1
2 3 4 5 6 7 8
9 10 11 12 13 14 15
16 17 18 19 20 21 22
23 24 25 26 27 28 29
30 31
อัพเดทเมืองไทย ตอน ว่างจัด
จิตตก คิดจะฆ่าตัวตาย
เนื่องจากปัจจุบันนี้ ทำงานวันละ 8 ชั่วโมง กลับมาบ้านดูแลบ้าน ดูแลสามี และดูแลเด็ก ๆ (2 หมา 1 แมว) วัน ๆ มันก็หมดไปแล้ว ไม่ค่อยได้มานั่งเหงา นั่งคิดมาก คราวนี้เวลาไปเมืองไทยเนี่ย มันมีเวลาเต็มไม้ เต็มมือ ไม่มีอะไรทำเลย นอกจากนั่ง ๆ นอน ๆ คนมีกรรม อย่างเราก็เครียดซิค่ะ ก็เวลาอยู่เมืองไทย ระหว่างวันพ่อก็ไม่อยู่ แม่ก็ไม่อยู่ เพื่อนก็ทำงานกันหมด ไม่มีคนคุยด้วยเลย บวกกับอาการสลึมสลือ ผลพวงจากอากาศบินข้ามทวีปมา ทำให้สมองปั่นป่วน มีเวลานั่งฝันกลางวันมากอีก บ่ายวันที่ 4 ในกรุงเทพ
ขณะนั่งเล่นกับน้องดีโออยู่ในสวนหน้าบ้าน นั่งมองโน้นมองนี่ คิดอะไรไปเพลิน ๆ ตาก็ไปมองต้นไม้ต้นหนึ่ง เสร็จแล้วเกิดอาการบ้าอะไรก็ไม่ทราบ เริ่มจะออกอาการ นางเอก คือ เริ่มจะร้องไห้ค่ะ เสียดายไม่มีน้ำส้ม ไม่งั้นไปเป็นนางเอกช่อง 7 ได้เลย จากเริ่มน้ำตาซึม ๆ กลายเป็น ต่อมน้ำตาแตก ค่ะ งง กับตัวเองมาก เนื่องจากเป็นการร้องไห้ แบบไม่มีสาเหตุ นึกในใจว่า กูเป็นโรคจิตป่ะว่ะเนี่ย ? ตอนนั้นจำได้ว่า หน้างี้ร้อนผ่าวเลย ร้องไปร้องมา คิดจะเอาเชือกมาผูกคอตายค่ะ ! ก็นั่งมองต้นไม้อย่างดีเลย ว่าจะเอาเชือกมาผูกกับกิ่งไหน จะห้อยลงมายังไง
โห้
คิดเป็นฉาก ๆ เลย สติไม่ดีมาก ๆ โชคดีที่แม่เดินมาหาพอดี เลยต้องรีบซับน้ำตา แม่ถามว่าเป็นอะไร ? ใครทำอะไร ? เลยต้องตอบแม่ว่า คอนแทคเลนส์มันบาดตา ตอนแรกจะบอกว่า ฝุ่นเข้าตา ก็ดูจะฟังเป็นนางเอกลิเกเกินไป แม่เลยชวนไปกินข้าวข้างนอก ก็เลยตามเค้าไป ตกมืดคืนนั้น ก็เล่าให้นายจอมยุ่งฟัง โอ้โห้
คุณเธอสติแตกตามเราไปอีก กลัวเราฆ่าตัวตายจริง ๆ แล้วจะไม่มีคนทำกับข้าวให้กิน
สองวันถัดไป
ก็ถึงวันที่ต้องร่ำลาจากเมืองสยาม วันนั้นต้องออกจากบ้านตอนตี 3 ประมาณตีสองครึ่ง จอมยุ่งก็โทรมาถามว่า ทุกอย่างเรียบร้อยดีมั้ย พร้อมจะออกเดินทางหรือยัง ? ประมาณนั้น ไอ้เราก็เอาอีกแล้ว ต่อมน้ำตาแตกอีกแล้ว ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น แต่รู้สึกว่า วันนี้เป็น วันตาย ของเราแน่ ๆ วันนั้นมั่นใจว่า เครื่องบินจะตก แล้วเราจะตาย ก็ร้องไห้ไปกับโทรศัพท์ บอกนายจอมยุ่งเสร็จสรรพว่า ถ้าเราตายให้เอาเงินประกันชีวิต