Group Blog
 
<<
ธันวาคม 2554
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
 
29 ธันวาคม 2554
 
All Blogs
 
เมื่อฉันแก่ตัวลง

เรื่องนี้เป็นเรื่องเล่าของลูกผู้ชายคนหนึ่ง

ที่ตระเวณทั้งเรียนทั้งทำงานไปร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำ

แม้เขาจะเติบกล้าเก่งกาจขึ้นเรื่อย ๆ

ความรู้เพิ่มมากขึ้น โลกใบนี้เริ่มเล็กลง

แต่พ่อแม่ที่อยู่บ้านเดิม (ในเมืองจีน) ก็เริ่มแก่ตัวลง

ลูกคนนี้ทำงานอยู่ต่างประเทศ

ไม่ค่อยได้กลับมาเยี่ยมพ่อแม่

ได้แต่ติดต่อกันทางจดหมาย

โชคดีต่อมามีไอพีการ์ด เลยได้คุยสดกันบ้าง

ทุกครั้งแม่ก็จะคอยเตือนให้ระวังสุขภาพของตัวเอง

ตั้งใจทำงาน

ไม่ต้องเป็นห่วงแม่ ไม่ต้องกลับมาเยี่ยมบ่อย ๆ

เพราะจะสิ้นเปลืองเงินทอง

ยิ่งพูดก็ยิ่งซ้ำ ๆ ซาก ๆ เขารู้ดีว่าแม่เริ่มคิดถึงเขามาก



จนกระทั้งปีนี้ แม่อายุ 75

เขาจึงตั้งใจจะกลับไปเยี่ยมแม่

โดยตั้งใจว่าจะอยู่สัก 1 เดือน จะไม่ทำอะไรเป็นพิเศษ

แต่ขอเป็นเพื่อนแม่เพียงอย่างเดียว

พอบอกข่าวนี้ให้แม่ทราบ

แม้จะมีเวลาเพียง 2 เดือนเศษ

แม่ก็เริ่มเตรียมตัวในการต้อนรับ

การกลับมาเยี่ยมบ้านของลูก

แม่ดึงเอาสมุดบันทึกมาจดสิ่งที่ต้องตระเตรียม

แม่เตรียมรายการอาหารที่ลูกชอบ ดึงเอาผ้าห่มที่ลูก

เคยชอบห่มมาปะชุนใหม่...สำหรับคนอายุ 75 เรื่อง

แบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เลย



พอกลับถึงบ้าน ตอนอยู่บนเครื่องบิน เคยตั้งใจว่าจะ

ขอกอดแม่ให้ชื่นใจสักครั้ง

แต่พอมาเห็นแม่ แม่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าผอมแห้ง

หน้าตาเหี่ยวย่น

ช่างไม่เหมือนแม่คนก่อนหน้านี้เลย...

แม้ใช้เวลาทั้งชั่วโมงเตรียมอาหารที่ลูกเคยชอบ

โดยที่หาทราบไม่ว่า

เดี๋ยวนี้ลูกไม่ได้ชอบอาหารแบบนั้นแล้ว

และเพราะแม่ตาไม่ค่อยดี รสชาติอาหารจึงแย่มาก ๆ

บางจานก็เค็มจัด บางจานก็จืดสนิท

ผ้าห่มที่แม่อุตสาห์เตรียมให้ ทั้งหนาทั้งหยาบ

ไม่สบายกายเลย

แม่หารู้ไม่ว่า เดี๋ยวนี้ลูกนอนห้องแอร์

และใช้ผ้าห่มขนแกะแล้ว

แต่เขาก็ไม่บ่นอะไร เพราะเขาตั้งใจจะกลับมาเป็น

เพื่อนแม่จริง ๆ



สองสามวันแรก แม่ยุ่งอยู่กับเรื่องจิปาถะ

จนไม่มีเวลาพักผ่อน

พอเริ่มได้พัก แม่ก็เริ่มพูดมาก สอนโน่น สอนนี่

พูดแต่ปรัชญาเก่า ๆ

ซึ่งปรัชญาเหล่านั้น 10 กว่าปีก่อนก็เคยพูดแล้ว

พอลูกบอกให้ฟังว่า ปรัชญาเหล่า

นั้นไม่ทันสมัยแล้ว...แม่ก็เริ่มนิ่งเงียบและเศร้าซึม



เหตุการณ์เริ่มแย่ลงเรื่อย ๆ ผมพบว่าสุขภาพแม่แย่ลง

โดยเฉพาะสายตา

อาหารบางจานมีแมลงวันด้วย บางทีอาหารหกบนเตา

แม่ก็เก็บใส่จานตามเดิม ครั้นผมพยายามชวนแม่ไป

กินนอกบ้าน

แม่ก็บอกอาหารข้างนอกไม่สะอาด

ของแปลกปลอมเยอะ

เมื่อผมบอกแม่ว่าจะหาคนรับใช้มาช่วยแม่สักคน

แม่ก็โวยวายว่า แม่เองยังสามารถทำงานเลี้ยงดูเด็กให้

ผู้อื่นได้เลย

ผมเลยพูดไม่ออก พอผมจะออกไปช็อปปิ้ง

แม่ก็จะตามไปด้วย

ทำเอาวันนั้นทั้งวัน พวกเราไม่ได้ไปช็อปปิ้งเลย...


