ความทรงจำของมนุษย์,, เหมือนตะแกรง
โดยมีคุณเวลา,, ช่วยร่อนให้มันค่อยค่อย,, จางหายไป

เพียงแต่ตัวแปร,, ว่ารูของตะแกรง,, แต่ละคน,, เล็กหรือใหญ่,, ไม่เท่ากัน
ดังนั้น,, บางคนอาจจะใช้,, เวลา,, ทั้งชีวิต,, ในการร่อน,, ความทรงจำบางอย่าง
โดยที่ตัวเอง,, ไม่รู้ตัวเลยว่า,, เมื่อไหร่,, จะจางหายไป

(เหมียวมาเพ้อเพ้อ,, รับอากาศเย็นเย็น,, ที่อยู่คนเดียวอย่างเหงาเหงา)

"สิ่งที่ทำร้ายเรามากที่สุดไม่ใช่คนที่จากไป แต่เป็นความทรงจำที่ยังอยู่"
ชอบคำนี้มากเลยค่ะ

ธรรมทั้งหลายมีใจเป็นประธาน

สวัสดีครับ

บรรยากาศเย็น ๆ ทำให้คนเหงาได้จริง ๆ นั่นแหละ..