๘

ธาตุแท้หรือลวงตา

          อาคารสูงกว่ายี่สิบชั้นภายใต้ชื่อ ‘เอสพีโมเดลลิ่ง’ ตั้งตระหง่านท่ามกลางชุมชนเมืองซึ่งเต็มไปด้วยตึกสูงเรียงรายและรถราขวักไขว่แม้จะเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์แต่หลากหลายชีวิตยังคงทำงานเพื่อหาปัจจัยในการดำรงชีวิตและความเป็นอยู่ในแต่ละวัน

          ศศิชาแหงนมองบนอาคารสูงเพื่อดูป้ายชื่อขนาดใหญ่ระหว่างรถกระบะสี่ประตูเงาวับเลี้ยวเข้าตึกที่ว่านั้น“ดี้รู้สึกคุ้นชื่อบริษัทนี้มากเลย เอสพีโมเดลลิ่ง เอส. พี. เอ็ม.” ศศิชาเน้นเสียงทีละคำด้วยท่าทางคิดหนักอักษรซึ่งคุ้นตาแต่จำไม่ได้ว่าเคยเห็นหรือได้ยินจากที่ใดมาก่อน ทุกอย่างติดอยู่ในความคิดทบทวนเท่าไรก็ยังค้างคานึกไม่ออกเสียที

          “คุ้นยังไงคงเพราะออกทีวีบ่อยมั้ง เวลาแสดงหนังหรือละครก็ใช้ตึกนี้เป็นแบ็คกราวน์ดบ่อยไป”นลัทพยายามคลายความสงสัยโดยการรื้อฟื้นความจำให้เพื่อนเข้าใจตามที่ตนบอกกล่าว

          “ไม่นะมันเหมือนตัวย่อของอะไรสักอย่าง แต่ดี้จำไม่ได้ว่าตัวย่อพวกนั้นเคยเห็นที่ไหนมาก่อน”

          “ซีรู้มาว่าบริษัทนี้ตั้งตามชื่อของผู้บริหารใหญ่ที่มีอักษรย่อเอสพีแต่ผู้บริหารที่ดูแลอยู่ตอนนี้แค่มาทำหน้าที่แทนเท่านั้นพนักงานที่นี่ไม่มีใครรู้เลยว่าผู้บริหารตัวจริงเป็นใคร ดูลึกลับดีไหมล่ะ”

          “งั้นเหรอก็ลึกลับดีนะ ว่าแต่ทำไมต้องเป็นความลับอย่างนั้นล่ะ” ศศิชาปลดล็อกเข็มขัดนิรภัยและจับสายคาดเก็บเข้าที่ของมันระหว่างรถยังวิ่งวนขึ้นบนตึกภายในตัวอาคารเพื่อหาที่จอด

           “ไม่รู้สิไม่เคยถามพนักงานเก่าแก่บางทีอะไรที่มันเป็นความลับก็ไม่จำเป็นต้องรู้เยอะหรอกมั้ง”นลัทยักไหล่ทั้งที่ยังตั้งใจประคองรถ ไม่ได้หันมามองคนด้านข้างที่ตั้งท่าสงสัยระหว่างการสนทนา

          “อืมช่างมันดีกว่า คิดไปก็ปวดสมองเปล่าๆ เดี๋ยวมันก็นึกออกเองนั่นล่ะ”ศศิชาบอกปัดความคิดทั้งหลายโดยปล่อยให้ทุกสิ่งค้างคาต่อไป

          นลัทขับรถขึ้นถึงชั้นที่ต้องการจอดความคิดพิเรนก็ผลุบขึ้นมาเมื่อเห็นว่าพื้นที่จอดยังโปร่งโล่ง ไม่มีรถคันอื่นใช้บริการสายตาเจ้าเล่ห์จึงชำเลืองมองเพื่อนก่อนจะเหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็วพร้อมหักพวงมาลัยนำรถเข้าซองจอดอย่างรวดเร็วและเหยียบเบรกกะทันหันจนล้อตายหญิงสาวด้านข้างไม่ทันตั้งตัว หัวคะมำจนแทบจะโขกกับคอนโซลหน้ารถ ยังนับว่าโชคดีที่เธอนำมือยันไว้ได้ทันเมื่อเห็นว่าทรงตัวไม่อยู่

