ที่ฉันคิดว่าอร่อยเข้าท่าเข้าทีหน่อยก็เห็นจะเป็นผักภูเขาชุบแป้งทอด จิ้มกินกับเกลือผสมเครื่องเทศ แต่ต้องโทษที่เรามาดึกกันเอง ผักที่กรอบเริ่มหยูดย้วย เคี้ยวไม่กรุบ ๆ กร้วม ๆ อีกแล้ว

เมื่อทานเสร็จก็ร้อง "โกจิโซซามะ เดชิตะ" แวะเคาะประตูห้องคุณยาย บอกขอบคุณสำหรับอาหารมืออร่อย (ไขว้นิ้วไว้ข้างหลัง) แล้วก็เดินขึ้นไปนอนเอาแรง น้ำท่าไม่ต้องอาบมัน เพราะเหนื่อยเหลือเกิน แค่แปรงฟันอย่างเดียวก็แทบจะไม่มีแรงแล้ว โดยเฉพาะคนข้างตัวฉัน เพราะเค้าขับรถมือเดียว ฉันขับรถไม่เป็นเลยไม่สามารถช่วยเปลี่ยนมือได้

ตอนเช้าตื่นขึ้นมาราว 6 โมงกว่า ฉันรีบเปิดหน้าต่างออกไปดูทิวทัศน์ที่เมื่อคืนถูกบดบังด้วยความมืดของราตรีกาล เบื้องหน้าเป็นทิวเขาตั้งตระหง่านทอดตัวยาวไปจรดขอบฟ้า ท้องทุ่งนาเริ่มมีสีเขียวของหญ้าใหม่แซมผุดขึ้นมาประปราย

เมื่อทำกิจวัตรประจำวันช่วงเช้าเสร็จแล้ว เราก็รีบลงไปห้องอาหารเพื่อทานอาหารเช้ากัน ได้โอกาสสำรวจห้องอาหารขนาดครัวเรือน เป็นห้องขนาด 20 เสื่อตาตามิ (หรืออาจจะใหญ่กว่านั้นนิดหน่อย) นอกจากโต๊ะของเราแล้ว ยังมีอีกโต๊ะนึงที่คุณยายเตรียมอาหารเช้าไว้ให้

มื้อเช้านี้ถูกใจฉันที่สุด ไม่ใช่ไข่ดิบที่ตอกราดบนข้าวสวยร้อน ๆ หรอก...เพราะฉันไม่ทานไข่ดิบอยู่แล้ว ฉันหมายถึง hoba miso yaki ของขึ้นชื่อของเมือง Takayama ต่างหาก ลักษณะคือ มิโสะผสมน้ำตาลออกรสหวานและโรยหน้าด้วยต้นหอมซอยตักใส่ใบmagnolia สีน้ำตาลใบใหญ่ย่างไปบนเตาไฟ เมื่อมิโสะเดือดปุด ๆ ก็ตักราดบนข้าวสวยร้อน ๆ อร่อยอย่าบอกใครเลย

ปลาAyuรสชาติกำลังดีทีเดียว ไม่แข็งจนเกินไป ฉันถามคนข้างตัวว่าคุณยายทำเองหรือเปล่าเนี่ย เขาว่าคงจะซื้อเป็นแพ๊ค ๆ จากตลาดมามากกว่า เพราะแขกที่มาพักมีไม่มาก คงไม่ลงทุนทำเองแน่ ๆ

ข้าวสวยนั้นคุณยายยกมาหม้อนึง ให้เติมกันได้ตามใจชอบ แต่เช้า ๆ อย่างนี้คงจะเติมไม่ไหวแน่ เพราะปกติบ้านฉันไม่เคยทานอาหารมื้อเช้ากัน.... เมื่อทานอาหารเสร็จเรียบร้อย จ่ายเงินค่าที่พัก ร่ำลากับหลายชายตัวเล็ก กับหลานสาวตัวน้อยของคุณยายที่ออกมายืนโบกมือลาหยอย ๆ อยู่หน้าเรียวคังแล้ว เรา 2 คนก็เดินทางกันต่อไป ขับรถคดเคี้ยวไปตามอ่างเก็บน้ำ จอดเป็นระยะ ๆ เพื่อลงสูดอากาศบริสุทธิ์ให้เต็มปอด จุดไหนสวย ก็ชักภาพเก็บไว้เป็นที่ระลึก

สาย ๆ หน่อยเราก็มาถึงจุดหมายปลายทางแห่งแรก นั่นก็คือ Shirakawago Village ฉันขอเรียกเป็นหมู่บ้านแล้วกัน เพราะมีพื้นที่เล็ก ๆ ไม่ถึงขนาดจะเรียกเป็นเมืองได้ หมู่บ้านนี้เป็นหนึ่งใน World Heritage ที่ได้รับการอนุรักษ์ไว้ ลักษณะที่เด่นของหมู่บ้านนี้คือ บ้านที่สร้างแบบ Gassho Tsukuri (合掌作り) บ้านสร้างด้วยไม้ และหลังคามุง...อะไร รูปทรงคล้ายมือที่พนมไหว้ (Praying Hands)