แบ่งให้แม่ด้วย คุณเธอก็สัญญาเป็นอย่างดี ด้วยเสียงแบบจะร้องไห้ตามเราบ้าง เค้าก็บอกว่า MaMa, dont scare me เราก็บอกว่า ไม่ได้พูดให้กลัว แต่รู้สึกจริง ๆ เธอก็ปลอบ ๆ ว่า ไม่มีอะไรหรอก เราคิดมากไปเอง วันนั้นนะ ถ้าจิ้งจกร้องทัก ไม่ออกเดินทางแน่ ๆ แต่สรุปว่า ก็เดินทางโดยสวัสดิภาพ ตอนไปถึงโตเกียว ก็เช็คเมลล์ รู้สึกไม่ดีกับตัวเองมาก ๆ ที่ทำให้นายจอมยุ่งห่วงถึงขนาดนั้น คุณเธอเขียนเมลล์มายาวเหยียด กลับมาถึงเมืองมะกัน มานั่งทำงานต่อ แถมมีเวลามานั่งเขียน Blog ให้เพื่อน ๆ อ่านด้วย ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ อย่างที่บอก คือ คิดว่าเกิดอาการ เพราะว่างเกินนั่นเองค่ะ
Create Date : 30 มีนาคม 2551
18 comments
Last Update : 30 มีนาคม 2551 11:07:00 น.
Counter : 1091 Pageviews.
โดย: clip IP: 207.171.214.144 30 มีนาคม 2551 11:46:48 น.
โดย: พนบ. 30 มีนาคม 2551 11:47:20 น.
โดย: vishuda IP: 117.47.128.6 30 มีนาคม 2551 11:49:28 น.
โดย: Iggina IP: 124.121.35.130 30 มีนาคม 2551 12:01:33 น.
โดย: P'aung & Thomas IP: 90.185.66.240 30 มีนาคม 2551 12:58:23 น.
โดย: ธิดาดอง 30 มีนาคม 2551 15:09:43 น.
โดย: Nok IP: 124.121.151.220 30 มีนาคม 2551 19:36:29 น.
โดย: sunan IP: 70.189.52.117 30 มีนาคม 2551 21:10:46 น.
โดย: Borken 30 มีนาคม 2551 21:16:57 น.
โดย: รุ้งมณี 30 มีนาคม 2551 22:09:29 น.
โดย: Annie l 12 เมษายน 2551 23:24:32 น.
Location :
The Land of 10,000 Lakes United States
[ดู Profile ทั้งหมด]
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 38 คน [? ]
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาชม Blog ของเรานะคะ มีอะไรแนะนำจะให้เขียน รบกวนเขียนฝากไว้ด้วยค่ะ Disclaimer: ทุกข้อความใน Blog นี้ เราเขียนเรื่องจากประสบการณ์เท่านั้น ไม่มีเจตนาว่าร้ายใคร และหากเรื่องที่เขียนไปกระทบใจใคร ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย ส่วนข้อมูลต่าง ๆ ที่ให้ไว้ ก็เป็นเพียงข้อมูลจากประสบการณ์จริงเท่านั้นค่ะ ***ประกาศ : ท่านที่นำเนื้อหาในบล็อคของเราไปแปะไว้ในเว็ปอื่น ยินดีอย่างยิ่งค่ะ ที่ช่วยกันเปิดเผยข้อมูล แต่ขอความกรุณาซักนิด แจ้งให้เราทราบด้วยนะคะ ให้เครดิตคนเขียนกันบ้างค่ะ ***