           “ไอ้บ้าซี!เล่นอะไรแบบนี้ ถ้าดี้หัวโขกจะว่าไง”ศศิชาแผดเสียงใส่นลัทที่เอาแต่หัวเราะชอบใจไม่ได้รู้สึกสลดแม้แต่น้อยยิ่งเพิ่มดีกรีความโกรธขึ้นอีกเท่าตัว สายตาคาดโทษของศศิชาจ้องมองพร้อมต่อว่าเพื่อนในใจหรือจะลืมไปเสียสนิทว่าเคยโกรธเคืองกัน จึงกล้ากลั่นแกล้งกันเช่นนี้ คงต้องโกรธจริงจังให้หลาบจำเสียบ้างศศิชาตวัดสายตาอย่างขัดใจก่อนผลักเปิดประตูลงจากรถ ทำให้สาวมาดเท่เริ่มรู้ตัวว่าอาจถูกโกรธเข้าให้อีกแล้ว

           “เฮ้!เลดี้” นลัทผลักประตูรถในฝั่งของตนตามลงมาและร้องเรียกเพื่อนเมื่อเห็นแววอำมหิตจากใบหน้าสดใสซึ่งเวลานี้แปรเปลี่ยนเป็นโกรธจัด“ซีขอโทษ ก็แค่แหย่สนุกๆ ทีหลังก็อย่าถอดเบลท์ออกก่อนรถจะจอดสนิทสิ”แม้จะแก้ตัวแบบน้ำขุ่นๆ แต่นลัทก็ยังพยายามเหนี่ยวรั้งเพื่อนเอาไว้ ทั้งที่ลอบขำในท่าหัวคะมำเมื่อครู่นี้ภาพเปิ่นๆ ของศศิชายังคงติดตาจนต้องเก็บไว้ล้อเลียนเวลานึกอยากแหย่ให้เธอแง่งอน

          “ไม่ต้องมาพูดเลยความวัวยังไม่ทันหายดี กะจะสร้างความควายอีกกระทงหรือไง” คนโกรธจัดสะบัดเสียงเขียวและมองเพื่อนที่พยายามอดกลั้นไม่ให้หลุดขำด้วยโทสะเดือดดาล

          “เปล่าๆแกรู้ไหมเลดี้ เวลาแกล้งให้แกโกรธมันก็ขำอยู่หรอกนะ แต่พอถูกโกรธขึ้นมาจริงๆมันก็ขำไม่ออก”

          “แต่ก็ยังชอบแกล้งกันนัก!ดี้ไม่สนุกด้วยนะ ดีเท่าไหร่ที่เมื่อกี้ไหวตัวทัน ไม่งั้นดี้คงหัวร้างข้างแตกเพราะโขกคอนโซลหน้ารถไปแล้ว”

          “ซีไม่ทำให้แกเสียโฉมหรอกน่าอย่าโกรธกันเลย” นลัทชูนิ้วก้อยส่ายไปมาและถือคติที่ว่า ‘เพราะรักหรอกจึงหยอกเล่น’ แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้เพื่อนสนิทตรงหน้ายิ้มออกเธอส่งค้อนด้วยหางตาก่อนจะจ้ำเดินไปตามลานจอดรถเพื่อหาทางเข้าในตัวอาคารโดยไม่รอเจ้าของสถานที่สักนิดหยิ่งและเชิดไว้แม้จะเดินผิดทางก็ไม่เป็นไร ศศิชาบอกตนเองขณะข่มอารมณ์โกรธเคืองเอาไว้ระหว่างก้าวเดิน

