Bloggang.com : kakanan : Private Love ตอนที่ 1

Private Love ตอนที่ 1

-1-

สายฝนโปรยลงมาขณะที่จีรนันท์กำลังซ้อนมอเตอร์ไซด์คันโตของเพื่อนหนุ่มที่เธอเพิ่งจะขอร้องแกมบังคับให้เขามาส่งที่บ้านเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา...แต่เพราะฝนผิดฤดูบ้าๆ ดันตกมาเสียก่อน ทำเอาชุดวันพีชสีขาวล้วนของเธอเปียกปอนไปหมด

เอี๊ยดดด...! เสียงเบรกล้อดังขึ้นพร้อมๆ กับคำเชิญลงจากรถของเพื่อนหนุ่มที่ดังแข่งกับเสียงฝนที่ตกกระหน่ำลงมาเหมือนฟ้ารั่ว

“ถึงแล้วจี ลงจากรถด้วยโว้ย...จะกลับบ้าน!” ปฐวีตะโกนบอก

“ฉันจ้างนายให้มาส่งนะ ไม่ใช่ขอให้มาฟรีๆ กรุณาพูดจาให้สุภาพหน่อยได้มั้ยคะ โธ่เอ๊ย...ไอ้เพื่อนงก มาส่งแค่นี้ก็คิดเงินด้วย บ้านนายน่ะอภิมหาเศรษฐีไม่ใช่รึไง นึกอิท่าไหนอยากเป็นมอเตอร์ไซค์รับจ้าง” เธอต่อว่ายาวเป็นชุด จนเขาต้องมองหน้ามัวๆ ของเธอผ่านหมวกกันน็อคด้วยสายตาขวางนิดๆ

“แค่ร้อยเดียวค่าปะยางเธอด่าฉันเป็นชุดเลยนะจี แล้วถ้าฉันไม่มาส่ง ใครที่ไหนจะมาส่ง มืดค่ำป่านนี้ ใส่ชุดแบบนี้ ไม่โดนฉุดให้มันรู้ไปสิ!” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างหัวเสียระคนเป็นห่วง เพื่อนสาวของเขาคนนี้ชอบทำตัวแก่นแก้วอย่าบอกใคร แต่ถ้าเกิดเรื่องขึ้นจริงๆ คุณเธอก็เอาตัวไม่รอดสักอย่าง...ดีแต่ก่อเรื่อง

เขานึกนินทาจีรนันท์อยู่ในใจ ขณะที่เจ้าตัวมัวแต่สำรวจสภาพมอมแมมเป็นลูกสุนัขตกน้ำของตัวเอง

“เออๆ ไม่กวนนายแล้ว จะไปไหนก็ไป แต่พรุ่งนี้อย่าลืม...ตามแผน” เธอบอกพลางโยนหมวกกันน็อคสีชมพูคืนไปให้เพื่อนสุดหล่อ

“ถ้าแผนเธอสำเร็จฉันยอมไปจีบแต๋วให้ดูเลย...ให้ตายสิ พี่ไอเขาคงไม่เอาเวลามาไร้สาระกับเธอหรอก”

“ไอ้วี!” ยังไม่ทันจะได้ตอกกลับปฐวีก็ชิงบึ่งมอเตอร์ไซด์ออกไปทันที

“ไอ้เพื่อนบ้า!”

จีรนันท์ทอดสายตามองตามหลังปฐวีไป...จริงอย่างที่เขาบอก พี่ไอคงไม่ได้คิดจะเอาเวลาอันมีค่าของเขามาทิ้งกับเรื่องไร้สาระของเธอ แต่ทุกสิ่งที่เธอทำไปก็เพราะหวังดีกับเขา...

จีรนันท์หอบร่างอันเปียกปอนเข้าไปในบ้านอย่างช้าๆ และเงียบเสียงที่สุด ตอนนี้พี่ไอกับแม่คงกำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่แน่ๆ หน้าเรียวหันมองนาฬิกาเรืองแสงที่ติดอยู่หน้าห้องรับแขก เข็มยาวกำลังจะเดินไปทับกับเข็มสั้นที่เลขสิบสองอยู่แล้ว...

