งึมๆ..เหนภาพตามฮับ..หนามบินที่รกร้าง ห่างไกลความฝัน..

แหะๆ...เปนคนชุมพร...ขัดใจกะหนามบินมานานแระล่ะ...

เหอ...เหอ..เหอ...
คนชุมพรทันซิหมัยกว่าหนองงูเห่ามาตั้งนานแล้วไม่ยักกะรู้นิ....เสียดายนะที่เอาไว้ทำไร่ข้าวโพดเหมือนสนามกีฬาจังหวัดไม่ได้ สนามกีฬาเกือบทุกที่นะเลี้ยงควาย เลี้ยงวัวกันทั้งนั้นแหละตานุ้ยเอ้ย....
มาดูแถวกั่วป่ามั่งดิ๊...ก่อนสึนามิเห่อฝะหรั้งกันจะตาย ตอนนี้ตายหมดแย้ว....เกือบๆจะมีสนามบินเล็กที่เกาะคอเขาเอาไปลงรีสอร์ตใครก็ไม่รู้ คนใหญ่คนโตเมื่อสองสามปีก่อน...แอบดีใจที่สึนามิมากวาดเอาอารยธรรมตะวันตกออกไปเสียได้....กั่วป่าก็ยังเป็นกั่วป่าของคนกั่วปา เอาปลาไปปิ้งย่างที่หน้าหาดบางสักได้...ไม่ต้องเกรงใจสายตาฝะหรั้งว่าสะเหร่อ....ดีใจจังเล้ย

กลับมาแล้วก๊า....วิญญาณเพิ่งกลับลงร่างมารำไร ไม่รู้ชวงนั้นลอยหายไปไหน สงสัยจะไปกะสากครกแน่เลย ผีแม่นางสากพาขวัญหายไปด้วย...กลับมาแล้วเจ้าข้าเอ้ย

ฝากสากใหม่ไว้ทีลุงบูลย์ก่อนนะ...หาตังค์ค่าน้ำมันรถก่อน จะพาแรงงานไปขน กะไปแค่ค่าน้ำมันไปกลับพอ...ใจคอจะปล่อยให้ลูกหลานอดตายคาปะทิวให้คนเขาฉาวทั้งเมืองก็ช่างเถอะ.....
อ้อ...ตานุฝากถามว่าเดี๋ยวนี้อยู่เฝ้าเน็ตทั้งวัน ไหนว่าจะไปอยู่เชียงใหม่ไม่ใช่เหรอ

สวัสดียามบ่ายจ้า

คนเลี้ยงควายควายเลี้ยงคน
กลอนบทนี้โดนใจชะมัด

จำได้ว่าตอนไปชุมพร
ครั้งนึง อาบูลย์พาพวกเราไปดูสนามบินชุมพร
ที่เงียบเหงา

สมัยนี้หาคนอย่างตานุ้ยก็คงจะหาได้ไม่มาก
รากหญ้าเดี๋ยวนี้ก็มีหนี้สินไม่น้อยไปกว่าคนเมือง
เป็นปัญหาบ้านเมืองอยู่ในตอนนี้
ก็ต้องแก้ไขกันไป...

เรื่องราวบ้านเมืองตอนนี้
ทำให้หนอนฯ นึกถึงเรื่อง "เมืองผีดิบ" ของอาบูลย์น่ะแหละ
และที่คุณสุชาติเคยพูดถึง เมืองผีดิบ ของอาบูลย์ในคอลัมน์ของแกที่เนชั่นนะ
ถ้าว่ากันในเชิงสัญลักษณ์ ก็พอเทียบเคียงกันได้
จริง ๆ อาบูลย์เขียนเรื่องนี้มานานแล้วนะ
จะว่าเรื่องสั้นก็สมัยช่อการะเกดโน่นแน่ะ
มาขยายเป็นนิยายยาวก็เมื่อไม่กี่ปีก่อน

แหะ แหะ...ไม่มีไรหรอก
จะชมว่า อาบูลย์ของเราก็มีวิสัยทัศน์กว้างสายตายาวไกลข้าม....ปี (ไม่ถึงกะข้ามภพ) เหมือนกันนะเนี่ย
เอ...แต่ถ้ามองอีกที หรือเป็นว่า สังคม...บ้านเมืองเราพากันเดินถอยหลังกลับไปเยือนยุคกระโน้นก็ไม่รู้แฮะ

คุณ floral_flory ได้ใช้บริการกะเขาเปล่าล่า สนามบินชุมพรนะ ลุงเคยใช้บินไปกลับเพื่อศึกษาบรรยากาศเหนือเมฆ ว่าเพราะเหตุใดคนจึงชอบยกเมฆกัน สุดท้ายก็ได้

