ตอนที่ 37 ความหมายของคำว่าบ้าน

.........................217


เหตุการณ์ที่บ้านของฟ้าสวย


และแล้ว ชัยโรจน์ก็ชวนทั้ง 2 พี่น้องคุยต่อ แต่ทว่าเมื่อเวลาผ่านไปได้ซักประมาณ 10 นาที เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวยก็เริ่มที่จะมีอาการแปลกๆ และเริ่มที่จะมีสีหน้าที่ไม่ดี


"เออ.....คุณฟ้าสวย เป็นอะไรหรือป่าวครับ" ชัยโรจน์ถามเอกวิทย์ในร่างฟ้าสวย


"เป็นอะไรเหรอ"


"ไม่รู้สิครับ แต่ดูสีหน้าไม่ค่อยดีเลย"


"อืมใช่ พี่ว่าน้องดูเหมือนจะไม่สบายเลยนะ" สารวัตรฟ้าลั่นถามด้วยความเป็นห่วง


"เหรอค่ะ อืม.....น้องปวดหัวนิดๆนะค่ะ มันหนักๆมึนๆ ยังไงไม่รู้"


"พี่ว่าน้องไปนอนพักบนบ้านก่อนเถอะ เดียวจะไม่สบายนะ"


"ใช่ครับ ไปพักนอนก่อน สีหน้าคุณฟ้าไม่ดีเลย"


"อืม เราว่างั้นเราไปนอนก่อนดีกว่านะ มันเริ่มปวดๆหัวอะ"


ว่าแล้ว เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวยก็ลุกขึ้นจากโต๊ะม้านั่งหินอ่อนหน้าบ้าน เพื่อที่จะเดินไปนอนบนห้อง แต่แล้ว ก็ล้มลง ตรงประตูหน้าร้านขายของชำนั้นเอง ทำให้ชัยโรจน์ และสารวัตรฟ้าลั่นต้องรีบมาประคองตัวเธอ อย่างตกใจ


"อ้าวเฮ้ย!! น้องฟ้าเป็นอะไร!! "


"คุณฟ้าเป็นลม!!"


ทั้งชัยโรจน์ และสารวัตรฟ้าลั่น แสดงความเป็นห่วงฟ้าสวยอย่างมาก ซึ่งทั้งคู่ไม่รู้ว่าฟ้าสวยเป็นอะไร และได้ประคองตัวเธอขึ้นนั่งผิงประตูร้านไว้ ส่วนชัยโรจน์ ก็เอากระดาษมาพัดลม ให้ฟ้าสวย ดังพับๆๆๆๆ


"น้องๆๆๆ เป็นยังไงมั้ง"

................218


“ไม่มีแรง ปวดหัวด้วย ปวดมากๆเลย โอ้ย!! ปวดจะตายอยู่แล้ว!!!” เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวย ปวดหัวมากๆ เธอนอนบิดตัวไปมาในอ้อมกอนของพี่ชาย อย่างทรมาน


"หายใจ...........ไม่ออก โอ้ย หาย .. . .ใจ.. ..."


"น้องฟ้าทำใจดีๆ ไว้น่ะ แม่!! น้องเป็นไรไม่รู้" ฟ้าลั่นตะโกนเรียกแม่ของฟ้าสวย ที่อยู่หลังบ้านให้มาช่วย และแล้วแม่ของฟ้าสวยก็รีบวิ่งมาทันที


จากนั้นชัยโรจน์จึงพูดขึ้นอย่างตกใจว่า


"โรงพยาบาลครับ รีบพาคุณฟ้าสวยไปโรงพยาบาลด่วนเลยครับ" คำพูดของชัยโรจน์ทำให้ฟ้าลั่น ได้สติ และรีบประคองตัวน้องสาวขึ้นรถไปโรงพยาบาลทันที


ในรถยนต์ระหว่างการเดินทางไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดนั้น ซึ่งก็คือโรงพยาบาลศิริราช ที่ทำงานของหมอธีรพลนั้นเอง


เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวย ลืมตาขึ้นมา และพบว่าตัวเองนอนอยู่ในอ้อมกอดแม่ของฟ้าสวย มันทำให้เอกวิทย์รู้สึกอบอุ่นมาก แม้ว่าจะเจ็บปวดและทรมาณจากอาการหายใจไม่ออก และปวดหัวอย่างรุนแรง


ซึ่งเป็นความรู้สึกที่เอกวิทย์ไม่เคยได้รับ เนื่องจากพ่อ และแม่ของเอกวิทย์ตายตั้งแต่เขายังเล็กๆ เอกวิทยืจึงต้องเติบโตอย่างโดดเดียว แม้ว่าจะมีลุงที่ค่อยเลี้ยงดูเขาจนเติบใหญ่ก็ตาม แต่ก็ไม่สามารถให้ความอบอุ่นกับเขาได้เหมือนแม่แท้ๆ


ส่วน ชัยโรจน์ ก็ได้ขับรถประจำตำแหน่งรองประธานบริษัทเอเอเอส ตามรถของสารวัตรฟ้าลั่นอย่างกระชั้นชิด และชัยโรจน์ก็โทรศัพท์หาหมอธีรพล


“ฮัลโหลๆ ไอ้หมอพลๆ”


“ครับ ว่ายังไงครับคุณชัย”


“ไอ้หมอๆ มีเรื่องด่วน มิงกลับบ้านแล้วยัง”


“ยังครับ ผมกำลังทำวิจัยอยู่ที่โรงพยาบาล”


“ดีเลย งั้นมิงออกมารอที่หน้าห้องฉุกเฉินนะ”

...................219


“เอ๊ะ ทำไมอะครับคุณชัย”


“เอาเหอนะ เรื่องเร่งด่วนมาก อีก 10 นาทีถึง”


“ครับๆ”


เมื่อสารวัตรฟ้าลั่นขับรถสายตรวจไปถึงโรงพยาบาล พร้อมๆกันนั้นชัยโรจน์ก็ขับรถประจำตำแหน่งรองประธานบริษัทเอเอเอสตามมาด้วยความเป็นห่วง


ที่หน้าห้องฉุกเฉินโรงพยาบาลศิริราช ซึ่งหมอธีรพลก็มายืนรออยู่ ปรากฏว่า มีรถเข้ามาจอดอย่างรวดเร็ว เบรคดัง “เอี๊ยดดด!!” และ มีผู้ชายร่างกานกำยำ ลำเลียง คนเจ็บออกมาจากรถ ซึ่งก็คือเอกวิทย์ในร่างฟ้าสวยนั้นเอง ที่ขณะนั้นได้หมดสติไปแล้ว หมอธีรพลเมื่อได้เห็นดังนั้น เขาจึงพูดขึ้นอย่างตกใจว่า


“เฮ้ย!! คุณวิทย์”


ส่วนชัยโรจน์นั้น เมื่อได้ยินหมอธีรพลเรียกแบบนั้นก็แปลกใจ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก


เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวย ได้ถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉิน โดยมีแม่ พี่ชาย และชัยโรจน์ เฝ้าอยู่หน้าห้อง ส่วนพ่อของฟ้าสวยที่เป็นข้าราชการ ก็ได้ตามมา หลังจากที่สารวัตรฟ้าลั่นได้โทรไปบอก ดูทุกคนจะเป็นห่วงฟ้าสวยเหลือเกิน


เวลาผ่านไป6ชม. หมอธีรพลก็ได้แจ้งข่าวว่า ฟ้าสวยอาการปลอดภัยแล้ว และได้แจ้งให้กับครอบครัวของฟ้าสวยทราบว่า ฟ้าสวยเป็นโรค "พิษแอลกอฮอล์เฉียบพลัน" สาเหตุเพราะเธอไม่เคยดื่ม เครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์ในปริมาณมาก ดั้งนั้นหากดื่มในปริมาณมาก ร่างกายอาจช๊อคจนถึงขั้นเสียชีวิตได้