พรึ่บ!!! แสงไฟจากที่ใดไม่ทราบสว่างจ้าขึ้นทำเอาคนที่แอบย่องเข้ามาไม่ทันตั้งตัวสะดุ้งขึ้นด้วยความตกใจ ตาคู่โตหรี่ลงเมื่อรู้สึกแสบเพราะแสงที่วูบเข้าตาโดยไม่คาดคิด พร้อมๆ กันนั้น เสียงดุดันของใครบางคนก็ดังตามมาติดๆ

“จี! ไปไหนมาทำไมกลับเอาป่านนี้” ชายร่างสูงใหญ่ตาคมกำลังเม้มปากเรียวได้รูป พร้อมกับใช้ตาคู่ดุสีน้ำตาลเข้มจ้องเธอด้วยความกรุ่นโกรธ คิ้วหนามุ่นขมวดกันเป็นปมอย่างรู้สึกขัดใจในการกระทำของน้องสาวครั้งนี้ไม่น้อย “รู้หรือเปล่าว่าทำเอาแม่เป็นห่วงจนเกือบนอนไม่หลับ!” ไอศูรย์ต่อว่าเสียงเข้ม

“จีไปงานเลี้ยงรุ่น แล้วก็ไปเที่ยวต่อกับเพื่อน”

สาวน้อยร่างบางใช้ตาคู่โตสีน้ำตาลอ่อนจ้องคนที่มีศักดิ์เป็นพี่กลับไปอย่างไม่นึกเกรงกลัว ผมเป็นลอนที่เปียกฝนเริ่มทิ้งตัวเหยียดลงมาประบ่า ร่างบางที่ถูกแนบด้วยเนื้อผ้าขาวบางจนแทบมองทะลุเห็นเนื้อนวล ยิ่งกระตุ้นอารมณ์โทสะให้แก่ผู้เป็นพี่อีกทวีคูณ

“เพื่อนที่ไหน!”

“ไม่ใช่เพื่อนที่ไหน แต่เป็นเพื่อนจี แล้วจีก็กลับตรงเวลาด้วยทำไมพี่ไอต้องดุด้วยล่ะ”

“ถึงแม่จะไม่ว่า แต่จีก็ควรจะรู้ว่าอะไรมันถูกอะไรมันควรนะจี ไม่ใช่อยากทำอะไรก็ทำ!”

“จีรู้สิว่าอะไรมันควรไม่ควร ไม่เหมือนใครบางคน หน้ามืดตามัวจนมองอะไรไม่เห็น” เสียงเล็กยอกย้อนแต่ไอศูรย์กลับไม่เข้าใจในสิ่งที่จีรนันท์พูดออกมาแม้แต่นิดเดียว

“จีพูดอะไร?“

“ก็พี่น้อยหน่าไงคะ วันนี้จีไปงานเลี้ยงรุ่นที่โรงแรม เห็นพี่น้อยหน่าไปดินเนอร์กับผู้ชายตัวสูงๆ ผิวขาวๆ ด้วยล่ะ แล้วอย่างนี้พี่น้อยหน่ายังสมจะเป็นพี่สะใภ้ของจีอีกไหมล่ะ” เธอเล่าความตามที่เห็น แต่แอบใส่สีตีไข่พร้อมสุมไฟเข้าไปน้อยๆ เพราะที่แน่ๆ เธอไม่เคยนึกชอบยัยคุณหนูน้อยหน่าอะไรนั่นเลยสักนิด แล้วเรื่องอะไรจะต้องให้ผู้หญิงที่เธอไม่ถูกชะตามาเป็นพี่สะใภ้เธอด้วยเล่า

จีรนันท์มองสีหน้ากังวลใจเล็กน้อยของไอศูรย์อย่างแปลกใจ นึกว่าจะได้เห็นเขาโกรธเป็นฝืนเป็นไฟเสียอีก...แค่กลุ้มใจแค่เนี้ยะ!

“พี่ไอไม่โกรธพี่น้อยหน่าเลยเหรอ?”

