ดังที่ได้เกริ่นไว้ใน Blog ที่แล้วว่า มากรุงเทพคราวนี้ เหตุด้วยคุณย่าไม่สบาย สมาชิคทุกคนในครอบครัวของเรา มีหน้าที่ต้องตัดสินใจ ว่าจะทำยังไงกันต่อไป ?

คุณย่าอายุ 92 ปี ท่านก็สุขภาพดี (ตามอายุ) มาตลอดนะคะ จนกระทั่งช่วงคริสต์มาส อยู่ ๆ ท่านก็เกิดอาการหายใจไม่ออก ลูก ๆ เลยนำส่งโรงพยาบาลใกล้ ๆ บ้าน ปรากฎว่าต้องนอนอยู่ห้อง ICU เป็นเวลา 3 วัน เนื่องจากมีอาการน้ำท่วมปอด แพทย์ทำการวินิจฉัยออกมาว่า คุณย่ามีอาการลิ้นหัวใจรั่ว และเส้นเลือดใหญ่ (Artery) มันตีบอยู่ 2 เส้น ซึ่งทั้งหมดที่ว่ามานี้ ไม่เคยมีใครรู้เลยว่า คุณย่าเค้าเป็นโรคหัวใจ หมอที่รักษากันอยู่ประจำก็ไม่ทราบ เป็นอะไรที่แปลกจริง ๆ วิธีการรักษา มีอยู่อย่างเดียว คือ ต้องผ่าตัด




เนื่องด้วยโรงพยาบาลนี้ เค้าเป็นเพียง General Hospital ไม่มีการผ่าตัด เลยต้องส่งย่าไปอีกโรงพยาบาลหนึ่ง ก็ไปกับรถฉุกเฉินนั่นแหละ ทาง รพ. ก็รอรับคนไข้ พร้อมจะผ่าตัดให้อยู่แล้ว วันนั้นคุณย่าก็อาการดีพอ ที่จะเข้ารับการผ่าตัดด้วย

เมื่อไปถึง ก็ได้คุยกับคุณหมอเจ้าของไข้ ซึ่งเค้าก็อยากจะให้ผ่า แต่เมื่อไปคุยกับหมอผ่าตัด เค้าก็ให้เราคำนวณความเสี่ยงอีกครั้ง เพราะมีโอกาสที่จะรอดออกมาน้อยมาก พี่ชายเลยถามว่า แล้วถ้าหมอเป็นพวกเรา หมอจะทำยังไง ? คุณหมอผ่าตัด เค้าก็บอกว่า ถ้าเป็นเค้า เค้าจะนำคุณย่ากลับไปใช้ชีวิตที่บ้าน ไปอยู่กับครอบครัว และรอให้ลูก ๆ หลาน ๆ มาอยู่กันให้ครบก่อน ถ้าคิดจะผ่าจริง ๆ วันที่ 11 มกราคมให้กลับมาใหม่ เค้าจะผ่าให้

เหตุการณ์ทั้งหมด เกิดขึ้นก่อนปีใหม่ ย่าต้องนอนอยู่ห้อง ICU อีก 2 วัน ก่อนจะกลับมาบ้าน ตอนที่หมอส่งกลับมา ท่านก็ยังอาการไม่ค่อยดีมาก ทุกคนในครอบครัวคิดกันแต่ว่า หมอส่งมาให้เสียชีวิตที่บ้าน




พี่ชายโทรมาบอกว่า ถ้าจะมาเห็นย่าตอนมีชีิวิตอยู่ ให้รีบมาซะตอนนี้ เพราะถ้ารอจนกระทั่งวันผ่าตัด อาจจะไม่ได้เห็นย่าอีกแล้ว เรากับอาก็รีบเร่งกลับไปกรุงเทพทันที โดยที่อาไปก่อนเรา 3 วันได้

