Bloggang.com : ruddy01 : ตอนที่ 115 ชัยโรจน์ต่อสู้กับโรคกลัวทะเล

ตอนที่ 115 ชัยโรจน์ต่อสู้กับโรคกลัวทะเล

................655

หมอธีรพล แทบจะเดินไหวไหว และเขาได้บอกกับ ครอบครัวของฟ้าสวยว่า ขณะนี้ แม้ว่า ร่างกายของฟ้าสวยนั้น จะยังหายใจ หัวใจยังเต้น แต่สมอง ไร้การตอบสนอง ซึ่งในทางการแพทย์ ถือได้ว่า ได้เสียชีวิตลงแล้ว หรือที่คนทั่วไปเรียกว่า “เจ้าหญิงนิทรา”

และหมอธีรพลยังพูดเสริมอีกว่า แม้ว่า คำว่า สมอง หยุดทำงาน ในทางการแพทย์ เราจะถือว่า เสียชีวิตแล้วก็ตาม แต่ในความเป็นจริง วิทยาศาสตร์ ไม่ใช่ คณิตศาสตร์ ที่เรื่องราวต่างๆ จะต้องแปรตรงตัว ดังนั้น หมอธีรพลเชื่อว่า สมอง อาจจะกลับมาทำงานได้อีกครั้ง โดยที่เรายังไม่สามารถรู้ถึงปัจจัยที่จะทำให้เกิดสิ่งนั้นก็ตาม แต่ทว่า แม่ของฟ้าสวย ได้เป็นลมไปแล้ว

และ หมอธีรพลยังอธิบาย กับครอบครัวของฟ้าสวยว่า ร่างของฟ้าสวย อาการกลับมาทรุดหนักมากกว่าเดิม นั้นเพราะร่างกายของฟ้าสวยอ่อนแอ จากการแท้งบุตร และมีการติดเชื้อในกระแสเลือดอย่างรุนแรง อีกทั้ง โรคหัวใจ ซึ่งเป็นโรคประจำตัวของฟ้าสวย ก็แสดงอาการ ออกมาอย่างชัดเจน และยังมีโรคที่มีลักษณะ คล้ายมะเร็งเม็ดเลือดขาว ที่เกิดจาก ร่างกายของฟ้าสวยสร้างขึ้นมา ต่อต้านเชื้อโรคพวกนั้น จนมากเกินไป จนเริ่มส่งผลต่อร่างกาย

แต่ความจริงที่หมอธีรพลรู้ และไม่สามารถบอกได้ก็คือ หมอธีรพลเชื่อว่า เม็ดเลือดขาวที่ระบบภูมิต้านทานของฟ้าสวยผลิตออกมานั้น สร้างขึ้นมาก็เพื่อมาต่อต้าน จิตใจของเอกวิทย์ จนส่งผลร้ายต่อร่างกายโดยรวม จนยากเกินกว่าที่จะแก้ไขได้แล้วในขณะนี้

หมอธีรพล จึงคิดว่า ปล่อยไว้แบบนี้ คงไม่ดีแน่ จึงตัดสินใจ พาฟ้าสวย เข้าห้องไอซียูโดยด่วน โดยให้น้ำเกลือ และต่อเครื่องช่วยหายใจ อย่างเร่งด่วน

ส่วนน้อง ฟ้าใส เมื่อได้รู้ข่าวของพี่สาว แม้จะร้องไห้ออกมา แต่เธอก็เป็นเด็ก เข้มแข็งพอตัว แม้จะอายุแค่เพียง 3 ขวบก็ตาม เธอได้กอดตุ๊กตาหมี ตัวที่ เอกวิทย์ ในร่างฟ้าสวย เย็บให้เอาไว้แน่น แม้ว่า การเย็บจะไม่สวยเลย แต่นั้น เป็นรอยเย็บที่เกิดจากความตั้งใจของเอกวิทย์ คนที่น้องฟ้าใสคิดว่าเป็นพี่สาวล้วนๆ

ข่าวนี้ รู้เป็นถึงหู ของวรวุทธด้วยเช่นกัน วรวุทธนั่งอยู่ที่ใต้โรงพยาบาล ตั้งแต่วันเกิดเหตุ โดยที่ไม่กล้าขึ้นมาเยี่ยม แต่ครั้งนี้ เขาก็ต้องขึ้นมา และวรวุทธคิดว่า นี้ก็คือความผิดของเขาเต็มๆ เพราะเขาเป็นคนสั่งลอบยิงฟ้าสวยโดยความเข้าใจผิด ทำให้เขารู้สึกแย่มาก