พอพวกเราเริ่มคุยกันในเรื่องทันสมัย

แม่ก็จะหาว่าพวกเราเพี้ยน

ผมก็เริ่มบอกแม่อย่างไม่ค่อยเกรงใจว่า...

"แม่ นี่มันสมัยใหม่แล้ว

แม่ต้องหัดมองโลกในแง่ใหม่ ๆ บ้าง..."

ช่วงครึ่งเดือนหลังที่อยู่กับแม่

ผมเริ่มขัดแม่มากขึ้นเรื่อย ๆ และรู้สึกรำคาญเพิ่มมาก

ขึ้น แต่เราไม่เคยทะเลาะกันนะ พอผมขัดแม่

แม่ก็หยุดกึกลงไม่พุดไม่จา นัยน์ตามีแววเหม่อลอย

โลกซึมเศร้าแบบคนแก่ ของแม่ชักหนักขึ้นเรื่อย ๆ



จนได้เวลาที่ผมจะต้องเดินทางกลับ

แม่ดึงกล่องกระดาษกล่องหนึ่งออกมา

ในนั้นเป็นข่าวหนังสือพิมพ์ที่แม่ตัดเก็บไว้

ในช่วงที่ผมไปอยู่เมืองนอก

แม่เริ่มสนใจข่าวต่างประเทศเมื่อผมเดินทางไปนอก

ทุกครั้งที่มีข่าวตึงเครียดในประเทศนั้น ๆ

แม่จะตัดข่าวเก็บไว้ ตั้งใจจะมอบให้ผม

ตอนที่ผมกลับมา

แม่พูดอยู่เสมอว่า อยู่นอกบ้านนอกเมือง

ต้องระวังตัวให้มาก ๆ


แม่ดึงเอาปึกกระดาษข่าวนั้นออกมาอย่างยากลำบาก

วางใส่ในมือผมเหมือนของวิเศษชิ้นหนึ่ง มันหนักมาก

ผมเริ่มรู้สึกลำบากใจ เพราะผมไม่อยากนำกลับไป

มันไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว

ผมรู้ว่าแม่เก็บมันด้วยความยากลำบาก

แม่สายตาไม่ค่อยดี ต้องใช้แว่นขยาย

อ่านได้วันละ 2 หน้าก็เก่งแล้ว นี่ยังตัดเก็บได้ขนาดนี้

ทันใดนั้นมีข่าวแผ่นหนึ่ง ปลิวหลุดลงมา

แม่รีบเอื้อมมือไปหยิบ

แต่แทนที่แม่จะเก็บเข้ากองเดิม

แม่กลับพับเก็บไว้ในกระเป๋าของตัวเอง

ผมรู้สึกเอะใจ เลยถามว่า

"แม่ นั่นกระดาษอะไร ขอผมดูหน่อยนะ"



แม่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จึงล้วงออกมาวางบนข่าวปึกนั้น

แล้วหุนหันเข้าครัวไปทำกับข้าวทันที

ผมหยิบแผ่นข่าวนั้นขึ้นมาดู

มันเป็นบทความบทหนึ่ง ชื่อว่า "เมื่อฉันแก่ตัวลง"

ตัดจากหนังสือพิมพ์เมื่อวันที่ 6 ธันวาคม

เป็นช่วงที่ผมเริ่มเถียงกับแม่ถี่มากขึ้นทุกที

บทความนั้นคัดมากจากนิตยสารฉบับหนึ่งของเม็กซิโก

ฉบับเดือนพฤศจิกายน

ผมอ่านบทความนั้นรวดเดียวจบทันที




...เมื่อฉันแก่ตัวลง ไม่ใช่ฉันที่เคยเป็น

ขอโปรดเข้าใจฉัน

มีความอดทนต่อฉันเพิ่มขึ้นอีกสักนิด

ตอนฉันทำแกงหกใส่เสื้อตัวเอง

ตอนฉันลืมวิธีผูกเชือกรองเท้า

ขอให้คิดถึงตอนแรก ๆ ที่ฉันใช้มือสอนเธอทำทุกอย่าง

ตอนฉันเริ่มพร่ำบ่นแต่เรื่องเดิม ๆ ที่เธอรุ้สึกเบื่อ

ขอให้อดทนสักนิด อย่าเพิ่งขัดฉัน ตอนเธอยังเล็ก ๆ

ฉันยังเคยเล่านิทานซ้ำ ๆ ซาก ๆ จนเธอหลับเลย

ตอนฉันต้องการให้เธอช่วยอาบน้ำให้

อย่าตำหนิฉันเลยนะ


ยังจำตอนที่เธอยังเล็ก ๆ ฉันต้องทั้งกอดทั้งปลอบเพื่อ

ให้เธอยอมอาบน้ำได้ไหม

ตอนฉันงงกับวิทยาการใหม่ ๆ อย่าหัวเราะฉัน

จำตอนที่ฉันเฝ้าอดทนตอบคำถาม "ทำไม ทำไม"