          ประตูห้องภายในตัวอาคารมีป้ายเหล็กขนาดบางติดที่ฝาผนัง‘Staffonly’ ถูกแง้มเปิดไว้เล็กน้อยเมื่อหญิงสาวหุ่นสูงเพรียว ขาเรียวยาว ผมสลวยสีทอง ในชุดผ้ามันวาวเกาะอกสั้นสีดำสนิทเดินผ่านเข้าไปได้ไม่ถึงนาที

           “ดาร์ลิ่ง...ไมกิมาแล้ว”เสียงเรียกราวกระซิบกระซาบ หวานใส บ่งบอกให้รู้ว่ามีเชื้อสายต่างชาติชัดเจน หล่อนพยายามกวาดสายตามองหาใครสักคนในห้องเก็บเสื้อผ้าที่เตรียมไว้สำหรับเปลี่ยนให้กับเหล่านักแสดงทั้งหลายเพื่อใช้ในงานต่างๆ

           ความลับระหว่างการพบเจอของดาราชื่อดังและนางแบบยอดนิยมช่างลึกลับซับซ้อนและต้องเก็บให้มิดชิดเพื่อป้องกันข่าวรั่วไหลไปถึงหูผู้ไม่หวังดีแม้จะอยู่ภายในตึกสังกัดของดาราเองก็ตาม หน้าต่างมีหูประตูมีช่องคงไว้ใจใครไม่ได้เลย

           ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลานอนนำมือก่ายหน้าผากหลับตาพริ้มไม่ใส่ใจใครที่กำลังตามหา แม้เสียงแว่วที่ได้ยินจะคุ้นชินก็ตามเขายังคงปิดเปลือกตาสนิทอยู่อย่างนั้น

          “ดาร์ลิ่ง...มาหลบอยู่นี่เองให้ไมกิตามหาซะทั่ว” น้ำเสียงหวานออดอ้อนชวนน่าฟัง

          “ไมกิรู้ได้ไงว่าผมอยู่นี่”เสียงทุ้มเอ่ยถามทั้งที่ยังหลับตาสนิท

          ช่วงนี้ดาราดังอย่างเขามีคิวงานรัดตัวทั้งถ่ายหนังเดินแบบ เล่นดนตรี สารพัดจะถูกจัดการให้รับหน้าที่จนไม่เหลือเวลาพักผ่อน หากเมื่อไหร่ที่มีเวลาว่างเพียงน้อยนิดเขามักจะแอบมาหลับสักงีบโดยไม่อยากให้ใครกวนใจ

          “ไมกิก็ถามเด็กแถวนี้น่ะสิเห็นบอกดาร์ลิ่งชอบมาหลบนอนอยู่ในห้องนี้ ไม่รู้มาอยู่ได้ไง ทั้งเหม็นอับทั้งฝุ่นไรเต็มไปหมด” สีหน้ารังเกียจเหยียดมองไปรอบๆ พร้อมนำมือปัดอากาศรอบตัวนิ้วกรีดกรายเปิดกระเป๋าสะพายเพื่อหยิบกระดาษทิชชู่เช็ดลงบนโซฟาที่ว่างก่อนจะหย่อนกายนั่งด้านข้างชายหนุ่มที่ต้องการพบเจอ

          เสียงพูดจาระหว่างชายหญิงภายในห้องเล็ดลอดออกมาด้านนอกอย่างแผ่วเบาด้วยประตูที่แง้มเปิดค้างไว้เล็กน้อยทำให้บุคคลซึ่งเดินผ่านได้ยินเสียงแว่วนั้นพอดีจากความคลับคล้ายคลับคลาทำให้หญิงสาวที่เดินหน้ามุ่ยหยุดความหงุดหงิดชั่วครู่ ศศิชาชะเง้อมองภายในห้องที่หยุดยืนอยู่ด้านหน้าด้วยความอยากรู้อยากเห็นเธอเงี่ยหูฟังเสียงชายหนุ่มซึ่งคุ้นชินคล้ายเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน

          ‘ฟาโร’ไม่ผิดแน่แว่วเสียงนี้ต้องเป็นของดาราชื่อดัง เพราะทุกอิริยาบถของเขา รวมทั้งน้ำเสียงการพูดจายังฝังอยู่ในความจำทุกขณะไม่มีทางที่แฟนพันธุ์แท้อย่างเธอจะลืมเลือนขวัญใจเป็นอันขาดต้องขอบคุณสวรรค์หรือนลัทกันแน่ที่ทำให้เธอโมโหจนเดินมาถึงหน้าห้องนี้

           เพียงเธอเปิดประตูเข้าด้านในก็จะได้พบกับชายในฝันที่คิดถึงอยู่ตลอดเวลาศศิชาลืมทุกอย่างหมดสิ้น เวลานี้เธอจำได้เพียงใบหน้าของฟาโรเท่านั้นสองมือเกาะขอบประตูและเขย่งเท้ามองเข้าไปในห้องเพื่อควานหาใบหน้าอันหล่อเหลา

           อยากพบ..อยากเจอ.. อยากทักทาย..

           “ช่วงนี้ชอบมีคนแปลกหน้าเข้ามาป้วนเปี้ยนในบริษัทสร้างความวุ่นวายมาก คงเป็นพวกแฟนคลับที่ตามเก็บภาพส่วนตัวของดาราดังแน่ๆยังไงก็ช่วยตรวจตราให้ทั่วนะครับ” น้ำเสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มดังมาจากที่ไกลๆตั้งแต่ยังไม่เห็นตัว จากการคาดเดาของเสียงที่ได้ยินคงเป็นชายตัวใหญ่ไม่น้อยแต่ฝีเท้าที่กระทบพื้นดังคล้ายมีมากกว่าหนึ่งคน

           เมื่อเสียงของใครสักคนกระทบโสตประสาททำให้ความคิดฟุ้งเฟ้อชะงักกลางอากาศหัวใจสูบฉีดความตื่นเต้นจนเกิดอาการลนลาน ศศิชาหันซ้ายแลขวาเพื่อหาต้นตอของเสียงทุ้มต่ำนั้นและเมื่อหัวรองเท้าหนังโผล่ออกจากมุมกำแพงในระยะห่างระดับหนึ่งทำให้หญิงสาวตกใจรีบแทรกตัวเข้าในห้องที่เปิดประตูแง้มไว้ทันทีด้วยใจเต้นตุ่มๆต่อมๆ เพียงได้ยินคำพูดที่ว่า ‘ช่วยตรวจตราคนแปลกหน้าให้ถ้วนถี่’ เธอจึงหลบอย่างกะทันหัน ในเมื่อตนเองก็เปรียบเสมือนคนแปลกหน้าของสถานที่นี้หากไม่มีนลัทคอยคุ้มกัน

          ศศิชาแอบมองลอดช่องว่างระหว่างบานประตูที่แง้มเปิดและเงี่ยหูฟังฝีเท้าของชายหนุ่มสองรายเดินผ่านพ้นหน้าห้องที่เธอหลบซ่อนอยู่หญิงสาวถอนใจอย่างโล่งอกก่อนจะหันมาสำรวจภายในห้องเมื่อได้ยินเสียงแว่วอีกครั้ง

           “ดาร์ลิ่ง...ทำไมไม่ขับรถที่ไมกิซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดเลยล่ะนั่งแต่รถตู้ของบริษัทไม่เบื่อบ้างเหรอ มันไม่เป็นส่วนตัวเลยนะ” มือเรียวแตะหน้าอกของชายหนุ่มและนำนิ้วไล้ไปตามสันกระดุมเสื้อเชิ้ตที่ละเม็ด

