สวัสดีค่ะ .....

เป็นอีกครั้งหนึ่งแล้วค่ะ ที่มีโอกาสได้ไปเที่ยวที่ เกาะเสม็ด อันที่จริงว่าจะไปพร้อมกับทริปของห้องฟูจิแล้ว แต่เราติดธุระต้องไปทำงานต่างจังหวัดน่ะค่ะ เลยไม่ได้ไปด้วย ดังนั้นพอมีโอกาสว่างเลยต้องไปอีกซะหน่อยค่ะ อิอิ

ไปงวดนี้ ไปกับเพื่อนที่สนิทกันแค่ 2 คน ซึ่งจริงๆ กะเพื่อนคนนี้ก็เคยไปที่นี่ด้วยกันมาหลายรอบแล้ว (อาจเพราะทำงานอิสระมั๊งนะคะ เลยว่างไปได้บ่อย)


ตอนอยู่บนเกาะเราก็มานั่งนึก นอนนึกว่าหลายครั้งหลายหนที่มาเกาะเสม็ดเนี่ยะ เคยมากะใครบ้าง และรู้สึกกับเกาะเสม็ดในช่วงชีวิตตอนนั้นอย่างไรค่ะ




เราไปเกาะเสม็ดครั้งแรกก็ปี 2529 น่ะค่ะ ก็ 20 ปีเต็มๆ ที่ผ่านมาพอดี เหอเหอ


ตอนนั้นเกาะเสม็ดกำลังฮิตได้ที่เลย คงจำกันได้นะคะว่า พี่เบิร์ด ธงไชย ออกเทปชุดแรก “หาดทราย สายลม สองเรา” มาในปีนั้นน่ะค่ะ หน้าปกเทปชุดนั้นเป็นพี่เบิร์ดยืนอยู่หน้าเรือไม้ที่คว่ำอยู่ริมหาดทรายที่ อ่าวพร้าว เกาะเสม็ด นี่เอง

เปรี้ยวซะไม่มีอ่ะ




ครั้งแรกของเรา (หมายถึงไปเที่ยว อิอิ ไม่ใช่นั่น...) ก็ไปกับเพื่อนนักเรียนมัธยมนี่ล่ะค่ะ อิอิ ตอนนั้นยังเป็นวัยหวานเลย เหอเหอ ยังไม่รู้เหนือรู้ใต้เลยล่ะค่ะ เพื่อนว่าไงว่าตามกัน ไม่ได้ประทับใจอะไรเป็นพิเศษค่ะ

ทะเลก็คือทะเล

(หมายเหตุ : ถ้าเพื่อนอ่านมาถึงตรงนี้ อนุญาตให้อมยิ้มนึกถึงความหลังได้นะค๊ะ คุณพจนีย์ คุณบุญสิเอ็ง และคุณนงค์นารี คิกคิก )




และมีครั้งหนึ่งก็ได้ไปกับเพื่อนๆ ในหมู่บ้านที่เราอาศัยอยู่อ่ะค่ะ.....


ใครที่อยู่รุ่นนั้น คงจำได้ว่าที่พักต่างๆ บนเกาะเสม็ดสมัยนั้นยังไม่เจริญเท่าสมัยนี้ เรายังทันเห็นบ้านพักกระต๊อบชนิดคืนละ 100-150.- อยู่เลยนะคะ อิอิ

ใครไปเสม็ดตอนนั้นต้องแบกเครื่องอัฐบริขารกันโกลาหลเลยทีเดียว เหอเหอ กระติกน้ำแข็ง น้ำเปล่า วุ่นวายกันดีจังค่ะ


แถมห้องพักตอนนั้น ยังใช่ไฟปั่นเอง และน้ำก็มีจำกัดบ้านละ 1 ตุ่มเท่านั้นค่ะ หมดตุ่มแล้วต้องซื้อใหม่ต่างหากอ่ะ ไม่มีแอร์และฝักบัวเหมือนตอนนี้




