ว่าจะไม่พูด... เรื่องสนามบินสุวรรณภูมิแล้ว กลัวไปเหยียบเท้าใคร หรือเกรงจะเป็นการเอามะพร้าวห้าวไปขายสวน แต่ขออนุญาตหน่อยค่ะ คือว่า “ไม่ปลื้ม“ จริง ๆ ค่ะ (ด้วยความลำเอียง รักดอนเมืองลูกคนโตมากกว่า อิอิ)

เรื่องที่ว่า “ทักกี้“ จะโกงชิบหายวายวอดหรือเปล่านั้น ไม่ขอเขียนถึงค่ะ

จากดอนเมืองไปสุวรรณภูมิ คุณป๋าใช้เส้นทางมอเตอร์เวย์ โดยไปโดดขึ้นตรงหน้าแฟชั่นไอร์แลนด์ โชคดีที่เที่ยวบินของเราออกแต่เช้า จึงไม่ต้องไปฟาดฟันกับการจราจร เพราะต้องออกจากบ้านตั้งแต่ตี 3 (รันทดตรงนี้แหละค่ะ) 50 นาทีถัดมา ก็มาถึงสนามบิน แต่ขอบอกว่าป้ายบอกทางอ่านยากมาก ๆ เพราะว่ามันไม่สะท้อนแสงแบบป้ายเก่า ๆ เลย ดังนั้นคนนั่งก็ต้องช่วยคนขับดูทางด้วยนะคะ จะได้เข้าเลนส์ถูก ไม่ต้องหลงไปไกล ๆ ค่ะ

สำหรับผู้โดยสารของสายการบิน Northwest ใช้เค้าน์เตอร์เช็คอิน N นะคะ แม้ว่า TSA ของอเมริกาจะอนุญาตให้นำของเหลว (ปริมาณไม่เกิน 3oz) ขึ้นเครื่องได้ แต่ทางกรุงเทพไม่ปล่อยให้นำของเหลวขึ้นไปเลยค่ะ ดังนั้นใครที่มีโลชั่นหรือเจลต่าง ๆ ให้เช็คลงกระเป๋าใบใหญ่ไปเลยค่ะ น้ำดื่มสามารถนำเข้าไปได้จนถึง ด่านตรวจความปลอดภัยก่อนขึ้นเครื่อง

เช็คอินเสร็จเรียบร้อย สองคนพ่อลูกก็พากันเดินสำรวจสนามบิน ตัวอาคารก็โอ่โถ่งดีค่ะ แต่ไอ้เค้าน์เตอร์สำหรับแลกเงินตราต่างประเทศ เห็นแล้วมันดูขัด ๆ ตายังไงก็ไม่รู้ บ้านนอกเข้ากรุงอย่างดิฉัน เดินหาบูธซื้อภาษีสนามบินจนทั่ว เจอแต่บูธแต่ไม่เจอคนขายค่ะ สุดท้ายต้องถามเจ้าหน้าที่ เค้าเลยบอกว่า “เจ๊ ๆ ภาษีเค้ารวมไปกับค่าตั๋วแล้ว เจ๊ไปอยู่มุมไหนของโลกมา ?” อ้าว ชั้นจะไปรู้รึ ไม่ใช่คนแถวนี้นี่หว่า !

นึกคุยกับคุณป๋าได้ประมาณ 20 นาที ก็ไล่เค้ากลับบ้าน (อิอิ ประหยัดค่าที่จอดรถค่ะ) บ้านเราไม่ต้องร่ำลามากมายค่ะ คุณป๋าถามคำเดียวว่า “เมื่อไรเอ็งมาอีก ?” เอ่อ…คุณพ่อขา ให้โอกาสคุณลูกใช้หนี้บัตรเครดิตซักพักนะคะ แล้วลูกจะมาหลอกมาหลอนใหม่ เมื่อพยาธิในท้องเรียกร้องค่ะ

ใครเคยสังเกตมั้ยค่ะว่า ทำไมคนที่เดินทางไปต่างประเทศ ต้องถ่ายรูปคู่ญาติโก โหติกา ตรงหน้าป้าย “ตรวจหนังสือเดินทาง“ กลัวคนไม่รู้ว่าได้ไปต่างประเทศกันรึไง ? บางคนไปสิงคโปร์ 3 วัน มีคนไปส่งทั้งหมู่บ้าน ยั่งกับจะไปอยู่โลกพระจันทร์ซัก 10 ปี น้ำตาท่วมจอ เสมือนเขื่อนแก่งกระจานจะแตก …เฮ้อ ไปขึ้นเครื่องบินดีกว่า !