“พี่จะโกรธเรามากกว่า ถ้าเรายังไม่ขึ้นนอนเดี๋ยวนี้!” ไอศูรย์หันมาหวังเอาเรื่องกับหญิงสาวที่ยังชอบทำตัวเป็นเด็กๆ จนเขาต้องขึ้นมานั่งแท่น ‘คุณพ่อจำเป็น’ แทนที่จะเป็นพี่ชายสบายๆ เหมือนคนอื่นอยู่เสมอ

ตาคู่โตมองสำรวจดวงหน้าคมของพี่ชายแล้วเบ้ปากอย่างเบื่อหน่าย

“โธ่...ยุไม่ขึ้นเลยแฮะ” จีรนันท์บ่นอุบอิบเสียงเบาพลางเดินขึ้นชั้นบนไป
แล้วอย่างนี้แผนยุแยงตะแคงรั่วของเธอกับปฐวีจะสำเร็จบ้างไหมนะ...

ไอศูรย์มองตามจีรนันท์ไปติดๆ ความจริงเขารู้อยู่แล้วว่าคืนนี้จีรนันท์ไปเจอกับน้อยหน่าที่โรงแรมเพราะเมื่อตอนหัวค่ำ แฟนสาวของเขารีบโทรศัพท์มาแจ้งที่อยู่ของตัวเองเสร็จสรรพว่าเธอไปทำธุระกับลูกชายเพื่อนของพ่อที่นั่นแล้วบังเอิญไปเจอจีรนันท์กับฝูงเพื่อน เธอเลยต้องชิงโทรศัพท์มาบอก ก่อนที่น้องสาวตัวแสบของเขาจะใส่ความว่าร้ายเธออย่างหลายต่อหลายครั้งที่ผ่านมา

ใช่...นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่จีรนันท์ทำตัวเป็นน้องสาวช่างฟ้อง เธอทำหน้าที่นั้นมาตลอดเวลาที่เขาคบกับน้อยหน่า และมีทีท่าว่าจะไม่ยอมหยุดฟ้องเลยก็ว่าได้ แถมแต่ละเรื่องที่คาบมาบอก...ก็ชวนให้เข้าใจผิดไปถึงไหนต่อไหน...โชคดีที่เขากับน้อยหน่า ‘เชื่อใจ’ กันมากกว่าที่แม่น้องสาวตัวดีคาดคิดไว้

และคราวนี้ก็เป็นไปตามที่แฟนสาวของเขากังวลเสียด้วย พอกลับมาปุ๊บยัยจอมแสบก็เริ่มฟ้องเรื่องของเธอทันที...ไม่รู้ไปโกรธแค้นกันแต่ชาติปางไหน จีรนันท์ถึงไม่ชอบหน้าน้อยหน่านักหนา ทั้งๆ ที่เขาก็เห็นว่าแฟนของเขาพยายามเอาอกเอาใจน้องสาวจอมแสบสารพัด...สงสัยต้องชวนน้อยหน่าไปทำบุญกรวดน้ำให้ยัยจีบ้างแล้ว...

ปิ๊น ปิ๊น!!! เสียงแตรรถดังหนวกหู ทำเอาคนที่หลับไม่ค่อยเต็มตื่นเนื่องจากเพิ่งทำงานที่ค้างเอาไว้เป็นกองเสร็จไปเมื่อเช้าปรือเปลือกตาขึ้นมาด้วยความรำคาญ

ไอศูรย์มองบานหน้าต่างที่ลืมปิดอย่างหงุดหงิด ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงหมายจะงับมันให้แน่นสนิทเพื่อกันเสียงระคายหูไปให้พ้นๆ แต่พอเดินไปถึงบานหน้าต่าง คนไม่อยากฟังเสียงใดๆ ก็ต้องหูผึ่งขึ้นมาทันที เพราะนั่น...

น้องสาวเขาในชุดเสื้อสายเดี่ยวกับกระโปรงสั้นคืบเดียวที่ก้มหน้าก็จะเห็นทะลุไปถึงข้างหลังกำลังก้าวขาเรียวๆ ขึ้นรถสปอร์ตคันหรูของชายแปลกหน้า...เอ่อ...ไม่สิเพราะเหมือนเขาจะเคยเห็นหน้าหมอนั่นมาสักครั้งหรือสองครั้ง แต่ก็นั่นล่ะ...น้องสาวเขากำลังจะไปไหน? ถึงได้แต่งตัวล่อเสือลวงตะเข้ขนาดนั้น!!!

