|
|
| 1 | 2 | 3 |
4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
|
|
|
|
|
|
|
|
เมื่อฉันแก่ตัวลง
เรื่องนี้เป็นเรื่องเล่าของลูกผู้ชายคนหนึ่ง
ที่ตระเวณทั้งเรียนทั้งทำงานไปร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำ
แม้เขาจะเติบกล้าเก่งกาจขึ้นเรื่อย ๆ
ความรู้เพิ่มมากขึ้น โลกใบนี้เริ่มเล็กลง
แต่พ่อแม่ที่อยู่บ้านเดิม (ในเมืองจีน) ก็เริ่มแก่ตัวลง
ลูกคนนี้ทำงานอยู่ต่างประเทศ
ไม่ค่อยได้กลับมาเยี่ยมพ่อแม่
ได้แต่ติดต่อกันทางจดหมาย
โชคดีต่อมามีไอพีการ์ด เลยได้คุยสดกันบ้าง
ทุกครั้งแม่ก็จะคอยเตือนให้ระวังสุขภาพของตัวเอง
ตั้งใจทำงาน
ไม่ต้องเป็นห่วงแม่ ไม่ต้องกลับมาเยี่ยมบ่อย ๆ
เพราะจะสิ้นเปลืองเงินทอง
ยิ่งพูดก็ยิ่งซ้ำ ๆ ซาก ๆ เขารู้ดีว่าแม่เริ่มคิดถึงเขามาก
จนกระทั้งปีนี้ แม่อายุ 75
เขาจึงตั้งใจจะกลับไปเยี่ยมแม่
โดยตั้งใจว่าจะอยู่สัก 1 เดือน จะไม่ทำอะไรเป็นพิเศษ
แต่ขอเป็นเพื่อนแม่เพียงอย่างเดียว
พอบอกข่าวนี้ให้แม่ทราบ
แม้จะมีเวลาเพียง 2 เดือนเศษ
แม่ก็เริ่มเตรียมตัวในการต้อนรับ
การกลับมาเยี่ยมบ้านของลูก
แม่ดึงเอาสมุดบันทึกมาจดสิ่งที่ต้องตระเตรียม
แม่เตรียมรายการอาหารที่ลูกชอบ ดึงเอาผ้าห่มที่ลูก
เคยชอบห่มมาปะชุนใหม่...สำหรับคนอายุ 75 เรื่อง
แบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เลย
พอกลับถึงบ้าน ตอนอยู่บนเครื่องบิน เคยตั้งใจว่าจะ
ขอกอดแม่ให้ชื่นใจสักครั้ง
แต่พอมาเห็นแม่ แม่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าผอมแห้ง
หน้าตาเหี่ยวย่น
ช่างไม่เหมือนแม่คนก่อนหน้านี้เลย...
แม้ใช้เวลาทั้งชั่วโมงเตรียมอาหารที่ลูกเคยชอบ
โดยที่หาทราบไม่ว่า
เดี๋ยวนี้ลูกไม่ได้ชอบอาหารแบบนั้นแล้ว
และเพราะแม่ตาไม่ค่อยดี รสชาติอาหารจึงแย่มาก ๆ
บางจานก็เค็มจัด บางจานก็จืดสนิท
ผ้าห่มที่แม่อุตสาห์เตรียมให้ ทั้งหนาทั้งหยาบ
ไม่สบายกายเลย
แม่หารู้ไม่ว่า เดี๋ยวนี้ลูกนอนห้องแอร์
และใช้ผ้าห่มขนแกะแล้ว
แต่เขาก็ไม่บ่นอะไร เพราะเขาตั้งใจจะกลับมาเป็น
เพื่อนแม่จริง ๆ
สองสามวันแรก แม่ยุ่งอยู่กับเรื่องจิปาถะ
จนไม่มีเวลาพักผ่อน
พอเริ่มได้พัก แม่ก็เริ่มพูดมาก สอนโน่น สอนนี่
พูดแต่ปรัชญาเก่า ๆ
ซึ่งปรัชญาเหล่านั้น 10 กว่าปีก่อนก็เคยพูดแล้ว
พอลูกบอกให้ฟังว่า ปรัชญาเหล่า
นั้นไม่ทันสมัยแล้ว...แม่ก็เริ่มนิ่งเงียบและเศร้าซึม
เหตุการณ์เริ่มแย่ลงเรื่อย ๆ ผมพบว่าสุขภาพแม่แย่ลง
โดยเฉพาะสายตา
อาหารบางจานมีแมลงวันด้วย บางทีอาหารหกบนเตา
แม่ก็เก็บใส่จานตามเดิม ครั้นผมพยายามชวนแม่ไป
กินนอกบ้าน
แม่ก็บอกอาหารข้างนอกไม่สะอาด
ของแปลกปลอมเยอะ
เมื่อผมบอกแม่ว่าจะหาคนรับใช้มาช่วยแม่สักคน
แม่ก็โวยวายว่า แม่เองยังสามารถทำงานเลี้ยงดูเด็กให้
ผู้อื่นได้เลย
ผมเลยพูดไม่ออก พอผมจะออกไปช็อปปิ้ง
แม่ก็จะตามไปด้วย
ทำเอาวันนั้นทั้งวัน พวกเราไม่ได้ไปช็อปปิ้งเลย...