แต่พอลุงกลับมา ๓ วัน บริษัทแอร์อันดามันเลิกบินเลย เขาทนขาดทุนไม่ไหว เรื่องนี้ต้องโทษคนชุมพร ที่เขามาสร้างให้แล้วไม่ไปใช้ ดีกว่านอนในช่องบันไดรถไฟเยอะเลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า

หนอน
ตานุ้ยมีตัวจริงนะ แกเล่าเรื่อง วิมานจอมปลวกให้อาฟัง นิยายเรื่องนี้พิมพ์น่าจะเสร็จแล้ว กำลังรอลงแผงต่อจาก พรายสึนามิ ในชื่อชุด "แผ่นดินปิศาจ"

ลูกชายตานุ้ยอาสอนมาทุกคนตั้งแต่สิบกว่าปี่แล้ว แกเป็นครอบครัวตัวอย่างจริง ๆ ไม่มีเทคโนโลยีใดไปเปลี่ยนแกได้ แกมีควายร้อยกว่าตัว อีกคนชื่อตาฮอด มี ๘๐ ตัว แต่ตาฮดอตายเสียแล้ว ตายด้วยถนนที่ตัดใหม่ตอนสร้างสนามบิน รถบรรทุกเสาไฟฟ้าพลิกคว่ำ ทันแกตายคาที่...

โอ สวัสดีปลายแปรง กู้วิญญาณกลับมาได้แล้วรึ รู้มั้ยหายไปเป็นห่วงนะ คิดจินต์ไปสาระตะว่าคงโดนแบนเพราะการโต้ตอบในบล็อกเสียแล้ว

มีข่าวดี แย้ม ๆ หน่อย ว่าเวบบล็อกของลุงกำลังจะพัฒนาขึ้นไปเป็นเวบไซต์ pantamuang.com แล้วนะ

เป็นการก้าวกระโดดครั้งยิ่งใหญ่ทีเดียว(มีผู้ใจบุญศรัทธาบริจาค)

สวัสดียามหัวค่ำ (ของหนอนฯ แหละ)

อ่านเรื่องตานุ้ย
ก็ให้ชื่นชมแกอยู่ในใจ

กรุงเทพฯ ฝนตกหนัก (เป็นหย่อม ๆ เพราะที่บ้านอีกแห่งฝนไม่ตก)
กลุ่มผู้ชุมนุมสลายตัวก่อนเวลาอันควร
เนื่องเพราะฟ้าฝนไม่ค่อยเป็นใจ
ก็ดีตรงที่ไม่ต้องเป็นห่วงว่าจะเป็นยังไงต่อไป...

นึกถึงเมืองผีดิบ และเรื่องตอนต่อ ๆ จากนี้ไป คงน่าอ่านมิใช่น้อย

คุยกะอาบูลย์แค่นี้ก่อนจ้า
เดี๋ยวหนอนฯ ต้องกลับบ้านโน้นแล้ว (คนหลายบ้านน่ะ)
เพราะราชรถกำลังจะมาเกย
ขี้เกียจฟังพี่ท่านบ่นอุบอิบน่ะจ้ะว่าชักช้าร่ำไร มัวทำไรอยู่

(อ้อ...มานั่งเมนต์นั่งเมาต์กะนักเขียนอีกแล้ว เฮ้อ... )

ฮ่าฮ่า...ลุงผม..ลุงผม..ไม่ใช่ย่อยนะเนี่ย จะรอติดตามการก้าวกระโดดครั้งใหญ่ครับ
ขอให้ลุงเบิกบานกับทุกอย่างที่ลุงเป็น-อยู่-คือ
อ้อ...คุยกับป้าบ้าง
มีเรื่องหนึ่งที่ลุงสอนผม แล้วผมนำมาใช้ในชีวิตประจำวัน
คือ การใช้ชีวิตคู่
ผมมองผู้มาก่อน พยายามก้าวตามอย่างระมัดระวัง ไม่ใช่ตามทุกก้าว
ชีิวิตคู่น่ะ เป็นทั้งศาสตร์และศิลป์
ผมเคยถามลุงว่า ลุงยังจำ 'ความหวาน'เมื่อแรกเริ่มรักได้ไหม
ลุงตอบว่า จำได้แม่นยำ
เวลาหงุดหงิดโมโห จึงแทนที่จะระเบิดอารมณ์นั้น ผมเลือกที่จะถอยห่าง
แล้วระลึกถึง...ความหวาน
ไม่รู้สิ มันอาจเป็นวิธีการไม่ถูกต้องก็ได้
แต่ชีวิิตคู่ ผมว่ามันเป็นสัมพันธภาพที่่มีเพียงเส้นบางๆเชื่อมต่อกันอยู่
เมื่อใดเส้นนั้นขาด โอกาสต่อติดดังเดิมนั้น แทบเป็นไปไม่ได้
เอ๊ะ..คุยเรื่องอะไรเนี่ย!