“จี เดี๋ยวจี!” ไอศูรย์พยายามเรียกจีรนันท์ แต่เหมือนเสียงเขาจะถูกกลบด้วยเสียงกระหึ่มของเครื่องยนต์ราคาแพงจนมันไปไม่ถึงหูของเธอ และเพียงไม่กี่อึดใจรถคันงามก็พุ่งพ้นจากหน้าบ้านไปอย่างรวดเร็ว โดยมีสายตาของคนเป็นพี่มองตามไปด้วยความกังวล

จากที่หมายจะหลับต่อเลยต้องกลายเป็นตาค้างเพราะไม่สามารถจะทำใจรับสภาพที่น้องสาวออกบ้านไปทั้งแบบนั้นได้...ไอศูรย์เดินลงมาจากชั้นบนในชุดนอนอย่างหัวเสีย ผมที่เคยเรียบเป็นระเบียบกลับยุ่งกระเซิงไปหมด จนคนเป็นแม่ต้องเรียกทัก

“อ้าว! วันนี้ไม่ไปทำงานเหรอไอ?”

“ไม่ครับ วันนี้ผมลาหยุด เอ่อ...ยัยจีล่ะครับ” ไอศูรย์แกล้งทำเป็นถามทั้งที่เห็นอยู่เต็มสองลูกตาว่าน้องสาวออกไปข้างนอก

“ไปเที่ยวกับเพื่อนน่ะ เห็นว่าจะกลับดึกหน่อย”

“อีกแล้วเหรอครับ! เมื่อคืนยัยจีก็กลับมาเกือบเที่ยงคืนแม่รู้รึเปล่า ผมเตือนก็ไม่ฟัง ผมว่าแม่น่าจะห้ามให้ยัยจีไปเที่ยวดึกๆ ดื่นๆ ได้แล้วนะครับ”

“เถอะน่าไอ ปล่อยน้องบ้างเถอะ ยัยจีก็โตแล้ว...ไอก็อย่าห่วงน้องให้มากนักเลย เอาเวลามาห่วงตัวเองบ้างเถอะนะ” สมจิตรยิ้มละไมให้ลูกชาย

“โตแต่ตัวสิครับรายนั้นน่ะ ยังชอบเล่นแผลงๆ เป็นเด็กอยู่เลย ถึงยังไงผมก็อดห่วงไม่ได้อยู่ดี...แม่ว่ายัยจีไปเที่ยวที่ไหนนะครับ?” ไอศูรย์ถามย้ำ ทำเอาสมจิตรอ้ำอึ้งไปพักใหญ่ก็แม่ลูกสาวคนเก่งเล่นจับเธอสาบานในห้องพระตอนที่เธอยังสะลึมสะลืออยู่เมื่อเช้าว่า ไม่ให้บอกไอศูรย์เด็ดขาดว่าวันนี้เธอจะไปที่ไหน

“มะ...แม่ก็ไม่รู้เหมือนกันจ้ะ ยัยจีไม่ได้บอกแม่เอาไว้ว่าจะไปที่ไหน” เธอหลบตาชายหนุ่มไปวูบหนึ่ง พลางนึกช้ำใจ....ศีลแปดที่อุตส่าห์ถือมานับเดือนจะขาดก็วันนี้แหละ ลูกนะลูก...

ไอศูรย์มองใบหน้าผุดผาดและสภาพนุ่งขาวห่มขาวของผู้เป็นแม่อย่างชั่งใจ...แม่คงไม่โกหก แต่แล้วไอ้นิสัยจอมดื้อ หัวรั้น และโกหกเป็นไฟของน้องสาวเขาได้มาจากใครกันล่ะนี่ สงสัยเรื่องพรรณนี้คงไม่ได้สืบทอดตามกรรมพันธุ์เป็นแน่...

หน้าตึกสูงระฟ้าของบริษัทยาแก้ไอตราเง็กเซียน...

