็นหน้า แม้จะเป็นแค่การแอบมองก็ตาม

“สองสาวมายืนทำอะไรตรงนี้”ทินกฤตทักทายสมาชิกในครอบครัวระหว่างเดินลงบันไดมาพร้อมกับภรรยาซึ่งเตรียมไปนั่งประจำโต๊ะอาหารเมื่อจวนถึงเวลาเต็มทีคุณทิพปภาชำเลืองมองบุตรสาวก่อนจะเอ่ยถึงหน้าที่ซึ่งได้มอบหมายให้วรดาปฏิบัติทว่าหล่อนยังไม่ทำตามคำสั่งอย่างที่หวัง

“ยายวีแม่บอกให้ไปดูแลคุณย่า และพาท่านลงไปทานข้าวเย็น ทำไมยังยืนอยู่ตรงนี้”น้ำเสียงเย็นเยียบไม่ต่างจากสายตาเฉยชาซึ่งมองไปทางหลานสาวราวกับเธอเป็นต้นเหตุ ดึงให้บุตรสาวของตนไม่ทำตามคำสั่งเสียที

“คุณย่าเพิ่งเข้าห้องไปอาบน้ำค่ะคุณแม่วีเลยแวะมาคุยกับเลดี้เรื่องไปทำงานที่บริษัทน่ะค่ะ” วรดากล่าวอย่างฉะฉานพร้อมแย้มยิ้มมั่นใจให้มารดาของตนที่ปั้นหน้านิ่งและละสายตาจากหลานสาวอย่างขัดใจ

“คุณลุงหมอสวัสดีค่ะ”ศศิชายกมือไหว้ญาติผู้ใหญ่อย่างอ่อนน้อม “กลับมาถึงนานหรือยังคะ”

“ลุงกลับมาถึงสักพักเพิ่งอาบน้ำอาบท่าเสร็จ ว่าแต่หลานเถอะ เห็นยายวีรบเร้าอยากไปทำงานพร้อมกันตอนนี้ตัดสินใจหรือยัง ลุงเห็นว่าถ้าหลานยังไม่พร้อมอยากไปเรียนต่อต่างประเทศก็ไม่มีปัญหานะ เดี๋ยวลุงจัดการขออนุญาตคุณยายให้”

แค่ให้กลับมาเรียนรู้ธุรกิจประจำตระกูลเธอยังไม่พร้อมสมัครใจ นับประสาอะไรกับไปเรียนต่อเมืองนอกเมืองนาซึ่งห่างไกลจากบุคคลที่อยากอยู่ใกล้เป็นซีกโลกอย่างนั้นศศิชาได้แต่ฝืนยิ้มก่อนจะตอบออกไปอย่างเกรงใจ

“ไม่หรอกค่ะดี้ไม่อยากห่างคุณยาย หากดี้ไปเรียนเมืองนอกแล้วใครจะอยู่ดูแลคุณยายล่ะคะ”มันเป็นเพียงข้ออ้างเพื่อให้เธอหลุดพ้นจากคำถามกดดันเสียที

“ลำพังคุณยายมีลุงกับครอบครัวดูอยู่แล้ว หลานไม่ต้องเป็นห่วง”ทินกฤตโน้มน้าวด้วยเหตุผลเพื่อให้หลานสาวหมดห่วงในสิ่งที่เป็นกังวลที่สุด

“จะไปบังคับฝืนใจแกทำไมล่ะคะในเมื่อแกไม่อยากหาความเจริญใส่ตัวก็อย่าไปเซ้าซี้มากเลยค่ะเดี๋ยวจะเสียอารมณ์เปล่าๆ ขนาดดิฉันรอให้แกไปทำงานที่บริษัทดูท่าจะไม่อยากทำสักเท่าไหร่ ถึงต้องออกไปทำงานข้างนอกทุกวันนี้” ทิพปภากล่าวน้ำเสียงห้วนเมื่อเห็นว่าสามีกำลังเอาอกเอาใจหลานสาวเกินหน้าเกินตา