เราขับรถผ่านทางเข้าหมู่บ้าน ขึ้นไปยังจุดชมวิวสูง ฉันบอกคนข้างตัวว่าไปจอดไกลหน่อยดีกว่า จะได้ไม่ต้องเสียตังค์ค่าจอดที่คิดเป็นรายชั่วโมง เห็นบรรยากาศดูบ้านนอกแบบนี้ก็เถอะ ที่จริงเป็นจุดท่องเที่ยวอย่าบอกใครเลย นักท่องเที่ยวทั้งฝรั่งหัวแดง หัวทอง เอเชียหัวดำ ส่งภาษาอากงอาม่าดังกระหึ่มไปทั่ว รถทัวร์คันเบ้ง ๆ เข้ามาจอดเรียงรายเป็นตับ

เมื่อจอดรถเสร็จสรรพ เราก็เดินย้ายลงมาข้างล่างตามเส้นทางฮิต...เพื่อเข้าไปในตัวหมู่บ้าน เป็นที่น่าทึ่งอย่างหนึ่งคือ ถึงแม้จะถูกอิทธิพลของโลกภายนอกเข้าคุกคาม Shirakawagoวันนี้ก็ยังคงไว้ซึ่งความงดงามตามธรรมชาติได้ดีเยี่ยม การสร้างบ้านเป็นไปอย่างมีแผนผัง มีระเบียบ คูคลองที่ขุดเล็ก ๆ ก็มีปลาคาร์ปตัวโตว่ายเวียนไปมา น้ำใสแจ๋วจนมองเห็นสาหร่ายพริ้วไหว ๆ ตามระลอกคลื่น มีร้านขายลูกชิ้นปิ้ง (Dango) ที่นักท่องเที่ยวต่อคิวยาวเหยี่ยด ไม้ละ 3-40 เยน คนข้างตัวของฉันก็ไปต่อคิวซื้อเหมือนกัน รสชาติสยึ๋มกึ๋ยมาก...เพราะจุ่มลงไปในซีอิ้วเค็ม ๆ แล้วเอามาย่างไฟ เป็นที่น่าสังเกตคือ หลายบ้านจะแขวนพริกแห้งไว้หน้าบ้าน....ฉันไม่แน่ใจว่าแขวนเอาเคล็ด หรือชาวบ้านนิยมนำพริกมาปรุงเป็นอาหาร

ร้านขายของที่ระลึกมีติด ๆ กันหลายร้าน เล็กบ้างใหญ่บ้าง ราคาประมาณกันหมด จะมีบางร้านที่พิเศษเป็นของที่ทำจากมือ ส่วนใหญ่เป็นพวกงานไม้ แกะสลัก แต่ราคาก็ไม่ธรรมดาเหมือนกัน ฉันไม่ได้ซื้อมาหรอก เพราะไม่รู้ว่าจะเอาไปใช้ทำอะไร (ดีไม่ดีก็ซื้อมาเก็บและกลายเป็นขยะในที่สุดอีก)

คนข้างตัวชวนฉันเข้าไปดูพิพิธภัณฑ์ในบ้านหลังหนึ่ง ที่อนุรักษ์ข้าวของสมัยเมื่อร้อย ๆ ปีที่ผ่านมาไว้ได้อย่างครบถ้วน เราต้องเสียเงินค่าชม (ฉันจำราคาไม่ได้แล้ว แต่ไม่แพง) ชั้นล่างเป็นพวกถ้วยชามรามไห ฉากเขียนลาย และมีวีดีโอฉายให้ดู มีคนเข้าเยี่ยมชมหลายคนเหมือนกัน....

จากนั้นก็ปีนบันไดลิงขึ้นไปชั้น 2-3 จริง ๆ มีถึงชั้น 4 แต่เขาปิดไว้

ข้าวของที่วางไว้ชั้น 2 -3 นั้นส่วนใหญ่เป็นของที่ใช้ในชีวิตประจำวัน ไม่ว่าจะเป็นเครื่องมือในการทำนา เคียวเกี่ยวข้าว มีดพร้า คันไถ ไปจนถึงกี่ทอเสื่อ โหลแก้วดักแมลงวัน และป้ายไม้ที่เขียนจำนวนเงินที่ยืม และซื้อขาย

สิ่งที่ประทับใจของฉันอีกอย่างหนึ่งคือ ห้องน้ำ ดูสภาพชนบทแบบนี้เถอะ แต่ห้องน้ำสวยอย่าบอกใครเลย จากรูปลักษณ์ภายนอกของสิ่งปลูกสร้างชวนให้หลับตานึกถึงส้วมซึมแบบนั่งยอง ๆ มีโอ่งเล็ก ๆ พร้อมกับขันไปจ้อยไว้สำหรับตักน้ำเมื่อเสร็จภารกิจ แต่ที่ไหนได้เมื่อเปิดประตูบานไม้เข้าไป ทุกอย่างทันสมัยหมด เครื่องสุขภัณฑ์สะอาดเอี่อมอ่อง ขนาดฝาครอบโถนั่งยังมีเครื่องปรับอุณหภูมิเลย