รถสปอร์ตคันหรูกำลังจอดนิ่ง ใช้พุ่มไม้ใหญ่อำพรางตัวเองให้พ้นจากสายตาอันพลุกพล่านของคนที่ผ่านไปผ่านมา

ปฐวีเกี่ยวแว่นกันแดดของตนลงพลางมองตรงไปยังหญิงสาวร่างบางอันเป็นเป้าหมายหลักของการมาซุ่มแอบครั้งนี้

“ออกมาแล้ว” เขาบอกจีรนันท์ที่กำลังตั้งกล้องถ่ายรูปถ่ายรูปหญิงสาวที่น่าทะนุถนอมในสายตาผู้ชายคนอื่น แต่คงไม่ใช่สำหรับเขา เพราะเขารู้ธาตุแท้ของเธอจากคำบอกเล่าของเพื่อนสาวจนหมดไส้หมดพุงแล้ว

นฤมลหรือที่คนเรียกกันว่า ‘คุณหนูน้อยหน่า’ เป็นลูกสาวคนที่ 2 ของมหาเศรษฐีนายทุนชาวจีนที่ร่ำรวยติดอันดับต้นๆ ของของเอเชีย และเป็นถึงรองประธานบริษัทของบริษัทยาแก้ไอเง็กเซียนที่โด่งดังไปทั่วเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ด้วยความสามารถทางด้านบริหารบวกกับรูปร่างหน้าตาที่นับได้ว่า ดูดีกว่าดาราหลายๆ คน ทำให้เธอโด่งดังเป็นอย่างมากในแวดวงไฮโซ แต่กลับมีข่าวควงผู้ชายไม่ซ้ำหน้าขึ้นหน้าหนังสือพิมพ์รายวันเป็นประจำ แถมยังแต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดเข็ดฟันจนเป็นที่เลื่องลือ

และทั้งนี้ทั้งนั้นในสายตาเขา...นักธุรกิจสาวไฮโซอย่างคุณหนูน้อยหน่าอะไรนั่นก็เป็นรองผู้หญิงจนๆ ชาติตระกูลธรรมดาๆ ที่นั่งข้างๆ เขาอยู่ดี

“ขับตามไปเลยนะวี”

“รับทราบครับ เจ้านาย” เขาขยับยิ้มขยิบตาให้จีรนันท์เป็นของแถม จนหญิงสาวอดร้อนผ่าวขึ้นมาที่สองแก้มขาวไม่ได้

“อย่ามาหว่านเสน่ห์นะยะ หัวใจฉันน่ะมีเจ้าของแล้วย่ะ” จีรนันท์ต่อว่าพลางสะบัดหน้าไปอีกทาง...ก็เพื่อนเธอน่ะ หล่อน้อยซะที่ไหนล่ะ แค่ยิ้มให้ก็ใจละลายแล้ว

“เออๆ ไม่หว่านก็ได้ หว่านให้เธอไปก็ไม่มีประโยชน์ สู้ไปหว่านให้คุณหนูน้อยหน่าของพี่ไอยังดีกว่า ยังได้เป็นหุ้นส่วนบริษัทยาแก้ไอ” ปฐวีพูดประชดด้วยนึกน้อยใจในตัวจีรนันท์...เพื่อนสาวที่เขาเพียรจะหว่านเพาะต้นรัก แต่เธอกลับจับกรรไกรมาตัดฉับเสียจนมันวิ่นเหลือแค่ตอทุกครั้งไป โดยที่ไม่รู้เลยว่าคำประชดของเขากลับจุดประกายเพ้อเจ้อให้กับเธอขึ้นมา

“กู๊ดไอเดีย!”

“เฮ้ย! ไม่เอาอย่าคิดแผลงๆ ขึ้นมาเชียวนะจี ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่ตามรับตามส่งเธออีกต่อไป” เขายื่นคำขาดทำเอาจีรนันท์มุ่ยหน้าลงอย่างนึกเสียดาย

“เออๆ ออกรถได้แล้ววี เดี๋ยวตามไม่ทัน”

ปฐวีเร่งรถออกไปตามคำสั่งแต่สายตายังแอบลอบมองหญิงสาวที่ไม่เคยมีเรื่องของเขาอยู่ในหัวใจเลยสักนิด...

