เพื่อน ๆ คงทราบกันดีแล้วว่า เมื่อวันคริสต์มาสที่ผ่านมา ได้มีเหตุการณ์ก่อการร้าย บนเครื่องบินนอร์ทเวสต์ ซึ่งเดินทางจากเมือง Amsterdam ประเทศเนเธอร์แลนด์ สู่เมือง Detroit ประเทศสหรัฐอเมริกาค่ะ โชคดีที่การก่อการร้ายไม่บรรลุผล เนื่องจากมีผู้โดยสารอีกท่าน เห็นท่าไม่ดี และได้ช่วยระงับเหตุไว้ก่อนค่ะ

แน่นอนว่า รัฐบาลมะกันประสาทแตกอยู่แล้ว ที่ว่าบ้า ๆ อยู่แล้ว เลยยิ่งบ้าหนักเข้าไปอีก คราวนี้ไม่รู้จะมีหมอที่ไหนรับรักษาหรือเปล่า ดังนั้น จึงมีการออกข่าวว่า จะออกมาตราการรักษาความปลอดภัยให้เข้มงวดไปกว่าเดิม รวมไปถึงว่า จะมีการนำเครื่อง Body Scan มาใช้อีก ซึ่งถ้าเอามาใช้จริง ๆ เราก็ไม่ขัดอยู่แล้ว แต่ชาวมะกันบ้าเรื่อง Privacy มาก ๆ เราก็นึกในใจว่า จะเอาแบบบินแล้วปลอดภัย หรือ จะเอาแบบได้ Privacy ว่ะ ?



ไอ้เรานั่ง ๆ ฟังข่าวบ้าง อ่านหนังสือพิมพ์บ้าง ก็เห็นเค้าว่า จะมีการห้ามไม่ให้ผู้โดยสารลุกจากที่นั่ง 1 ชั่วโมงก่อนเครื่องลง นอกนั้นก็มาแนว ๆ ว่า ห้ามเอาอะไรมาวางบนตัก ห้ามใช้ผ้าห่ม ใช้หมอน ฯลฯ ก็เกิดความสงสัยว่า แล้วเที่ยวบินยาว ๆ ที่บินมาจากต่างประเทศ มันจะปฏิบัติได้หรือ ?

ว่าแล้วก็ขอไปตั้งกระทู้ถามในพันทิป ก็มีทั้งผู้โดยสาร ทั้งแอร์ ทั้งสจ๊วต มาร่วมด้วยช่วยกัน ตอบว่า “ห้ามลุกจากที่นั่ง 1 ชั่วโมงก่อนเดินทาง“ อันนี้เฉพาะเที่ยวบินที่มีปลายทาง ที่สนามบินในสหรัฐนะคะ (อาจจะรวมแคนาดาด้วย ไม่แน่ใจ)

ซวยล่ะซิ…ห้ามลุกจากที่นั่งตั้ง 1 ชั่วโมง เรายิ่งเป็นโรคท่อรั่วอยู่ด้วย ต้องวิ่งเข้าห้องน้ำประจำ แล้วจะทำไงดีว่ะ ? คิด ๆๆ ปรึกษานายจอมยุ่ง เฮียก็บอกว่า “เอากระป๋องขึ้นไปฉี่มั้ย ?” ฮ่า ฮ่า ไอ้บ้าพูดเป็นเล่นไป เดี๋ยวก็เอาจริงหรอก เครียดนะเนี่ย !

สรุป…เฮียเลยบอกว่า “ก็หล่อนก็กินน้ำให้มันน้อย ๆ ดิ“ แถมมีการดักคออีกนะว่า รู้นะที่ต้องกินน้ำบ่อย ๆ เพราะคอมันแห้ง เนื่องจากกินเหล้าเยอะ ดังนั้น ก็ไม่ต้องกินเหล้าเยอะ บลา บลา บลา …พูดไปเถอะ เข้าหูซ้าย ทะลุหูขวา



ถึงวันเดินทาง เราออกจากบ้านเร็วกว่าเดิมอีกหน่อย เผื่อแถวที่ Security จะยาว ปรากฎว่า โชคดีค่ะแถวสั้นมาก ๆ ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงดี ก็ได้เข้าไปนั่งที่เกทแล้ว (ซึ่งถือว่าเร็วมาก ๆ สำหรับสนามบินที่เป็น Hub ใหญ่ ๆ)