“โธ่คุณแม่ต้องให้เวลาเลดี้บ้างสิคะ เพิ่งจะเรียนจบได้ไม่นาน เธอคงอยากหาประสบการณ์ก็ได้วีว่าเราอย่ามาเสียเวลากับเรื่องซีเรียสเลยค่ะ ลงไปทานข้าวกันดีกว่าเดี๋ยววีเข้าไปรับคุณย่าก่อน คุณพ่อกับคุณแม่ลงไปรอที่โต๊ะอาหารก่อนนะคะ” วรดาตัดบทเมื่อเห็นกระแสความตึงเครียดในวงสนทนาเริ่มคุกรุ่นขึ้นเรื่อยๆ

“งั้นดี้ขอเวลาไปทำธุระส่วนตัวแปบนะคะเดี๋ยวดี้ตามลงไป” ศศิชากล่าวเสียงแผ่วเมื่อสายตาของคุณป้าทิพปภาจ้องมองเธออย่างรังเกียจเดียดฉันท์จนสัมผัสได้ถึงแรงกดดันทุกครั้งที่ต้องอยู่ต่อหน้าญาติผู้ใหญ่ เธอจะรู้สึกไม่เป็นตัวเองสักครั้งราวกับตนเองเป็นส่วนเกินของครอบครัว

หลังจากรับประทานอาหารมื้อเย็นศศิชาก็ขอตัวออกจากวงสนทนาที่สร้างความอึดอัดใจเป็นอย่างมาก เมื่อมีสายตาจ้องจับผิดเธออยู่ตลอดเวลาไม่ว่าจะเป็นคุณป้าทิพปภา หรือแม้แต่วศินก็เช่นกัน คล้ายเขามีอะไรบางอย่างผิดแปลกไปจากที่เคยเป็นเพียงแต่ยังไม่ถึงเวลาได้พูดคุยกันเท่านั้น

ศศิชาก้าวเดินไปเรื่อยเปื่อยภายในสวนหย่อมหน้าคฤหาสน์ด้วยความรู้สึกไม่สบายใจอย่างไม่ทราบสาเหตุเก้าอี้ตัวยาวซึ่งเป็นที่ประจำของเธอถูกหย่อนกายลงนั่ง พลางระบายลมหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายแววตาหม่นเศร้าทอดมองไปยังท้องฟ้าซึ่งมีดวงดาวระยิบระยับปรากฏชัดเจนท่ามกลางความมืดมิดเพียงแต่คืนนี้แสงจันทร์ที่เคยนวลผ่องกลับเศร้าหมองคล้ายจิตใจหดหู่ของเธอเสียเหลือเกิน

สร้อยถักด้วยหินหลากสีสันลายผีเสื้อถูกยกขึ้นตรงหน้าทั้งที่สายตากำลังจดจ้องเครื่องประดับในมือ ทว่าจิตใจกลับนึกถึงชายหนุ่มที่มอบสร้อยเส้นนี้ให้มันเป็นสิ่งของตอบแทนที่น่ายินดีมิใช่หรือ เหตุใดจึงหม่นหมองเช่นนี้ เพียงแค่คิดว่ามันเป็นสิ่งของซึ่งเขาอาจจำใจยกให้เธอเพื่อเป็นมารยาทเท่านั้นไม่มีความหมายใดมากเป็นพิเศษ

-สวบ-

เสียงดังจากพุ่มไม้ข้างเคียงคล้ายมีบางอย่างทำให้มันเคลื่อนไหวดึงให้ศศิชาหันมองอย่างใคร่รู้ หรือเจ้าชายรัตติกาลของเธอจะออกมากลั่นแกล้ง เฉกเช่นที่ผ่านมา