ซึ่งเมื่อได้ทราบดังนั้น แม่ของฟ้าสวยก็ได้ต่อว่า ฟ้าลั่นพี่ชายของฟ้าสวยว่า ทำไมจึงปล่อยให้น้องดื่มเบียร์ และฟ้าลั่นก็เสียใจกับเรื่องนี้เป็นอย่างมาก และจะไม่ยอมให้เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นมาอีก


ที่ห้องพักฟื้นผู้ป่วยฉุกเฉิน ช่วงเวลา รุ่งสาง 4.00น. เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวยฟื้น และเริ่มมีอาการดีขึ้น เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวยได้สัญญากับตัวเองว่า จะไม่ยอมแตะต้องเบียร์หรือเหล้าอีกเป็นอันขาด แม้ว่าก่อนหน้านั้นมันจะเป็นสิ่งที่เขาชอบที่จะดื่มมันมากก็ตาม แต่เพราะเวลานี้เอกวิทย์ได้รู้พิษสงและความอันตรายของมันแล้ว

...................220


เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวยตื่นขึ้นมานั่งมองชัยโรจน์ และหมอธีรพล ที่มาเฝ้าด้วยความเป็นห่วงในช่วงที่กำลังพักฟื้น


"เออ ไอ้ชัย เฮ้ย!! คุณชัย กับคุณหมอพลคะ" เอกวิทย์ ในร่างฟ้าสวยพูดขึ้น


"ว่าไงครับ"


หมอธีรพล กับชัยโรจน์ พูดพร้อมกัน และ พูดประโยคเดียวกัน หลังจากพูดประโยคเดียวกันจบทั้งคู่ก็มองหน้ากันเล็กน้อย จากนั้น เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวยก็พูดขึ้นว่า


"กลับไปพักที่บ้านเถอะ ไม่ต้องมาเฝ้าหรอก มัน....ยังไงๆก็ไม่รู้ กลับไปทั้ง 2 คนนั้นแหละ"


จากนั้นหมอธีรพลจึงพูดขึ้นว่า


“ผมเป็นหมอที่นี้ครับ คงกลับไม่ได้ ที่นี้มีงานล้นมือ”


“นั้นนะสินะ แล้ว แกละ เอ๊ะ คุณละคุณชัย กลับเถอะนะ คุณมีงานต้องทำเยอะนะ” เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวยพูด


"ไม่เป็นไรครับ ผมอยากเฝ้าครับ"


"แล้วนี่มาเฝ้าเเบบนี้ ที่บริษัทใครจะดูแล" เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวยถามชัยโรจน์
"อ๋อ....ช่วงนี้ที่บริษัทไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงนะครับ เอ.....แต่ว่า.....คุณฟ้าสวยรู้ได้ไงครับว่าผมทำงานบริษัท”


"เอะ!! อ๋อ เออ ก็นายผูกเน็ทไทไง"


"อ๋อครับ แต่ผมก็มีเรื่องกลุ้มใจมากในตอนนี้ครับ ยังแก้ไม่ตก”


“เรื่องอะไรเหรอ”


“ก็เพื่อนสนิทมากที่สุดของผมนะสิครับ”


“เอ๊ะ ไปกลุ้มใจทำไม”


“ก็เพื่อนผมมันเล่นหายตัวไปเป็นเดือนๆ แล้วจู๋ๆ มันก็โทรมาให้ทำนู้นทำนี้ให้ ผมบอกให้มันกลับมา มันก็บอกไม่กลับอีก ผมกลุ้มใจมาก”

..................221


เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวยเริ่มร้อนตัว เพราะพอจะรู้แล้วว่า ชัยโรจน์หมายถึงเขานั้นเอง จากนั้นเอกวิทย์ในร่างฟ้าสวย จึงพูดออกไปว่า


“เอ๊ะ เขาอาจจะมีเหตุจำเป็นมาก ก็ได้นะ”


“ผมว่าคงไม่ใช่หรอกครับ เพราะปรกติเพื่อนของผมคนนี้ มีความรับผิดชอบสูงมาก อีกทั้งเป็นคนเก่ง แต่อยู่ๆก็หายไป ผมคิดว่าที่มันหายไป คงหนีไม่พ้นเรื่องผู้หญิง หรอกครับ เพราะผมรู้จักมันดี”


“เอ๊ะ!! ไม่ใช่เรื่องผู้หญิงซะหน่อย!!”


เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวยพูดเสียงดัง จนทำให้แม่ของฟ้าสวยที่กำลังหลับนอนเฝ้าไข้อยู้ต้องสะดุ้งเล็กน้อย แต่แม่ของฟ้าสวยก็หลับต่อ


“จุ๊ๆ เบาๆสิครับคุณฟ้าสวย เดียวแม่ของคุณฟ้าสวยก็ตื่นหรอก” หมอธีรพลพูด


“อื่มๆ ขอโทษ นะคุณหมอพล แล้วก็คุณชัยด้วย แบบว่าใส่อารมณ์ไปหน่อย”


“แต่เอ๊ะ คุณฟ้าสวยรู้จักเพื่อนของผมด้วยหรือครับ” ชัยโรจน์พูด


ประโยคนี้มันทำให้เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวยนึกขึ้นได้ ก่อนที่เขาจะพูดจากลบเกลื่อนออกไปว่า


“อ๋อ ป่าวหรอกค่ะ คงจะเป็นเรื่องผู้หญิงจริงๆแหละ ผู้หญิงจริงๆ ผู้หญิงจริงๆนะ คุณเข้าใจถูกแล้ว ผู้หญิงจริงๆ”


ว่าแล้วเอกวิทย์ในร่างฟ้าสวยก็ทำท่าเศร้า ทำเอาชัยโรจน์รู้สึกไม่สบายใจ และเมื่อหมอธีรพลได้เห็นดังนั้นหมอธีรพลจึงพูดขึ้นว่า


“ผมว่าคุณชัยกลับบ้านก่อนเถอะนะครับ คุณฟ้าสวย ต้องพักผ่อนเยอะๆนะครับ”


“อื่ม ก็ได้หมอพล งั้นผมกลับก่อนนะ คุณฟ้าสวย หมอพลด้วย”


ก่อนที่ชัยโรจน์จะออกจากห้อง ชัยโรจน์ก็พูดขึ้นว่า


“ผมกลับก่อนนะครับคุณแม่ของคุณฟ้าสวย ที่กำลังหลับอยู่”

.................222


เมื่อชัยโรจน์ออกไปแล้ว เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวยก็พูดกระซิบกับหมอธีรพลว่า


“แม่ของฟ้าสวยหลับอยู่เหรอ ไอ้หมอพล”


“ใช่ครับ เธอมานอนเฝ้าคุณวิทย์ แต่ตอนนี้เธอเพิ่งหลับไปตะกี้นี้เองละครับ”


“เออ กุนี้แย่จริงๆ ทำให้แม่ของฟ้าสวยต้องไม่สบายใจอีกแล้ว ไม่น่าไปกินเบียร์บ้าๆนั้นเลย”


“คุณวิทย์อย่าโทษตัวเองสิครับ ก็คุณวิทย์ไม่รู้นี้น่า”


“แม่ของฟ้าสวยนี้ ก็ดีซะจริงๆนะ เหอ รู้สึกดีจังที่มีคนมาคอยเป็นห่วงเป็นใยขนาดนี้”


“ใช่ครับ คุณแม่ของคุณฟ้าสวยเป็นคนดีจริงๆ แต่ยังมีอีกคนครับ”


“ใครเหรอ”


“ก็คุณพ่อของคุณฟ้าสวย คนที่เป็นข้าราชการนะครับคุณวิทย์”


“อ๋อ ทำไมเหรอ”


