Bloggang.com : ruddy01 : ตอนที่ 29 หมอธีรพล แอบปลื้ม เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวย

ตอนที่ 29 หมอธีรพล แอบปลื้ม เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวย

.................163

ว่าแล้วหมอธีรพล ก็พยุงตัวเอกวิทย์ในร่างฟ้าสวยไปนั่งข้างนอก ซึ่งไกลจากห้องดับจิตพอสมควร

ในบริเวณสวนย่อมริมสระน้ำ หน้าทางเข้าโรงพยาบาลเพชรบุรี ในสระน้ำ มีน้ำพุขนาดเล็ก เสียงน้ำพุดัง ซ่าๆ มีต้นไม้ร่มรืน มีกลิ่นหอมอ่อนๆของต้นดอกบีบ โชยมาตามสายลม ที่พัดในยามสายแก่ๆ เป็นกลิ่นที่ทำให้รู้สึกดี ผู้คนเดินเข้าเดินออกโรงพยาบาล บ้างก็ถือของเยื่ยมไข้ บ้างก็เดินถือเอกสาร บ้างก็เดินไปเดินมา มองหาผู้ป่วย แถวๆนั้น ซึ่งหมอธีรพล ก็ประคอง เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวย ไปนั่งที่ ม้านั่งหินอ่อน ตรงทางเข้าโรงพยาบาลเพชรบุรีนั่นเอง

“แปลกมาก ทำไมตะกี้ตอนอยู่หน้าห้องดับจิต ใจมันสั่น ขาไม่มีแรงเลยฟ๊ะ ให้ตายสิ” เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวยพูดขึ้นมา ด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

“หรือคุณวิทย์กลัวศพ หรือไม่ก็กลัวผีมั้งครับ”

“เฮ้ย! ไม่นะ กุไม่เคยกลัวนะ ขนาดเวลารถชนกันมีคนตาย กุเข้าไปยืนดูเฉยๆ ไม่เห็นจะกลัวอะไรเลย”

“เหรอครับ”

“แต่ตะกี้ในห้องดับจิต ก็ไม่ได้กลัวอะไรนะ รู้สึกเฉยๆ แต่พอจะเดินเข้าไปดู ใจมันสั่น ขามันก็หมดแรงซะงั้น เหมืนกับว่าควบคุมร่างกายไม่ได้ มันแปลกดีจริงๆ”

เมื่อเอกวิทย์ในร่างฟ้าสวยพูดจบ หมอธีรพล ก็หยิบปากกากับสมุดโน๊ด ขึ้นมาจดบันทึกคำพูดของเอกวิทย์ในร่างฟ้าสวยทันที ซึ่งเมื่อเอกวิทย์ในร่างฟ้าสวยได้เห็นดังนั้น จึงถามขึ้นว่า

“จดอะไรฟ๊ะไอ้พล”

“อ๋อ ผมจำเป็นต้องจดบันทึกข้อมูลทุกๆอย่าง เท่าที่เป็นไปได้ เผื่อว่า ผมอาจจะสามารถ ช่วยให้คุณวิทย์กลับร่างเดิมได้นะครับ”

“อ๋อ เหรอ ดีๆ งั้นจดเยอะๆเลย”

เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวย ยิ้มแบบตื่นเต้นดีใจ ด้วยรอยยิ้มของ หญิงสาวที่ดูแล้วใสซื่อ น่ารัก แต่ขัดกับ เอกวิทย์ ที่อยู่ภายในร่างนี้ เล่นเอาหมอธีรพล ต้องหวั่นไหวเล็กน้อย

..............164

“ครับ แต่คุณวิทย์ต้องให้ความร่วมมือกับผมด้วยนะ”

“ได้สิ ยินดีมากๆเลย อืม ไอ้พล วันนี้ว่างทั้งวันใช่ป่าว”

“ใช่ครับ วันนี้ผมขอลางานที่โรงพยาบาลมา”

“นี้มันเที่ยงพอดี เดียวเรากินข้าวเที่ยงกันเสร็จ เราไปที่ๆหนึ่งกันได้มะ”

“ที่ไหนเหรอครับ”

“แหลมผักเบี้ย”

“เอ๊ะ ไปทำไมครับแหลมผักเบี้ย”