ส่วนครั้งที่เราคิดว่าเราประทับใจมากที่สุดแล้วก็คือ ช่วงตอนอยู่มหา’ลัย ค่ะ

ในทุกช่วงของปิดภาคเรียน จะต้องตั้งแก๊งค์กันไปเกาะเสม็ดแล้ว ด้วยความสดใสแห่งวัย ภาระรับผิดชอบก็ยังไม่มี ไม่มีงานใดๆ ที่จะมาเร่งเมื่อยามกลับกรุงเทพฯ แถมด้วยชีวิตเติบโตพอที่จะ “รู้จักตัวเอง” ดีพอแล้ว



และประการสำคัญ กำลังอยู่ในวัยที่ความรักกุ๊กกิ๊กเบ่งบานค่ะ คิกคิก ช่วงชีวิตตอนนั้น เกาะเสม็ด ประหนึ่งเกาะสวรรค์เลยทีเดียวเชียวค่ะ




ส่วนครั้งที่ไปแล้ว น่ากลัวมากที่สุดตั้งแต่เดินทางมา ก็คือครั้งที่เราไปกับเพื่อนอีก 3 คนค่ะ

ไม่รู้ด้วยเหตุผลกลใด เราจึงไปถึงที่นั่นเกือบๆ 2 ทุ่ม ซึ่งมีคนจำนวนหนึ่งมาถึงเวลาเดียวกะเราด้วยเหมือนกัน จึงได้ลงเรือลำเดียวกันข้ามเกาะไป ช่วงเวลานั้นเป็นช่วงเวลาที่มีพายุและฝนปรอยๆ จนน่ากลัวมากที่จะลงเรือข้ามไป




แต่คนขับเรือบอกว่าข้ามได้ๆๆ พวกเราก็ลงเรือไป แต่โอ้ว...แม่จ้าว น่ากลัวมากๆๆๆ ทั้งคลื่นแรง ทั้งมืด เรือชั้นเดียวก็โคลงเคลงไป-มา คลื่นสูงเท่ากราบเรือเลย คนที่นั่งไปในเรือ ไม่มีใครคุยกันเลยค่ะ ถ้าไม่นั่งทำปากขมุบขมิบประมาณว่าสวดมนต์ ก็จะนั่งอัดบุหรี่ตัวต่อตัวแดงวาบ...วาบ...


ส่วนเรา นั่งนึกแล้วล่ะค่ะ คิดไว้เป็นลำดับเลยว่าพอเรือล่มเราจะถอดรองเท้าก่อน แล้วทิ้งกระเป๋าที่สะพายอยู่ในตัว และจะว่ายไปทางนั้นทางนี้

อิอิ น่ากลัวที่สุดแล้วค่ะการเดินทางครั้งนั้น




ส่วนครั้งที่ปวดหัวใจกับเรื่องห้องพัก ก็ครั้งที่เราไปกับ คุณนาย แซนดี้ หงส์ น่ะค่ะ ไม่แน่ใจว่าเป็นเทศกาลอะไร นานมาแล้วอ่ะ ตอนนั้นคุณนายหงส์ พึ่งจะเริ่มสะสมบาร์บี้ไม่มี่ปีเองค่ะ และคุณนายต้องการจะไปอาบแดดที่เกาะเสม็ด ซึ่งเรามีแสลงเรียกกันเองว่าไป “ปิ้งปลา” อิอิ

คือนอนพลิกไปพลิกมากลางแดดให้สุกทั่วตัวเหมือนปิ้งปลาน่ะ




อย่างที่รู้ๆ กันอยู่ว่าช่วงเทศกาล ที่เกาะเสม็ดคนเยอะมากมายขนาดไหน แถมไม่ได้จองห้องจองหับไปด้วย ก็ต้องไปอ้อนวอนเขาน่ะค่ะเพื่อขอห้องพักให้ได้ (อ่าววงเดือน) ซึ่งก็ได้จริงๆ แต่ไม่น่าจะเรียกห้องพักหรอกนะคะ อิอิ น่าจะเป็น เพิงที่สำหรับแมวมาออกลูกมากกว่า เขลอะเชียว ซึ่งเราก็ต้องทนนอนไปก่อน 1 คืนน่ะค่ะ

เวนกำเจงๆ .....