...............656

และแน่นอน ข่าวนี้ก็รู้ไปถึง หู ของชัยโรจน์เช่นกัน แต่ทว่า ชัยโรจน์ ไม่สามารถเข้าไปเยี่ยมได้ เพราะแม่ฟ้าสวยยังโกรธชัยโรจน์อยู่ เมื่อเป็นเช่นนี้ ชัยโรจน์จึงไปหาหมอธีรพล เพื่อถามถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

ณ ห้องทำงานของหมอธีรพล โรงพยาบาลศิริราช

หมอธีรพลกำลังค้นหาข้อมูล และปรึกษาผู้เชียวชาญ จากต่างประเทศ ผ่านระบบอินเตอร์เน็ต เพื่อหาทางช่วยเหลือเอกวิทย์ในร่างฟ้าสวยอย่างเต็มที่ จากนั้น ชัยโรจน์ก็เข้ามา และพูดขึ้นว่า

"ไอ้หมอพล เกิดอะไรขึ้นวะ ทำไมเป็นงี้"

"นึกว่าใคร คุณชัยนั้นเอง"

"ตอบมาเร็วๆ ไอ้หมอพล มันเกิดอะไรขึ้น"

"คุณวิทย์.... กับคุณฟ้าสวย กำลังจะตายครับ"

"มิงว่าไงนะ"

"ความจริงแล้ว ทั้งคุณชัย และผม และอีกหลายๆคน ก็มีส่วนที่ทำให้เหตุการณ์นี้เกิดขึ้น"

"....ชัยโรจน์ฟังอย่างตั้งใจ...."

"ตอนนี้ ก็อย่างที่บอก ผมเองก็มืดแปดด้าน เพราะในช่วงที่ผ่านมา ร่างกายของคุณฟ้าสวยนั้นพยายามเข้าควบคุมจิตใจของคุณวิทย์ แต่คุณวิทย์นั้น ก็ดูเหมือนว่าจะมีวิธีการที่จะควบคุมร่างกายของคุณฟ้าสวยได้ดีเช่นกัน จนกระทั้งจุดเปลี่ยนคือ เมื่อร่างกายของคุณฟ้าสวยแท้งลูก ทำให้ร่างกายของคุณฟ้าสวย ได้สร้างสารเคมีแห่งความเศร้า คอร์ติซอย และสารเคมีที่เป็นพิษหลายอย่างออกมาทำให้ คุณวิทย์ ต้องอยู่ในภาวะที่ซึมเศร้าในช่วงเวลาที่พักฟื้นจากการแท้งลูก สารเคมีพวกนั้นกลับไปมีผลกระทบต่อการทำงานของหัวใจของฟ้าสวยที่อ่อนแออยู่แล้ว ทำให้อาการโรคประจำตัวกำเริบ จนอยู่ในระดับที่น่ากลัว"

"....ชัยโรจน์ฟังอย่างตั้งใจ..."

...............657

"เรื่องที่ผมบอกมา มันก็หนักอยู่แล้ว แต่ที่เรื่องผมคาดไม่ถึงก็คือ ระบบภูมิต้านทานของคุณฟ้าสวย จะสร้างเม็ดเลือดขาว ออกมาเพื่อต่อต้านจิตใจของคุณวิทย์เยอะขนาดนี้ จนส่งผลร้ายอย่างรุนแรง และปริมาณ เม็ดเลือดขาวที่มากขนาดนี้ ร่างกายของคุณฟ้าสวยแทบที่จะไม่มีโอกาสรอดเลยครับ" หมอธีรพลพูด

ชัยโรจน์ เจอประโยคนี้เข้าไป ถึงกลับเข่าทรุด แต่ก็มีคำๆหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวของชัยโรจน์ นั้นคือ ความฝันในวัยเด็กของฟ้าสวย ที่บรรยายถึงเกาะโลซิน ที่ว่า แม้ไม่ได้ไป แต่ขอเก็บ สายลม กับน้ำทะเล และแสดงแดด ใส่ขวด เอามาวางไว้ที่หัวเตียงก็พอ โดยในตอนนั้น ก่อนที่เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวยจะกลายเป็น เจ้าหญิงนิทรา เอกวิทย์ที่เข้าถึงฮาร์ดิสความทรงจำทั้งหมดของฟ้าสวยได้ทั้งหมดแล้วนั้น ก็เอารูปถ่ายของเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งเป็นเพื่อนของฟ้าสวยในสมัยเด็ก รูปเด็กผู้ชายคนนั้นก็คือ เจ้าหน้าที่นัฐพร คนรักของฟ้าสวยนั่นเอง