ตอนแรกอาก็บอกว่า ถ้าไปตอนนี้แล้วทันทีที่กลับมาอเมริกา แล้วย่าเสียชีวิต อย่างนี้ก็ต้องไป 2 รอบซิ แต่พี่ชายเราพูดกินใจมากค่ะ พี่บอกว่า “ถ้ามางานศพ เรามาเพื่อคนอื่น เพื่อสังคม แต่ถ้ามาตอนนี้ ขณะที่ย่ามีชีิวิต เรามาเพราะตัวเราเอง เพราะอาจจะเป็นโอกาสสุดท้าย“ ได้ยินดังนั้น เราสองคนไม่สนใจอะไรอีกแล้ว จะเสียเงินค่าตั๋วเครื่องบิน 2 รอบ ก็ช่างมันปะไร




วันที่ไปถึงกรุงเทพ ย่าอาการดีขึ้นมากแล้ว แต่ด้วยความที่ย่าเป็นคนซุกซน และขยันอย่างรุนแรง ท่านจึงนั่งเฉย ๆ ไม่เป็น เดือนร้อนลูก ๆ หลาน ๆ ต้องนั่งเฝ้าแบบไม่ห่างตา เพราะถ้าเผลอแป๊ปเดียว ย่าจะไปลากถังขยะไปวางนอกบ้าน (ทำนองว่า เอามารอรถขยะ) หรือไม่ก็ไปกวาดถนน

เราไปนอนเฝ้าย่า 2 คืน คืนแรกเหนืื่อยมากเลยค่ะ เพราะย่าตื่นทุก ๆ 1 ชั่วโมง บางทีลืมตาขึ้นมา อ้าว…ตายแล้ว ย่าไปยืนอยู่ปากประตูแล้ว โอ้ย…จะตื่นอะไรกันหนักกันหนาเนี่ย ? คือ ตอนกลางวันเค้านอนมากไปมั้ง เพราะกินยามันก็ง่วง ตกกลางคืนเลยเดินใหญ่เลย ไอ้เราก็กลัวแกจะไปสะดุดอะไร หกล้มขาแข้งหักอีก

คืนที่ 2 นอนแบบน้ำลายยืดมาก ๆ เลย มันเหนื่อยมากแล้ว ไหนจะเดินทางมาไกล ไหนจะไม่ได้นอนเลยอีกต่างหาก คืนที่ 2 เลยเริ่ม ๆ จะเกี่ยงกันกับอา พอเราเห็นย่าลุก เราก็สะกิดอาเลย บอกว่า …”อา ๆ ย่าจะลุกไปไหนไม่รู้“ ขำดี แต่ก็ผลัดกันลุกค่ะ




และแล้ววันผ่าตัดก็มาถึง ต้องพาย่าไปนอนโรงพยาบาลก่อน 1 วัน คือ วันเสาร์ เช้าวันนั้น เราเข็นรถพาย่าไปเดินเล่นแถว ๆ บ้าน ย่าเค้าก็ดูแข็งแรงผิดหูผิดตาจริง ๆ เรายังนึกในใจ และบอกพี่ชายว่า ไม่ต้องผ่าจะดีกว่ามั้ง เพราะกลัวว่าให้เข้าห้องผ่าตัดไปแล้ว จะไม่ได้ออกมาแบบมีชีวิตอีก

ณ โรงพยาบาล ญาตพี่น้องเกือบทุกคน รวมไปถึงญาตห่าง ๆ มารวมกันอยู่ในห้อง เป็นการรวมญาตดีมาก แต่ละคนก็คุยกันโช้งเช้ง ปกปิดอารมณ์ตัวเองกันสุดฤทธิ์ ย่าก็นั่งมองคนโน้นที คนนี้ที ไม่รู้ว่าในใจท่านคิดอะไร อาจจะกลัวน่าดู แต่ท่านก็ไม่ได้บอกใคร พยาบาลนำอาหารกลางวันมาให้ ย่าก็ซัดซะหมดเลย กินเก่งจริง ๆ