ฉันเดินเตร็ดเตร่แถวนั้นอีกหน่อย แหงนมองดูฟ้า เมฆฝนลอยมาลิบ ๆ ตั้งเค้าส่อว่าจะหนักไม่เบา

ก่อนที่มันจะเทลงมา ฉันและคนข้างตัวก็ชวนกันเคลื่อนรถกระป๋องเข้าตัวเมืองTakayama แต่ก่อนที่จะจากสถานที่นี้ คนข้างตัวฉันเหลือบตาไปเห็นซุ้มเล็ก ๆ ทำเป็นเพิงขายเนื้อเสียบไม้ปิ้ง ป้ายเขียนบอกกำกับไว้ว่าเป็นเนื้อHida ราคาไม้ละ 300 เยน (หรือ 400 เยน ฉันจำได้ไม่แม่นซะแล้ว) คนข้างตัวฉันตาลุกวาวเหมือนได้ของเล่นที่สบใจ รีบควักกระเป๋าควานหาเศษตังค์กรุ๊งกริ๊ง เดินรี่เข้าไปซื้อมา 2 ไม้ ไม่ลืมที่จะเหยาะพริกป่นแล้วส่งมาให้ฉันไม้นึงด้วย โอ้ว......อร่อยมั่ก ๆ เนื้อนุ่ม แทบจะละลายในปากเลย หอมปนกลิ่นถ่านนิด ๆ ผิดกับเนื้อเมื่อคืนอย่างลิบลับเลย

เมื่ออำลาShirakawago ทิ้งความสวยงามอย่างชนบทไว้เบื้องหลัง เรา 2 คนก็มุ่งหน้าเข้าสู่ตัวเมือง ฝนเทลงมาอย่างกระหน่ำเหมือนท้องฟ้ารั่ว เปิดที่ปัดน้ำฝนสปีดสูงสุดกับยังแทบมองไม่เห็นทางข้างหน้า ขับลัดเลาะไประหว่างเขา อันตรายพอดู ฉันนั่งหลับคอพับคออ่อน สุดท้ายคนข้างตัวฉันตัดสินใจพักรถที่จุดใกล้ ๆ อ่างเก็บน้ำที่หนึ่ง ฉันเดาว่าเป็นเหมือนสำนักงานไฟฟ้าฝ่ายภูมิภาค (หรือใกล้เคียง)

"พี่หมูจะลงไปกดกาแฟมากินหน่อย แล้วจะเข้าห้องน้ำด้วย น้องหมูจะลงมาด้วยมั้ย"

"ไม่เอาน่ะ ง่วงนอน" ฉันตอบเสียงงัวเงีย

คนข้างตัวหายไปพักใหญ่ จนฉันรู้สึกตัวตาสว่าง จึงเปิดประตูรถเดินลงไปตาม โทรศัพท์เรียกหาเขา

"อยู่ไหนน่ะ พี่หมูขา"

"อยู่ในอาคารข้างหน้า นี่ ๆ มีโรงอาหารด้วยนะ มีที่ขายของที่ระลึกด้วย มาดูมั้ย"

"ดู ๆ แล้วรถทำยังไงอ่ะ"

"เดียวพี่หมูออกไปล็อคนะ"

ตอนนั้นฝนเริ่มซาเม็ดแล้ว เข้าไปดูภาพที่ติดบรรยายถึงประโยชน์ที่ได้จากอ่างเก็บน้ำ ที่ใช้ผลิตกระแสไฟฟ้า แล้วคนข้างตัวก็ไปยืนอยู่หน้าเมนูอาหารขนาดใหญ่ อาหารที่แนะนำของวันนี้มีให้เลือก 3 เซ็ต เขาชักชวนฉันทานมื้อกลางวันแก่ ๆ ที่นี่ ฉันว่าฉันยังไม่หิวเลย (เพราะไม่ได้ทำอะไรนอกจากนอน) แต่ดูแล้วท่าทางเขาอยากกิน เพราะในเมนูเขียนว่ามี Hida-Gyuu เราเลยสั่งมา 1 ชุดแล้วทานด้วยกัน

เนื้อนุ่มมาก และมิโสะที่ผสมลงมาก็รสชาติกลมกล่อมกำลังพอดี ข้าวที่หุงกับผักภูเขาก็หอมกรุ่น ราคาไม่แพง...เป็นมื้อกลางวันที่แสนประหยัดของเรา 2 คน

จากนั้นก็ไม่ได้แวะที่ไหนอีกเลย..จนเข้าที่พักในเรียวคังที่จองไว้ในเมืองtakayama


ติดตามตอนต่อไป ตอนตลุยTakayama นะคะ

mahalo

Create Date : 12 พฤศจิกายน 2548
Last Update : 4 พฤษภาคม 2549 13:28:15 น.		0 comments
Counter : 1151 Pageviews.
Share Tweet