บาดแผล..ที่รักษา..ไม่หาย
ความทรงจำมักจะทิ้งบาดแผลไว้ให้กับคนที่ไม่รู้จักลืม
คนทุกคนก็ต่างมีอดีตกันทั้งสั้น
อดีตที่มีทั้งวันที่สุขและวันที่ทุกข์ทั้งสองด้านเหมือนกันทุกคน
แต่ต่างกันที่ใครจะเลือกใช้ชีวิตอยู่ด้านไหน
บางคนปล่อยตัวเองให้จมอยู่กับบาดแผลแห่งความทุกข์
มาแรมเดือนแรมปี
รักษาบาดแผลด้วยการปลดปล่อยให้มันเรื้อรังอยู่อย่างนั้น
เพราะเชื่อว่าวันหนึ่งมันจะหายได้เอง
แล้วมายอมรับในที่สุดว่ามันเป็นบาดแผลที่รักษาไม่หาย
หรือถ้าจะหายก็เปล่าเปลืองเวลามากจนวันคืนที่ผ่านไปนั้น
ไม่สามารถทำอะไรให้เกิดประโยชน์กับชีวิตได้
เพราะปล่อยให้หมดไปกับการจมอยู่ในความทุกข์
แต่คนบางคนที่เคยมีความทรงจำเลวร้ายเหมือนกัน
แต่ก็มีความสุขได้ ยังคงยิ้มได้
เคยสงสัยไหมว่าเขาจัดการอย่างไร
กับความทรงจำที่เป็นทุกข์ในวันเก่า ๆ
วิธีไหนที่รักษาบาดแผลหัวใจให้หายได้ในเวลาที่รวดเร็ว
บาดแผลในหัวใจนั้นคงไม่อาจหายาใดมาทา มาเยียวยาได้
นอกจากยาที่ชื่อว่าหัวใจ
แผลในหัวใจต้องใช้ยาของหัวใจ
ใจของเราเท่านั้นที่จะเยียวยา และฟื้นฟูความรู้สึกให้ดีขึ้นได้
อย่าลืมว่า...สิ่งสำคัญที่สุดที่ขับเคลื่อนชีวิตก็คือหัวใจ
หัวใจที่จะเนรมิตทุกข์ เนรมิตสุขอย่างไรก็ได้
ใจของเราจะเป็นตัวกำหนดรูปแบบการดำเนินชีวิต
ให้เป็นไปในทิศทางใดก็ได้
ดูแล้วว่าน่าจะยิ่งใหญ่กว่าอะไรทั้งหมด น่าจะควบคุมอะไรได้ทุกอย่าง
เพราะว่านั่นคือหัวใจของเราเอง
ที่เราเป็นเจ้าของเอง
เราสามารถกำหนดสุข กำหนดทุกข์ได้ด้วยตัวเอง
อยู่ที่เราจะเลือกกำหนดมันอย่างไร
จงเยียวยาบาดแผลของความทรงจำ
ด้วยหัวใจที่เข้มแข็ง
เข้มแข็งพอที่จะพร้อมให้อภัยในทุก ๆ สิ่งที่ผ่านมา
ไม่โกรธ เกลียด เคียดแค้นคนที่สร้างรอยเจ็บซ้ำไว้ให้
นึกเสียว่าคนเราทุกคนในโลกนี้ล้วนได้มีกรรมต่อกันในอดีต
จึงได้วนเวียนมาชดใช้ให้กันคืนในชาตินี้
คิดเสียว่าทุกสิ่งถูกกำหนดมาจากเบื้องบนแล้ว
ว่าให้เราเจออย่างนี้ เรื่องราวแบบนี้
เปลี่ยนวิธีการเยียวยาบาดแผล
ด้วยการย้ายไปอยู่อีกด้านของความทรงจำของหัวใจ
แล้วปล่อยใจให้เต้นไหวในท่วงท่าที่สบายขึ้น
ปลดพันธนาการที่ยึดความรู้สึกไว้เนิ่นนาน
ภาพความทรงจำที่เลวร้ายก็จะค่อย ๆ จางไปเรื่อย ๆ
ให้เราเริ่มต้นสร้างความทรงจำดี ๆ เข้าไปแทนที่
บางครั้ง...แผลที่รักษาไม่หาย
อาจจะไม่ใช่เพราะบาดแผลนั้นใหญ่และเรื้อรังเกินไป
แต่ที่ไม่หายนั้นอาจเป็นเพราะการรักษาที่ไม่ถูกวิธี
เวลาอาจจะบรรเทาได้
แต่ถ้าจะให้หายขาดต้องเยียวยาด้วยหัวใจ
"สิ่งที่ทำร้ายเรามากที่สุดไม่ใช่คนที่จากไป แต่เป็นความทรงจำที่ยังอยู่"
Create Date : 25 ธันวาคม 2554 |
|
4 comments |
Last Update : 25 ธันวาคม 2554 16:46:01 น. |
Counter : 587 Pageviews. |
|
|
|
โดยมีคุณเวลา,, ช่วยร่อนให้มันค่อยค่อย,, จางหายไป
เพียงแต่ตัวแปร,, ว่ารูของตะแกรง,, แต่ละคน,, เล็กหรือใหญ่,, ไม่เท่ากัน
ดังนั้น,, บางคนอาจจะใช้,, เวลา,, ทั้งชีวิต,, ในการร่อน,, ความทรงจำบางอย่าง
โดยที่ตัวเอง,, ไม่รู้ตัวเลยว่า,, เมื่อไหร่,, จะจางหายไป
(เหมียวมาเพ้อเพ้อ,, รับอากาศเย็นเย็น,, ที่อยู่คนเดียวอย่างเหงาเหงา)