          “รถสปอร์ตคันที่ไมกิซื้อให้มันก็สวยและเท่อยู่หรอกนะแต่ผมเอาไปขายให้เพื่อนที่อยากได้แล้วล่ะ”

           “ทำไมล่ะ! รถคันนั้นไม่ถูกใจหรือไงถึงต้องขายให้เพื่อนดาร์ลิ่งทำอย่างนี้ รู้ไหมว่าทำร้ายจิตใจไมกิมากแค่ไหน คิดจะทำอะไรก็น่าจะบอกกันบ้างดาร์ลิ่งก็รู้ว่าไมกิไม่เคยห้ามอยู่แล้ว”ชายหนุ่มระบายลมหายใจก่อนจะดึงตนเองลุกขึ้นในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน

          “งั้น...ผมขอไถ่โทษแล้วกัน”

           ศศิชายกมือปิดปากทั้งที่อยากกรีดร้องออกมาเสียเดี๋ยวนั้นภาพบาดตาที่เห็นอยู่ตรงหน้าชั่งสะเทือนจิตใจจนกระตุกวูบชายในฝันของเธอกำลังนำริมฝีปากคลอเคลียลงบนพวงแก้มนวลเนียนและซุกไซ้ไปจนถึงซอกคองามระหงฝ่ามือที่เคยโอบกอดเธอในตอนนั้น ตอนที่เคยเจอกันในสนามบิน เวลานี้กำลังลูบไล้ไปตามเนื้อหนังมังสาของหญิงสาวลูกครึ่งญี่ปุ่นอย่างเล้าโลมชวนวาบหวามโดยที่หล่อนก็โอบกอดเขาตอบเช่นกัน

           ‘เจ็บจุก’ความรู้สึกนี้กำลังทำให้หัวใจชาจนไม่อาจรับรู้สิ่งใดนอกจากภาพชายหญิงกำลังพลอดรักต่อหน้าต่อตา ฟาโรก็แค่ดาราคนหนึ่งเท่านั้น เหตุใดจึงมีอิทธิพลต่อจิตใจมากมายเช่นนี้ทั้งสับสนและไม่เข้าใจตนเอง การหลงใหลและคลั่งไคล้ดาราดังจะเจ็บแปลบได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือศศิชาทบทวนความรู้สึกที่ถาโถมกัดกินใจ

          หญิงสาวยืนนิ่งราวกับถูกสาปให้แข็งเป็นหินจ้องมองดาราดังคลอเคลียอยู่กับนางแบบสาวซึ่งเคยเป็นขวัญใจของเธอเช่นกันทว่าตอนนี้ความรู้สึกที่เคยชื่นชอบคนดังในวงการมายาเริ่มแปรเปลี่ยนมุมมองไปโดยปริยายประตูที่เคยแง้มเปิดไว้น้อยๆขณะนี้ถูกใครบางคนผลักออกจนกว้างขึ้นและก้าวเข้ามาในห้องเก็บเสื้อผ้าพร้อมแตะที่ไหล่ของหญิงสาวโดยที่เธอไม่รู้ตัว

          ร่างบอบบางที่ยืนอืออึ้งสะดุ้งโหยงพร้อมหันกลับไปมองด้านหลัง“คุ..” ไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้พูด ‘คุณ’ เต็มคำก็ถูกฝ่ามือเย็นเฉียบและเปียกชื้นไปด้วยเหงื่ออุดปากไว้พร้อมดันร่างของเขาให้ก้าวถอยหลังออกจากห้องอย่างร้อนรน

           “ผมว่ามีใครแอบเข้ามาในห้องนี้ไมกิรีบออกไปก่อนที่เราสองคนจะตกเป็นข่าวพาดหัวดีกว่า”ฟาโรผละห่างหญิงสาวที่ตื่นตระหนกจนต้องดีดกายลุกขึ้นจากโซฟาด้วยท่าทางเลิกลั่ก