พอพวกเราเริ่มคุยกันในเรื่องทันสมัย
แม่ก็จะหาว่าพวกเราเพี้ยน
ผมก็เริ่มบอกแม่อย่างไม่ค่อยเกรงใจว่า...
"แม่ นี่มันสมัยใหม่แล้ว
แม่ต้องหัดมองโลกในแง่ใหม่ ๆ บ้าง..."
ช่วงครึ่งเดือนหลังที่อยู่กับแม่
ผมเริ่มขัดแม่มากขึ้นเรื่อย ๆ และรู้สึกรำคาญเพิ่มมาก
ขึ้น แต่เราไม่เคยทะเลาะกันนะ พอผมขัดแม่
แม่ก็หยุดกึกลงไม่พุดไม่จา นัยน์ตามีแววเหม่อลอย
โลกซึมเศร้าแบบคนแก่ ของแม่ชักหนักขึ้นเรื่อย ๆ
จนได้เวลาที่ผมจะต้องเดินทางกลับ
แม่ดึงกล่องกระดาษกล่องหนึ่งออกมา
ในนั้นเป็นข่าวหนังสือพิมพ์ที่แม่ตัดเก็บไว้
ในช่วงที่ผมไปอยู่เมืองนอก
แม่เริ่มสนใจข่าวต่างประเทศเมื่อผมเดินทางไปนอก
ทุกครั้งที่มีข่าวตึงเครียดในประเทศนั้น ๆ
แม่จะตัดข่าวเก็บไว้ ตั้งใจจะมอบให้ผม
ตอนที่ผมกลับมา
แม่พูดอยู่เสมอว่า อยู่นอกบ้านนอกเมือง
ต้องระวังตัวให้มาก ๆ
แม่ดึงเอาปึกกระดาษข่าวนั้นออกมาอย่างยากลำบาก
วางใส่ในมือผมเหมือนของวิเศษชิ้นหนึ่ง มันหนักมาก
ผมเริ่มรู้สึกลำบากใจ เพราะผมไม่อยากนำกลับไป
มันไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว
ผมรู้ว่าแม่เก็บมันด้วยความยากลำบาก
แม่สายตาไม่ค่อยดี ต้องใช้แว่นขยาย
อ่านได้วันละ 2 หน้าก็เก่งแล้ว นี่ยังตัดเก็บได้ขนาดนี้
ทันใดนั้นมีข่าวแผ่นหนึ่ง ปลิวหลุดลงมา
แม่รีบเอื้อมมือไปหยิบ
แต่แทนที่แม่จะเก็บเข้ากองเดิม
แม่กลับพับเก็บไว้ในกระเป๋าของตัวเอง
ผมรู้สึกเอะใจ เลยถามว่า
"แม่ นั่นกระดาษอะไร ขอผมดูหน่อยนะ"
แม่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จึงล้วงออกมาวางบนข่าวปึกนั้น
แล้วหุนหันเข้าครัวไปทำกับข้าวทันที
ผมหยิบแผ่นข่าวนั้นขึ้นมาดู
มันเป็นบทความบทหนึ่ง ชื่อว่า "เมื่อฉันแก่ตัวลง"
ตัดจากหนังสือพิมพ์เมื่อวันที่ 6 ธันวาคม
เป็นช่วงที่ผมเริ่มเถียงกับแม่ถี่มากขึ้นทุกที
บทความนั้นคัดมากจากนิตยสารฉบับหนึ่งของเม็กซิโก
ฉบับเดือนพฤศจิกายน
ผมอ่านบทความนั้นรวดเดียวจบทันที
...เมื่อฉันแก่ตัวลง ไม่ใช่ฉันที่เคยเป็น
ขอโปรดเข้าใจฉัน
มีความอดทนต่อฉันเพิ่มขึ้นอีกสักนิด
ตอนฉันทำแกงหกใส่เสื้อตัวเอง
ตอนฉันลืมวิธีผูกเชือกรองเท้า
ขอให้คิดถึงตอนแรก ๆ ที่ฉันใช้มือสอนเธอทำทุกอย่าง
ตอนฉันเริ่มพร่ำบ่นแต่เรื่องเดิม ๆ ที่เธอรุ้สึกเบื่อ
ขอให้อดทนสักนิด อย่าเพิ่งขัดฉัน ตอนเธอยังเล็ก ๆ
ฉันยังเคยเล่านิทานซ้ำ ๆ ซาก ๆ จนเธอหลับเลย
ตอนฉันต้องการให้เธอช่วยอาบน้ำให้
อย่าตำหนิฉันเลยนะ