เรียกได้ว่า การไปยังเกาะโลซิน เป็นความฝันของ เจ้าหน้าที่นัฐพรในวัยเด็ก ที่ถูกส่งต่อมาสู่ฟ้าสวยคนก่อน และความฝันนั้น ก็ถูกส่งต่อมายังเอกวิทย์ เจ้าของบริษัทการสื่อสารอันดับ 1 แม้ว่าการไปยังเกาะนี้ จะไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไร แต่ทว่า ทั้ง 3 คน กลับไม่มีโอกาสที่จะได้ไป แม้ว่าในหลายๆครั้งจะมีการเตรียมตัวเป็นอย่างดี ราวกับว่า เป็นสิ่งที่ถูกกำหนดมาแล้ว และขณะนี้ ความฝันของคนทั้ง 3 คน ได้ถูกส่งต่อ มาถึง ชัยโรจน์ ผู้ซึ่งเป็นโรคกลัวทะเล กลัวการนั่งเรื่อในทะเลที่มีพายุ

ชัยโรจน์ ไม่พูดพร่ำ ทำเพลง ก็วิ่งออกไป และ ขับรถลงภาคใต้ทันที โดยที่ ไม่ทันได้คิดว่า ตัวเอง จะไปเกาะโลซินได้อย่างไร เพราะชัยโรจน์ เป็นโรคกลัวทะเล และกลัวการนั่งเรื่ออย่างสุดๆ

ในคืนนั้น ระหว่างที่ ชัยโรจน์ ขับรถมุ่งหน้าลงไปภาคใต้ เพื่อไปที่เกาะโลซินนั้น หมอธีรพลก็มานั่งเฝ้า เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวย ด้วยความหมดหวัง เพราะหมอธีรพล ไม่รู้เลยว่า จะช่วย เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวยได้อย่างไร

ณ ห้องไอซียู โรงพยาบาลศิริราช

ห้องไอซียูนั่น ทางโรงพยาบาล จะไม่อนุญาต ให้ญาตินอนเฝ้า แต่จะให้เข้าเยี่ยมได้ ครั้ง ละ 2 คนเท่านั้น ดังนั้น ครอบครัวของฟ้าสวย นุ่น แก๊ง 5 สาว สุดาทิพย์ และวรวุทธจำเป็นต้องรออยู่ข้างนอก

ส่วนหมอธีรพลนั้น สามารถนอนเฝ้าได้ เพราะถือว่า เป็นผู้รับผิดชอบ ในคืนนั้น หมอธีรพลจึงพูดกับเอกวิทย์ในร่างฟ้าสวยว่า

................658

"คุณวิทย์ครับ คุณฟ้าสวยครับ ตื่นเถอะครับ ครอบครัวของคุณ คนที่รักคุณ เขารออยู่ อย่าทำให้พวกเขาต้องเป็นห่วงสิครับ คุณนอนมากเกินไปแล้วนะ ล้อเล่นกันแบบนี้ไม่ดีนะครับ"

"คุณฟ้าสวยครับ คุณสวยมากเลยนะ พรุ่งนี้ ผมหวังว่า ผมคงจะได้คุยกับคุณอีกนะครับ แล้วมาบอก อรุณสวัสดิ์กัน"

ว่าแล้ว หมอธีรพล ก็นั่งจ้องหน้า เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวย ทั้งคืนจนถึงเช้า

****************ตัดกลับไปที่ชัยโรจน์

ชัยโรจน์ได้ขับรถมุ่งหน้าไปทางภาคใต้ทั้งคืน จนถึงจังหวัดสงขลา เพื่อจะไปเก็บ อากาศ และน้ำทะเลที่เกาะโลซิน โดยชัยโรจน์ ในฐานนะ รองประธาน บริษัทเอเอเอส ก็ได้เข้าไปที่สำนักงงาน สาขาภาคใต้ จังหวัดสงขลา