           “โอเคแล้วคืนนี้หลังจากงานเลี้ยงเลิก เราค่อยเจอกันนะดาร์ลิ่ง”

            นางแบบชื่อดังยกมือกระดิกนิ้วอำลาโดยไม่รอคำตอบหล่อนสาวเท้าที่สวมส้นเข็มสูงสามนิ้วเดินจากไปพร้อมจัดเสื้อผ้าที่เกือบจะหลุดลุ่ยให้เข้าที่เข้าทางตามเดิมหล่อนกระชากประตูที่เปิดคาไว้ออกและนำกระเป๋าสะพายพาดไหล่ก่อนยกมือจัดแต่งผมยาวสลวยให้เรียบร้อยพร้อมกับมองซ้ายมองขวาดูลาดเลา

            เมื่อเห็นว่าทุกอย่างปลอดโปร่งนางแบบสาวจึงเดินไปยังหน้าลิฟต์เพื่อไปตามทางของหล่อนโดยไม่ทันสังเกตเห็นหญิงสาวคนหนึ่งตรงมุมกำแพงลอบถอนหายใจเฮือกใหญ่รู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก หากถูกจับได้ว่าแอบดูดาราพลอดรักกันคงถูกฟ้องร้องและตกเป็นข่าวหน้าหนึ่งอย่างรวดเร็วปานสายฟ้าแลบ

           ชายหนุ่มอีกคนที่โดนผลักออกจากห้องเก็บเสื้อผ้าอย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่จ้องมองคนที่ปิดปากเขาเอาไว้ไม่ยอมปล่อยเสียทีจนเขาเสียเองที่คว้ามือบอบบางนั้นออกพร้อมมองเธอด้วยสายตานิ่งเฉย ทั้งที่เดาสถานการณ์ไม่ได้ว่าหญิงสาวจอมเฟอะฟะผู้นี้มาป้วนเปี้ยนภายในอาคารแห่งนี้ได้อย่างไร

          เมื่อถูกปัดมือทิ้งศศิชาจึงหันขวับยังบุคคลตรงหน้า โดยนึกขึ้นได้ว่าทำตามอำเภอใจอย่างลืมตัวดวงตากลมโตภายใต้กรอบแว่นสีแดงสดจึงเสมองทางอื่นคล้ายสำนึกผิด

           “คุณมาที่นี่ได้ไงแล้วเข้าไปทำอะไรในห้องนั้น อย่าบอกนะว่าเป็นพวกปาปารัสซี่ แอบเก็บรูปวาบหวิวดารา”น้ำเสียงราบเรียงประเมินสถานการณ์ไปตามที่เห็นโดยไม่รู้ข้อเท็จจริงว่าเป็นอย่างไรและยังรอคำตอบจากเธอเบื้องหน้า

           “จะบ้าเหรอ!ใครจะไปแอบถ่ายรูปวาบหวิวดารา” ศศิชาตบอกตนเองเบาๆ เรียกขวัญกระเจิงให้กลับมาแม้จะรู้สึกผิดอยู่บ้างที่ทั้งผลักทั้งดันชายหนุ่มผู้นี้ให้ออกจากห้องโดยพลการ แต่ผู้ชายปากกรรไกรอย่างเขาก็ไม่สมควรที่จะให้เธอพูดจาด้วยดีเช่นกันศศิชาแอบค่อนแคะในใจ

            “งั้นคุณมาทำอะไร”ชายหนุ่มตั้งคำถามอีกครั้งเมื่อยังไม่ได้รับความกระจ่าง

           “ฉัน...หลงทาง”ศศิชากล่าวเสียงแผ่วพร้อมหลบสายตาคาดคั้นคู่นั้นที่จ้องมองไม่วางวาย

            “แล้วเข้ามาในตึกได้ไง”น้ำเสียงราบเรียบยังคงต้อนให้หญิงสาวจนมุมเมื่อคำตอบที่ได้รับยังไม่ชัดเจนท่าทางอึกอักของเธอยิ่งส่อแววพิรุธน่าสงสัย