ช่วงบ่ายคุณหมอผ่าตัดเข้ามาตรวจ เพื่อเตรียม Pre-op หมอก็ถามว่า ย่ามีอาการยังไงบ้าง เราก็บอกว่า ย่าก็เดินเหินได้ กินได้ คุยได้ หัวเราะได้ ไม่ได้หลงลืม ไม่ต้องนอนหยอดข้าวหยอดน้ำแต่อย่างใด

หมอทำหน้าซีเรียส ขอคุยด้วยด้านนอก หมอถามว่า คิดกันยังไงถึงจะให้ย่าผ่าตัด ? หมอให้โอกาสตัดสินใจอีกรอบ เพราะถ้าพรุ่งนี้ให้ดมยาสลบ อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว หมอว่าถ้า่ย่าเค้าอยู่ได้ โดยที่ไม่ต้องผ่าตัด ทำไมจะต้องไปหาเรื่อง ? หมอว่า เค้าสามารถนำย่าออกมาจากห้องผ่าตัดได้ แต่เค้าไม่รู้ว่า ย่าจะมีโรคแทรกซ้อนแค่ไหน เพราะระบบไต ทำงานแค่ 22% เท่านั้น โอกาสจะเกิดไตวาย และเสียชีวิตหลังผ่าตัดจะมีสูง

เรา 5 คน ประกอบด้วย พ่อ อา 2 คน พี่ชาย และตัวเรา เดินหลบมุมมาตกลงกันใหม่ พ่อกับพี่ชาย ไม่เห็นด้วยแต่แรกแล้ว เราก็ไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไร แต่ว่าเป็นแค่หลาน การตัดสินใจจึงควรมาจากลูก ๆ ของย่า พ่อเคยผ่านการผ่าตัดหัวใจมาก่อน จึงรู้ว่ามันเจ็บปวด และใช้เวลาในการรักษานานแค่ไหน อย่างน้อย ๆ ก็ต้องใช้เวลา 4-6 เดือน

ข้อสำคัญ คือ ย่ามีเวลานานถึง 6 เดือนหรือเปล่า ?

อาเคยชิน และค่อนข้างมั่นใจกับระบบการแพทย์มาก เลยสองจิตสองใจ แต่เห็นคนอื่นเค้าไม่เห็นด้วยกับการผ่าตัด อาเลยบอกว่า งั้นก็ไม่ต้องผ่าล่ะกัน

เดินกลับไปบอกหมอว่า ไม่ผ่าดีกว่าค่ะ หมอเลยบอกว่า ถ้าจะไม่ผ่า ก็ไม่ต้องนอนอยู่โรงพยาบาลคืนนี้ ให้ Check-out ออกไปเลย หมอก็ไล่กันแบบนั้นเลยเนอะ หมอก็สบทบว่า ถ้าไม่ผ่าครั้งนี้ ขอให้ทำใจไว้เลยนะ ว่าวันใดวันหนึ่งย่าอาจจะหัวใจวาย หรืออาจจะหลับตายไปเลยก็ได้

สรุปว่า เราพาย่ากลับมาบ้าน มาใช้ชีวิตกันต่อไป แต่พวกเราสบายใจมากขึ้น ที่ไม่ต้องส่งย่าเข้าไป แล้วจะไม่ได้ออกมาอีก หากคราวนี้ย่าจะไปจริง ๆ ก็คงจะไปเพราะ “หมดกรรม“ กันไป ทุกวันนี้ย่าก็ยังอยู่ดีมีความสุขค่ะ ยังดื้อเหมือนเดิม วันก่อนออกไปกวาดถนน พอโดนลากกลับเข้าบ้าน มีการบอกว่า “เออ…แม่ลืมว่าหมอไม่ให้ทำงาน“ มีงี้อีกนะคะ คุณย่าขา…

Create Date : 01 กุมภาพันธ์ 2552
Last Update : 18 มกราคม 2555 4:37:32 น.		16 comments
Counter : 865 Pageviews.
Share Tweet