สำหรับประเทศอื่นไม่ทราบนะคะ แต่ว่าเที่ยวบินที่จะไปอเมริกา ให้รีบ ๆ เข้าไปที่เกทหน่อย เพราะต้องผ่านด่านตรวจอีกหลายด่าน แถมสนามบินนี้เดินไกลโคตรเลยค่ะ โชคดีที่กะเหรี่ยงอย่างเรา เลิกพฤติกรรม “กะเหรี่ยง ๆ“ เช่น หอบสมบัติ (บ้า) มากมาย ติดขึ้นเครื่องบินไปด้วย แต่ก่อนนี้ต้องลากกระเป๋าหนึ่ง สะพายหนึ่ง เก๋เหลือเกิน แต่หนักชิบหาย !

ตอนนี้ตัดทางโลก เอ้ย…ตัดปริมาณกระเป๋าหมดแล้วค่ะ เดินทางตัวเบา ๆ ดีกว่า ถือกระเป๋าสะพายแบบที่ยัดของได้ (Tote Bag) ไว้สำหรับยัดของกระจุกกระจิก ที่เรามักจะสะสมระหว่างทาง หนังสือเดินทาง กระเป๋าสตางค์ ยาประจำตัว หนังสือ 1 เล่ม และกางเกง 1 ตัว (กรณีแจ๊กพ๊อต ดนใครปัดน้ำรดกางเกง) แค่นี้ก็พอแล้ว ผ่านเครื่องเอ็กซ์เรย์ได้อย่างรวดเร็ว เกิดฟลุ๊คโดนเปิดกระเป๋า ก็ไม่ต้องมายืนปลิ้นหูปลิ้นตา ทำท่าไม่พอใจอีก เอ็งอยากตรวจเรอะ ? เชิญ !

แหม…นอกเรื่องไปหลายบรรทัด เล่าเรื่องสนามบินต่อก่อน หลังจากตรวจหนังสือเดินทางแล้ว ก็จะเป็นร้านขายของปลอดภาษีค่ะ อย่าลืมว่าตอนนี้เอาของเหลวขึ้นเครื่องบินที่จะไปอเมริกาไม่ได้ ดังนั้น พวกสุราและน้ำหอม ไม่ต้องไปมองเลย หรือถ้าเอาขึ้นไปได้ ก็ไม่มองอยู่ดี เพราะขี้เกียจถือค่ะ เดิน ๆ ไปเรื่อย ๆ เห็นร้าน Jim Thompson ก็อดไปแวะดูไม่ได้ ตามประสาคนชอบ แต่โดนคนขายมองตั้งแต่หัวจรดเท้า รู้สึกอยากด่าเป็นที่สุด แต่กัดลิ้นไว้ พร้อมกับเดินจากไปอย่างเงียบ ๆ

จากจุดนี้ต้องผ่านด่านตรวจอีก 2 ด่าน ด่านแรกก่อนเข้า Concourse Area และอีกด่านที่หน้าเกท เป็นการตรวจเรียงตัว ผู้หญิงต้องให้พนักงานหญิงตรวจ จากนั้นทุกคนจะโดนเปิดกระเป๋าทุกใบ ตรงนี้แถวยาวมาก ๆ เพราะการตรวจไม่ค่อยเป็นระบบ เกิดความล่าช้ามาก ๆ กว่าจะเรียบร้อย โอ๊ย…ปวดฉี่อีกแล้ว ไปชมห้องน้ำดีกว่า ว่าจะ “ยอดแย่“ อย่างที่เค้าว่ากันหรือเปล่า

ก้าวแรกในสุขาหญิง “อึ้ง“ ค่ะ มีห้องน้ำอยู่ 4 ห้อง ทุกห้องเต็มหมด แถมในห้องน้ำแทบจะไม่มีที่ยืนเลย เอ่อ…เกิดอะไรขึ้นค่ะเนี่ย ? หนูไม่ได้ว่าใครนะคะ หนูถามเฉย ๆ ค่ะ

ไปดีกว่า บ๊าย บาย ประเทศไทย เดี๋ยวว่าง ๆ มาเยี่ยมอีกนะจ๊ะ ว่าแต่น้ำหนักตรูมันจะเกิดพิกัดหรือเปล่าว่ะเนี่ย ? กินซะ ! หึหึ

สำหรับตอนหน้าไปติดตาม การ “ฟาดฟัน“ อย่างถึงพริกถึงขิง ที่ศุลกากรอเมริกาค่ะ


มาแล้วแวะทักทายกันหน่อยนะคะ

Create Date : 15 กุมภาพันธ์ 2550
Last Update : 15 กุมภาพันธ์ 2550 12:24:26 น.		34 comments
Counter : 672 Pageviews.
Share Tweet