หมายเหตุ : คุณนาย แซนดี้ หงส์ นี้คือคนเดียวกับที่เป็น แฟนพันธ์แท้ตุ๊กตาบาร์บี้ และ สุดยอดแฟนพันธ์แท้แห่งปี นี้แหล่ะค่ะ




มีช่วงหนึ่ง เราทำงานอยู่ที่โรงแรมแห่งหนึ่งในจังหวัดระยอง นานสัก 4 ปีได้ ดังนั้นช่วงนั้นก็จะมีเพื่อนๆ เราบ้าง ผู้ใหญ่บ้างที่เรารู้จัก เวลาจะมาเสม็ดก็จะขับรถมาค่ะ แล้วแวะรับเรา ให้เราขับรถมาส่งแล้วขับรถเค๊ากลับมาฝากจอดไว้ที่โรงแรมแหล่ะ พอจะข้ามกลับมาก็โทรให้เรามารับที่ท่าเรือนวลทิพย์ล่ะค่ะ

สบายเขาล่ะ ไม่ต้องเสียค่าฝากจอดรถ .....


นอกจากนั้น ก็มีไปเกาะเสม็ดแบบไปเป็นกรุ๊ป ที่ทำงานจัดไปค่ะ โรงแรมที่ระยองไป 2 ครั้งและโรงแรมที่กรุงเทพฯ ที่เราเคยทำงานอีกครั้งหนึ่ง




และหลายครั้งนานมาแล้ว ก็มีไปกะแควนด้วยค่ะ อิอิ แอบสวีทหวานกันเล็กน้อย


และครั้งที่เวียนหัวที่สุด ก็คือการไปกะกิ๊กเก่าที่เราร้างลากันไปแล้ว พร้อมๆ กับเขาเอาแฟนใหม่ของเค๊าไปด้วย ก็นอนห้องเดียวกันซะเลยทั้งกิ๊กเก่ากะแฟนใหม่เขา เป็นเตียงใหญ่เตียงเดียวนอน 3 คน ก็ดูกินหัวกินหางวุ่นวายดีไม่หยอกค่ะ อิอิ




เราไปเกาะเสม็ดครั้งใหม่ล่าสุดนี้ ก็ได้เจอกับเพื่อนๆ ในเวปพันทิปนี้โดยบังเอิญหลายคนเลย เช่น น้าฝน ESD จากห้องโซนี่ มาพักที่อ่าวแสงเทียนค่ะ เดินสวนกับเราที่อ่าววงเดือน


ที่เจออีกคนหนึ่งก็คือคุณ phuphi จากห้องฟูจิ ซึ่งเขาจำเราได้จากรูปเราที่เพื่อนๆ โพสต์ และเข้ามาทักเราว่าใช่กำปงพิราหรือเปล่า แถมมีอวยพรวันเกิดย้อนหลังให้เราอีก น่ารักจริงๆ ค่ะ


ส่วนน้าอีกคนคือน้า เกย์วี่ gavee ซึ่งก็ไปวันเดียวกัน และพักที่วงเดือนด้วย แต่เรากลับไม่ได้เจอค่ะ มารู้ตอนโพสต์รูปนี่แหล่ะว่าไปวันเดียวกัน




ที่เล่าๆ มาทั้งหมดนี้ ก็แค่เป็นความหลังในช่วงหนึ่งที่ผ่านมาเกี่ยวกับเกาะเสม็ดล่ะเนอะ ในช่วงเวลา ช่วงอายุที่ต่างๆ กัน ไปในแต่ละครั้งก็จะให้ความรู้สึกสนุกไปคนละแบบ