“เอ๊ะ! ไม่ใช่แหลมผักเบี้ยสิ แต่เป็นแหลมเล็กๆที่ยื่นลงไปในทะเล อยู่ใกล้ๆแหลมผักเบี้ย รู้สึกว่าจะเป็นที่ดินของชาวบ้าน”

“ได้สิครับคุณวิทย์”

“ไอ้พล โทรศัพท์มือถือของแกเป็นรุ่นอะไรฟ๊ะ”

“N70 ครับคุณวิทย์”

“งั้นดีเลย ขอยืมหน่อยนะ”

ว่าแล้วเอกวิทย์ในร่างฟ้าสวยก็ดึงโทรศัพท์มือถือ มาจากหมอธีรพล และเข้ารหัสสัญญาณ เชื่อมต่อ ระบบ GPS เพื่อค้นหาตำแหน่งแหลมที่ว่านั้น เพราะเอกวิทย์นั้น เป็นผู้เชี่ยวชาญในระบบโทรคมนาคมระดับเทพ โดยแท้

...........165

และแล้ว ทั้งเอกวิทย์ในร่างฟ้าสวย กับหมอธีรพล ก็ได้ขับรถไปยังแหลมที่ว่านั้น ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลเพชรบุรีมากนัก และก่อนจะถึงที่หมาย เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวย ก็ได้ซื้อของกินข้างทางจำนวนมาก เพื่อติดไม้ติดมือ ไปฝากเจ้าของที่ ที่นั้นด้วย

เส้นทางที่จะเข้าไปที่แหลมไร้ชื่อนั้น เป็นเส้นทางดินลูกรัง ฝุ่นกระจาย ถนนเป็นหลุมเป็นบ่อ 2 และข้างทางแทบไม่มีบ้านผู้คนอยู่อาศัย บางช่วงของเส้นทางก็ดูเหมือนจะเป็นเหวลึก ที่มีต้นหญ้า และพวกวัชพืช ขึ้นปกคลุม จนแทบไม่เห็นขอบทาง หากขับรถตอนมืดๆ มีโอกาสตกเขาได้ง่ายๆ

“คุณวิทย์ครับ เส้นทางน่ากลัวดีนะครับ หรือว่าเรากำลังหลงทางหรือป่าวครับคุณวิทย์”

“ไม่หลงหรอก ในแผ่นที่ ตาม GPS มันบอกว่ายังไม่ได้สำรวจ แต่มันมีเส้นทางดินลูกรังอยู่” ว่าแล้ว เอกวิทย์ ในร่างฟ้าสวย ก็หยิบ โทรศัพท์มือ ถือ โนเกียร์ N-70 ซึ่งเชื่อมต่อ ระบบ GPS ไว้แล้วขึ้นมาดู

“แล้วคุณวิทย์รู้ได้อย่างไรครับว่า ที่แหลมไร้ชื่อนั้น มีบ้านคนอยู่ หรือว่าคุณวิทย์เคยมาแล้ว”

“ไม่เคยมาหรอก แต่ที่รู้ว่ามีบ้านคนเพราะตำรวจบอก”

“ตำรวจ??”

“อ๋อ ป่าวหรอก ลืมๆมันซะ”

เมื่อไปถึงที่หมาย เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวย ก็มองเห็น บ้านหลังหนึ่ง ที่ดูแล้ว โทรมมาก มองดูแล้วคล้ายกระท่อมมากกว่าบ้าน หลังคาเป็นหลังคาสังกะสี มีรั้วแบบที่ทำง่ายๆ กั้นบอกอาณาเขต มีแฝงตากปลาเค็ม และอาหารทะเล ตากเรี่ยงรายอยู่ กลิ่นปลาเค็ม ตลบอบอวน อยู่เต็มพื้นที่ อุปกรณ์ และเครื่องมือทางการประมงชายฝั่งพื้นบ้าน ก็วางเรี่ยงรายกันในบ้านหลังโทรมๆหลังนั้น

แต่สิ่งที่น่าสนใจกว่าก็คือ หลังบ้านโทรมๆหลังนั้น เป็นลักษณะ แหลมที่ยืนลงไปในทะเล มีฉากหลังเป็นทะเล ที่น่าประทับใจมากๆ