พวกเขาตามติดรถคันสวยของน้อยหน่ามาโดยทิ้งระยะห่างพอสมควรจนไม่เป็นที่น่าสงสัย ไม่เกิน 10 นาที รถคันงามก็เลี้ยวเข้าไปในโรงแรมระดับห้าดาวชื่อดัง ทำเอาคนขับตามนึกสงสัย

“เฮ้ย! ทำไมคุณว่าที่พี่สะใภ้ถึงเลี้ยวเข้าไปในโรงแรมล่ะ”

“ฉันจะไปรู้เรอะ ของอย่างนี้มันต้องตามไปดู!” จีรนันท์บอกพลางรัวชัตเตอร์ไม่หยุด จนปฐวีต้องหันมาปราม

“จะถ่ายเอาอะไรนักหนา เอาแค่รูปสองรูปเนื้อๆ ก็พอ”

“ไม่ได้ๆ เดี๋ยวพี่ไอจะไม่เชื่อ...นายคิดดูสิ ฉันน่ะอุตส่าห์ไปบอกพี่ไอเกี่ยวกับแม่น้อยหน่านี่ตั้งหลายสิบเรื่อง พี่ไอไม่ยักจะโกรธสักเรื่อง แถมแว้งมาดุฉันอีกต่างหาก”

“เออ...ของอย่างนี้ฉันพอเข้าใจ” ปฐวีตอบอย่างนึกเข้าใจหัวอกลูกผู้ชาย

เขาเองก็เคยฟังเรื่อง ’น้อยหน่าแฟนพี่ไอ’ ของจีรนันท์มาเป็นพันๆ หน จนนึกไม่ชอบหน้าเพราะเท่าที่ฟังมา ผู้หญิงคนนี้น่าจะเป็นผู้หญิงเปรี้ยวจี๊ดมั่นใจในตัวเองสูงเกินขีดจำกัดจนไม่น่าคบ แต่พอได้พบกับเธอเป็นครั้งแรกเมื่อคืนนี้...เขาก็เริ่มหวั่นไหวอย่างบอกไม่ถูก

ผู้หญิงหน้าใสๆ ตัวเล็กๆ ผิวขาวๆ ท่าทางบอบบางน่าทะนุถนอมอย่างนั้นน่ะเหรอ จะทำตัวแย่ๆ อย่างที่จีรนันท์ใส่ความ แม้ว่ารสนิยมการแต่งตัวของเธอจะออกแนวซีทรูไปนิดเซ็กซี่ไปหน่อยก็เถอะ แต่มันก็ดูสวยเหมาะกับตัวของเธอดี
ทว่า...อย่างที่เขาว่ากันนั่นล่ะ ‘รูปลักษณ์ไม่ได้เป็นตัวบ่งบอกนิสัยและจิตใจภายใน’

“ตกลงจะตามคุณหนูอะไรเนี่ยทั้งวันเลยใช่ไหม?” เขาถามย้ำเพื่อความแน่ใจ

“อื้อ!” จีรนันท์พยักหน้าให้เพื่อนหนุ่มเพื่อดำเนินการตามแผนต่อไป สิ้นคำตอบรับปฐวีก็เลี้ยวรถตามรถคันสวยของนฤมลไปอย่างนึกเซ็ง...แต่ช่างเถอะ ถือว่ามาเดทกับผู้หญิงที่เขาแอบรักมานับ 4 ปีเต็มๆ ก็แล้วกัน...

แล้วคนทั้งคู่ก็ทำตัวเป็นนักสืบจำเป็นโดยการตามติดทุกความเคลื่อนไหวของคุณหนูน้อยหน่า ในขณะที่เจ้าของตำแหน่งแฟนคุณหนูไฮโซกำลังปั้นหน้าเครียดอยู่ภายในห้องรับแขกกับสมจิตร

ไอศูรย์นั่งกระสับกระส่ายกระหน่ำกดโทรศัพท์มือถือหวังเรียกตัวน้องสาวจอมยุ่งกลับมา แต่ทว่า...หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้...เขาฟังข้อความนี้ในโทรศัพท์เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้

“ใจเย็นๆ เถอะไอ จีเขาบอกแม่ไว้แล้วนะว่าจะกลับดึก ตอนนี้ยังไม่ทันเที่ยงก็จะเรียกน้องกลับแล้วเหรอ”

“แม่ครับนี่มันผิดปกติแล้วนะ ยัยจีไม่เคยปิดโทรศัพท์เงียบหายไปแบบนี้ แล้วไปกับเพื่อนที่ไหนก็ไม่รู้!”