กับเพื่อนก็แบบหนึ่ง กับครอบครัวก็แบบหนึ่ง กับแฟน กับกิ๊กก็อีกแบบหนึ่งค่ะ ตอนเด็กๆ ก็คิดอย่างหนึ่ง ตอนโตๆ แล้วก็คิดถึงเกาะเสม็ดในอีกแบบหนึ่งน่ะ


แต่ที่เหมือนๆ กันทุกครั้งก็คือเกาะเสม็ด ยังมีเสน่ห์ของมันอย่างหนึ่งที่น่าหลงไหล และทำให้ต้องไปเยือนแล้วเยือนเล่าได้หลายๆ ครั้งค่ะ นั่นคือมันเป็นความสุขในแบบง่ายๆ น่ะ




แต่จะว่าไป ไม่รู้เสม็ดจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานไหมนะคะ เพราะปัจจุบันนี้ บ้านพักต่างๆ ได้ปรับปรุงแบบกระโดดก้าวหน้าไปมากๆ แล้ว จากอดีตกระต๊อบชาวประมง กลายเป็น บูติค-รีสอร์ต และ รีสอร์ตแอนด์สปา ไปหลายแห่งแล้ว เห็นว่าราคาแพงมากๆ ด้วยค่ะ

บางอ่าว บางหาดถึงกับห้ามคนไทยผ่าน ห้ามมาเดินเล่นที่หน้าหาดกันเลยทีเดียว ..... ดังเป็นกระทู้แนะนำอยู่ในห้อง blue planet นี้อ่ะ



............

ประเภทอย่างที่เคยนึกอยากไป แล้วอยู่ดีๆ ก็ลุกขึ้นมาแบกเป้ใบ เสื้อยืดตัว กางเกงเลตัว แล้วไปเสม็ดเลย walk in ไปหาที่พักเอาข้างหน้าเลยเหมือนสมัยก่อน ก็ยากแล้วแหล่ะ เดี๋ยวนี้ต้องจองที่พักผ่านเอเย่นต์ทั้งนั้นเลยอ่ะค่ะ แถมแพงสุดฤทธิ์สุดเดชประเทศราชเชียว


เกาะเสม็ดโฉมใหม่ในวันต่อๆ ไปจากนี้ จะเปลี่ยนไปอย่างไรก็สุดรู้.....




ส่วนคำถามยอดฮิตที่ว่าไปเกาะเสม็ด - เสร็จไหม ???

ขอตอบว่าเสร็จค่ะ คิกคิก


.............

แต่เสร็จหมอน เสร็จฟูก เสร็จผ้าห่มน่ะนะ

พอหย่อนก้นถึงเตียง หัวถึงหมอนก็หลับเป็นตายเลยค่ะ ค่าที่เดินตุหรัดตุเหร่ตะลอนๆ รอบหาดทั้งวันยันเย็น

แถมกรนคร๊อกกกกก ฟี๊~ ดังสนั่นหวั่นไหว ดังกว่าเสียงคลื่นที่ซัดสาดซู่สู่ฝั่งริมหาดหน้าอ่าววงเดือนเสียอีก ดังสนั่นยาวไกลข้ามดงต้นเสม็ดแดง ต้นไม้ประจำถิ่นของเกาะ ดังสะเทือนไปถึงเกาะมันนอก-เกาะมันในโน่นเลยทีเดียวค่ะ

คิกคิก






ขอให้ทุกท่านมีความสุขกับวันดีๆ ทุกวันค่ะ เที่ยวให้สนุก กินให้อิ่ม นอนให้หลับนะเจ้าคะ ความสุขของคนก็มีอยู่เท่านี้เอง


จนกว่าจะพบกันใหม่..... สวัสดีจ้า~*

Create Date : 16 กุมภาพันธ์ 2549
Last Update : 12 พฤศจิกายน 2549 4:30:41 น.		42 comments
Counter : 1010 Pageviews.
Share Tweet