          “ฉันมากับซีแล้วมีปัญหากันนิดหน่อย”จำเป็นด้วยหรือที่ต้องอธิบายเรื่องส่วนตัวให้ผู้ชายคนนี้รับรู้ศศิชาชั่งใจคิดชั่วครู่ ทว่าสายตาคาดคั้นยังคงเค้นให้เธอรู้สึกว่าต้องพูดความจริงออกไป“พอเข้ามาในตึก ฉันก็เดินมาเจอห้องนี้...”

           “ก็เลยแอบดูดาราจู๋จี๋กันสินะ”ชายหนุ่มตัดบทพร้อมพลิกกายนำแผ่นหลังพิงไปยังกำแพงด้านข้างทำให้หญิงสาวก้าวเท้ามายืนเบื้องหน้าเขาด้วยอาการขัดใจ

           “นี่นายอาร์ต!เลิกกวนประสาทฉันซะทีได้ไหม ถ้าไม่อยากรู้เรื่องจริงก็ไม่ต้องมาถาม”ศศิชาไม่พอใจเมื่อถูกขัดในสิ่งที่เธอต้องการอธิบายให้เขารับรู้ ทั้งที่ถามอยู่ปาวๆยังจะพูดจาขัดหูขัดใจเสียได้ ศศิชาตวัดสายตาดุเดือดใส่ชายหนุ่มที่จ้องหน้าเธอนิ่งๆไม่แสดงความรู้สึกใด “ตกลงจะฟังไหม?” หญิงสาวถามความสมัครใจก่อนจะเริ่มต้นอธิบายต่อเมื่อความเงียบของเขาคือคำตอบว่าต้องการฟังตามที่เธอคิดเอาเอง

           “ฉันมางานเลี้ยงตามคำเชิญของซีและจะกลับมาทำงานที่นี่อีกครั้ง”น้ำเสียงหนักแน่นพร้อมสายตามาดมั่นจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าที่มองเธอด้วยท่าทางนิ่งเฉยตอบกลับทั้งสองมองกันอย่างนั้นนิ่งๆ จนเสียงโทรศัพท์ดังขัดจังหวะ ส่งผลให้ศศิชาล้วงเครื่องมือสื่อสารออกจากกระเป๋ากางเกงยีนส์และกดรับสาย

           “ซีอยู่ไหน”หญิงสาวกรอกเสียงใส่โทรศัพท์มือถือทันทีโดยนลัทบอกชั้นที่หมายเพื่อรอเธอไปพบเจอ

           “อ้าว!ก็ระหว่างทางตอนนั่งอยู่ในรถซีบอกดี้ว่าทำงานอยู่ชั้น 9 ไม่ใช่เหรอเห็นเอารถขึ้นมาจอดบนชั้นนี้ เลยคิดว่าคงเจอกันในนี้”ความคลาดเคลื่อนทำให้เธอรู้สึกหน้าชาเมื่อหันสายตาปะทะเข้ากับชายหนุ่มที่ยังจ้องหน้าเธอไม่เลิกเสียที

           “เมื่อไหร่จะหยุดมองฉันซะที”ศศิชาถลึงตาใส่คนตรงหน้า “เปล่าๆ ดี้พูดกับแมวแถวนี้” เธอรีบแก้ตัวกับนลัทเมื่อหลุดต่อว่าอาร์ตผ่านตามสายโทรศัพท์

            “โอเค เดี๋ยวเจอกันนะซี ชั้น 19 ใช่ไหม”เมื่อนัดหมายและกล่าวอำลาเสร็จสิ้น ศศิชาจึงกดวางโทรศัพท์และเก็บมันเข้ากระเป๋ากางเกงยีนส์ตามเดิมเธอยิ้มมุมปากเมื่อคาดว่าจะเป็นอิสระจากสายตาคาดคั้นคู่นี้ในไม่ช้า