เมื่อจอดรถ เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวย ก็บอกให้หมอธีรพล นั่งรออยู่ในรถ ก่อนที่จะเดินเข้าไปคนเดียว ซึ่งภาพที่ หมอธีรพลเห็นก็คือ เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวย ยืนคุยกับ คุณตา คุณยาย คู่หนึ่งกันสักพัก ซึ่ง ทั้ง3 คนนั้น ก็แสดงอาการดีใจ แต่หมอธีรพลนั้น ไม่รู้เลยว่า เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวยพูดอะไร ก่อนที่เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวย จะกวักมือเรียกหมอธีรพลให้ลงมา พร้อมตะโกน บอกให้เอาของฝากในรถ ลงมาด้วย

............166

เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวยเข้าไปตีสนิทกับชาวบ้าน เจ้าของที่นั้น ซึ่งเป็นตากับยาย ที่มีหลานตัวเล็กวัยกำลังน่ารัก 2 คน

ตากับยายเป็นชาวประมงที่อัธยาศัยดี และเอกวิทย์ในร่างฟ้าสวยก็บอกว่า เป็นคนกรุงเทพ มาท่องเที่ยวกับแฟน ซึ่งคำพูดนั้นก็ทำให้หมอธีรพลหน้าแดงเล็กน้อย

และเอกวิทย์เห็นว่าชายทะเลที่นี้สวยดี อยากจะขอเข้าไปถ่ายรูป ซึ่ง ตากับยายนั้นก็อนุญาต และดูแลเป็นอย่างดี เพราะวิชามนุษย์สัมพันธ์ของเอกวิทย์นั้น เข้าชั้นเทพเลยที่เดียว

ณ แหลมที่ไร้ชื่อ จ.เพชรบุรี

เมื่อเดิน ผ่านหลังบ้านของตากับยาย ชาวประมง เข้าไปถึงแหลมไร้ชื่อ ซึ่งต้องผ่านดงดอกหญ้าเตี้ยๆเข้าไป หมอธีรพลก็ถามขึ้นว่า

“คุณวิทย์ครับ เรามาที่นี้ทำไมเหรอครับ”

เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวย นิ่งเงียบซักครู่ ก่อนตอบออกไปว่า

“ไอ้พล แกดูที่นี้สิ แกว่ามันสวยมะ”

“อื่มจะว่าไปแล้วก็สวยมากๆเลยนะครับ ไม่น่าเชื่อเลย” หมอธีรพลมองดูรอบๆ

“ใช่ สวยมากๆ” ว่าแล้ว เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวย ก็นั่งลงบนพื้นหญ้า บนปลายแหลมนั้น จากนั้นเอกวิทย์ในร่างฟ้าสวยก็บอกให้หมอธีรพลนั่งลง

“นั่งลงสิไอ้พล ปัดโธ่!!”

“ครับๆ”

ว่าแล้ว เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวยก็ยื่นโทรศัพท์ โนเกียร์ รุ่น N-70 คืนให้หมอธีรพล ซึ่งหมอธีรพลก็รับมาแต่โดยดี จากนั้น เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวยก็ได้พูดต่อ

............167

“ไอ้พล แกดูที่นี้สิ มันสวยมากเลยนะ มีต้นหญ้า เอ๊ะ ไม่ใช่สิ ดอกหญ้า เป็นแหลม ยื่นลงไปในทะเล ลมทะเลพัดขึ้นมา แถมวันนี้เมฆบังแดดหมดเลย ไอ้พล แกได้กลิ่นดอกหญ้า กับกลิ่นไอทะเลมะ”

“ครับ กลิ่นไอทะเล กับกลิ่นดอกหญ้า อืม ได้กลิ่นครับ”

“ที่แบบนี้ ไอ้ชัย มันคงมาไม่ได้แน่ๆเลย เพราะมันกลัวทะเล มันเคยจมน้ำทะเลสมัยเด็กๆ”

“นั้นนะสิครับ”

“เฮ้อ....อยากให้น้องดา มาอยู่ที่นี้ด้วยจัง”

“น้องดา อ๋อ คุณสุดาทิพย์ ที่เป็นรักแรกหรือรักแท้ ประมาณนั้นของคุณวิทย์สินะครับ”