ทุกครั้งที่เธอถามได้ไหม

ตอนฉันเหนื่อยล้าจนเดินต่อไม่ไหว

ขอจงยื่นมือที่แข็งแรงของเธอออกมาช่วยพยุงฉัน

เหมือนตอนที่ฉันพยุง เธอให้หัดเดิน

ในตอนที่เธอยังเล็ก ๆ

หากฉันเผอิญลืมหัวข้อที่กำลังสนทนากันอยู่

ในเวลาฉันคิดสักนิด

ที่จริงสำหรับฉันแล้ว กำลังพูดเรื่องอะไร

ไม่สำคัญหรอก

ขอเพียงมีเธออยู่ฟังฉัน ฉันก็พอใจแล้ว

ตอนเธอเห็นฉันแก่ตัวลง ไม่ต้องเสียใจ ขอให้เข้าใจฉัน

สนับสนุนฉัน ให้เหมือนตอนที่ฉันสนับสนุนเธอตอน

เธอเพิ่งเรียนรู้ใหม่ ๆ


ตอนนั้นฉันนำพาเธอเข้าสู่เส้นทางชีวิต

ตอนนี้ขอให้เธอเป็นเพื่อนฉันเดินไปให้สุดเส้นทาง

ให้ความรักและอดทนต่อฉัน

ฉันจะยิ้มด้วยความขอบใจ

ในรอยยิ้มของฉันมีแต่ความรักอันหาที่สิ้นสุดมิได้ของ

ฉันที่มีให้กับเธอ




ผมอ่านบทความนั้นรวดเดียวจบ

เกือบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

ตอนนั้นแม่เดินออกมา

ผมแกล้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ตอนแรกแม่คงอยากให้ผมได้อ่านบทความนี้หลังจาก

ผมกลับไปแล้ว

จึงคะยั้นคะยอให้ผมนำข่าวปึกนั้นกลับไป



ตอนผมจัดกระเป๋าเดินทาง

ผมต้องสละไม่เอาสูทกลับไป 1 ตัว

จึงยัดเก็บปึกข่าวเหล่านั้นเข้าไปได้ รู้สึกแม่จะดีใจมาก

เหมือนกับว่าหนังสือพิมพ์เหล่านั้นเป็นยันต์โชคลาภ

สำหรับผม

และเหมือนกับว่าการที่ผมยอมรับหนังสือพิมพ์เหล่า

นั้น ผมได้กลับมาเป็นเด็กดีของแม่อีกครั้งหนึ่ง

แม่ตามมาส่งผมจนถึงรถแท็กซี่เลยทีเดียว

หนังสือพิมพ์ที่ผมนำกลับมาเหล่านั้น

ไม่ได้ใช้ทำประโยชน์อะไรเลย

แต่บทความ "เมื่อฉันแก่ตัวลง" บทนั้น

ผมได้ตัดเก็บไว้ในกรอบ เอาไว้ข้างตัวผมตลอดไป




ตอนนี้ ขออุทิศบทความนี้ ให้กับลูกพเนจรทั้งหลาย

โทร.ไปหาท่านบ้าง

บอกท่านว่าคุณอยากกินอาหารที่ท่านทำเสมอ...





Create Date : 29 ธันวาคม 2554
Last Update : 29 ธันวาคม 2554 1:35:47 น. 1 comments
Counter : 580 Pageviews.

 


สวัสดีปีใหม่2555ค่ะ..

ขอให้มีความสุขมากๆในทุกๆวัน..

ขอให้มีสุขภาพแข็งแรงและสมบูรณ์..

และมีรักที่สมหวังตลอดไปนะค่ะ

พรุ่งนี้อ้อมแอ้มได้มีโอกาสใส่บาตรร่วมกับสมเด็จพระเทพฯ

และท่านทรงมีพระราชโอวาสแด่บุคคลากรทุกปี

เป็นพรที่ยิ่งใหญ่ส่งท้ายปีเก่า-รับปีใหม่ค่ะ




โดย: คนผ่านทางมาเจอ วันที่: 29 ธันวาคม 2554 เวลา:22:53:14 น.  

ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
  *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 

ครั้งหนึ่งเราเคยรักกัน
Location :
ปราจีนบุรี Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




ชีวิตดั่ง เรือน้อย ล่องลอยอยู่
ต้องต่อสู้ แรงลม ประสมคลื่น
ต้องอดทน หวานสู้อม ขมสู้กลืน
ต้องทนฝืน ยิ้มได้ เมื่อภัยมา.
Friends' blogs
[Add ครั้งหนึ่งเราเคยรักกัน's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.