..แวะ เหมือนเคย..

สวัสดีตอนสาย ๆ ค่ะ

คุณลุงลองไปดูตัวอย่างตรงนี้ก่อนนะคะ.. ถ้ามีปรับปรุงแก้ไขอะไร ก็บอกกัน

น้านพทำเสร็จเมื่อคืน (เห็นฟื้นจากไข้มานั่งทำก๊อกแก๊กๆ เพิ่งนอนเมื่อตอนสว่างนี่เอง..ผลัดกะ..ฮิฮิ)

//www.phiphitoday.com

ออนไลน์สำรองไว้ก่อนนะคะ ยังไม่ได้จดทะเบียนชื่อให้ลุงเลยค่ะ (ไม่รู้จะใช้ชื่ออะไรดี)

ลองดูค่ะ ลองดู..

ลุงบูลย์คะ
แวบไปอ่านจุดประกายวรรณกรรมวันนีด้วยสิ...มีเรื่องสั้น"ตลาดหุ้น"ของใครก็ไม่รู้กำลังลงอยู่ฉบับนี้
ฮี่...ฮี่...ฮี่...ไม่ต้องเฉลยปัญหานะคะว่าของใคร
อยากอวดกะคนเป็นบานกะตูง่ะ

สวัสดีหนอน สวัสดีหลานธารดาว สวัสดีคุณหทัยชนก สวัสดีสีน้ำฟ้า

วันนี้ลุงแย่แต่กลายเป็นเยี่ยมในตอนหลัง

แย่คือพอเปิดคอมเข้าเน็ตเวบบล็อกทำท่าจะโพสต์กลอนบทใหม่ หน้าจอคอมดับพึบ รีบยกไปหาช่างไปด้วยความโมโหจะซื้อใหม่อีกคัว (เงินไม่มีหรอกมีอยู่ราวหมื่นกะตฃจะผ่อน)

เวลา ๙ โมง ลากสายคอมไปให้ช่างดูด้วย ว่าสงสัยสายมันอาจจะเสีย ช่างดูปับเห็นปลายเสียบมีรอยไหม้ ถามว่าปลั๊กคอมลุงหลวมหรือเปล่า เออน่าจะใช่ ช่างเช็คเป็นชั่วโมงคอมไม่ดับ เปลี่ยนสายใหม่ ๒ ชุด หมดเงินไป ๓๐๐ กว่าบาท

๑๑ โมงกลับมาบ้านจะเสียบทำงานต่อ เพื่อที่เป็นเจ้าของแผงขายหนังสือในตลาดมาหา มาติดฝนพอดี นาน ๆ มาทีคุยกัน ๒ ชั่วโมงกว่า

พอเพื่อนกลับลนลานเข้ามาต่อสายใหม่ เข้าเวบต่อ
ส่วนที่เยี่ยมก็คือ สีน้ำฟ้ามาโพสต์บอกให้เข้าไปดูตัวอย่างเวบไซต์ที่เขาถวาย เอ๊ย บริจาคมาให้แก่นักเขียน จน จ๊น จน... คนหนึ่ง ซึ่งยินน้อมคารวะรับไว้ด้วยหัวใจ เพราะทุกอย่างฟรีหมด อะไรจะเยี่ยมปานนี้ในชีวิตของลุงบูลย์ ไม่มีแล้ว

สรุปวันนี้ไม่ได้โพสต์กลอนบทใหม่ เร่งซะจนข้าวเที่ยงก็ยังไม่ได้กินเลย เมื่อเช้ากินมาม่าต้มแต่เอาหมูใส่ด้วย โพสต์ตอบหลาน ๆ ทุกคนเสร็จขอไปกินข้าวต่อนะ ตอนค่ำ ๆ จะได้อ่านกลอนบทใหม่ แต่เดี่ยวขอเช้าไปดูตัวอย่างเวบไซต์นิดกนึ่ง

มาถึงบ้านจะเสียบทำงานต่อ

ลืมตอบ ดีใจกับเรื่องสั้นใหม่ของปลายแปรง คนฝีมือดีมันได้ลงบ่อยอยู่แล้ว แต่ลุงว่าเธออน่าจะรีบไปเอาดีมางเขียนนิยายลงในขวัญเรือนหรือสกุลไทยนะ จะได้ร่ำรวยเสียที ไม่งั้นไส้แห้งอยู่อย่างลุงนี่แหละ อย่าเอาอย่างเลย