“ซันเซ็ท...นั่นนายหรือเปล่า”ศศิชาลุกจากเก้าอี้และเดินสำรวจรอบบริเวณที่เกิดเสียงประหลาดเมื่อครู่นี้เธอพยายามมองหาตัวการซึ่งอาจหยอกล้อให้เกิดความหวาดระแวงและคำเตือนของซันเซ็ทก็กลับมาเยือนในความคิดอีกครั้งเมื่อเขาเคยสั่งนักหนาให้เลี่ยงเข้ามาในสวนหย่อมแห่งนี้ยามวิกาล และเธอก็ลืมเสียสนิท

ศศิชากวาดตามองไปรอบๆจนต้องหยุดนิ่งเมื่อมีบางอย่างทำให้เธอผงะกะทันหัน และยืนชะงักอยู่อย่างนั้นด้วยอาการตกตะลึงเมื่อเบื้องหน้ามีบางสิ่งบางอย่างซึ่งผิดปกติเกินกว่าที่เคยเจอะเจอบนโลกใบนี้

ตัวประหลาดคล้ายงูยักษ์ขนาดมหึมายืดลำตัวชูคอสูงกว่าสองเมตร ผิวหนังเป็นเกร็ดมันเงาสีดำทะมึนส่วนหัวของมันมีหงอนและเคราราวกับพญานาค ซึ่งเคยพบเห็นจากในรูปวาดเท่านั้นดวงตาแวววาวราวกับลูกแก้วสีเพลิงจ้องมองทางเธออย่างดุดันและน่าสะพรึงกลัว

เสียงขู่คำรามดังกึกก้องทั่วทั้งสวนหย่อมและเสียงที่ว่าก็ดึงให้ศศิชากลับมามีสติอีกครั้ง หลังจากยืนช็อคอยู่เสี้ยววินาทีในความรู้สึกแว้บแรกที่เห็น ทำให้คิดได้ทันทีว่าตัวประหลาดขนาดมหึมาเบื้องหน้านี้ ไม่เป็นมิตรอย่างแน่นอนด้วยสายตาและท่าทางเกรี้ยวกราดของมันที่แสดงออกมา ลำตัวยาวชูคอแผ่แม่เบี้ย ค่อยๆ เอนไปด้านหลังเตรียมพุ่งหาเหยื่อราวกับเธอเป็นอาหารชั้นเลิศ

หลังจากที่ได้พบเจอกับซันเซ็ทและยัดเยียดเรียกเขาว่าปีศาจ ซึ่งอาจมาเก็บวิญญาณของมนุษย์บนโลกนี้ตามที่เข้าใจ แต่ดูอย่างไรก็ไม่น่ามีพิษมีภัยหนำซ้ำยังกลายเป็นเพื่อนระหว่างกันได้อย่างแนบเนียน ผิดจากตัวประหลาดเบื้องหน้าที่ทำให้เธอกลัวจนตัวสั่นยืนแข็งทื่อจนขยับร่างกายไม่ได้ราวกับถูกคำสาป

ศศิชาพยายามนึกถึงผู้พิทักษ์ของเธอหวังให้เขาได้ยินเสียงเพรียกขอความช่วยเหลือก่อนจะกลายเป็นอาหารอันโอชาของตัวประหลาดที่ไม่อาจทราบที่มา ว่าเข้ามาอยู่ภายในสวนหย่อมได้อย่างไรหรือประตูผ่านมิติจะเปิดต้อนรับมันเข้ามา เช่นเดียวกับที่ซันเซ็ทผ่านเข้า-ออกอย่างง่ายดายหญิงสาวยืนตะลึงงัน คิดไปต่างๆ นานาถึงทางหนีทีไล่แต่โชคชะตากลับกลั่นแกล้งให้สองขาเรียวก้าวไม่ออก

“ซันเซ็ท!ช่วยฉันด้วย!” เมื่อพยายามตั้งสติและควบคุมอาการหวาดกลัว ศศิชาจึงเปล่งเสียงเรียกหาผู้พิทักษ์ของเธออย่างเร่งด่วนขณะที่งูยักษ์ตัวนั้นกำลังพุ่งศีรษะเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว

ศศิชาหลับตาปี๋เมื่อคิดว่าตนเองคงกลายเป็นอาหารให้กับตัวประหลาดนอกโลกเสียแล้ว ทว่า...เสียงฉับก็ดังตัดอากาศทำให้เธอพยายามหรี่ตามองอย่างกล้าๆ กลัวๆ แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งโหยงพร้อมยกมือขึ้นปิดข้างหูเมื่อได้ยินเสียงหวีดร้องดังสนั่นจนสะท้านไปถึงขั้วหัวใจ

เพียงไม่นานทุกอย่างก็สงบลงจนค่อยๆเปิดเปลือกตาอีกครั้ง ไม่มีตัวประหลาดที่เคยสร้างความสะพรึงกลัวอีกแล้วมันหายไปอย่างไร้ร่องรอย ทั้งที่เสียงหวีดร้องเมื่อครู่ยังคงกึกก้องอยู่ในโสตประสาทแต่แล้วหางตาของเธอก็ชำเลืองเห็นหญิงแปลกหน้าซึ่งยืนอยู่ไม่ไกลกันมากนักแววตาที่จ้องมองมาคล้ายกับโกรธเคืองกันมาแต่ชาติปางก่อน

หญิงสาวท่าทางทะมัดทะแมงด้วยเสื้อสีน้ำตาลอ่อนแขนกุดกางเกงยาวระดับห้าส่วนสีเดียวกัน มีผ้าพันมือคล้ายนักสู้ ผมสั้นราวกับเด็กผู้ชาย ดวงตาคมเฉี่ยวราวกับดวงตาเหยี่ยวด้านหลังมีกระบอกเก็บลูกธนูสีดำ และในมือของเธอยังถือคันธนูเอาไว้คล้ายเพิ่งผ่านการใช้งานมาหมาดๆ

ศศิชาหันซ้ายหันขวาอย่างรวดเร็วเพื่อมองหาซันเซ็ทแต่กลับไม่เห็นเขาแม้แต่เงา มีเพียงหญิงแปลกหน้าผู้นี้ที่ยืนอยู่กับเธอเพียงลำพังความคิดบังเกิด...หรือเธออาจมาจากโลกที่แตกต่างอีกคน

“เธอเป็นใคร!ทำไมมายืนอยู่ตรงนี้ ตัวประหลาดเมื่อกี้หายไปไหนแล้วล่ะ”ศศิชาร้อนรนเมื่อทุกอย่างเป็นปริศนาที่ยังหาคำตอบไม่ได้ แววตาดุดันจ้องมองเธอที่ตั้งคำถามอย่างไม่ละสายตาสักเสี้ยวนาที

“เจ้าเป็นตัวปัญหาสำหรับโลกของข้า...เซเรเน่”น้ำเสียงชัดถ้อยชัดคำเน้นประโยคหนักแน่น และมันก็เกิดเป็นคำถามอีกครั้ง ‘เซเรเน่...คืออะไร’แล้วเหตุใดหญิงแปลกหน้าผู้นี้จึงพูดจาผิดจากมนุษย์ทั่วไป หนำซ้ำยังทำเสมือนว่ารู้จักกับเธอเสียเต็มประดา

“เซเรเน่?เธอหมายถึงอะไร แล้วเราเคยรู้จักกันงั้นเหรอ”คำถามที่ศศิชาเองก็ไม่คิดว่าจะได้คำตอบ แต่จำเป็นต้องถามเพื่อคลี่คลายความสงสัยในใจหากเธอผู้นี้ให้ความร่วมมือ

หญิงแปลกหน้านำคันธนูคล้องไว้กับลำตัวโดยไม่เจรจาหรืออธิบายสิ่งใดปล่อยให้ศศิชายืนมองเธออย่างสับสนและทำท่าจะเดินจากไป