           “นายคงหายข้องใจแล้วนะฉันแค่หลงทาง เมื่อกี้ซีโทรมา แล้วก็ให้ฉันไปหาที่ชั้น 19 เชิญนายตามสบายเถอะ หรืออยากจะเข้าไปในห้องนั้นก็แล้วแต่นาย” หญิงสาวสะบัดใบหน้าจนผมยาวสลวยพลิ้วไหวเธอพร้อมก้าวเดินออกจากมุมกำแพงที่หลบซ่อน ทว่ายังไม่ทันได้ก้าวเท้าไปไหน ชายหนุ่มอีกคนก็เดินออกจากห้องเก็บเสื้อผ้าทำให้ศศิชาถอยหลังกลับมายืนหลบที่เดิมอีกครั้ง

           “ฟา-โร”ศศิชากระซิบบอกอย่างแผ่วเบาแทบจะไม่มีเสียงเล็ดรอดออกมา เพื่อเตือนให้คู่อริที่ยืนอยู่ด้านข้างรับรู้จิตใจของศศิชาเต้นถี่รัวไม่รู้ครั้งที่เท่าไหร่คล้ายคนมีความผิดและกำลังจะถูกจับได้ในไม่ช้าหญิงสาวเอี้ยวกายแอบมองผ่านมุมกำแพง เมื่อเห็นฟาโรเดินห่างไปทุกขณะทำให้ความโล่งใจกลับมาอยู่กับเธออีกครั้ง

           “ได้ข่าวว่าคุณคลั่งไคล้ฟาโรทำไมต้องหลบเขาด้วยเล่า ไม่วิ่งเข้าไปขอลายเซ็นหรือกระโดดกอดให้ชื่นใจไปเลย”อาร์ตพูดจาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ทว่าคนฟังรู้สึกคล้ายถูกเหน็บแนมจนเจ็บจี๊ดราวกับโดนมดกัดโดยทุกถ้อยคำที่เขาแนะนำทำให้เธอฉุกคิด นั่นสิ...ทำไมต้องหลบเขาด้วยในเมื่อคลั่งไคล้ฟาโรมากมายขนาดนั้น

           “นายนี่มันไม่แมนเลยนะจิกกัดก็เก่งที่หนึ่ง ฉันขอเดาว่านายต้องเกลียดผู้หญิง ใช่ไหม?”ศศิชาหรี่ตามองคู่อริอย่างจับพิรุธ เธอเชื่อมั่นว่าความรู้สึกของตนเองไม่ผิดพลาดอย่างแน่นอน

          “ผู้จัดการนลัทรออยู่ไม่ใช่เหรอคุณควรไปได้แล้ว” อาร์ตหลบตามองพื้นคล้ายไม่อยากเสวนากับหญิงสาวที่คิดจะจับผิดในตัวตนของเขา

          “คิดว่าฉันอยากอยู่กับนายนานๆหรือไง” หญิงสาวเบือนหน้าหนี ตั้งท่าอยากแยกจากเขาเต็มกลืน

          “นี่...”ศศิชาหันกลับมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงเรียกรั้งไว้ “หัดล้างมือซะมั้งนะก่อนจะไปอุดปากใครเขาเค็มชะมัด” หญิงสาวทวนคำพูดของชายหนุ่มที่เดินหลบเข้าห้องเก็บเสื้อผ้าปล่อยศศิชายืนอ้ำอึ้งรู้สึกเสียหน้าเมื่อถูกตอกกลับจนหงายท้อง และกล่าวคาดโทษนายอาร์ตไว้ในใจ‘ฝากไว้ก่อนเถอะ’ เธอต้องรู้ให้ได้ว่าสาเหตุใดนายอาร์ตคนนี้ถึงจงเกลียดจงชังและเฉยเมยกับเธอนักหนา

- มีต่อด้านล่างค่ะ -