ระหว่างเที่ยวบิน ตั้งแต่อเมริกา ไปญี่ปุ่นจนถึงเมืองไทย ก็ไม่ได้มีการปฏิบัติอะไร ผิดแปลกไปกว่าเดิมค่ะ รอไปลุ้นตอนขากลับเข้าอเมริกาเลยละกัน ว่าจะมีอะไรพิเศษหรือเปล่า



เกือบจะตกเครื่องบินซะแล้ว

1 สัปดาห์ผ่านไป ถึงเวลาต้องกลับไปสู้ลมหนาวแล้ว จริง ๆ แล้วเกือบ ๆจะได้ตกเครื่องบินค่ะ เนื่องจากเกือบจะไปเช็คอินไม่ทัน

เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่า ปกติเครื่อง NWA ซึ่งปัจจุบันคือ สายการบินเดลต้าเนี่ย มันจะออก 6 โมงเช้าพอดี แต่ซัก 2 ปีหลังนี่ มันเลื่อนไปเลื่อนมา เป็น 5:55 บ้าง 5:50 บ้าง แต่ครั้งนี้มันเลื่อนมาเป็น 5:40 ค่ะ ตามปกติเค้าจะปิดเค้าท์เตอร์เช็คอิน 1 ชั่วโมงก่อนเครื่องออก ซึ่งก็คือ 4:40
คืนก่อนเดินทาง คุณป๋าก็บอกว่า เดี๋ยวพรุ่งนี้มารับตีสามครึ่ง จากดอนเมืองไปสุวรรณภูมิ ก็ขับรถประมาณ 1 ชั่วโมง เราก็บอกพ่อว่า ไม่ได้นะ ต้องมารับตีสาม ไม่งั้นเดี๋ยวมันปิดเค้าท์เตอร์ก่อน พ่อก็บอก …เออ ๆ งั้นเดี๋ยวมารับตีสาม



ปรากฎว่า ตีสามยี่สิบ ยังไม่เห็นหน้าคุณพ่อเลยค่ะ นั่งรอหน้าบ้าน ยุงก็กัด ร้อนก็ร้อน อยากจะกอดน้องดีโอก็ไม่ได้อีก เพราะใส่เสื้อดำ โทรเข้ามือถือ พ่อก็บอกว่า ใกล้ถึงแล้ว อยู่ตรงเซียร์รังสิต (ซึ่งกว่าจะมาถึงบ้านเรา ก็อย่างน้อย ๆ อีก 15 นาที) ใจเต้นตุ๊บ ๆ ถ้าไปเช็คอินไม่ทัน ชะตาขาดแน่ ๆ

ตีสามครึ่งพอดี พ่อก็มาถึงบ้าน เราหน้างอไปแล้วอ่ะ เพราะกว่าจะไปถึงสนามบิน มันก็ตีสี่ครึ่งแล้ว เหลือเวลาอีกแค่ 10 นาที สำหรับวิ่งไปเช็คอิน แต่เราก็ไม่ได้พูดอะไรนะ ถ้าไม่ทันก็คือไม่ทัน ดีกว่าพูดไปแล้วพ่อเสียใจ

เช้าวันนั้น พ่อเหยียบคันเร่งน่าดู ขับจากดอนเมืองมาถึงสุวรรณภูมิ ได้ในเวลา 40 นาทีค่ะ มาถึงสนามบินตีสี่นิด ๆ พอดี เลยรอดตัวไป



ขั้นตอนรักษาความปลอดภัย จากกรุงเทพ - อเมริกา ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงมากมายนัก ยังคงต้องตอบคำถามเดิม ๆ ก่อนเช็คอิน ว่าใครเป็นคนแพคกระเป๋า ? มีใครฝากของมามั้ย ? มีของมีคม หรือของที่เป็นวัตถุไวไฟมั้ย ? หลังผ่านต.ม ก็ต้องผ่าน Security อีกรอบ และอีกรอบที่หน้าเกท จะมีการ Patch Down และตรวจกระเป๋า