“นี่!อย่าเพิ่งไป ช่วยบอกฉันทีได้ไหมว่าเธอเป็นใคร แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกับตัวประหลาดเมื่อกี้เธอรู้จักกับซันเซ็ทหรือเปล่า มาจากโลกเดียวกันงั้นเหรอ”เสียงหวานระรัวคำถามเพื่อดึงรั้งให้หญิงแปลกหน้าหยุดยืนกับที่ในเมื่อเรื่องพิสดารเข้ามาเยือนตั้งแต่ได้เจอกับซันเซ็ท หากจะยอมรับให้หญิงสาวผู้นี้เป็นเรื่องแปลกอีกคนก็คงไม่หนักหนาอะไรและแท้จริงแล้วเธอผู้นี้อาจมาจากโลกเดียวกันกับซาตานอย่างซันเซ็ทก็เป็นได้

“ข้าจะคอยกีดกันเจ้าให้ออกห่างจากนายของข้าจงจำใส่ใจของเจ้าไว้”หญิงแปลกหน้าทิ้งประโยคปริศนาไว้เพียงเท่านั้นก่อนจะกระโดดขึ้นต้นไม้และหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

ศศิชาได้แต่มองตามจนหลงเหลือเพียงความว่างเปล่าพลันความคิดก็นึกถึงตัวประหลาดขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อเวลานี้สองขาเรียวยังมีเรี่ยวแรงก้าวเดินเธอจึงถอยหลังออกห่างจากสวนหย่อมทันทีเพื่อป้องกันตนเอง หากจะมีตัวประหลาดอย่างอื่นผ่านทะลุมิติเข้ามาอีก

ศศิชาเดินกลับคฤหาสน์ด้วยความสงสัยซึ่งเป็นปัญหาคาใจอย่างมากอยากพบเจอซันเซ็ทเพื่อถามไถ่ถึงเหตุการณ์ประหลาดที่เกิดขึ้นทว่าความคิดทั้งหลายต้องหยุดชะงักกลางคันเมื่อชายหนุ่มผู้คุ้นเคยยืนดักอยู่หน้าตรงคล้ายมีบางอย่างอยากเจรจากับเธอและท่าทางแปลกๆ ของเขาที่สังเกตเห็นระหว่างรับประทานอาหาร คงถึงเวลาทำให้มันกระจ่างเสียที

“พี่ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหมเราคงยังไม่ง่วงนอนหรอกนะ” วศินเริ่มต้นเจรจาเมื่อไม่อยากปล่อยเวลาให้สูญเปล่าและไม่คิดจะรบกวนเวลาพักผ่อนของน้องสาวนานเกินไป

“ค่ะพี่วินมีอะไรจะคุยกับดี้คะ” ศศิชาก้าวขึ้นบันไดหินอ่อน และเดินตรงไปนั่งยังชุดเก้าอี้ไม้สักซึ่งมีไว้สำหรับนั่งพักผ่อนยามว่างโดยมีวศินเดินตามไปยืนพิงเสาคฤหาสน์ กอดอกจ้องมองน้องสาว พร้อมแล้วกับการตั้งคำถามที่เป็นปัญหาคาใจมาทั้งวัน

“พี่ไม่รู้ว่าเราได้อ่านข่าวบ้างหรือเปล่าเกี่ยวกับภาพสาวปริศนาที่เข้าไปในห้องพักของดาราดัง ที่เชียงใหม่”

“ค่ะดี้อ่าน”

“พี่อยากรู้ว่า...ผู้หญิงคนนั้น...ใช่เลดี้หรือเปล่า”วศินถามตรงๆ ไม่ปล่อยให้ความสงสัยคาราคาซังอีกต่อไปเขารอฟังคำตอบจากปากของน้องสาวอย่างลุ้นระทึก และภาวนาอย่าให้เป็นอย่างที่คิด

“ค่ะ...ดี้คือผู้หญิงในภาพ”แม้จะเตรียมใจมาบ้างแล้วบางส่วนกับสิ่งที่จะได้รับฟังทว่าคำตอบจากปากของเธอก็ทำให้เกิดอาการชาไปทั้งตัว รู้สึกจุกราวกับถูกทุบที่หน้าอกข้างซ้ายจนสะเทือน