ยังจำตอนที่เธอยังเล็ก ๆ ฉันต้องทั้งกอดทั้งปลอบเพื่อ
ให้เธอยอมอาบน้ำได้ไหม
ตอนฉันงงกับวิทยาการใหม่ ๆ อย่าหัวเราะฉัน
จำตอนที่ฉันเฝ้าอดทนตอบคำถาม "ทำไม ทำไม"
ทุกครั้งที่เธอถามได้ไหม
ตอนฉันเหนื่อยล้าจนเดินต่อไม่ไหว
ขอจงยื่นมือที่แข็งแรงของเธอออกมาช่วยพยุงฉัน
เหมือนตอนที่ฉันพยุง เธอให้หัดเดิน
ในตอนที่เธอยังเล็ก ๆ
หากฉันเผอิญลืมหัวข้อที่กำลังสนทนากันอยู่
ในเวลาฉันคิดสักนิด
ที่จริงสำหรับฉันแล้ว กำลังพูดเรื่องอะไร
ไม่สำคัญหรอก
ขอเพียงมีเธออยู่ฟังฉัน ฉันก็พอใจแล้ว
ตอนเธอเห็นฉันแก่ตัวลง ไม่ต้องเสียใจ ขอให้เข้าใจฉัน
สนับสนุนฉัน ให้เหมือนตอนที่ฉันสนับสนุนเธอตอน
เธอเพิ่งเรียนรู้ใหม่ ๆ
ตอนนั้นฉันนำพาเธอเข้าสู่เส้นทางชีวิต
ตอนนี้ขอให้เธอเป็นเพื่อนฉันเดินไปให้สุดเส้นทาง
ให้ความรักและอดทนต่อฉัน
ฉันจะยิ้มด้วยความขอบใจ
ในรอยยิ้มของฉันมีแต่ความรักอันหาที่สิ้นสุดมิได้ของ
ฉันที่มีให้กับเธอ
ผมอ่านบทความนั้นรวดเดียวจบ
เกือบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
ตอนนั้นแม่เดินออกมา
ผมแกล้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ตอนแรกแม่คงอยากให้ผมได้อ่านบทความนี้หลังจาก
ผมกลับไปแล้ว
จึงคะยั้นคะยอให้ผมนำข่าวปึกนั้นกลับไป
ตอนผมจัดกระเป๋าเดินทาง
ผมต้องสละไม่เอาสูทกลับไป 1 ตัว
จึงยัดเก็บปึกข่าวเหล่านั้นเข้าไปได้ รู้สึกแม่จะดีใจมาก
เหมือนกับว่าหนังสือพิมพ์เหล่านั้นเป็นยันต์โชคลาภ
สำหรับผม
และเหมือนกับว่าการที่ผมยอมรับหนังสือพิมพ์เหล่า
นั้น ผมได้กลับมาเป็นเด็กดีของแม่อีกครั้งหนึ่ง
แม่ตามมาส่งผมจนถึงรถแท็กซี่เลยทีเดียว
หนังสือพิมพ์ที่ผมนำกลับมาเหล่านั้น
ไม่ได้ใช้ทำประโยชน์อะไรเลย
แต่บทความ "เมื่อฉันแก่ตัวลง" บทนั้น
ผมได้ตัดเก็บไว้ในกรอบ เอาไว้ข้างตัวผมตลอดไป
ตอนนี้ ขออุทิศบทความนี้ ให้กับลูกพเนจรทั้งหลาย
โทร.ไปหาท่านบ้าง
บอกท่านว่าคุณอยากกินอาหารที่ท่านทำเสมอ...
Create Date : 29 ธันวาคม 2554 |
Last Update : 29 ธันวาคม 2554 1:35:47 น. |
|
1 comments
|
Counter : 580 Pageviews. |
|
|
|
| |
|
|
สวัสดีปีใหม่2555ค่ะ..
ขอให้มีความสุขมากๆในทุกๆวัน..
ขอให้มีสุขภาพแข็งแรงและสมบูรณ์..
และมีรักที่สมหวังตลอดไปนะค่ะ
พรุ่งนี้อ้อมแอ้มได้มีโอกาสใส่บาตรร่วมกับสมเด็จพระเทพฯ
และท่านทรงมีพระราชโอวาสแด่บุคคลากรทุกปี
เป็นพรที่ยิ่งใหญ่ส่งท้ายปีเก่า-รับปีใหม่ค่ะ