ณ ที่ทำการสำนักงาน บริษัทเอเอเอส สาขาย่อยจังหวัดสงขลา

เมื่อชัยโรจน์ เข้ามาใน สาขาย่อยจังหวัดสงขลา ก็มีผู้จัดการสาขาย่อยมาตอนรับ จากนั้น ผู้จัดการสาขา สงขลาจึงพูดขึ้นว่า

"เออ ท่านประธานครับ ผมไม่นึกเลยว่า ท่านจะมาเอง แบบนี้ มีเรื่องอะไรด่วนเกิดขึ้นเหรอครับ"

"ผู้จัดการ สาขาสงขลาเรามีเรือมะ"

"เรือเหรอครับ"

"ใช่เรือ ที่จะออกไปเกาะโลซินได้"

............659

"เกาะโลซิน อ๋อ ก็ต้องนั่งเรือออกไป ไกลนะครับ ผมไม่แน่ใจว่าอยู่ในน่านน้ำสงขลา หรือปัตตานี เดียวผมจะติดต่อเรือให้ครับ และเดียวจะให้ลูกน้องที่บริษัทไปเป็นเพื่อนครับ" ผู้จัดการสาขาสงขลาพูด

ณ ท่าเรือท่องเที่ยวจังหวัดสงขลา

ว่าแล้ว ชัยโรจน์ก็ขับรถไปที่ ท่าเรือสงขลา เพื่อจะไปขึ้นเรือ แต่แล้ว บรรยากาศ เก่าๆ แห่งความหวาดกลัวก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง เมื่อ ชัยโรจน์ นึกถึงสมันเด็กๆ ที่เขาเคยจมน้ำทะเล ส่วนผู้จัดการย่อยสาขาสงขลาก็ได้พูดกับคนขับเรือว่า

“นายหัว ไปเกาะโลซินนี้ ไกลหม๊าย”

“หม๊ายไกลๆ นั่งเรือ 3 ชม. ถึง”

ว่าแล้วชัยโรจน์ก็ลงเรือ ซึ่งเป็นเรือท่องเที่ยวขนาดกลาง ไม่ใหญ่ ไม่เล็ก แต่แล้วเหตุการณ์ในครั้งอดีต ที่เกี่ยวกับเหตุการณ์เรือล่ม เพราะพายุ ก็หวนกลับมาอีกครั้ง ซึ่งทำให้ ชัยโรจน์ต้องสูญเสียผู้เป็นแม่ไป เขาจึงจำฝังใจ และเป็นโรคกลัวทะเล และกลัวการนั่งเรือ มาจนถึงทุกวันนี้ เมื่อนายหัวเรือ เห็นชัยโรจน์มีอาการสีหน้าไม่ดี นายหัวเรือจึงถามว่า

"นายหัวๆ เป็นพันพรือมั้งครับ ไหวมายๆ"

"ไหวครับๆ” ชัยโรจน์ตอบ แต่มือก็ยังจับเสาเรือไว้แน่น

เมื่อ เริ่มหน้ามืด และภาพเหตุการณ์การจมน้ำในวัยเด็ก ก็ตามมาหลอกหลอนเขา และนี้เป็นอาการของโรค โฟเปีย ที่แสนจะน่ากลัว

ชัยโรจน์นั่ง เกาะเสาเรือแน่น เพราะความกลัว จนกระทั้งเรือ สต๊าทเครื่อง เลยขับออกไปได้แค่ไม่ถึง 5 นาที ซึ่งชัยโรจน์นั้น ทนไม่ไหวอีกต่อไป และร้องตะโกนให้ คนขับเรือ พาเรือ กลับเข้าฝั่งทันที

ชัยโรจน์พยายามอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่สำเร็จ ลูกน้องถามว่า จะไปทำไมที่ เกาะโลซิน ชัยโรจน์บอกว่า เขาจะไปเก็บ น้ำทะเล กับอากาศ ที่นั้น เพราะมีคนกำลังคอยเขาอยู่

....................โปรดติตตามตอนต่อไป

คุยกับนักเขียน

แต่งมาถึงหน้าที่ 659 แล้ว ใกล้จบแล้ว

แรงบันดาลใจของนิยายเรื่องนี้มาจากเพลง "ความทรงจำครั้งสุดท้าย" ของวงแคช ผู้เขียนขอขอบคุณมาณที่นี้ด้วย

https://www.youtube.com/watch?v=qEpWuCp1peY

Create Date : 23 กันยายน 2555

Last Update : 23 กันยายน 2555 18:10:54 น.

0 comments

Counter : 889 Pageviews.