“ตะกี้ก็นอนเฝ้าอยู่ด้วย แต่เพิ่งออกไปซื้อของกินข้างล่างมั้งครับ ตะกี้นี้เอง”


“อ๋อ งั้นเหรอ ครอบครัวนี้เขารักกันจริงๆนะ”


“ใช่ครับ เป็นครอบครัวที่อบอุ่นมากๆครับ”


“เออ นี้ ไอ้พล ถ้าสมมุติกุกลับร่างเดิมได้แล้ว ยัยฟ้าสวยจะฟื้นขึ้นมาใช่ไหมวะ”


“ใช่ครับ น่าจะเป็นอย่างนั้นครับ”


ว่าแล้วหมอธีรพลก็ยิ้มแห้งๆออกมา เพราะเขายังไม่รู้เลยว่า จะหาวิธีกลับร่างเดิมให้เอกวิทย์ได้อย่างไร และหากว่าสามารถกลับร่างเดิมได้แล้ว ฟ้าสวย จะฟื้นขึ้นมาได้หรือไม่ แต่ทว่าหมอธีรพล ก็จำเป็นจะต้องพูดเพื่อให้ความหวังกับเอกวิทย์ เพราะการอยู่อย่างไร้ความหวัง และไร้เป้าหมายนั้น เป็นสิ่งที่อันตราย ซึ่งส่งผลให้ผู้คนคิดสั้นมานักต่อนักแล้ว จากนั้นหมอธีรพลก็พูดต่อว่า


“คุณวิทย์ครับ คุณวิทย์รู้จักความหมาย ของคำว่าบ้านไหมครับ”

..............223


“รู้สิ ถามแปลกๆนะไอ้พล บ้านก็คือ อสังหาริมทรัพย์ เราสามารถเก็บทุน โดยการซื้อบ้านเกร็งกำไรไว้ได้ และใช้ได้ผล ในกรณีการต่อสู้กับสภาวะเงินเฟ้อ ที่บริษัทเอเอเอส ก็สะสม อสังหาริมทรัพย์พวกนี้ไว้เยอะเหมือนกัน ก็เพื่อความมั่นคงของบริษัทนั่นแหละ แถมยังเป็นการ กระจายความเสี่ยงของบริษัทเราด้วย”


“ถูกต้องแค่ส่วนหนึ่งครับ แต่บ้านในความหมายที่ผมจะบอกกับคุณวิทย์ก็คือ บ้าน คือที่ๆมีชีวิต และมีความรักครับ”


“เอ๊ะ”


“มันเป็นสถานที่ๆเรา อยากจะกลับไปพักผ่อน อยากจะกลับไปพบคนที่เรารัก และพบคนที่ห่วงใยเรา นั่นแหละครับ คือความหมายของคำว่าบ้าน”


เอกวิทย์นั้น ฉลาดพอ ที่จะรู้ความหมาย ที่หมอธีรพลกำลังจะบอก จากนั้น เอกวิทย์จึงพูดขึ้นว่า


“กุเข้าใจความหมาย ที่มิงพูดนะไอ้หมอพล มันก็จริงเหมือนที่มิงพูดนั้นแหละ เมื่อก่อน บ้านที่กุอยู่ หลังใหญ่โต หรูหราซะไม่มี แต่กุกลับมีความรู้สึกว่า มันก็แค่เป็นที่ซุกหัวนอนราคาแพง กับเป็นแค่ที่หลบแดดหลบฝนแค่นั้นเอง”


“...........”