ส่วนที่ญี่ปุ่น ที่เปลี่ยนไปคือ จะมีการสุ่มตรวจกระเป๋า หลังจากที่เราเข้าไปที่ Jetway แล้ว เราก็โดนแจ๊ตพ๊อตกับเค้าเหมือนกัน พี่ยุ่นโค้งขออนุญาตตรวจซะเกือบจะหัวชนโต๊ะ ฮ่า ฮ่า ซึ่งการสุ่มตรวจนี้ ก็ไม่ใช่ของใหม่ ตอนหลังเหตุการณ์ 9/11 เค้าก็ทำกันแบบนี้ ก็ไม่ได้เสียเวลาอะไรมากมายค่ะ



อ่ะ…ตานี้มาถึง 1 ชั่วโมงก่อนเครื่องจะลงที่อเมริกาบ้าง จะลุกจากที่นั่งไม่ได้จริง ๆ หรือเปล่า ?

คำตอบ คือ เปล่าเลยค่ะ เพราะเราเองนั่นแหละ ยังลุกตอน ½ ชั่วโมงก่อนเครื่องลงเลย เพราะเพิ่งตื่นอ่ะ ต้องรีบวิ่งไปแปรงฟันเป็นอย่างด่วน จะได้เตรียมไว้สำหรับ “ยิ้มสยาม“ ให้ US Custom ซะหน่อย ส่วนหมอน ผ้าห่ม ก็ใช้กันได้ตามสะดวก ไม่เห็นป้าแอร์จะว่าอะไร

คราวนี้เราออกจากเครื่องบินเป็นคนแรก ต่อแถว ต.ม เป็นคนแรก ซึ่งใช้เวลา 2 นาที เสร็จสรรพด้วยความรวดเร็ว จากนั้นก็เดินไปรับกระเป๋า ตอนแรกเราไม่คิดว่าวันนี้จะซวยเลย เพราะแทบจะไม่ได้ขนอะไรมาเลย กระเป๋าเบามาก ๆ ด้วยซ้ำ มีแค่ปลาสลิด กับปลาอินทรีทอด และพวกทองหยิบ ทองหยอด ที่ขนมาฝากรุ่นน้องเท่านั้นเอง นอกนั้นก็มีที่นอนพับได้ 1 อันใหญ่ ๆ ซึงเราโหลดทั้งอันแบบนั้นไปเลย

ตอนเดินผ่านศุลกากร ก็ยิ้มหวานเชียว อุตส่าห์ Good morning กับมัน มันเสือกไม่ตอบ กลับบอกว่า โน้น…เอากระเป๋าไปเข้าเครื่องเอกซ์เรย์ เพราะที่นอนอาจจะมี “ฟาง“ บางชนิด ที่นำเข้าประเทศไม่ได้

เราก็นึกในใจว่า “ที่นอนบ้านโคตรป๊าแกเหรอ ใช้ฟาง มึงนอนในโรงนาเหรอ ?”

อ่ะ..ก็เดินไปที่เครื่องเอ็กซ์เรย์ เจ้าหน้าค่อนข้างอายุมากหน่อย เราก็ถามว่า จะให้โยนขึ้นเครื่องให้หมดเลยป่ะ ? หรือว่าจะเอาแค่ที่นอน ? เค้าก็บอกว่า ให้โยนให้หมด ปรากฎว่า ดิฉันแรงเยอะไปหน่อยค่ะ นอนเต็มอิ่มจัด โยนกระเป๋าดังโครม เสียงดังสนั่น เจ้าหน้าที่ต้องหันมา จุ๊ ๆ ปาก บอกว่า “เบา ๆ หน่อย ยังเช้าอยู่ !”

ไม่รู้เป็นเพราะโยนกระเป๋าดังไปป่ะ เพราะว่าทันใดนั้นแจ๊กพ๊อตก็แตกเลย เค้าขอเปิดกระเป๋าทันที ส่วนที่นอนพับไม่เป็นไร ตาศุลกากรเป็นมะกันหนุ่ม ๆ ค่อย ๆ เปิดกระเป๋าออกแบบพิถีพิถันมาก ๆ สงสัยกลัวตัวอะไรจะกระโดดออกมามั้ง เล่าให้จอมยุ่งฟัง เฮียบอกว่า “วันไหนเอางูเห่าใส่กระเป๋ามาหน่อย“

ไอ้บ้า…หาเรื่องให้ชั้นไปนอนในคุกซะแล้ว !