วศินค่อยๆคลายมือที่กอดอกทิ้งลงข้างลำตัว สีหน้าดูเคร่งเครียดกว่าเมื่อครู่หลายเท่า เป็นเหตุให้น้องสาวถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคืองต่อให้พี่ชายของเธอใจดีเพียงใด หากถึงเวลาทำผิดเขาก็พร้อมจะตักเตือน ให้เธอต้องรีบสำนึกในทันทีเช่นกัน

“พี่ขอเหตุผลที่เราเข้าไปอยู่ในห้องนั้นได้ไหม”การตั้งคำถามของวศินดูคล้ายจะธรรมดา ทว่าความรู้สึกที่สัมผัสได้กลับมีกระแสความโกรธเกรี้ยวอยู่ในน้ำเสียงราบเรียบนั้นจนเย็นสันหลังวาบและรู้สึกผิดอย่างไม่ทันตั้งตัว

“ดี้...พาฟาโรออกไปนอกโรงแรมเพื่อซื้อของที่ระลึกพอกลับมาก็นำของพวกนั้นเข้าไปเก็บในห้องของเขา แค่นั้นค่ะ”

ศศิชาอธิบายโดยไม่สบตากับวศินแต่อย่างใดเธอไม่มั่นใจว่าพี่ชายจะเชื่อในสิ่งที่บอกกล่าวหรือไม่ ในเมื่อภาพข่าวที่ออกมานั้นอาจทำให้คิดไปได้หลายแง่มุมนานาจิตตัง แล้วแต่ใครจะมองในแง่ร้ายหรือดี เธอคงอธิบายได้เพียงเท่านี้สุดแล้วแต่เขาจะเชื่อในคำพูดของเธอหรือไม่ หรือหากมีคำถามต่อไปเธอคงไม่สาธยายรายละเอียดมากไปกว่านี้ แม้เรื่องจริงจะมีอะไรที่มากกว่านั้นก็ตาม

“แล้ว...”

“พี่วินจะถามว่าดี้กับเขามีความสัมพันธ์กันหรือเปล่า...ใช่ไหมคะ?”ศศิชารีบตั้งคำถามกลับเมื่อแววตาของวศินบ่งบอกว่ายังมีปัญหาค้างคาและคำถามที่ว่าคงตรงใจกับที่พี่ชายของเธอต้องการรับรู้ เช่นเดียวกับที่คนอื่นอยากรู้เมื่อเห็นภาพข่าวนั้น

“...”วศินพยักหน้าเล็กน้อยโดยไม่ละสายตาจากดวงหน้าหวานสักนาทีเขายังคงเชื่อใจน้องสาวว่าเธอคงไม่ปล่อยตัวปล่อยใจชิงสุกก่อนห่ามอย่างแน่นอนแต่เพื่อความแน่ใจและความสบายใจในสิ่งซึ่งค้างคา

“ดี้ไม่มีอะไรกับเขาเราแค่พูดคุยตามหน้าที่ พี่วินไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ”วศินได้แต่ลอบถอนใจและระบายยิ้มเจือจางอย่างไม่รู้ตัว เพียงคำถามกับคำตอบที่ไม่ได้ยืดยาวอะไรกลับทำให้อกแกร่งของชายหนุ่มลุ้นระทึกจนแทบหยุดหายใจ

วศินอธิบายถึงเรื่องราวที่ได้รับรู้จากในหนังสือพิมพ์ซึ่งมีเพียงเขากับวรดาเท่านั้นที่ทราบเรื่องราวโดยเขาสั่งเก็บหนังสือพิมพ์ฉบับนั้น ไม่ต้องการให้คุณย่ากับมารดารับรู้เกี่ยวกับข่าวของเธอเพราะมันอาจสร้างความไม่สบายใจ ซึ่งเขาเชื่อใจและมั่นใจในน้องสาวของตน ว่าเธอคงไม่ทำตัวเหลวแหลกเช่นนั้นอย่างแน่นอน

มีต่อด้านล่างค่ะ...