“อ้าว...ไอไม่รู้จักวี เพื่อนของจีหรือจ๊ะ?”

“วีไหนคับ?”

“ก็ปฐวีเขาเป็นเพื่อนของยัยจีตั้งแต่สมัยเข้ามหาวิทยาลัยปีหนึ่ง เคยมาที่บ้านเราสามสี่หนแล้วล่ะ เขาเป็นลูกชายเจ้าของบ้านใหญ่ที่อยู่ท้ายซอยเราไง ยัยจีเลยขอติดรถเขากลับบ้านบ่อยๆ น่ะ”

“แต่ตอนนี้ยัยจีเรียนจบแล้วนะครับ”

“ก็นั่นล่ะ...วีเขาก็ยังคอยเป็นธุระตามรับตามส่งยัยจีอยู่บ่อยๆ แม่ว่างานนี้น่าจะมีลุ้น” สมจิตรว่าพลางหัวเราะคิกคัก แต่รอยยิ้มนั้นก็หายวับยามเห็นใบหน้าขึงตึงของลูกชาย

“ลุ้นอะไรกันครับ หมอนั่นจะเชื่อไจได้แค่ไหนก็ไม่รู้ ผมไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น!!!” คิ้วคู่หนาขมวดเกร็งอย่างคนเครียดจัดจนสมจิตรต้องปรามลูกชายไว้

“ใจเย็นเถอะไอ...แม่เชื่อใจวีว่าเขาบริสุทธิ์ใจกับยัยจีจริงๆ เขาเป็นเพื่อนกันมาตั้งนานแล้วนะลูก” สมจิตรว่าพลางใช้มือเรียวกุมมือใหญ่ของลูกชาย

ดวงตาคมอ่อนแสงดุดันลงยามทอดมองเห็นสีหน้าจริงจังของผู้เป็นแม่

“แม่รู้ว่าไอเป็นห่วงน้องมาก เพราะลูกต้องรับหน้าที่ดูแลจี ดูแลครอบครัวมาตั้งแต่เล็ก แต่ตอนนี้จีเองก็โตแล้ว ไอเองก็น่าจะหันมาสนใจเรื่องของตัวเองมากกว่าเรื่องของจีได้แล้วนะลูก” เธอยิ้มละไมพลางมองใบหน้าสับสนของไอศูรย์

“แต่ผม...”

สมจิตรกระชับมือหนาของไอศูรย์แน่นขึ้นอีก
“ความสุขของลูกคือความสุขของแม่และน้องนะไอ แม่รู้ว่าจีจะต้องมีความสุขถ้าเห็นพี่ชายที่แสนดีอย่างไอมีความสุขนะลูก” แล้วมือเรียวที่แสนอบอุ่นก็ยกขึ้นลูบไหล่กว้างเบาๆ

ไอศูรย์หลบสายตามองไปยังมือเรียวที่ทำหน้าที่ให้กำลังใจเขาตั้งแต่ครั้งที่พ่อเสียไป แม้เขาจะเป็นลูกของผู้ชายที่ทำให้เธอเป็นหนี้หลายสิบล้าน สมจิตรก็ยังเลี้ยงดูเขาด้วยความรักและความอบอุ่นไม่ต่างอะไรกับลูกในไส้ เช่นเดียวกับจีรนันท์ที่ไม่เคยแสดงท่าทีรังเกียจหรือกล่าวโทษเขาที่เป็นลูกชายของต้นเหตุความลำบากของเธอเลยสักนิด...เพราะฉะนั้นเขาจึงอยากทำตัวเป็นลูกที่น่าภาคภูมิให้กับสมจิตรและเป็นพี่ชายที่แสนดีให้แก่จีรนันท์

แม้ว่าบางครั้งเขาอาจอยากเป็นมากกว่านั้น...

“แล้วผมจะลองคิดดูครับแม่”

+++++++++++++++++++++++++++++

Create Date : 21 กรกฎาคม 2551

Last Update : 21 กรกฎาคม 2551 20:19:50 น.

0 comments

Counter : 263 Pageviews.