“แต่บ้านของฟ้าสวยนี้ แม้จะหลังเล็ก แถมขายของชำหน้าร้านอีกต่างหาก ดูแล้ววุ่นวาย แต่แปลกนะ เวลากุออกไปไหนไกลๆ กุก็ยังรู้สึกว่า มีที่ๆหนึ่ง ที่กุควรจะกลับ ต้องรีบกลับมากินข้าวเย็นให้ทัน ไม่งั้นโดนด่า โดนหยิก แปลกแต่จริง เนอะ”


เมื่อพูดจบ เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวยก็ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว มันทำให้หมอธีรพลยิ้มตามไปด้วย จากนั้น หมอธีรพลจึงพูดขึ้นว่า


“ดูเหมือนคุณวิทย์จะ รักครอบครัวของคุณฟ้าสวยมากเลยนะครับ”


“มันก็ไม่เชิงหรอกไอ้หมอพล แต่กุรู้สึกอิชาฟ้าสวยจริงๆเลยวะ ดูสิมีแม่ที่ จู่จี้ ขี้บ่น ด่าอยู่ได้ทั้งวัน หยิบแขนกุแต่ละที เจ็บซะไม่มี และยังมีน้องสาวตัวเล็กเอาแต่ใจ แถมขี้อ้อนสุดๆ พ่อของฟ้าสวยก็ดูอบอุ่น แม้ว่าจะพูดน้อยไปหน่อย แถมยังมีไอ้สารวัตรบ้านั้นอีก โหดดีชมัด”


“ที่คุณวิทย์พูดมา ดูเหมือนจะไม่ค่อยดีเลยนะครับ”

...............224


“มันก็ไม่เชิงนะ ตอนโดนด่าแล้วมันรู้สึกแปลกๆ ก็ยังไม่ค่อยเข้าใจตัวเอง แถมมีน้องสาวของฟ้าสวยมาคอยกวนใจทำให้รำคาญอยู่บ่อยๆ มันเป็นสิ่งที่กุไม่เคยเจอเลยวะ แปลกมากๆ กุคิดว่าของพวกนี้เงินก็ซื้อไม่ได้จริงๆ”


“เหรอครับคุณวิทย์”


“ใช่ ตอนนี้กุยังสงสัยเลยว่า กุหาเงินมากมายไปทำไมกัน เพราะตอนที่กุรถคว่ำ ตอนนั้นกุมีสติอยู่บ้าง กุคิดว่าเงินพวกนั้น ช่วยอะไรกุไม่ได้เลย”


“..........”


“กุคิดว่า ถ้ากุกลับร่างเดิมได้ กุอยากกลับตัวใหม่ เผื่อว่าน้องดา จะเห็นใจกุ บ้าง น้องดาอาจจะมองกุในแง่ดีขึ้นบ้างก็ได้”


“..................”


“และกุตั้งใจว่า ต่อไปกุจะทำการค้าอย่างเป็นธรรม ให้ลูกค้าอยู่ได้ ให้กุอยู่ได้ ช่วยเหลือกัน ความรวยมันเป็นแค่นามธรรม เป็นแค่ตัวเลขในบัญชี ที่เอามาอวดกันว่า ใครเป็นมหาเศรษฐีของโลก ที่จัดอันดับโดยนิตยสารนู้น นิตยสารนี้ กุว่ามันไร้สาระวะ”


“.................”


“คนพวกนี้ลืมมองเรื่องสังคม ถ้าหากบริษัทใหญ่ๆเอาเปรียบสังคมมากเกินไป มุ่งแต่ทำกำไรสูงสุดจนเกินไป สังคมมันก็จะอยู่ไม่ได้ เมื่อสังคมอยู่ไม่ได้ เราก็จะอยู่ไม่ได้เช่นกัน วิกฤตปี40 กับวิกฤตแฮมเบอร์เกอร์นั้นไง ชัดเจนที่สุดแล้ว”


“มันก็จริงครับคุณวิทย์”


“เออ ไอ้พล วันนี้มันอะไร”


“เช้าวันศุกร์ครับ”


“เหรอ คงต้องเขียนจดหมายอีกแล้วซิเนี๊ยะ”


“จดหมาย จดหมายอะไรเหรอครับคุณวิทย์”


...............โปรดติดตามตอนต่อไป

Create Date : 13 พฤษภาคม 2553		1 comments
Last Update : 13 พฤษภาคม 2553 3:49:51 น.
Counter : 745 Pageviews.
Share Tweet