“อื่ม”

ว่าแล้ว เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวย ก็นอนลงบนพื้นหญ้า ก่อนจะบอกกับหมอธีรพลว่า

“ไอ้พล ขอนอนที่นี้ซักงีบนะ”

“นอนตรงนี้เลยเหรอครับคุณวิทย์”

“อืม”

หมอธีรพล เมื่อได้ยินดังนั้น เขาก็ต้องประหลาดใจ ว่าทำไม เอกวิทย์ เพื่อนของเขา จึงได้ชอบมาที่แบบนี้ได้ ทั้งๆที่เมื่อก่อน ไม่เคยจะคิดมาเที่ยวที่แบบนี้เลยด้วยซ้ำ แถมยังบอกอีกว่า การเที่ยวแบบนี้มันไร้สาระ

แต่แล้วเมื่อเวลาผ่านไป เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวย ก็ได้หลับตา นอนลงบนพื้นหญ้าอย่างคนที่มีความสุขมาก ซึ่งหมอธีรพลก็ไม่เคยได้พบกับบรรยากาศลม ทะเล ในตอนเย็นๆ กลิ่นของดอกหญ้า และสาวสวยอย่างเอกวิทย์ในร่างฟ้าสวย ทำให้ หมอธีรพล ต้องเอาโทรศัพท์มือถือ N-70 ที่มีกล้องถ่ายรูปมาถ่าย บรรยากาศ ที่หายากมากๆ บรรยากาศที่ไม่มีในกรุงเทพเก็บเอาไว้

...........168

รูปที่หมอธีรพลถ่าย คือ ทุ่งหญ้า ทะเล วิวทะเล และรูปของเอกวิทย์ในร่างฟ้าสวย ที่กำลังนอนบนพื้นหญ้าอย่างคนมีความสุข มันทำให้หมอธีรพล เริ่มที่จะรู้สึกแปลกๆ และสิ่งที่หมอธีรพลรู้ก็คือ ผู้หญิง ที่ชื่อ เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวย ช่างน่ารักอะไรอย่างนี้หนอ

เวลาแบบนี้ หมอธีรพลรู้สึกมีความสุขมาก เพราะตลอดชีวิตของหมอธีรพล เขาต้องทำงานหนักมาตลอด ไม่มีเวลาที่จะได้ท่องเที่ยว และพักผ่อน ชีวิตของหมอธีรพลมีแต่งาน คนไข้ และงานวิจัยเท่านั้น มันทำให้หมอธีรพลมีความสุขมาก หมอธีรพล ไม่นึกมาก่อนเลยว่า ที่แบบนี้ จะทำให้เขารู้สึกปลอดปล่อยได้อย่างนี้

และว่ากันว่า เวลาแห่งความสุขมักผ่านไปไวยิ่งนัก เวลาที่แหลมไร้ชื่อแห่งนี้ ก็ผ่านไปจนเย็นมาก และแล้วก็มีเสียงโทรศัพท์รุ่นโบราณของฟ้าสวยดังขึ้น ทำให้เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวย ต้องตื่นจากดงดอกหญ้านั้น

“ตุ๊ดๆๆๆๆ” เสียงโทรศัพท์รุ่นโบราณของฟ้าสวย ดังขึ้น จนเอกวิทย์ในร่างฟ้าสวย ต้องตกใจตื่นขึ้นมารับโทรศัพท์

“ฮัลโหล ลูกฟ้า ตรวจร่างกายเป็นไงบ้างลูก”

“อ๋อ อืม งึมๆ ไม่เป็นไรนิครับ เอ๊ะ นิค่ะ”

“อะไรกัน งงนะ เออ แล้วจะกลับมากินข้าวเย็นที่บ้านทันไหม”

ว่าแล้วเอกวิทย์ในร่างฟ้าสวยก็หันไปถามหมอธีรพล โดยเอามือป้องโทรศัพท์รุ่นโบราณไว้

“ไอ้พล แม่ฟ้าสวย ถามกุว่าจะกลับไปกินข้าวที่บ้านทันไหม”

หมอธีรพล มองดูนาฬิกา ก่อนตอบออกไปว่า

“ไม่น่าจะทันนะครับ คงกลับถึงบ้าน เกือบค่ำถึงดึกเลยละครับ”