โอเค ก่อนเปิดเค้าก็จะถามอีกรอบว่า มีเนื้อสัตว์ หรือผลิตภัณฑ์จากเนื้อสัตว์มาหรือเปล่า ? สำหรับใครที่มีของพิสดารมา นาทีนี้เป็นโอกาสดีที่จะสารภาพค่ะ เพราะยังไงเค้าก็ต้องเจอ ส่วนตัวเรา ไม่มีเนื้อสัตว์มา แต่ก็บอกว่า มีแค่ปลาแห้งทอดเท่านั้น เค้าก็ไม่ได้ว่าอะไร (แต่แอบอยากให้มันเอาปลาเค็มมาดมว่ะ)

อ่ะ..เค้าก็ค่อย ๆ ดึงโน้นดึงนี่มาดู เราก็ค่อย ๆ บรรยายไปว่า อะไรเป็นอะไร พอมาถึงกล่องปลาเค็ม ซึ่งเราดันเอาใส่กล่องไส้กรอกเวียนนามาอ่ะ หน้ากล่องมันก็เป็นรูปหมูใช่ป่ะ เค้าก็ถามเลยว่า “นี่อะไร ?” เราก็ตอบว่า “ก็ปลาแห้งที่บอกไง ไม่เชื่อลองเปิดออกมาดูซิ“ คือ ในใจอยากให้มันเอาออกมาดมมาก ๆ เลย ฮ่า ฮ่า โรคจิตว่ะ

แต่เค้าไม่ตกหลุมเราว่ะ เค้าไปค้นอย่างอื่นต่อ ถัดมาก็เป็นพวกทองหยอด ทองหยิบ ฝอยทอง อันนี้ต้องโกหกนิดว่า เป็นแค่น้ำตาลกับแป้ง เพราะถ้าเค้ารู้ว่าใส่ไข่แดงด้วย จะโดนโยนทิ้งทันที



พ่อคุณคุ้ยจัง มันเห็นอะไรในเครื่องเอ็กซ์เรย์ว่ะ อยากรู้จริง ๆ อยากรู้ก็เลยต้องถามซิค่ะ ว่าแล้วก็ถามเค้าว่า “May I ask what you saw on the screen?” เค้าก็บอกว่า เห็นอะไรกลม ๆ นึกว่าเป็นผลไม้ (เดาเอาว่าต้องเป็นทองหยอดแน่นอน)

สุดท้ายพ่อคุณหยิบสบู่หอมนกแก้วขึ้นมา แล้วถามว่า “นี่อะไร ?” โอ้ย…จะตอบมันว่าทองคำแท่งแล้ว กวนประสาทถามจุกจิกอยู่ได้ มันกวนเราได้ เราก็กวนส้นตีนมันได้เหมือนกัน เราเลยบอกเค้าว่า “Those are soap -- 4 bars of soap to be exact!” บอกจำนวนไว้ก่อนเผื่อแม่งนับเลขไม่ได้

สรุปว่า ยิ้มสยงสยามอะไรเนี่ย ไม่ได้ใช้เลยค่ะ อารมณ์ไม่ดี คันขาไปหมด มันเป็นผื่นเต็ม ตั้งแต่อยู่ที่กรุงเทพแล้ว ยาแก้แพ้ที่กินมันก็ทำให้ง่วงด้วย ไม่มีอารมณ์เลย มีแต่อารมณ์จะไปกวนตีนเค้า จริง ๆ ถ้ายืนยิ้ม ๆ อยู่เฉย ๆ เค้าก็คงไม่ตรวจนานขนาดนี้หรอก แต่บังเอิญเค้าตรวจเราเป็นคนแรกของวันด้วย ไฟมันเลยกำลังแรงมั้ง เซ็งมาก เสียเวลานอนจริง ๆ



วันนี้แค่นี้ก่อนค่ะ ยังไม่รู้ว่ารอบหน้าจะมาเขียนไรให้อ่าน เดี๋ยวขอไปนั่งนึกมุขก่อน ขอบคุณเพื่อน ๆ ที่แวะเวียนมาเยี่ยมเยียนกันนะคะ

Create Date : 15 กุมภาพันธ์ 2553
Last Update : 15 กุมภาพันธ์ 2553 6:05:10 น.		13 comments
Counter : 1301 Pageviews.
Share Tweet