...........169

“หา!! อะไรนะ แม่ของฟ้าสวยต้องฆ่ากุแน่ๆ มิงช่วยพูดกับแม่ของฟ้าสวยหน่อยนะ ไอ้พล กุขอร้อง”

ว่าแล้วเอกวิทย์ในร่างฟ้าสวยก็ยื่นโทรศัพท์รุ่นโบราณให้หมอธีรพล พร้อมยกมือไหว้ ทำตาปริบๆแบบอ้อนวอนสุดชีวิต จนหมอธีรพลต้องหลบสายตานั้น และหมอธีรพลเองก็แปลกใจมาก ที่เห็นเอกวิทย์ กลัวแม่ของฟ้าสวยขนาดนี้ ซึ่งหมอธีรพลรู้จัก เอกวิทย์ คนที่เย็นชา เพราะ เอกวิทย์ที่ หมอธีรพลรู้จัก เติบโตขึ้นมาอย่างลำพัง จึงค่อนข้างที่จะเย็นชากับความอบอุ่นในครอบครัวอย่างมาก

“เออ ฮัลโหล คุณแม่ของฟ้าสวยครับ”

“เอ๊ะ คุณหมอธีรพลใช่ไหมค่ะ”

“คือว่า พอดีว่า ผลการตรวจ อาจจะต้องตรวจละเอียดนะครับ เพื่อความแน่ใจ และกำลังรอผลการตรวจจากห้องเอ๊สเรย์อยู่ครับ อาจจะกลับค่ำๆนะครับ”

“อ๋อ เหรอค่ะ งั้นต้องขอบคุณ คุณหมอมากนะค่ะ ดิฉันก็นึกว่า ลูกฟ้า จะเถไถลอีก”

“ครับๆ ขอโทษครับคุณป้า ที่ผม ไม่ได้โทรแจ้ง”

“อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะคุณหมอ”

ว่าแล้วแม่ของฟ้าสวย ก็วางสายไป จากนั้นเอกวิทย์ในร่างฟ้าสวยจึงพูดขึ้นว่า

“เฮอ รอกตายแล้วกุ เก่งนี้หว๋า ไอ้พล โกหกซะเนียนเชียว” ว่าแล้ว เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวย ก็เอามือตบที่หลังของหมอธีรพล

“ครับๆ”

เมื่อจะกลับ เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวยก็ร่ำลา ตากับ ยาย และหลาน อีก 2 คน ตากับยาย 2 คนนั้น ให้ปลาเค็ม และอาหารทะเลมาเพียบ และก่อนที่จะเดินไปที่ รถ ตาก็ได้พูดขึ้นว่า

“แล้วกลับมาเที่ยวอีกนะ แล้วก็รีบๆแต่งงานกัน มีลูกกันซักโหลนะหนูเฮ้ย”

ประโยคนั้น เล่นเอาเอกวิทย์ในร่างฟ้าสวยต้องสะดุดก้อนหินจนเกือบล้ม ส่วนหมอธีรพลแทบจะกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่

ระหว่างเดินไปขึ้นรถ เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวย หันไปมองหมอธีรพลที่กำลังหัวเราะอยู่ พร้อมกับพูดว่า

“แก ไอ้พล หัวเราะอะไรฟ๊ะ”

“ป่าวนิครับคุณวิทย์”

“เออ แล้วประโยคสุดท้าย ที่ คุณตาเจ้าของที่พูด หวังว่าแกคงไม่คิดอะไรมากนะไอ้พล”

“โธ่ คุณวิทย์ ผมจะไปคิดแบบนั้นกับคุณวิทย์ได้อย่างไรละครับ”

“นั่นนะสินะ ถ้ามิงคิดแบบที่คุณตาเจ้าของที่พูด กุว่า มิงก็คงเพียนขั้นเทพแน่ๆ ฮ่าๆๆ”

ว่าแล้วทั้ง 2 คนก็หัวเราะกันใหญ่

................โปรดติดตามตอนต่อไป

Create Date : 01 มีนาคม 2553

Last Update : 1 มีนาคม 2553 12:58:26 น.

0 comments

Counter : 741 Pageviews.